Rosalyn gülümsemeye başladı.
“Senin çöp olduğunu duydum, ama sanırım bu bir yalandı.”
Rosalyn, Cale’in beklediği gibi saygılı konuşma şeklini neredeyse anında durdurdu. Halkın çoğunluğu başka bir krallığın prensesinin neye benzediğini bilmese de, soylular için durum farklıydı.
Düşük seviyeli soylular için bilgi toplamak zor bir şey olabilirdi, ancak Kont düzeyindeyseniz, Henituse ailesi gibi, komşu krallıkların soyluları ve kraliyet ailesi hakkında bilgi sahibi olmak temel gereklilikti. Soylu olmak sadece eğlence ve oyundan ibaret değildi.
Cale, Rosalyn’in ifadesine yanıt verdi.
“Çöp olmakla ünlü olduğum doğru. Ancak, bir büyücü yargılarını beş duyusuna dayanarak vermelidir.”
“Haklısın genç efendi Cale. Biz sadece kendi yaşadığımız şeylere inanırız.”
Cale, Rosalyn’in konuşma tarzının oldukça tuhaf olduğunu düşündü. Onunla gayri resmi bir şekilde bir prenses gibi konuşuyordu, ancak ‘biz’ terimini kullanarak kendisinden büyücüler topluluğunun bir parçası olarak bahsederken resmi olarak konuşmuştu. Bir büyücü olarak kimliği onun için çok önemli görünüyordu.
“Ama prenses-nim.”
“Rosalyn.”
Gerçekten bir prenses gibi davranılmaktan hoşlanmıyor gibiydi.
“Tamam o zaman. Leydi Rosalyn, sorularınızı bitirdiniz mi?”
“Evet. Bitirdim.”
Cevap verirken gülümsedi.
“Genç efendi Cale, görünüşe göre benimle çok yakın olmak istemiyorsun?”
Onun bir prenses olduğunu bilmesine rağmen, ona sadece burada kaldığı vakitte buranın keyfini çıkarmasını ve ardından gitmesini söylüyordu. Bunu saygısızlık ya da başka bir şey olarak görmemişti. Aslında o da böyle tercih ediyordu. Özel muamele isteseydi, tam adını ve kimliğini hemen ifşa ederdi.
Ancak o şekilde muamele görmek istemiyordu. Ayrıca, onlara Lock’un durumunu anlattığı için Cale’e minnettardı.
“Gerçekten öyle mi görünüyor? Prenses-nim bu şekilde tercih ettiği için öyle davrandım.”
‘Yalancı.’
Rosalyn, Cale’in sözlerini sadece iyi bir bahane olarak değerlendirebilirdi.
Bir ejderha ile seyahat eden bir insan. Toplum tarafından çöp olarak biliniyordu ama gerçekte öyle değildi. Cale gerçekten isteseydi onun varlığını kolayca açığa çıkarabilirdi.
Sanki hiçbir şey bilmiyormuş gibi gülümseyen Cale’e teşekkür etti.
“Roan krallığına haber vermemişsin gibi görünüyor. Çok teşekkür ederim.”
“Sorun değil. Böyle bir şey, ilgili kişinin kendi isteklerine dayanmalıdır.”
Cale, eğer kendisi bunu saraya bildirmiş olsaydı veliaht prensin bu eve dalacağını düşünüyordu.
“Haklısın genç efendi Cale. Kendimi ifşa etmek istemiyorum. Eğer gelecekte bu senin başını belaya sokarsa, lütfen onlara bunu yapmamanı istediğimi söyle. Hikâyeni desteklemesi için bir haberci göndereceğim.”
“Anladım.”
“Burada kalmama izin verdiğin için teşekkür ederim. Ben sadece kendi işimle ilgileneceğim ve sana sorun çıkarmayacağım.”
‘Bana sorun çıkarmayacak.’
Cale, kendisine en çok duymak istediği cevabı veren Rosalyn’e teşekkür etti.
“Çok teşekkür ederim.”
“Sorun değil, olması gereken bu.”
Rosalyn yemeye devam etmeden önce Cale’in teşekkürlerini geçiştirdi. Cale ve Rosalyn, ikisinin artık konuşmasına gerek yoktu. Rosalyn sadece arada bir ejderhaya bakıyordu.
Kendini bundan alıkoyamıyordu. Bir büyücü olarak bakışları ejderhaya yönelmeye devam etti. Ejderha, Rosalyn’e bakmak için dönmeden önce, aslında Cale için olan sosisi yemeyi bıraktı. Rosalyn’in bir süre devam eden bakışlarını görmezden geldikten sonra sonunda konuştu.
“Kendi yemeğini ye. Bu benim.”
Kara Ejderha sosisli tabağını kendisine yaklaştırdı. Cale, ejderha için o tabağa gelişigüzel bir şekilde daha fazla yiyecek yığıyordu. Kara Ejderha, çiğ et yemekten farklı olan bifteğin tadının yanı sıra sofradaki diğer çeşitli yiyeceklere de bağımlı hale geliyordu.
Rosalyn, Cale’e doğru baktı ve Cale, ejderha fark etmeden gizlice dört parmağını kaldırdı. Dört yaşında. Rosalyn, Cale’in mesajının anlamına gülümsedi ve ejderhaya cevap verdi.
“Evet, ejderha-nim. Yemeğinize göz dikmeye cesaret edemem.”
Kara Ejderha tekrar yemeye başladı ve Rosalyn ile Cale de yemeklerine devam ettiler.
Dinlendirici ve huzurlu bir yemekti.
Her şey bittikten sonra Cale, Kuzeydoğu soylularıyla buluşmak için arabaya bindi. Kuzeydoğu soyluları sadece 10 soylu aileden oluşuyordu. Baronları ve aşağısını düşünürseniz daha fazlası vardı, ancak Kuzeydoğunun direği bu 10 aileye dayanıyordu. Bu 10 aileden Cale’in bugün görüştüğü üç kişi, Henituse ailesiyle uzun süredir dost olan üç aileden geliyordu.
“Ne ikilem ama.”
Cale bu yüzden endişeliydi. Onu muhafız olarak takip eden Choi Han ihtiyatla sordu.
“Nedir ikilem olan? Yardım etmek için yapabileceğim bir şey varsa, lütfen bana bildirin.”
“Önemli bir şey değil. Bilmene gerek yok.”
Cale tekrar düşünmeye başlamadan önce sertçe cevap verdi. Choi Han, Cale’i gözlemledi ve endişelenmeye başladı. Choi Han, Cale’in bu kadar endişelendiğini ilk kez görüyordu.
Cale ne yapacağını bilmiyordu.
Gerçekten çöp gibi görünmesi için ne tür bir kargaşaya neden olması gerekirdi?
Cale, Choi Han ve Kara Ejderha gibi büyük yüklerle sıkışıp kaldıktan sonra bunun farkına varmıştı. Nasıl çöpmüş gibi davranacağı ve bunu göstereceği konusunda bir ikilem yaşıyordu.
Kuzeydoğu soyluları, Cale’in geçmişteki pislik gibi davrandığı zamanları görmüş olmalıydı. Ayrıca Cale’in Henituse bölgesinde neden olduğu bugüne kadarki tüm kötücül eylemler hakkında da bilgileri olacaktı. Bu yüzden daha da dikkatli olması gerekiyordu, hayır, daha da kaotik olması gerekiyordu.
“Hım.”
Cale iki eline baktı. Tam bir piç gibi mi davranmak? Bu, tüm çöplerin çöpü gibi görünmenin bir yolu olabilirdi. Cale, korkunç davranmak için ne yapabileceğini düşünürken araba bir evin önünde durdu. Kuzeydoğu soylularının hepsinin başkentin aynı bölgesinde mülkleri olduğu için gideceği yer çok uzak değildi.
“Hoş geldiniz genç efendi Cale-nim.”
Cale, yaşlı uşağın kendisini kapıda selamladığını fark etti ve uşağın arkasındaki binaya baktı.
Burası Kont Wheelsman’ın eviydi. Kont Wheelsman’ın bölgesi Kuzeydoğunun başlangıç bölgelerinde bulunuyordu ve o, ne çok güçlü ne de çok zengindi. Bu nedenle, Kont Henituse ile kuzeydoğuda, hiçbir dük ya da markinin etkisinin olmadığı yakın bir ilişki kurmayı başarmıştı. Kont Henituse bu dostluğu seviyordu, çünkü onun gibi toprakları kuzeydoğunun çok uzağında olan biri için başkente yakın birini tanımak oldukça faydalıydı.
Cale, Kont Wheelsman’ın halefi hakkında düşündü.
‘Eric Wheelsman.’
Yardımcı uşak Hans, bu toplantı için ayrılmadan önce Cale’e dikkatli bir şekilde tavsiyede bulunmuştu.
‘Genç efendi, genç efendi Eric ile iyi bir ilişkiniz olması harika, ama bu konuyu size, toplantıda dünyadaki diğer soyluların önünde birbirine bu kadar yakın davranmamanın akıllıca olup olmayacağını sormak için açıyorum.’
Bu, Cale’e Eric’in ve bu bedenin asıl sahibinin çok yakın olduğunu bilmesini sağlamıştı. Ancak, soylular bilgi raporunda Eric ile ilgili bilgiler, Eric’i biraz gergin ve iyi bir insan olarak tanımlıyordu.
“Genç efendi Cale, size içeri kadar eşlik edebilir miyim?”
“Elbette.”
Cale, yaşlı uşağı Wheelsman evine kadar takip etti.
Eric Wheelsman, Gilbert Chetter ve Amiru Ubarr. Üçü de evin içindeydi. Cale içeri girerken hala onların önünde nasıl davranması gerektiğini düşünüyordu.
Aslına bakarsanız, böyle bir şey için endişelenmesine gerek yoktu.
“Cale. En azından hala bu abini dinlersin. Değil mi?”
Cale’in yüzünde şaşkın bir ifade vardı. Eric Wheelsman, Cale’in ifadesini gördükten sonra gözlüklerini kaldırdı. Şu anda Cale, sanki bir röportajdaymış gibi etrafını saran üç soyluyla birlikte masada oturuyordu.
‘Bu garip.’
Ancak atmosfer, onunla röportaj yapmaktan çok onu teselli etmek üzerine kurulmuş gibiydi. Eric Wheelsman konuşmaya başladı.
“Senin için de sinir bozucu olmayacak mı?”
Vikont Ubarr’ın kızı Amiru ve Baron Chetter’in oğlu Gilbert araya girdi.
“O haklı. Genç efendi Cale, can sıkıcı formalitelerden hoşlanmadığınızı duydum.”
“Genç efendi Cale, bunu can sıkıcı bir şey olarak bulmak yanlış değil.”
Bir çocuğu teselli etmeye çalışıyor gibiydiler. Cale ilk olarak onların ifadelerine yanıt verdi.
“Evet, can sıkıcı.”
“Gördün mü! İşte bu yüzden!”
Eric hafifçe masaya vurdu. Kızgın olduğu için değil, daha çok bilinçsizce yapılan bir hareket gibi görünüyordu.
Büyüyünceye kadar küçük şirin bir çocuk olan Cale’e baktı ve sessizce devam etti.
“Bu yüzden bir şey söylemene ya da yapmana gerek yok. Sakin ol! Sakin ol ve senin için her şeyi halledeceğiz. Zaten can sıkıcı şeylerden ve formalitelerden nefret ediyorsun.”
Cale, meraklı bir ifadeyle karşılık verdi.
“Hareketsiz kalmakta çok iyiyimdir.”
“Ha? Sen? Ah evet. Sen aynen öylesin. Bu konuda çok iyisin.”
Eric gergin biri olarak biliniyordu ama aynı zamanda her şey için endişelenen bir tipti. Ama bu sadece, her şeyi gerçekte olmadan önce düşünmeyi sevdiği içindi.
Dünden beri en büyük endişesi haline gelen Cale ile konuşmaya başladı ve başkente gelen kişinin gerçekten de Cale olduğunu öğrenmişti. Diğer ikisi Eric’e tezahürat yapıyorlarmış gibi baktılar.
“Diğer Kuzeydoğu soylularından bazıları seni rahatsız etmeye çalışabilir. Marki Stan veya başka bir dükle ilişkide olan ve onlara yaranmaya çalışan aileler kesinlikle deneyeceklerdir. Ama tek yapman gereken hareketsiz kalmak ve biz senin için her şeyi halledeceğiz. Sen ne düşünüyorsun?”
Eric’in en çok endişelendiği şey buydu. 10 temel aileden sadece bu 4 aile başka yüksek dereceli bir ailenin altına sığınmaya çalışmamıştı. Bölge dışından daha yüksek rütbeli soylularla aynı safta yer alan diğer soylular, tüm Kuzeydoğu soylu grubunun onların altına girmesini teklif etmek isteyecektirler.
Tedbirli, tedbirli ve hatta daha da tedbirli olmaları gerekiyordu. Dört aileden oluşan bu grup merkezde olmalıydı. Kuzeydoğudaki en güçlü grup olmalarının yolu buydu ve bunu yapabilmek için varlıklı Henituse ailesi başkentte bir kazaya neden olamazdı.
Eric ve diğer ikisi sessizce Cale’in yanıtını bekledi.
“Bu harika olurdu.”
Cale’in cevabına uygun olarak yüzünde nazik bir gülümseme vardı. Eric, Cale’in içki içmediği sürece hâlâ geçmişteki iyi çocuk gibi göründüğünü düşünüyordu ve konuşmaya başladı.
“Veliaht prense saygımızı birlikte sunmayı planlıyorum. Eminim bunu can sıkıcı buluyorsun ve hemen içmeye başlamak istiyorsun ama bu zor olacak. Bu ilk selamlamayı yaptığın sürece, DİĞER HER ŞEY ile biz ilgileneceğiz!”
‘Ooo?’
Cale sırıtmaya başladı. Bu atmosferi oldukça ilginç bulmuştu. Önündeki bardağı aldı. Cale bunu yaparken, Gilbert’ın irkildiğini görebiliyordu.
Cale bunun da tuhaf olduğunu düşündü. Can sıkıcı bir pislik olabilirdi ama aynı tarafta oldukları için tek olası hareketleri onu korumak olacaktı. Konuşmaya başlamadan önce ağzını şarapla ıslattı.
“Bu harika.”
“Değil mi?”
Gözlükleri avizeden gelen ışığı yansıtırken Eric’in yüzünde parlak bir gülümseme vardı.
Cale, üç soylunun önerdiği hiçbir şey yapmama ve onların koruması altında olma teklifini kabul etmeye karar verdi. Bu planı çok beğenmişti.
“Tek yapman gereken ortaya çıkmak, orada oturmak ve rahatlamak.”
“Harika. Kulağa mükemmel geliyor.”
Çok iyi bir teklifti, tam da Cale’in sevdiği türden. Bugün buraya gelmenin iyi bir fikir olduğunu düşünmeye başladı ve önündeki yemeği sakince yedi. Ancak Eric, Gilbert ve Amiru gardlarını indirmediler. Cale Henituse, Kuzeydoğu soyluları toplantısında her şey harika giderken bile şişe fırlatmış biriydi.
Özellikle dikkatliydiler çünkü veliaht prensi Gilbert ve Amiru’nun ailelerinin bulunduğu Kuzeydoğu kıyı şeridine yatırım yapmaya ikna etmek için buradaydılar.
“Henituse bölgesinden gelen şarap gerçekten de harika.”
Elbette Cale, iki ailenin veliaht prensin yatırımına yönelik arzusunu Hans’ın kendisine verdiği bilgilerden biliyordu. Dört aile birbirleriyle hiçbir sır olmadan bilgi paylaşırdı. Ancak Cale, veliaht prensten gelen yatırımın gerçekleşme ihtimalinin olmadığını biliyordu.
‘Batı Kıtasının güneyinin yakınında bir savaş başlayacakken nasıl yatırım yapabilirdi ki? Yine de bir donanma olsaydı işler farklı olabilirdi.’
Dört soylu yemeklerine devam ederken sık sık sohbet ediyorlardı. Üç soylu, Cale’in tüm yemeği kazaya neden olmadan geçirdiğini gördükten sonra biraz rahatladı.
Hepsi bu toplantıdan oldukça memnun kalmıştılar.
* * *
Cale, evine döndükten sonra biraz dinlendi ve Choi Han’ın da geri döndüğünü duyması Cale’in onu odasına çağırmasına neden oldu.
“Cale-nim, beni mi çağırdınız?”
“Handan haberler?”
“İyi. Şükürler olsun ki, çocuklar enerjik.”
Cale, 10 enerjik Kurt Kabilesi çocuğunu düşündükten sonra bembeyaz oldu. Öte yandan Choi Han çok daha rahat ve mutlu görünüyordu.
“O zaman yapacak başka bir şey yok?”
“Evet?”
Cale ayağa kalkmadan önce başını salladı. Ancak o zaman Choi Han, Cale’in pijamalarını veya her zamanki kıyafetini giymediğini fark etti. Normaldekinden çok daha rahat kıyafetler giyiyordu.
Cale konuşmaya başlarken yatağına doğru yürüdü.
“Ben yatakta uzanıyor olacağım, o yüzden git Hans’a söyle, kapının dışında durmayı bırakıp uyumaya gidebilir. Arkasına bile bakmadan gidecektir.”
Choi Han açık teras penceresinden dışarı baktı. Aydınlık bir geceydi. Daha sonra Cale’e sordu.
“Dışarıya mı çıkacaksınız?”
“Evet.”
Cale cevap verirken gülümsedi.
“Terası aynı geçen ki gibi açık bıraktım, o yüzden odama gel.”
“Anlaşıldı.”
Choi Han’ın bakışı değişti. Cale’in geçen gün ona söylediklerini hatırladı. Cale, Choi Han’a o kan içen büyücüyü nasıl bulacağını söyleyeceğini söylemişti.
“On veya Hong olmadan sadece ikimiz mi gideceğiz?”
Choi Han ciddi bir ifadeyle sordu ama başka bir yerden bir cevap geldi.
“Ben de geleceğim.”
Kara Ejderha görünmezlik büyüsünü kaldırdı ve teras penceresinden içeri girdi. Choi Han, Cale’e bakmak için geri dönmeden önce Kara Ejderhaya baktı. Cale her zamankinden daha rahat cevap verdi.
“Üçümüz birlikte gideceğiz.”