– İnsanlara böyle pislikler yapan o p*ç kurusunun en azından bir kere de kendisinin pislenmesi lazım! Ah! Olanları izliyordum ve bu sefer düzgün bir şekilde onu pataklayabileceğimizi düşünmüştüm!
Cale, Beyaz Yıldızın söylediklerine odaklanmak istiyordu ancak zihni şu anda yoğun bir pazar yerinin ortasında gibi gürültülüydü.
– O p*ç bizim Cale’imize tepeden mi bakıyor? Ha? Neden Choi Han gibi iyi ve zavallı bir çocuğu illüzyona sokuyor bunlar? Ha? Ha? Hey Beyaz Yıldız p*çi, sorularıma cevap ver!
‘Affedersiniz, Bayan Gökyüzü Yiyen Su… Beyaz Yıldız size nasıl tepki verebilir?’
– Cale, git! Onu çürümüş bir çamur yığınından daha beter olan o p*çten kurtar! Ah! O p*ç kurusunu XXX ve XX yapmak lazım!
– Sakin ol.
– Süper Kaya! Böyle bir durumda sakin olunabilir mi? Bu bir yanılsama, bir illüzyom! O korkunç şey yeniden dünyaya döndü! Nasıl XXX gibi bir XX durumu olabilir?!
‘Aigoo. Bence şaka yapmıyor.’
Gökyüzü Yiyen Suyun giderek kötüleşen konuşması karşısında Cale’in zihni boşaldı.
‘Kendisini her zaman bir şekilde kontrol edebiliyordu, peki bu sefer neden bu kadar kötü tepki gösteriyor?’
Eskisinden tek fark İllüzyonistin varlığıydı. Gökyüzü Yiyen Su geçmişte bir İllüzyoniste karşı mı savaşmıştı?
Cale, onun giderek kötüleşen küfürlerini dinlerken zihninin boşaldığını hissetti ve başını kaldırdı.
Ateş kılıcını kendisine doğrultan Beyaz Yıldız ile göz teması kurdu ve konuşmaya başladı.
“Sorun nedir? Bir çıkış yolu düşünemiyor musun? Zihnin karmaşa içine mi düştü?”
‘Evet. Şu anda zihnim karmaşık ve oldukça gürültülü.’
“Bu sefer senin için bile kolay olmayacak.”
‘Hayır, aklım senin yüzünden karmaşık değil-‘
– Kolay değilmiş götüm! Böyle bir yangın hiçbir şey. Doğal bir afet mi? Eğer Cale üç kez bayılmaya razı olursa her türlü doğal felakete yol açabilirim! Ha? Eğer Cale üç ay kadar baygın kalmayı kabul ederse, hmm? Bir mevsim boyunca baygın kalmayı göze alırsa gerçek bir doğal felakete neden olabilirim!
‘Bir dakika, neden üç kez bayılmam gerekiyor? Neden üç ay boyunca baygın kalmam gerekiyor? O sürede Beyaz Yıldızın ne yapacağını kim bilebilir?’
Cale’in başı ağrıyordu.
“Bırak boynumu.”
Cale, İllüzyonistin sesini duyduğu anda elini uzattı.
Ateş, gümüş kalkana çarptı.
Cale’in vücudu geriye doğru itildi. İllüzyonistin boynu çoktan Cale’in elinden kaçmıştı. Cale, kalkanı tutan avuçlarının titrediğini hissetti.
Beyaz Yıldızın ateş kılıcından çıkan ateş, Cale’in gümüş kalkanını kolayca yok ediyordu.
“Eskisinden farklı, değil mi?”
Beyaz Yıldız rahatladı. İllüzyonist ve Sayeru onun yanına gelmişti. Cale’in zihnini tuhaf bir duygu doldurdu.
Daha önce Beyaz Yıldız ve astlarıyla tek başına yüzleşmiş miydi?
“Felaketler kılıcının artık ateşi de var. Kalkanın tek başına bu ateş kılıcını yenmek için yeterli değil. Muhtemelen birden fazla güç kullanman gerekecek.”
Haklıydı.
Beyaz Yıldızın dediği gibi Cale’in birden fazla gücü kullanması gerekiyordu.
“Ateş sütunundan kurtulmak ve Sayeru ile bana karşı savaşmak için en az üç kadim gücü kullanman gerekecek. Öyle olursa muhtemelen hemen bayılırsın.”
“Ha.”
Cale nefesi verir gibi bir kahkaha attı ve Beyaz Yıldız sanki anlamış gibi başını salladı.
“Çünkü bu sefer sana yardım edecek arkadaşın yok.”
Bu da doğruydu.
Raon, Choi Han ve diğerleri şu anda Cale’e yardım edemiyorlardı. Cale’in normalden daha fazla kadim güç kullanması gerekiyordu ama bayıldığında onu koruyacak kimse yoktu.
“Kadim güçlerin beş özelliğinin hepsine sahip olmana rağmen bu kadar kolay bayılmanı hep çok tuhaf bulmuşumdur. Vücudun dengede olmalı. Bir süre düşündükten sonra cevabı buldum.”
Beyaz Yıldız bu sefer Caro Krallığına gelmeden önce pek çok şey düşünmüştü.
Son kadim gücü elde etmek önemliydi ama o 1000 yıl boyunca bekleyecek sabra sahip biriydi.
“Plakan zayıf. Güçler arasında bir denge yarattığın için plakan çok büyük ama ne kadar büyümüş olursa olsun, o kadar ince ki kolayca kırılabilir.”
Fiziksel durumu iyiydi ama Cale Henituse’nin teni zaman geçtikçe soluyordu. Bunu fark eden Beyaz Yıldız iki şeye karar vermişti.
Bunlardan biri Choi Han’ı yakalamaktı…
“Hedeflerimden ikincisi plakanı yok etmekti.”
Diğeri ise yalnız kaldığında Cale Henituse’u yok etmekti.
“Diğerleri sana güveniyor gibi görünüyor ama onlar olmadan ölecek olan sensi aslında değil mi. Özellikle savaş alanının ortasında.”
Beyaz Yıldız gülmeye başladı ve Cale bunun doğru olduğunu kabul etmek zorunda kaldı.
“…Görünüşe göre bu sefer seni çok fazla küçümsedim.”
Beyaz Yıldız bu sefer bir adım ilerisini düşünüyordu.
– O iğrenç p*ç, amacının son kadim güç değil de, Choi Han ve Cale olduğunu söylüyor, değil mi?
– Öyle görünüyor.
Süper Kaya, Cale’i uyardı.
– Kaç.
Beyaz Yıldız da aynı şeyi söyledi.
“Kaçmayı dene. Eğer pencereden çıkarsan en azından Kara Elflerle buluşabileceksin.”
Kuzeyden, güneyden, doğudan ve batıdan ateş sütunları yükseliyordu. Ateş sütunlarının arasındaki endişeli Kara Elfleri görebiliyordu. Onlarla buluşursa Cale için işler çok daha kolay olurdu.
Ancak kaçamazdı.
Boom! Bom Bom.
Cale, ziyafet salonunun yeniden sarsıldığını hissedince başını çevirdi. Kırmızı dumanla dolu bir kubbe görebiliyordu.
Choi Han bu kırmızı kubbenin içindeydi.
Bom Bom!
Choi Han’ın içeride ayaklarını yere vurduğunu hissedebiliyordu. Onun bu direnişi salondaki insanlar için gürlemeye dönüşmüştü.
“Beklediğim gibi kaçamazsın.”
Beyaz Yıldız kılıcının ucunu kırmızı duman kubbesine doğrultmadan önce gülümsedi.
“Son zamanlarda senin benden çok adım önde olduğunu hissettim. Sonra Choi Han’ın ‘o dili’ bildiğini anladım. ”
O anda.
Boom!
Kırmızı kubbeden öncekinden daha güçlü bir gürleme yükseldi. Cale, İllüzyonistin tekrar elleriyle işaretler yapmaya başladığını görebiliyordu.
Şşşt…
Kırmızı duman iç içe geçerek zincirlere dönüştü. Onlarca zincir kubbeye hücum etti.
“Onu bağlayın.”
Muhtemelen bunu Choi Han’ı bağlamak için söylüyordu. İllüzyonist, Choi Han’a gülümserken ensesine dokundu.
“Bay Cale, komik bir iş yapmaya kalkışırsan Bay Choi Han ‘ah’ diyecek.”
Cale, onun alaycı sözlerini duyduktan ve kubbeyi kaplayan zincirleri gördükten sonra bile aceleci davranmıyordu.
Beyaz Yıldız, Cale’e bakmaya devam etti.
“Hiçbir şey yapmadan orada kal.”
Cale’in sınırı, bir astı yüzünden hareket edememekti. 1000 yıl boyunca bekleyen Beyaz Yıldız, Cale’in plakasını kırmaktan başka seçeneği kalmayana kadar savaşmak zorunda bırakacaktı.
Cale’in onun yerine yapması gereken bir şey olduğundan Cale’in ölmesine izin veremezdi.
Rüzgâr duvarı Beyaz Yıldızın ayağının altında basamak taşları gibi belirdi. Beyaz Yıldız terasın korkuluklarını tekmeledi ve Lordun Şatosundan dışarı çıktı.
“S*ktir!”
Beyaz Yıldız, Cale’in Lordun Şatosunun dışındaki terastan aşağıya bakarken ettiği küfre güldü. Ona bakarken gergin olan Kara Elfleri ve ateş sütunlarından kaçan bölge sakinlerini görebiliyordu.
“Cehenneme benziyor.”
Bahsettiği gibi burası bir felaketin yaşandığı yerdi.
İnsanlar üzerlerinde hiçbir şey olmadan korkuyla kaçıyorlardı.
“Cale Henituse’un oynadığı tek kart bu olsa gerek.”
Beyaz Yıldız, veliaht prens Valentino ve Şövalye Tugayının kendisine baktığını görebiliyordu. Lordun Şatosuna yaklaşamıyordular ve etraflarındaki ateş sütunlarına ve vatandaşlara bakarken endişeli gözüküyordular.
“Veliaht Prens oynamak için oldukça iyi bir eldi ama şu anda oynanabilecek en kötü el gibi görünüyor.”
Veliaht Prens Valentino ve Şövalyeler Tugayının Beyaz Yıldızın tuzağına düştükleri için yakın zamanda ölmeleri tuhaf olmazdı.
Beyaz Yıldız terasta bulunan Cale’e baktı. Kendisine bakan kan çanağı gözleri görebiliyordu.
‘Evet, daha fazla dayanamayıp saldırana kadar bana öyle dik dik bak.
Eğer vatandaşları, Caro Krallığının veliaht prensini, Şövalye Tugayını ve Kara Elfleri kurtarmak istiyorsan bana saldır.
Plakanı yok edene kadar kadim güçlerini kullan.’
Beyaz Yıldızın kılıcı gökyüzüne işaret ediyordu. Etrafını saran ateşi hissedebiliyordu. Magma gibi akan ateş sütunlarını hissedebiliyordu.
Beyaz Yıldız, Dubori bölgesini çevreleyen dört yöndeki ateşin gücünü hissetti ve konuşmaya başladı.
“Bana gelin.”
Kaçan vatandaşlar bu sırada yere yığıldı.
“Y, yangın!”
“…Ah…bu bir…felaket.”
Dört sütunun altındaki zemin çatlamaya başladı. Zemin çatladığında dört nehir oluştu. O nehirlerin içinde ateş ya da magma ya da her ne akıyorsa, o vardı.
Aslında akmıyordu. O kırmızı sıvı toprağı yok ediyor ve vahşice kendi yolunu oluşturuyordu. Daha sonra hızla Beyaz Yıldıza doğru yöneldi.
“Çıkın! Acele edin ve dışarı çıkın! Şu anda sorun maddi şeyler değil!”
“Ama, ah, ah-, bizim evimiz!”
Kırmızı sıvının yolundaki bir ev hiçliğe dönüştü. Kaçan insanlar ancak soluk ifadelerle yere düşebildiler.
“O, o kişi Beyaz Yıldız……”
Veliaht Prens Valentino hiçbir şey söyleyemedi. Boğulduğunu hissetti. Bunun nedeni sıcak ateşin yakınında olması değildi.
Bunun nedeni Beyaz Yıldızın insan gibi hissettirmemesiydi.
Hayır, bu dünyadanmış gibi görünmüyordu.
Yaptığı şeyler mitolojilerde okuyacağınız bir manzaraya benziyordu.
“Ekselânsları.”
“…Bayan Kara Elf.”
Tanıdık bir Kara Elf ona yaklaştı. Veliaht prensi birkaç kez gördüğü için tanıyan Tasha, onun önünde durdu.
“Genç efendi Cale’den bir mesaj iletmek için mi buradasın?”
“Hayır, majesteleri.”
Valentino onun başını salladığını görünce dudaklarını ısırdı.
‘Doğru, genç efendi Cale bile bu durumda ne yapabilir ki?’
Tasha o anda Valentino’nun yanına baktı.
“Genç efendi Calen-nim’in mesajını duymaya geldim.”
“…Mesaj duymaya mı geldin?”
Valentino da yanına baktı. Şaman Gashan Lordun Şatosuna bakıyordu.
Gak. Gak.
Valentino bu kaotik anda nasıl kargaların sesini duymaya devam ettiğini hatırladı.
‘Hayır.’
Yalnızca duymuş değildi.
Zaman ilerledikçe gaklamalar yavaş yavaş artmıştı. Valentino başını kaldırdı. Yanan ateş sütunlarının henüz ulaşmadığı karanlık gecenin gökyüzünde…
Gashan konuşmaya başladı.
Ağzında bir fareyle Lordun Şatosunun terasına bakan bir karganın gözleri parladı. O gözler Cale’in dudaklarına bakıyordu.
“…Bekleyin.”
Ayı Kral Sayeru, vücudunu çevreleyen ışıkla Cale’e yaklaştı.
“Ne için bekleyelim? Şu anda efendimizle mi konuşuyorsun? Kekeke, sen beklemesini istedin diye onun seni bekleyeceğini mi sanıyorsun?
Terasın dışındaki Beyaz Yıldızın bulunduğu noktaya boş bir ifadeyle bakan Cale ile alay etti.
“Bekleyin……”
“Neden kendi kendine konuşmaya devam ediyorsun? Hmm? Konuşmaya çalışıyormuş gibi yapıp bir şeyler mi düşünmeye çalışıyorsun? Önemli değil.”
O andaydı.
“Ona ne gösterdin?”
Cale’in bakışları İllüzyoniste yöneldi.
Bum, bum, bum!
Choi Han hâlâ kubbenin içinde sallanıyordu. Ancak sallanma yavaş yavaş azalıyordu.
“Kim bilir?”
İllüzyonist, kırmızı zincirlerle kaplı kubbeye yaklaşıp onu okşadı.
“Az önce onun en acı verici ve çaresiz anını yeniden yaratmıştım sanırım? Ölmeyi istemesine neden olacak bir şey miydi yoksa?”
İllüzyonist kırmızı zincirleri yavaşça okşadı.
Pat, pat!
Kırmızı kubbenin içindeki dalgalanmayı hissedebiliyordu.
“Ne kadar da acınası. Şu anki illüzyon ne kadar acı verici olmalı? Bir kılıç ustası olması kimin umurunda? İnsanlar umutsuzluk karşısında yenilmeye mahkûmdur.”
Cale’in kaşlarını çattığını gördükten sonra parlak bir şekilde gülümsedi.
“Size karşı bazı olumsuz hislerim var Bay Cale.”
“Neden?”
“Şaman gibi davranarak Ormandaki yangını söndürecektim. Daha sonra Ormanı kontrol altına alacak ve onu benim yapacaktım. Bu benim Batı kıtasını fethetmeye yönelik ilk planımdı.”
Cale kaşlarını çatmaya başladıkça İllüzyonistin gülümsemesi daha da parlaklaştı. Cale o anda konuşmaya başladı.
Bu Rüzgâr Elementallerinin ona günün erken saatlerinde söylediği bir şeydi.
‘Ayı Kral İllüzyoniste Elisneh adıyla seslendi!’
‘Bu doğru! Ama bu isim tanıdık gelmiyor mu?’
Durum öyleydi. Bu ismi daha önce duymuştu.
Aslında bu ismi daha önce görmüştü de.
Farklı görünüyordu ama kesinlikle daha önce görmüştü.
“Senin yapacaktın, öyle mi? Molden Krallığının Hükümdarı bu yüzden mi burada?”
“Ah, kim olduğumu biliyor musun?”
Doğu kıtasının güçlü krallıklarından biri. Otuzlu yaşlarında Molden Krallığının en yüksek konumuna yükselen Genç Hükümdar Birinci Elisneh, Cale’e sanki sevimli küçük bir çocukmuş gibi baktı.
“Neyse, bugün zaten öleceksin. Kimliğimi bildiğin gerçeğini görmezden geleceğim.”
Cale o anda başka bir düğmeyi çözdü. Paralı Askerler Loncasının Kayıtları hızla kafasının içinde dönüyordu. Konuşmak için ağzını açtı.
“…Sadece bekleyin.”
“Hmm? Bir şey mi dedin?”
Cale’le alay eden İllüzyonist, ellerini zincirlerden çekti ve Cale’e doğru işaretler yapmaya başladı.
“Seninle de illüzyonlar kullanarak oynayayım mı? Acele et ve kadim güçlerini kullan. Hmm? Yüzünün hali ne?”
İllüzyonist o anda Sayeru’nun kaşlarını çatmaya başladığını gördü.
Viiiiiiiiiiiiiiiiing- Viiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiing-
Lordun Şatosunu çevreleyen alarmlar aniden çalmaya başladı. İllüzyonistin gözleri kocaman açıldı. Bu alarm yalnızca tek bir nedenden dolayı çalıyor olabilirdi.
‘…Mana bozma araçları!’
Mana bozma araçlarına bir şey olursa alarmlar çalacaktı.
Boya büyüsü kalktı ve o anda Cale’in saçları tekrar kırmızıya döndü.
Raon bunun yerine Cale’in etrafında farklı bir büyü yarattı.
Raon’un sesini duyabiliyordu.
– İnsan! Goldie dedeyle geldim!
Son derece kızgın bir Raon zihninde bağırıyordu.
Raon, Gashan’ı getirdikten sonra Karanlıklar Ormanına ve ardından Doğu kıtasına gitmişti.
– Dede benim büyük ve kudretli olduğumla alakalı kafamın etini yiyor ama böyle bir şeyle bile baş edemiyorum! İnsan, lütfen Goldie dedeye daha sonra büyük ve kudretli olduğumu söyle!
Ancak aynı zamanda heyecanlı görünüyordu.
– Sadece bekle! Büyük ve kudretli Raon Miru yakında Dubori bölgesine girecek! Hehehe!
Viiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii- Viiiiiiiiiiiiiiiiiii-
Cale dik dururken alarmı dinliyordu. İllüzyonistin kaşlarını çatan yüzünü görebiliyordu.
Cale ona bakarken dudaklarının kenarları yukarı doğru kıvrıldı.
“Neden yüzünde böyle bir ifade var? Bu alarm, mana bozma aracının alarmına benziyor-”
Ancak Cale cümlesini tamamlayamadı.
“Hahahahahaha-!”
Salonda yüksek sesli kahkahalar yankılandı. Alarmlara karışan kahkahalar aynı zamanda çığlığa benziyordu.
Cale’in bakışları koridordaki bir noktaya yöneldi.
“…Choi Han?”
Kahkahalar kırmızı zincirlerle kaplı kubbeden geliyordu.
Kubbeden gülmekten çok çığlığa benzeyen bir ses geliyordu.
* * *
Choi Han, karanlığın aniden onu sarmaladığı geçmişteki bir günle karşı karşıya kalmıştı.
Yürürken başını eğdi.
Ellerinde nasırlar olmasına rağmen bir gencin ellerini görebiliyordu. Ayrıca okul üniformasını da görebiliyordu.
Nefes verirken verdiği nefesini görebiliyordu.
“Bu bir illüzyon mı?”
Choi Han, Karanlıklar Ormanına ilk düştüğü gün gördüğü manzaraya baktı. Elini üniformasının cebine soktu.
Okul üniformasından başka hiçbir şeyi olmadan bu yere gelmişti.
Ancak üniformanın cepleri vardı.
İçinde hissettiği ince cüzdanı hızla çıkardı. Bu aslında ilk gün etrafta bilgisizce dolaşırken kaybettiği bir şeydi.
Choi Han o anda bunu fark etti.
“Bu bir illüzyon.”
Cüzdanın içindeki aile fotoğrafına baktı.
Bu bir illüzyondu.
Choi Han bundan emindi.
Nasıl mı?
Çünkü aile fotoğrafındaki yüzler net bir şekilde görünmüyordu.
İllüzyonlar unutulmuş anıların üstesinden gelemezdi.
Karanlıklar Ormanına düştüğü ilk günü hatırlayan ancak aile üyelerinin yüzlerini hatırlamayan Choi Han kaşlarını çatmaya başladı.
“Kahretsin.”
Genç çocuğun gözleri yaşlı görünüyordu.
———-
Merhabalar, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. Sizi hayal kırıklığına uğrattıysam özür dilerim ve bundan sonra size güzel ve doğru çeviriler sunmak için sıkı çalışacağım. Elimden geldiğince günde en az 1 çeviri ya da daha fazlasını paylaşacağım. Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğim. Sevgiler ve saygılar.