Cale, Ron’un yüzündeki kaş çatmayı görünce irkildi. Ron, Cale’in irkildiğini gördükten sonra her zamanki sevecen gülümsemesine geri dönmeden önce çattığı kaşlardan çabucak kurtuldu.
“O kadar zor mu?”
Cale, kiralık katilin yüzünün bu kadar hızlı değiştiğini gördükten sonra acilen konuşmaya başladı.
“Hayır sorun yok. Sadece biraz zor.”
Gerçek buydu. Biraz zordu.
– Geçen seferki gibi bana biraz para atamaz mısın? Bunu düşün! Artık mümkün çünkü tabağın daha büyük!
Bu gürültülü, ateşli şimşek yüzünden biraz zordu.
Aniden ortaya çıkan sesin söyleyecek çok şeyi vardı. Tabii ki, cimri kısa sürede durdu.
Ateşli şimşek, Cale’e düşünmesini söyledikten sonra konuşmayı kesmişti.
‘…Geçen sefer yaptığım gibi ortalığa para atmak istesem de.’
Nasıl lava doğru bir ton para attığını düşündü. Cale o zaman mutluydu. Doğu kıtasındaki Leeb-An Şehrinin yeraltı dünyasını ele geçirdiğinde çok fazla kirli parası olacaktı.
‘Bu parayı kullanmalı mıyım?’
Cale biraz heyecanlanmaya başlamıştı. Etrafa para savurmak oldukça eğlenceliydi, özellikle de para onun parası değilken, onun yerine kötü adamlardan aldığı parayken. Cale’in ifadesi sakinleşti, sanki hiç kaşlarını çatmamış gibi.
Cale’in ifadesindeki değişikliği gördükten sonra Ron’un kırışmış gözlerinin köşeleri titremeye başladı. Bu, kimsenin fark etmeyeceği en ufak bir hareketti ama Ron kesinlikle tedirgindi.
Yirmi yaşında.
Bu köpek yavrusu genç efendisi sadece yirmi yaşındaydı.
Asil olarak doğmuştu ve güçlü bir sorumluluk duygusuna sahip olsa bile, yirmi, geniş tarlalarda koşmanız ve çocukken yapmayı hayal ettiğiniz şeyi yapmaya çalışmanız gereken bir yaştı.
Beacrox Molan.
Ron oğlunu düşündü. Oğlu henüz on yaşındayken Doğu kıtasından kaçmış ve Batı kıtasındaki Henituse topraklarına gelmişti. Bu süre zarfında Beacrox, çocukların normalde yapacağı pek çok şeyi yapamamıştı ve bu nedenle hızla olgunlaşmak ve büyümek zorunda kalmıştı.
Ama şu an karşısında böyle bir hayat yaşayan oğlundan büyükmüş gibi konuşan ve daha uzun süre yaşamış gibi görünen bir genç duruyordu.
‘Sorun yok. Sadece biraz zor.’
Uzun süre yaşamış biri olarak, Ron bu sözlerin ağırlığını hissedebiliyordu.
Cale vücudumdaki bomba derken sadece antik güçlerden bahsediyor olabilirdi. Ron, Cale’in vücudundaki sorunu Eruhaben’in inine ilk gittiklerinde duymuştu.
Bununla ilgili olduğundan emindi.
Ron, Cale’in ona nasıl yeni bir kol verdiğini ve onun intikamını nasıl aldığını hatırladı.
“Nasıl isterseniz, genç efendi-nim.”
Cale, Ron’dan bir iyilik istemişti.
‘Her zamanki gibi lütfen.’
Ron bunu düşünürken Cale’e nazikçe cevap verdi.
“Her zamanki gibi davranacağım.”
“Evet. Tek yapman gereken bu.”
Cale, Ron’un sözlerinde tuhaf bir şekilde fenalık hissetti, ancak Ron’un istediğini yapacağını duyduktan sonra yine de başını salladı.
Sonraki gün.
Cale sabah erkenden ayrılmaya hazırlanmıştı.
Kalbin Gücüne sahip olsa bile, günde üç ila dört saat uyuması gerekiyordu. Ayrıca Cale, savaş sırasında maruz kaldığı stres ve yorgunluğun bir kısmını hafifletmek için uyumayı seçmişti.
Ancak uyanır uyanmaz gördükleri karşısında şok olmaktan kendini alamadı.
“…Şu anda neler oluyor?”
Cale, ona her zamanki gibi bir bardak ballı limonlu çay veren Ron’u gördü ve bardağı ondan aldı. Acı tat Cale’i hemen uyandırdı. Ron gülümsemeye başladı.
“Eruhaben-nim bana Raon-nim’in sizinle gitmesi gerektiğini söyledi.”
Büyüme aşamasının ne zaman sona ereceğini bilmeden Raon’un, Eruhaben’in yanında olması en güvenlisiydi.
Eruhaben, hasta bir çocuğu rahatsız olacağını bile bile yanında taşımaktan hoşlanmasa da, bunun hiç de yük olmayacağını söylemişti.
Aslında Raon’un güvende ve rahat olmadığını düşünmek onu yanlarında götürmekten daha zordu, bu yüzden Cale ve Eruhaben’in yanında olması en iyisiydi.
Tabii ki, On ve Hong burada kalacaktı.
İki çocuğun da onlarla birlikte gitmesi ve Cale’in durumunu öğrenmesi kötü olurdu. Cale başkalarının duygularını umursamayan biri olsa bile bunu çocuklara yapmak istemiyordu. Raon’un neler olup bittiğini bilmesi zaten hoşuna gitmemişti.
Bu yüzden hayal kırıklığına uğramış On ve Hong’u bıraktı.
Ancak, ikisinden kurtulduğunda daha büyük bir şey ona yapışmıştı.
“İşte bu yüzden size ayakçı bir çocuk getirdim. Yemek yapmaya ve hizmetin diğer tüm yönlerine alışkın, bu yüzden etrafta olması yararlı olur.”
“…Baba, ben ayakçı değilim.”
Beacrox, Cale’in önünde dururken hoşnutsuz bir şekilde cevap verdi.
Her zamanki gibi tertemizdi ama üstünde büyük bir bebek kundağına benzeyen bir şey vardı.
Cale o şeye ve ardından Beacrox ve Ron’a baktı. Daha sonra dürüst duygularını paylaştı.
“Ron, yaptığın işte gerçekten iyisin.”
“Benden bekleneni yaptım genç efendi-nim.”
Beacrox kaşlarını çatmaya başladı.
Ancak, güçsüz Raon’u alıp arabaya koyarken babasıyla genç efendisinin konuşmalarını duymamış gibi yaptı.
Babasıyla yaptığı konuşmayı hatırladı.
‘Genç efendi-nim’e eşlik et.’
‘Bir şey mi oldu?’
Babası bu soruya böyle cevap vermişti.
‘Kendim gidemediğim için güvenebileceğim tek kişi sensin.’
Bu yanıtı duyduktan sonra babasının ona gerçek nedeni söyleyemediğini ve ciddi bir şey olduğunu fark edebildi.
Bu yüzden Raon’u bebek kundağına koydu ve ayağa kalkıp konuşmaya başlayan Cale’e baktı.
“Hadi gidelim.”
* * *
Cale, etrafına bakarken ayaklarının altında kırılan dalların sesini dinledi.
Leeb-An Şehrinde han vardı.
Leeb Dağında taş sütunu vardı.
Bu iki alanın ortasında da büyük bir orman vardı. Cale, Eruhaben’e bakmadan önce kundaktaki Raon’a ve Beacrox’a baktı.
“Bu ormanın adı Gri Göz Ormanı.”
Gri Göz.
Tek başına isim bir gizem havası yayıyordu.
Eruhaben, Cale, Beacrox ve Raon’a burayı anlatmıştı. Kadim Ejderhanın günlüğünde okudukları değil de, orman hakkında halk arasında konuşulan bilgiyi verdi.
“Bir süredir böyle diyorlar ama kimse bu ismin arkasındaki nedeni bilmiyor. Leeb-An Şehri çevresindeki her bölgede hala canavarlar olsa da, bu Gri Göz Ormanında canavar yok.”
Cale önündeki manzarayı seyretti.
Tamamen normal bir orman gibi görünüyordu. Bir ormandan duyabileceğiniz tipik sesleri bile duyabiliyordunuz.
“Canavar olmadığı için paralı askerlerin ve tüccarların buraya gelmeleri için bir sebep yok. Baharda meyve toplamak için gelen sadece birkaç kişi var.”
“Gelenlerden herhangi biri kayboldu mu?”
Yargı Suyunun hem insanları hem de canavarları yargıladığı söylenirdi.
“Hayır.”
Ölü antik Ejderhanın bariyeri sayesinde artık ölü canavarlar veya kayıp insanlar yoktu.
Eruhaben sakin Cale’e baktı ve gülümsemeye başladı. Sesinin aksine Cale’in durumu pek iyi değildi.
“Cale Henituse, bu kadar sakin kalacağın bir durumda olduğunu sanmıyorum.”
Cale’in parmaklarının ucundan kırmızı şimşekler süzülüyordu.
Ateşli şimşek daha parlak hale gelmeden önce bir süre elinin etrafınta dolaştı.
Boom! Boom! Boom!
Kalbin Gücü her şeyden çok tepki veriyordu.
Sanki vücudunu korumanın ve onu hayatta tutmanın bir yolunu bulmuş gibi çılgınca atıyordu. Cale yavaşça gülümsemeye başladı. Bakışları Eruhaben’e yöneldi.
“Eruhaben-nim, tüm hazırlıklarını bitirdikten sonra neden böyle bir soru soruyorsunuz?”
Şu anda Eruhaben’in etrafında beyaz altın dumanı vardı. Yere basmadan önce Cale’in sorusuna kıkırdadı.
Bariyer.
Ölü kadim Ejderha Olienne’in izlerini hissedebiliyordu.
Gri Göz Ormanının merkezi. O bölgeden taze ağaçların kokusu yükseliyordu. Eruhaben o kokuya yöneldi.
“Beni takip edin.”
Cale, Rüzgârın Sesini etkinleştirmeden önce Eruhaben’in hareket etmeye başladığını izledi. Aynı zamanda, koşmaya başlamadan önce iç çeken Beacrox’a baktı.
“İnsanları takip etmede çok iyiyimdir.”
Çocukken Doğu kıtasından Batı kıtasına kaçarken babasını takip edip koşmayı öğrenmişti.
Babasının sırtına bakarak sadece koşmak çok zor değildi.
Cale, Beacrox’un da yere tekme atmadan önce yanından hızla geçmesini izledi.
Hhşşşşşşşşşşşşş-
Cale, yaprakların rüzgârda hışırtısının sesini ve kollarına çarpan dalların sesini duyabiliyordu.
Ancak, kalbinin atışı şu anda hissedebildiği en net şeydi. İçinde tuhaf bir his vardı.
‘İyi değil.’
Şu anda elinde çatırdayan Ateşli Şimşek ile Rüzgârın Sesini kullanıyordu.
Cale, her zamanki açlığından ve kanlı öksürüğünden farklı bir şey hissetti.
Başı dönmüş hissetti.
Sanki içi dalgalarla süpürülüyormuş gibi hissediyordu. Cale, artık yok edilemez derisi gibi Süper Kaya tarafından korunamayan iç organlarını hissedebiliyordu.
Plakası büyümüş olmasına rağmen, o plaka hala çok zayıftı.
Daha büyük bir cam tabak yine camdandı sonuçta.
Boom! Boom! Boom!
Kalbin Gücü, Cale’in içinin ne kadar harap olduğunu hissedebildiği noktaya kadar varlığını gösterdi. O anda, Cale yüksek bir ses duyduktan sonra başını kaldırdı.
Baaaaaam!
Beyaz altın mana ileriye doğru atılan bir ok haline geldi.
Oklar ormanın normal bir kısmına doğru uçuyormuş gibi görünüyordu.
Ancak, okların o ‘normal’ ormana çarptığı andı.
Baaaaaam!
Yeşil dallar belirdi ve onlara saldırmaya başladı.
“Ha! Her zaman tuhaf bir zevki vardı.”
İğrenç yeşil dallar aniden belirip onlara doğru hücum ederken Eruhaben güldü. Ancak yürümeyi bırakmadı. Aslında, mana okları göndermeye devam ettikçe daha hızlı yürümeye başladı.
“Onları delip geçeceğiz.”
Cale, hiç tereddüt etmeyen kadim Ejderhanın arkasından gitti.
Baaaaaam!
Dallar, onlara her mana oku çarptığında patlayarak toza dönüştü. O anda Eruhaben’in sesini duydu.
“Bir Ejderhanın mutlaka doğal bir niteliğe sahip olması gerekmez. Sadece soyut bir unsur veya tamamen benzersiz bir şeye de sahip olabilir.”
Baaaaam! Bom Bom!
Beyaz altın Ejderha, özelliğini küçük çocuk ve Cale ile paylaşırken bariyeri delip geçti.
“Özelliğimi ilk öğrendiğimde insanlar benimle alay etti.”
Diğer Ejderhalar, Eruhaben’in ilk büyüme evresinden sonra niteliğini anlayınca ona gülmüştü. Bu alay, yetişkin bir Ejderha olduktan sonra bile devam etmişti.
“Görünüşüme kıyasla özelliğim korkunçtu.”
Çoğu Ejderhadan daha yakışıklı olan Eruhaben’in özelliği nedeniyle alay edilmekten başka seçeneği yoktu. Korkunç kişilikleri olan bir sürü Ejderha çocuğu vardı.
Cale, Eruhaben’in sırtına baktı.
Bu beyaz altın rengini hangi özelliğin oluşturduğunu anlayamadı.
Baaaaam!
Cale, başka bir dalın patladığını gördüğü anda Eruhaben’in sesini duyabiliyordu.
“Toz veya pudra.”
Cale’in gözleri dalların beyaz altın manaya çarpıp toz gibi gözden kaybolmasını izledi.
Eruhaben, Süper Kaya Villasındaki taş sütunu da toza çevirerek yıkmıştı.
“Bu benim özelliğim.”
Eruhaben bu özelliğini seviyordu.
Neden?
“…Ve bu oldukça harika bir özellik.”
Kendisiyle alay eden Ejderhaları öylece bırakmadı.
Onlara karşı savaşmıştı.
“Çünkü benim kişiliğim, toz uçup gidene kadar ya da onlar toza dönüşene kadar insanları dövmekti.”
Yetişkin bir Ejderha olduğundan beri hiçbir savaşı kaybetmemişti.
İnsanlar parmaklarını gösterip size gülseler bile, değeriniz onlara göre değil, kendinizi nasıl gördüğünüze göre belirlenirdi.
Eruhaben’in tüm bunları Cale ve Raon’a söylemesinin bir nedeni vardı.
“Doğada ve bu dünyada var olan her şeyin bir nedeni ve anlamı vardır.”
Ölü kadim Ejderha ininden hana dönerlerken Cale’den Yargı Suyu hakkında bir şeyler duymuştu. Günlüğü de okumuş, bunun bir tanrıya benzeyen kibirli bir güç olduğunu öğrenmişti.
“Cale, her şey antik gücün iradesini nasıl kabul etmeyi seçtiğine bağlı.”
Yargı Suyu.
Adı kulağa ürkütücü gelse ve sözde bir tanrı gibi görünse de, en sonunda yine bir insan tarafından kullanılan bir güçtü.
Bu gücün değerini, sahibinin düşünceleri belirleyecekti.
Eruhaben, bariyere girmeden önce son dalı toza çevirdi. Bir noktada yanına yaklaşan Cale, bariyere girerlerken konuşmaya başladı.
“Tavsiyeniz için teşekkürler.”
Eruhaben hızla kaybolmadan önce gülümsedi.
Eruhaben, ayağı yere değdiği anda yüzünü buruşturdu.
“…Bu.”
İğneler.
Derisine sayısız iğne batıyormuş gibi bir şey hissetti.
Aynı anda gölü görebiliyordu.
Cale’in sakin sesi o anda kulaklarına ulaştı.
“Buraya neden Gri Göz Ormanı dediklerini anlıyorum.”
Önlerinde insan gözü şeklinde bir göl vardı.
O göldeki suyun rengi griydi.
Cale, Beacrox’un Eruhaben’in arkasına geçtiğini gördü. Sanki içgüdüleri ona sırtında Raon varken en güçlü kişinin arkasına saklanmasını söylüyordu.
“…Daha önce gücü bu kadar hissedilen bir antik güç görmemiştim.”
Eruhaben, ona neden kibirli bir güç denildiğini anlayabiliyormuş gibi hissetti.
“Cildine saplanan şiddetli bir iğne hissi. İyi misin?”
Eruhaben, arkasındaki Beacrox’a sordu ve Beacrox başını salladı. Kadim Ejderha hemen onun için bir kalkan yarattı.
Kalkan oluşturulduktan sonra Beacrox çok daha iyi görünüyordu.
Gölü gördüğü anda kendini kaybetmişti.
İçinde, birinin onu bağladığına ve onu gözlemlediğine dair ürkütücü bir his vardı.
Korkunç bir duyguydu.
İğrenç bir duyguydu.
Yakınında olmak, hatta görmek bile istemediği bir güçtü.
Beacrox yutkundu ve gözlerini gölden çevirdi.
O anda başını aşağı indirdi. Az önce kundağın içinden bir hareket hissetmişti. Beacrox, Raon’un uyanıp uyanmadığını görmek için başını eğmişti, ancak Raon hala seğiriyordu.
Beacrox, kundağa sarılmadan önce bir süre Raon’u gözlemledi. Bir hata yaptığını düşündü.
Ancak, göremeyen ve konuşamayan hassas Ejderha hala duyabiliyor ve hissedebiliyordu.
O da bu ürkütücü duyguyu hissediyordu.
Raon, Cale’in durumunu ve bu gücü kazanmaya devam edeceğini anlamıştı. Kara Ejderhanın kalbi hiç olmadığı kadar hızlı atmaya başladı.
Eruhaben, Cale’e bakıp soru sorduğu için bundan haberi yoktu.
“Uzun zamandır bu kadar şiddetli bir şey hissetmemiştim. Senin için bir kalkan oluşturayım mı? Kalkanınla bile muhtemelen zor olacak-”
Cümlesini bitiremedi.
Boom-
Yer sallanmaya başladı.
Cale, ateşli şimşeğin sesini tekrar duydu.
– Vay, lanet olsun. Onun havalı bir adam olduğunu biliyordum! Ona yapmayı öğrettiğim gibi inisiyatif alıyor!
‘Ne?’
Cale, bacaklarında dolaşan titreşimi hissettikten sonra sese cevap veremeden başını çevirdi. Göl gökyüzüne doğru yükseliyordu.
Ssssssssss-
Gri su büyük bir mızrağa dönüştü.
‘…Her an saldırmaya hazır görünüyor.
Antik güçleri sadece garip yöntemlerle kazanıyoruz sanırım?’
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
Gölden fırlayan mızrak keskinleşmeye başlarken yer hâlâ sallanıyordu.
Ssssssssss.
O mızrağın ucu tam olarak Cale’e doğrultuldu.
Antik bir gücü elde etmek için, gücü almak isteyen kişi onunla kendi kendine başa çıkmalıdır.
‘Dövüşmem mi gerekiyor? O mızrağa karşı kazanmam gerekiyor mu?
Sadece küfretmemi, ilk darbeyi indirmemi ve onu benimle sorun çıkarmaya ikna etmem gerektiğini söylememişler miydi?’
Bu manyak antik güçlere inanmamalıydı.
Cale’in yüzünde tiksinti dolu bir ifade belirdi.
O anda oldu.
“Uh.”
Beacrox kalkanın içinden inledi. Şiddetli aura onda büyük bir baş ağrısına sebep oluyordu. Eruhaben, Cale’e bakmadan önce etrafında başka bir kalkan tabakası oluşturdu. O da böyle bir şey beklemiyordu.
“Daha önce hiç bu kadar şiddetli ve saldırgan bir antik güç hissetmemiştim! İyi olacak mısın? Bunu yapabilir misin?”
Endişeyle soran kadim Ejderha irkildi.
“…Şiddetli bir aura mı?”
Cale’in sesi kafası karışmış gibiydi.
Eruhaben, Cale’in kaşlarını çattığını görebiliyordu ama acı çekiyormuş gibi görünmüyordu.
“…Hiçbir şey hissetmiyor musun? Bu bölgede hiçbir şey hissetmiyor musun?”
“Hayır efendim. Aynen öyle. Sadece o mızrak tarafından delinirsem canımın acıyacağını hissediyorum?”
Eruhaben bir an için ne diyeceğini bilemedi.
‘Hiçbir şey hissetmiyor mu? Benim gibi kadim bir Ejderhayı bile tereddüt ettirecek kadar güçlü.’
Kadim Ejderha Olienne’in neden bu bölgenin çevresine bir bariyer koymayı seçtiğini anlıyordu.
Cale gerçekten iyiydi ancak Eruhaben ve Beacrox’un tepkilerine dayanarak bir şeylerin tuhaf olduğunu söyleyebilirdi.
Boom!
Yer bir kez daha sallandı.
Daha açık olmak gerekirse, göl gümbürdeyerek artçı şokların Cale’e ulaşmasına neden oldu.
Ssssssss-
Gri mızrağın ucu Cale’i işaret etti. Sanki kavga istiyor gibiydi. Bu düşünce sonunda doğru olacaktı. Ateşli şimşeğin sesini duyabiliyordu.
– Görünüşe göre önce savaşmamız gerekiyor. O gerçekten savaşmayı seven bir adam. Testi de kavga olarak mı seçti?
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
“…S*ktir.”
‘Zaten başım dönüyorken savaşmam mı gerekiyor?’
Cale’in iç çektiği an buydu.
Gri mızrak hareket etmeye başladı.
Şşşt-
Eruhaben gelen mızrağı görünce irkildi.
‘Cale’e yardım etmeli miyim? Ama bunu yaparsam kadim gücü elde edemez.’
Kadim Ejderha, Cale’e doğru bir adım atarken kaşlarını çatmaya başladı.
Ancak bundan sonra herhangi bir adım atmadı.
Cale’in yüzünü görebiliyordu.
Gülümsüyordu.
Şşşşhhh-
Cale, kendisine doğru uçan gri mızrağı görebiliyordu.
Aynı anda ateşli şimşeğin sesini de duyabiliyordu. Söylenenleri duyduktan sonra gülmeden edemedi.
– Hiçbirimize karşı asla kazanamadı.
Yıkım Ateşi, uzun zaman öncesinden bir anıyı hatırlattı.
– Birçok kez karşılaştık.
Bastırılmış bir güç, özgür bir gücü yenemez. Kendi kendini bastırırsa bu bir şeydi, ancak başka bir varlık tarafından bastırılan bir iktidar, kendi kararlarını verme seçeneğine sahip bir iktidara karşı kazanamazdı.
Ateşli Şimşek, Yargı Suyunun aksine, kendi amaçlarını ve sorumluluklarını özgürce yapan iki varlığı düşündü.
– Oburlara ve inatçı Süper Kayaya karşı her zaman kaybetti.
Obur ve inatçı.
Tahta ve toprak.
Kırılmaz Kalkan ve Korkunç Dev Arnavut Kaldırımı.
Bastırılmış güç onlara karşı asla galip gelmemişti.
– Ayrıca, hâkim olan yargının üzerinde de hâkimdir.
Cale, elinde hâlâ sahip olduğu az miktardaki Hâkim Suyu hatırladı.
Boom.
Yerin bir kez daha sallandığını hissedebiliyordu.
Aynı zamanda, mızrağa doğru açılan gümüş bir kalkan gördü.
Antik bir güç kazanma testi.
Cale hâlâ bu duvarı aşmasını sağlayacak güçlere sahipti.
———-
Kafanızda kıtanın haritası netleşsin diye buyrun haritanın linki burada : https://trash-of-the-counts-family.fandom.com/wiki/Western_Continent
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir eheh (=w=)