Cale’i eve ilk karşılayanlar doğal olarak ailesi oldu.
Swish. Swoosh.
Cale’in bedeni iradesi dışında sağa sola çevrildi.
Tap. Tap. Tap.
Cale’in omuzları, kolları, yüzü ve iki eli iyice incelendi. Cale tüm bu süreç boyunca boş bir ifade takındı.
“Ciddi bir yaralanman yok gibi görünüyor.”
Kont Deruth, sonunda rahatlayarak gülümsemeden önce Cale’i uzun süre inceledi. Cale ruhsuz bir gülümseme takındı ve gömleğinin dağılmış manşetlerini düzeltti.
Kont Deruth görünüşe göre hâlâ çok güçlüydü çünkü her sabah kılıcıyla antrenman yapmaya devam ediyordu.
“Durumun nasıl? Yorgun musun?”
“İyiyim.”
Kont Deruth’un işi bittiğinde, Kontes Violan Cale’e yaklaştı.
“Artık yanında daha fazla insan olduğunu duydum.”
Kurt çocuklardan ve Balina kardeşlerden bahsediyordu. Balina kardeşler şu anda Kara Ejderhanın büyüsü sayesinde tamamen farklı görünüyorlardı.
“Evet, bir şekilde durum böyle sonuçlandı.”
“Peki.”
Cale, hala her yeri kusursuz olan Violan’ın gözlerinin soğuduğunu görebiliyordu.
“…Teröristleri hala yakalamadıklarını duydum.”
“Ben de öyle olduğunu duydum.”
“Pekâlâ. Şimdilik idare eder.”
Violan’ın bakışları, ona bakan Kont Deruth’a döndü ve gözlerini kullanarak onunla mesajlaştı. Cale birbirlerine ne anlattıklarını merak etti ama sessiz konuşmalarından habersizmiş gibi yaptı. İkisinin bakışları büyük bir şey yapacaklarmış gibi görünüyordu. Kont Deruth, Cale ile konuşmaya başlarken nazikçe gülümsemeye başladı.
“Başkentteki olayı ve kadim gücün hakkındaki hikâyeleri daha sonra duyabiliriz, o yüzden şimdilik sadece dinlen.”
“Evet babacığım.”
Cale sonunda Kont’un önerisiyle odasına gidebildi. Ancak, onu orada tutan daha fazla insan vardı. O insanlar onun küçük kardeşleri Basen ve Lily idi.
“Hyung-nim, nasıl hissediyorsun-“
“Ah doğru.”
Cale, kardeşlerinden uzaklaştı ve uşak yardımcısı Hans’a işaret etti. Hans hemen onlara yaklaştı.
“Buyurun efendim buradalar.”
“İyi.”
Cale, Hans’tan aldığı eşyaları Basen ve Lily’ye verdi.
“Senin için bir dolma kalem, senin için ise bir kılıç.”
Cale, kardeşlerinin ondan almasını istediği eşyaları unutmamıştı. Onlara hediyelerini verdi ve sormadan önce onlara baktı.
“Sorun nedir?”
Basen’in yüzü asıktı.
“Eminim orada işler çok karışıktı.”
“Yine de sözümü tutmak zorundaydım.”
Basen, Cale’in duygusuz tepkisini dinledi ve dolma kalemin olduğu kutuya tutunup konuşmaya başlamadan önce ona baktı.
“Çok çalışacağım. Bu bölgenin yönetimi ve gelişimi için çok çalışacağım.”
“İyi iyi.”
‘Sıradaki Kont sen olmalısın, bu yüzden yönetim hakkında ders çalışman senin için harika olacak.’
Cale’e göre bu harika bir düşünce şekliydi. Basen eklemeden önce bir an tereddüt ederken Cale gülümsemeye başladı.
“Sizi rahatsız edecek hiçbir şey yapmayacağım.”
“Ne demek istiyorsun?”
“Hiçbir şey, merak etmeyin.”
Basen bundan sonra başka bir şey söylemedi. Cale, Basen’e merakla baktı ve sonunda en küçük kız kardeşi Lily Henituse’ye bakmak için döndü.
Bu 7 yaşındaki küçük çocuğun yüzündeki ifade garip bir şekilde kendinden çok emindi.
‘Şimdi ne oldu?’
“En büyük abim.”
“Lily.”
“Şövalye tugayımıza liderlik edecek ve bölgemizi koruyacak kadar güçleneceğim. Herkesi koruyacağım.”
“Ah, seni destekliyor olacağım.”
Basen yönetimde ve Lily şövalyelerde. İkisi, bölgenin düzgün çalışmasını sağlayacaktı. Bu Cale için ne kadar da harika olurdu? Cale, memnun bir ifadeyle Lily’nin başını okşadı.
“Harika bir şövalye olacaksın.”
“Teşekkürler. Kimsenin zarar görmemesi için her şeyi yapacağım.”
“İyi iyi.”
Cale Lily’nin başını okşamayı bıraktı ve yürümeye başladı.
“Şimdi gidip biraz dinlenmem gerekiyor.”
“Hyung-nim, lütfen iyi dinlenin.”
“Daha iyi olmak için iyice dinlenmelisiniz!”
Cale iki çocuğa el salladı ve odasına doğru yöneldi. İki kardeş, Cale’in uzun süre uzaklaşmasını izledi.
Cale uzun zamandır ilk kez odasına dönmüştü ama odası bir süredir boşmuş gibi hissetmiyordu.
Miyaaavvv.
Miyav.
Yatakta yuvarlanan iki yavru kedi çok heyecanlı görünüyordu ama Cale, yatak odasının dışında onu kimin beklediğini görünce kaşlarını çatmaya başladı ve gözleri o yavru kedileri bile görmedi.
“…Bana bundan sonra hizmet eden sen mi olacaksın?”
Şef Beacrox’du. İkinci Aşçı olarak görevini bırakıp Ron’un işini mi yapmaya çalışıyordu? Beacrox, Cale’in sorgulayıcı bakışını görmezden geldi ve ona bir mektup verdi.
“Babamdan bir mektup.”
“Ah, Ron.”
“Bana bunun bir rapor olduğunu söyledi.”
Cale mektubun açık olmadığını görebiliyordu. Ron, ayrılırken Hans aracılığıyla bir mektup göndermiş olsa da, şimdi raporlarını oğlu aracılığıyla gönderecek gibi görünüyordu.
“Harika. Teşekkürler.”
“Evet efendim.”
“Maes ve Kurt çocukların geri kalanına mutfağa ve servise yardım etme görevlerini verdim.”
Beacrox’un omuzları irkildi ama birkaç saniyelik sessizliğin ardından cevap vermeyi başardı.
“…Anladım.”
Uzaklaşırken çok zayıf görünüyordu ama aslında Beacrox şu ana kadar Kurt çocuklarla iyi bir iş çıkarıyordu.
Cale yatak odasının kapısını kapattı ve Kara Ejderha hemen ortaya çıktı.
“Evimiz harika. Evimiz çok çok harika.”
Kara Ejderha, On ve Hong ile heyecan içinde yatağa atladı. Cale, ortalama yaşları sadece 7 olan üç çocuğun davranışlarına güldü ve yavaşça mektubu açtı. Sonra neredeyse mektubu düşürüyordu.
< Hâlâ hayattayım. Siz de hala hayattasınız, değil mi genç efendi? >
Raporda tek satır vardı.
Bu kadar korkunç bir rapor nasıl var olabilirdi? Ancak bu, aslında Cale’in bunun gerçekten de Ron tarafından gönderildiğini bilmesini sağladı. Ron gitmeden önce Cale ile üzerinde anlaştıkları yazım şekli ve mühür de mektubun Ron’dan olduğunu destekliyordu.
Tık tık tık.
“Genç efendi, girebilir miyim?”
Cale, kapı vuruşuyla birlikte Hans’ın sesini duydu. Kara Ejderha hemen görünmez olurken yavru kediler sakinleşti.
“Gir.”
Hans, konuşmaya başladığı sırada, yavru kediler için elinde atıştırmalıklarla dolu bir şekilde içeri giriyordu.
“Büyücü herhangi bir zamanda ziyaret etmenizin uygun olacağını söyledi.”
“O zaman hemen şimdi gideceğim. Beni takip etmene gerek yok.”
Cale, idari binaya gitmek üzere ayrılırken Hans’ı odada bıraktı.
– Nereye gidiyorsun? Bir büyücüyle buluşmaya mı gidiyorsun?
Cale, On ve Hong ile oynamaya devam etmek yerine hâlâ onu takip eden Kara Ejderhaya doğru hafifçe başını salladı.
Cale, ejderhanın ‘büyücü’ kelimesiyle yakından ilgilendiğinden emindi.
“Genç efendi-nim, tekrar hoş geldiniz.”
“Teşekkürler.”
Binadan içeri girdiğinde birçok insan Cale’i selamlamaya başladı.
“Merhaba genç efendi-nim.”
“Ah, uzun zaman oldu.”
“Büyük bir şey yaptığınızı duydum. Gerçekten muhteşem birisiniz.”
“Tam olarak değil.”
Cale bunu sinir bozucu buldu ve hızlandı. Görünmez Kara Ejderha, kanatlarını biraz daha güçlü çırpmaya başlamadan ve Cale’i takip etmeden önce herkesi gözlemledi.
Kara Ejderhanın kulakları daha fazla titredi ve gittikçe daha fazla insan Cale’i selamlarken gülümsemesi daha da büyüdü.
Cale, hedefine giden kapıyı açarken bunların hiçbirini bilmiyordu. Tabii ki öyleydi, kapıya tıkladı.
“Genç efendi-nim mi?”
“Seni daha önce görmemiştim. Tanıştığımıza memnun oldum.”
“Bu benim için onurdur.”
Bu, bölgenin sihirli görüntülü iletişiminden sorumlu büyücüydü. Görüntülü iletişim genellikle başlangıç ve orta seviye arasındaki bir büyücü tarafından yapılırdı.
“Hemen bağlanabilir miyiz?”
“Tabii ki. Sizi nereye bağlayayım?”
Büyücü, görüntülü iletişim cihazını hazırlarken Cale’e doğru arada bir bakmaya devam etti. Bölge şu anda Cale Henituse hakkında hikâyelerle doluydu. Belki de bu yüzdendi ama büyücü Cale eve gelir gelmez kiminle iletişime geçmek istediğini merak etmekten kendini alamıyordu.
Cale, gelişigüzel bir şekilde yanıtladığı için büyücünün merakı hakkında bir fikri yoktu.
“Saray.”
“Ah, saray- saray mı?”
“Evet.”
Cale biraz daha kesin belirtmek için ekledi.
“Beni majesteleri, veliaht prense bağla.”
Cale tereddüt eden büyücüyü gördü ve hafifçe kaşlarını çatmaya başladı.
“Neden? Bu mümkün olan bir şey değil mi? O zaman sesli mesaj bırakabilir miyim?”
“Ah, hayır. Bunu yapmak mümkün. Elbette mümkün.”
Saray çok sayıda görüntülü iletişim aldığından ve böylece çok sayıda talep nedeniyle sarayın tüm talepleri kabul etmesi mümkün olmayabileceğinden, görüntülü veya sesli mesaj bırakmak mümkün oluyordu.
‘Bu dünya oldukça rahat, her şey için sık sık büyücülere ihtiyaç duymanız dışında.’
Büyücü, cihazı saray hattına yerleştirip Cale’e rapor verirken telaşlanmış gibiydi.
“Şu anda bağlantı kurmak zor olacak gibi görünüyor, ancak isterseniz majesteleri için sesli mesaj bırakabileceksiniz.”
Cale yüz yüze konuşmayı tercih ediyordu ama bu aslında çok da gerekli değildi. Cale başını salladı ve büyücü odadan çıkmadan önce cihazı çalıştırdı. Cale, büyücünün odadan çıktığından emin olunca cihaza doğru konuşmaya başladı.
“Majesteleri, ben Cale Henituse.”
Her zamanki gibi direk konuya girdi.
“Whipper Kırallığının Sihir Kulesini satın almayı planlıyorum.”
Altın çeki ilk kullanacağı yer. Cale, bu mesajı duyduğunda veliaht prensin yüzündeki ifadeyi hayal etti. Cale ayrıca Alberu’nun onaylamaktan başka seçeneği olmadığını da biliyordu. Alberu telaşlı ve sinirli gibiymiş davranabilirdi ama aslında Cale’in yaptığı şeyi beğenecekti. O da ne olduğunu merak edecekti.
Cale bu yüzden başka bir cümle daha ekledi.
“Bilginize, bir hafta boyunca görüntülü veya sesli iletişim kuramayacağım. Bir süreliğine bir yere gitmem gerekiyor. Sadece önceden haber vermek istedim.”
Cale daha sonra büyücünün işini bitirdikten sonra basmasını söylediği düğmeye bastı. Sesli mesajın bırakıldığını belirtmek için cihazda mavi bir ışık belirdi.
Daha sonra büyücüyü geri çağırdı ve büyücü konuşmaya başlamadan önce ışığa baktı.
“Mesaj düzgün bir şekilde bırakılmış gibi görünüyor.”
“İyi.”
Büyücü, Cale’in yüzündeki gülümsemeyi gördü ve konuşmaya karar verdi.
“Görünüşe göre oldukça mutlu bir mesaj bırakmışsınız?”
“Yani, ben öyle olduğunu düşünüyorum.”
Veliaht prens muhtemelen yarın mesajı duyacaktı. Cale, veliaht prensin onun dönüşü için bir hafta beklemesi gerektiği gerçeğine gülümsüyordu.
– …Veliaht prens için üzülüyorum.
Kara Ejderha aniden veliaht prens için üzülmeye başladı. Cale bu yorumu görmezden geldi ve Kont Deruth’u aramak için malikâneye gitmeden önce iletişim odasından çıktı. Buradayken her şeyi aynı anda halletmek istiyordu.
***
“Harris Köyü’ne gitmek istiyorsun yani?”
“Evet.”
Cale, Kont Deruth’un sorusuna başını salladı. Babasına hem antik gücü hem de Harris Köyü’nü anlatmıştı. Ancak Kont Deruth, Harris Köyü konusuna odaklanmıştı.
Deruth, oğluna bakmadan önce Cale’in elindeki ‘Harris Köyü Olay Raporu’na baktı. Cale’in bakışları ciddi görünüyordu. Gerçekten de bunu kastetmişti.
Harris Köyü.
Kont Deruth, soruşturma ekibinden gelen raporu duyduktan sonra oraya gitmişti. Olanları görünce öfke ve üzüntü hissetmişti.
Köy gerçekten tamamen yıkılmıştı ve faillere dair hiçbir iz yoktu.
Bu yüzden yakın bölgelerden işbirliği istedi ve herhangi bir bilgi için kulaklarını açık tutmalarına dair Bilgi Loncasına ulaştı ve onlarla anlaştı.
“…Choi Han adındaki genç adam için endişelendiğin için mi?”
Kont Deruth, Harris Köyü’nde bir savaş olduğunu gösteren izler bulmuştu. Bu, onun Choi Han’ın güç seviyesini tahmin etmesine izin veriyordu. Choi Han ile daha uzun zaman geçirmiş olan oğlunun onun gücünü bilmemesine imkân yoktu.
“Sanırım buna böyle diyebilirsiniz.”
Cale, Deruth’un sözlerine başını salladı. Zaten sunabileceği tek bahane buydu.
Kurt çocukların çılgın mod dönüşümü ve vahşi içgüdü eğitimi için oraya gitmek istediğini söyleyemezdi. Bunun Kara Ejderhanın büyüyecek ve buraya sığamayacak olduğu için olduğunu da söyleyemezdi. Balina kabilesinin deniz insanlarına karşı savaşına bir çözüm bulmak için Karanlıklar Ormanına gittiğini ise kesinlikle söyleyemezdi.
Cale, Kont Deruth’un hâlâ düşündüğünü görebildiği için devam etti.
“Soruşturma ekibi zaten soruşturmasını tamamladı ama ben kendi gözlerimle görmek istedim. Ayrıca, canavarlar için endişelenmeme bile gerek yok. Kış mevsimi değil.”
“Bu doğru.”
Karanlıklar Ormanının canavarları. Harris Köyü ile Karanlıklar Ormanı arasında insan yapımı büyük bir taş duvar vardı. Bu duvar canavarlardan korunmak içindi.
Son 150 yılda herhangi bir canavar saldırısı olmamıştı. Belki insanlar korkmuştu çünkü Karanlıklar Ormanına gidersen nasıl öleceğine dair çok hikâye vardı ama gerçek bir canavarın ortaya çıkması çok nadirdi.
Sorun şu ki, ortaya çıkan tüm canavarlar son derece güçlü mutant canavarlardı.
Kont, 150 yıldır hiçbir canavarın ortaya çıkmadığı gerçeğini tuhaf bulmuştu ve bu yüzden oraya birden fazla soruşturma ekibi göndermişti, ancak bu ekipler gerçekte sadece içeri girmeden yalnızca Karanlıklar Ormanının etrafında dolaşabilmişlerdi.
Sonunda Kont Deruth konuşmaya başladı.
“Harris Köyü’nde hâlâ askerler var, bu yüzden güvenli olacaktır.”
Kararını vermiş gibi konuşmaya devam etti.
“Kendi himayene aldığın insanlarla ilgilenmelisin.”
Cale yavaşça başını salladı. Bu inanılmaz bir yanlış anlaşılmaydı.
“Choi Han benim astım değil.”
Astı olarak Choi Han’ı almak mı? Cale asla böyle bir şey yapmazdı. Deruth başını sallamadan önce oğluna gülümsedi.
“Tamam öyleyse. Sen ne dersen. Artık kocaman oldun.”
“Tabii ki. 18 yaşındayım.”
“Çok hızlı büyüdün. Peki. Şimdi gidebilirsin.”
Cale, kapıya doğru dönmeden önce babasına selam verdi. Arkasında Kont Deruth’un sesini duyabiliyordu.
“Cale.”
Cale arkasını dönerken Deruth konuşmaya devam etti.
“Altın kaplumbağa her zaman ailemizin arması olmadı. Biz, ailemizi ve diğer her şeyi korumaya yeminli bir savaşçı ailesiyiz.”
İkisi göz teması kurdular.
“Güçlü kabuğumuzla her şeyi koruyoruz. Ancak, en önemli şeyin kendini korumak olduğunu unutmamalısın. Bu yüzden biz bir kaplumbağayız.”
Güçlü kabuğuyla kendini koruyan bir kaplumbağa. Başkaları tarafından her yönüyle vasat olarak tanınan Kont Deruth, oğluna bir kez daha hatırlattı.
“Bu yüzden her zaman kendini ilk sıraya koymayı hatırlamalısın.”
Sonra hafifçe gülümsedi ve ekledi.
“Kazandığın kadim güç çok havalı.”
Cale, şaka yollu yanıtlarken Kont Deruth’a benzer şekilde gülümsedi.
“Değil mi? Bu çok havalı bir güç. Oh, ve ben her zaman öncelik olarak kendi güvenliğimi öne koyarım.”
“İyi. O zaman sevindim.”
Cale, Deruth’un başını salladığını ve ofisten çıkmadan önce masanın üzerindeki rapora baktığını gözlemledi. Onlar ayrılır ayrılmaz Kara Ejderhanın ona bir sorusu vardı.
-İkiniz bir ailesiniz, değil mi?
Cale soruyu başıyla onayladı.
Ertesi gün Cale, Balina kardeşlerle konuşmaya başlarken araca biniyordu.
“Yeni muhafızlarım olmak için fena gözükmüyorsunuz.”
Elinde kırbaçla Witira ve elinde kılıçla Paseton, ikisi de Cale’e gülümsedi. Hala Kara Ejderhanın görünüş büyüsünün etkisindeydiler. Cale, Harris Köyü’ne, daha doğrusu Karanlıklar Ormanına doğru ilerlemeye başladı.