Cale sabahın bu erken saatlerinde ona sorular soran Choi Han’a umursamazca kafasını salladı ve Ron’un onun için hazırladığı soğuk suyu aldı. Cale, soğuk suyun vücudundan aktığını hissettiği sırada Ron’un Choi Han gelmeden önce kendisine söylediklerini hatırladı.

“Genç efendi, bu kadar uzun bir gece yürüyüşü yapmak iyi değil. Bu hizmetkârınız olan Ron sizin için çok endişelendi.”

Nedense soğuk suya gerek kalmadan bu sözler zihnini temizlemişti. Cale, suyu dikkatlice masaya bıraktı ve Choi Han ile konuşmaya başladı.

“Her şeyin düzgün bir şekilde icabına baktın mı?”

“Evet, Cale-nim.”

Choi Han, Cale’i hana geri getirdikten sonra, arkalarında bıraktıkları izleri silmek ve batıya doğru giden yeni bir dizi sahte iz oluşturmak için hemen geri dönmüştü.

Meeeeeow.

Cale, pastırmalarını yiyip esneyen yavru kedilere baktı ve yakında ulaşacakları şehir hakkında Choi Han’a bilgi vermeye başladı.

“Bir sonraki şehrin adı Bulmaca Şehri. Yolculuğumuzun orta noktası burası olacak.”

Dağlarla çevrili Henituse bölgesinden çıktıktan sonra, Vikontun topraklarındaki bu küçük şehirden başkente giden tüm yollar iyi bir şekilde yapılmıştır ve rahattır.

‘Tüccarlar için biraz can sıkıcı olsa bile, Henituse bölgesinin şimdiye kadar güvenli bir yer olarak kalmasının başlıca nedeni bu.’

Satacak çok malınız olsa bile, yollar bozuksa tüccarların bu malları satın almak için seyahat etmesi zor olacaktır. Ancak tüccarlar, Henituse bölgesinden çıkar çıkmaz yollar asfaltlandığı için bu rahatsızlığı aşmıştılar.

Dahası, bu asfalt yollar, Roan Krallığı’nın doğu yarısındaki nüfuzlu güçlerin sık sık toplanabilmesine izin veriyordu. Bu nedenle, doğudaki Marki rütbesinden daha yüksek rütbelere sahip soylular olmamasına rağmen, başkentteki insanlar doğudaki meselelerin çoğunu birlikte tartışıp çözebiliyorlardı.

“Bölgemizde çok sayıda dağ olduğu için buralara kadar gelmemiz biraz zaman aldı, ancak buradan sonrası çok uzun sürmeyecek.”

Puzzle City, mesafe açısından değil, zaman açısından orta nokta idi.

“Ama Cale-nim.”

“Ne?”

“Dönüşte Vikontun villasını kontrol etmeye gittim.”

“Ve?”

Cale’in metanetli ifadesine bakan Choi Han, onun aksine, yanıt verirken biraz sıkıntılı bir yüz ifadesine sahipti.

“Hepsi bir kaos halindeymiş gibiydi. Köyden ayrılan askerler ve şövalyeler de vardı.”

“Rapor vermeye gittiklerinden eminim.”

Bilinçlerini geri kazandıktan sonra, muhtemelen Venion’a bazı haberciler göndermiştiler ve mağaranın etrafındaki alanı araştırmıştılar. Ancak bu, Choi Han’ın raporunun sonu gibi görünmüyordu.

“Ancak.”

“Her ne söyleyeceksen, sadece söyle gitsin.”

Cale kaşlarını çatmaya başladı ve Choi Han’a daha açık olmasına dair uyarı verdi. Choi Han hala acı bir ifadeye sahip gibiydi ve yavaşça konuşmaya başladı.

“Mağaradan geçerken kullandığımız çıkış yolunun bir kısmı havaya uçmuştu. Ağaçlar, çimen ve zemin bile, etraftaki her şey karmakarışıktı.”

Yavru kediler ağızlarındaki pastırmaları düşürdü. Ancak Cale yine de rahat görünüyordu.

“Eminim ejderha yapmıştır.”

Choi Han sessizce orada durdu. Cale bunu gördü ve koltuğundan kalkarken gülümsemeye başladı.

Sadece 4 yaşında olsa bile, ejderha şimdiden son derece zekiydi. Birinin kaçış yolunu kullanabileceğini ve oraya gelebileceğini biliyordu ve muhtemelen bu yüzden orayı havaya uçurmaya karar vermişti. Ejderhalar da manaya karşı çok hassas olduklarından, bölgedeki sihirli aletleri de yok etmek için muhtemelen etraftaki her şeyi yok etmişti.

“Bayılan insanların hepsini öldürmemiş olması yeterince iyi bir sonuç. Hâlâ genç olduğu ve hâlâ biraz korkusu olduğu için muhtemelen kendini tutmuştur.”

“Anlıyorum. Orada güçlü bir mana miktarı hissetmiştim.”

“Sırf küçük olduğu için bir ejderhaya yukardan bakma. Pişman olursun.”

Ejderhaların son derece küçük gözüken büyük güce sahip hayvanlar olduğu söyleniyordu. Cale, Choi Han’a bir soru sormadan önce ejderhayı yanında götürmek yerine terk ettiği için kendini bir kez daha tebrik etti.

“Şimdi çıkabilirsin. Biz gidene kadar uyuyacak mısın?”

“Hayır. Gidip Beacrox’a yardım etmem gerekiyor.”

“Kim? Beacrox?”

Cale şok içinde nefesini tutmuştu ve hemen ardından sormuştu.

“Ah, sanırım şimdi ikiniz baya yakınsınız?”

O anda Cale, Choi Han’ın ilk kez metanetli bir ifadeye sahip olduğunu gördü. Choi Han çok keskin bir cevapla karşılık verdi.

“Hayır. Hiç yakın değiliz.”

“… ben, anlıyorum … tamam o zaman.”

Cale, yüzünde Choi Han’ınkine benzer bir ifadeyle ona karşılık verdi ve Choi Han, odadan çıkmadan önce sessizce eğildi. Cale, çıkmak için kapıyı açarken Choi Han’a bir emir verdi.

“Ah. Giderken Hans’a biraz içki hazırlamasını söyle.”

“Affedersiniz?”

Choi Han, Cale’e dönüp baktığında gözleri şaşkınlıkla açılmıştı. Bir yüzünde rahatlamış ifadeyle orada duran Cale’e bir de sabah 7: 00’yi gösteren saatine baktı. Cale canlandırıcı bir şekilde Choi Han’ın sessiz sorusunu yanıtladı.

“Hiç akşamdan kalma içkisi diye bir şey duymadın mı?”

Choi Han başka bir şey söylemeden odadan ayrıldı ama Cale umursamadı. On ve Hong bile ona bakıyordu ve gerçekten bu kadar erken içmeye başlayıp başlamayacağını soruyor gibiydiler, ama o onları da aynı şekilde görmezden geldi ve aynaya baktı.

“Ne harika bir ifade.”

Yüzü aşırı derecede yorgun görünüyordu ve hâlâ biraz sarhoştu. Cale birinci kata inmeden önce memnuniyetle başını salladı.

‘Beklediğim gibi.’

Sabah 7:00 erkendi, ancak bazı insanlar için gün henüz bitmemişti. Yüzbaşı Yardımcısı orada durmuştu, dün gece hiç sarhoş olmamış gibi görünüyordu ve biriyle ciddi bir konuşma yapıyordu.

Cale yakınlarda sert bir ifadeye sahip Choi Han’ı görebiliyordu. Bunun nedeni, Yüzbaşı Yardımcısı ile konuşan kişinin dün Choi Han’ın mağlup ettiği şövalyelerden biri olmasıydı. Sert bir ifadeye sahip olması son derece normaldi.

Cale, Choi Han’a yaklaştı ve Choi Han’ın ayağını tekmeledi.

“Neden öyle bakıyorsun bakayım?”

“Ah.”

Choi Han, beceriksizce gülümsemeden ve sessizce karşılık vermeden önce, Cale’in sessiz fısıltısıyla bir an ürpermişti.

“Yaklaşık bir gün kadar savaşamayacakları kadar güç kullandığımı sanıyordum, ama beklediğimden çok daha erken kendilerine gelmişler ve hareket ediyorlar. Herhalde insan vücudunun gerçekte olduğundan çok daha zayıf olduğunu düşündüm. Sanırım gelecekte insanlara karşı daha fazla güç kullanabilirim.”

Cale bakışlarını Choi Han’dan uzaklaştırdı. Choi Han, adalet yolunda her şeyi mutlu bir şekilde yok edecek normal bir ana karakter tanımına gerçekten uyuyordu. Orada duran Cale’in beklentilerinin dışında kalan başka varlıklar gözüne çarptı.

On ve Hong onu aşağıya kadar takip etmişti. Kuyruklarını sallarken ve şövalyelere bakarken yavru kedilerin yüzlerinde gülümsemeler vardı. Bu durumdan zevk aldıklarını herkes görebilirdi.

‘… Buradaki en büyük korkak ben miyim?’

Cale bunu düşünerek masasına otururken hanın sahibi ona bir şişe alkol getirdi.

“Genç efendi, dün gece içtiğiniz alkolün aynısını hazırladım.”

“Yaşlı adam, seni her gördüğümde aklıma gelen bir şey var.”

“Evet?”

Cale gergin yaşlı adama gülümsedi ve konuşmaya devam etti.

“Bence gerçekten akıllı bir satıcısın. Bu bir iltifat. Akşamdan kalma içkisi için mükemmel bir seçim.”

Alkol şişesi ferahlatıcı bir sesle açıldı ve Cale hemen bir bardağı doldurup kafasına dikti. Yüzü neredeyse anında kırmızıya dönmeye başlamıştı. Cale kasıtlı olarak gözlerinin sadece yarısını açtı ve Yüzbaşı Yardımcısına baktı. Yüzbaşı Yardımcısı hala diğer şövalye ile konuşuyordu.

“Dün buraya kadar uzun bir yolculuk yaptıktan sonra dinlenmek için bir parti verdik. Herkes içiyor ve rahatlıyordu. Kimse handan ayrılmadı. Ama yine de Vikontun malikânesinden birinin bunu neden merak ettiğini anlayamadım.”

Markinin malikânesinden gelen şövalye, kendisini Vikontun malikânesinden biri olarak tanıtmış gibi görünüyordu. Şövalye, Yüzbaşı Yardımcısı’nın şüpheli bakışına gülümsedi ama şövalye yine de ciddi bir ifadeyle cevap verdi.

“Dün Vikontun villasına giren bir hırsız vardı. Birkaç şövalye ve ben nöbetteydik, ancak hırsız yine de birkaç eşya çalabilmeyi başardı. Kont Henituse’un malikânesinden insanların burada köyde olduğunu duyduktan sonra, hırsızın Konttan da çalmış olup olmadığını görmeye geldik.”

‘Hırsızlıkmış, çalmaymış, kıçım. Ehh yani… Sanırım bir ejderha hırsızı da hırsız sayılabilir.”

Cale bunu düşünürken doğrudan şişeden bir yudum aldı. O anda, dün Vikontun villasında bulunan şövalye ile göz teması kurdu.

“Neye bakıyorsun?”

Şövalye hemen eğildi ve bakışlarını başka yöne çevirdi. Yüzbaşı, sahte bir öksürük sesi çıkarmadan ve sonra kendinden emin ve yüksek sesle cevap vermeden önce beceriksizce Cale’e baktı.

“Ahem. Genç efendimiz içiyor çünkü sabah içerse günü daha güzel oluyor. Dahası, bu akşamdan kalma içkisi. Kendisi bir gece önce çok fazla içmekten kaynaklanan akşamdan kalma halini iyileştirmek için içki içen bir insandır.”

Cale, içkisinden başka bir yudum almadan önce Yüzbaşına Yardımcısına baktı çünkü Yüzbaşı Yardımcısının onunla alay ettiğini mi yoksa onun için bir bahane mi bulduğunu anlayamamıştı.

“Anlıyorum. Ne kadar da ilginç bir genç efendi.”

Şövalye, Cale’e saygılı bir şekilde eğilmeden önce, Yüzbaşı Yardımcısının sözlerine olumlu yanıt verdi.

‘Sanırım bu onların bize karşı duydukları şüpheyi azaltacaktır.’

Cale, sabahın bu kadar erken saatlerinde hana gelen Markinin şövalyesinin artık şüphelenmek için hiçbir sebepleri kalmadığını düşündüğünü hissetti. Ejderha, Cale’in grubu buradayken ortadan kaybolmuştu ve ertesi sabah gidiyorlardı, ama onlardan şüphelenmek için bunun haricinde pek bir neden yoktu.

Venion’un burada kalan astları, saldırganların giydiği belirli bir organizasyonu temsil ediyor gibi görünen giysiyi, yani altı yıldızlı kıyafetleri ve batıya giden izleri düşüneceklerdi. Ancak en önemlisi, zaten çöp olarak adlandırılan Cale gibi birinin böyle bir şey yapabileceğini asla düşünmeyeceklerdi.

“O halde bugün devam ederken size güvenli bir yolculuk diliyorum.”

Ayrıca, Vikontun, Marki ve hatta Venion yanlarında olmadığından bir Kontun en büyük oğlunu burayı terk etmekten alıkoyabilmesinin hiçbir yolu yoktu. Özellikle o soylu, kraliyet emriyle başkente giderken.

‘Veliaht prensten gelen bir çağrıya icabet ederken içki içen bir soylunun normal olacağını kim düşünebilir?’

Çöp olmak gerçekten güzeldi. Cale memnuniyetle içmeye devam etti.

‘Venion’un, ne olduğunu öğrendikten sonra bile bizden şüphelenmeyeceğinden eminim.’

Venion ve Marki Stan, Kont Henituse ile gizli örgüt arasında kesinlikle hiçbir ilişki olmadığını herkesten daha iyi bilen insanlardı. Özellikle ejderhayla ilgili bilgilere gelince durum buydu.

Cale, Ron’un önüne koyduğu ballı limon çayını içmeden önce şövalyenin handan ayrılışını izledi.

“Ron.”

“Evet, genç efendi.”

“Akşamdan kalma hissini iyileştirmek için en iyisi ballı limon çayı gibi görünüyor.”

“Değil mi?”

Ron, Cale’e bakarken gülümsedi ama Cale başını çevirip midesini yatıştırmaya çalıştı. Artık Cale’in fazla içmekten hasta hissetmesi geçince, bir kez daha yola koyuldular.

Bir sonraki hedefleri Bulmaca Şehri idi. Doğuda eşya taşımacılığının merkezi olan şehirdi ve şehrin çevresindeki taş kulelerinin sayısıyla oldukça ünlüydü.

Cale’in Bulmaca Şehrinde bitmemiş bir taş kulesi bulması gerekiyordu.

“Bugün dışarıda mı kamp yapıyoruz?”

On, Cale’e sorarken pastırmasından bir ısırık aldı. Cale başını salladı.

“Evet. Bugünden itibaren sık sık dışarıda kamp yapacağız.”

Cale de bundan sonrası için oldukça dolu bir program oluşturmuştu. Çünkü Bulmaca Şehrinde yeterince zamana sahip olmak istiyordu. Birbirlerine sessizce fısıldayan yavru kardeşlere döndü ve vagonun penceresinden dışarı baktı.

‘Kalbin Gücü’

Kırılmaz Kalkanı güçlendirecek kadim gücün adı buydu. Bu, yenileme ve canlılığa odaklanan bir güçtü.

‘Bu yüzden en büyük oğul onu arıyordu.’

Markinin en büyük oğlu olan ve varis konumunu kaybetmiş olan Taylor. Markinin ailesindeki tek iyi insandı ama vücudunun alt yarısı Venion’un planları yüzünden felç olmuştu.

Taylor, onu iyileştirecek bir güç bulmak için her türlü metni karıştırmıştı. Bu süreçte eski bir kitapçıda eski bir metin bulmuştu ve bu eski metinleri deşifre etmek zor olsa da, çok çalıştıktan sonra birkaç kelimeyi deşifre etmeyi başarmıştı

Yenilenme. Taş Kulesi.

Bu iki şey, Taş Kulesi Şehri olarak da adlandırılabilecek Bulmaca Şehrine doğru Taylor’un anında aceleyle yola çıkmasına sebep olan ipuçları olmuştu. Muhtemelen şu anda Bulmaca Şehrindeydi. Romanda, antik gücü bundan yaklaşık bir ay sonra bulacaktı.

‘Ama bu onun için işe yaramaz bir güç olacaktı.’

“Kalbin Gücü” çoktan zarar görmüş bir bedeni yenileme gücüne sahip değildi. Sadece gücü kazandıktan sonra alınan herhangi bir yaralanmayı onarabildi. Ayrıca, ne kadar restore edilebileceğine dair bir sınır ve her bir yenilenme için ödenecek bir bedel vardı.

Taylor, bu gerçeği öğrendikten sonra umutsuzluğa düşmüştü. Artık zamanı kalmamıştı ve bu kadim güç onun son umuduydu. Çünkü Taylor, Venion’un onu ne zaman öldüreceğini bilmiyordu.

‘Gücü bulduktan bir ay sonra ölür.’

Taylor, başkentteki terör olayından kaynaklanan bir kargaşa içindeyken bilinmeyen bir örgüt tarafından öldürülür. Tabii ki, bu organizasyonu Taylor’ın peşinden gönderen kişi Venion’du.

Cale’in romandaki orijinal Cale’den bile daha küçük bir role sahip gibi görünen bu yan karakteri hatırlamasının nedeni, Taylor’un arkadaşıyla olan güçlü dostluğuydu.

Çılgın rahibe. Taylor’ın arkadaşı ve Taylor’un suikastından sağ kurtulan tek kişiydi. Suikastçıların yarısını öfkeyle öldürüyordu ve sonunda tapınak tarafından aforoz ediliyordu. Mücadelesinden dolayı sırtında büyük bir yara izi almasıyla olaylar sonuçlanıyordu ve tapınağa ne yaptığını güvenle anlatıyordu.

‘Lordun iradesini takip etmek yerine bir insan gibi davrandım. Bunun yapılacak doğru şey olduğuna inanıyorum.’

Daha sonra devam ediyordu.

‘Artık özgürüm!’

İşte o zaman başkaları tarafından çılgın rahibe olarak anılmaya başlar. Uzmanlık alanı, Lanetler için Ölüm Tanrısı’nın gücünü kullanmaktı. Tapınak onu aforoz etmişti ama tanrısı onu hiçbir zaman bir kenara atmamıştı.

Romanda savaş patlak verdiğinde, kahraman olmamasına rağmen yaralıların iyileşmesine yardım ettiği için herkes tarafından tanınıyordu.

‘Sanırım bu sefer olaylar farklı olacak.’

Taylor’ın bir ay içinde ölmemesi için büyük bir şans vardı. Venion, ejderha olayıyla uğraşmakla ve Markiye karşı kendi yüzünü kurtarmakla meşgul olacaktı. Marki unvanının varisi statüsünü korumak için muhtemelen felçli ağabeyinden ziyade küçük kardeşlerine odaklanması gerekecekti.

‘Ve Taylor’un son umudunu da elinden alacağım için ona yeni bir umut vermem gerekecek.’

Kalbin Gücü, Taylor’un ihtiyaç duymadığı kadim bir güç olmasına rağmen, Cale, birinin son umudunu ortadan kaldıracak kadar kötü bir adam değildi.

Cale, Taylor ve Çılgın Rahibe’nin, bu kombinasyonunun daha uzun yaşamayı başarırlarsa neler başarabileceklerini de merak ediyordu. İkisinin Markinin bölgesinde süre gelen şimdiye kadarki yaşam tarzını değiştirebileceğini düşündü. Bu gerçekleşebilirse, uzun vadede bu Cale için daha iyi olurdu.

Ancak, aniden düşündüğü bir şey Cale’in yüz ifadesini sertleştirmesine neden oldu.

‘Beacrox bile onun laneti altında mücadele etti, değil mi?’

Cale, işkence uzmanı Beacrox’un rahibe ile yaşadığı mücadeleleri düşündüğünde, rahibe hakkında düşünmeyi hemen bıraktı. İyi huylu ve vatandaşa şefkatli soylu Taylor’u da düşünmeyi bırakmaya karar verdi.

‘Benimle pek uyuşmuyorlar.’

Cale’den farklı insanlardı. Birbirlerine derinden güvenen ve sadık, iyi insanlardı. Cale, bu tür insanlara karşın Ron veya Beacrox’u tercih ederdi.

‘…Hayır. Böyle korkunç şeyleri nasıl düşünebilirim?’

Cale, Ron ve Beacrox hakkında düşünmeyi de çabucak bıraktı.

O anda Cale, bacağına bir şeyin hafifçe vurulduğunu hissettikten sonra yere baktı. Yavru kediler konuşmaya başladığında, yavru kedilerin altın gözbebeklerinin parladığını görebiliyordu.

“Hans’tan az önce bir şey duydum.”

“Hans bir şey söyledi.”

Hans, yavru kedilerin Kedi Kabilesinin kedileri olduğunu hâlâ bilmiyordu ve kedilerin önünde her türlü şeyden bahsetmeye devam ediyordu. Yavru kediler, Hans’ın söylediğini duydukları bir şeyi ona söylemek istiyor gibiydi.

“Ne?”

Kardeşler, Cale’in kaba sorma biçimine alışmış gibiydiler ve konuşmaya başladılar.

“Bir taş kulesinde dilek tutarsan, bu dilek gerçekleşirmiş.”

“Taş kulelerinin güzel olduğunu söyledi.”

“Gitmek istiyorum. Ama senin için can sıkıcı olacaksa sorun değil.”

“Seninle gitmek istiyorum, ama çok zorsa sorun değil.”

Cale, kayıtsız bir şekilde sormadan önce kıpır kıpır kedilere boş boş baktı.

“Ne tür bir dileğiniz var?”

Hong, Hans’tan çok iyi bakım gördüğü için artık daha sağlıklı ve daha parlak olan kürkünü salladı ve heyecanla bağırdı.

“Yeni küçük kardeşim dâhil herkes-”

“Reddedilmiştir.”

Cale hemen yavru kedileri görmezden gelmeye başladı ve onlardan uzaklaştı. Vagon aynı anda durdu. Akşam için kamp yapacakları yere gelmişlerdi.

“Görünüşe göre bugünden itibaren tekrar kamp yapıyoruz.”

“Aynen öyle.”

Cale, kamp alanlına bakmadan önce Hans’ın sözlerini yanıtladı. Ormandan gelen rüzgâr başının üstünden esti. Cale geceyi oldukça rahat bir zihinle geçirdi.

Sonraki sabah.

“Genç efendi.”

“…Bu da nedir?”

Cale, kamp yerlerinin sınırındaki ölü geyiğe baktı. Yakın zamanda avlanmıştı. Hans, geyiğe bakmaya devam eden Cale’e rapor verdi.

“Biri onu buraya, kamp alanımıza bırakmış.”

Hans geyiğin yanını işaret etti. Cale de o noktaya bakıyordu. Yerde bir çatal ve bir bıçak çizimi vardı.

Sanki birisi geyiği yemeleri için orada bırakmış gibiydi. Cale birden tuhaf bir düşünceye kapıldı. Sonra bakışlarını arkadaşlarına çevirdi. Choi Han’ın kucağındaki yavru kardeşlerin yanı sıra Choi Han’ın kendisi de ona bakarken, gülümsüyorlardı.

‘… Bu konuda kötü hislerim var.’

Bu konuda gerçekten içinde kötü bir his vardı.

Konuşabilen ama yazamayan bir kişi, geyiği onlar için oraya bırakmıştı.

Ayrıca, dün gece nöbetçi olan Choi Han’ın orada olduğunu açıkça bildiği, ancak görmemiş gibi yaptığı bir kişiydi.

‘… Bunu yapan o ejderhaymış gibi hissediyorum.’

Hâlâ ona bakan Choi Han, On ve Hong’a bakmak için başını geriye çevirdi ve onları ciddi bir şekilde uyardı.

“Bilmiyormuşuz gibi davranacağız.”

Meeeow.

Meeow.

İki kardeş onunla alay ediyor gibiydi ama Cale bunu anlamamış gibi davrandı. Ancak, Cale ve grubu dışarıda her kamp yaptığında onlara yeni bir yiyecek teslim edildi. Yabani domuz, tavşanlar ve her türlü meyve. Cale, arkasından gelen ejderhanın varlığından artık emindi.

Daha sonra Cale, zihnindeki bu düşüncenin doğruluğuyla Bulmaca Şehrine vardı.

Translator: Yasemin

<< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>