Hem müttefikler hem de düşmanlar, gece gökyüzünde birbirine kenetlenen iki kırmızı eli boş bakışlarla izlediler.
İki büyük kırmızı mana eli, birleştiklerinde güneşe benzeyen bir küre oluşturdu.
“Ah, aaaaaaaaaaah!”
O güneşe yakalanan kişinin acı dolu çığlıklarını duyan kimse bir şey yapamadı.
– … Vay canına, bu şaka değil.
Bud, görüntülü iletişim cihazının diğer tarafından izlerken çenesi düşmüştü.
Becrock’un kırmızı mana ellerinin içinde savrulduğunu görebiliyordu.
Becrock, Rosalyn’in kendisine ateşmiş gibi saldıran manasına karşı kendini savunmak için elinden geleni yapıyordu.
“Ahhh!”
Ancak bunu yapamadı.
Kırmızı mana, her seferinde birleşik manasına çarparak onu ölü mana ve manaya böldü.
Sonra da mana yok ediliyordu.
‘Lanet olsun! Lanet olsun! Kahretsin!’
Yok edilen mana, Güney Kule Ustasının manası değil, Becrock’un vücudundaki manaydı.
Büyü yaparken biriktirdiği manaydı.
“Ah, bu, bu-!”
Becrock kaşlarını çatmaya başladı.
Rosalyn’in manası, onun manasını yok ediyordu.
Bu, iş manaya geldiğinde Rosalyn’in ondan çok daha üstün olduğunu kanıtlıyordu.
Sonunda Rosalyn’in sözlerinin ardındaki anlamı anladı.
‘Becrock, sen kanunlarını yapıp sihir yaparken ben de sihir yapıyordum.’
Ve şimdi, çok uzun süredir üzerinde çalıştığı manası, Becrock’un üzerindeki etkisini daha da sıkılaştırıyordu.
Becrock aşırı derecede kızgındı.
‘Teşekkürler. Senin sayende güçlendim.’
Bu ifadenin ardındaki anlamı da anlamıştı. Rosalyn’in şu anki durumu, büyümesi, savaşları sırasında fark ettiği bir şeydi.
Becrock yavaş yavaş boğuluyordu.
Kaçamazdı.
Kırmızı mana, her ışınlanma büyüsü yapmaya çalıştığında onun manasını yok ediyordu.
Son derece inatçıydı.
“Uhh, ugh! Ah!”
Becrock nefes almak istiyordu.
O yaşamak istiyordu.
Acı çekmek istemiyordu.
‘B, benim için böyle ölmek! Buraya gelmek için gereken herkesin üzerine bastığımı sanıyordum!’
Görüşü yavaş yavaş karardı.
Becrock, görüşü tamamen kararmadan hemen önce Rosalyn’in ifadesiz yüzünü görebiliyordu. Herhangi bir neşe, üzüntü ve hatta öfke göstermedi.
Becrock tamamen karanlık bir dünyaya düşerken kaşlarını çattı.
İki kırmızı el kayboldu.
Becrock’un vücudu düşmeye başladı.
Ancak bir yerden esen kırmızı bir esinti, Becrock’un vücudunu havada tuttu.
Rosalyn’in büyüsüydü. Yanına gelen kişiyle konuşmaya başladı.
“Genç efendi Cale.”
“Leydi Rosalyn.”
Rosalyn, Becrock’u işaret etti.
“O ölmedi. Ona mana kısıtlayıcı zincirler takıp Sör Rex’e teslim etmeliyiz.”
Bud Illis bunu ekranın diğer tarafından izliyordu. Becrock’u gözlemlerken yutkunmadan önce Rosalyn’in işaret ettiği yöne baktı.
‘Öldürülmüş olsaydı muhtemelen daha iyi olurdu.’
Yakında ölecekti.
Muhtemelen düşmanların liderini, gelecekteki Mogoru’ya liderlik edecek olan dört kişi Sör Rex, Jack, Hannah ve Rei Stecker’a teslim edebilmek için onu hayatta tutmuştu.
‘Rosalyn’in böyle bir tarafı olduğunu bilmiyordum.’
Soğuktu ama titizdi.
Bud onun bu yanını beğenmişti.
Bu tarafını sadece düşmanlara gösterdiği içindi. Müttefiklerinizin yaralanmasına sebep olacak kadar zayıf bir kalbe sahip olmaktan daha iyiydi.
‘…Bu da onun Sihir Kulesi Ustası olarak konumunu doğruluyor.’
Bud, Rosalyn’in kırmızı mana ile çevrili görüntüsünü hatırladı.
Daha önce hiç böyle bir savaş formunda bir büyücü görmemişti.
O güçlüydü ve onda diğer insanların kalbini ve dikkatini çeken bir şeyler de vardı.
‘Paralı Askerler Loncasının kayıtlarındaki Batı kıtasından olan insan sayısını artırmalıyım.’
Bud’ın zihni gelecekle ilgili karmaşık düşüncelerle dolmaya başladı.
Cale o anda konuşmaya başladı.
“Bu zor olmuş olmalı.”
Daha sonra bir iksir çıkardı ve ona vermeye çalıştı.
Rosalyn sadece iksire bakabildi. Bunun basit bir nedeni vardı.
“…Gücüm yok.”
Rosalyn’in bedeni, bu ani patlayıcı büyümeden kaynaklanan adrenalin ve duvarı aşmasına yardım eden savaş sona erdiğinden, artık gücünü kaybetmişti.
‘Bayılacağım bir noktada değil.’
Sadece yorgundu. Vücudu ve zihni yorgundu.
Bilinci yerinde olmayan Becrock’a bakan Rosalyn düşünmeye başladı. Hayır, aklında yeni bir endişe olduğunu söylemek daha doğru olurdu.
Sık sık olan bir şeydi ama yorgundu.
O anda oldu.
Pat. Pat.
Rosalyn sırtında küçük pençeler hissedebiliyordu.
“Harikaydın! Zeki Rosalyn, harikaydın!”
Gülümsemeye başladı.
Rosalyn, Cale’in homurdanan bir ifadeyle konuşmaya devam ettiğini görebiliyordu.
“Açıp sana vermemi ister misin? Yoksa ben mi ağzına dökmeliyim?”
“İnsan, ben yapacağım! Ben senden daha güçlüyüm!”
“Ho, aman tanrım. Nasıl istersen.”
Rosalyn, Raon ve Cale’in sıradan konuşmasını duyduktan sonra yüksek sesle gülmeye başladı.
Daha sonra iksiri kaptı ve önündeki Cale ve arkasındaki görünmez Raon ile konuşmaya başladı.
“Bunu açıp içecek kadar gücüm var.”
Üstelik.
“Ayrıca küçük sineklerle ilgilenecek kadar gücüm de var.”
Savaş henüz bitmemişti.
Rosalyn yere bakmadan önce iksiri yuttu.
Işınlanmayı kullanarak kaçmayı başaran bazı büyücüler vardı ama kaçamayan çok daha fazla büyücü ve yasak büyücü vardı.
Hepsi korku ve hayranlıkla Rosalyn’e bakıyorlardı.
Bu bakışlar prenses Rosalyn’e değil, büyücü Rosalyn’e yöenltilmişti.
“Aşağıya iniyorum.”
Aşağı uçmaya başladı.
Cale görüntülü iletişim cihazını cebine koydu ve onu takip etti.
Bom Bom!
İki kişi Sör Rex’in arkasına indi.
Sör Rex’in karşısında duran düşmanlar, yüzü yeniden kukuletası ile örtülen Rosalyn’e ve maskeli adama korkuyla baktılar.
Aynı zamanda onları yanında getiren Sör Rex’e de korkuyla baktılar.
Askerlerin ellerindeki simya bombaları bile onları korkuttu.
“Büyücüler ve yasak büyücüler sizi kenara atmaya çalıştı.”
Sör Rex, hâlâ Mogoru vatandaşı olan düşman askerleriyle konuşmaya başladı.
“Burada sizi koruyacak kimse yok.”
Bakışları, Beyaz Yıldızın grubundan büyücülere ve yasak büyücülere yöneldi.
“Yine de savaşacak mısınız?”
Cale içten içe gülümsemeye başladı.
Sör Rex, söylenecek doğru şeyleri bilen bir lider haline geliyordu. Sözleri, askerlerine korunacaklarını bildirirken düşmanları tehdit ediyordu.
“Teslim olursanız sizi öldürmem.”
Bu son darbeydi.
Silahını düşüren bir askerin sesi duyulabiliyordu. Bu başlangıçtı.
Daha fazla silah yere düşmeye başladı.
“… Ne yapıyorsunuz lan?! O p*ç kurusunu öldürün!”
“Silahlarınızı bırakırsanız sizi düşman olarak kabul edip öldürürüz!”
Kraliyet ailesi, soylular ve güçlü figürler bağırıyordu, ancak silahlarını indiren askerlerin sayısı artmaya devam etti.
Çünkü saldırırlarsa ölecek olanların arkadan emir veren bu insanlar değil, kendileri olduğunu anlamıştılar.
‘Bu yerin icabına yakında bakılacak gibi görünüyor.’
Cale, Güney Simyacı Kulesi savaşının neredeyse bittiğini hissedebiliyordu.
Tabii ki, savaş alanında hala güçlü figürler ve kraliyet ailesi vardı.
Ancak, güçlü Güney Simyacı Kulesinin Kule Ustası ölmüştü ve Becrock önemli ölçüde yaralı haldeydi, bu nedenle kendi hayatlarını en çok önemseyen düşman güçleri, kaçamadıkları için korkuyla dolmuştu.
Rosalyn geri adım attı ve Cale’e yaklaştı.
Sonra Cale’in kulağına fısıldadı.
“Görünüşe göre yola çıkmadan önce her şeyi hızla halledebiliriz.”
Cale başını salladı.
“Zamanında yetişebiliriz gibi görünüyor.”
Rosalyn bu cevaba mutlu bir şekilde gülümsedi.
O anda oldu.
– Hey, hey!
Cale, kısık sesi duyduktan sonra irkildi.
Kendisi haricinde o sesi duymuş gibi görünen Rosalyn’e baktı ve başını sallayarak uzaklaşabileceğini işaret etti.
Cale, sanki asıl plan buymuş gibi yavaşça geri çekildi.
Müttefik askerler doğal olarak ona yürümesi için bir yol açtılar ve o da ormana doğru yürüdü.
“Ne var?”
Cale cebinden görüntülü iletişim cihazını çıkardı. Cale’in cebinde olduğu için boğuk olan görüntülü iletişim cihazından telaşlı bir ses yanıt verdi.
– Ah, işler planladığın gibi gitmiyor mu?
Bud, Cale’e bilgi verirken kafası karışık görünüyordu.
“Sorun nedir?”
– Doğu ve Batı Simyacı Kulelerindeki yasak büyücüler ve büyücüler!
‘Ne olmuş onlara?
Becrock’un yenilgisini mi duydular?
Işınlanan büyücüler onlara haber verdi mi?’
Cale, kaşlarını çatmak üzereyken Bud ile göz teması kurdu.
– Hepsi kuzeye gitti! Bir anda oldu!
“Doğu ve Batı Simyacı Kulelerindeki yasak büyücüler ve büyücüler kuzeye mi gitti?”
– Kuzeyden bir telefon aldık! Yasak büyücüler ve büyücüler gelmeye başlamadan önce yakındaki ormanda üç ışınlanma çemberi belirmiş!
“…Doğu, Batı ve Güney. Sanırım hepsi kuzeye gitti.”
‘Şu anda Kuzeyde kim var?’
Cale, Kuzey Simyacı Kulesine giden insanları hatırlamaya başladı.
“Ah.”
– İnsan! Saf Aziz orada!
Durum buydu.
Aziz Jack.
Kuzeyden sorumluydu.
Bud hızla konuşmaya devam etti.
– Aziz-nimi oraya gönderdik çünkü en zayıf kule olduğunu düşündük ve başkente en yakın olduğu için hızla takviye gönderebilirdik. Ama şimdi hepsi orada toplanmış durumda!
Kuzey Güney Doğu ve Batı. Dördünün en güçlüsü Güney Simyacı Kulesiydi, diğer üçü ise benzer güçteydi ve Kuzey Simyacı Kulesi diğerlerinden biraz daha zayıftı.
– Cale, görünüşe göre Aziz-nime yardım etmek için sen ve Raon-nim önce ayrılmalısınız.
Kuzey Simyacı Kulesine giden insanlar, Aziz Jack, Rex’in emrindeki şövalyeler ve simyacılardı.
“…Bu yeterli değil.”
Yeni değişikliklerle bu yeterli olmayacaktı.
Özellikle sihir söz konusu olduğunda.
“Gitmem gerekiyor gibi görünüyor.”
– Evet, önce sen-
Bud cümlesini tamamlayamadı.
– Biiiiiiiip- biiiiiiiiip-
Cale, Bud’ın masasındaki diğer görüntülü iletişim cihazının çaldığını görebiliyordu.
Görüntülü iletişim cihazı kırmızı parlıyordu.
Bu acil bir durum olduğu anlamına geliyordu.
Yardım etmek için Mogoru’ya gelen Roan Krallığının Rosalyn komutasındaki Büyücü Tugayındaki büyücülerden biri aramayı çabucak bağladı.
– Bu bir mesaj!
Büyücü bağırdı ve Bud mesajı hızlıca okumadan önce Cale’e baktı.
– Kuzeyden.
Kuzey. Aziz Jack bu mesajı bırakmıştı.
– D-
Bud, sert bir ifadeyle hızlıca okumadan önce bir an durdu.
– Düşman saflarında aslanlar ortaya çıktı. Başka Canavar insanları da olup olmadığı belirlenemiyor. Ek olarak-
Cale’e baktı.
– Ek olarak, Kuzey Simyacı Kulesinin altında golemler var gibi görünüyor. Golem sayısı belirlenemiyor. Başkente doğru yürümek üzereler.
Bud, Cale’e tamamen endişeli bir ifadeyle sordu.
– Hey, ne yapacağız?
Golemler, Aslanlar, yasak büyücüler ve büyücüler.
Ayrıca askerler ve şövalyeler de vardı.
Mogoru İmparatorluğunun Whipper Krallığına karşı savaşı.
O savaşa benziyordu.
– Tahtın kontrolünü ele geçirmek isteseler bile bu biraz fazla değil mi?
Tek fark, bunun bu sefer sadece Mogoru’da olmasıydı.
Golemler başkente doğru ilerliyordu.
Bunu düşünmek bile korkunçtu. Bu, sadece birbirlerine karşı savaşan birlikler yerine, bu işe Mogoru’nun normal vatandaşlarını sürüklemeyi de planladıkları anlamına geliyordu.
– Hey Cale. Bu-
“Bud.”
Bud sustu ve Cale’in konuşmasını bekledi.
“Herkesle iletişim kur. Kuzeyde toplanmalarını söyle.”
Cale, Kuzeye baktı.
“Hemen oraya gideceğim.”
– İnsan! Birlikte gidiyoruz!
Bud anladığını söyledikten sonra telefonu kapattı.
Herkesle hızlı bir şekilde iletişim kurması gerekiyordu.
Cale, Bud’la görüşmesini bitirdikten sonra Ron’la iletişime geçti. Aramayı bitirdikten sonra Rosalyn’in kendisine doğru yürüdüğünü görebiliyordu.
“Genç efendi Cale, bu tarafta işler yakında halledilecek gibi görünüyor.”
“Önce kuzeye gitmem gerekiyor gibi görünüyor.”
Bud, Rex’in Güney Kulesini tamamen ele geçirmesine yardım etmesini istemeden önce ayrıntıları Rosalyn’e açıkladı.
“…Orada bana da ihtiyacın olmadığından emin misin?”
“Sör Rex bu bölgenin tam kontrolünü ele geçirdiğinde gelirsen daha iyi olur.”
Rosalyn, Cale’in sert ifadesine bakarken endişeli görünüyordu.
Ne zaman bir şeylerin yolunda gittiğini düşünseler işler ters gitmeye devam ediyordu.
“Mmm.”
Cale, olanları düşünürken iki eliyle yüzünü sıvazladı.
– İnsan, sorun değil! Ben geliyorum!
“Genç efendi Cale, oraya gelmeden önce buradaki işleri olabildiğince çabuk halledeceğim.”
Cale o anda konuşmaya başladı.
“…Leydi Rosalyn, sizden bir iyilik isteyeceğim.”
“Nedir? Bana söyle, ben de gerçekleştireyim.”
Rosalyn, herhangi bir isteği memnuniyetle karşılayacakmış gibi Cale’e baktı. Cale bir şeyi işaret etmeden önce gülümsedi.
“Lütfen bunu gizlice yanına al.”
“…Affedersiniz?”
Rosalyn, Cale’in neyi işaret ettiğini görünce söyleyecek söz bulamamıştı.
Altından yapılmış ve elmas asayı tutan büyük heykeldi.
“O tarafın sihirli bombalardan etkilenmemesini sağladım. Zararda olmamak için pahalı şeyleri almalıyız. Kendim çalmayı planlıyordum ama hemen oraya gitmem gerekiyor, bu yüzden sana sormak istedim-”
“Anlıyorum.”
Rosalyn, Cale’in sözünü kesti ve başını salladı. Ardından eliyle işaret ederek gitmesini söyledi.
“Acele et ve git. Değerli olan her şeyi paketleyeceğimden emin olacağım.”
“Gerçekten harikasın Leydi Rosalyn.”
Rosalyn, inanamayarak endişeleri ortadan kalkmış gibi görünen Cale’e baktı. Büyü Cale’in vücudunu sarmaya başladı.
Raon’un ışınlanma büyüsüydü.
– İnsan! Onu unutmuştum! Sen de gerçekten akıllısın! Haklısın, kesinlikle almalıyız! Onunla gelecekte benim bir heykelimi yapalım! Hayır, senin heykelini yapalım!
Cale, Raon’un yorumları üzerine başını iki yana salladı ve bedeni yavaş yavaş ışıkla çevrelendi.
– Aziz Jack’in yanına ışınlanacağız!
Paaaaat!
Cale parlak bir ışıkla gözden kayboldu.
Gözlerini tekrar açtığında…
“Geldiniz!”
Aziz Jack ona mutlu bir ifadeyle bakıyordu.
Birbirlerini görmedikleri kısa süre içinde yüzü daha da olgunlaşmış görünen Jack, arkasını dönmeden önce Cale’i doğru düzgün selamlayamadı bile.
Boooom!
Yüksek bir ayak sesi.
“Rooooooaaaaaaaaar!”
Korkunç kükremeler.
Kuzey Simyacı Kulesinin yanındaki ormanda ortaya çıkan golemler görülebiliyordu.
Boom. Boom. Boom.
Golemler hareket ettikçe yer sallanıyordu.
Cale ve Aziz Jack göz teması kurdu.
Jack gülümsemeye çalıştı ama yüzü sertti.
“Yakında diğerlerinin de geleceğini duydum. Ah! İşte geliyorlar!”
Aziz Jack, Cale’in arkasını işaret etti.
Cale arkasına baktı.
Paaaaat!
Parlak ışıkla iki kişi belirdi.
‘Ne oluyor be?’
Cale’in ifadesi tuhaflaştı.
– İnsan! Bu garip bir kombinasyon!
‘Değil mi?’
Cale, boş bir ifadeyle ortaya çıkan insanlara baktı.
Tekerlekler dönüyordu.
Tekerlekli sandalyedeki beyaz saçlı adam parlak bir şekilde gülümsedi.
“Sizi bizzat görmeyeli uzun zaman oldu, Cale-nim. Görünüşe göre sonunda savaş alanında size katılabilirim.”
Clopeh Sekka’nın yüzü neşeyle doldu.
Cale, Clopeh’e bakmadan önce onun tekerlekli sandalyesini iten kişiye baktı.
“Nasıl……?”
Cale’in bakışlarının döndüğü kişi rahatsız bir ifadeyle homurdandı.
“Önce işleri hallettim ve sonra başkente gittim ve birlikte geldik.”
“Yalnız mı geldin?”
“Evet, genç usta-nim, babam önce gitmemi söyledi.”
Beacrox, elini Clopeh Sekka’nın tekerlekli sandalyesinden çekip beyaz eldivenini çıkarıp fırlatmadan önce homurdandı. Sonra Clopeh’e deli birine bakar gibi baktı.
“…Çocukları almayı tercih ederdim.”
Beacrox’un homurdanmasını duyduktan vücudunun titrediğini hisseden Cale’in ifadesi daha da tuhaflaştı.
Boom!
Yer sallanmaya başladı.
“Ha?!”
Cale tökezledi ve görünmez Raon’un tombul ön patileri onu destekledi.
– İnsan, dikkat et!
“Beklendiği gibi, tökezlediğinde bile sağlam durma ve düşmeme zihniyetine sahipsiniz. Harikasınız, Cale-nim. Gerçekten bir efsane olmayı hak ediyorsunuz.”
Raon ve Clopeh’nin seslerini aynı anda duydu.
“Artık bu saçmalıkları duymaktansa kendimi öldürmeyi tercih ederim.”
Ayrıca Beacrox’un kızgın homurdanmalarını da duyabiliyordu.
“Bu beni deli ediyor.”
Cale, veliaht prens Alberu Crossman’ın zaman zaman nasıl hissettiğini biraz anlayabiliyordu.
O anda.
“Aaaaaaaaaaaaaah!”
Bir kişinin çığlığı ormanı yardı.
Cale, Aziz Jack’e bakarken irkildi. Jack’in yüzü öfkeyle doluydu.
Cale ile konuşmaya başladı.
“Bu bir kurban.”
‘Ne?’
“Bu, golemlere güç sağlamak için ölü mana karşılığında düşmanlar tarafından kurban edilen insanların sesi!”
Cale, aşırı sinirli olduklarında Hannah ve Jack’in birbirine çok benzediğini fark etti.
Aziz Jack’in bedeni öfkeyle titriyordu.
“Genç usta-nim, lütfen beni Simyacı Kulesinin ortasındaki o gürültünün kaynağına götürün. Ve o ölü mana-”
Jack, gürültünün geldiği Kuzey Simyacı Kulesinin merkezine gitmek istiyordu.
Yapması gereken bir şey vardı.
Şimdiye kadar onu oraya götürebilecek kimse yoktu.
Ama artık mümkündü.
Ve daha sonra…
“Lütfen ölü manayı yok edin.”
Bu kişi, İmparatorluk Prensi Adin’in golemlerini yakan arınma ateşini kontrol eden kişiydi.
Jack, Cale’e baktı.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)