Kara Elfler, rüzgâr Elementalleri sayesinde neredeyse çölde uçuyor gibiydiler. Öndeki Kara Elf, Leona Kalesine yaklaştıkça daha da hızlı hareket ediyordu.

Siyah sıvı. Kadın, sanki hiçbir şey yokmuş gibi ölü mananın içinden geçiyordu. Hiçbir şey onun ilerlemesini engelleyemezdi.

Yıkılan gemilerin kalıntılarıyla dolu kale duvarının hemen altına geldi. Rapor verirken siyah zeminde durdu.

“Komutan-nim, herkes sağ salim ulaştı!”

Valentino bilinçsizce yutkundu.

Kara Elfler.

Elflerden bile daha nadirlerdi ve şimdiye kadar Batı kıtası tarafından dışlanmışlardı. Aslında gerçek, bundan daha kötüydü, hor görüldükleri içindi.

Kara Elfler’in gömülü cesetlerin olduğu yerlerde yaşadıkları biliniyordu. Kimseye zarar vermemiş olsalar da bu karanlık yerlerde yaşamaları insanları onlara karşı temkinli kılmıştı.

‘…Onlar Roan Krallığının mı, hayır, Komutan Cale’in grubunun mu bir parçası?’

Büyücüyü de düşündüğünde, Veliaht prens Valentino’nun Cale’e bakışı değişti.

‘Korkutucu.’

Aniden Komutan Cale’den korktu. Kötü olduğu için değildi. Aslında komutan gerçekten iyi bir insandı.

Ancak, yargısız iyiliğin gücü veliaht için korkutucuydu.

Tabii ki Valentino, bunların Ölüm Vadisinin altında yaşayan Kara Elfler olduğunu bilmiyordu. Cale’e ve Roan Krallığına hayran kaldı. Ayrıca, bu savaş sırasında birbiri ardına nefret edilen varlıkları ortaya çıkarmaktaki kararlılıkları karşısında şok oldu.

“Ekselânsları.”

“…Komutan.”

Cale’e doğru baktı.

“Saldırımıza başlayabilir miyiz?”

Cale’in ağzından ‘savunma’ değil ‘saldırı’ kelimesi çıktı. Veliaht prens Valentino yavaşça gülümsemeye başladı.

“Neden bana soruyorsun? Sana daha önce söylemedim mi?”

Valentino, Cale’e savaştan önce söylediklerini hatırladı.

“Sana bırakıyorum.”

“Sizi hayal kırıklığına uğratmayacağım.”

Güvenilir biriydi.

Aynı zamanda Valentino, Roan Krallığının veliaht prensi Alberu’ya minnettardı. Roan Krallığı onlara yardım etmek için ellerinden gelenin en iyisini göndermişti.

Cale’in Kara Elflere verdiği emri duyabiliyordu.

“Düşmanların kaçmasına izin vermeyin. Onları yakaladığınızdan emin olun.”

Kara Elfler cevap vermedi. Yetkinliklerini davranışlarıyla göstermek için hareket etmeye başladılar.

Sayıları büyük bir Şövalye Tugayı kadar olan Kara Elfler hareket etmeye başladılar.

Ateş, su, toprak ve rüzgâr. Tüm farklı elementlerin elementalleri Kara Elflere yardım etmeye başladı.

Su bombaları Ayıların başlarına doğru uçarken, kıyılara ateş okları atıldı. Yer de sallanmaya ve gemilere doğru giden askerlerin ayak bileklerine tutunmaya başladı.

100’e yakın Kara Elf, Leona Kalesinin dışında çılgınca koşmaya başladı. En çok öne çıkan isim ise grubun lideri olan Tasha oldu.

Sesini yükseltti.

“Bir tanesinin bile kaçmasına izin vermeyin!”

Diğer Kara Elflerin rüzgârlarından daha güçlü olan rüzgâr, yanında kükrüyordu. İki metreye yakın çok sayıda rüzgâr oku havaya fırladı ve orta kıyılara ve gemilere doğru uçtu.

Baaaaaang!

Büyük geminin güvertelerinden biri kırıldı.

“Aaaaaaaa!”

“Ahhh!”

Gemiden gelen çığlıkları duyabiliyorlardı. Ayılar, şoklarını gizleyemeden kırık güverteye ve Kara Elflere baktı.

“Ne…? Kara Elfler? Batı kıtasında hâlâ varlar mı?”

“Neden aniden ortaya çıkıyorlar?”

“İnsanlar Kara Elflerle birlik mi oldu?”

Ayıların ve askerlerin çoğu şaşkınlık içinde bağırıyorlardı. Hepsi beklenmedik bir ırkın olaya dâhil olmasıyla şok oldular. O anda yüksek bir ses bağırdı.

“Hepiniz susun! Grrrrrr.”

Bu bağırışı bir hayvanın hırlaması izledi. Yenilmez İttifakın askerleri sonunda kendilerine gelip sese doğru döndüler.

Kutup Ayısı Canavar insanı. Boyu 3 metreye yakın olan Kutup Ayısı öne çıktı ve bir kez daha bağırdı.

“Planladığımız gibi ilerleyeceğiz! Büyücüler, Kara Elflerin saldırılarına karşı savunmak için kalkanları etkinleştirin! Ayı savaşçılar, öne gelin!”

Sert ses kaosu yatıştırdı.

Kutup Ayısının gülümsemeye başladığını görebiliyorlardı.

“Kara Elfler ölü mana bölgesinden çıktığı anda onları öldüreceğiz!”

Kaos böyle bir çılgınlıkla çözülebilirdi. Kutup Ayısı bağırmaya devam ederken deli numarası yaptı.

“Onları parçalara ayırın! Bu benim ilk kez bir Kara Elfi öldürüşüm olacak. Kulağa eğlenceli geliyor! Kahahahahah!”

Diğer Ayılar da gülmeye başladı.

Kara Elfler. Kara Elflerin güçlü olduğu bilinmesine rağmen, çılgın modlarında iken Ayılar da güçlüydü. Gemilerin yanında duran Kara Elflerin neredeyse iki katı olan ayılar.

Korkmuyorlardı.

Aslında, Kara Elfler onlardan korkmalıydı.

Kutup Ayısı bir kez daha bağırdı.

“Yaşamak istiyorsanız bir adım daha atmaya cüret etmeyin, Kara Elfler! Ölü mana bölgesinden çıktığınız anda pençelerimiz sizi parçalara ayıracak!”

Ölü mana bölgesinden çıkıp kıyılara doğru koşan Kara Elfler o anda irkildi.

Askerler hızla yeniden gemilere binmeye başlayınca, Ayıların gülümsemeleri daha da genişledi. Neredeyse tamamlanmışlardı ve yüzlerce gemi yola çıkmaya hazırdı.

Kara Elfler, başlarını yavaşça Leona Kalesine çevirirken hareketsiz kaldılar.

Liderleri Tasha orada duruyordu.

Şok olmuş bir ifadeyle kendi kendine mırıldandı.

“…Onlar aptal mı?”

‘Ayıların kurnaz olması gerekmiyor muydu? Akıllı bir insan böyle bir şey söyler mi?’

“O sadece bir aptal mı?”

Tasha, bir sonraki komutu vermeden önce kafa karışıklığı içinde başını yana eğdi. Rüzgâr etrafında hareketlendi ve onun sesini yükseltti, böylece sesini herkes duyabilirdi.

“Kendinizi ıslatın!”

Ayılar o anda irkildi.

Boom. Boom. Boom!

Durmuş olan Kara Elfler aniden yere bastı. Tasha’nın rüzgârı onlara çarptı ve ölü mananın yerden fırlamasına neden oldu.

Kara Elflerin bedenleri ölü manayla kaplıydı, ancak siyah sıvının içinden görünen gözleri her zamankinden daha parlaktı.

Bedenlerinde akan gücü hissedebiliyorlardı.

Tasha gülümsemeye başladı.

Şu anda değerli ve nadir ölü manayla kaplı topraklardaydılar.

“Ne harika bir savaş alanı.”

Kara Elflerin vahşice koşabileceği daha iyi bir yer yoktu.

Ölü manayla sırılsıklam olan diğer Kara Elflere baktı.

Ardından Kara Elflerin gerçek korkusunu bilmeyen düşmana gülümsemeye başladı.

Dünyadan reddedilmelerinin bir nedeni vardı ama yine de hayatta kalmayı başarmıştılar.

Başka hiçbir ırkın yapamayacağı ortamlarda hayatta kalma gücüne sahiptiler.

Konuşmaya başladı.

“Saldırın.”

Ölü manayla kaplı ve Elementallerle çevrili Kara Elfler onun emrine itaat etti. Kıyılara doğru koşmaya başladılar. Elementaller tarafından veya ölü mana tarafından zehirlenerek öldürülmek istemiyorlarsa düşman kaçmak zorunda kalacaktı.

“…Lanet olsun.”

“Ölü manalarla üzerimize gelirlerse saldıramayız!”

Ayılar irkildi.

“Acele edin, acele edin ve devam edin!”

“Acele edin!”

Yenilmez İttifakın şövalyeleri, askerleri hemen gemiye binmeye çağırdı. Mürettebat üyeleri de hızla binip kaçmaya hazırlandı.

Ölü manalarla kaplı olarak onlara ilerleyen Kara Elfler, askerlere şeytan gibi görünüyordu. Gemilere biraz daha hızlı binmek için birbirini iten askerlerin yüreğine korku doldu.

Eğer kaçarlarsa hayatta kalabilirlerdi.

Veliaht prens Valentino ve Caro Krallığının komutanı bile düşmanın gözlerindeki korkuyu fark etti. Valentino hızla bağırırken ikisi göz göze geldiler.

“Bütün büyücüler sihrinizi hazırlayın! Gemilerine saldırın!”

Şövalyeleri göndermek için uçuş büyüsüne ihtiyaçları yoktu. Kara Elfler, şövalyelerin yapabileceğinden çok daha fazlasını yapıyordu.

Ayıları kıyıda tutup gemilere saldıracaklardı.

Bu arada aynı amacı gerçekleştirmek için büyü ile yapabileceklerini yapmaları gerekiyordu.

Oooooong, oooooong.

Veliaht prens Valentino, kale duvarının altında bir gümbürtü hissetti ve Cale’e doğru yöneldi.

Bunun utanmazca olduğunu biliyordu ama büyücüler de saldırmaya odaklanmışken düşmanın bir şekilde saldırması ihtimaline karşı Cale’den kalkanını ortaya çıkarmasını istedi.

Merkez kulenin tepesindeki bir çıkıntıda duran Cale’in yanına yürüdü ve sessizce fısıldadı.

“Komutan Cale, kalkanınızı etkinleştirmenizi isteyebilir miyim? Bu şekilde büyücüler saldırılarına odaklanabilirler.”

Veliaht prens Valentino, Cale’in kadim gücünü her kullandığında kan kustuğunu ve acı çektiğini biliyordu. Kalkanla ilgili bilgiler dışında Cale’i araştırdığında önüne gelen ilk şey buydu.

Sonra da Valentino Cale’in son derece solgun göründüğünü fark etti.

Ancak Cale aslında iyiydi. Aslında sadece cildi çok beyazdı, solgun değildi. Sadece biraz aç kalmıştı.

– İnsan, aç mısın? Sana gizlice elmalı turta vereyim mi?

Cale, Raon’un sorusunu bir an için erteledi ve Valentino’ya baktı. Sakin bakışı Valentino’nun aynı anda hem mahcup hem de müteşekkir hissetmesine neden oldu. Kendi krallığının rahipleri bunu yapmaya istekli olmadığında bile kendilerini feda etmeye istekli olan Roan Krallığı halkına minnettardı.

O anda oldu.

“Bir kalkan oluşturabileceğimi sanmıyorum.”

“…Ne?”

“Fazla yorucu olabilir.”

“Ah.”

Valentino bir iç çekti.

‘Sanırım kendini fazla yordu.’

“Evet, komutan kadim gücü kullanırken bayılamaz.”

Komutan Cale’in dayanması gerekiyordu. Askerler henüz gümüş kalkanı unutmamışlardı ve bu sayede ölü mana korkularını yenebilmiştiler.

Valentino, Cale’den özür diledi.

“Üzgünüm. Senden çok şey istiyorum.”

“Çünkü bir şeyleri yok etmem gerekiyor.”

“…Ne dediniz?”

Valentino, Cale’in yüzündeki gülümsemeyi görebiliyordu. Bu gülümseme kalbinin yeniden daha hızlı atmasına neden oldu.

‘Kara Elfler son değil miydi? Fazlası da mı var?’

“…Komutan Cale, ne yapmayı planlıyorsunuz?”

Cale kendinden emin bir sesle cevap verdi.

“Söz verdiğim gibi onları yakalamayı.”

Gemileri ele geçirecekti.

Ama nasıl?

Valentino bu soruyu sormak üzereydi.

Gürültü, henüz bağlanmamış olan diğer görüntülü iletişim cihazından geldi.

Güney kulesine yapılan çağrı sonunda bağlanmıştı.

Ekrandan bir kişinin yüzünü görebiliyordu.

Hayır, görebildiği, kişinin yüzünü kaplayan siyah cübbeydi.

Cale konuşmak için ağzını açtı.

“Mary.”

– Evet efendim.

“Devam et ve başla.”

– Anlaşıldı.

Valentino, Cale’e baktı. Cale, Valentino’ya gülümsedi ve açıklamaya başladı.

“Ölü mana ile çevrili olduğunda en güçlü varlık, bir kara büyücüdür.”

Valentino aniden sırtından aşağı bir ürperti indiğini hissetti.

Düşman, Caro Krallığının savunmasını yok etmek için ölü mana kullanmıştı. Ancak durum tersine dönmüştü.

Oooooooong- oooooooong-

Valentino ayaklarına baktı.

Bir süredir uğultu devam ediyordu.

Bunun sihirli bombaların artçı şoku olduğunu düşünmüştü.

Ama durum gerçekten böyle miydi?

‘Belki de?’

Hızla Cale’e döndü.

O anda oldu.

“Hih!”

Güney kulesinin dibine bakan Caro Krallığının askerleri ve şövalyeleri nefes nefese kalmaya başladı.

Siyah sıvıyla kaplı zemin sallanmaya başladı.

Güney kulesindeki genç asker, siyah cübbeyle örtülü kara büyücüyü görebiliyordu.

Kollarından siyah ışık çıkıyordu. O ışığı takip ederken yer kükremişti.

“Roan Krallığı halkının ektiği şey!”

Bu kara büyücü için miydi?

Asker, kale duvarının altındaki siyah bataklığa bakmadan önce nefesini tuttu.

Sonunda bataklıktan beyaz bir şey sürünmeye başladı.

Evet. ‘Süründü’, doğru ifadeydi.

Yer yarıldı. Yani, ölü mananın tepesine vardıklarında zemin ve bu beyaz şeyleri örten torbalar açıldı.

Kemiklerdi.

Saf beyaz kemikler.

Yüzlerce, hayır, binlerce kemik yerden sürünmeye başladı.

Enkazın altındaki kemikler yüzeye çıkmak için yığını yarıp geçiyordu.

“…N, nasıl.”

Valentino kalenin kenarındaki çıkıntıyı tuttu ve güney kulesinin dibine baktı.

Sürünen binlerce kemik, siyah bir örümcek ağı tarafından kontrol ediliyormuş gibi bir araya gelmeye başladı.

Mary, yeraltı hapishanesinde Clopeh’i izlerken bu kemikler üzerinde çalışmıştı.

Kemikler yeniden bütünleşmeye başladı.

Beyaz kemikler, siyah iplikleri takip ederek farklı biçimlerde toplandı.

İlk yaratılan büyük bir ayak ve pençeydi.

Sonra vücut ve kafa oldu.

Sonuncusu kanatlardı.

Evet, kanatlar.

Büyük kanatlar.

Kemiklerin bir araya toplanması bittiğinde büyük kanatlı iki ölümsüz canavar yaratıldı.

Valentino başını Cale’e çevirdi.

Bu canavarlar Henituse bölgesine saldıranlardı.

“…Wyvernler!”

Cale’in onun söylediklerine gülümseyerek karşılık verdiğini görebiliyordu.

Svooooooooşşş-

Sonra rüzgârı kesen bir şeyin sesini duydu.

Valentino başını kaldırdı.

İki büyük wyvern gökyüzüne doğru fırlıyordu.

Bu wyvernler Ejderha Avcısı yüzünden patlamıştı.

Ancak, hepsi toza dönüşmemişti. Sağlam kemikleri kalmıştı.

Cale, tüm o wyvern kemiklerini toplamıştı.

‘Neden onları israf edeyim ki?’

Sonra hepsini Mary’ye teslim etti.

Bunun sonucu şu anda gözlerinin önünde görülüyordu.

“…Komutan Cale.”

Valentino’nun kelimeleri kaybettiğini gördü ve konuşmak için ağzını açtı. Ancak Mary, o bunu yapmadan önce görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla konuştu.

– Şimdi onları güçlendiriyorum.

‘Güçlendirmek mi?’

Cale’in ifadesi değişti.

Bunu daha önce duymamıştı.

‘Güçlendirmekle ne demek istiyor?’

Ancak Cale olanları görünce gülmeden edemedi.

“Ha, ha-”

Bom Bom!

İki wyvern, kara bataklığa ayak bastı.

Beyaz kemikler siyah bataklıkla çok iyi bir tezat oluşturuyordu. Ancak, bu kontrast hızla kayboldu.

– Mary’miz gerçekten harika.

‘Doğru, öyle değil mi? Kesinlikle muhteşem.’

Siyah sıvı yerden kaybolmaya başlamıştı.

İki wyvern durmuş, ölü manayı emiyorlardı. Bu, renklerinin değişmeye başlamasına neden oldu.

Artık Henituse bölgesini koruyan Kara Kemik Ejderhasına benziyorlardı.

Şimdi o Kara Kemik Ejderhasının iki küçük versiyonuna benziyorlardı.

Bunu boş bir ifadeyle izleyen Valentino, Cale’in sesini duyabiliyordu.

“Sanırım arınmaya ihtiyacımız yok.”

Kara Büyücü hepsini emiyor.

Mary daha da güçlenmek için bir fırsat bulmuştu.

Cale, Mary ile görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla konuştu. Onun ne demek istediğini anlayacağını biliyordu.

“Gel.”

‘Gel?’

Cale, veliaht prens şaşkınlığını dile getirme fırsatı bulamadan konuşmaya devam etti.

“Choi Han, gidelim.”

“Evet, Cale-nim.”

Valentino, kılıç ustasının siyah cüppeli büyücünün arkasından kale duvarına atladığını görebiliyordu.

‘Belki de?’

Bir şey düşündükten sonra Cale’e döndü. Cale zaten çıkıntıda duruyordu.

“Komutan Cale, siz-”

Cümlesini bitiremedi.

Kara Kemik Ejderhalarından biri çıkıntıya geldi ve başını eğdi.

Komutan Cale, yürümek ve sırtında durmak için wyvern’in kafasına bastı. Ejderhanın kanatları hareket etmeye başladı.

“Geri geleceğim, majesteleri.”

Cale daha sonra uçup gitti.

Choi Han’ın wyverni çok geçmeden ona yaklaştı.

“Cale-nim.”

Choi Han’ın yüzünde tuhaf bir ifade vardı.

Cale bunun arkasındaki nedeni anladı.

‘Orijinal planımıza göre çok şey değişti.’

Orijinal plan, Yardımcı Yüzbaşı Hilsman’ın bu ikinci wyvern’in üzerinde olmasıydı. Choi Han ve Hilsman düşmanlara havadan saldıracaktı.

Ancak durum değiştiği için Cale bizzat gitmek zorunda kalmıştı.

“Choi Han, beni buradan koruyacaksın. Bana yönelik tüm büyüleri ve saldırıları engelle.”

Choi Han cevap vermek yerine Cale’in eline baktı. Rüzgâr, Cale’in avucunun üzerinde dönüyordu.

Tasha’nın rüzgâr oklarının kıyaslayamayacağı korkunç bir güç her an patlamaya hazır görünüyordu.

Rüzgârın Sesi.

Bu kadim güç, Cale’in etrafında dolaşmaya başladı.

Choi Han, Cale’in gözlerine baktı.

Cale konuşmaya başladı.

“Okyanusta girdaplar yaratacağım. Düşman kaçamayacak. Anlaşıldı mı?”

Okyanusa giden yol.

Cale o yolu yok etmeyi planlıyordu.

“Evet, Cale-nim, anlıyorum.”

Choi Han’ın tavrı değişmişti.

İki wyvern okyanusa doğru ilerlemeye başladı. Wyvernlerden biri, diğer wyverni koruyormuş gibi öndeydi. Choi Han o wyvern’in tepesindeydi.

Cale, onun arkasından uçarken yere ve suya baktı.

h3><< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>Bookmark (0)