Yıldırım. Yağmur. Rüzgâr.
Dünyayı yok etmeye çalışan birçok doğal unsur vardı, ancak hiçbiri bunu başaramadı. Toz olsun, çamur olsun, toprak hala üzerindeki her şeyi taşıyabilecek kadar güçlüydü.
O toprak hareket ediyordu.
Depremden farklıydı.
Ancak, herkes toprağın tuhaflığını hissedebilirdi.
Bunu ilk hisseden Lock oldu. Cale’e en yakın duran genç çocuktu. Ayaklarının altındaki hafif titreşimleri hissedebiliyordu.
Bir yıldırım çarptığında oluşan dünyanın gümbürtüsünden farklıydı. Toprak çok hafif ve ince bir ses çıkardı.
Lock’un bakışları daha sonra bu titreşimlerin kaynağına yöneldi.
Titreşimler, Cale Henituse’un durduğu yerden başlamıştı.
Lock’un kan çanağı gözleri kısa sürede fal taşı gibi açıldı.
“Uh!”
Cale’in vücudu sendeledi. Cale’in hafifçe sallanan zemine basan ayağı hafifçe sallandı.
“E, genç efendi-nim!”
Lock şok içinde elini uzattı. Ancak eli öne eğilip sendeleyen Cale’i tutamadı.
Lock, Cale’in omzunu tutmaya çalışmak için boş havayı tutan elini tekrar hareket ettirdi.
O anda oldu.
Baaaaam!
Kalkana vuran sesti bu.
Gökyüzünde olması gereken ses son derece yakındı.
Lock vücudunda bir ürperti hissetti. Bakışları sesin kaynağına yöneldi.
“Ahhh! A, acele et!”
“K, kalkan kırıldı!”
‘…Kırıldı?’
Kalkan kırılmayacak. Lock, Yardımcı Yüzbaşı Hilsman’ın bir arama aracılığıyla kendisine bu ifadenin nasıl ünlü hale geldiğini nasıl anlattığını hatırladı.
Ölüm Vadisi. Kışın o kadar çok rüzgâr alan bir yerdi ki, sanki bütün gece biri ağlıyormuş gibi hissettirirdi.
Cale ve diğerlerinin nasıl zafere ulaştığından haber almak ve hikâyeleri duymak için Yardımcı Yüzbaşı Hilsman ile ara sıra yaptığı aramalar Lock’un kalbinin hızlı atmasına neden olmuştu.
En akılda kalan hikaye kalkanla ilgiliydi. Kırılmaz Kalkan. Kalkanın nasıl kırılmayacağını her duyduğunda içinin ısındığını hissetmişti.
Ama o kalkan kırılmış mıydı?
Lock’un bakışları gökyüzüne doğru yöneldi.
Baaaaaam!
Yere bir yıldırım düştü. Işınlanma çemberine giden insanlar daha hızlı yürümeye başladılar. Çığlıklar ve iniltiler savaş alanını doldurdu.
Yıldırımın düştüğü yere baktı.
Gümüş kalkanın bir kısmı kırılmıştı.
Baaaaam! Bam! Bam!
Kalkana hâlâ yüzlerce yıldırım düşüyordu.
Lock, gümüş kalkan boyunca beliren çatlakları görebiliyordu. Yakında tamamen kırılacaktı.
Bu gerçek Lock’un zihnini doldurdu.
Bam!
Lock başını kaldırdı.
Durduğu yerden yukarıya baktı. Gümüş kalkanın üstünde de kırıldığını görebiliyordu.
Krınnnnnç-
Çatlaklar kötüleşmeye başlamıştı.
“Sihir Tugayı, kalkanı aktive edin!”
“Archie, Paseton, insanların kaçmasına yardım edin!”
Rosalyn ve Witira aceleyle bağırdılar. Tüm bunlar olurken yer daha da sallanmaya başladı. Lock’un kalbi daha hızlı atmaya başladı.
O anda oldu.
Başının üstündeki kalkan kırıldı.
Lock, kalkandan gelen parlak ışığı görebiliyordu.
Kalbi çılgınca atıyordu.
Eğer o yıldırım onun üzerine düşerse, o zaman-
Lock birden iki kişiyi düşündü.
Şu anki görevleri.
Cale’in sırtına bakmak.
Raon’u taşımak.
Bunlar onun iki göreviydi.
‘Gerçekten tüm yapmam gereken bu mu?’
Korku ve umutsuzlukla atan kalbi farklı bir ritimle atmaya başladı. O anda Lock, Cale ve Raon’un etrafına yıldırımlar düşmeye devam etti.
Lock kalbini takip ederek hareket etmeye başladı. İçgüdülerini takip ediyordu.
Ancak Lock’tan bile daha fazla içgüdülerle hareket eden biri vardı.
Lock, birinin omzundan atlayıp havaya sıçradığını görebiliyordu.
Lock konuşmaya başladı.
“Hyung!”
Choi Han ve siyah aurayla kaplı kılıcı bir şimşekle çarpıştı.
Şimşekler ışık özelliğinden yapılmıştı.
Tamamlanmamış karanlığı, şimşeklere çarptıktan sonra anında kayboldu.
“Uh!”
Choi Han, aurasının kırılmasının etkisiyle savrulmuştu.
‘Bu kadar güçlü olacağını bilmiyordum!’
Çılgın Ejderha melezinin gücü, Choi Han’ın karanlığının gücünden çok daha fazlaydı. Choi Han yıldırımı yok edemedi.
Ama rahatlamıştı. Fırlatılmış olsa bile yıldırımın yönünü değiştirebilmişti.
Baaaaam!
Boş zemine yıldırım düştü. Ancak Choi Han orada öylece durup izleyemezdi.
Çıkırrrççç.
Kalkan birden fazla yerden kırılmaya başlamıştı. Tüm bu çatlaklardan yıldırımlar geliyordu. Kılıcını bir kez daha sıkıca kavradı. Cale eğilmişti ve kalkamıyordu.
‘Eminim çok acı çekiyordur.’
Kalkanın kırılması Cale’e de etki edecekti. Choi Han tekrar hareket etmeye başladı. Başka bir yıldırım kalkanı geçerek Cale ve çocuklara doğru düştü. Choi Han siyah aurasını tekrar o şimşeke doğru savurdu.
Onu kıramasa bile en azından yönünü değiştirmesi gerekiyordu.
Baaaaam!
Siyah aura tekrar kırıldı ve yüksek bir ses çıkardı. Choi Han’ın vücudu bir yıldırımın yönünü değiştirirken tekrar kenara savruldu.
O anda oldu.
“Bunu ne kadar süre yapabileceğini düşünüyorsun?”
“Ah.”
Choi Han, yanından yere doğru düşen bir yıldırım gördü. Ejderha melezi gülüyordu. Choi Han, yanından geçen yıldırımın sıcaklığını hissedebiliyordu.
Vücudunu havada büktü. O yıldırımın yönünü değiştirmesi gerekiyordu. Siyah aurasını çağırmaya devam etti.
“Lock.”
Yıldırımı gördükten sonra donup kalan küçük kardeşini görebiliyordu.
“Kaç!”
Choi Han bağırırken yüzünde damarlar görülüyordu.
Ancak o anda Choi Han’ın gözleri kocaman oldu.
Lock kaçmadı.
Lock, yıldırımı gördükten sonra donup kalmıştı.
Choi Han’ı izlerken hareket edemiyordu. Hyung-nim’inin yıldırımlara karşı hiç tereddüt etmeden savaştığını görmek kalbinin çarpmasına neden oluyordu.
Korku ve umutsuzlukla kaplanmış kalbi yavaş yavaş Choi Han’ın kılıcı tarafından parçalanıyordu.
Boom! Boom! Boom!
Kalbi deli gibi atıyordu.
Kalbinden pompalanan kan, bir Kurtun kanıydı.
Hayvani içgüdüleri vücudunu dövüyordu.
Ve nihayet, gülen Ejderha melezini ve şimşeğin kendilerine doğru geldiğini gördüğü andı.
Boom!
Kurtun kalbi korku ve umutsuzluk denen zincirleri kırdı.
Aynı zamanda, insan Lock birkaç şey düşündü.
‘Benim görevim…!’
Genç çocuk, Cale’in emirleri yerine ne yapması gerektiğini düşünmeye başladı. Zihninin derinliklerinde uyuyan iradesi ona ne yapması gerektiğini söylüyordu.
‘Görevlerim. Korumalıyım!’
Choi Han ve Mary’nin wyvern’lerini görebiliyordu.
Yıldırımı da görebiliyordu.
Ancak Lock yıldırımdan uzaklaştı. Vücudu anında eğilmiş Cale’i yakaladı. Daha sonra Raon ve Cale’i yıldırımdan saklamak için vücudunu kullandı.
‘Ailemize zarar verilemez.’
Kurt olarak içgüdüleri ve bir insan olarak düşünceleri şu anda aynıydı.
O anda oldu.
‘Ben’ yerine ‘biz’i seçen bedeni değişmeye başladı.
“Uh!”
Lock’un iç organları, altındaki toprak gibi titreşmeye başladı.
‘Benim görevim. Benim görevim!’
Genç çocuğun sıska vücudu değişmeye başladığında Lock’un aklındaki tek düşünce buydu.
Choi Han, neler olduğunu açıkça görebiliyordu. Cale’in grubundan aceleyle oraya gelen diğerlerinin bile gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Lock’un şu anki durumundan haberdar olan Choi Han konuşmaya başladı.
“…Onun çılgın dönüşümü!”
Sıska vücut hızla sertleşmeye başladı.
Vücudu çılgına döndüğü ilk zamana kıyasla çok daha hızlı değişiyordu.
Lock’un boyu uzadı ve sıska vücudu kaslı hale gelmeye başladı. Aynı zamanda ellerinden ve ayaklarından keskin pençeler çıktı.
Mavi Kurt kabilesinin kürkü çılgına döndüklerinde koyu maviye dönerdi. İlk çılgın dönüşüm sırasında Lock’un vücudunu kaplayan kürk de koyu maviydi.
Bununla birlikte, Lock’un vücudu çılgına döndüğü son seferden daha fazla büyüdüğü, Kaplanlar çıldırdıklarından bile daha büyük bir hale geldiği, anda bir şey oldu.
“Bu-”
Şaman Gashan, Lock’un bedeninin yanı sıra Lock’un vücudunu kaplayan kürkün rengi karşısında şok oldu.
Koyu mavi kürk değildi.
Parlıyordu.
Lock’un gri saçları parlamaya başlamıştı. Gümüş kürk vücudunu kaplarken uzamaya devam eden gümüş saçlara dönüştü.
Gümüş kürkte biraz mavilik de vardı.
Mavi Kurt kabilesi.
Geceyi andıran lacivert kürkünden kurtulmuş, yerine sabahı andıran mavi bir tonda gümüş rengi bir kürk koymuştu.
Lock bu halde yeniden çılgına dönebilmişti çünkü kendini bir kenara atmıştı.
Ancak vücuduna bakmadı.
Lock, artık Kaplanlardan daha büyük olan vücudunu kıvırdı.
Yıldırım yakında inecekti.
Yere mümkün olduğunca alçaldı. Daha sonra vücudunu bir battaniyeye sarılı olan Raon’u ve Cale’i saklamak için kullandı.
Lock’un kan çanağı gözleri orijinal rengine döndü. Büyük ve keskin pençeleri yeri tırmaladı.
Kaçmamak içindi.
Normale dönen gözbebekleri mutlu görünüyordu.
‘Buldum.
Sonunda yapmam gerekeni buldum.’
Lock, Cale’in yavaşça başını kaldırdığını gördü ve gülümsemeye başladı.
Gördüğü ve öğrendiği tek şey buydu.
Kabilesinin büyükleri çocukları korumak için ölmüş, amcası şef ona saklanmasını söylemişti.
Sonra onu kurtaran Choi Han ve Rosalyn ile daha sonra tanıştığı Cale vardı. Hepsinin etrafındayken gördüğü tek şey buydu.
Lock’un kendisine kaşlarını çatarak bakan Cale’e gülümsemesinin nedeni buydu.
“Sorun değil, genç efendi-nim.”
‘Bu sadece bir yıldırım.’
Bir güven ve kesinlik duygusu vardı.
‘Ben güçlüyüm.
Bunu yapabilirim.’
“Lock-”
Cale’in hala kaşlarını çattığını görebiliyordu. Aynı zamanda Cale’in kanla kaplı vücudunu da görebiliyordu. Cale kendini feda ederken hiçbir sorunu yokken, kendini feda eden birini görünce böyle tepki vermesini komik buldu.
“Sorun de-”
“Hayır.”
Lock, Cale’in sinirli ses tonuyla irkildi. Yüzü şimdi şiddetli görünse de, genç çocuğun masum gözleri titremeye başladı.
Aynı zamanda, daha hassas sezgisi bir değişikliği fark etti.
“…Ha?”
Arkasında yıldırım dışında farklı bir büyük güç hissetti.
Bunu fark ettiği andı.
Lock, Cale’in bir eliyle battaniyeyi tutarken diğer eliyle yüzünü uzaklaştırdığını görebiliyordu. Cale’in sakin sesini duyabiliyordu.
“Biraz ilerle.”
“…Affedersiniz?”
Cale’in eli Lock’un yanağını yana itti. O anda Lock, tam üstünde yüksek bir patlama duyabiliyordu.
Baaaaaam!
Lock, yüzü döndüğü için patlamayı görebildi. Ağzı öncekinden farklı bir nedenle ardına kadar açıldı.
Yere düşmeden önce gökten bir şey iniyor ve iri vücuduna çarpıyordu.
“…Taşlar mı?”
Taşlar yere düşüyordu.
Lock, büyük bir taş mızrağın yıldırımlara çarptığını görebiliyordu.
Yıldırım, taş mızrak tarafından vurulduktan sonra havada patlamıştı.
“Çocuklar çok çabuk büyüyor.”
Lock, Cale’in ayağa kalkarken onun kafasını okşadığını görebiliyordu. Bu, Lock’a yerin sallanmaya başladığı zamanı düşündürdü.
Kalkan zayıfladığı zamandı.
İşte o zaman yer sarsılmaya başlamıştı.
‘Belki de?
Belki de yerin sallanmaya başlamasının nedeni…?’
Ancak Lock, Cale’e bu soruyu soramadı.
Gururururururururu-
Patlama sesinden farklı bir ses insanların dikkatini çekti. Herkes hızla bu sesin kaynağına baktı. Sonra inanılmaz bir manzara görmek zorunda kaldılar.
Toprak hareket ediyordu.
Hayır, daha açık olmak gerekirse, Ölüm Vadisinin kırık parçaları dalgalanıyordu.
Kayalıklar yıkıldıktan sonra enkazla kaplı olan noktaydı.
Oradan birer birer bir şeyler yükselmeye başladı.
“…Bu-”
Çılgın Ejderha melezinin yıldırımları bir an için durdu. Kan çanağı gözleri olan biteni izliyordu.
O kadar çok gök gürültüsü vardı ki gökyüzünü kaplayacak derecedeydi.
Şimşeklere doğru hareket eden büyük şeyler vardı.
Sanki gökyüzüne doğru fırlayan göktaşları gibi görünüyorlardı.
Toprak ve taşlar önce onlarca sonra yüzlerce mızrağa dönüşmeye başladı. Mızrakların keskin uçları, yıldırımlara doğru bir şekilde hareket etti.
“Puahahahaha! Böyle bir gücü mü saklıyordun?! Ha?”
Ejderha melezi, birine dik dik bakmadan önce, kan kusarken bir manyak gibi güldü. Mızraklar, o kişi merkezdeyken yıldırımları hedefliyordu.
Taş mızraklar sanki o kişiyi koruyan koruyucu bir Şövalye tarafından atılmış gibi yerden fırladı.
Ejderha melezinin yüzü o kişiye, Cale Henituse’a baktığında o kadar kaşlarını çatmıştı haldeydi ki, yüzündeki damarlar her an dışarı fırlamaya hazır görünüyordu.
Cale’in grubu bile yürümeyi bırakmıştı. Cale’in yanındaki Lock da orada dururken ne söyleyeceğini bulamamıştı.
Ancak, şu anda dili tutulmuş bir kişi daha vardı.
‘…Vay canına.’
Cale Henituse.
Aç karnının yanı sıra vücudunun iyileştiğini hissetti ama bir şey söyleyemedi.
‘…Süper Kaya çok güçlü görünüyor… Bu gerçekten iyi mi?’
Cale gerginleşiyordu.
Ancak dudaklarının köşeleri seğirmeye ve yükselmeye başladı.
Huuuuuu, huuuuu.
Raon’un ateşinin yükseldiğini hissedebiliyordu. Büyüyen ağrılar daha da kötüleşiyor gibiydi. Cale, kendisini ve Raon’u nasıl öldüreceğini söyleyen melez Ejderhaya baktı.
Yerin gümbürtüsü o anda kesildi.
Cale plakasının büyüdüğünü hissetti. Süper Kayanın gücünü kullanır kullanmaz vücudunun plakası büyümüştü. Ayrıca Cale, kollarındaki Raon’a benzer şekilde, cebinde bir şeyin ısındığını hissetti.
O anda kafasında Süper Kayanın sesini duydu.
– Kendini feda etme.
Oooooooooong-
Cale, Ejderha melezine bakarken cebindeki eşyanın titrediğini hissetti. Evet, ona bakıp gülen deli piçe doğru baktı.
“…Kimi öldüreceğini söylemiştin?”
Cale yere bastı.
Boom!
Ayakları yere bastığı anda yer sallandı.
“Gidin.”
Taş mızraklar hareket etmeye başladı.
Yerin yarattığı yüzlerce mızrak gökyüzünü hedef aldı.
———-
Kafanızda kıtanın haritası netleşsin diye buyrun haritanın linki burada : https://trash-of-the-counts-family.fandom.com/wiki/Western_Continent
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir eheh (=w=)