‘Feda etmek.’
Cale, Süper Kayaya cevap vermek yerine konuşmaya başladı.
“Ne yapıyorsun?”
“Ah.”
Choi Han kendine geldi. Yere çömelip açık kitaba boş boş baktığını fark etti.
“H, hiçbir şey, Cale-nim.”
Choi Han titreyen sesini kontrol edemedi.
Hızla yerdeki kayıt defterini aldı. Açık kitap bir kez daha kapandı.
“Choi Han! İyi misin?”
Choi Han gülümsedi ve Raon’un sorusuna başını salladı. Ardından derin bir nefes aldı.
Boom. Boom. Boom.
Choi Han’ın kalbi çılgınca atıyordu.
Öncekinden farklı bir nedenle çılgınca atıyordu.
Kitabın kapağına baktı.
< Bir Kahramanın Doğuşu. >
Choi Han kitabı açmaya cesaret edemedi.
‘Az önce ne okudum?’
Bu soruyu sormasına gerek yoktu. Hızlıca gördüğü bilgiler zihninde netleşti.
Az önce okuduklarını düşünmeye başladı.
Toprak özellikli antik güçler tekele alınmalı.
Bu özellikleri tekeline alan kişi, gökyüzü özelliği olan kişiye karşı savaşmalı.
‘…O kişiyi feda etmek.’
Kitap, o kişiyi feda etmeleri gerektiğini söylüyordu.
Ölmese bile, kitap o kişiye, yaralanma olasılığının en yüksek olduğu yerde öncü olarak savaşmasını söylüyordu.
Choi Han ellerinin terlediğini hissetti. Ancak ellerini silip sakinleşecek zamanı bulamamıştı.
‘Raon ve Cale-nim şu anda bana bakıyor.’
Onlara titrediğini gösteremezdi. Choi Han yavaşça kitabı açmaya başladı.
‘Tamam, önce baştan sona okuyalım. Önce okuyacağım, sonra üzerinde düşüneceğim.’
Tek bir sayfanın hızlıca gözden geçirilmesine dayanarak herhangi bir karar veremiyordu.
Choi Han, Choi Jung Gun’un geride bıraktığı Korece kelimeleri yavaş yavaş okumaya başladı.
< Arkadaşlarımla bir dere kenarında oynarken oldu. Ben, Choi Jung Gun, etrafımı saran ve beni içine çeken bir şey hissettikten sonra bilincimi kaybettim. Artık Kore'de olmadığımı görmek için gözlerimi açtım. >
< Karanlıklar Ormanı denen bir yerde uyanmıştım. >
Boom. Boom. Boom.
Choi Han’ın kalbi çılgınca atıyordu.
Bu gerçekten amcasıydı.
En küçük amcası da dere kenarında arkadaşlarıyla oynarken kaybolmuştu.
‘Ama o da benim gibi Karanlıklar Ormanına düşmüş.’
Choi Jung Gun, Karanlıklar Ormanında gözlerini açmıştı.
Antik zamanlarla şimdi arasında 10.000 yıllık bir fark olmasına rağmen, Choi Han kendisininkiyle aynı Karanlıklar Ormanı olduğundan emindi.
Bunun nedeni, ondan sonra yazılan kelimelerdi.
< Karanlıklar Ormanı Batı kıtasında bulunur ve kayalarla dolu bir arazide canlı bir ormandır. O konumda bir tür koruyucu olarak hizmet eden korkunç tavırlı bir bay var. >
Batı kıtasında bir sürü kaya parçası olan bir yer.
Bu, Roan Krallığındaki Henituse bölgesiydi.
Korkunç bir tavrı olan bay, muhtemelen Süper Kaya Villasını yaratan kişiydi.
‘…Aileme ne oldu ki, böyle bir şey bizim hayatlarımızla oynuyor-‘
Choi Han’ın, hem Choi Jung Gun’un hem de kendisinin bu dünyaya gelmesinin bir tesadüf olup olmadığını veya bunun arkasında daha büyük bir sebep olup olmadığını bilmesinin hiçbir yolu yoktu.
< Ben bu dünyada bir yabancıydım. Doğa beni reddetmeye çalıştı. Ama ailem diye çağıracağım insanlar buldum. >
< Bay Süper Kaya bu dünyada yaşamam için temel oluşturdu. Şimdi hayatımı Işık Şatosunda yaşıyor olsam da, memleketim Karanlıklar Ormanı ile kayalar diyarı olarak düşünülebilir. >
Choi Han bir şeyi fark etmeden edemedi.
Choi Jung Gun. Amcasının hayatı kendisininkine benziyordu.
Choi Han da Karanlıklar Ormanına tek başına atılmanın yalnızlığını ve çaresizliğini hissetmişti. Harris Köyüne de olanları gördükten sonra gerçekten aklını kaçırmıştı.
O anda kimlerle tanışmıştı?
Ona dik dik baktığı halde onu besleyen ve geri dönecek bir ev ve aile üyeleri bulma fırsatı veren kimdi?
O kişi bu kitaptaki Bay Süper Kayanın gücünü taşıyordu.
Cale Henituse.
Her şey bu isimle başladı.
Raon, On, Hong, Ron, Beacrox, Rosalyn, Lock, Mary…
Bu dünyada tanıştığı insanların isimleri zihnini doldurdu.
Birden korku hissetmeye başladı.
Choi Jung Gun’ın hayatı kendisininkine benziyordu.
…Ve Choi Jung Gun, antik Beyaz Yıldıza karşı yapılan son savaştan tek kurtulan olmuştu.
‘Eğer bu bana da olursa-‘
Choi Han başını salladı.
Bu olmayacaktı.
Bu olamazdı.
‘Herkes ölmüşken tek yaşayan olmak.
Eğer durum buysa-‘
Choi Han sayfayı çevirdi.
< Kendi kendime düşündüm. >
< Böyle olacağını bilseydim. >
< Hayatta kalan tek kişinin ben olacağını bilseydim. >
< Diğerlerini kurtarmak için kendimi feda etmeyi tercih ederdim. >
Choi Han sayfayı tekrar çevirmeden önce bir an durdu. Sonra sayfaları çevirmeye devam etti.
Choi Han kitabı okurken sakin bir göl kadar sessizdi.
Ancak Choi Jung Gun’un anıları hiç de sakin değildi.
Duyguları bir fırtına gibi kükrüyordu.
Antik Beyaz Yıldız hakkındaki bilgiler ve diğer şeyler hakkındaki bilgiler rasyonel olarak yazılmış olsa da, kitap boyunca farklı noktalarda kendi duyguları da görülüyordu.
< ...Diğer herkes öldü. Keşke o zaman onlarla birlikte ölseydim...>
< ...Başlangıçta normal bir ruh halinde değildim. Yaşıyordum ama yaşadığımı hissetmiyordum. Her gece bu dünyada arkadaşlarımın, ailemin ölen yüzlerini görebiliyordum. >
Aynı kelimeler veya benzer içerikler burada ve orada görünmeye devam etti.
Choi Jung Gun’un umutsuzluğu ve pişmanlığı Choi Han’ın kalbinin derinliklerine işledi. Bu sadece okunup unutulacak bir hikâye değildi.
Choi Han odaklanmak için gözlerini kıstı.
< Ama kendime geldim. Bay Süper Kayanın yapmamı istediği şeyi yerine getirmek zorundaydım. Bana söylediği şey buydu. Böyle bir şeyin bir daha asla olmayacağından emin olmamız gerektiğini söyledi. Başka bir Beyaz Yıldız, gökyüzü özelliğine sahip başka bir kişi çıkarsa bu kadar insanı kaybetmeden onları durdurmamız gerekiyordu. Bu sözler yaşamaya devam etmemi sağladı. >
Gerçek yavaş yavaş ortaya çıkmaya başlamıştı.
< Ancak güçlü olarak değerlendirilen herkes Beyaz Yıldız ile birlikte ölmüştü. Barış yerine kaos dünyayı doldurdu. >
< Beyaz Yıldızın Karanlıklar Ormanından hala hayatta kalan birçok üyesi ve Beyaz Yıldız ve güçlü bireyler olmadan kötü açgözlülüklerini yerine getirmeye çalışan birçok kötü insan vardı. >
< Başka bir kaos, başka bir savaş başlamak üzereydi. >
Antik zamanlar, antik Beyaz Yıldızın ölümüyle sona ermişti.
Bundan sonra bir geçiş dönemi ortaya çıkmıştı.
Choi Jung Gun o sırada bir şey hakkında kararını vermişti.
< Bu yüzden benim gibi bir zayıfın dünyayı kandırması gerekiyordu. Bu konuda bana yardım edecek olan, sonsuza kadar yakın arkadaşım olan Sheritt'ti. >
Bir insan ve bir Ejderha, Doğu kıtasının Işık Şatosuna taşındı.
< İnsanlar bana son savaşta hayatta kaldığım için bir kahraman dediler. Onlar benim de güçlü olduğumu düşündüler. Böyle düşünmeleri sadece doğaldı. Hayatta kalan tek kişi bendim. Diğer herkes ölmüştü. >
< Ama durum böyle değildi. >
< Sadece beni güçlü gösterebilecek bir gücüm vardı. Ancak Ejderha benzeri bir auraya sahip olmak ve hayatta kalan tek kahraman unvanına sahip olmak insanları etrafımda toplamaya yetiyordu. Tabii ki, etrafımda bana yardım edenler gücüm hakkındaki gerçeği biliyorlardı. >
Kaya Muhafızının en zayıf olduğu için koruduğu genç adam bir anda insan dünyasındaki en güçlü bireye dönüşmüştü.
Dünyayı kandırmıştı.
< Ama dünyayı kandırdıktan sonra işleri orada bitirmeye hiç niyetim yoktu. >
Choi Jung Gun, yalanı gerçeğe dönüştürmek istedi.
Bu yüzden uzun ömrünü ortaya koydu.
< Gücümü Felaket Kılıcını yaratmak için harcamadan önce bunu yazdım. >
Neredeyse bir Ejderhanın ömrü kadar uzun olan 1000 yıla yakın bir ömrü sunarak yaratılmış bir güçtü.
< Bu gücü yaratmak için, bu anıyı yazmak için ayrılan altı ay hariç, tüm yaşamımı sundum. >
Choi Han dudaklarını ısırdı.
Felaket Kılıcı.
Bu gücü de biliyordu.
< Bu güç muhtemelen benden sonra gelen Ejderha Avcıları tarafından taşınacaktı. >
Choi Jung Gun’un belirttiği gibi, bu güç gelecek nesil Ejderha Avcıları tarafından taşınıyordu ve güçlerinin yarısını sahte Ejderha Avcısı Syrem’e vermek için sahte bir Felaket Kılıcı yaratan mevcut Beyaz Yıldızın elindeydi.
Ve Syrem şu anda Roan Krallığının yeraltı hapishanesinde hapsedilmiş haldeydi.
Choi Han’ın gözbebekleri o anda titremeye başladı.
< Şu anda bunu okuyan yabancı arkadaşım. Bu köy, gelecek neslin en güçlü bireyinin Ejderha Avcısı olduğu bir yerdir. Umarım Ejderha Avcısı olabilir ve bu Felaket Kılıcına sahip olabilirsin. >
Sayfaları çevirirken Choi Han’ın eli hiç titremedi.
< Felaketlerin Kılıcı. Adından da anlaşılacağı gibi afetlere sahip olan bu güç, gerçek gücünü ancak doğası gereği reddedilmiş bir yabancının elindeyken gösterebilen bir şeydir. >
Ama Choi Han’ın kalbi çılgınca atıyordu.
< Şimdi hayal edebiliyorum. >
< Birisi Felaket Kılıcına, taca ve her iki toprak özellikli antik güce sahip olursa... >
< O zaman gökyüzünü yenebilir. >
Taç ve toprak özellikli bir güç.
Cale şu anda bunların ikisine sahipti.
< Yabancı arkadaşım. Senin de bu dünyada değerli ilişkilerin yok mu? >
Haklıydı.
Onlar değerliydi.
Son derece, son derece değerli.
Onlar, Karanlıklar Ormanında sayısız yıl yalnız kaldıktan sonra nihayet tanıştığı insanlardı.
Choi Han, son sayfada durana kadar sayfaları çevirmeye devam etti.
Önce Doğu kıtasının ortak dilinde yazılan kısmı görebildi.
< Tanrı olmak isteyen kişi öldü. >
< Tüm kahramanlar da öldü. >
Choi Han gülümsemeye başladı.
Bakışları son sayfadaki diğer dili okumaya başladı.
Choi Jung Gun’un Korece yazılmış son kaydı.
< Ancak, sıkıntılı zamanlarda kahramanlar bir kez daha ortaya çıkacaktır. >
< Kahramanlar, her zaman doğacaktır. >
Choi Han kitabı kapattı.
Başını kaldırdığında yüzünde bir gülümseme vardı. Cale’in ona baktığını görebiliyordu.
Yüzünde her zamanki sabırlı ifadesi olan Cale, konuşmaya başlarken Raon’un başını okşadı.
“Nasıl gitti?”
Cale’in sesi de her zamanki gibi sakindi.
Ancak Choi Han, yüzünde bir gülümseme olmasına rağmen kolayca konuşamıyordu.
Raon, Cale’in elinden uzaklaştı ve Choi Han’a doğru uçtu.
“İnsan! Choi Han’ımızın hepsini okuyabileceğini biliyordum! Choi Han’ımız gerçekten süper zeki! O bilgisiz Paralı Asker Kralından çok daha iyi!”
Choi Han, Raon bunu söylerken bile Cale’e bakıyordu.
Cale normal sesiyle konuştu.
“Evet. Choi Han akıllı.”
Cale, Choi Han’a doğru yürüdü.
Daha sonra kitabı Choi Han’dan aldı ve sayfaları hızla çevirmeye başladı.
Choi Han sessizce izledi.
Daha sonra kıkırdadı.
“Choi Han, bu kitabın benim için en akılda kalan kısmı hangisiydi biliyor musun?”
Cale’in eli son sayfada durdu.
Cale, son sayfada Doğu kıtasının ortak dilinde yazılan sözlere dokundu.
“Son sayfa.”
Choi Han, Cale’in parmaklarının dokunduğu kelimeleri görebiliyordu.
< Tanrı olmak isteyen kişi öldü. >
< Tüm kahramanlar da öldü. >
Cale konuşmaya devam etti.
“Son cümleyi beğenmedim.”
Choi Han düşünmeye başladı.
Cale’in bahsettiği son cümle, tüm kahramanların nasıl öldüğüyle ilgiliydi.
Ancak Cale iki cümleyi işaret ediyordu.
Biri doğu kıtasının ortak dilinde, biri Korece yazılmış olan.
< Tüm kahramanlar da öldü. >
< Kahramanlar, her zaman doğacaktır. >
Cale bu cümlelerin hiçbirini beğenmedi.
Kendisi Batı kıtasında bir kahraman olarak görülmesine rağmen durum böyleydi. Oldukça tutarsızdı.
“Choi Han, sana geçmişte söylediğim bir şeyi hatırlıyor musun?”
Cale, Choi Han’a geçmişte ona söylediği bir şeyi hatırlattı.
“Tarihini senin yazacağını söylemiştim.”
Cale bunu Henituse bölgesindeki savaşta Choi Han’a söylemişti.
‘Buraya yazacağın senin tarihin.’
Choi Han bu sözleri hatırladı. Sonra bu anı düşündü.
Bu, antik zamanlardan 10.000 yıl sonra farklı bir zamandaydılar.
“Aynı zamanda Raon ve ben de kendi tarihimizi yazıyoruz. Kahramanların tarihini yazmıyoruz.”
Cale’in sakin sesi Choi Han’ın kulaklarına ulaştı.
Choi Han çabucak bir karar verdi.
Hayır, çoktan vermiş olduğu bir karardan emin oldu.
Bunun doğru yön olduğunu biliyordu.
“Ne düşünüyorsun? Hepsini okudun mu?”
“Evet, Cale-nim.”
Choi Han, Cale’in sorusunu tereddüt etmeden yanıtladı.
Cale daha sonra ona bir soru sordu.
“Öyleyse, bana söylemen gereken ne var?”
Cale, Choi Han’ın konuşmasını bekliyordu.
Choi Han, Cale’in ne yapmak istediğini anlamış olmalıydı.
Sonuçta zeki bir adamdı.
Ayrıca Cale, Choi Han’a güvendiği içindi. Birlikte uzun zaman geçirmişlerdi.
– Kendini feda edecek misin?
Cale, Süper Kayanın bu soruyu tekrar sorduğunu duyduktan sonra cevapladı.
‘Hayır. Kimseyi feda etmeyeceğiz.’
Choi Han o anda cevap verdi.
“Ejderha Avcısı olacağım.”
Raon irkildi.
Ancak Choi Han konuşmaya devam etti.
Choi Jung Gun’un anılarını okurken, değerli arkadaşlarını kaybetme düşüncesinden korkmuş ve rahatsız olmuştu.
Ancak Choi Han, Choi Jung Gun’dan farklıydı ve yaşarken öğrendiği bir şey vardı.
Kendi yöntemleri vardı.
“Ve sizin de muhafız olmanız gerekecek gibi görünüyor, Cale-nim.”
Choi Han sakince kendisine bakan Cale ile konuşmaya devam etti.
“Lütfen kalkan olun.”
Sonra hiç tereddüt etmeden ekledi.
“Yanınızda duracağım ve kılıç olacağım.”
Choi Han kararını vermişti.
Kimsenin ölmesine izin vermeyecekti.
Ne kendisi ne de diğerleri.
Sonra Raon’a baktı.
“Raon, Cale-nim’i arkadan iyice desteklemen gerekecek.”
Sadece Cale, Choi Han ve Raon değildi.
“Görünüşe göre diğerlerinin de bize katılmasına ihtiyacımız olacak. Bu birlikte yapmamız gereken bir şey.”
Cale’in dudaklarının köşeleri yavaşça yukarı kalktı.
‘Evet. Budur.
Choi Han artık yöntemlerimizi biliyor.’
“Cale-nim, herkesin birlikte çalışması gerekiyor.”
Cale gülümsemeye başladı.
Orijinal hikâye gitmişti.
Bu artık onların tarihiydi.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)