‘Yaklaşık bir saat içinde oraya varmış oluruz.’
Cale, dönüp grubuna bakmadan önce artık doğru ve tam olan haritayı cebine koydu.
Drip, drip.
On’un keskin pençelerinden kan damlaları akıyordu.
“Grr, Grrrrrr.”
Tilkiye benzeyen küçük bir canavar zehirden yerde seğiriyordu. Kara Ejderha rapor vermeye geldi.
“Hepsi tamam.”
Bu tilki benzeri hayvanlardan yirmiye yakını ölmüştü.
‘Gerçekten de deneyimle daha da güçleniyorlar.’
On ve Hong, kabilelerinden kaçtıkları için ve de saklanarak yaşamak zorunda oldukları için doğru dürüst bir şey öğrenememiştiler. Kara Ejderhanın durumunda ise, o da tüm hayatı boyunca hapiste yaşadığı için doğal olarak deneyimden yoksundu. Cale, eğitimlerindeki bu boşlukları hızla doldurmak için Karanlıklar Ormanının canavarlarını kullanıyordu.
“Ben de savaşmalı mıydım?”
Güvenli bir şekilde deneyim yaşama fırsatını başka nereden bulabilirdi? Cale kendi kendine mırıldanırken Kara Ejderha ve yavru kediler aniden başlarını çevirdi.
“İşe yaramaz bir fikir gibi görünüyor!”
“Zayıf insan, bu kadarı şimdilik senin için çok fazla. Bir gün için savaşman yeter.”
“En küçüğümüz haklı. Geçen sefer kalkanı çok fazla kullanmaktan kan kustun!”
Paseton bir iç çekti.
“…Ho.”
Ancak Cale, Witira’nın sadece parlak bir şekilde gülümsediğini görebiliyordu. Sonra onun kararlı bir bakışla kırbacını okşadığını gördü.
Bu, savaşmak isteyen birinin bakışıydı. O gerçekten korkutucu bir varlıktı.
Cale hızla sihirli çantasını açtı ve herkesi etrafına topladı.
“Daha ileri gitmeden herkes bunları taksın.”
“Zehir yüzünden mi?”
“Evet.”
Cale, kafasını ona doğru uzatan Kara Ejderhaya maske takmadan önce Paseton’un sorusunu yanıtladı.
“İnsan. Burada garip bir koku var.”
Kara Ejderha bunu birkaç gün önceden beri Cale’e sık sık bunu söylüyordu.
“Nasıl bir koku?”
“Bilmiyorum. Buradayken daha da güçlü geliyor. Bu aşina olduğum bir şey.”
“Muhtemelen zehir ya da yakındaki bitkilerden gelen çürümüşlük kokusudur.”
Cale ejderhanın yorumlarını savuşturdu ve On’a doğru yaklaştı. Göz ardı edilen Kara Ejderha, maskeyi takarken başını eğdi.
Kara Ejderha mırıldanmaya başladı ama maske Cale’in onun ne dediğini duymasını engelledi.
“…Hayır. Öyle sıradan bir koku değil.”
Ancak Kara Ejderha sessiz kalmayı tercih etti çünkü aldığı koku, tehlikeli bir koku değildi.
Cale daha sonra maskeyi On’un yüzüne taktı.
‘Choi Han bile bu bataklığın etrafında olmaktan kaçındı.’
Choi Han, zehirlere karşı oldukça yüksek bir dirence sahipti. Ancak Karanlıklar Ormanında başka birçok yol varken ve bu yol dağınık ve sinir bozucuyken bataklıktan geçmesi için hiçbir sebep yoktu.
Paseton, Cale’e yaklaştı.
“Bu kadar büyük bir ormanda sadece iki bataklık olması gerçekten de ilginç.”
“Öyle mi dersin? Ben senin gibi düşünmüyorum.”
Paseton, Cale’in maskenin altından sırıtmaya başladığını görebiliyordu. Oldukça sinsi bir gülümsemeydi.
“Gözlerinle gördüğünde ne demek istediğimi anlayacaksın.”
İki bataklık yeter de artardı bile. Cale herkesin maskelerini taktığını doğruladı ve yüz ifadelerini kontrol etti. Karanlıklar Ormanına girdiklerinden beri geceleri sadece 1-3 saat kadar uyuyorlardı.
“Hepiniz çok sağlıklı görünüyorsunuz.”
Kimse yorgun görünmüyordu.
“Hepiniz gerçekten harikasınız.”
Cale’in yorumu üzerine Paseton’un yüzü buruştu. Kız kardeşine baktı ve bakışlarıyla sordu.
‘Gerçekten bunu söyleyen o mu olmalı?’
Witira omuzlarını silkti ve soruyu yanıtlamaktan kaçındı. Paseton, şu anda grubun en sağlıklısı gibi görünen Cale’e bakmak için geri döndü.
Paseton daha sonra Kara Ejderha ve yavru kedilere baktı. Cale’in yorgun olduğunu düşündükleri her seferinde Cale’e göz kulak olmak için onun yanına koşturuyordular. Elbette Cale, Kalbin Gücü sayesinde enerji doluydu ama bunu başka kimse bilmiyordu.
Witira, Cale’e sorarken elindeki kırbacı okşamaya devam etti.
“Genç efendi Cale, şimdi sıra bizde mi?”
Cale cevap vermek yerine ayağıyla işaret etti.
Dış ve iç bölgeler arasındaki sınır tam da oradaydı.
“Grrrrrrrr.”
“Kaaaaaaa!”
“Squeeeeeak-”
Sınırı geçer geçmez Cale’in kulağına doğru bir sürü ses geldi. Daha sonra sınırı bir adım daha geçen Witira ile konuşmaya başladı.
“İlerle.”
İnsana dönüşmüş Kambur Balina. Bu deniz hükümdarı dikkatli davranacak bir tip değildi.
“Şimdi senin sıran.”
Şak.
Cale konuşmayı bitirir bitirmez Witira kırbacını salladı.
Boom!
Kırbaç darbesi yerde büyük bir krater oluştu.
“Grrrr.”
“Keeeeeeeeee.”
“Squeeeeeeak.”
Gürültüler kayboldu.
Gücü Choi Han ile Kara Ejderha arasında bir yere yakın olan Witira, bir kavga için can atıyordu. Grubun beklenenden daha iyi becerilerine sahip üyelerine bakarken kalbi çılgınca atıyordu.
“Acele edeyim mi?”
Gülümseyerek sordu ve bu gizemli genç efendi tamamen rahat bir gülümsemeyle yanıt verirken Cale’e sordu.
“Evet, yapabildiğiniz kadar hızlı olabilirsiniz. Eve gidip dinlenmek istiyorum.”
Paseton, Cale’in söylediklerini duyduktan sonra girdap kılıcını çıkarmadan önce içini çekti.
Düşmanlar artık sessiz olan ormanda yavaş yavaş kendilerini göstermeye başladılar.
Dış ve iç bölgeler arasındaki sınır, iç bölgedeki canavarlardan daha zayıf olan canavarların yeriydi, ancak önlerindeki canavarlar hala dışarıdaki sözde zayıf canavarlardan çok daha güçlüydü.
Burada Doğu Kıtasından mutant devler, mutant troller, örümcek benzeri canavarlar ve hatta üst düzey canavarlar ortaya çıkıyordu.
“Buradaki canavarlar gerçekten farklı. Ejderha-nim’i gördükten sonra bile hala savaşmak istiyorlar.”
Paseton öne çıktı ve Kara Ejderha ile Cale arasında bir ileri bir geri baktı. Cale başını salladı ve bir emir verdi.
“Acele et ve savaş.”
“…Evet efendim.”
Paseton ileri atıldı ve güçlü canavarlar ile Balina kardeşler arasındaki savaş başladı.
Karanlıklar Ormanındaki canavarlar, ejderha veya Balina kabilesi üyeleri gibi güçlü yaratıkların önünde bile korkmazlardı. Aslında, bu onlara daha da sert saldırmalarını sağlardı. Kendilerine hükmedebilecek güçlü bir kişinin Karanlıklar Ormanında ortaya çıkmasına izin verememeleri gerektiğini düşünerek hayatta kalmak için savaşıyor gibiydiler.
Cale, bir kalkanın etrafını kapladığını görene kadar acelesiz bir şekilde yürürken onların savaşını izliyordu ve bunun üzerine Kara Ejderhaya sordu.
“Senden ne haber?”
“Bu zayıf varlıklarla uğraşmak çok sinir bozucu.”
“Eminim öyledir. Hadi gidelim.”
Cale, etrafındaki kalkanla birlikte yavaşça ilerlemeye başladı.
Boom!
Bir devin vücudu iki eşit parçaya bölündü. Kanın bir kısmı kalkana sıçradı.
Şak. Boom!
Kırbacın sesini dev bir örümceğin patlaması izledi ve yere düşmeden önce bacaklardan biri uçup kalkana çarptı.
“İzleyin ve öğrenin.”
Cale, sakince konuşurken ve savaş alanında düz bir çizgide yürürken On, Hong ve Kara Ejderha umursamıyormuş gibi davranıp ama aslında ciddi bir şekilde savaşı izliyorlardı.
Ormanda gezintiye çıkmış gibi görünen Cale’in önünde beliren canavarların hepsi Witira sayesinde ortadan kayboldu. Cale, uzaktaki bataklığı görünce konuşmaya başlamadan önce durdu.
“Burası artık bataklık bölgesinin başlangıcı oluyor.”
Boom. Boom.
Mutant trolün önce kafası sonra da onu izleyen gövdesi yere düştü. Witira karşılık verirken kamçıdaki sıvıları silkeledi.
“Hadi hareket etmeye devam edelim.”
“Ahh.”
Paseton, kardeşini Cale’in yanına kadar takip ederken içini çekti. Balina kardeşler bir anda yürümeyi bırakıp maskelerini sıkıca bastırdılar. Çünkü birden burunlarına zehir ve çürük kokusu girmişti.
Aynı zamanda şimdiye kadar gördükleri en büyük ağaçların kapladığı bataklığı gördükten sonra gözleri kocaman açıldı.
“Ne düşünüyorsunuz? Karanlıklar Ormanı demek için çok uygun bir yer değil mi?”
Cale şok olmuş Paseton’dan başka tarafa doğru döndü ve bataklığa baktı.
Bataklık bir göl kadar geniş ve zifiri karanlıktı.
Geri kalanlarla konuştu.
“Oldukça büyük bir göl gibi. Birden fazla büyük geminin sığabileceği kadar büyük. Ayrıca diğer bataklıklara göre eşsiz çünkü bu bataklık siyah.”
Karanlıklar Ormanının adının nedenini açıklamak için en uygun yerdi.
Bu bataklık, ormandaki tek gerçek siyah noktaydı.
“…Bu kadar büyük olmasını beklemiyordum.”
Witira hayranlığını dile getirdi. Bataklığın kapladığı alana baktıktan sonra bir kez yutkundu. Cale neden böyle bir tepki verdiğini anlamıştı.
Bitkilerin tümü ya siyah ya da kahverengiydi, ancak ölü değildiler. Aslında ölü olmaktan ziyade son derece canlı görünüyordular.
“Zehirden olmalı.”
Cale yanıt olarak başını salladı ve yüzündeki maskeyi sıktı. Ayakkabılarının bağcıklarını da sıkılaştırdı ve birkaç eldiven giydi.
Grubun geri kalanı da onu izledi.
Maskenin içinden Cale’in sesini duyabiliyorlardı.
“Buradaki bitkiler zehir içinde büyümüş ve bu çevrede hayatta kalabilmek için mutasyona uğramışlar. Ölümcül bir zehir olmasa da hepsinin içinde bir çeşit zehir var. Dikkatli olun ve bitkilerin cildinize temas etmemesine önem verin.”
Bu, Paseton’un deniz insanlarının zehri hakkında düşünmesini sağladı ve çabucak tamamen vücudunun hepsinin kaplandığından emin oldu. Sonra bir şeylerin tuhaf olduğunu hissetti.
“…Hong?”
Kırmızı kedi yavrusu yanından geçti. Hong, Cale’e baktı ve Cale’in başını salladığını gördükten sonra bataklık bölgesine daldı. Witira uzanıp onu yakalamaya çalıştı ama çok geçti.
“Hong!”
Hong’un üzerinde ne bir maske ne de herhangi bir şey vardı. Witira şaşkınlıkla Cale’e baktı ama Cale şaşırmış gibi görünmüyordu. Witira daha sonra Hong’un sesini duydu.
“Lezzetli!”
Hong kuyruğunu sallıyor ve siyah bir bitkiyi çiğniyordu. Cale de bataklık bölgesine adım attı ve Hong’a yaklaştı.
“Nasıl bir şey?”
“Bu sadece felç edici bir zehir, ama keskin!”
Cale, heyecanlı Hong’a sert bir şekilde yorum yaptı.
“Yavaş ol, boğulabilirsin. Yavaş ye ama çok ye.”
“Peki. Şimdiden güçlendiğimi hissediyorum.”
Cale, bataklık bölgesinin dışında hâlâ boş boş onlara bakan Balina kardeşlere sert bir şekilde yorum yaptı.
“Gelmiyor musunuz?”
Balina kardeşler yüzlerinde emin olmayan ifadelerle yavaş yavaş bataklığa girdiler. Cale onları yavaşça bataklığa yaklaştırdı. Neyse ki, kahverengi zemin ve siyah bataklığı birbirinden ayırt etmek kolaydı, bu yüzden bataklık gölüne düşme tehlikeleri yoktu.
Bu şekilde Cale de çevresini hızla inceleyebilmişti.
“Paseton.”
“Evet?”
Paseton yüzünde gergin bir ifadeyle orada duruyordu, sanki daha önceki o boş ifade hiç var olmamış gibi davranıyordu. Cale yakındaki bir yeri işaret etti.
“Biri yakın zamanda buraya uğramış gibi görünüyor, değil mi?”
Yerde bazı ayak izleri ve bir sürü başka izler vardı. Canavarlar bu bölgeye gelmediği için bunun tek bir açıklaması olabilirdi.
“Bunu araştıracağım.”
Paseton hemen izleri araştırmaya gitti ve Cale ondan başka tarafa döndü.
Deniz insanlarını daha güçlü yapan ve bataklıktan gelen madde. Geride bıraktıkları kanıtlar, Cale’e bunun ne olabileceğine dair iyi bir fikir verdi.
“…Bu maddenin bataklığın kendisi olma ihtimali yüksek gibi görünüyor.”
Bataklığın yanında yerde birçok iz vardı. Buraya kimsenin gelmeyeceğine inandıkları için muhtemelen izlerini gizlemeyi umursamıyorlardı.
Tap tap.
Cale, bataklığa bakmayı bıraktı ve bacağında bir dokunuş hissettikten sonra aşağı baktı.
Ağzı simsiyah bir maddeyle kaplı Hong gerçekten heyecanlı görünüyordu ve sevimli olmaya çalışıyormuş gibi Cale’e sürtünüyordu.
“Ben de bataklık suyundan içmeyi denemek istiyorum.”
Yanlarında olan Witira irkildi ama Cale, Hong’a cevap verirken bunu umursamadı.
“Şimdilik biraz bekle.”
Hong’un kulakları düştü.
“…Ama daha da güçlenmek istiyorum.”
“Neden?”
Hong, Kara Ejderha ve kız kardeşi On’a doğru baktı. O anda büyük bir el Hong’un başını okşadı.
“İşe yaramaz şeyler düşünme ve yavaş ol. Sen çoktan benden daha güçlü oldun bile.”
“Ama herkes senden daha güçlüdür zaten.”
Cale, Hong’un başını hafifçe okşadı ve Hong’a oraya gitmesini ve başka zehirler yemesini söyledi.
Cale, arkasını dönmeden önce On ve Hong’u gelecekte nasıl güçlendireceğini düşündü. Ancak bu hemen kaşlarını çatmasına neden oldu.
‘O’nun nesi var?’
Kara Ejderha, başını sürekli olarak sola ve sağa eğdiği için tuhaf davranıyor gibiydi.
O sırada Paseton yaklaştı.
“Yakın zamanda etraftaki bitkilerden herhangi birinin kazıldığına dair hiçbir işaret yok. Ancak, bataklığın kendisine bir şeyler yaptıklarına dair birçok işaret var. İşaretlere dayanarak, iki hafta ila bir ay önce burada olduklarını söyleyebilirim.”
Cale geniş bataklığa baktı ve karşılık verdi.
“Bataklığın bir kısmını toplamışlar gibi görünüyor.”
“Öyle olmuş gibi.”
Cale, Paseton ve Witira’nın ciddi göründüğünü gördükten sonra konuşmak üzereydi. Ancak o sırada Kara Ejderha yaklaştı ve Cale kaşlarını çatmaya başladı.
“Maskeyi neden çıkardın?”
“Tanıdık bir koku değildi, tanıdık bir mana kokusuydu.”
‘Ne?’
Cale sırtında bir ürperti hissetmeye başladı. Kara Ejderha kısa ön pençesiyle bataklığı işaret etti.
“Burada tanıdık bir mana kokusu var.”
Cale daha da kaşlarını çatmaya başladı. Kara Ejderha kendine güven dolu olarak ekledi.
“Bataklıkta bir ejderha manasının kokusu var.”
Cale acilen siyah bataklığa baktı. Bu son derece geniş bataklık devasaydı ama Cale, yetişkin ya da kadim bir ejderhanın büyüklüğünü düşünüyordu.
“Elbette manada yaşam belirtisi yok. Burası sadece çok zayıf bir iz barındırıyor.”
Bu sözler son darbe oldu. Cale’in kafasındaki inanılmaz düşünce hızla gerçek olmuştu. Daha sonra deniz insanlarının nasıl güçlendiğini bildiğini hissetti.
Bataklığın içinde bir ejderha cesedi vardı.