Kahverengi saçlar rüzgârda uçuşuyordu. Dubori bölgesindeki dağın eteklerinde bir çiftlik evi. Çölün yakınındaydı ama burada bitkiler hâlâ düzgün bir şekilde büyüyordu.
Şaaaaaaaaaa-
Ancak insanların dokunmadığı çorak alanlar da vardı.
Şaaaaaaaaaa-
Bu bölgelerden birinden bir rüzgâr esiyordu. Dalgalanan kahverengi saçların sahibi, fildişi rengi başlığını indirmek için elini kaldırdı. Kahverengi saçları gözükmüyordu.
– İnsan! Mana bozukluğu yaklaştıkça daha da kötüleşiyor!
Cale dudaklarını ısırdı.
“Cale-nim.”
Açık bej renkli saçları olan Choi Han da onunla birlikte koşuyordu.
“Hızımızı artırıyoruz.”
Cale’in elinden çıkan Rüzgârın Sesi, saçları büyüyle boyanmış olan Cale ve Choi Han’ın yanı sıra görünmez Raon’u da sardı ve hızlarını artırdı.
– İnsan! Küçük şehir merkezini görüyorum!
Cale, Lordun Şatosunun bulunduğu küçük şehre baktı. Burası Ölüm Diyarının girişinin olduğu yerdi.
– Mana bozukluğu yaklaştıkça daha da kötüleşiyor!
Bu, Beyaz Yıldızın veya Beyaz Yıldız her ne yaptıysa onun bulunduğu yer olduğu anlamına geliyordu.
‘Aynı zamanda o illüzyonist ya da her neyse, onun bulunduğu yer.’
Altın topacın kırbacını tutuyordu ama henüz hiçbir şey duymamıştı. Cale genelde mantıklı davranırdı ama dağdan aşağı Dubori bölgesine doğru ilerlerken biraz aceleci davranıyordu.
Bu telaş duygusu, iki insanı ve bir Ejderhayı çevreleyen rüzgârın hızını artırdı.
‘Şimdi yaklaşık 600 metre.’
Küçük şehri çevreleyen duvardan yaklaşık 600 metre uzaktaydılar. Yakında duvarın üzerinden atlayabileceklerdi.
“Mümkün olduğunca etkili bir şekilde duvarın üzerinden atlayacağız.”
Cale, duvarın tepesindeki askerleri gözlemlemeye başlamadan önce Raon ve Choi Han’a emri verdi.
‘Vatandaşların yanı sıra buradaki askerlerin de hepsi iyi görünüyor.’
Rol yapıyor gibi görünmeyecek kadar rahattılar, gevşemek isteyen rahat ve uyuşuk askerler gibi görünüyorlardı. Onlardan hiçbir telaş veya endişe duygusu gelmiyordu.
‘Ve şaşırtıcı bir şekilde…’
Cale’in bakışları Batıya doğru yöneldi.
‘Bölge sınırlarına girdiğimiz anda yangını göremiyoruz.’
Ölüm Diyarını çevreleyen ateş artık görünmüyordu.
‘Bütün bunlar sadece bir yanılsama mı?’
İllüzyonist.
İllüzyonistin kim olduğunu bilmiyordu ama eğer bunların hepsi İllüzyonistin işiyse o kişi son derece güçlüydü. Cale’in bu yeni düşman yüzünden başı ağrıyordu ama ilerlemeye devam etti.
‘Şimdi yaklaşık 500 metre!’
Yakında bu olayın merkezi noktasına varacaklardı.
“Ah!”
Cale hareket etmeyi bıraktı.
“…Raon?”
Havada bir çocuğun inlemesini duydu. Cale’in gözleri telaşla boş havaya doğru kaydı. Eğrilen bir nokta gördü.
Havadaki bir nokta, üzerine göle düşen bir kayanın yarattığı dalgalara benzer şekilde eğriliyordu ve Raon’un bedeni bir görünüp bir kayboluyordu.
“Sorun nedir?”
Cale, Raon’u böyle görünce endişelendi, Choi Han uzanıp Raon’a sarıldı ve hızla duvarlardaki askerlerin onları göremeyeceği kör bir noktaya ilerlediler.
Cale, Choi Han’ın arkasından takip ederken Choi Han bir elini ona doğru uzattı.
“Hey, ellerin neden titriyor?”
Choi Han’ın eli titriyordu.
“Bir saniye lütfen.”
Choi Han, Raon’u yumuşak bir çim parçasına yatırmadan önce Cale’den biraz izin istedi.
Raon’un vücudu hâlâ arızalı gibiydi, Choi Han’ın Raon’la nazikçe konuşmaya başladı.
“Görünmezlik büyünü kaldır.”
“Ben, ben istemiyorum! Büyük ve kudretli Raon Miru kaybedemez!”
Biraz kekeliyordu ama Raon’un sesi Cale’in beklediğinden daha iyiydi. Raon vücudunu kıvırdı ve daha fazla siyah mana kullanmaya çalıştı.
Pat.
Birisi elini Raon’un sırtına koydu.
“Raon, büyüyü kaldır.”
“…Tamam. İnsan.”
Cale’in eli ve sert sesi, Raon’un büyüyü kaldırırken homurdanmasına neden oldu. Çatırtı sesi kayboldu ve önlerinde somurtmuş Raon belirdi. Cale, Raon’un ön patilerinin hâlâ titrediğini fark etti.
“Mana bozukluğu yüzünden mi?”
Cale, Raon’un durumunu sordu ve Choi Han yanıt verdi.
“Lütfen elime bakın.”
Choi Han’ın eli de hala titriyordu.
“Ben genellikle aura kullanıyorum ama bir aşamaya ulaştıktan sonra belli miktarda mana hissetmeye başladım. Calen-nim, sen ve mana ya da aura kullanmayan siviller şu anda hiçbir şeyi fark etmeyebilirsiniz ama…”
Choi Han yumruklarını sıktı ve sonra açtı. Titreme anında ortadan kayboldu.
“Havadaki mana şu anda son derece karmaşık. Mananın bozuk olması benim gibi bir kılıç ustası tarafından hissedilebilecek noktaya gelmiş.”
Bakışları Raon’a doğru yöneldi.
“Eminim Raon ve sihir kullanan diğerleri için durum çok kötüdür.”
Duvarlardaki askerler, bölge sakinleri ve Cale’in durumu iyiydi çünkü manayı hissedemiyorlardı. Cale Raon’a bakarken Raon kanatlarını açıp kendinden emin bir şekilde bağırdı.
“H, hayır! Büyük ve kudretli Raon Miru’nun ön patileri bunun gibi mana bozukluklarından dolayı titremiyor!”
Kekeliyor olmasaydı sorun olmazdı ama bu genç Ejderha, Cale’e yalan söyleme konusunda pek iyi değildi. Bakışlarını şehir surlarına çevirdi.
“Görünüşe göre mana bozukluğu, şehir surlarından yaklaşık 500 metre öteden başlayarak gittikçe kötüleşiyor.”
“Bu doğru. Şehir surlarını geçtiğimizde mananın daha da bozuk olacağına inanıyorum.”
Cale ve Choi Han birbirlerine baktıktan sonra ikisi de aynı anda Raon’a baktı. Raon onların bakışlarıyla karşılaşır karşılaşmaz telaşla bağırdı.
“Ben de sizinle içeri giriyorum! Ben büyük ve kudretliyim! Ben de bunu yapacağım!”
Daha sonra omuzlarını silkti ve Choi Han ile Cale’in bakışlarını gördükten sonra çekinerek ekledi.
“…Anladım. Büyük ve kudretli olmayan Raon Miru dışarıda bekliyor olacak. Burada tek başıma hiçbir şey yapamayacağım. Ben… büyük ve kudretli değilim……”
Choi Han bu duruma üzülmüştü ancak görünmezliğini koruyamayan ve mana bozukluğuyla mücade etmeye devam etmesi gerekecek olan Raon ile birlikte şehre giremezdiler.
‘Muhtemelen aşırı derecede araba tutmuş gibi hissediyordur.’
Choi Han, Raon’un şu anda büyü kullanırken hissettiği acıyı tahmin edebiliyordu.
‘…Her neyse, bu kötü.’
Raon’la girememeleri Cale’in grubu için işleri oldukça zorlaştıracaktı. Görünmez olup düşmanların bakışlarından kaçamazdılar ya da tehlikeyle karşı karşıya kaldıklarında ışınlanıp uzaklaşamazlardı.
‘Ama oraya girmememiz söz konusu değil.’
Choi Han’ın zihni karmaşıklaşmaya başladığında Cale’in sesi hâlâ mırıldanan Raon’un kulaklarına ulaştı.
“Bu aptal mana bozukluğuna karşı kaybetmek… Ben büyük ve kudretli değilim… Goldie Dede veya Rosalyn bile bu seviyedeki mana bozukluğunun üstesinden gelemez… Bu mümkün değil… Bu, mana bozukluğundan çok mana çılgınlığına daha yakın… Benim, büyük ve kudretli Raon Miru’nun hiçbir şey yapamaması… Bu şok edici.”
“Ne demek hiçbir şey yapamıyorsun?”
Raon’un kafası hızla Cale’e doğru döndü. Cale artık görünmez olmayan Raon’un önünde durdu ve kendi ve Choi Han’ın saçlarına baktı. Raon’un büyüsü tamamen bozulmamıştı. Boya büyüsü korunuyordu.
“Boya büyüsü hâlâ işe yaramıyor mu?”
“Elbette! Ben büyük ve kudretliyim! En azından bir tür büyüyü sürdürebilirim!”
“Öyle mi?”
“…İnsan! Neden yine öyle gülüyorsun?”
Cale, Raon’un sorusuna cevap vermedi ve Choi Han’ın omzunu dürttü.
“Duvarın üzerinden tırmanalım. Yapacak çok şeyimiz var.”
***
Fildişi başlığını indiren kişi sokağın gölgeli bir bölümünde etrafına baktı.
“Cale-nim.”
“Sessizlik.”
Cale, dışarıdaki her şeyi keskin bir bakışla kaydetmeden önce Choi Han’ı susturdu.
“Lordun Şatosu orada.”
Surlardan bu sokağa yaptıkları yolculuk sırasında olağandışı bir şey fark etmemişlerdi. Her şey geçen sefer ziyaret ettiği Dubori bölgesiyle aynıydı. Fakat…
“Evet, burası Lordun Şatosu gibi görünüyor. Ama buraya gelirken herhangi bir şövalye ya da yasak büyücü görmedik.”
Bazı Dubori askerlerini görmüşlerdi ama hiçbir Dubori şövalyesini görmemişlerdi.
“Ne düşünüyorsun?”
“Bence Lordun Şatosu mana bozukluğunun merkezi.”
Choi Han ve Cale, bakışlarını Dubori Lordunun Şatosuna odaklarken sokağın gölgelerinde saklanıyorlardı.
Sakinlerinin çöle kaçmayı tercih etmesine neden olacak kadar zalim olmasıyla ünlü Dubori Lordunun açgözlülüğü muhtemelen Lordun Şatosunun bu kadar büyük ve lüks heykellerle süslenmiş olmasından anlaşılabilirdi.
“Cale nim, bir şeyler tuhaf. Buraya gelirken kimseyi görmedik ama Lordun Şatosunun girişinde ve çöl girişinde…”
“Biliyorum.”
Cale’in bakışları batıya doğru yöneldi. Çöl girişinde her zamankinden daha fazla asker vardı. Lordun Şatosunun girişi için de aynı şey geçerliydi. Hâlâ herhangi bir şövalye görmemişlerdi ama Dubori bölgesinin askerlerinden daha iyi eğitimli görünen askerlerle doluydu etraf.
Bu askerler kim olabilirdi? Cevabı tahmin etmek kolaydı.
“Beyaz Yıldızın astları asker kılığına girmiş gibi görünüyor.”
“Bu doğru.”
Cale, Choi Han’ın çıkarımına katıldı ve başını kaldırdı. Çöl girişinde duran asker grubu, Cale ve Choi Han’ın saklandığı yerin önündeki sokağa doğru ilerlemeye başladı.
“Geliyorlar.”
Cale ve Choi Han’ın konumu anında değişti. Choi Han ve o askerlerle karşılaştırıldığında fiziksel gücü önemli ölçüde eksik olan Cale, herhangi bir gizlilik yeteneği olmadığı için vücudunu büzüp gölgelerde saklanıyordu.
‘Kahretsin!’
Onları görünmez yapacak Raon’u olmadığı için askerler her geçişinde çok utanç verici bir şekilde saklanmak zorunda kalıyordu. Choi Han, elini kınına koydu ve askerleri gözlemlerken nefesini yavaşlattı.
Yaklaşık on asker yavaş yavaş oraya yaklaşıyordu.
“Hmm?”
Bazıları yürümeyi bıraktı.
“Ne…?”
“Ha?”
Askerlerin hepsi tek bir noktaya baktı. Bakışları geçmekte oldukları bir sokağa yöneldi.
Siyah bir şey gördüler. Askerlerden biri mızrağını daha sıkı kavradı.
Gak, gak.
Gak, gak.
“Bu kargalar da nereden çıktı?”
“Ah, siyah bir öbek görünce şok oldum bir an.”
Berrak gökyüzünde aniden beliren birkaç karga, askerlerin başlarının etrafında döndü. Bir veya ikisi sokağın kenarındaki taş duvara inerken, diğer birkaçı farklı yönlere uçmaya başladı.
Duvardaki kargalardan birinin kendini temizlemesini izleyen bir asker, mızrağını bırakmadan önce homurdandı.
“Sanırım o sokakta çürümüş yiyecek var.”
“Öyle olsa gerek. Muhtemelen ölü bir hayvan falan vardır. Geçen sefer kartallar vardı, şimdi de kargalar.”
“Ama kargalar kartallardan daha iyi değil mi?”
“Bu doğru.”
“Öhöm, hem! Herkes odaklansın!”
Konuşan askerler, üstlerinin konuşmaya başladığını duyar duymaz sustular ve ayağa kalktılar.
“Bugün Lort-nimin saygın konukları için lüks bir ziyafet olacak! Geceye kadar ortalık karışık olur, bu yüzden herkesin odaklanması gerekiyor!”
“Evet efendim!”
“Evet kaptan!”
On asker hızla Lordun Şatosuna doğru yola çıktı.
Gak. Gak.
Duvardaki karga, uçup giden kargalardan biri geri dönüp ara sokağa inmeden önce onları izlerken gakladı.
Sokağın gölgeli bir yerinde… Karga çömelmiş adamın omzuna kondu.
“Cale-nim.”
Karganın ağzından gaklama yerine tanıdık bir ses çıktı. Cale gülümsemeye başladı ve bakışları omzundaki kargaya doğru yöneldi.
“Raon-nimle karşılaştım.”
“Gashan, uzun zaman oldu.”
Kaplan şamanı Gashan’ın kargaları bölgeye uçmuş ve sonunda Cale’e ulaşmıştı.
“İllüzyonisti duydum.”
Heybetli yaşlı adamın sesini dinlerken Cale’in yanağından hafif bir esinti geçti. Cale, altın topacın kırbacını sıkıca yakaladı.
“Kargaların aracılığıyla gördüklerime bakılırsa bu gerçekten bir illüzyon.”
“İllüzyonu nasıl kırarız?”
Cale ayağa kalkarken sordu. Cale ve Choi Han göz teması kurdu.
Az önce askerlerin tartışmasını duymuşlardı.
‘Bugün Lord-nimin saygın konukları için lüks bir ziyafet olacak!’
Choi Han konuşmaya başladı.
“Bu değerli konuklar muhtemelen aradığımız kişilerdir.”
Daha sonra Gashan’ın sesini duydular. Bir yanılsamayı kırmanın yöntemi.
“Önce İllüzyonisti bulmalısınız. Cale-nim, şamanlar ve illüzyonistler benzer yöntemler kullanırlar. Mana kullanmıyoruz.”
Şaman.
Doğu kıtasının büyücüleri olarak adlandırılan insanlar normal büyücülerden farklıydı.
Gak, gak.
Cale, kargaların Dubori bölgesine yavaşça indiğini görebiliyordu. Omzundaki karga konuşmaya devam etti.
“Büyücülerden farklı olarak şamanlar doğrudan doğanın gücünü kullanırlar. Bunu yapmak için bir kaynağa ihtiyacımız var.”
Gashan gibi şamanlar, doğanın güçlerini kullanmak için doğadaki malzemeleri araç olarak kullanırdılar.
“Genellikle asa ya da tılsım gibi şeyler kullanıyoruz. Doğadan gelen gizemli eşyaları en iyisidir.”
“İllüzyonistlerin de aynı olduğunu mu söylüyorsun?”
Hehe.
Gashan’ın kahkahasını duyabiliyordu. Cale, iri beyaz saçlı yaşlı adamın şiddetle güldüğünü hayal etmeden duramadı.
“Cale-nim, lütfen İllüzyonisti ve o p*çin medyumunu bulun.”
O anda…
‘Cale, Cale! Lordun Şatosunda tuhaf bir şey gördüm!’
‘Lordun Şatosunda bodrumunu kontrol etme talebi, çok sayıda çukur keşfedildi.’
‘Ah, hadi ama! Ona söylemek üzereydim!’
Rüzgâr Elementallerinin sesini duydu. Gashan da konuşmaya devam etti.
“Ve onları bulduğunuzda yok edin. Hem İllüzyonisti hem de kaynağı.”
Gak. Gak.
Kargalar gaklarken Elementallerin fısıltıları devam ediyordu.
‘Her neyse, çukurların içinde bir ton fare vardı! Bu bölgenin altında yollar açıyor gibi görünüyorlardı.’
‘Bu çukurlar bu küçük şehrin yeraltındaki yollarına bağlı!’
‘Beyaz Yıldızın güçlerinin Lordun Şatosunun içinde olduğundan şüpheleniliyor. İçeri girip yok etmeli. Kaos, yıkım, hızlı savaş.’
Gashan tekrar konuşmaya devam etti. Cale her iki bilgiyi de aynı anda kaydediyordu.
“Ah, o İllüzyonistin muhtemelen benim gibi kontrol ettiği bir hayvan türü vardır. Bu nedenle lütfen her zaman çevrenizin farkında olun. Düşmanın kulaklarının nerede olabileceğini asla bilemezsiniz.”
Cale konuşmaya başladı.
“Choi Han, yeraltı.”
Choi Han’ın kılıcı hızla saplandı.
Üzerinde durdukları toprak çevrildi.
Choi Han yerden bir fare yakaladı. Fare yaralanmamıştı ama Choi Han’la göz teması kurduğu anda bayıldı.
Bir Rüzgâr Elementali bu olurken konuşmaya devam etti.
‘Lordun Şatosunun bodrumundaki çukurlardan birinde duran bir kişi vardı! Fareleri kontrol ediyordu!’
Bu İllüzyonist olmalıydı. Cale konuşmaya başladı.
“Bizi çoktan fark ettiler.”
‘Choi Han ve benim burada olduğumuzu biliyorlar.’
Cale’in sert bakışları Lordun Şatosuna yöneldi.
***
O anda. Dubori Lordunun Şatosunun altındaki, hapishane olarak kullanılan bodrum katının her tarafı çukurlarla doluydu.
Çukurlardan birinin ortasında bulunan bir kişi gözlerini açtı ve konuşmaya başladı.
“Beni buldular.”
“Gerçekten mi? Önemli değil.”
Beyaz Yıldız, İllüzyonistle konuşurken maskesine dokundu.
“Her iki durumda da bölgeye yalnızca Choi Han ve Cale Henituse geldi. Yanlarında genç Ejderha bile yokmuş gibi görünüyor.”
“Evet efendim. Beklediğimiz gibi. Choi Han’ın yüzünü de doğruladım, bu yüzden ona halüsinasyon uygulamak kolay olacak.”
Beyaz Yıldız çukurdan dışarı bakan fareye baktı. Konuşmaya başlarken Cale ve Choi Han’ı düşündü.
“Bu sefer kavanozdaki fare olan onlar.”
Uzun zamandan sonra ilk kez işler istediği gibi giderken Beyaz Yıldızın yüzünde memnun bir gülümseme vardı.
***
Cale aynı anda sessizce gülümsüyordu.
———-
Merhabalar, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. Sizi hayal kırıklığına uğrattıysam özür dilerim ve bundan sonra size güzel ve doğru çeviriler sunmak için sıkı çalışacağım. Elimden geldiğince günde en az 1 çeviri ya da daha fazlasını paylaşacağım. Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğim. Sevgiler ve saygılar.