Herkesin kulakları şiddetli patlamadan dolayı uyuşmadan hemen önceydi. Sadece en yakın olan Cale duyabiliyordu.
Patlamadan birkaç saniye önce oldu.
“Aaaaaaaa!”
Birinin çığlık attığını duyabiliyordu.
Honte olduğunu sanmıştı.
Sonra patlama dünyayı kapladı.
O anda Honte’nin kalbinden siyah bir ışık çıktı ve çevreye yayılmaya başladı.
Boom! Boom! Boom!
Cale kalbinin çılgına döndüğünü hissedebiliyordu.
‘O siyah ışık.
Bu gerçek bir yasak büyü olmalı.’
Cale’in kalbi bir nedenle çılgınca atıyordu.
Kara umutsuzluğu gördüğünde iyiydi, ama şimdi çılgına dönüyordu.
Dünyada ortaya çıkan canavarları Kim Rok Soo olarak ilk gördüğü zamanki gibiydi. Vücudu, hayatında ilk kez gördüğü o iğrenç canavara karşı ters bir tepki vermişti.
O zamanlar korkmuştu.
“Yine korkmamı mı istiyorsunuz yani?”
Cale yumruklarını sıktı. Şu an gözleri kan çanağıydı.
Bir eliyle dizginleri büktü. Diğer eli aynı anda gümüş bir ışık yaratıyordu.
O gümüş ışık yere doğru indi.
– Bu yeterli değil.
Kalkan onunla konuşuyordu.
Süper Kaya da devreye girdi.
– Kendini feda etme.
‘Benden ne yapmamı istiyorsunuz peki?! Feda etmiyorum!’
Cale aşırı derecede sinirlenmeye başlamıştı.
Vücudunun sınırlarını aştığını hissedebiliyordu. Görüşü bulanıklaşmaya başladı.
Cael o anda yanından hızla geçen birini gördü.
“Onları kurtarmalıyız.”
O siyah ışığa doğru atlayan bir insan görebiliyordu, hayır, o siyah bataklığa karşı kekeleyerek konuşan bir insandı.
Mary’ydi.
Siyah cüppe siyah ışığa doğru gidiyordu. Bir Kara Büyücü olarak içgüdüleri ona bir şeyler söylüyordu.
‘Bu, golemin çekirdeklerinden tamamen farklı bir seviyede olan daha karanlık ve daha korkunç bir güç. Bu tehlikeli.’
Aşağıdaki insanlar ölecekti ve Raon bile bununla başa çıkamayabilirdi.
Cale’in de şu anda hiç gücü yoktu.
“Yasak büyü… Arındırılabilir.”
Bir Kara Büyücü onu arındırabilirdi.
Mary, hareket etmeye başladığında içinde, derininde olan anıları canlandırmak için içgüdülerine güveniyordu.
Sonra elini siyah ışığa doğru uzattı.
Cızzzzzzz.
Saniyenin onda birinde oldu. Siyah ışığa dokunduğu anda elinin arkası yanmaya başladı.
Mary parmak uçlarının titremeye başladığını hissedebiliyordu.
Muazzam bir güç ona doğru geliyordu.
Ondan daha güçlü bir şeydi.
Honte’nin değil, Honte’ye bağlı olan kişinin gerçek gücünü hissedebiliyordu.
Çok büyüktü.
Raon’la ilk tanıştığı zamanki gibiydi, hayır, Eruhaben’le ilk karşılaştığı zamanki gibiydi.
Ancak, Mary elini dışarıda tuttu.
< Kara Büyücüler, Yasak Büyücülerden daha zayıftır. >
Kitapta okuduğu satırı hatırladı.
< Ancak, güçlerini arındırabiliriz. Ne yazık ki, bunun bir bedeli var. >
Bedava değildi.
Bunu temizlemenin bir bedeli vardı.
Mary elinin arkasının yandığını gördü ve bu bedelin ne olacağını anladığı andı.
“Sen deli misin?”
Zayıf bir el onu tuttuktan sonra elini geri çekti.
Gücü olmadığı için titreyen bir el onu yakalamıştı. Cale, Mary’nin Cale’in ağzından çıkan kırmızı kanı gördüğü anda konuşmaya başladı.
“Bunu yapmak için kendine zarar verme.”
Mary, onu ve Cale’i aynı anda çevreleyen gümüş bir ışığı görebiliyordu. Siyah ışıkla çevrili alanda küçük bir siyah Ejderha da belirdi.
“Mary, üzgünüm! Ben bile kara iskelet kuşunu kurtaramam!”
Raon, Cale, Mary ve kendisini gümüş bir kalkanla kaplamıştı.
İki katman, üç katman, dört katman. Devam ederken onları dört kat kalkanla kapladı.
“Patlamaya çok yakınız, bu yüzden üçümüz benim sınırım! Üzgünüm kara iskelet kuşu!”
Mary, Raon’un Cale’i desteklediğini görebiliyordu.
“İnsan! Altımıza da kalkan koydum! Sen bir aptalsın! Konuşkan Hilsman’dan daha aptalsın! Toonka’dan daha aptalsın!”
Mary, gümüş kalkanın gürültülü patlama ve siyah ışık tarafından yok edildiğini görebiliyordu.
Mary farkında olmadan Cale ve Raon’un sırtını destekledi.
“Teşekkürler Mary!”
Patlama sırasında Raon’un sesini hafifçe duyabiliyor ve Cale’in ona yaslandığını hissedebiliyordu.
Mary o anda kitapta yazılan başka bir şeyi hatırladı.
‘Ancak, güçlerini arındırabiliriz. Ne yazık ki, bunun bir bedeli var.’
< Ama Kara Büyücüler olarak tüm yaşamımız boyunca zaten acı çekiyoruz, bu yüzden gerekenden daha fazla acı hissetmek için bir neden var mı? Hele de arındırmak dünya için iyi bir işken? Bu yüzden bedel ödemeden yapmanın bir yolunu buldum. >
< Merak etmiyor musun? >
< Güçte neredeyse rakipsiz olman yeterli. >
< Benim gibi, Ölüm Bilgesi. >
Mary aniden bir şey fark etti.
Gümüş kalkanın dışındaki her şey siyaha boyanmış olsa da, kalkan titriyor ve sonra kırılıyor olsa da ve Raon kalkanları yeniden yaratıyor olsa da, bunu görebiliyordu.
Dışarıdaki siyah şeyden bir şey görebiliyordu.
< Umarım benden daha güçlü olursun. Bu kitabı okuyacak olan öğrencim. >
Mary gitmesi gereken yolu gördü.
Daha güçlü olacaktı.
Güçte rakipsiz olacaktı.
Baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam-!
Patlamayı duyduğunda bile gözlerini kapatmadı.
Ancak, insanların çoğu yere yığıldı ve gözlerini kırpıştırdı.
“Öğk!”
“Öğk-!”
Bazı insanlar çaresizce kusuyordu.
Kule Ustasının öğrencisi Honte’nin, patlamadan önce siyah bir ışıkla parladığını gördükten sonra kusma ihtiyacı hissettiler.
Bilinmeyen bir mide bulantısı ve tiksinti hissettiler.
Onlar aynı zamanda korku hissettiler.
“Ooooooo, ah-”
Siyah ışık, sanki insanlara saldırmak istiyormuş gibi patlamayla birlikte yere düştü.
İnsanlar uzun zaman önce silahlarını bırakmışlardı.
Askerler ellerini yere koyuyor ya da dua etmek için titreyen ellerini tutuyorlardı.
Siyah ışık hala kaybolmuyordu.
Her an aşağı inmeye hazır görünüyordu.
“…K, kalkan-”
Ancak, o siyah ışığın içeri girmesini engelleyen zayıf bir ışık görebiliyorlardı.
Bu ezici siyah ışığa kıyasla son derece ince ve zayıf görünüyordu.
Baaaaaam! Baaaaam!
Gümüş kalkan defalarca sallandı.
Siyah ışığı engellemek için gümüş ışık tekrar tekrar zayıfladı ve güçlendi.
“…Cale.”
Whipper Krallığının Komutanı Toonka, boş boş gökyüzüne ve büyük gümüş kalkana bakıyordu. Kalkan, İmparatorluğun toprak duvarı merkezde olacak şekilde oluşturulmuştu. Siyah ışık, toprak duvarı silip süpürmeye hazır görünüyordu.
Ayrıca, Honte’ye en yakın olan Cale ve Mary’nin siyah ışık tarafından yutulduğunu gördüğünden emindi.
Toonka yavaş yavaş Honte’nin düşeceği yere doğru yürümeye başladı.
Geriye kalan İmparatorluğun kuvvetleri ve aynı zamanda yiğitçe hücum eden Whipper Krallığının kuvvetleri de savaşı unutmuştu.
Siyah ışık yavaşça kayboldu.
Sonunda, berrak gökyüzünü tekrar görebildiler.
Paaat-
Gümüş kalkan kaybolmadan önce yavaş yavaş söndü.
Plop. Toonka sopasını bıraktı.
Büyük beyaz bir iskelet kuş gökyüzündeki bulutları yarıp geçti ve karanlık ortadan kaybolunca hızla yere düştü. Aşağıya inmeden önce bir kez havada durdu.
Herkes inmesine izin vermek için kenara çekildi.
Siyah ışık yeri kaplarken gökyüzüne kaçan beyaz iskelet kuşların komutanı Clopeh, beyaz iskelet kuşun gagasındaki insanları yere indirdi.
“Huh huh huh.”
Cale yere oturdu ve yukarı bakmadan önce nefesini düzenlemeye çalıştı.
Toonka’nın yüzünü görebiliyordu. Yine bir çocuk çizgi film kahramanının o ifadesine sahipti. Ancak Cale’in buna kaşlarını çatacak gücü bile yoktu.
Raon bir noktada görünmez olmuştu ve Mary onu destekliyordu.
Vücudunda hiç güç kalmamıştı.
– Ejderhaya bırakmalıydın. Kalkanı neden kullandın?
Süper Kayanın endişeli sesi duyulabiliyordu.
‘O zaman ne yapmamı istiyorsun?
Arm bir Ejderhanın varlığını fark etti diye Whipper Krallığı kuvvetlerinin, İmparatorluğun kuvvetlerinin ve kıtadaki diğer herkesin Raon’u bilmesini mi istiyorsun?’
Bunun olmasına izin veremezdi.
Bu yüzden antik gücü kullanmak için gücünün kalan son parçasını da çıkarmıştı.
Süper Kaya konuşmaya devam etti.
– Neden dürüst olmuyorsun?
Sesi, Cale’e acıyormuş geliyordu.
– Sadece içgüdülerini takip ederek hareket ettiğini söyleyebilirsin.
Cale dudaklarını ısırdı ve onu duymazdan geldi.
Gücü olmadığında dırdırı dinlemek can sıkıcıydı.
‘Ayrıca, ben iyiyim.’
Gücü kalmamıştı ama iyiydi.
– İnsan! Böyle böyle öleceksin! Artık bu senin plakanla ilgili bir sorun değil, ama güçsüzlükten öleceksin!
Raon’un yorumlarının bir kulağından girip diğerinden çıkmasına izin verdi.
Ancak kafasında farklı bir endişe vardı. Son derece ciddi bir endişeydi.
Bu endişe kısa sürede Cale’e kendini gösterdi.
“Cale-nim.”
Clopeh Sekka. O p*ç beyaz iskelet kuşundan indi ve Cale’e yaklaştı.
“Cale-nim, siz gerçekten bir kahramansınız! Bir efsane! Hayır, siz bundan daha fazlasıydınız.”
‘Ah, beni deli ediyor.’
Biraz garip bir durumdaydı çünkü Yıkım Ateşi beklediğinden daha güçlüydü. Ama sonunda kalkanı da kullanmak zorunda kalmıştı.
Bu onun bile beklemediği bir şeydi.
Amacı Mary’nin Kule Ustasını ve Choi Han’ın İmparatorluk Prensini ele geçirmesiydi.
Böylece, bu savaşın ününü eşit olarak dağıtacağını düşünmüştü.
Ama şimdi, bu oranda bir güçle, böyle kahramanların arasında kendisinin de bir kahraman olma ihtimali vardı. Bunun olmasını engellemesi gerekiyordu.
‘…Dünyanın ücra bir köşesinde yaşamaya başlamadan önce herhangi bir sorun yaşamadan emekli olabilmem için sadece küçük bir kahraman olmam gerekiyor.’
Cale’in her zamanki gibi yine küçük bir umudu vardı.
Ancak önünde her şey karardı.
“…Cale.”
Toonka ona bakıyordu.
Whipper Krallığının güçleri de ona bakıyordu.
Üstelik komutanlarını kaybetmiş olan İmparatorluk güçleri de ona bakıyordu.
Askerler geri dönmeden önce Cale’in zayıf görünüşünü izliyorlardı. Bu, Cale’in kalkanı etraflarında olmadığı için siyah ışıkla yutulan boş alanı görmelerine neden oldu.
Cehennem dünyadan görülebilecek olsaydı, cehennemin böyle görüneceğine inanıyorlardı.
Askerler bakışlarını Cale’e çevirdi.
Cale bu konuda ne yapacağını düşünüyordu.
‘O İmparatorluk Prensi p*çinin askerlerini kenara atmasını beklemiyordum.
Hayır, patlama için onları feda etmesini beklemiyordum.’
Cale, Adin’in hepsini öldürmeye çalışmasını hiç beklemiyordu.
O gerçekten tamamen çılgın bir p*çti.
Ancak o p*ç ışınlanmıştı ve Cale, onu yakalayamayacak kadar insanları patlamadan korumakla meşguldü.
Ayrıca, Honte’nin Kule Ustası olduğunu düşünmüştü. Kule Ustasının gerçek bedeni başka bir yerde olduğu için o noktada kandırılmıştı.
Sinirliydi.
Cale’in görüşü bulanıklaşıyordu ve ağzının kuruduğunu hissetti ama yine de öfkelenmeden edemedi.
O anda oldu.
“Cale-nim, üzgünüm.”
Choi Han’ı bulanık da olsa görebiliyordu.
Choi Han başını öne eğmişti ve ne yapacağını bilmiyor gibiydi.
“Huuu, ne için?”
Bu, Cale derin bir nefes alıp zar zor sormayı başardığında oldu. Bir şeyin yere düştüğünü gördü.
Plop.
Cale, ne olduğunu zar zor gördükten sonra gözleri fal taşı gibi açıldı.
Aniden tamamen uyanık hale geldi.
‘Ha?
Bu?’
Choi Han başını eğdi ve Cale ona doğru döndüğünde konuşmaya başladı.
“Patlama sırasında tereddüt ettim ve İmparatorluk Prensini yakalamayı başaramadım.”
‘Ha, peki, sorun değil. Raon da yardım edemediği için sorun değil.’
Cale’in ağzının köşeleri yavaşça yukarı kalkmaya başladı.
“İşte bu yüzden en son ışınlanan kişiyi yakaladım.”
Kule Usta Yardımcısı Metelona yere düşmüştü.
Choi Han başını tekrar eğdi.
Plop.
Yere bir şey daha düştü.
Özür dileyen bir tonda devam etti.
“Özür dilerim. İmparatorluk Prensini yakalayamadım veya öldüremedim.”
Cale, bulanık görüşünden ne olduğunu çıkardığı şeye gülmeden edemedi.
“Onun yerine sağ bacağını kestim. Ayrıca aura ile kalbinin sağ tarafını da kestim.”
Choi Han, Adin’in bacağını yere bırakırken özür diliyordu.
‘B, B, bu vahşi deli p*ç!’
Cale, ‘Bir Kahramanın Doğuşu’nun bu inanılmaz ana karakteri karşısında şaşkına dönmüştü. Ayrıca Clopeh’in gelip ona bir şey verdiğini görebiliyordu.
“Bu nedir?”
Clopeh sessizce soruyu yanıtladı.
“Efsanenin kaydını bırakmak için üzerimde olan bir video kayıt küresi.”
‘Belki?’
Clopeh omuzlarını biraz açtı ve Cale’in yüzündeki bu nadir beklenti ifadesine karşılık verdi.
“Golemlerin ve Honte’nin patlaması. Bunların hepsi burada kayıtlı.”
Clopeh konuşmaya devam ederken gözleri bir yılan gibi kıvrıldı.
“Gelecekte Batı kıtasında haklı çıkma savaşında, hayır, hakikat savaşında dezavantajlı olmayacaksınız.”
‘B, bu zeki deli p*ç!’
Cale başını kaldırdı.
Berrak gökyüzünü görebiliyor ve Mary ile Raon’un sesini duyabiliyordu.
– İnsan! Goldie büyükbaba geri aradı! Sanırım cevabı şimdi bulabilirim!
“Her şeyi korumak için daha güçlü olalım.”
Cale gülmeye devam etti.
Başını geri aşağı indirdi.
“Mm.”
Bir an dünyanın titrediğini hissetti.
Yer ve gökyüzü vücudunda kan kalmamış gibi dönüyordu.
– İnsan!
Küçük bir ön pençe onu destekledi.
Mary de onu destekledi.
Cale başını kaldırdı.
İmparatorluğun güçlerini ve Whipper Krallığının güçlerinin kendisine baktığını görebiliyordu, ancak önce grubunu gördü.
Konuşmaya başladı.
Bulanık görüşüne odaklandı ve kelimeleri ağzından çıkarmak için elinden geleni yaptı.
“Choi Han.”
“Evet Cale-nim.”
Cale sakin ama kararlı bir şekilde konuştu.
Şu an en önemli şey buydu.
Golemler veya Honte gibi bir şeyin tekrar olmasına izin veremezdi.
En acil durum buydu.
“Önce Ormana gideceğiz.”
“…Evet, Cale-nim, anlıyorum.”
Choi Han saygıyla yanıtlarken Cale gözlerini kapadı.
“Cale-nim!”
“Cale!”
“Genç efendi-nim!”
– İnsan! İyi ama aptal insan! Bu yaptığın iyi değil! Cale!
Cale sesleri duyabiliyordu ama gözlerini açamadı.
Düşünmeye başladı.
‘Ah, bayılıyorum. Lanet olsun.’
Sonra her şey siyaha döndü.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)