Takım lideri Lee Soo Hyuk.
Cale onu düşünmeye başladı.
Kim Rok Soo’nun çalıştığı şirketin, takım lideri Lee Soo Hyuk olmasaydı hiçbir değeri olmazdı.
Takım lideri Lee Soo Hyuk, Kore yetenek kullanıcıları dünyasının efsanelerinden ve kahramanlarından biri olarak işte bu kadar etkiliydi.
‘Ben mi?’
Diğer çalışanlardan biri bir keresinde takım lideri Lee Soo Hyuk’a dünya tersine dönmeden önce nasıl bir insan olduğunu sormuştu.
Bu kadar çok başarıya sahip bu kişinin nasıl biri olduğunu merak ediyordu.
‘Mm, ortalamaydım.’
‘İşin neydi?’
‘Ben? Ben işsiz bir tembeldim.’
‘Gerçekten mi?’
‘Vay be, şu küçük serseriye bakın, Kim Rok Soo. Tembel olmaktan bahsedilince araya giriyor!’
Genellikle bu buluşmalara katılmayan ve uzun zamandır ilk defa orada olan Kim Rok Soo, ekip liderinin tembel olduğunu duyunca konuya ilgi duymuştu.
Kim Rok Soo’ya bakarken gülen ekip lideri, onun gerçekten tembel olup olmadığını soran çalışana omuz silkti.
‘Evet. Ben gerçek bir tembeldim. Birçok hayali olan bir tembel.’
‘Booo, çok sıkıcı.’
Çalışan, ekip lideri Lee Soo Hyuk’un cevabına olan ilgisini kaybetti ve uzaklaştı. Masa kısa sürede gürültüye karışmıştı ama tek başına içki içen takım liderine dikkat eden tek kişi vardı.
‘Neye bakıyorsun?’
‘Takım Lideri.’
‘Ne var? Benimle resmi olmayan bir şekilde konuşan kaba maknae* serserimiz.’
‘…Ben maknae değilim.’
‘Bir kere maknae olan her zaman maknae olur. Neyse, ne diyordun?’
‘Hayaliniz neydi?’
Takım lideri Lee Soo Hyuk, Kim Rok Soo’nun sorusuna cevap vermek yerine bir yudum soju aldı. Daha sonra konuşmaya başlarken şeffaf shot bardağının içindeki sojuya baktı.
‘Oyuncu olmak.’
‘…Takım lideri, oyuncu olmak mı istiyordun?’
‘İnanmak zor mu? Sana karşı dürüst olacağım. Hayalim bir aksiyon filminde oyuncu olmaktı. Kulağa hoş gelmiyor mu?’
‘Aksiyon filmi oyuncuları harikadır ama sen hiç havalı değilsin takım lideri.’
‘Ha! Ne kadar dürüst bir küçük serseri.’
Lee Soo Hyuk soju yudumlamadan önce kıkırdadı. O sırada Kim Rok Soo’nun aklında bir düşünce vardı.
Onunla çok uyumlu.
Takım lideri Lee Soo Hyuk’un bir aksiyon filmi oyuncusu olarak oldukça başarılı olacağını düşünüyordu. Kaslı bir vücudu vardı ve yüzü, gizemli bir geçmişe sahip bir gerilim veya aksiyon filminin ana karakteri olmak için mükemmeldi.
Elbette Kim Rok Soo böyle bir övgüyü yüksek sesle söylemezdi.
‘Eh, kötü adamın şeytani astı senin için mükemmel bir rol olurdu.’
‘Aigoo, öyle mi?’
Lee Soo Hyuk konuşmaya devam etmeden önce diğer ekip üyeleriyle iyi vakit geçirmek yerine yanında saçma sapan şeyler söyleyen Kim Rok Soo’ya baktı.
‘Görüyorsun ki, oyuncularla ilgili bir durum var. Her şeyi depolayabilmeleri gerekiyor. Bazen yargıç, bazen katil, bazen de tek ana karakter olmak zorunda kalıyorlar. Her seferinde karakterin hikâyesini ve hayatını içlerinde depolamaları gerekiyor. Oynayacağın kişi olmanın tek yolu budur.’
Konuşmaya devam ederken utanmış görünmeden önce gülmeye başladı.
‘Bu, tembellik yaparken fark ettiğim bir şey! Bunların hepsi saçmalık, tamamen saçmalık. Bu sadece figüranlık bile yapmamış bir p*çten gelen saçmalık, hehehe.’
Kim Rok Soo gülen takım liderine bakarken sormuştu.
‘Takım lideri, bu senin yeteneğin değil mi?’
Lee Soo Hyuk, Kim Rok Soo’ya döndü.
‘Her şeyi depolama gücü.’
Lee Soo Hyuk gülümsemeye başladı.
‘Bu doğru. Bu benim yeteneğim. Bunu iyi hatırla. Sarhoş üstüne eşlik ettiğin için sana onu nasıl kullanacağını öğreteceğim.’
Kim Rok Soo’nun bardağını doldurdu.
‘Depolamaya çalıştığın şey karşına çıktığı an… Bu senin fırsatın olacak.’
Kim Rok Soo, hayır, Cale yavaş yavaş geçmişin anılarından uzaklaşıp gerçekle yüzleşti.
Takım lideri Lee Soo Hyuk bu süre zarfında hiç de sarhoş değildi. Başkalarının sır olarak sakladığı yeteneğini kullanmanın yolunu, buluşma sırasında diğerleriyle anlaşamayan bu serseri ile paylaşmıştı.
Bum, bum!
Büyük yılan, ağzı açık bir şekilde Cale’e doğru hücum etti.
Ancak bu sadece ileriye doğru hücum etmek değildi.
Yılan, yoluna çıkan tüm granitleri yutuyordu. Yılanın pulları granitleri yuttukça daha da kırmızılaşıyor ve kana benziyordu.
Yılanın vücudu da büyümeye başladı. Sanki büyük yılan tüm zirveyi kaplayacak ve Cale’i ezecekmiş gibi görünüyordu.
Yılanın ağzından çıkan kırmızı sıvı dağın zirvesini kırmızıya boyuyordu.
“…Cale-nim!”
Cale Choi Han’ın sesini duydu ama yalnızca kendisine doğru gelen yılana dikkat kesildi.
Bu Choi Han’ın dudaklarını ısırmasına ve geri çekilmesine neden oldu.
Cale’in kırmızımsı kahverengi gözleri, Kim Rok Soo’nun kırmızımsı kahverengi gözlerinin Dünyada yaptığı gibi düşmanı gözlemliyordu.
Cale şu anda yılanı kaydediyordu.
‘Ona güvenmem gerekiyor.’
Choi Han geri adım atarken Cale’e güvenmeye karar verdi. Ancak her an Cale’i yılandan kurtarmak için atlamaya hazırdı.
Cale bunların hiçbirini görmedi.
Boom. Boom. Boom.
Gözleri, kalbi her atışında Kana Bulanmış Kayayı, bu kırmızı yılanı kaydediyordu. Nasıl hareket ediyordu, neyi yok ediyordu, ne kadar gürültü yapıyordu…
Cale, zihnine kaydederken her şeyi görüyor ve dinliyordu.
Buluşmada duyduğu Lee Soo Hyuk’un sesini hatırladı.
‘Kim Rok Soo, fırsat kendiliğinden geldi, değil mi?’
‘Evet efendim. Fırsat geldi, takım lideri. Yılan bana geliyor.’
‘Bu durumda…’
Yılan yaklaştı. Artık koca bir bina büyüklüğüne ulaşmış olan yılan, hareket ettikçe kayaları parçalıyordu.
‘İyice izle. Konu izlemeye gelince benden daha iyisin.’
‘Evet efendim. Onu izliyorum. Şu an hâlâ izlemedeyim. Kaydediyorum. Bu yılanla ilgili her şeyi kaydediyorum.’
‘O zaman görebileceksin. Depolamaya çalıştığın p*çin merkezini görebileceksin.’
Cale bekledi.
Yaklaşan yılana baktı ve beklerken kalbinin attığını hissetti.
O yılanın merkezini görene kadar bekledi.
Rüzgârın Sesi, girdaplarla çevrili bir kayanın altındaki bir tepeydi.
Yıkılmaz Kalkan ağacın altındaki bir çukurdu.
Korkunç Dev Arnavut Kaldırımı, Süper Kaya villasındaki bir taştı.
Yıkım Ateşi magmanın merkezinde bir heykeldi.
Kalbin Gücü bir kasırganın merkezinde taş bir sütundu.
Gökyüzü Yiyen Su zincirlenmiş bir mızraktı.
“Sen nesin?”
Bu kırmızı yılan gücün gerçek bedeni değildi.
‘Kana Bulanmış Kaya, gerçek görünüşün nasıl?’
Bir kişinin kadim bir gücü kazanmasını engelleyen varlık. Bu engelin merkezinde her zaman kadim güçler vardı.
‘Pekala, Kim Rok Soo. Ne düşünüyorsun? Onu görebiliyorsun, değil mi?’
Cale, hayır, Kim Rok Soo kırmızı yılana odaklanırken Lee Soo Hyuk’un sesini zihninde tekrarladı.
Bom Bom!
Büyük yılan dağın zirvesini yok ederken ona doğru yaklaşıyordu. Yılan, Cale’in tam önüne yaklaşırken kayaları yutmaya devam ediyordu.
Evet, kayaları yutuyordu.
O kayalar nereye gidiyor olabilirdi?
Cale gülümsemeye başladı.
‘Görebiliyor musun?’
‘Takım lideri, sarhoş musun?’
‘Hey, görebiliyor musun?’
‘Evet takım lideri. Artık görebiliyorum.’
1 saniye, 2 saniye, 3 saniye…
Yılanın görünüşünü her saniye kaydediyordu.
Cale’in zihninde o kayıt ve şimdiki zaman karşılaştırılıyordu.
İşte, görebiliyordu.
Yılanın gövdesi büyümeye devam ediyordu.
Yılanın pulları kırmızılaşmaya devam ediyordu.
Yılanın ağzından yavaş yavaş büyük miktarlarda kırmızı sıvı damlamaya başlıyordu.
Ve sonra, yılan nihayet vücudunu gerip kafasını Cale’in önüne kaldırdığında… Hem başını hem de kuyruğunu kaldırıp Cale’i yutmaya çalıştığında…
“Buldum.”
Cale sonunda bulmuştu.
Yılanın kuyruğuna doğru bakmıştı.
Kırık zil.
Cale’in mızrağıyla vurulduktan sonra kırılan zil.
Yılan sert hareket ettikçe çatlak büyümeye devam ediyordu.
Ve son olarak, o çatlak boydan boya tamamlandığında…
Zilin içinde saklanmış küçük kayayı görmüştü.
Kırmızı bir kaya Cale’in dikkatini çekmişti.
‘Bu o olmalı.’
‘Pekâlâ, Kim Rok Soo. Merkezi görebildin değil mi? Bu durumda…’
Cale’in vücudu hareket etmeye başladı.
Yılanın açık ağzı Cale’e doğru ilerledi.
‘Ona doğru koş. Anladın mı? Kim Rok Soo, merkeze doğru koş. Ardından, Kucaklama gücün çılgına dönmeye başlayacak.’
‘Yani senin Kucaklama gücünün kontrolden çıkacağını mı söylüyorsun, benim değil.’
‘Ah, hadi ama! Sana büyük yeteneğimi anlatırken beni sessizce dinle! Hmm?’
Baaaaaaam!
Yılanın kafası Cale’e çarptı.
“Cale-nim!”
Choi Han’ın şok olmuş bağırışı yüksek çarpışma sesinin ardından duyulabiliyordu.
Yılan öfkeyle çığlık attı.
Ağzı kırık taşlarla doluydu. Yılanın kırmızı gözleri hareket etmeye başladı. Koşan insanı fark etti.
“Huhh, huh, huhh.”
Cale koştu.
Rüzgarın Sesini kullanmadı. Kadim güçlerinden daha fazlasını kullanırsa bayılacakmış gibi hissediyordu.
Choi Han’ın yardımını da alamazdı.
‘Bu gücün tam kontrolüne sahip olmak istersem hiçbir yardım alamam.’
Cale’in zihni, neredeyse nefessiz kalacak kadar güçle koşarken, hızla hareket etmeye başladı.
Gözlem yapıyordu. Kayıt ediyordu.
Beklenti doluydu.
‘Yine üzerime gelecek!’
Yılan, Cale’in beklediği gibi tekrar ona doğru hücum etti.
Yılanın hareketini hayal etmeye başladı. Fazla veriye ihtiyacı yoktu. Bu kadar büyük bir cismin bu dar dağ zirvesinde hareket edebilmesinin yalnızca birkaç yolu vardı.
‘Aynı zamanda beni de hedef alması gerekiyor!’
“Ah!”
Kırılan kayaların kalıntıları Cale’in vücudunda çizikler bırakmaya başladı. Ancak Cale, yılanın pullarının ne zaman seğireceğini çoktan tahmin etmişti.
‘3, 2, 1.’
Cale saydı ve yere tekme attı.
Bu zayıf bedenin sıçrayabildiği kadar uzağa sıçradı.
“Cale-nim! Arkanda!”
Choi Han’ın sesini duydu.
Cale arkasında sıcak bir nefes hissetti. Yılanın sert nefes alışıydı bu.
Cale’in kafasına kırmızı sıvı düştü.
Ancak Cale’in umurunda değildi.
“Yakaladım seni.”
Çizikle dolu iki eli, yılanın zilini tutuyordu. Daha sonra parmaklarından biri zilin üzerindeki çatlaktan geçerek kırmızı kayaya dokundu.
‘Bundan sonra işi yeteneğe bırak. Kucaklama yeteneği, kalbinden fışkırarak senin için her şeyi halledecektir. Ne düşünüyorsun, yeteneğim kulağa harika gelmiyor mu?’
‘Gerçekten öyle, takım lideri.’
Cale, kalbinden büyük bir gücün yükseldiğini hissedebiliyordu. Güç iki elinden akıyordu. Daha sonra kırmızı kayaya dokunmak için parmaklarının arasından geçti.
‘Sana karşı dürüst olacağım. Ona Kucaklama adını verdim ama… Ah, sadece sana söylüyorum, tamam mı? Bu yetenek bir kucaklaşmadan çok bağlama mı desem? Hayır, hmm, bunun için daha iyi bir kelime yok mu? Ah, evet, hâkimiyet!’
Lee Soo Hyuk devam ederken gülmüştü.
‘Bu güç hâkimiyet gibidir. Hedefe hâkim olur ve onu eline bağlar.’
‘…Bu Kucaklama olmak için çok vahşi değil mi?’
‘Hayır, böyle bir güç bile onu iyilik için kullanırsam bir kucaklama olabilir. Öyle değil mi? Onu yalnızca iyilik için kullanıyorum.’
Cale gülmeye başladı.
Lee Soo Hyuk’un anılarındaki gülüşüne benziyordu.
Yılan acıyla çığlık atıyordu. Büyük gövdesi bükülmeye başlamıştı.
Yılan, Cale’i kuyruğundan kurtarmak için sallanıp duruyordu.
“Ah!”
Yılan sallanırken Cale zile ve kırmızı kayaya daha da sıkı tutundu.
Bu hareket, vücudunu bile doğru düzgün bükemeyen yılanın acısını daha da artırmış gibiydi. Cale’in ellerinden çıkan ‘kucaklama’ zaman geçtikçe kırmızı kayayı çevreliyordu.
Zil parçalara ayrıldı.
Yılanın çığlığı daha da kötüleşti ve Cale, zihninde tanıdık olmayan bir ses duydu.
Artık engel kalktığı için diğerlerinde olduğu gibi kadim gücün sesini duyuyordu.
– Tanıştığıma memnun oldum.
Cale’in dudakları kıvrılmaya başladı.
Kana Bulanmış Kayanın sahibi. Bu kadim Beyaz Yıldızdı.
– Bu toprak gücünü aradığına göre, onu dünyaya korku salmak için mi kullanmaya çalışıyorsun? Bu harika bir fikir-
“Ne saçmalık ama.”
– Ne?
Cale, Lee Soo Hyuk’un açıklamasının sonunu hatırladı.
‘Bitirmek için, kucakladığın gücü istediğin bir yere yerleştirmen yeterli! O zaman tada, süreç tamamlandı!’
‘Üzgünüm takım lideri. Ben kucaklaşma gibi bir şeyi yapabilecek biri değilim.’
Cale’in dudaklarının bir köşesi kötü bir gülümsemeyle kıvrıldı.
Şeffaf bir aurayla çevrelenen kırmızı kaya, Cale’in sağ elindeydi. Cale sol elini cüppesinin içine soktu ve gömleğinin göğüs kısmından bir şey çıkardı.
Komutan üniformasının üstündeki bir şeydi.
Bu onun Henituse Kontluğunun, hayır, Henituse Düklüğünün bir parçası olduğunu simgeleyen altın bir kaplumbağa rozetiydi.
Cale, rozetli sol elini sağ eline doğru hareket ettirdi.
Kırmızı kaya ve altın kaplumbağa rozeti birbirine değiyordu.
– Ş, şu anda ne yapmaya çalışıyorsun? Ne cüretle…!
“Cüret mi? Bu şerefsiz p*ç gerçekten canı ne istiyorsa onu söylüyor.”
Ooooooo…
Cale, ellerinde kükreyen gücü hissedebiliyordu. Parmaklarının arasındaki boşluklardan kırmızı bir ışık fışkırdı. Bu kırmızı kayanın gücüydü. Ancak, Kucaklama yeteneği onu geri tuttuğu için bu güç yalnızca ışığını gönderebiliyordu.
– U, uh, aaaaaaaaaaa-!
Kadim Beyaz Yıldızın bağırışını duydu.
Ancak bu ses yavaş yavaş kayboldu.
Kırmızı ışık kaybolduğunda, Kucaklama yeteneği de ortadan kalktı ve Cale yalnızca elindeki rozeti hissedebildi…
“Cale-nim.”
Ona yaklaşan ve konuşmaya başlayan Choi Han’a gülümsedi.
“Bitirdim.”
“Ha, haha-”
Choi Han buna güldü. Bu bir rahatlama gülüşüydü.
O andaydı.
– İnsan!
“Miyaaav!”
“Cale!”
Diğerlerinin dağın zirvesine doğru koştuğunu görebiliyordu. Önde bulunan Avcı Bobe gelir gelmez gözlerini kocaman açtı.
“Yılan, yılan-!”
Kırmızı yılanın yere düşmeye başlamasını izlerken cümlesini tamamlayamadı.
“Ah.”
Daha sonra nefesi kesildi.
Düşen yılanın kırmızı pulları dağılmaya başladı. Çiçek yaprakları gibi dökülen pullar rüzgârın etkisiyle yayılmaya başladı.
Düşen yılan, pulların dağılmasıyla birlikte hiç ses çıkarmadan ortadan kayboldu.
Bu manzara Avcı Bobe’a son derece güzel göründü.
Sisin içinden yürüyerek zirveye ulaşmışlardı.
Güneş batıyordu ve kırmızı pullar gün batımına doğru dalgalanıyordu.
Cale o kırmızı ‘çiçek yapraklarının’ ortasında duruyordu.
“O, o yılanın gerçekten ortadan kaybolması…”
Hayatı boyunca yılandan uzak durmak zorunda kalan yaşlı Avcı gözyaşlarına boğulmaya başladı.
Grubun geri kalanının kızıl saçlı adama doğru ilerlediğini görebiliyordu.
– İnsan! İyi misin? Gücü aldın mı? Bayılmayacak mısın? İyi görünüyorsun!
“Miyaaavv!”
“Hey, başardın!”
Cale diğerlerinden uzaklaştı ve elindeki Henituse rozetine baktı.
Daha sonra gülümsemeye başladı.
‘Takım lideri, gücü depoladıktan sonra ne yaparsınız?’
‘Bundan sonra, ne zaman ihtiyacın olursa çıkarırsın. Eşyalarını istediğin gibi kullanabilmen gerekmez mi?’
‘Ah, kulağa hoş geliyor.’
Evet, çok iyiydi.
Rozeti yavaşça okşadı.
İhtiyaç duyduğu anda kullanmayı planlıyordu.
‘Beyaz Yıldızın diğer kadim güçlerinde de mi Kucaklamayı kullansam?’
Bunları ‘kucaklama’ ismine yakışmayan bir şekilde kullanmayı düşünen Cale, Süper Kayanın temkinli sesini duydu.
– B, bizi kafese kapatmayacaksın değil mi? Değil mi? Hmm? Birlikte yaşadığımız güzel anıları düşün!
O anda Cale’in zihninde Raon’un sesi belirdi.
– İnsan! Kara Elf Tasha’dan bir çağrı aldık!
Beyaz Yıldızın olması gereken yer, Ölüm Diyarı. Oradan bir çağrı almışlardı.
*Maknae: Bir topluluğun en küçüğü, en sonuncusu.
———-
Selamlar! Düzenli çeviri bu sene de devam edecek. Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğim. Sevgiler ve saygılar.