Ancak uzun bir aradan sonra evlerine dönen Beacrox ve Ron’u kimse karşılamadı.
Hatta ana kapıdan çıkan düşmanlar onlara saldırıyordu.
“Bu güzel.”
Beacrox büyük kılıcını yatay olarak sallamadan önce yorum yaptı.
“Ah!”
Arm’ın ileri hücum eden kılıç ustalarından biri, büyük kılıca karşı verdiği güç savaşını kaybettikten sonra yana doğru uçtu. Fakat bu sadece bir başlangıçtı.
Büyücüler, şövalyeler, askerler ve okçular, her türden insan ikisine doğru saldırıya başladı.
“Bütün o Molan p*çlerini öldürmeliydik!”
“Bu fareler nasıl böyle özgüvenle bize saldırmaya cesaret edebilir!”
Geçmişte Arm’a katılmak için yeraltı dünyasındaki hanelere ihanet eden birkaç kişi Beacrox’a bağırıyordu.
“Ne kadar da komik.”
Beacrox’un ilerlemeye başlamadan önce söylemesi gereken tek şey buydu.
Nereye gitmesi gerektiğini biliyordu ve oraya ulaşmak için kılıcını sallamaktan mutluydu.
“…Sen-”
“Lütfen sadece beni takip et.”
Ron bir şey söylemek üzereydi ama Beacrox bunu bir kenara itip büyük kılıcı çapraz olarak salladı.
Baam!
Büyük kılıcın yarattığı rüzgâr basıncına dokunduktan sonra sihirli bir ateş topu patladı.
Beacrox hemen kılıcı ileri doğru sapladı ve bir adım daha attı.
“Aaaah!”
Beacrox’un kılıcı başka birinin göğsünü deldi. Beacrox metanetli bir ifadeyle kılıcını saplandığı yerden çıkardı ve sağ bacağıyla yana doğru tekme attı.
“Ah!”
Bir asker ne olduğunu anlayamadan yere düştü.
‘Liderliği ben ele alacağım.’
Kılıcını sallarken Beacrox’un aklındaki tek düşünce buydu. Ron oğlunu izledi ve sessizce onu takip etti.
‘…Kesinlikle güçlendi.’
Choi Han geldiğinden beri oğlu Beacrox’un kılıç becerileri, kolaylıkla fark edilmese de yavaş yavaş artmıştı.
Ve yavaş yavaş karısına daha çok benzemeye başlamıştı. Kılıcını kullanma şekli de hareketleri de ona benziyordu.
‘Gerçi yüzü tam olarak bana benziyor.’
Sanki gülmeye başlayacakmış gibi hissetti. Savaş alanında böyle gülmek onun için nadir görülen bir şeydi ama bugün sanki o nadir günlerden biriymiş gibi hissediyordu.
Savaş alanında ne zaman böyle gülse karısı hep yanında olurdu.
İkisi çoğu insana göre daha geç yaşta çıkmaya başlamış ve evlenmişlerdi. Dürüst olmak gerekirse flört etmeye başladıktan sonra evlenmeleri uzun zaman almıştı. Birlikte geçirdikleri zamanlar ilerledikçe birlikte pek çok iş yapmışlardı.
Ailenin büyüklerinden hançer sanatlarını ve gizlilik tekniklerini öğrendiği zamanlar dışında Ron’un yanında olmasına izin verdiği ilk kişi oydu.
Orada olmasına izin vermek yerine onu yanında tuttuğunu söylemek muhtemelen daha doğruydu.
‘Sana liderliği ele alacağımı söylemiştim.’
‘Bu kadar acele etmeyi bırak.’
‘Ah, hadi ama! Bu kadar sinir bozucu olmayı bırak.’
Savaşta liderlik etmekten gerçekten keyif alıyordu.
Ron onunla yaptığı bazı konuşmaları hatırladı.
‘Hayır. Beni dinle. Önde olduğunu ve büyük bir kılıçla düşmanların yüzlerine vurduğunu düşün. Bunun nasıl bir his olduğunu biliyor musun?’
‘Bunu bilmem mi gerekiyor? Bunun yerine insanları arkadan boyunlarından bıçaklamayı tercih ederim.’
‘Aigoo, sormasam daha iyiydi.’
Ron, suikastçıları anlayamadığını söylerken başını sallayan kadının büyük kılıcını nasıl salladığını hala net bir şekilde hatırlıyordu.
‘…Ona benziyor.’
Oğulları ona onu çok hatırlatıyordu.
Elbette Beacrox’un tarzı onunkiyle tam olarak aynı değildi. Beacrox, Choi Han, Gashan ve diğer güçlü savaşçılarla birlikteydi ve onların savaşlarını izleyerek bir şeyler öğrenmişti.
Ancak kökleri karısından geliyordu.
Oğlunun arkasından ilerleyen Ron, ana kapının bulunduğu duvarın tepesine doğru merdivenlerden yukarıya tırmanmaya başladı.
Bir adım, iki adım. Adım adım yukarı çıktıkça vadinin içindeki manzarayı yavaş yavaş görebiliyordu.
Bunlar olurken düşmanlar onlara daha da şiddetli saldırmaya başladı.
“Seni kaçak lanet olası suikastçı p*ç!”
Ron’un eli, arkasında bir ses duyduktan sonra hareket etti.
“Ah!”
Pat.
Ron, boynunda bir hançerle merdivenlerden aşağı düşen düşmana soğuk soğuk baktıktan sonra başını geriye çevirdi.
O anda büyük bir ses duydu.
Baaaaaam!
“Aaaa!”
Aynı anda duvardan düşerken inleyen bir kişiyi de gördü.
Düşen kişinin elindeki kılıç ikiye bölünerek yere düştü. Ron önündeki merdivenlere bakmadan önce bir an o kılıca baktı.
O, sona çok uzak değildi. Çoktan duvarın tepesinde bulunan Beacrox ona bakıyordu.
“Baba lütfen yukarı gel.”
Beacrox’un vücudunun her yerinde küçük yaralanmalar vardı ama başkalarının kanıyla kaplı olduğundan ne kadar hasar gördüğünü söylemek zordu.
Ron bir adım attı.
Kalan birkaç basamağı hızla tırmanırken hareketleri yavaş yavaş hızlandı.
“…Ha.”
Ağzından hırıltılı bir kahkaha çıktı.
Tehlikeli bir dağ silsilesi. Bu derin vadi ve yapay olarak kesilmiş gibi görünen kayalıklar.
Onu geçmişe dair nostaljiye sevk eden manzarayı görebiliyordu.
“Baba.”
Ron, cebinden rulo halinde bir kumaş parçası çıkaran Beacrox’a baktı. Bezi Beacrox’tan aldı ve çözdü. Kumaşın üzerinde Molan arması vardı.
“…Bunu sen mi çizdin?”
“Evet.”
“Sanat becerilerini geliştirmen gerekiyor gibi görünüyor.”
Yemek pişirmede ve iğne işlerinde usta olan bu serseri berbat bir sanatçıydı.
Ancak yine de bu armada beklenenden daha iyi bir performans sergilemişti.
Molan Hanesi.
Yeraltı dünyasının bir parçası oldukları için görevler sırasında armalarını açıkça ortaya çıkaramıyorlardı. Ama en azından bu vadiye Molan arması koymuşlardı.
Burası onların bölgesiydi ve bu da davetsiz misafirlere dışarıda kalmalarını söyleyen bir işaretti.
‘Şimdi biraz farklı olacak.’
Bu armanın anlamı bundan sonra biraz değişecekti.
Ron, Arm’ın bayrağının asılı olduğu yere yürüdü ve hançeriyle o bayrağı yırttı.
Arm’ın bayrağı düştü ve Ron, onun yerine oğlunun çizdiği Molan armalı bayrağı bağladı.
Piiiiiiiii- Piiiiiiiiiiii-
Beacrox o anda flütü üfledi.
Sis anında ortadan kayboldu. İkinci sınırda duran Paralı Asker Kral Bud Illis, değişikliği fark eder etmez bağırdı.
“Hücum!”
Büyücüler, kılıç ustaları ve avcılar. Farklı mesleklerden paralı askerler üçüncü sınıra doğru hücum ederken bağırıyorlardı. Yıkılmış evlerden sağ kurtulan ve bu savaşa katılan suikastçılar, kayalıklardaki binalardan aşağı inerek savaş alanına doğru hücum ettiler.
Ron, müttefiklerinin ileri doğru hücum ettiğini görünce arkasını döndü. Merkezi binayı görebiliyordu. Bu gizli üssün önemli kişilerinin bulunması gereken yer orası olmalıydı. Buradakiler en üst düzeyde kişiler olmasa bile o binayı geri almaları gerekiyordu.
Başını çevirdi.
“Yolu göster.”
Ön cepheyi oğluna bıraktı.
“Ben arkayı halledeceğim.”
Düşmanların onları arkadan kovalamasını engelleyecekti.
“Evet efendim. Hadi acele edelim.”
Beacrox liderliği ele geçirdi ve merkez binaya doğru ilerlemeye başladı.
Ron da onu takip etti.
En yüksek seviyedeki güçlü bireyler olmadan, bu gizli üste onları durdurabilecek pek fazla kimse yoktu.
* * *
Sonunda merkez binanın en üst katına ulaşmışlardı. Ron, geçmişte Molan patriğinin odası olan bu yere baktı ve konuşmaya başladı.
“Genç efendi-nim, başka bir gizli üsse giden bir ışınlanma çemberi var.”
Cale ışınlanma çemberine adım attı.
Choi Han, Beacrox, Paralı Asker Kralı, Ejderha Melezi ve ortalama dokuz yaşındaki çocuklar da onunla birlikteydi.
“Gitmeden önce buradaki işlerle ilgileneceğim.”
Cale, yine sevecen bir şekilde gülümseyen Ron’a başını salladı.
“Elbette. Ama Ron, evin çok güzel değil mi? Henituse Malikânemizden bile daha büyük.”
Ron gülümsedi ve Cale ışınlanma çemberinin onu alıp götürmesine izin verdi.
Hava kararırken Arm’ın ikinci gizli üssünü düşünmeye başladı.
– İnsan! Peki, Beyaz Yıldız neden oraya gizli bir üs kurmuş?
Doğu kıtasının Üç Yasak Bölgesi.
Cale’in topacın kırbacını aldığı Rüzgar Adası.
Lord Sheritt’in şatosunun bulunduğu Işık Şatosu.
Ve son olarak…
Doğu kıtasının kuzey kısmı. Buzul bölgesinin başlangıcına yakın bir yerde bulunan bir kara delik.
Geçmişte insanlar bu deliğe düşmenin sizi ölüm dünyasına, Şeytan Dünyasına götüreceğini iddia etmişlerdi ve bu sayede insanların ortalama bir şehir büyüklüğündeki bu delikten kaçınmasına yol açmıştı.
Çevresinde hiçbir şehir veya köyün bulunmamasının nedeni buydu.
Doğrusunu söylemek gerekirse kimsenin dev bir obrukta yaşamasının bir anlamı yoktu.
Bunun nedeni, bu çukurun buzul bölgesi ile Doğu kıtasının geri kalanını soğuktan koruyan sıradağlar arasında bulunmasıydı.
Sıradağların ötesinde ve bu çukurun yakınında bir köy kuracak kimse yoktu.
Ancak insanlar yine de bu yere bir isim vermiştiler.
Son yasak bölge.
Şeytan Dünyasının Kapısı.
Arm’ın ikinci gizli üssü Şeytan Dünyası Kapısı ile sıradağlar arasında yer alıyordu.
Paaat-
Cale parlak bir ışıkla çevrelendi ve gözlerini açtığında Arm’ın gizli üssünün dışında duruyordu.
Ejderha melezinin de belirttiği gibi, üç sınır arasındaki ayrım burada tamamlanmış değildi.
Cale, parlak ışık kaybolurken Arm’ın ikinci gizli üssünün yavaş yavaş netleştiğini gördü.
“Ha, haha-”
Gülmeye başladı.
Mutlu olduğu için gülmüyordu.
İnanamayarak gülüyordu.
– İnsan! Burası tanıdık geliyor!
Buzul bölgesine yakın olduğundan, sıcaklık büyüsüne rağmen etraf çok soğuktu.
Buraya ilk gelişi olmasına rağmen Cale, ikinci gizli üssün planına oldukça aşinaydı.
“Cale-nim, burası-”
Choi Han, kendisi de ne söyleyeceğini bulamadığı için cümlesini tamamlayamadı. Sonunda ağzından bir şeyler çıkarmayı başardı.
“Burası Ejderha Katili köyüne benziyor. Hayır, neredeyse birebir kopyası.”
Yeraltında bir köy. Kayalıklarla çevrili yeşil köy.
Ortasında Choi Jung Gun’un anılarının bulunduğu taş bina.
Her şey önlerinde, kopyalanmış gibi duruyordu. Cale, Arm’ın en güçlü bireylerini barındırdığı söylenen bu gizli üsse bakarken alay etti.
‘Bu, ilk Ejderha Avcısının yarattığı köy efsanesiyle aynı değil mi?’
İlk Ejderha Katili, dünyanın geri kalanından uzakta, en güçlü bireylerden oluşan grupla yaşıyordu.
Ejderha Katili yerine Beyaz Yıldız olmak isteyen p*çin böyle bir yer yaratması inanılmaz ve gülünçtü.
Neden mi?
Bu gizli üssü Ejderha Katili köyünü özlediği ama oraya dönemediği için yarattığı son derece açıktı.
İnsanları feda etmekte ve onlara zarar vermekte hiçbir sıkıntı yaşamayan, her şeye hükmetmek isteyen bir p*çin bu köyü yaratacak duygulara sahip olması gülünçtü.
Bu onu aynı zamanda kızdırıyordu da.
Bu onu rahatsız ediyordu.
“Aigoo, ne kadar eğlenceli.”
Cale, köyün kapısından dışarı çıkan kişiyi görebiliyordu.
“Buraya sürünmeye nasıl cesaret edersiniz?”
Onları kışkırtan kişi Aslan Kraldı. İnanamayarak Cale ve Choi Han’a baktı.
“Efendim bana Arm’ın üssüne saldırıldığını söyledi. Ama çölde olması gereken insanlar burada mı? Hmm?”
İnanamayarak başını salladı. Ancak yüzündeki gülümseme yavaş yavaş kayboldu.
Çünkü bu onların Cale tarafından kandırıldığı anlamına geliyordu.
Aynı zamanda arkasında daha fazla düşman belirmeye başladı.
“Cale-nim, onlar güçlüler.”
Choi Han’ın bahsettiği gibi her biri bir paralı asker grubunun kaptanı olacak kadar güçlüydü.
Aslan Kralın bu kadar rahat görünmesinin nedeni bu olabilirdi.
“Efendimiz buraya gelmeden siz p*çleri yakalamalıyım.”
Oooooooooong…
Karanlık aura vücudunun etrafında toplanmaya başladı.
“Siz p*çleri Şeytan Dünyası Kapısına atacağım. Kehehehe!”
Aslan Kral, Cale’in ağzının yavaş yavaş açılmaya başladığını görebiliyordu.
“Hey, sıra sende.”
‘Hmm?’
Aslan Kral Dorph, Cale’in arkasında kapüşonlu birinin öne doğru adım attığını görebiliyordu. Bilinmeyen bir ihtiyat duygusu hissetti ve aniden sırtında bir ürperti oluştu.
Büyük bir tehlike ona doğru yaklaşırken hissedeceği türden bir duyguydu bu.
Başlık çıkarıldı.
Artık kapüşonun altındaki kişinin yüzünü görebiliyordu.
“…Yaşıyor muydun?!”
Aslan Kralın yüzü şaşkın görünüyordu, kapüşonunu çıkaran Melez Ejderha ise sessizce gözlerini kapattı. Saçları kırmızıya boyanmıştı ama yüzü hala inceydi ve rahatsız olmuş görünüyordu.
Her gün hissedebiliyordu.
Ölümün yaklaştığını hissedebiliyordu.
Vücudundaki ağrı giderek artıyordu.
Her nefes aldığında dikkatli olması gerekiyordu. Eğer yanlış nefes alırsa, ölecekmiş gibi hissettiren dayanılmaz bir acı onu vuracaktı.
Ancak eğer son yaklaşmışsa…
Hayatında kendi kendine verdiği ilk kararla nasıl altı ay daha yaşamayı seçmişse, kendi sonunu da öyle seçmek istiyordu.
Vücudunda belli belirsiz kalan ışık özelliğini çıkardı.
Bedeni artık bir insandı ve ışığı çok zayıftı ama hâlâ oradaydı.
“Hazırım.”
Arkasındaki Cale’e seslenmişti ve Cale emri verdi.
“Başlayın.”
Ona iki kişi cevap verdi.
“Elbette.”
– Anladım, insan!
Ejderha melezi ve Raon güçlerini yönlendirmeye başladı.
———-
Merhabalar, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. Sizi hayal kırıklığına uğrattıysam özür dilerim ve bundan sonra size güzel ve doğru çeviriler sunmak için sıkı çalışacağım. Elimden geldiğince günde en az 1 çeviri ya da daha fazlasını paylaşacağım. Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğim. Sevgiler ve saygılar.