Choi Han, Cale’in kaşları çatık yüzüne baktı ve Raon’u düşünmeye başladı.
‘Raon burada olsaydı!’
Raon onu büyüyle ışınlayabilir veya havaya kaldırabilirdi.
‘Cale-nim’in Rüzgârın Sesi gücü var ama…’
Cale de Rüzgârın Sesi ile Choi Han’ın havada kalmasını sağlayabilirdi. Ancak Beyaz Yıldız, Cale ve Choi Han’ın kaçmasını zorlaştırmak için salonun etrafında kalın bir rüzgâr duvarı oluşturmuştu.
‘Beyaz Yıldızın rüzgâr duvarını aşsak bile, salondaki insanlar bize saldıracak.’
Daha sonra yaralananların olacak olma ihtimali kaçınılmazdı.
Çoktan pervasızca ona doğru hücum etmeye başlamışlardı bile.
“Onu kurtarmalıyız…”
Choi Han, elbiselerini tutan bir şövalyeyi itti. Ancak elini itmekle yetinebilmişti, bu da şövalyenin sadece sendelemesine neden oldu.
Boom.
Şövalye geriye düştü. Ancak kimse ilgilenmedi.
“Ben… onu kurtaracağım……”
Hizmetçi gibi görünen küçük bir çocuk, umarsızca Choi Han’ın kıyafetlerini tutmaya çalıştı. Choi Han onun da yavaşça elini itti.
Rüzgar duvarını aşmaya çalışırlarsa bu insanlar kesinlikle ona saldıracaklardı.
‘Bayılamıyorlar bile!’
Choi Han yavaşça kaşlarını çatmaya başladı. Choi Han, Beyaz Yıldızın kendisine bakarken gülümsediğini fark ettiğinde Beyaz Yıldız konuşmaya başladı.
“Sorun nedir? Bir çıkış yolu görmüyor musun? Sanırım burada büyü kullanabilecek kimse olmadığı için ışınlanmak zor. Genç Ejderha nerede olabilir?”
‘Bu yüzden Raon’u bizden ayırdı.’
Choi Han durumu anladığında Beyaz Yıldızın onunla dalga geçtiğini fark etti ve arkasını döndü. Elleriyle semboller yaratan İllüzyonistin etrafını kırmızı duman sardı.
‘Neden bir kaynak göremiyorum?’
Gashan’ınki gibi bir asa ya da tılsım göremedi. Elleri boştu ama vücudunun bir yerinde bir kaynağın olduğundan emindi.
İllüzyonist, Choi Han’ın bakışını fark etti ve konuşmaya başladı.
“Bu kadar çok ne arıyorsun? Kıpırdama ve seni yakalamamıza izin ver. Sadece yakalayacağız merak etme. Sana verdiğim küçük bir ayrıcalık.”
“…Neden hareketsiz durmalıyım?”
“Kalbinin incinmesine izin veremezsin. Siz baylar, her bir hayata değer vermiyor musunuz? O çocuk ya da o sivillerden biri ölürse aileleri ne kadar üzülür?”
Saygılıyla saygısız konuşma arasında gidip gelen ses Choi Han’ın kulaklarında bir enstrüman gibi yankılanıyordu.
“Onların kalplerindeki acılar, sizin acınıza dönüşecek değil mi? Öyle değil mi, küçük iyi Bay Choi Han?”
Oooooong…
Choi Han, Ayı Kral Sayeru’nun ışık oklarının kendisine doğru işaret ettiğini fark etti.
“Direnirseniz bu insanları tek tek öldürmeye başlayacağım. Bu insanlar bizim tarafımızda değil, sadece kandırdığımız zavallı insanlar.”
Sayeru, Choi Han’a küçümseyerek baktı. Bakışları Choi Han’ın hiçbir şey yapamayacağından emindi.
‘Bunca zamandır Cale Henituse’un grubu böyle davranıyordu.’
Düşman liderinin kaçmasına izin verecekleri anlamına gelse bile fazladan bir kişiyi kurtarmayı tercih ettiler.
Bu ne kadar aptalcaydı?
Choi Han kılıcını tekrar kınına koydu. Her iki eli de boştu.
“Beklediğim gibi.”
Gerçekten bu tür insanlardı.
Bu yüzden Sayeru’yu ya da Beyaz Yıldızı durduramayacaklardı. Aptaldılar ve çoğunluğun iyiliği için fedakârlıkların gerekli olduğunu bilmiyorlardı.
Sayeru, başı öne eğik Choi Han’a ve boş bir ifadeye sahip Cale’e bakarken gülmeden edemedi. Tüm o sinir bozukluklarının zihninden silinip gittiğini hissetti sanki.
O andaydı.
Tak!
Yere düşmeden önce küçük bir nesne havada süzüldü.
Tak, tak!
Bir şey daha düşüp yere yuvarlandı.
Altın ışıkta parlayan iki rozet yerdeki kirle kaplandı.
Kırmızı duman, rozetin etrafında dolaşıyordu.
Sayeru, Choi Han’ın yavaşça başını kaldırdığını fark etti. Gülümsüyordu.
“Ben iyi bir insanım-”
Choi Han tekrar iki elini de hareket ettirdi.
Cııııııırrrrttt, cıııııırrrtttttt!
Elini kendisine yapışan insanların kıyafetlerine doğru uzattı.
“Hayır!”
İllüzyonist bağırdığı anda Sayeru, Choi Han’a doğru hücum etti. Choi Han sıktığı yumruklarını açtı.
Tak, tak.
Altın rozetler yere düştü.
Bunlar herkesin yeni takım elbiselerinde veya yeni hizmetçi üniformalarında bulunan, bölgenin armasını taşıyan rozetlerdi.
Choi Han o rozetleri şiddetle çekip koparıyordu. Rozetleri kendisine yapışanlardan ve bacaklarına tutunanlardan uzaklaştırdı.
Cıırt.
Ona doğru hücum eden bir kişi sanki ipleri kopmuş bir kuklaymış gibi hareket etmeyi bıraktı.
“Bunu fark etmeyeceğimi mi sandın?”
Rozeti genç hizmetçinin elbiselerinden de çıkardı.
“İyi bir insan olduğumu mu düşünüyorsun? Ne saçmalık ama.”
“Seni p*ç!”
Sayeru anında gülen Choi Han’ın önüne geldi. Choi Han’ın dudaklarının köşeleri Sayeru’ya bakarken kıvrıldı.
“Onları öldüreceğini söylediğin halde neden oku atmak yerine bizzat bana saldırıyorsun?”
Choi Han’ın avucunun üstünde bir rozet vardı.
“Bu rozetler olmadan emirlerinizi dinlemiyorlar gibi görünüyor.”
“Kapa çeneni!”
Sayeru’nun ışıkla kaplı yumruğu Choi Han’ın kalbine doğru yöneldi.
Sayeru ve Choi Han’ın etrafındaki insanlar patlama sesiyle birlikte geri itildiler. Hala illüzyon içinde olan insanlar Choi Han’a saldırmaya devam etti.
Choi Han merkezde tek eliyle Sayeru’nun yumruğunu tutuyordu.
Avucu yanmaya başladı.
“S, sen!”
Sayeru yumruğunu çekmeye çalıştı ama bu kolay olmadı. Aksine Choi Han’ın eli Sayeru’nun yumruğunu çekti.
Daha sonra Sayeru’nun yüzüne doğru kırmızı bir duman yayan rozeti kaldırdı.
“Işık oku atamazsın çünkü bu rozetleri yok etme riskini alamıyorsun. Bunları, bu insanları kontrol etmek için yarattığınız illüzyonda kullanıyorsunuz. Haklı mıyım?”
“Seni p*ç!”
Sayeru’nun ışıkla kaplı diğer eli Choi Han’ın avucunu itti.
Tak, tak.
Rozet tekrar yere yuvarlandı.
“Ah!”
Daha sonra Sayeru’nun vücudu geriye doğru savruldu. Onu geri iten Choi Han’a baktı. Choi Han çoktan diğer insanların kıyafetlerindeki rozetleri hızla çıkarmaya başlamıştı.
“Durdur onu!”
Sayeru telaşlı bağırışını duyduktan sonra dudaklarını ısırdı ve İllüzyonistin Beyaz Yıldıza döndü. Daha sonra irkildi. Beyaz Yıldıza karşı savaşan Cale Henituse… Sayeru, Cale ile göz teması kurdu.
Cale yavaşça konuşmaya başladı.
“Büyük bir şey sakladığını sanıyordum.”
“…Ne dedin?”
Cale, Sayeru yanıt veremeden Beyaz Yıldıza ve İllüzyoniste baktı.
“Bu mu? Hmm?”
Beyaz Yıldıza yaklaştı. Bir süre Choi Han’ın rozetleri çıkarmasını izledi, sonra tekrar kaşlarını çattı ve Beyaz Yıldıza baktı.
“Onların bir illüzyon içinde olduklarını fark etmeyeceğimi mi sandın? Ha?”
İnanamayarak kaşlarını çatmıştı.
“…İllüzyonu fark ettin mi?”
İllüzyonist şok içinde Cale’e baktı ama Cale yalnızca Beyaz Yıldıza bakıyordu.
“Ziyafet salonuna ilk düştüğümde şunları söylemiştin. ‘Cale Henituse, berbat görünüyorsun.’ öyle dedin.”
Cale Beyaz Yıldız bunu söylediği anda bir şeyi fark etmişti.
“Kendi adımla övünmek istemem ama… bir nevi ünlüyüm.”
Caro Krallığının sıradan vatandaşları onu bilmiyor olabilirdi ama şövalyeler, yöneticiler, büyücüler ve bunun gibi bir bölgenin lordu bile krallıkta olup bitenleri mutlaka duymuş olmalıydı.
Bu, özellikle krallıklarının kurtarılmasında çok önemli bir rol oynayan kişinin adını duymuş ve resmini görmüş olması gereken bölge lordu veya ana yöneticiler için geçerliydi.
Ama onu tanımamışlar mıydı?
“Burada kimsenin adımı tanımaması onların normal olmadığı anlamına geliyordu.”
Bunu kendisinin söylemesi tuhaf geliyordu ama…
“Caro Krallığında bir kahramanım.”
Krallığın merkezi siyasetinde ünlü bir kuzeni olan bu p*ç toprak lordunun Cale’in adını bilmemesinin imkânı yoktu.
“Hah, ben de burada büyük bir şeyin olacağını düşünüyordum.”
Beyaz Yıldız ve Cale’in sadece birbirlerine baktığı an…
“Bu kadar mı?”
Cale aniden Beyaz Yıldızın önünden kayboldu.
Rüzgârın sesi odanın içinde yankılanıyordu.
“Ah!”
İllüzyonist birinin ensesini yakaladığını hissetti. Yüzü dönmek zorunda kaldı. Neredeyse arkasına ışınlanmış kadar hızlı olan Cale gülümsüyordu.
“Ölmek istemiyorsan illüzyonları ortadan kaldır. Anlaşıldı mı?”
İllüzyonistin gözleri titriyordu.
“Ben sandığınız kadar iyi bir insan değilim. Gerçekten benim bir Aziz ya da kahraman olduğumu mu düşünüyorsunuz?”
İnsanların yaralanmasını ya da ölmesini engelleyebilselerdi bu en iyisi olurdu ama…
Cale, kendi halkının hayatlarını feda ederek başkalarının hayatlarını kurtarmak istemiyordu. Bu yüzden bencil ve zalim olduğunu biliyordu.
Böyle olduğunu bildiği için böyle söylüyordu.
“İllüzyonlardan kurtul, şimdi.”
Cale’in diğer avucunda şiddetli bir rüzgâr oluştu. İllüzyonistle konuşurken Sayeru’ya ve Beyaz Yıldıza baktı.
“Eğer ölmek istemiyorsan. Başkalarını tehdit eden biri değilim. Ben sadece doğruları söyleyen biriyim.”
İllüzyonistin gözleri titriyordu. İnsanların bu kadar uzun süre illüzyon görmesini sağladıktan sonra duygulara karşı çoğu kişiden daha duyarlıydı. Bu yüzden
Cale’in dürüst olduğunu söyleyebilirdi.
Ağzı yavaşça tekrar açıldı.
“H, hepiniz rozetlerinizi atın!”
Choi Han’a doğru koşan insanlar yürümeyi bıraktı. Daha sonra kıyafetlerindeki rozetleri çıkardılar.
Tak. Tak.
Altın rozetler birer birer yere düştü.
Choi Han’ın etrafındaki insanlar rozetler yere düştüğünde bayıldılar.
Choi Han rahat bir nefes aldı.
Ancak Choi Han’ın gözbebekleri çok geçmeden titremeye başladı.
“Ne oluyor be!”
Yerdeki sayısız altın rozet…
Choi Han’ın etrafındaki insanlardan düşen rozetler, Choi Han’ın ortasında olduğu bir daire oluşturuyormuş gibi görünüyordu.
Oooooooooong- oooooooong-
Rozetlerden anında kırmızı dumanlar yükselmeye başladı.
Cale rüzgârını hareket ettirdi.
Bam!
İllüzyonistin semboller yaratan elleri küçük bir patlamayla hareket etmeyi bıraktı. İllüzyonist, Cale’e doğru parlak bir şekilde gülümsedi.
“Kafamı tutmanın ne anlamı var? Ellerim hâlâ hareket edebiliyor. İşaretlemeyi çoktan bitirdim.”
‘Ne?’
Cale, kırmızı dumanın yükselmeye başladığını görünce hemen konuşmaya başladı.
“Choi Han, kaç!”
Ancak Choi Han hareket edemiyordu. Nedenini bilmiyordu ama donmuştu ve hiç hareket edemiyordu. Cale o anda Choi Han’ın titreyen sesini duydu.
“Neden, neden aniden karanlık-!”
Avizelerden biri düşmüştü ama ziyafet salonu hâlâ aydınlıktı. Çok parlaktı. İllüzyonistin boynunu çeken Cale’in yüzündeki kaşlar çatıktı.
“Ne yaptın sen?”
Cale ilk kez İllüzyonistin gözlerine bakabildi. Daha sonra hatasını anladı.
İllüzyonist, Cale’in daha önce tanıştığı Beyaz Yıldızın diğer astlarından farklıydı. Cale, henüz pes etmemiş vahşi bir canavarın gözlerini görebiliyordu.
Cale’in kulağına yavaşça fısıldadı.
“Bay Cale, benimle anlaşma yapmak istiyorsan benimle eşit şartlarda olmalısın. Senin için bu eşit zemini yarattım.”
Yavaş yavaş kırmızı dumanla çevrelenirken ne yapacağını bilemeyen Choi Han’ı görebiliyordu.
Cale rüzgârını kırmızı dumana doğru göndermeye çalıştı.
“Ah, eğer saldırırsan Choi Han ciddi şekilde yaralanabilir.”
Ancak İllüzyonistin yorumunu duyduktan sonra aceleci davranamazdı. İllüzyonist Cale’e baktı ve sevinçle konuşmaya devam etti.
“Tamam seni de tehdit edeceğim. Choi Han’ın kendi boynunu kestiğini görmek istemiyorsan boynumu bırak. Anlaşıldı mı?”
Beyaz Yıldızın sesini de duydu.
“…Sadece bu kadar mı diye mi sormuştun? Tabii ki değil.”
Cale’in sert ifadesini yavaşça gözlemleyen Beyaz Yıldız, daha memnun bir ifadeyle konuşmaya başladı.
Birçok kez mağlup olduktan sonra iyice hazırlanmıştı.
“Sadece sahtesini hazırladığımı mı düşünüyorsun?”
Boom! Boom!
Yer sallanmaya başladı.
Bu gürleme, Cale’in Young-en şehrindeyken hissettiği gürlemeye benziyordu.
Hayır, daha güçlüydü. Sanki yer yarılıyormuş gibi bir his vardı.
“Ne oluyor be!”
“Neden buradayım?”
“Ah, burası neresi?”
Gürleme bazı kişilerin kafa karışıklığı içinde uyanmasına neden oldu. İnsanlar gürültünün kaynağını bulmak için etrafa baktılar ve bulmayı başardılar.
Şşşttttttttttttttttttttttttttttttttttttt
Beyaz Yıldızın rüzgâr duvarı yavaş yavaş ortadan kayboldu. Sonra Lordun Şatosunun duvarlarının üzerinden ilerleyen ateş yılanını gördüler.
Ancak ateş yılanı da çok geçmeden hareket etmeyi bıraktı.
İnsanlar zaten ateş yılanına bakmıyordu bile.
“…A, aman tanrım-”
Boom!
Dubori bölgesinin batı tarafında büyük bir ateş sütunu belirdiğinde yer sarsıldı.
Göğe doğru fırlayan ateş sütunu sıradan bir ateşe benzemiyordu.
“…M, magma?”
Biri o şeyi en iyi tanımlayan kelimeyi söylediği an…
Bum, bum, bum!
Dört yönde büyük ateş sütunları ortaya çıkana kadar gürlemeler devam etti.
Cale, Beyaz Yıldızın batı penceresini açıp terasa doğru ilerlemesini izledi.
Beyaz Yıldız, Cale veya Choi Han’ı umursamadığını gösteren bir ifadeyle elini kaldırdı. Cale’in bakışları o ellere odaklanmıştı.
Ateş kılıcı Beyaz Yıldızın elinde her zamankinden daha parlak ışıldıyordu.
‘…Bu farklı.’
Bu, Cale’in geçmişte gördüğü ateş kılıcından farklıydı. Şu anda önünde olan kılıcın geçmişe göre çok daha güçlü olduğunu hissedebiliyordu.
Bu muhtemelen gerçek ateş kılıcıydı.
“Cale Henituse, Syrem’e karşı savaştıktan sonra Felaketler Kılıcını biliyor olmalısın, değil mi?”
Sahte Ejderha Katilinin yarı güçteki Felaket Kılıcı. Ne kadar güçlüydü?
Cale ve Raon, Henituse bölgesi savaşı sırasında o kılıca karşı savunma yapmak için mücadele etmişlerdi. Raon’un kalkanı kırılmıştı ve Cale onu engellemek için sınırlarını zorlamak zorunda kalmıştı.
“O kılıca ateşi ekledim. Ateş felaketin simgesi değil mi?”
Son Ejderha Avcısı olan Beyaz Yıldız, ateş özelliği olan kadim gücünü Felaketler Kılıcına eklemişti.
Kadim Beyaz Yıldızın sahip olduğu ateş bir felaketti.
Ateş, insanların korkması en kolay olan şeylerden biriydi.
“Gerçek bir ateşli felaket getireceğim.”
Kılıcı Dubori bölgesini geçip Ölüm Diyarını işaret ediyordu.
Ölüm Diyarı.
Batı kıtasının Yasak Bölgeleri arasında insan eliyle yaratıldığı söylenen tek yer.
Son kara büyücünün ölümünden sonra Ölüm Diyarı olarak anılan çöl.
Ve o çölün yanında bulunan Dubori bölgesi.
Beyaz Yıldız sanki bir sinekle uğraşıyormuş gibi yavaşça konuşuyordu.
“Bu topraklara Yasak Bölge denilmesi için yeni bir neden yaratacağım.”
Bu sefer ateşli bir felaketle bu topraklara ölüm getirecekti.
“Peki ne yapacaksın? Cale Henituse, genç Ejderhan senin yanında değil. Kaçamazsın.”
Beyaz Yıldız beklentiyle doluydu. Bu adamın tek başına savaşmaya bırakıldığında, sınırları zorlandığında nasıl tepki vereceğini görmek için sabırsızlanıyordu.
Cale’in boş ifadesini iyice gözlemledi.
O anda Cale’in zihni çok gürültülüydü.
– O lanet p*çi sopayla dövmemiz gerekiyor! O p*çi bu dünyadan gidene kadar lanetlemek yetmez! Onu ölümüne lanetlemeliyiz! Aaaaaaaaah!
Çok kaba bir şekilde küfür eden net bir sesti.
– O p*çi öldüreceğim.
Bu Gökyüzü Yiyen Suyun sesiydi.
———-
Merhabalar, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. Sizi hayal kırıklığına uğrattıysam özür dilerim ve bundan sonra size güzel ve doğru çeviriler sunmak için sıkı çalışacağım. Elimden geldiğince günde en az 1 çeviri ya da daha fazlasını paylaşacağım. Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğim. Sevgiler ve saygılar.