Hışırtı.
Cale’in ayaklarının altında bir yaprak parçalandı ve hışırtısı duyuldu.
“…Böyle bir yerin gerçekten var olması…”
Paralı Asker Kral Bud inanamayarak etrafına baktı ve şokunu gizleyemedi.
Raon’un uçuş büyüsüyle yavaşça aşağı inen grup, etrafa bakarken farklı duygular içindeydi.
“Yeraltı Şehrinden bile daha büyük!”
“Gerçekten öyle! Vay! Vay!”
On ve Hong, etrafa baktıklarında ağızları açık kaldı.
“…Yeraltı Şehrine benzer olmasını bekliyordum…”
Choi Han etrafına bakınırken mırıldandı.
Kara Elflerin Yeraltı Şehrinde de birçok ağaç vardı. Hatta yapay bir nehir bile vardı.
Hepsi sihir ve Elementaller sayesindeydi.
Choi Han o Yeraltı Şehrine bakmış ve güzel bir şehir olduğunu düşünmüştü.
Kara Elfler ve insanların birlikte yaşayabileceği güzel bir şehirdi.
‘Ama burası farklı.’
Yaşam Şehrinin birkaç katı büyüklüğünde olan bu köye doğal denilebilirdi.
Yaratıldığına dair herhangi bir his vermiyordu.
Her yanı bu büyük kayalıklarla çevrili bu bölgede her şey doğal görünüyordu.
“…Özgür.”
Choi Han, Bud’ın tarifine başını salladı ve başını kaldırdı.
Bu büyük yeraltı bölgesinin tepesinde güneş gibi parlayan küçük bir küre vardı.
Ağaçlar altında serbestçe büyüyordu.
Çiçekler ve diğer bitkiler de serbestçe büyüyordu.
Hepsi güzel değildi.
Bazı ölü ve çürüyen bitkiler ve meyveler vardı.
Ancak, bu kadar doğal görünmesini sağlayan şey de buydu.
Choi Han yavaşça tam bir daire çizdi.
Burası sessizdi ama hayat ve özgürlük doluydu.
Cennet kesinlikle bu yer için uygun bir kelimeydi.
Savaşların ya da başka bir şeyin olduğu bir yer gibi görünmüyordu.
“Cale-nim.”
Choi Han, Cale ile göz göze gelene kadar dönmeye devam etti. Bilinçsizce bu yerle ilgili duygularını paylaşmaya başladı.
“Bu yer güzel.”
“Oradakini gördükten sonra bile böyle mi hissediyorsun?”
“…Affedersiniz?”
Ancak Choi Han, Cale’in sert ifadesini görebiliyordu.
Cale’in işaret ettiği yere baktı.
Cale, grubun az önce geldiği mağaraya yakın bir noktayı işaret ediyordu.
Choi Han mağaranın olduğu uçuruma baktı.
Oraya baktıktan sonra yüz ifadesi sertleşti.
Uçuruma yaklaştıklarında bunu fark etmemişti.
Sadece bunun sert bir uçurum olduğunu düşünmüştü.
Çünkü uçurumun diğer tarafları normal görünüyordu.
Uçuruma da bakan Bud kaşlarını çatmaya başladı.
“…Onlar sözcükler mi?”
Uçurumun üzerinde büyük çizgiler vardı.
Çizgiler o kadar net görünüyordu ki sanki hiç kaybolmayacak gibiydiler.
“…Bu.”
Bud geri adım atmaya başladı.
Biraz daha uzağa.
Uçurumdan biraz daha uzaklaşması gerekiyordu.
Geri adım atarsa, bu çizgilerin neyi tasvir ettiğini söyleyebilecekti.
“Ah.”
Bud, uçurumda yazılı kelimeleri görmeden önce birçok adım geri attı.
Doğu kıtasının ortak dilinde yazılmışlardı.
Bud en üst sıradaki kelimeleri okudu.
“Güçlü ol. Sonra dünyayı kurtar.”
Bu bir kılıçtı.
Bu sözleri uçuruma yazmak için bir kılıç kullanıldığından emindi.
Bunu yapan kişinin en azından bir kılıç ustası olması gerekiyordu.
Hayır, aura kullanıp kullanamadığını unutun, bu kişi kılıç sanatlarında son derece yetenekliydi.
Bud kuru boğazını ıslatmak için biraz alkol içti.
Yapacak bir şey yoktu.
Okuduğu ilk satırın altında…
Henüz okumadığı başka kelimeler de vardı.
“…Bunlar başka biri tarafından yazılmış gibi görünüyor.”
Altındaki kelimelerin üslubu ve kaligrafisi farklıydı.
Bu insanlar, sanki kalem kullanır gibi kılıçlarla kayalıklara yazı yazabiliyorlardı.
Bunu yapabilmek için son derece yetenekli olmaları gerekiyordu.
Diğerlerine doğru baktı.
Hepsi Eruhaben’in çeviri büyüsünü kullanarak Paralı Askerler Loncası rehberini okuyabilmişti.
Bu sözleri de anlamaları gerekirdi.
Ancak, Bud yine de, uçurumda yazılı diğer kelimeleri de okudu.
“Dünyaya ben hükmedeceğim. Bana darılmayın.”
İlk sıra.
< Güçlü ol. Sonra dünyayı kurtar. >
Altındaki sıra.
< Dünyaya ben hükmedeceğim. Bana darılmayın. >
Bud ilk satırı kimin yazdığını söyleyemezdi.
Ancak ikinci satırı kimin yazdığını anlayabiliyormuş gibi hissetti.
“…Beyaz Yıldız.”
Bu sözleri son Ejderha Avcısı Beyaz Yıldızın yazdığından emindi.
Muhtemelen Sheritt’in şatosunu yok etmeye gitmeden hemen önce köylüler için yazmıştı.
“Bu… güzel mi?”
Bud, Cale’in onaylamayan sesini duyabiliyordu.
“Ne kuş ne de böcek duyamıyorum. Tek gördüğüm bitki örtüsü, sahte bir güneş ve bu boğucu uçurumlar.”
Bud, Cale ile göz teması kurdu.
Cale kayıtsız bir ifadeyle kayıtsızca yorum yaptı.
“Dünyanın en güçlü insanları burada yaşamak zorunda kaldığı için hüsrana uğramış olmalı.”
Ekledikçe yürümeye başladı.
“Bir hapishane gibi hissettirmiş olmalı.”
Hapishane.
Bud bu konuda bir şey söyleyemedi.
“Dilini kedi mi kaptı?”
“…Ha? Hayır, ben sadece-!”
Bud, yanından geçen Cale’e bakarken başını kaşıdı.
Ancak Cale, Bud ile konuşmuyordu.
Korkunç Dev Arnavut Kaldırımı ile konuşuyordu.
Ancak, bir yanıt duymadı.
Beyaz Yıldızın saldırılarını engellediğinden beri antik güçler sessizdi.
Ancak Cale’in Süper Kayaya ihtiyacı vardı.
Süper Kayanın koruduğu ilk Ejderha Avcısı. İlk Ejderha Avcısı hakkında bilgiye ihtiyacı vardı.
“Ahh. Cale, buranın bir hapishane gibi hissedebileceğine dair düşüncelerine cevaben… Ben-”
“Kapa çeneni.”
Cale, Bud’ı susturdu.
Bud kederle Cale’e baktı ama Cale sadece Raon’u işaret etti.
“Meydana gidelim.”
Cale, yemyeşil ormanın yukarısına baktı.
Ağaçların arasında duran yüksek bir taş bina görebiliyordu.
Etrafı sarmaşıklarla çevriliydi ama yine de bunun bir bina olduğunu anlayabiliyordu.
“Köyün bulunması gereken yer orası.”
Rüzgârın Sesi Cale’in ayaklarının etrafında toplandı.
Yere tekme attı.
Diğerleri de arkasından onu takip ettiler.
Şşşşhhh-
Cale yaprakları bir kenara iterek ilerledi.
Bin yıldır kimsenin dokunmadığı bu yer adeta bir orman gibiydi.
“Cale-nim.”
Choi Han önünü işaret etti.
Ağaçların arasından atlayan On ve Hong da bağırdılar.
“Sanırım yukarıda bir köy var!”
“Binaları görebiliyorum!”
“İnsan! Orada!”
Cale, Raon’un iki patisiyle işaret ettiği yere çoktan bakıyordu.
Geniş bir açık alan görebiliyordu.
Ormanın merkeziydi.
Taştan veya ahşaptan yapılmış binaları görebiliyordu.
Binalar o kadar eskiydi ki ufalanmış halde ya da bitki örtüsüyle kaplıydılar.
Bu köyün girişinde iki büyük heykel vardı.
“Onlar kılıç ustası.”
Büyük heykeller tek dizinin üzerinde diz çökmüş kılıç ustalarıydı.
Choi Han kılıcını çıkardı.
Pat!
İki heykelin gözleri parladı.
‘Köyün girişinde yarattığım muhafızlar var. Köyü korumak için oradalar.’
Herkes Lort Sheritt’in söylediği şeylerden birini hatırladı.
Boooom-!
Boom!
İki heykel muhafız, 1000 yıl boyunca terk edildikten sonra sarmaşıklarla kaplanan bedenlerini kaldırdı.
Vücutlarını çevreleyen sarmaşıklar yırtılmaya başladı.
İki heykel kılıç ustası aynı anda büyük taş kılıçlarını çıkardı.
Bu kılıçların uçları Cale’in grubunu gösteriyordu.
Ancak Cale’in grubu yavaşlamadı. Hatta köye yaklaştıkça hızlanmaya başladılar.
Boom! Boom!
Muhafızlar hareket etmeye başladı. Köyü savunma pozisyonuna geçtiler.
Bu gardiyanlar Choi Han’ın üç katı boyundaydı.
Kılıçlarını göğe kaldırdılar.
Kılıçları geri inerken…
“Sonra görüşürüz.”
Cale ileri hücum etti.
Choi Han’ın kılıcı dikey olarak aşağı savruldu.
Cale’in yolunu kapatan sarmaşıklar Choi Han’ın aurası tarafından kesildi.
Artık Cale’in önünde hiçbir şey yoktu.
Booooooooong!
Taştan bir kılıç Cale’e doğru iniyordu.
Ve daha sonra…
Boom!
Boom!
Taş kılıçlar yere düştü.
Muhafızlar aynı anda hareket etmeye başladılar.
Boom! Boom!
Büyük muhafızların iki dizi yerde kraterler oluşturdu.
Kılıççılar diz çöktü.
Taş kılıçları yere saplandı.
Shaaaaaaaaaaa-
İki gardiyan arasında.
Rüzgârla çevrili Cale kolayca yere indi.
Lort Sheritt şunları söylemişti.
‘Muhafızlar ortaya çıkınca.’
Cale yere inerken beyaz taç onun başındaydı.
‘Cale Henituse, kral ol.’
İki gardiyan başlarını Cale’e doğru eğdi.
‘O köy Ejderha Avcıları için bir yer. Oradaki her şey kralın dönüşünü memnuniyetle karşılayacaktır.’
Cale diz çökmüş heykellerin arkasına baktı.
Uzaktan görebildiği taş bina şimdi tam olarak önünde görünüyordu.
‘Köyün merkezinde taş bir bina var.’
Cale taş binaya doğru yürümeye başladı.
‘Binanın çevresinde bir bariyer var. İlk Ejderha Avcısı ve ben onu birlikte yarattık.’
Sarmaşıklarla kaplı taş binayı çevreleyen yarı saydam bir bariyer vardı.
‘Bitkiler ve su o binaya serbestçe yaklaşabilir, ancak insanlar ve hayvanlar bariyeri geçemez.’
Cale dümdüz ileri yürüdü.
Hiçbir şey yoluna çıkmıyordu.
Engele doğru bir adım attı.
Oooooooong-
Başındaki beyaz taç sallanmaya başladı.
Pat!
Taş binayı çevreleyen bariyer aynı anda ortadan kayboldu.
Bin yıldır kimsenin girmediği taş binaya girmeden önce diğerlerinin onu takip ettiğinden emin olmak için arkasına baktı.
‘O taş bina ilk Ejderha Avcısının eviydi.’
Sadece Ejderha Avcısının tacına sahip olan kişinin nesilden nesile girebileceği bir binaydı.
“…Ne kadar da ilginç.”
Diğerleri onun mırıldandığını duyduktan sonra arkasına baktı.
Ancak Cale eski merdivenleri geçip binanın merkezine doğru ilerlerken onlara bakmadı.
Birinci kattaki boş salonun ortasında bir sunak vardı.
Cale tekrar konuşmaya başlarken sunağa doğru yürüdü.
“İnsanların izleri bin yıl sonra bile kaybolmamış.”
Bud’un ifadesi bunu duyduktan sonra sertleşti.
Mağaradan indiklerinden beri herhangi bir iskelet görmemişlerdi. Çok uzun bir süre sonra hepsinin toza döndüğü söylenebilirdi, ancak kıyafet izleri vardı.
Meydanda da çocuk oyuncaklarının izleri vardı.
Hiç kimse yoktu ama izleri kalmıştı.
Hayat dolu olmaları gerektiğini gösteren izler.
Sanki barış içinde yaşayan insanlar birdenbire sonlarına kavuşmuşlar ve bin yıldan geriye sadece eşyaları ve onlardan izler kalmıştı.
Bud, aklından geçen şeyin aslında gerçekten böyle olabileceğini düşünmeye başladı.
Hızla düşüncesinden kurtuldu ve Cale’i sunağa kadar takip etti.
Lort Sheritt onlara bundan bahsetmişti.
İlk Ejderha Avcısının yarattığı bir kayıt defteri olacağını söylemişti.
İçinde her şeyin yazılı olacağını söylemişti.
‘Sunağın tepesindeki kayıt defterine bak.’
Kitapta Beyaz Yıldızın zayıflığını bulabileceklerini söyledi.
‘O kitap, yalnızca kafasına tacı koyabilen birinin tutabileceği bir şey.’
Bud, Cale’in başındaki taca baktı.
Burada kayıt defterini alabilecek tek kişi Cale’di.
Bud, sunağa yaklaştığında çok kalın bir kitap görebiliyordu.
Kalın bir bariyerle kaplı kitap, ilk Ejderha Avcısının üzerinden 10.000 yıl geçmesine rağmen iyi görünüyordu.
Bu kitabın Cale’in ellerine geçmesinin zamanı gelmişti.
Bud kalbinin çılgınca attığını hissedebiliyordu.
Heyecandandı.
“…Cale-nim?”
“İnsan?”
Ancak, grubun Cale’e seslendiğini duyduktan sonra Bud’un ifadesi sertleşti.
“…Hey, sorun ne?”
Cale, tuhaf bir ifadeyle sunağın önünde duruyordu.
Bud daha önce Cale’de böyle bir ifade görmemişti.
Cale’in yüzü tamamen solgundu.
Cale yumruklarını sıktı.
Parmak uçları titriyordu. Titreyen parmaklarıyla yüzünü ovuşturdu.
Sunağın tepesindeki kitabı görebiliyordu.
Bu kayıt kitabı, bu bariyerin altında 10.000 yıl boyunca korunmuştu.
Üzerinde yazan başlığı ve yazarı görebiliyordu.
‘Bir Kahramanın Doğuşu.
Nelan Barrow.’
Kim Rok Soo’nun güldüğü ve 5. cilde kadar okuduğu kitapla aynı başlığa ve yazara sahipti.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)