Choi Han, Adin’e doğru yürümeye başladı.

“Bir insan nasıl bu kadar hızlı hareket edebilir?!”

Şövalyelerden biri şokunu gizleyemedi.

Sadece siyah bir bulanıklık görebiliyordu.

Her ikisi de siyah aurayla kaplı, bir insan ve onun kılıcı, sanki vahşi bir hayvanmış gibi İmparatorluk Prensi Adin’e doğru hücum ediyordu.

Choi Han hareket ederken, siyah aura vahşileşmeye devam etti.

‘Majesteleri yüksek dereceli bir şövalye!’

Şövalye, Choi Han’ın neredeyse anında kılıcını kaldırarak Adin’in önüne gelmesini izlerken korktu. Amiri onu o anda sakinleştirdi.

“İyi olacak.”

“…Affedersiniz?”

Şövalye sorduğunda iki kılıç çarpıştı.

Baaaaaam!

Bir dağ başka bir dağa çarpmış gibi, yüksek bir gürültü bölgeyi doldurdu.

“Öf! Gözlerini koru!”

Şövalye, amirinin ısrarı üzerine çabucak gözlerini kapattı.

Çarpmanın etkisiyle yerin altındaki tozlar, yerin kırılan parçaları havaya uçmaya başladı.
Ve toz yatışınca…

“…Aman Tanrım, böyle bir şey mümkün mü?”

Şövalye, neler olduğunu gördükten sonra savaşın ortasında olduğunu bile unutmuştu.

Siyah şeyler birbirini yutmak için savaşıyordu.

Choi Han, kılıcına karşı duran kara kılıca baktı.

Ölü manadan yapılmış bir kılıçtı. Ayrıca, etrafı siyah aura dumanıyla çevriliydi.

Bir kılıç ustasının aurasıyla çevrili kılıç, bu kara kılıcı kıramazdı.

İmparatorluk Prensi Adin bu manzaraya gülmeye başladı.

“Ne düşünüyorsun? Bunu zaten biliyordun. Benim siyah aura dumanım ve senin siyah auran tamamen farklı seviyelerde.”

Aradaki denge korunurken iki kılıç birbirine karşıydı.
Adin devam ettikçe daha çok gülümsemeye başladı. Elden bir şey gelmezdi.

Daha önceki çarpışmaları ve şimdi gerçekleşen ikinci çarpışmaları yüzündendi.
Choi Han’ın yüzünde hiçbir duygu belirtisi yoktu.

Ancak, ilk seferden farklı olarak, aurasını gizlemiyor ve onun çılgına dönmesine izin vermiyordu.
Ancak Adin görebiliyordu. Konuşmak için ağzını açtı.

“Onu yemek istemiyor musun?”

Choi Han’ın donuk gözleri Adin’e döndü.
Adin’in bakışları Choi Han’ın ellerine yöneldi.

Elleri hafifçe titriyordu.

İmparatorluk Prensi bir yılan gibi fısıldadı.

“Kara umutsuzluğum. Onu yemek istemiyor musun? Hmm?”

Adin, Choi Han’ın bakışlarının boş olduğunu görebiliyordu. Choi Han’ın kılıcı o anda yön değiştirdi.

Bam!

İki kılıç yeniden çarpıştı.

Choi Han’ın kılıcı daha sonra Adin’in kesilmemiş olan sol bacağına yöneldi.

Baaaaaam!

Ancak İmparatorluk Prensi’nin sağ bacağı, sol bacağa ulaşamadan Choi Han’ın kılıcına çarptı.

Ölü manadan yapılmış siyah bir bacaktı.

“Ka, kahahaha!”

Adin gülmeye başladı.

“Gör bunu! Kılıcın şimdi sağ bacağımı kesemiyor bile!”

Çat.

Canavara benzeyen bacak bir miktar güçle yere çarptığında zemin kırılmaya başladı. Choi Han ve Adin aynı anda yeniden çatışmaya başladılar.

Baaaaam!

Bam! Bam!

Her çarpıştıklarında siyah ışık ortaya çıktı. Adin, siyah aura dumanını yukarı kaldırırken parlak bir şekilde gülümsüyordu.

“Gerçekten yemeyecek misin?”

Daha sonra bu dumanı Choi Han’a gönderdi.

Choi Han’ın kılıcı o siyah dumanı kesti. Ancak siyah duman kaybolmadı, bunun yerine Choi Han’a yaklaşmaya devam etti.

Bam!

Choi Han dumandan uzaklaştı ve kılıcını sadece tekrar engellenmesi için Adin’e doğru salladı.
Adin, Choi Han’ın titreyen ellerine baktı ve yorum yaptı.

“Ellerin titriyor diye tüm yeteneklerini kullanamıyorsun.”

Elleri titriyorken, bir insan nasıl kılıcı düzgün sallayabilirdi?

Adin çılgınca atan kalbinden daha fazla kara umutsuzluk çıkardı. O anda yeraltı salonunu tuhaf bir ses doldurdu.

Kara umutsuzluk. İçindeki ölü ruhların çığlıkları.

Çığlıklar Choi Han’ın kulaklarını doldurdu.

“Ugh!”

Duygusuz yüzü ilk kez kaşlarını çattı.

Boom! Boom! Boom!

Choi Han’ın kalbi çılgınca atıyordu.

Onu yemesini söylüyordu.

Ona kara umutsuzluğa düşmesini söylüyordu. Ona tam olmasını söylüyordu.

Choi Han, bu sessiz baştan çıkarmanın, tüm vücudunu, sanki iğneler batıyormuş gibi doldurduğunu hissedebiliyordu.

“Ahh, ah!”

Golemle yaşanan olaydan bile daha kötüydü.
Golemin içindeki kara umutsuzluğun aksine, Adin’in gönderdiği kara umutsuzluk duman şeklinde vücuduna giriyordu.

Choi Han’ın iki adım geri gitmekten başka seçeneği yoktu.
O anda kulağında Adin’in sesini duydu.

“Görüyorsun ki, umutsuzluk denen bu şey…”

Adin, kara umutsuzluğu her ortaya çıkardığında Choi Han’ın donuklaşan gözlerine baktı ve konuşmaya devam etti.

Umutsuzluk denen bu şey.

“…Bulaşıcıdır. Düşünürsen mantıklı. Dünyada kim umutsuzluk içinde olan tek kişi olmak ister?”

Choi Han, şimdi daha da çılgınca atan kalbiyle birlikte Adin’in sesini duyabiliyordu.

‘O haklı.’

Adin’in haklı olduğu düşüncesi yüreğinde kükrüyordu.

Karanlıklar Ormanında, tek başına düşmanlardan kaçarken neyi bağırdığını hatırlamasını istiyordu.

‘Neden böyle bir durumla karşı karşıya olan tek kişi benim? Bu haksızlık.’

Bunların, onun söylediği şeyler olduğunu söyleyerek, geçmişini gündeme getiriyordu.

“Bu yüzden, diğer insanların umutsuzluğu için açgözlüdür.”

‘O haklı.’

Yüreği Adin’e tekrar katılıyordu.
Bütün bedeninin başkalarının umutsuzluğunu bu yüzden arzuladığını söylüyordu.

Adin’in sesi ve kendi kalbi, Choi Han’ın kulaklarında tek bir ses gibi çınlamak için birbirine karıştı.

“Yalnızca bu kara umutsuzluğu kabul ederek güçleneceksin.”

‘Evet. İçine al.
Daha güçlü ol.
Tıpkı Karanlıklar Ormanında güçlendiğin gibi olacak.
O zaman her şey iyi olacak.’

“Diğer seçenek, benim gibi her şeyi kolayca elde edilebileceğin bir konumda doğmak olurdu… Ne yapıyorsun?”

Adin’in bakışları Choi Han’a yöneldi.

“Pfff!”

Choi Han’ın omuzları, yüzünü ortaya çıkarmak için geri çekilmeden önce aşağı yukarı hareket etti.

“Pa, hahahah!”

Choi Han gülüyordu.

– İnsan, Choi Han’ı daha önce hiç böyle gülerken görmemiştim!

Savaş alanına bakan Cale bile o kadar şok olmuştu ki Raon’un yorumuna başını salladı.

“Ben de öyle.”

‘O serserinin böyle güldüğünü hiç görmemiştim.’

Cale kaşlarını çatmaya başladı ama Choi Han’ın kahkahası bir süre devam etti.

“Hahahaha- haha! Ah, hahaha!”

Choi Han çok fazla güldüğü için neredeyse düzgün nefes alamıyordu.

Choi Han gülmeyi bıraktığında Adin’in ifadesi tuhaflaştı.

Orada değildi.
Siyah aura kaybolmuştu.

Choi Han tüm siyah aurasını geri çekmişti. Choi Han’ın sonraki hareketleri Adin’i şok etti.
Bir kez daha Adin’e doğru hücum ediyordu.

Herhangi bir aura olmadan, ileri atılıyordu.

Choi Han, Adin’e doğru hücum ederken sadece vücudunu ve kılıcını kullanıyordu.

“Sen deli misin?”

Choi Han, Adin’in sorusunu duyabiliyordu.
Kalbini de duyabiliyordu.

‘Kara umutsuzluğa kapılmalısın ve daha güçlü olmalısın.’

Choi Han o anda konuşmaya başladı.

“Bunları bir kenara fırlat.”

“…Ne?”

Adin’in sorusu Choi Han’ın kulaklarına ulaşmadı.

Boom! Boom! Boom!

Kalbinin sesini de duymadı. Sadece çılgınca atan kalbine odaklandı. Bu, vücudundan kan aktığının kanıtıydı.

Yaşadığının kanıtıydı.

Karanlıklar Ormanına ilk düştüğü zamanı hatırladı.

Choi Han hayatta kalabilmek için birçok şeyi kenara atmıştı.

Canavarların yere attığı meyve ve etleri silip süpürmüştü.
Kendini saklamak için canavar cesetlerinin arasına saklanmıştı ve vücudunun üstünde böcekler süründüğünde hiçbir şey yapamamıştı.
Canavarların kokusunu almaması için kıvrılıp bir deliğe saklanmadan önce kendini canavar bokuyla kaplamıştı.

Gurur. Temizlik. Sıcak yemek. Huzur içinde uzanmak için bir yer.
Hepsini tek tek kenara atmıştı.

O boşlukları dolduran bir şey vardı.

Hangi gün başladığını hatırlamıyordu.
Ne zaman başladığını hatırlamıyordu.
Kılıcından çıkan şey siyahtı.

Ancak atmadığı tek bir şey vardı.
Diğer yırtıcılardan kaçınmak için vücudunu yırtıcıların boku ile kapladığı gece boyunca.
Uyuyakalmasının onun için çok kötü olacağı gece boyunca.
Geceleri her zaman sessizce kendi kendine mırıldanırdı.

‘…Ben-!’

Sadece gece boyunca değildi.
Fırsat buldukça bunu kendi kendine mırıldandı.

‘Ben- Choi Han.’

‘Ben Choi Han’ım.’

‘Choi Han.’

Adını defalarca tekrarladı.
Adını binlerce kez tekrarladı. Her fırsatta, adını defalarca tekrarladı.

Karanlıklar Ormanında hiç insan yoktu.
Konuşmaya ihtiyaç duymadığı bir boşlukta, dili unutmasını engellemeye çalışıyordu.
Kim olduğunu unutmamaya çalışıyordu.

Atmadığı tek şey adıydı.
Çünkü o, ‘o’ydu.
Diğer her şeyi atsa da, kendini atamazdı.

Adını onlarca yıl içinde asla bir kanara atmamıştı, hatta belki de o hayatta kalmak için mücadele ederken, düşündüğünden çok daha uzun yıllar geçtiğinde bile.
Choi Han olarak var olabilirse…
Başka bir şeyi atıp başka bir şeyle doldurabilirdi.

Choi Han’ın kılıcı şimdi Adin’in yüzünün önündeydi. Aurasız sıradan bir kılıçtı.
Adin, Choi Han’ın odaklanmış gözlerini görür görmez konuşmaya başladı.

“İhtiyacın olmayan şeyleri at.”

Sarsıntı durmuştu.
Choi Han’ın elleri artık titremiyordu.

Yeniden doldurması gereken şeyleri düşündü.
Karanlıklar Ormanından ayrıldığından beri yaşadığı hayatı düşündü.
Karanlıklar Ormanındaki zamanına kıyasla son derece kısaydı.

Ancak bu hatıralar sayesinde artık elleri titremiyordu.

Henituse Malikânesinde geçirdiği süre boyunca Raon ve Cale’in söylediği bir şeyi hatırladı.

‘Choi Han! Bunu bir süredir düşünüyordum ama adının telaffuzu benzersiz!’

‘Ben beğeniyorum.’

‘Elbette, insanın dediği gibi, ben de adını seviyorum! Ama benim adım en iyisi!’

Choi Han yerden yükseldi.
Adin’in de onun peşinden gelerek, yerden yükselip kılıcıyla yavaşça ona yönelmesini izledi.

Raon ve Cale, ona bakarken birbirleriyle sohbet etmişlerdi.

‘Eh, onun adı benzersiz, bu yüzden hatırlaması kolay. Ayrıca…’

Cale bir sonraki yorumu yapmadan önce kıkırdamıştı.

‘…Ve Choi Han, senin farklı bir isme sahip olduğunu düşünemiyorum.’

‘Haklısın! Choi Han, Choi Han için en iyi isim!’

Choi Han gülümsemeye başladı.
Arkasından fırlarken kara umutsuzluğunu en üst düzeye çıkaran Adin’e kayıtsızca yorum yaptı.

“Çok aptalca.”

Adin aptaldı.

Bir kılıç ustası sadece aura yaratabilen biri değildi.

Kılıcı binlerce, binlerce kez savurarak tüm hayatını kılıçtan geçirmiş biriydi.

Karanlık Yıkım Kılıç Sanatı.
Kılıç sanatının adı buydu.

O zamanlar hayatı karanlıktı ve hiçbir şeyi yoktu.
Bu yüzden Karanlık Yıkım adını seçmişti. Karanlık hayatında, kendi isminden başka her şeyi yok etmişti.

Ama artık bu ismi de çöpe atmanın zamanı gelmişti.
Neden?

Hala karanlıktı, ama şimdi doluydu.
Artık hayatında çok fazla şey vardı.

Boom! Boom! Boom!
Choi Han parlak bir şekilde gülümsemeye başladı.

Kalbinin sesi kayboldu. Choi Han elini kılıcına daha sıkı sardı. Vücudundaki tüm kan kaynıyordu.

‘Güçleneceğim ve en sonunda hayatta kalacağım.’

Aşağıya doğru savrulurken kılıcından dumanlar çıkmaya başladı.
Choi Han’ın kılıcında değişiklikler görünmeye başladı.

Yukarı yükseliyordu.

Choi Han’ın kılıcından siyah aura yükseliyordu.
Ancak, öncekinden farklıydı.

– İ, insan! Ş, şuna bak! B, bu!

‘Ben de görebiliyorum.’

Cale’in gözleri kocaman açıldı.
Parlıyordu.
Aura hala siyahtı ama çok güzel parlıyordu.

Hâlâ kaba ve şiddetli bir siyah auraydı, ancak parlıyordu.
Ölü mana ve kara umutsuzluktan farklıydı.

Yasak Büyücüler, Kara Büyücüler, Kara Elfler ve hatta Adin dâhil, herkesinkinden farklı bir renkti.

“B, bu-”

Adin’in gözleri kocaman açıldı. Ölü mana ve siyah dumandan oluşan kılıcı saran bu parlak siyah ışığı görebiliyordu.

Choi Han ağlıyormuş gibi gülüyordu.

Tüm umutsuzluğu bir kenara atmamıştı.
Umutsuzluğun sadece yarısını atmış ve onu mutlulukla doldurmuştu.
Geçmişini ve bugününü birleştirmişti.

“Ben buyum.”

Parlak siyah ışık, Choi Han’ın kılıcının ucundan ayrıldı ve Adin’i kapladı.

“B, bu mümkün değil!”

Adin, kendi siyah dumanın siyah ışıkla dağıldığını görebiliyordu.

‘Özelliğini mi değiştirdi?’

Korkunç çığlıklar yavaşça kayboldu.

Choi Han’ın yeni aurası kara umutsuzluğu silip süpürmeye çalışmıyordu. Sadece içinden geçiyordu.
Keskin bir kılıç gibi önündeki şeyleri kesiyordu.

‘Bu mümkün mü?
Özelliği benimkine kıyasla daha düşük bir sınıf olan bir p*ç, artık farklı bir özelliğe mi sahip?’

Adin kaşlarını çatmaya başladı.

Daha yüksek bir sınıf özelliğe sahip olmasının avantajı ortadan kalkmıştı.
Bu, geriye kalan tek şeyin, kendi geliştirdikleri beceriler olduğu anlamına geliyordu.
En yüksek dereceli bir uzmanın aura dumanı, bir kılıç ustasının aurasını yenemezdi.

“H, hayır-!”

Güzel siyah ışık, ölü mana kılıcını yok edip ona doğru ilerlerken Adin bağırmaktan kendini alamadı.
O anda oldu.

Baaaaaaaaaaam!

Güzel siyah ışık ve patlama herkesin görme ve işitme duyusunu aldı.
Ve ışığın yanıp sönmesi bir kez kaybolduğunda…

Boom!
Adin bir kez daha düştü.

“Öhhöö öhhhööö!”

Adin öksürmeye devam ederken elleri ve kolları karmakarışıktı. Ölü mana kılıcı çoktan ortadan kaybolmuştu.

“Bu, hayır, s, sen, nas, öhhö, olabilir!”

Adin’in arkasında siyah bir gölge belirdi.
Choi Han’dı.
Kılıcını kınına geri koydu ve onu bir sopa gibi tuttu. Sonra bir ayağını kaldırdı.

“Ughh, uuu!”

Choi Han, Adin kara kan kusarken, Adin’in göğsüne basmak için o ayağı kullandı.

“Öhhöö! Ah, ah!”

Adin göğsündeki baskı nedeniyle daha fazla kan öksürmeye başladığında Choi Han başını çevirdi.
Cale’in ona baş parmağını kaldırdığını görebiliyordu.
Cale bir şeyler söylerken gülümsüyordu.

‘Onu biraz döv.’

Choi Han, Raon’un sesini de duyabiliyordu.

– Choi Han! Harika! Yeni özelliğini beğendim! Tıpkı senin gibi!

Choi Han kınını kaldırdı.
Sonra indirdi.

Pat!

İşlemi tekrarladı.

Pat!

Düşüş başlamıştı.

Choi Han yeni özelliğini düşündü.
Karanlık değildi.
Umutsuzluk değildi.

Hiçbir kategoriye girmezdi. Bu özelliği tarif edecek bir kelime yoktu.

Sadece Choi Han’dı. Ona benzeyen bir özellikti.
Bu hoşuna gitti.
Onu mutlu etti.

“Ha, ha-”

Choi Han kendini bulmuş gibi hissettiği için gülmeden edemedi. Çocuksu ama bir o kadar da yetişkin gülümsemesi yüzünü doldurdu.

Bam, bam, bam!

Cale’in emrini uyguluyor ve bunu yaparken Adin’i dövüyordu.

Bu yüzden Choi Han, onun birini döverken deli gibi gülmesini izleyen Cale’in çatık yüzünü görmeyi başaramadı.

———-
Bir tatil arası sonrasında yine aynı şekilde günlük bölümlerle geri döndüm! Hepinizden bu uzun ara ve bekleyiş için özür dilerim. Arada bunu telafi etmek adına ek bölümler gelecektir! heeheee (UwU)
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)

<< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>