Cale, Jack’in yüzündeki çaresiz ifadeyi gördükten sonra durumla ilgili bilgileri düzenleme ihtiyacı hissetti.
“Aaaaaaaaaa!”
Korkunç bir çığlık daha duydular.
Cale çığlığı duyunca irkildi ama yine de konuşmaya başladı.
“Ölü mana ve kurban edilen insanlar. Bununla ne demek istiyorsun?”
Cale’in Güney Simyacı Kulesinde ezberlediği harita aracılığıyla ölü mana depolama tesislerinin dördünü çoktan bulmuşlardı.
Mary ve Kara Elfler çoktan onlara doğru ilerliyorlardı.
En önemlisi, Kuzey Simyacı Kulesinde ölü mana depolama tesisi kulenin içinde değil, uzak bir yerde bulunuyordu.
Ama şimdi Jack, ölü mana depolama tesisinin Kuzey Simyacı Kulesinin merkezinde olduğunu mu söylüyordu?
Hiçbir anlam ifade etmiyordu.
İnsanları güç kaynağı olarak kullandıklarını da söylüyordu.
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
Kara umutsuzluk, golemleri hareket etmeye iten şeydi.
Kara umutsuzluk, ölü manadan bile daha korkunçtu.
Cale, Jack’in kolunu sıktı.
Jack sonunda biraz sakinleşti ve Cale’in sorusunu yanıtladı.
“Kuzey Simyacı Kulesine bir bakarsanız anlarsınız.”
Cale hemen konuşmaya başladı.
“Raon.”
– Anladım!
Cale, Aziz Jack, Beacrox ve Clopeh’nin kendisiyle birlikte süzüldüğünü hissedebiliyordu.
Aziz Jack’in etrafındaki şövalyeler ve büyücüler, sanki onları korumaya çalışıyormuş gibi başlarını kaldırdılar.
“Mmm.”
Ancak, Cale havadayken aşağı bakma şansı yoktu.
İleriye baktı.
“Kule açıldı mı?”
Onun önünde. Ormanın ötesinde.
Kuzey Simyacı Kulesini görebiliyordu.
Normalde, Güney Simyacı Kulesine benzer normal bir kule olması gerekiyordu.
Ama normalden farklı görünüyordu.
“Gördüğün gibi, Simyacı Kulesi artık farklı görünüyor.”
Kuzey Simyacı Kulesi dört bölüme ayrılarak Kuzey, Güney, Doğu ve Batıya giden yollar oluşturmuştu.
Orta alan boştu.
Jack konuşmaya devam etti.
“Yasak büyücüler ve büyücüler ışınlandıktan sonra yer aniden sallanmaya başladı.”
Yer sallanırken hareket eden büyük bir mekanik cihazın sesini duymuştular.
Ondan sonra Kuzey Kulesi bir pasta gibi dörde bölünmüştü ve ortada büyük bir daire bırakarak haç şeklinde patikalar belirmişti.
“Daha iyi görebilmeniz için biraz daha yaklaşmanız gerekiyor.”
Jack dudaklarını ısırdı.
Boom. Boom. Boom.
Yeni oluşturulan yollardan golemler çıkıyordu.
Çoktan ormana girmiş olan golemler, güneye doğru giden bir düzen içindeydiler.
Yerleşim bölgelerine ve başkente doğru ilerliyorlardı.
“Ortadaki o çukur ölü mana ile dolu. Ölü mana dışarı fırladı ve o çukuru doldurdu.”
Cale, ona bir soru sormadan önce Jack’in anlattıklarını dinledi.
“Peki ya insanlar?”
“…Müttefikler.”
Beacrox konuşmaya başladı.
“Bizim tarafımızdan gelenler mi?”
Jack başını salladı.
“Hayır. Onlar düşmanın müttefikleri.”
“Ho.”
Beacrox nefesini tuttu.
“Düşmanların ölü manayı yaratmak için kendi insanlarını feda ettiğini mi söylüyorsun?”
“…Bu doğru.”
Jack’in yüzünde acı görülüyordu.
“O yollar açıldıktan sonra düşmanlar askerlerini birer birer çukura atmaya başladılar. Onları durdurmak istedik ama sayıları çok fazlaydı.”
Jack önce geri çekilmeyi seçmişti.
Çünkü askerlerinin de yakalanıp çukura atılmasını istemiyordu.
Bunun yanlış bir karar olduğunu düşünmüyordu. Ancak, Güneş Tanrısına hizmet etmiş, bir Aziz ve sonunda daha da yüksek bir konuma gelebilecek biriydi.
Bu yüzden, düşman askerlerinin o kara ölü mana gölüne atılışını izlerken sinirlenmekten kendini alamadı.
Bu şekilde ölmek, savaşta ölmekten farklıydı.
“Aaaaaaaaaaaaaa!”
Bir çığlık daha duydular.
Jack kaşlarını çatmaya başladı.
O anda oldu.
“Ha?”
Öne doğru tökezledi.
Cale, Jack’i arkaya doğru itmişti.
“Hemen gidelim.”
Cale ve Beacrox göz teması kurdu. Beacrox Jack’e baktı ve sırtını işaret etti.
“Lütfen devam edin.”
“Affedersiniz?”
“Sizi oraya ben taşıyacağım.”
“Ah, evet efendim!”
Jack hemen Beacrox’un sırtına bindi.
Cale, Rüzgârın Sesini kullanmaya başladı.
Ayaklarının ucunda küçük rüzgâr esintileri belirdi.
“Aziz-nim.”
“Evet?”
“Havadan mı yaklaşmak daha iyi yoksa ormanın içinden mi yaklaşmak daha iyi?”
Jack, soruyu yanıtlamadan önce Cale’in ciddi bakışlarını gördükten sonra bir an düşündü.
“Muhtemelen merkeze olabildiğince çabuk varmak için uçmamız gerekiyor, ancak ben karadan yaklaşmak istiyorum.”
“Bunun için bir nedenin var mı?”
Aziz ormana baktı.
“Kuleden uzaklaştık ama ormanda hala golemleri ve düşmanları mümkün olduğunca geri tutmak için gerilla savaş taktiğini* kullanan insanlar var.”
Bir ormanda oldukları için gerilla savaşı mümkündü.
Askerler, simyacılar, şövalyeler ve büyücüler, golemlerin güneye gitmesini engellemeye çalışırken ormanın her yerine dağılmıştı.
Cale, golemleri durdurmak için duvarlar yapmak üzere ağaçları kesen insanları duyabiliyordu.
“Biz kuleye doğru ilerlerken onlara destek sağlamak istiyorum.”
Aziz Jack’in ellerinde ışık belirmeye başladı.
Bu onun iyileştirici güçleriydi.
Yorgun ve korkmuş müttefik birlikleri için bir şeyler yapmak istiyordu.
Bu onun işiydi.
Jack, ikisini birden yapabileceğini umarak Cale’e baktı.
“Raon.”
Cale konuşmaya başladı.
“Clopeh ile havada gidiyorsun. Görünmez kaldığınızdan emin olun.”
“Pekâlâ, insan!”
Sonra Beacrox’a baktı.
“Benimle karaya ineceksin.”
“Evet efendim.”
Cale, Beacrox’un kısa yanıtını duyduktan sonra soğukkanlılıkla yorum yaptı.
“İnelim.”
Cale ve Beacrox’un bedenleri hemen yere süzülmeye başladı.
– İnsan! Bu çılgın Clopeh ile kulenin etrafında saklanıyor olacağım! Biraz sonra görüşürüz! Ah, ve ve ve!
Cale, Raon’un zihninde bağırdığını duyabiliyordu.
– Geçen sefer sana açıkça söyledim! Abartma! Bir daha bayılırsan her şeyi mahvederim! Dünyanın sonu olacak!
“Pfft.”
Cale gülmeye başladı.
Boom!
Jack’i taşıyan Beacrox ve Cale o anda yere indi. Aziz Jack’i koruyan insanlar onlara yaklaştı.
Cale, sayılarına bakarken yüzünde tuhaf bir ifade taşıyordu.
Başlangıçta planlanandan önemli ölçüde daha az insan vardı.
Jack’i korumak için yalnızca asgari sayıda insan kalmıştı.
‘Koruyucu ekibinin geri kalanını savaş alanına göndermiş gibi görünüyor.’
Aziz Jack, yapabilseydi muhtemelen koruyucu ekibi değil, kendisini gönderirdi.
Ancak Jack ne ölebilir ne de ciddi şekilde yaralanabilirdi.
Jack, Sör Rex’ten farklı bir nedenle sağlıklı kalmak zorundaydı.
Sör Rex, yeni Mogoru’nun sembolüyse, Jack de geçmiş Mogoru’yu sembolize eden ve insanlara kalplerini rahatlatabilecekleri bir yer verebilecek biriydi.
Jack bunu herkesten daha iyi biliyordu.
“Ne yapmalıyız? Lütfen bize emirler verin.”
Cale, şövalyenin sorusunu duyduktan sonra Jack’e baktı. Jack başını salladı ve Cale hemen konuşmaya başladı.
“Aziz-nimi koruma işini buradan sonra biz devralacağız. Onun güvenliği için endişelenmenize gerek yok.”
Jack’i korumakla görevli şövalye, Sör Rex’in liderliğindeki liderlerden biriydi. Aynı zamanda en yeteneklisiydi.
Bu yüzden Cale’in kimliğini biliyordu ve Cale’in Jack’i koruyacağını duyunca rahatlamıştı.
“Yani, ormandaki tüm askerlere burada toplanmalarını söyle.”
Ancak şövalye bunu duyduktan sonra kafası karıştı.
“Askerleri buraya mı çağırdınız?”
Şövalye, kafası karışmış bir ifadeye sahip olmasına rağmen cevap verdi.
“Emrettiğiniz gibi yapacağım.”
Cevabını verdiğinde…
Rüzgârı hissedebiliyordu.
Şövalye, Cale ve Beacrox’un Kuzey Simyacı Kulesine doğru ilerlediğini gördü.
Cale, hâlâ karanlık olan ormana atladı.
Altın topacın kamçısını aldı.
‘Kahahahaha! Seni buraya kadar takip ettik! Yıkım var! Çaresizlik! Hmm? Burada korkunç bir şey var! Bunu yok etmeliyiz! Bunu ne pahasına olursa olsun yok etmeliyiz! Tahrip et! Yok et!’
‘Ah, çok gürültülüsün!’
‘Ne yapmamızı istiyorsun?’
Cale, Rüzgâr Elementallerinden onun için bir şey yapmalarını istedi.
“Lütfen bilgi toplayın. Güçlü kişilere özellikle dikkat edin.”
Rüzgâr Elementalleri hareket etmeye başladı.
“Jack-nim, lütfen açıklamana devam et.”
Cale daha sonra Jack’ten daha fazla bilgi istedi.
Beacrox’un sırtındaki Jack, konuşmaya başlamadan önce hızla hareket ederken, dengesini sağlamak için onu daha sıkı kavradı.
“Bir düşman askeri ölü mana gölüne düştüğü anda çukurdan bir golem fırladı. Sonra yasak bir büyücü golemin içine girdi ve onu kontrol etmeye başladı.”
Ölü mana ve bir kişinin hayatı.
‘Bu iki şartı yerine getirmek golemlerin kara umutsuzluk olmadan hareket etmelerine izin vermiş olabilir mi? Eski zamanlarda da böyle miydi?’
– Hiç de bile.
Korkunç Dev Arnavut Kaldırımının sesini duydu.
– Golemler eski çağlarda sadece kara bir umutsuzlukla hareket ettiler. Görünüşe göre yasak büyü geçmişte olduğundan daha fazla gelişmiş.
Yasak büyünün gelişimi.
Geliştiklerini duyduktan sonra Cale’in ifadesi sertleşti.
“Ah, aaaaaaaaaaah!”
Başka bir yüksek ve korkunç çığlık duydular.
“Jack-nim, hızımızı artıracağız.”
“Lütfen sıkı tutunun.”
Görülecek kadar güçlü bir kasırga, bu yorumları yapar yapmaz üç kişinin etrafını sardı.
Cale ve Beacrox ileri atıldı.
Jack o anda kasırganın arasından bağırdı.
“Ben de başlayacağım!”
Jack, bir eliyle Beacrox’a tutunurken diğer elini kaldırdı.
Bunun gibi şeyler, fiziksel gücü berbat olduğu için yapabileceği tek şeydi. Üstelik bu sadece onun yapabileceği bir şeydi.
Tüm vücudundan ışık fışkırmaya başladı.
Karanlıktaki orman.
Güneşin iradesine sahip olan kişi, karanlığın içinden şifa ışığını yaymaya başladı.
“…Aziz-nim!”
“Jack-nim!”
Golemlerden saklanarak, kaçarak veya onları tuzağa düşürerek savaşan tüm müttefik askerler başlarını kaldırdılar.
Ormanı dolduran bu şifa ışığı sayesinde küçük yaralarının ve yorgunluklarının yok olduğunu hissedebiliyorlardı.
O ışığın ortasında…
“Bu Aziz-nim!”
“Aziz-nim!”
Işık ve rüzgârla çevrili iki kişiyi ve bu iki kişiden birinin sırtında ileri atılan Aziz Jack’i görebiliyorlardı.
Daha sonra liderlerinin sesini de duydular.
“Geri çekilin! Arkaya çekiliyoruz!”
“Geri çekilin! Saldırılarınızı durdurun! Arkaya ilerleyin!”
Birlikler geri çekilirken geriye bakmadan ileriye doğru hücum eden ışık kasırgasını görebiliyorlardı.
Cale, yollarına çıkan herhangi bir engelden kurtulmak için kasırgasını ileri doğru fırlatıyordu. Aceleleri vardı.
Yollarına çıkan her ağaçtan ve daldan kaçacak zamanları yoktu.
‘Aziz Jack de güçlendi.’
Cale, tüm ormanı dolduran iyileştirici güce hayran kaldı.
Elbette bu iyileştirme gücü düşman askerlerini de iyileştirmişti ama Jack’in neden böyle yaptığını anlamıştı.
Yapacak başka bir şey yoktu.
“Engelleyin onları!”
“Yakalayın şunları!”
Yasak büyücülerin golemlerden bağırdığını duyabiliyordu.
Boom. Boom. Boom.
Golemler, Cale’in grubunu engellemek için hızla harekete geçti.
Neden mi?
Bunun nedeni, ışık ve karanlığın zıt şeyler olmasıydı ve Güneş Tanrısı Kilisesi, ışığın gücünün en güçlü olduğu yerdi.
Bu şifa ışığı bile güneşin gücü olduğu için golemler ve yasak büyücüler için bir engel haline gelmişti.
Karanlıkta yaşaması gereken bir varlığın ışığın ortasına yerleştirildiğini hayal edin.
Bunu kim hoş karşılardı?
Boom. Boom!
Cale golemlerin onlara yaklaştığını hissedebiliyordu.
“Aziz-nim!”
“Evet?”
“Lütfen iyileştirme güçlerinizi mümkün olduğunca çok kullanın!”
Jack, hâlâ Beacrox’un sırtındayken Cale’in sırtına baktı. Kasırganın arasından Cale’in sesini duyabiliyordu.
“Onlara burada olduğumuzu düzgün bir şekilde gösterelim!”
“…Kulağa çok, çok harika geliyor!”
Jack, iyileştirme gücünün daha da fazlasını ortaya koydu.
‘Bu çılgınca.’
Beacrox, iyileştirme gücünden en çok etkilenen kişiydi.
Artan iyileştirme gücü, vücudunun hiç yorulmamasını sağlıyordu. Cale’in rüzgârı tarafından destekleniyordu ama ormanda koşmak çok fazla dayanıklılık gerektiriyordu. Ancak onun dayanıklılığının düşme ihtimali yoktu.
Aziz Jack’in iyileştirme gücünün inanılmaz etkisi buydu.
“Buradalar!”
Cale başını kaldırdı.
Buradaki golemler, İmparatorluk Prensi Adin’in kullandığından farklıydı.
Bazıları 10 metre boyundaydı, ancak çoğunluğu 2-4 metre arasındaydı, bazıları ağaçlardan daha uzundu ve bazıları o kadar uzun değildi. Geçen seferki golemlerden daha küçüktüler.
Bu sayede golemleri kontrol eden yasak büyücüleri yakından görebiliyordu.
Bu golemler hareketliliğe ve keskin hareketlere odaklanmışa benziyordu.
“Yalnızca iyileştirici güçleri olan bir Aziz ölmek için ortaya çıkmış!”
Yasak bir büyücü golemi hareket ettirmeye başladı.
Golem büyük bir kılıç kaldırdı.
“Zıplayın.”
Cale bunu yere tekme atmadan önce söyledi.
Beacrox da aynı şekilde hareket etti.
“Ah!”
Jack aniden sanki dünya dönüyormuş gibi hissetti.
Cale ve Beacrox anında golemin üzerinden atladılar. Daha sonra altından koşarak bir sonraki golemden kaçtılar.
Bam!
Golemin baltası Jack ve Beacrox’un az önce geçtiği yere çarptı.
Jack kalbinin çılgınca attığını hissedebiliyordu.
O kadar hızlı hareket ediyorlardı ki dünyası dönüyordu.
“Lütfen sıkı tutunun.”
Jack, Beacrox’un uyarısını duyduktan sonra ilahi güçlerini sıkıca tutunmak için kullandı.
Kaotikti.
Ama bir an sonra…
“Mmm!”
Jack, derisini delen bir aura hissettikten sonra ileriye baktı.
Ormandan çıkmayı başarmışlardı.
Değişen Kuzey Kulesini görebiliyordu.
“H, hayır!”
Jack, Kuzey Simyacı Kulesinin tepesine bakarken kaşlarını çatmaya başladı.
Kulenin tepesindeki bir kişi ayağıyla bir başkasının sırtını itti.
“Aaaaaaaaahh!”
İtilen kişi kısa süre sonra ölü mana gölüne düştü.
Gölden başka bir golem fırladı.
Düşen kişi, elinde silah bile olmayan asker üniformalı biriydi. Ölmek istemiyordu.
Bunu izlemek Aziz Jack’in boğuluyormuş gibi hissetmesine neden oldu.
O anda oldu.
“Demek Aslan Kral bu.” ( (PR:™) )
Cale’in sesini duyabiliyordu.
‘Aslan Kral mı?’
Jack şok içinde Cale’e baktı. Cale ona bakıyordu.
“En tepedeki adam, Bud’a bahsettiğin Aslan mı?”
Cale, Kuzey Simyacı Kulesinin tepesindeki adamı işaret etti.
O adam, askerleri göle iten kişinin yanında süslü bir sandalyede oturuyordu.
“Hayır. Ormana çekilmeden önce gördüğümüz Aslan başka biriydi.”
Jack, gergin bir ifadeyle sormadan önce farklı biri olduğunu söyledi.
“O adam Aslan Kral mı?”
Cale, Rüzgâr Elementallerinin sesini duyabiliyordu.
‘Cale! Görünüşe göre o Aslan Kral! Az önce ‘kralım’ diyen birinin ona başını eğdiğini gördüm!’
‘Korkunç p*ç! Yok etme! Yıkım! Çaresizlik! Yapmalıyız! Hediye et! Ona!’
Cale mırıldanmaya başladı.
“…O önemli biri.”
Becrock’la ilgilendikten sonra başka bir sorun daha ortaya çıkmıştı.
Cale, Aslan Krala baktı.
Aslan Kral da Cale’e baktı.
Sandalyede tembel tembel oturan orta yaşlı adam ayağa kalkıp konuşmaya başladı. Sesi kulenin dibinde olduğu halde Cale’in duyabileceği kadar yüksek olduğuna bakılırsa sihir kullanmışa benziyordu.
“Sen o baş belası mısın?”
O anda oldu.
‘Baş belası’ olarak anılan Cale gülümsemeye başladı.
– İnsan!
Kafasında Raon’un mesajlarını dinlerken yorum yaptı.
“Bu bir bok gösterisi olacak.”
‘Hmm?’
Jack, Cale’in mırıldanmasını duyduktan sonra kafası karışmış göründü.
“Ha?”
Ancak çok geçmeden başını kaldırmak zorunda kaldı.
Onu hissedebiliyordu.
Kendisi olduğu için bunu anlayabiliyordu.
Aşağı geliyordu.
‘O burada. Nihayet!’
“Hannah!”
Boom!
Bir kişi yere indi.
– Konuşkan Bud’ın istediği gibi teslimat tamamlandı! Hehe, yok edici Hannah burada!
Cale, toz bulutu dağılırken ortaya çıkan kişiye bakmadan önce Raon’un sözlerini dinledi.
“Geldin demek.”
Kılıcıyla kulenin tepesini işaret eden Hannah’yı selamladı.
Aslan Kralı işaret ediyordu.
“O p*çi öldürmek için bana ihtiyacın mı var?”
Cale gülümseyerek cevap verdi.
“Evet.”
Daha sonra ekledi.
“Sen bunu yaparken benim de bir ateş denizi yaratmam gerekiyor.”
Cale, zihninde ürkek bir ses duydu.
– Bana sihirli taşlar mı vereceksin?
Yıkım Ateşinin cimri sahibi ona temkinli bir şekilde bir soru sordu.
*İspanyolca, “küçük savaş” anlamına geliyordu. Ayaklanan İspanyolların küçük topluluklar halinde hafif silahlarla, düzenli Fransız Ordusu’yla yaptıkları çatışmalara “gerilla savaşı” dendi.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)