Koyu mavi ok anında Honte’nin vücudunu sardı.
“Hayır!”
İmparatorluğun şövalyeleri bu şiddetli haykırış karşısında irkildi.
İmparatorluk Prensi Adin, nadir görülen bir telaş duygusuyla bağırdı.
“Honte’yi kurtarmalıyız!”
Sonra durdu ve sesini yükseltti.
“İmparatorluğun geleceğinin temel direklerinden biri! Büyücüler, gidin ona yardım edin!”
Ancak bağırması boşunaydı.
Cale, Honte’ye bakarken İmparatorluk Prensi Adin’in bağırışına karşın kahkahalarla boğuldu.
“Çok geç.”
Koyu mavi ok Honte’yi vurdu.
Baaaam!
Çarpmanın sağır edici sesi duyuldu.
Patlamadan toz, gri duman ve ışık çıktı.
Dumanın ölçeği sadece Honte’yi değil, aynı zamanda siyah iskelet kuşunu da içine alacak kadar büyüktü.
“Uh!”
Duman yavaşça azaldı ve yere yığılan bir kişi görüldü.
“Öhhö!”
“Uh!”
Honte’yi korumak amacıyla yakınında bulunan Simyacıların Çan Kulesinin savaş liderlerinden bazıları, patlayıcı güce dayanamadı ve yere çökerken kan kustular.
İmparatorluğun Büyücü Tugayının Kaptanının elleri titriyordu. Bunun nedeni, az önce ortaya çıkan patlamanın mana titreşimlerini hissetmesiydi.
Dumanın azalmaya başladığını görünce İmparatorluk Prensi Adin’e bağırdı.
“Ekselânsları! Honte önemli, ama siz kaçmalısınız! Düşmanın saldırısı beklentilerimizin ötesinde! Bence Kara Büyücü sihir bile kullanabiliyor!”
Kaptan, İmparatorluk Prensi Adin’in duman tamamen azalmadan ve Komutan Cale ile karşılaşmadan önce kaçması gerektiğini düşündü.
Cale’in kullandığı ateş, bir tanrı tarafından verilen ilahi yargı gibiydi.
O anda oldu.
“Düşündüğüm gibi, çok erken.”
“…Ekselânsları?”
Adin gülümsedi ve Büyücü Kaptan bunu görebildi.
“Ha?”
Birisinin alçalan dumanı kestiği görülebiliyordu.
Kişinin etrafında siyah mana vardı.
Honte’ydi.
Elini uzatıp kalkanından kurtularak gökyüzüne doğru fırlarken vücudunda tek bir çizik bile yoktu.
Hepsi bu değildi.
Ayrıca dumanı kesen, hayır, dumanı dağıtan başka bir varlık daha vardı.
Bu siyah iskelet kuşuydu.
“Bu yeterli değilmiş gibi görünüyor.”
Cale, fiziksel sınırlarını zorlamaktan bembeyaz olmuş yüzüne bir gülümseme yerleştirdi. Eli hareket etti ve siyah iskelet kuş doğruca Honte’ye yöneldi.
Siyah iskelet kuş, havaya doğru yükselen Honte’ye doğru fırladı.
Gökyüzünde bir savaş başladı.
“Genç efendi-nim.”
– İnsan!
Cale bir kahkaha patlattı.
“Pekâlâ, bu sefer istediğiniz gibi yapacağım.”
Cale, Mary ve Raon’un isteği doğrultusunda hareket etmeye başladı.
Mary hemen siyah iskelet kuşunun omurgasında doğruldu. Siyah örümcek ağına benzer yara izleri olan elini ortaya çıkardı.
Honte ve Mary.
İkisinin eli de birbirini hedefliyordu.
Honte’nin dudaklarının köşeleri kıvrıldı. Aşağıya baktı ve kimsenin onu duyamayacağını anlayınca ağzını açtı.
“Soyu tükenmiş olan şey yeniden ortaya çıktı.”
Kara mana elinden yükseldi.
Kara mana aynı anda Mary’nin de elinden yükseldi.
Honte, Mary’yi siyah cübbesi içinde görünce eğlenerek konuştu.
“Siz Kara Büyücüler uzun zamandan beri o iğrenç görünüme sahipsiniz. Ne kadar aptalca.”
Ardından Cale’e baktı.
“Kara Büyücülerden ve Kara Elflerden zar zor kurtulabildim biliyor musun? Hepsini yok ettiğimi sanıyordum.”
Cale’in gözleri büyüdü. Aynı anda havada bir ürperti yükseldi. Beklediği gibi, Güneş Tanrısı Kilisesinin Kara Büyücülere karşı uyguladığı cezayla ilgili arka planda birçok gizli olay yaşanıyordu.
Cale aynı anda bir şey fark etti.
‘O p*ç Kule Efendisi.’
Uzun süredir yaşayan Kule Efendisi.
Muhtemelen diğer insanların bedenlerini ele geçirerek bu kadar uzun yaşamayı başarmıştı.
Honte, Cale’in keskin bakışlarına rağmen neşeyle konuştu.
“Ölüm Kraliçesi çok üzgün olmalı. Bir Kara Büyücünün yolunu izleyen birini bir kez daha görmekten memnun olurdu.”
Ardından Honte’nin yüzündeki neşe kayboldu.
Yerini küçümseyici bir bakış aldı.
“Ne yazık ki kendi sonunu bulacaksın ve onun gibi öleceksin.”
Konuşmaya devam ederken Cale’e bakmaya devam etti.
“Sanırım o rüzgâr da senin kadim güçlerinden biri?”
Honte, Cale’in İmparatorluk Prensinin boynunu tutmak için kullandığı gücü kaçırmamıştı.
“Plakan zayıf ama çok büyük. Çok çok büyük.”
Ardından dudaklarını yaladı.
Cale, Honte’nin ifadesini görünce rahatsız oldu.
‘Bu herifin nesi var? Belki de?’
Cale’in gözleri hareket eden cesedinin vücudunu yakaladığında Honte konuşmaya başladı. Cale’e bakarken gözleri kana susamıştı.
“Bir sonraki bedenim olmanı istiyorum.”
‘Deli mi?’
Cale bunu düşündüğü anda sırtından bir ürperti geçti.
‘Arkamda.’
– O deli mi?!
“O deli.”
Cale, Raon ve Mary’nin sesini duyduğu anda eğildi.
Bir başka küçük ok yine yanından geçti.
Baaaaam!
Bir patlama meydana geldi.
Cale başını kaldırdı. Bir kez daha Honte’ye doğru uçan siyah bir ok gördü.
Mary’dendi. Sakin bir şekilde konuşmaya başladı.
“Lütfen sessiz olun.”
Her zamanki sakin ve alçak sesiyle konuştu. Ancak, uzattığı elinden çıkan siyah okun enerjisinin bu tavrıyla uzaktan yakından benzerliği yoktu.
Oooong-
Ölü mana tekrar tekrar bir araya geldi. Cale, zarar görmemiş olan Honte’ye baktı.
– İnsan! Bu adam benim kadar yetenekli!
Cale, Honte ağzını açarken Raon’un ciddi sesini duyabiliyordu.
“Hahaha, o okları atmaya devam et. Ancak Kara Büyücüler ölü manayı sihir gibi kullanamazlar, değil mi? Yapabilecekleri tek şey, sadece çoktan ölmüş olan şeyleri hareket ettirmek.”
Cale irkildi.
Boom. Boom. Boom.
Kalbi yeniden hızla ve kuvvetle çarptı.
Antik güçlerinden daha fazlasını kullanmayı göze alamamasına rağmen kalbi hızla çarpıyordu.
‘Bu tehlikeli.’
– İnsan, onun gücünün şakası yok!
Raon da bunu hissetti.
– Ama bunun arkasındaki prensibi anlamıyorum! Sadece doğadan gelen sihirden farklı! Ne tür bir büyü yapmak için enerjisini topladığını bilmiyorum.
Raon, Honte’nin topladığı enerjinin amacını bilmiyordu.
Cale bu şekilde o enerjinin ne olduğunu anlayabiliyordu. Ejderhaların doğuştan anladıkları doğa yasalarından ayrılan bir enerjiydi.
“Bu yasak büyü.”
Honte omuzlarını silkti.
“Ölüleri oradaki o iğrenç kız gibi kontrol etmek zorunda değilim. Büyü kullanabilirim ve ölüleri kullanmak yerine sadece öldürebilirim.”
Gülerken omuzları sarsılıyordu. Sonra konuşmaya devam etti.
“Ejderhadan, Kara Büyücüden ve senden kurtulacağım. Hepinizden kurtulacağım.”
Rüzgâr esiyordu.
Cale, havada yavaşça toplanan rüzgârı hissedebiliyordu.
Büyük bir güç Honte’ye doğru toplanıyordu.
Boom. Boom. Boom.
Kalbi gitgide daha sert atıyordu.
“Mary, Raon.”
Cale onlara seslendi. Ayrıca Clopeh’e, Raon ve Mary ile konuşmaya devam etmeden önce beyaz iskelet kuşlarının geri çekilmesini işaret etti.
“Acele edin.”
Büyü tamamlanmadan önce Honte’yi öldürmeleri gerekiyordu.
Ancak Cale, konuştuğu anda grubunun iradesinin farkına vardı.
Kara iskelet kuşu hareket etmeye başladı ama bunun nedeni Cale değildi.
“Doğru. Kemiklerle en iyi ben baş ederim.”
Mary onu hareket ettiriyordu.
Kara iskelet kuşunu kontrol ederken aynı zamanda siyah bir oku büyütmeye devam etti. Sonra bir açıklama attı.
“Öğretmenim bir keresinde bana bunu söylemişti.”
“Ne? Öğretmenin mi?”
Cale sordu ve irkildi. Aklında bir bilmece belirdi.
Mary’den önceki son Kara Büyücü, dünyadan kaybolmadan önce Caro Krallığının çölünü Ölüm Diyarına çevirdiği bilinen bir kişiydi.
Mary, Ölüm Diyarında Kara Büyücü olarak yeniden doğmuş biriydi.
‘Olabilir mi?’
Cale’in kafasından bir düşünce geçti ama Mary her zamanki gibi sakince konuşmaya devam ederken bu düşünceyi kenara itti.
Sadece Tasha’nın babası, Kara Elflerin belediye başkanından aldığı Kara Büyücü kitabından bahsediyordu.
“Kendi kendime çalıştığım kitabın eski sahibini ve yazarını öğretmenim olarak düşünüyorum.”
Cale bunların hepsini ilk kez duyuyordu.
Belki de bunlar hikâyelerdi, hayır, Cale’in bilmediği, karakterlerin hayatlarıydı çünkü ‘Bir Kahramanın Doğuşu’ kitabının sadece beşinci cildini okumuştu.
Oooong-
Honte’nin büyüsü büyümeye devam etti.
Ancak kara iskelet kuşunun gövdesi de siyah bir ışıkla giderek daha fazla parlamaya başladı. Aynı zamanda siyah ok da büyüyordu. Kara iskelet kuşu hızla Honte’ye doğru fırladı.
Mary, Cale ile konuşmaya başladı.
“Öğretmenim o kitabın ilk sayfasında, Kara Büyücülerin Yasak Büyücülerden daha zayıf olduğunu ve ölü mana yüzünden Kara Büyücülerin tüm yaşamları boyunca acı çekeceklerini yazdı.”
Kara Büyücüler, ölü manadan dolayı zayıf olmalarına rağmen acı dolu bir hayat yaşamak zorundaydılar.
“Ancak, Yasak Büyücüler yasak büyü yaptıkları anda acıyı hissetmeyi bırakırlar.”
Yasak Büyücüler Kara Büyücülerden daha güçlüydü ve onlar gibi acı hissetmiyorlardı.
Kara Elf belediye başkanı, Kara Büyücüler ve Yasak Büyücüler hakkında ona ilk açıklama yaptığında, Kara Büyücü kitabının ilk bölümünün içeriğini Mary’ye okumuştu. Bu bilgi Mary’nin hâlâ aklındaydı.
Bir Kara Büyücü olmayı seçmesinin nedeni ilk kez ağzından çıktı.
Daha on yaşındayken çok acı çekmiş ve hatta ölüme gitmişti.
Bu yüzden kitap sahibinin bıraktığı sözler onun zihnine derinden kazınmıştı.
“Ölü manayı kabul etmek, ölülerin acılarına ve sahip oldukları yaşam özlemlerine katlanmaktır. Kara Büyücülerin her zaman acı çekmesinin ve aynı zamanda da bu yüzden…”
Mary, annesinin çöldeyken ona önce koşmasını söyleyen sesini hâlâ unutamamıştı.
“…Hayatta olduğu için şükretmesinin ve ölülere minnet duymasının nedeni budur. Kara Büyücülerin acıyla sonsuza dek hatırlayacağı bir şeydir bu.”
Mary bu cümleyi duyar duymaz Kara Büyücü olmayı seçmişti.
O zamandan beri kararından asla pişman olmadı.
Ardından Cale’in sesini duydu.
“Kendi düşüncelerin doğru olan cevaptır. Dilediğin gibi yap.”
‘Biliyorum.’
Mary içinden cevap verdi ve ellerini hareket ettirmeye başladı. Eli, bir orkestra şefiymiş gibi havada güzelce savruldu.
Cale o anda aşağıdan çığlığı andıran bir bağırış duydu.
“Hayır! Honte’yi kurtarın!”
Cale aşağı baktı. Bu İmparatorluk Prensinin sesiydi. Bu o kadar güçlü bir emirdi ki Cale irkildi ama sonra geri döndü.
Bunun nedeni, İmparatorluk Prensi Adin’in yalnızca orada durup kara iskelet kuşuna bakmak gibi bir lüksü olmamasıydı.
Cale’in beklediği gibi İmparatorluk Prensinin önüne bir kişi çıkmıştı.
“Beni unuttun mu?”
Siyah bir aura gördü.
Kara elçi, şövalyeleri ve büyücüleri kolayca temizlerken İmparatorluk Prensi Adin’e yaklaştı. Choi Han’ın ağzının köşeleri İmparatorluk Prensine yaklaşırken yukarı kıvrıldı.
“Ekselânsları! Kaçmalısınız!”
“Kalkanı çalıştırın!”
Ancak İmparatorluk Prensi Adin, ona kaçmasını söyleyen seslerle konuşmaya devam etti.
“Honte’yi kurtarın.”
“Ekselânsları!”
“Onu kurtarmalısınız!”
Adin, Choi Han’a bakmadı.
Sadece gökyüzüne baktı.
Choi Han’ı engellemeye çalıştıktan sonra tek tek yere düşen astlarının etrafındaki kaosa rağmen gökyüzüne baktı.
Oooooong-
Honte’nin devasa büyüsü, vurmak üzereymiş gibi görünüyordu.
Büyük lara iskelet kuşu ve büyük siyah ok aynı anda büyüye yaklaştı.
“Hahaha! Evet gel!”
Honte, gittikçe daha fazla siyah mana toplayıp yoğunlaştırırken kollarını uzattı.
Oooong-
Cale eğildi.
Mary ve Honte birbirine yaklaştıkça çevredeki hava titredi.
O anda bir şey oldu.
– İnsan! Kalkanını kullanma! Zayıf olduğunu biliyorum! Ben yaparım!
Kara iskelet kuşunun etrafını gümüş bir kalkan sarmıştı.
Mary aynı anda konuşmaya başladı.
“Ona çarpmak üzereyiz.”
“Git!”
Honte’nin kara manası dokuz başlı bir yılana dönüştü ve onlara doğru uçtu.
Hiss- Hiss-
Yılanın kafaları tehditkâr bir şekilde tısladı ve keskin dişlerini ortaya çıkarırken kara iskelet kuşunu yemeye çalıştı.
Kara iskelet kuşun gagası ve pençeleri yılanın boynuna nişan almıştı.
Boom! Boooom! Booom!
Cale patlama karşısında kaşlarını çattı. Her yerden siyah duman ve ışık fışkırdı. Ancak kara iskelet kuşu, durdurulamadan yavaş yavaş Honte’ye yaklaştı.
Çat.
Kara iskelet kuşunun kemikleri de çatlamaya ve kırılmaya başlarken kalkan kırıldı.
Ancak durmadı.
O anda oldu.
– İnsan, bir tuhaflık var!
“Bir şeyler doğru değil.”
‘Ne?’
Mary ve Raon aynı anda konuştular.
Cale’in gözleri büyüdü.
Kara iskelet kuşunun gagası, biraz daha ileri giderse Honte’nin boynunu ısırıp koparabilirdi.
Ancak, garip bir şey gördü.
‘…Hala siyah manaya mı sarılı?’
Dokuz başlı yılanı yapmasına rağmen hala çok fazla siyah manası vardı.
Sanki daha fazla büyü yapacak gibiydi.
O anda oldu.
Honte ağzını açtı.
“Başkentte görüşürüz.”
‘Ne?’
Cale daha cevap veremeden oldu.
Siyah mana parladı ve büyü etkinleştirildi.
Oooong-
Büyü çok geçmeden ortaya çıktı.
İmparatorluk Prensi Adin.
Etrafındaki alan parlamaya başladı. Honte, İmparatorluk Prensi üzerinde büyü kullanmıştı.
Cale refleks olarak bağırdı.
‘Işınlanma.’
Bu ışınlanma büyüsü.
“Raon!”
– Biliyorum!
Raon ışınlanma büyüsünü engellemek için harekete geçti.
Raon, Ejderha meleziyle yaptığı savaş sırasında hızlı büyü yapma tekniğini öğrendikten sonra herkesten daha hızlı büyü yapabilirdi.
Choi Han da hızını artırdı.
Bunun nedeni ışınlanma büyüsünün parıltısını fark etmesiydi.
Cale aynı anda bağırdı.
“Mary, çabuk ol! Ok at!”
Sadece büyüyü yapan Honte’yi öldürmek zorundaydılar.
O zaman büyü de duracaktı.
En hızlı yöntemdi.
Kara iskelet kuşu çok geçmeden Honte’nin boynunu ısırdı.
O anda oldu.
Cale ve Raon, dikkatlerini çeken bir bağırış duydu.
Raon’dan biraz farklı bir şekilde garip bir şeyler olduğunu hisseden birinden geliyordu.
Garipliğin kaynağını anlayan tek kişi olduğu için bağırdı.
“Bu bir patlama!”
Mary, her zamanki duygusuz benliğinin aksine duygusal bir şekilde bağırdı.
Sesi korku doluydu.
‘Ona saldırmamalıyız!’
Mary bunu anladı.
‘Biz, ona saldırmamalıyız.’
“Bu, bu intihar bombası!”
Raon irkildi.
Yerde olan ve üstündeki savaşta olup bitenleri bilmesi mümkün olmayan Choi Han da Şövalye Kaptanın yanından geçerken irkildi. İmparatorluk Prensi şimdi tam karşısındaydı. İmparatorluk Prensinin ifadesinin değiştiğini görebiliyordu.
“Ah, ne kadar yazık.”
İmparatorluk Prensi Adin, ışınlanma çemberinin üzerinde dururken bunun bir utanç olduğunu hissetti.
Tavrı, Honte’nin kurtarılması için hiç bağırmamış gibi değişti.
Choi Han, Adin’e ek olarak başka insanların da Honte’nin ışınlanma büyüsünün içinde yer aldığını görebiliyordu.
İmparatorluğun liderleri, çok uzaklara kaçan Aslan Kabilesinin liderleri ve Caro Krallığı halkının tümü Honte’nin ışınlanma büyüsünün içindeydi.
“B, bu nedir?”
“Bu aniden ortaya çıktı!”
“Bunu Honte mi yaptı? Bu, bu bir baş büyücü seviyesinde!”
Farklı yerlerde duran çok sayıda insanı aynı anda ışınlayan ışınlanma büyüsüydü. Sadece birkaç kişiyi veya aynı alanda duran kişileri ışınlansa bile son derece zor sayılırdı.
Ancak Choi Han bundan dolayı ürkmedi.
“Eh ne yapalım.”
İmparatorluk Prensi Adin’in garip tepkisi yüzündendi.
“Ne utanç ama.”
‘Ne?’
Choi Han’ın birkaç sorusu vardı ama yine de İmparatorluk Prensini yakalamaya çalıştı.
O anda oldu.
“Dur!”
Cale’in sesi, üstünde yapılan yükseltme büyüsünden dolayı net duyulabiliyordu.
Aynı anda zihninde Raon’un sesini duydu.
– B, bu nasıl olabilir!
Genç ejderha şaşırmıştı.
‘Bu ne? Ne oluyor?’
Ancak Choi Han durmadı ve İmparatorluk Prensi Adin’in bir şeyler söylediğini görebiliyordu.
‘Ne utanç. Hepsi ölecek. Hepsini yeniden yetiştirmek çok zaman ve para alacak.’
Adin, Choi Han’a baktı ve bunun bir utanç olduğunu söyleyerek güldü. Ancak ifadeleri, hissettiklerine rağmen bunun onun ilgilendirmediğini gösteriyordu.
‘Ne? Herkes ölecek mi? Onları tekrar yetiştirmek mi? Neyi yetiştirmek?’
Choi Han başını çevirdi ve gökyüzüne baktı.
Daha sonra kara iskelet kuşun aniden geri çekildiğini gördü.
Mary kara iskelet kuşunu geri çekerken Cale, Honte’ye baktı.
Honte gülüyordu.
“Kuhahaha! Acemi bir Kara Büyücü için fena değil.”
Cansız bedenini açtı.
“‘Ben’ başkentteyim. ‘Bu’ sadece bir kabuk.”
Sonra vücudu düşmeye başladı.
İpleri kesilmiş bir kukla gibi aşağı indi.
Ceset, Cale’i desteklemek için gelen Toonka ve Whipper Krallığının güçlerinin yanı sıra onları geride tutan İmparatorluk güçlerine doğru düşüyordu.
Vücut durmadan aşağı doğru düşüyordu.
Honte’nin gözündeki hayat yavaş yavaş kararmaya başladı.
O, “şey”, hayatı tamamen sönmeden önce Cale ile son bir kez konuştu.
“Bir hediye. Bu, Kara Büyücünüz için bir hediye. Bunu sadece bir ön gösteri olarak kabul edin.”
Daha sonra sırıttı.
“Sana buradaki tüm insanlardan gelecek olan ölü mana hediyesini vereceğim.”
Çat.
Honte’nin gözünden hayatın son parıltısı da kayboldu ve kalp bölgesi açılmaya başladı.
Yarıktan siyah bir şey görünüyordu.
Buna iki varlık cevap verdi.
“Hayır! Bu çok yoğun!”
– Hayır! Bu bir golemin çekirdeğine benziyor! Ama çok daha tehlikeli!
Raon ve Mary’nin sesleri.
Cale, Kule Ustasının ortadan kaybolmasıyla birlikte haksız yere ölen gerçek Honte’nin vücudunun aşağı doğru düşüşünü izlerken yerdeki sahneyi gördü.
Kaçan İmparatorluk Prensini görebiliyordu.
Ayrıca Whipper Krallığının güçlerini ve İmparatorluğun ordusunu da görebiliyordu.
“Lanet olsun!”
Cale, kara iskelet kuşunun dizginlerini kavradı.
Daha sonra aşağı doğru uçtu.
Başını yan tarafa çevirdi.
Cansız bir vücut.
Honte’nin gözlerinden akan kanları görebiliyordu.
Aynı anda vücudu sarsıldı.
“Lanet olsun!”
Cale, boynundaki damarlar şişerken elini aşağı doğru uzattı. Gümüş bir ışık dökülmeye başladı.
Honte’nin vücudundaki bomba aynı anda patladı.
Booooooooom-!
İnsanlar o anda bir an için kör ve sağır oldular.
Golemler yerine insanları hedef alması dışında Cale’in Yıkım Ateşine benzer uğursuz bir siyah ışık üstlerine düştü.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)