Şu ana kadar işler sorunsuz ilerlediği için Cale korkmuyordu. Bu yüzden Cale hemen Karanlıklar Ormanına doğru yola çıktı.
“Oh, genç efendi-nim, liderliği ben ele alacağım!”
Hilsman, Karanlıklar Ormanının girişini gördükten sonra ilerledi. Ancak iki kişinin ona boş ifadelerle baktığını görebiliyordu.
Biri Cale, diğeri Eruhaben’di.
Ancak, başka bir varlık Hilsman’ın biraz rahatlamasına yardımcı oldu.
“Evet! Yüzbaşı Yardımcısı, gidelim!”
Raon’du.
Raon görünmez olmayı bıraktı ve Hilsman’ı bir gülümsemeyle öne doğru itti. Hilsman da gülümsemeye başladı. Ancak Cale hemen araya girdi.
“Hilsman, hiç Karanlıklar Ormanının merkezine gittin mi?”
Yüzbaşı Yardımcısı, geçen kış on Kurt çocuğuyla Karanlıklar Ormanının dış bölgelerinde eğitim görmüştü.
“Bir keresinde Choi Han’ı oraya kadar takip etmiştim! Lütfen bana güvenin.”
“…Peki.”
Cale, Hilsman’a acele etmesi ve hareket etmesi için el salladı. Hilsman başını salladı ve yürümeye başladı.
Cale yavaşça onu takip etti ve yana baktı. Eruhaben az önceden beri sessizdi.
“Bir sorun mu var Eruhaben-nim?”
Eruhaben, Cale’e baktı ve konuşmaya başladı.
“Ayrıca 10 Mavi Kurt Kabilesi çocuğunuz mu var?”
“Evet.”
Hans, Ubarr bölgesinden döndükten sonra on Kurt çocuğuyla birlikte Harris Köyünde kalıyordu. Hepsi Cale’in beklenmedik ziyaretini memnuniyetle karşılamıştı.
Altın Ejderha mırıldanmaya başladı.
“…Altı kadim güç, her türden Canavar insan ve hatta birden fazla güçlü insan. Yaşamak için ne yorucu bir yol.”
Cale aniden ne diyeceğini şaşırdı. Şimdi düşününce, gerçekten de yorucu bir hayat yaşıyordu.
“Cık. Cık.”
Eruhaben başını salladı ve dilini şaklattı. Düşünmeye başlarken Cale’in ifadesinin karmaşıklaştığını gözlemledi.
‘Bir düşününce bu serserinin zor bir hayatı var.’
Eruhaben gizli örgüt hakkında her şeyi duymuştu.
Cale nereye giderse gitsin her türlü pisliğe bulaşıyor gibi göründüğünden, herhangi bir tanrının bu insan serseriye ona yardım etmesi için her türden eski gücü verip vermediğini merak ediyordu.
Altın Ejderha, önündeki insana biraz acıdı.
Elbette, tüm bunları toplamanın bir tanrı işi olmadığını, Cale’in kendi kararı olduğunu bilmiyordu. Canavar halkı, kadim güçler ve uzman insanlar, Cale bunların hepsini kendisi yapmıştı.
Altın Ejderhanın bunu bilmesine imkân yoktu.
Şu anda Cale’in hayatı hakkında yanlış fikre sahip olan Eruhaben, Raon’un konuşmaya başladığını duyabiliyordu.
“Ama sorun değil çünkü zayıf insan bana sahip! Büyük ve güçlü Raon Miru’ya sahip!”
Raon kendisinden son derece memnun görünüyordu.
Altın Ejderha, Raon’u görmezden geldi ve hâlâ derin düşüncelere dalmış görünen Cale ile konuşmaya başladı.
“Çok çalışıyorsun.”
Cale başını salladı.
“…Öyle görünüyor. Her şeyi çabucak bitirmem gerekiyor.”
Etrafta rahatça oynayabilmesi için her şeyi bitirmesi gerekiyordu. Böylece yatağında yuvarlanabilir ve istediği kadar uyuyabilirdi.
Cale’in rahat yaşama arzusu gitgide büyümeye başladı.
1000 yıla yakın yaşamış olan Kadim Ejderha, insanın kendi kaderini düşündüğünü gördükten sonra gelişigüzel bir şekilde yorum yaptı.
“Seni rahatsız eden şeyi bana anlatabilirsin.”
“…Gerçekten mi?”
Cale’in gözbebekleri normale dönmeden önce bir an için bulanıklaştı.
Eruhaben dilini şaklattı ve başını salladı.
“Tsk tsk, evet.”
Cale, Eruhaben’in ona en az bir kere yardım edeceğini düşünmeye başladı.
Cale gülümsemeye başladı. Altın Ejderha, insanın az önce söylediklerinden mutlu olduğunu düşünerek kendini daha iyi hissetti.
Ancak gruptaki bir kişi başka bir şey hissediyordu.
“…Genç efendi-nim.”
“Ne var?”
“…Canavarlar tuhaf.”
Ormanın kenarındaki canavarlar tuhaf davranıyordu.
Kiiiiiii- Huff, kiiiiiiiiii-
Doğru dürüst nefes bile alamayan bir goblin çimenlere doğru kaçtı.
Boom. Boom. Boom!
Sıçana benzeyen bir grup canavar sallanırken kafalarını yere vuruyorlardı.
Canavarları şaşkınlıkla izleyen Hilsman, Cale’in gruptan birini işaret etmesiyle olanları kabul etti.
“Yanmızda yetişkin bir Ejderha var.”
“Ah.”
Söyledikleri mantıklı geldi.
Eruhaben Raon’a baktı ve konuşmaya başladı.
“Küçük çocuk, şimdi benim büyüklüğümü anlayabiliyor musun?”
“…Hayır!”
Raon başını çevirdi ve Cale’e doğru uçtu.
Bir Yetişkin Ejderha, Ejderha Korkusunu kullanmadan bile çok güçlü bir auraya sahiptir. İçgüdülerine güvenen canavarlar, bu auraya karşı en hızlı tepkiyi verirdi.
– İnsan, yakında ilk büyüme evremden geçeceğim! Yani ben daha iyiyim!
‘Konuşmaya devam et.’
Cale, kafasındaki sızlanan sesi görmezden geldi ve orada boş bir ifadeyle duran Hilsman ile konuşmaya başladı.
“Devam et.”
Eruhaben, Cale’e bir soru sordu.
“Cale Henituse, Karanlıklar Ormanının merkezine vardığında kadim gücün yerini bulabilecek misin?”
“Evet efendim. Süper Kayayı bulmak için kadim güçlerimden birini kullanmam gerekeceğine inanıyorum.”
Cale, Süper Kayanın bulunduğu Muhafızın evini bulmak için Yıkım Ateşini kullanması gerektiğini düşünüyordu.
“İnsan! O şimşeği tekrar mı kullanacaksın?! Canın yanacak!”
“Yalnızca zayıf bir sürüm kullanacağım.”
“Sakın bir daha kan kusmaya cüret etme! Yaparsan dünyadaki tüm kayaları yok ederim! HEPSİNİ YOK EDERİM!”
“Evet, evet.”
Cale gelişigüzel bir şekilde Raon’un oyununa ortak oldu.
Eruhaben ikisini izlerken onlara inanamayarak baktı. Ancak bu konuda yorum yapmadı ve bunun yerine farklı bir soru sordu.
“Buradaki siyah bataklıkta bir Ejderha cesedi bulduğunu mu söylemiştin?”
“Evet efendim. Karanlıklar Ormanına hiç gitmediğinizden bahsetmiştiniz değil mi?”
“Evet. Bu çirkin canavarların hiçbirine bakmak istemedim.”
‘Ne cevap ama.’
“Daha sonra bataklığa da gitmek ister misiniz?”
“Gerek yok. Çok sinir bozucu. Başka bir Ejderhanın nasıl öldüğü beni ilgilendirmez.”
Eruhaben sinir olmuş bir ifade sergiledi. Raon yüzüne doğru uçtu ve kafa karışıklığı içinde başını eğdi.
“Gerçekten mi? Goldie, ben senin hikâyeni merak ediyorum! Seni merak ediyorum!”
‘Goldie.’
Eruhaben’in dudaklarının köşesi normale dönmeden önce seğirdi.
“Ahem. Gerçekten bilmek istiyorsan bir dahaki sefere anlatırım, küçük çocuk.”
“Tamam! Ben bekliyor olacağım!”
“Ahem, ahem.”
Eruhaben gizlice konuyu değiştirmeden önce sahte bir öksürük bıraktı.
“Eh, bu Karanlıklar Ormanının biraz benzersiz olduğunu kabul ediyorum, bu yüzden en az bir kez ziyaret etmeye değer. Zaten bu yüzden şimdi buradayım.”
“Karanlıklar Ormanı eşsiz bir yer mi?”
Eruhaben başını salladı.
“İnsanların bahsettiği Beş Yasak Bölge yüzlerce yıl önce belirlenmiştir. Bunlardan ‘Karanlıklar Ormanı’, ‘Dönüşü Olmayan Yol’ ve ‘Umutsuzluk Gölü’ antik çağlardan beri var olmuştur.”
“Antik çağlardan beri mi?”
Cale bu hikâyeyi daha önce hiç duymamıştı.
“Evet, bu üçü on bin yıldan beri var. Bir Ejderha için bile on bin yıl uzun bir süre.”
Antik zamanlar, on bin yıldan daha eski olan herhangi bir şeye atıfta bulunmak için kullanılıyordu.
Cale, bu ilginç hikâye hakkında Eruhaben’e daha fazla soru sormak istiyordu. Ancak bir şey bunu yapmasına engel oldu.
Grrrr-
“E, genç efendi-nim!”
Hilsman kılıcını çıkardı ve Cale’e seslendi. Cale öne doğru baktı.
Şu anda Karanlıklar Ormanının dış ve iç bölgelerinin sınırındaydılar. Hilsman sınır çizgisini çoktan geçmişti.
Cale bu sınıra daha önce gelmişti ama bu onun iç bölgeye ilk adımıydı.
‘Daha önce üzerinden uçmuş olmama rağmen.’
Bu bölgeden ilk kez geçiyordu.
Kara Büyücü Mary’nin iskeletlerle dolu mağarası da dış bölgedeydi.
Bunun nedeni, sebepsiz yere güçlü canavarlarla karşılaşmak istememesiydi.
Cale sınır çizgisini aştı.
Grrrr-
İçeri girer girmez büyük bir canavar görebiliyordu. Bir devin daha gelişmiş bir versiyonuna benzeyen bir canavar, ağaçların arasından kendini gösterdi.
Dişleri Cale’in kollarının büyüklüğündeydi ve siyah derisi onu bir devden daha çirkin gösteriyordu. Elindeki sopa kayadan yapılmış gibiydi.
Ancak, bu canavarın gözleri odaklanmıştı.
Biraz zekâsı var gibiydi.
“Genç efendi-nim, lütfen arkama gelin!”
Hilsman, sanki ondan hiç korkmamış gibi kılıcını canavara doğrulttu.
Cale, cesur Hilsman’a bir soru sordu.
“Ne yapıyorsun?”
“…Affedersiniz?”
Hilsman, Cale’in sorusu karşısında şaşırmıştı. O anda olan oldu.
Boom.
Canavar sopayı elinden düşürdü ve sonra…
Bam, bam!
Kafasını yere vurmaya başladı.
Hilsman sonunda etrafa bakmak için zaman ayırdı. Sessizdi, fazla sessizdi.
O sırada birinin sesini duyabiliyordu.
“Ah, biraz zekân var.”
Eruhaben’di.
Hilsman, daha önce hiç görmediği bir şeyi görmeden önce Eruhaben’in yorumu üzerine irkildi.
“Hey.”
Grr.
“Bizi merkeze götür.”
Grr.
Canavar hızla ayağa kalktı. Hilsman, canavarın hareketinde bir şövalyenin hızını görmüş gibi hissetti.
Bam!
Canavar sopasını bir kez daha yakaladı ve yanındaki kısa bir ağaca çarptı.
Çat, bum.
Ağaç devrildi. Hilsman canavarın gücü karşısında nefesini tuttu ama canavarın sonraki birkaç hareketi daha da şaşırtıcıydı.
Canavar önlerine çıkan her türlü engeli yok ederken onlara rehberlik ediyordu.
Ağaçlar, küçük kayalar, uzun yabani otlar, canavarın Eruhaben için düz bir yol yaratma arzusundan hiçbir şey kurtulamadı.
“Hadi gidelim.”
Hilsman, Eruhaben’in sözleri üzerine kılıcını kınına geri koydu. Bir Ejderhanın görkemli doğasını hissedebiliyordu.
Ancak Hilsman hareket edemedi.
“…Genç efendi-nim?”
“Hey, bunu neden yapıyorsun şimdi?”
Raon endişelenmeye başlarken Eruhaben, Cale’e şaşkınlıkla bakıyordu.
“İnsan! Elindeki o küçük şey yıldırım değil mi?!”
Cale’in avucunun üzerinde küçük bir ateş yüzüyordu.
“Neden hiçbir şey söylemeden onu kullanıyorsun?! Bayılamazsın!”
Ancak Cale, Raon’un yorumlarını duyamadı.
Boom. Boom.
İç bölgeye girdiklerinden beri kalbi çılgınca atıyordu.
Cale yere bakmak için başını eğdi.
Bir şey, bilinmeyen bir aura yerden yükseliyordu. Bu aura, elindeki ateşi ortaya çıkarmıştı.
Boom. Boom.
Ayrıca Kalbin Gücünü çılgına çevirdi.
“…Ha?”
Cale’in sesi kafası karışmış gibiydi.
Swiiiiiiiish-
Rüzgâr ayaklarının dibinde toplanmaya başladı. Rüzgârın Sesi ayaklarının yanında küçük bir kasırga oluşturuyordu.
Ve sonunda.
Paaat.
Sol elinde küçük bir kalkan belirdi.
Kırılmaz Kalkandı.
‘…Bu garip. Bu çok garip.’
Cale eski kitapta okuduğu bir şeyi hatırladı.
< Dünyayı karanlıktan kurtarmaya gitmeden hemen önce tüm eşyalarını ve arkadaşlarının eşyalarını memleketinde bıraktı. >
Diğer üçü Cale’e yaklaştı. Raon endişeyle bağırırken Eruhaben, Cale’e ilginç bir yaratığa bakar gibi bakıyordu.
“İnsan, neler oluyor? Sorun nedir? Kadim güçlerin bozuldu mu?”
Cale yavaşça konuşmaya başladı.
“…Nerede olduğuna dair bir his var içimde.”
Bir Evreka anıydı!
Cale hızla yürümeye başladı. Eruhaben’e doğru baktı ve konuşmaya başladı.
“Hadi gidelim.”
“Ben öncülük edeceğim.”
Cale’i ilgili bir ifadeyle izleyen Eruhaben, Cale’in önünden yürümeye başladı. Eruhaben canavara kaybolmasını söylemişti.
“Beni takip et.”
Cale, Eruhaben’in emriyle başını salladı ve Karanlıklar Ormanının merkezine doğru yöneldi.
Cale ona yetişmek için Rüzgârın Sesini kullanırken Eruhaben hızla hareket ediyordu.
Raon, Hilsman’ın onlara ayak uydurabilmesi için Hilsman üzerinde hızlanma büyüsü kullandı.
Cale, Eruhaben’e nereye gideceğini söylüyordu.
“Sola dönelim.”
Boom. Boom.
Vücudundaki kadim güçler ve ayaklarının altındaki toprak ona nereye gitmesi gerektiğini söylüyordu. Bunu kelimelerle anlatmak imkânsızdı.
“Kuzeybatıya.”
“Şimdi kuzeydoğuya.”
Cale bir süre geçince sonunda durdu.
İç bölgenin kuzey sınırına yakındılar.
Cale bu konumda bir kaya görebiliyordu.
Cale’in yaklaşık üç katı boyunda büyük bir kaya parçasıydı.
Henituse bölgesinde herhangi bir yerde bulunabilen ortalama bir kaya parçasına benziyordu.
“O burada mı?”
Eruhaben, Cale’e baktı ve sordu. Ancak Cale’in cevabını duymasına gerek yoktu.
“Tahminimce burada.”
Cale gülümsüyordu.
‘Çılgına döndüler.’
Cale’in vücudundaki dört antik güç çılgına dönmüştü.
‘…Cidden mi?’
Süper Kayanın arkadaşları, şimdiye kadar kazandığı kadim güçlerin gerçekten sahipleri miydi?
Cale yavaşça tekrar gülümsemeye başladı.
O anda oldu.
Çat.
Cale’in sağ avucunun üzerinde yüzen ateş kayaya doğru uçmaya başladı.
Kaya ve ateş birbiriyle temas etti.
Paaaaaaaaaat.
İkisi temasa geçer geçmez kaya sallanmaya başladı.
Cale, ayaklarının altındaki gümbürtüyü hissedebiliyordu.
Kaya kendi kendine çatlamaya başladı.
O anda Cale’in zihninde yabancı bir ses konuşmaya başladı. Adaletli bir kişiye ait gibi görünen derin bir sesti.
‘Doğru noktaya geldim.’
Cale aşırı derecede sersem hissediyordu.
– Ateşten arkadaşım, sonunda geldin. Ebedi düşmanım ve dostum, ben- mm?
Derin ses gerginleşti.
– Ha?
Sesin de kafası son derece karışık görünüyordu.
– …Ne oluyor?
Korkunç Dev Taşı’nın sahibi olan derin ses gergin bir tonda konuşmaya başladı.
– Neden cimri, hırsız, ağlayan bebek ve hatta obur bile-
Cimri, Yıkım Ateşiydi.
Hırsız, Rüzgârın Sesiydi.
Ağlayan bebek, Kalbin Gücüydü.
Obur, Kırılmaz Kalkan olmalıydı.
– Sen de kimsin?
Cale konuşmaya başladı.
“Adım Cale Henituse.”
Evreka!