Prens Alberu, Cale yanıtlarken Cale Henituse’un birdenbire inanmaz bir ifadeye büründüğünü görebiliyordu.
“…Ben insanım?”
Bu prensin neden bu kadar aptalca bir soru sorduğunu soran bir ifadeydi. Alberu farkında olmadan bir iç çekti.
“Hahh. Doğru, elbette insansın.”
Cale, konuşmaya devam etmeden önce Alberu’nun ikisini de işaret ettiğini görebiliyordu.
“Sen de ben de insanız.”
Kara Ejderha o anda Cale’in zihnine konuştu.
– Bu bir yalan. O tamamen insan değil.
‘Küçük Ejderha, lütfen durur musun?’
Cale soğukkanlılığını korumakta zorlanıyordu. Ancak, Cale ve Kara Ejderha arasında kritik bir zayıflık farkı vardı. Kara Ejderha istediği zaman Cale ile konuşabilirdi ama Cale ejderhayla konuşamıyordu. Bu tek yönlü bir iletişimdi.
Herhangi bir büyü becerisinden yoksun olması onun hatasıydı.
– Bu muhteşem Ejderha dört yıllık hayatında ilk defa, etraflarında böyle bir atmosfere sahip bir cins görüyor.
Ejderhanın dört yıllık ömrü. Kara Ejderha sadece kendisini, insanları ve yakın zamanda tanıştığı Kedi Kabilesi ve Kurt Kabilesi üyelerini görmüştü.
Veliaht prens bu türlerden biri değildi. Cale, kendisine bakan veliaht prense doğru konuşmaya başladı.
“Tabi ki. İnsan olmak için çok şey yapmaya gerek mi var? Birbirimizle yaşarsak hepimiz insanız.”
Cale, Kara Ejderhanın söylediklerini unutmaya karar verdi. Prens Alberu konuşmaya başlamadan önce sessizce Cale’e baktı.
“Haklısın. Aslında insan olmak için fazla bir şey yapmaya gerek yok. Yine de.”
Yine de. Fakat. Cale, bu sözleri duymayı ne zaman bırakacağını merak ediyordu. Cale düşünürken Prens Alberu Cale ile konuşmaya başladı.
“Ziyafet salonunda yanıldığımı sanıyordum ama etrafınızda tuhaf kokular var.”
“…Koku?”
Cale şokla karşılık verdi.
“Daha yeni duş aldım.”
Veliaht prens, Cale’in yanıtını duyduktan sonra hiçbir şey söylemeden ağzını birkaç kez açıp kapadı. Cale, Alberu’nun alnında kaşlarını çatmaktan oluşan kırışıklıkları görebiliyordu. Bir şey düşünüyormuş gibi görünüyordu. Ancak yüzündeki tüm izleri sildi ve meselenin özüne geldi.
“Bizim gibi iki kişinin bir şeyleri dolaylı yoldan iltifatlar döşeyerek konuşmaya çalışmasına gerek olduğunu düşünmüyorum. Peki, ödül olarak ne istiyorsun?”
Alberu, Cale’e sorarken kollarını kavuşturdu. Alberu’nun buraya bu kadar geç gelmesinin nedeni, olayın sonrasında oluşan hasarlarla uğraşmaktı, ama aynı zamanda Cale Henituse ile ilgili dosyalara bakmak zorunda olmasıydı.
Ancak Cale hakkında hiçbir şey yoktu. Bir şey vardı ama faydasızdı.
< Kuzeydoğuda çöp gibi olan karakteriyle ünlü. >
< İki yıl önce halef konumundan tamamen çıkarıldı, ancak bu kararla ilgili herhangi bir şikâyette bulunmuyor. >
< Evde sorunlara neden olmaya çalışma belirtisi yok. >
Raporlar sadece Cale Henituse’un etrafta dolaşmayı ve içmeyi seven bir pislik olduğunu söylüyordu. Bu, hiçbir bilgiye sahip olmamaktan daha kötüydü. Alberu’nun önündeki Cale çöp değildi.
Örneğin, prensin sorusuna verdiği yanıtı ele alalım.
“Majesteleri, lütfen önce sizin için ne yapmam gerektiğini açıklayabilir misiniz?”
Bir çöpün böyle bir şey istemesine imkân yoktu. Alberu dürüstçe yanıtladı.
“Soylulara bir şey söylememeni istiyorum.”
Bu en zor şeydi. İşte bu yüzden veliaht prensin Cale’den isteği buydu ve bu yüzden Cale’in ödülünü bu konuyla pazarlık etmekte istekliydi. Bugünkü olaylar kraliyet ailesi için utanç vericiydi ve bunun iktidar konumlarını etkilemesine izin veremezlerdi.
Bu yüzden Cale’den bunu istiyordu ve Cale’e bunu sorabiliyordu çünkü Cale, Henituse ailesinin bir üyesiydi ve herhangi bir hizipte yer almıyordu.
“Ayrıca size sorulursa veliaht prensi sık sık övmenizi istiyorum.”
“Çok anlayışlı doğanız hakkında konuşmak da dâhil mi, majesteleri?”
“Elbette.”
Alberu ve Cale gülümsemeye başlarken dudaklarının bir köşesi yukarı kıvrıldı. Gülümsemeleri çok benziyordu.
“Bu kadim bir güç olduğuna göre, bugün ortaya koyduğun şey, gücünün ölçüsü değil mi?”
“Elbette. Başka hiçbir şey için işe yaramaz.”
Cale, cevap verecek kişi olmasına rağmen Alberu’nun sorgulayan bakışına omuz silkti. Cale’in romanda okuduklarına dayanarak, Veliaht Prens Alberu kadim güçler hakkında çoğu insandan daha fazla şey biliyordu.
‘Şimdi düşünüyorum da, Şifa Yıldızı ona annesi tarafından verilmişti.’
Cale, aniden aklına gelen bu anıyı hatırladı. Veliaht prens, ödül olarak ne istediğini sormuştu. Alberu’nun sesinin tonu muhtemelen her şeyi kabul edermiş gibi geliyordu ama Alberu rahat görünüyordu.
“İstediğin nedir? Ailen için bir şey mi? Kuzeydoğu Kıyı Şeridi’ne yatırım yapma anlaşmam mı? Yoksa Kuzeydoğu’daki güç savaşını çözmek mi?”
Bu yüzden Cale de rahatça karşılık verdi.
“Bunların hiçbiri bana ait değil, majesteleri.”
“…Sana ait değil mi?”
Alberu ona bakarken Cale kendini işaret etti.
“Lütfen onu bana verin.”
Cale’in istediği, kendisi için ihtiyaç duyduğu bir şeydi.
Bir an sessiz kalan Alberu, bir kahkaha patlattı. Bu çöpün ondan ne istediğini anlamıştı. Cale çöp olarak yaşamış olsa da insanlar, hayır, tüm canlılar daha yüksekleri hedeflemek ve her şeyin kontrolünü ele geçirmek isterdi.
Sonunda Cale, kendisi için ailesinden veya çevresindeki insanlardan daha önemliydi.
“O zaman ne istiyorsun? Daha yüksek bir mevki? Bir madalya? Başkentte kendi hizbinin olmasını ister misin?”
Alberu’nun ifadesi sorularını sorarken tuhaflaştı. Alberu’nun beklentilerinin aksine Cale, Alberu’nun önerilerine hayır anlamında başını salladı. Demek ki hiçbiri doğru değildi. Ardından tek bir kelime söyledi.
“Para.”
“…Ne?”
Cale, Alberu için doğru bir şekilde ortaya koydu. Cale gibi en büyük arzusu huzurlu bir hayat yaşamak olan biri için bu en önemli şeydi.
“Lütfen bana para verin. Madalya ya da daha yüksek bir unvan istemiyorum.”
Sıcak para her zaman en iyisiydi. Bir savaş patlak vermek üzereyken bir unvan veya madalya onun için ne yapardı? Nakit alıp yiyecek, arazi veya diğer maddi şeyleri satın almak için kullanmak çok daha akıllıcaydı.
Cale’in peşinden koşmayı hedeflediği son antik güç “Rüzgarın Sesi”, kullandıkça daha da güçlenen bir güçtü.
Cale, Alberu’nun elini alnına koyduğunu görebiliyordu. Ardından Cale’e bir soru sorarken elini indirdi.
“Alkol almak için mi?”
Cale hemen karşılık verdi.
“Nereden bildiniz?”
Alberu gülümsedi ve Cale’in isteğini kabul etti. Daha sonra ayağa kalktı ve Cale’e detaylar hakkında bilgi verdi.
“Yarın raporu aldığın, bir göz at ve ne kadar istediğini bana bildir.”
“Beni tekrar ziyarete gelecek misiniz?”
“Neden? Beğenemedin mi?”
Cale, yüzünde son derece sahte bir ifadeyle karşılık verdi.
“Sizi tekrar görmek en büyük onurdur, majesteleri.”
Alberu, Cale’in yanıtıyla ensesinde bir ürperti hissetti ve Cale’e hemen odadan çıkıp kaybolmadan önce dinlenmesini söyledi. Cale, veliaht prensin arkasından kapattığı kapıyı sessizce izledi.
– Ama ne tür bir güç, saçını mana kullanımı olmadan boyamasına izin veriyor? İnsan, cevap ver. Merak ediyorum.
Cale, Kara Ejderhanın sorusunu görmezden geldi ve hemen yatağa gitti. Şu andan itibaren bir hastaydı.
***
Ancak huzur içinde dinlenebilecek bir hasta değildi. Hans sabah ilk iş olarak Cale’e Ron’dan bir mektup getirdi.
“Bay Ron planlandığı gibi ayrıldı.”
Cale başını salladı ve mektubu açtı.
< Genç efendi. Size ayda bir rapor vereceğim. Böyle bir gücü sakladığınızı bilmiyordum genç efendi. Choi Han bana o büyücünün nasıl göründüğünü anlattı. Onu hatırlayacağım. Bu konuda Beacrox'a da bilgi verdim. >
Okudukları, Ron onu görürse Redika anında ölecekmiş gibi hissettiriyordu. Cale, Hans’tan sonra onu ziyarete gelen insanlara bakarken bunu düşünüyordu.
“…Ciddi şekilde yaralandığını duydum.”
Eric Wheelsman. Cale, Eric’i hiç bu kadar endişeli görmemişti. Ancak Cale, iyi olduğunu söylemedi. Rolüne sadık olması ve onu iyi oynaması gerekiyordu.
“Vücudumda pek fazla güç yok.”
“…Cale.”
Ama Cale sadece bütün gün uyuduğu için vücudunda hiç güç yoktu.
“Midem de tuhaf hissediyor.”
Bunun nedeni, Cale’in uyumadığı zamanlarda uzanırken yemek yemesiydi. Karnı o kadar doluydu ki, başka hiçbir şeye yer yoktu. Eric endişeli görünüyordu, Gilbert’ın yüzünde katı bir ifade vardı ve Amiru bir konuda kararını vermiş gibi görünüyordu. Üç ziyaretçiye ve Cale’e bir ileri bir geri bakan kedi yavruları başlarını sallamaya başladı.
“Bir şeye ihtiyacınız olursa söyleyin.”
“Evet, lütfen öyle yapın. Ne olursa olsun size getireceğiz.”
Cale sadece başını salladı ve sordu.
“Sadece beni kontrol etmek için burada değilsiniz gibi görünüyor?”
Eric, Amiru ve Gilbert, Cale’in sorusunu duyduktan sonra bakıştılar. Amiru ve Gilbert’in başlarını salladıklarını gördükten sonra Eric cebinden bir belge çıkardı ve Cale’e verdi.
“Bu, Kuzeydoğu kıyı şeridi turizm yatırımı için güncellenmiş bir talep. Seni görmek amacıyla saraya geldiğimiz için yanımızda getirdik.”
Cale belgenin ilk sayfasını çevirdi. Bir sonraki sayfadaki ilk kelime Donanma idi. Gilbert de kararını vermiş gibiydi.
Cale, ona gülümseyen Amiru’ya baktı. Eric’in hareketlerine bakılırsa Amiru, Cale’in istediği gibi bunu bir sır olarak saklamış gibi görünüyordu.
“Haberler, teklifimizle birlikte yakında Henituse bölgesine ulaşacak.”
“Anlıyorum. O zaman veliaht prensle görüşecek misiniz?”
“Evet. Onunla bu gece görüşmeyi planlıyoruz. Ancak o ilgilenirse hareket etmeye başlayabiliriz.”
Cale, Amiru ve Gilbert’a baktı ve kayıtsızca konuşmaya başladı.
“Eminim işe yarayacaktır.”
Sesi güven doluydu. Emin olduğu içindi. Eric ve diğerleri, Cale’in ifadesini duyduktan sonra bir rahatlama hissettiler. Cale, belgeyi üçünün önünde salladı ve konuşmaya başladı.
“Bu gibi belgeleri ileride bir hizmetçi aracılığıyla gönderebilirsiniz. Ziyarete gelmenin sizin için zor olduğunu biliyorum, bu yüzden gelmenize gerek yok.”
“Hayır, gelmeye devam edeceğiz. Bunu da bilmen gerekiyor.”
Cale, Eric, Gilbert ve Amiru’ya kayıtsızca başını salladı ve ardından onları dışarı gönderdi. Hasta cübbesiyle yatağına yaslanmış insanları selamlamak zordu. Cale’in battaniyeyi tekmeleyip bir sonraki grubu rahatça karşılamasının nedeni buydu.
Orada bir günahkâr gibi duran Choi Han ile konuşmaya başladı.
“Başlayın.”
Rosalyn dudaklarını ısırdı. Büyüsünü kaldırmıştı ve orijinal kırmızı gözleri ve kızıl saçlarıyla orada duruyordu. O da cübbesinden kurtulmuş ve resmi bir kıyafet giymişti.
“Üzgünüm, genç efendi Cale. Ama Choi Han ve Lock’a ihtiyacım var.”
Artık Rosalyn kendini sarayda ifşa ettiğine göre, mümkün olduğu kadar çabuk Breck Krallığına dönmesi gerekiyordu. Hâlâ hayatta olduğu ortaya çıktığından, onu öldürmeye çalışanlar delilleri saklamaya başlayabilirdi.
Ama kendi başına geri dönemezdi. Bu olay onun çok yetenekli bir büyücü olduğunu ortaya çıkarmıştı, bu da düşmanın ona saldırırken daha güçlü kuvvetlere sahip olmasını sağlayacağı anlamına geliyordu. Bu yüzden güçlü müttefiklere ihtiyacı vardı.
Lock, Cale’e yaklaşmadan kapının yanında duruyordu. Cale, sanki doğal bir şeymiş gibi konuşmadan önce Choi Han ve Lock’a baktı.
“Ne için üzgünsünüz? Leydi Rosalyn, çok zor bir durumda bize yardım ettiniz. O zaman biz de size yardım etmeliyiz.”
Rosalyn, Cale’in gülümsediğini görebiliyordu.
“Leydi Rosalyn, Lock’un ablası ve Choi Han’ın arkadaşıdır.”
“…Bunu bu şekilde tarif ettiğiniz için teşekkürler.”
Rosalyn suikast girişimi nedeniyle ölümün eşiğine gelmiş olabilirdi ama bunun onun dönüm noktası olacağından emindi.
Cale bir adım öne çıktı ve Choi Han’a baktı.
“Cale-nim, sizi korumak zorundayım.”
“Choi Han.”
Cale’in huzur içinde uzanabilmesi ve savaş sırasında saklanmaya hazırlanması için Choi Han’ın gitmesi gerekiyordu. Choi Han, Cale’in benzersiz rahat gülümsemesini görebiliyordu.
“Ben ölmeyeceğim.”
‘Bir ton para kazanmayı ve barış içinde yaşamak ve kaçabilmek için gerektiği kadar güçlü olmayı planlıyorum. Mümkün olduğu kadar uzun yaşamak için elimden gelen her şeyi yapacağım.’
Cale ayrıca Kara Ejderha yanındayken Choi Han’ın onu koruması için bir neden olmadığını düşünüyordu. Aslında, Kara Ejderhanın önünde Choi Han’ın kendisi sadece bir yüktü.
“Anlıyorum. Nedensizce endişelendim.”
Cale, biraz daha iyi görünen Choi Han’dan döndü ve Lock’a baktı. Ardından Lock’un kendisine doğru gelmesi için parmağını salladı. Lock, yavaşça yaklaşmadan önce Cale’in hareketine karşı irkildi. Bu korkak neden bu kadar korkmuştu?
Ancak Cale’in böyle bir tepkiyi düşünüp ölçmek gibi bir planı yoktu.
“Lock, ben senin küçük kardeşlerinle ilgileneceğim. Git ve 3 ay sonra Henituse bölgesine geri dön.”
“…Affedersiniz?”
“Affedersiniz de ne demek? Anlaşmamızı unuttun mu?”
“Ah.”
Cale, Lock ona boş boş bakarken Lock’u nasıl kullanacağını düşündü. Daha sonra Lock’a bir harita verdi. Hans’tan aldığı Kuzeydoğu bölgesinin haritasıydı.
“Henituse. Burada işaretlenmiş olan alana gel. Küçük kardeşlerinle orada olacağım, o yüzden geri gelmelisin.”
“…Geri dönülecek bir yer-”
Cale, mırıldanan Lock’u umursamadı ve konuşmaya başlarken Lock’un omzunu sıktı. Cale’in hayatının daha kolay olması için Lock’un geri gelmesi gerekiyordu.
“Evet, geri dönülecek bir yer. Unutma. 3 ay içinde geri dönmelisin.”
“Evet- evet efendim! Kesinlikle 3 ay içinde geri döneceğim.”
Lock’un başını şiddetle salladığı noktaya kadar Lock’un sorunuyla ilgilendikten sonra, Cale bir rahatlama hissetti. Romandaki hikâye zaten biraz çarpıktı, ama en azından asıl nokta olması gerektiği gibi akıyordu.
Bu iyiydi çünkü hikâye romanı takip ettikçe gelecek hakkında daha çok şey öğrenecekti. Cale, Beacrox’u gemiyle güzel bir şekilde yollayamadığı için hayal kırıklığına uğramıştı, ancak Ron izinden döndükten sonra her zaman Beacrox’u Ron’la gönderebilirdi.
Cale, odasının içinde etrafta duran insanlara bakmaya devam ederken her zamankinden daha rahat bir kalple yatağa uzandı. Ardından kapıyı açıp içeri giren Hans’a bakmak için döndü.
Hans, kapıyı bir şövalye gibi koruyan Choi Han’a, sonra kedi yavrularıyla oynayan Lock’a, sonra yavaş yavaş büyü hakkında bir kitap okuyan Rosalyn’e ve son olarak da yatakta dinlenen Cale’e baktı. Ardından sessizce Cale’e yaklaştı ve fısıldadı.
“Majestelerinin size bir madalya vermek istediğine dair bir söylenti dolaşıyor genç efendi.”
Hans’ın söylediklerini duyduktan sonra odadaki herkes hareket etmeyi bıraktı.
Hans daha sonra sessizce Cale’e bir belge verdi. Meydan Terör Olayı ile ilgili söylentileri içeren bir belgeydi. Cale ilk satırı okuduktan sonra sadece bir tepki verdi.
< Krallığı Karanlıklar Ormanından koruyan Henituse ailesinin gururunu gösteren soylu Cale Henituse >
“Haaaaaaa.”
Derin bir iç çekişti.
Bunu bekliyordu, ama yine de çok sinir bozucuydu.