Cale, Ron’un ona sunduğu çay bardağına boş boş baktı.
“…Yatmadan önce limon çayı mı?”
“Evet, genç efendi.”
Cale yatmadan önce limonlu çay içmeye alışık değildi. İçmek istemiyordu ama başka bir şey söylemeden çay fincanını dudaklarına doğru kaldırdı. Limonlu çaydan bir yudum alırken Ron’un bakışlarını üzerinde hissetti.
O sırada Ron konuşmaya başladı.
“Genç efendi, bir ricada bulunabilir miyim?”
“Öhöm, ne? Bir rica mı?”
Cale’in gözleri ‘rica’ kelimesini söyleyen Ron’u duyunca sonuna kadar açıldı ve hızla Ron’a bakmak için döndü. Ron’un yüzünde hala nazik bir gülümseme vardı. Cale hızla düşünmeye başlarken gözleri buğulanmaya başladı.
‘Bu korkunç yaşlı adamın benim gibi gereksiz olduğunu düşündüğü birinden bir isteği mi var?’
Cale’in içinde tarif edilemez bir uğursuzluk duygusu vardı. Yüzündeki bir yumrudan kurtulmaya çalışan ve sonunda iki yumruyla geri dönen adam gibi hissetti. (Kore halk masalı https://rinnca.livejournal.com/11762.html ) Ya o, ya da açgözlü olan ve hem altın baltanın hem de gümüş baltanın kendisine ait olduğunu iddia eden ve sonunda elinde kendi baltası bile olmadan eli boş eve dönen oduncu gibi. ( Başka bir Kore halk masalı https://freshkorean.com/2013/04/02/gold-axe-silver-axe-traditional-korean-story-plus-free-worksheet-5/ )
Cale rahat bir sesle sormadan önce kendini sakinleştirdi.
“Pekâlâ, isteğin nedir?”
Ron, talebini hemen Cale ile paylaştı.
“İki gün izin alabilir miyim?”
“Ah.”
Cale farkında olmadan bir nefes verdi. Yüzündeki yumrudan kurtulmuş ve aynı anda hediye olarak altın ve gümüş balta setini almış gibi hissetti. (Yukarıdaki halk hikâyelerinin aynısı. ) Cale, her zamanki tarzından farklı olarak hızla konuşmaya başlamadan önce çay fincanını bıraktı ve Ron’un elini tuttu.
“Evet. İyi bir fikir. Ron, onlarca yıldır çok çalıştın. Bu çöp gibi genç efendiyle ilgilenmek zorundaydın. Mola vermek istersen, istediğin kadar izin kullanabilirsin. Bunu yapmak için bütün haklara sahipsin.”
Evet, Cale, Ron’un çok uzun bir ara vermesinden çok fazla memnun olurdu. Ancak, Ron’un Choi Han ile bağlantı kurması için büyük terör olayından önce geri dönmesi gerekiyordu, bu yüzden iki gün mükemmeldi. Cale, bu suikastçının yüzüne bakmadan geçireceği önümüzdeki iki günün tadını çıkarmayı dört gözle bekliyordu.
Ron merakla elini şiddetle tutan Cale’e baktı. Ancak Cale hızla bakışlarını Ron’dan çevirdi ve yatağın yanında bir şifonyer açtı. Cale, şifonyerden bir para kesesi çıkardı ve havaya kaldırdı.
Çekler ve yüklü miktarda para normalde evin kasasında duruyordu ama bu kesede hâlâ gayet fazla para vardı. Cale bütün keseyi aldı ve Ron’un eline verdi. Zengin bir ailenin oğluydu ve gerçekten paradan başka verecek bir şeyi yoktu.
“Al bakalım. Bu çok değil, ama kendine lezzetli yiyecekler al ve tatilin tadını çıkar.”
Ron, Cale’in eline koyduğu para kesesine boş boş baktı.
‘Kendime lezzetli yemekler alayım ve tatilimin tadını çıkarayım.’
Bu, Ron’un ne kadar süredir saklanarak yaşadığını düşünmesine neden oldu. Bütün zamanını bu çöple, bu yavru köpekle ilgilenerek geçirmişti.
Şimdi saklanmaktan vazgeçmişti ve hayatına yeniden başlamaya çalışıyordu. Ama geleceğinin karmaşık olma ihtimali çok yüksekti. Bu insanlar gerçekten Batı Kıtasına geçmiş olsaydı, sonuç karmaşık olmaktan çok daha kötü olurdu.
‘O zaman oğlumu burada bırakmalıyım.’
Ron, önündeki rahatlamış genç efendiye baktı.
“Genç efendi, bu gerçekten sorun olmayacak mı?”
Cale, Ron’un sorusunu heyecanla yanıtladı. Ron’un o kadar çok eğlenmesini istiyordu ki, Cale’i temelli terk etmeyi arzulayacak raddeye gelmesini diliyordu.
“Elbette. Ron, sen bir mola vermeye çoktan hak kazandın.”
Hak kazanmak. Ron’un asıl planı, birkaç gün içinde ya yalnız ya da Beacrox ile buradan sessizce ayrılmaktı. Ancak, sorun hissettiği bu lanet ilgiydi. Bu yüzden iki günlük bir moladan bahsetmişti. Bu küçük serserinin ne diyeceğini görmek istemişti. Nasıl tepki vereceğini çok merak ediyordu.
Bu köpek yavrusu genç efendi artık Choi Han sayesinde onun nasıl bir insan olduğunu biliyordu. Ron’un yüzünde hala nazik bir ifade vardı ama bakışları soğumaya başladı.
“Genç efendi, burada çok fazla para var. Bunu alıp kaçarsam ne yapacaksınız?”
‘Yoksa benim güçlü biri olduğumu duyduğun için kaçmamı mı istiyorsun?’
Kendini gülümsemeye zorladığı yıllar yüzünde birçok kırışıklığa neden olsa da keskin bakışları Cale’e yönelmişti. Ron, Cale’in tepkisini görebiliyordu.
Cale burnundan solumuştu.
“Senin nasıl biri olduğunu bilmediğimi mi sanıyorsun, Ron? Kaçacak olsaydın, ya hiçbir şey söylemeden giderdin ya da dümdüz gideceğini söylerdin. Yanlış mıyım?”
Ron romanda bu şekilde ayrılmıştı. Kont’a hiçbir şey söylememişti ve Choi Han’ın grubundan kısa bir süreliğine ayrılması gerektiğinde ise ayrılmadan önce yaptıkları anlaşmayı konuşurlardı.
“… Haklısın. Bu gerçekten de doğru.”
Ron yüzünde bir gülümsemeyle başını salladı. Şimdi düşününce, önündeki bu köpek yavrusu genç efendi, onu kendi oğlu Beacrox’un son on yıllarda gördüğünden daha fazla görmüştü. Aslında şu anda Ron’u en iyi tanıyan kişi Cale olabilirdi.
‘Ben de artık çok yaşlandım.’
Yaşlı adam, yaşlanmaya başladığını kabul etmişti. Tıpkı ağaç halkalarının bir anda artmadığı gibi, zamanın etkileri de ona dokunmadan geçmemişti. Daha sonra konuşmaya başladı.
“Kraliyet sarayına gittiğinizde size hizmet etmek için geri döneceğim.”
“Eğer gerçekten istiyorsan.”
Ron ilgisiz Cale’e baktı ve para kesesini kaldırdı.
Cale’in sarayda kraliyet ailesinden veya diğer soylulardan daha kötü görünmesine izin veremezdi. Ron, yetiştirdiği genç efendinin başkaları tarafından hor görüldüğünü görmek istemiyordu.
Bu, gitmeden önceki son görevi olacaktı.
“O zaman ben şimdi yola çıkıyorum.”
“Tabi tabi.”
Cale, yatağında otururken Ron’a el salladı ve uzun zaman sonra ilk defa harika bir uyku çekti.
Cale ertesi gün öğle yemeği saatinde uyandığında, Ron sabahın erken saatlerinde molaya girdiğinde ayrılmıştı. Bu sebepten ötürü yardımcı uşak Hans, Cale’e hizmet etmekten sorumlu kişi olmuştu.
“Bay Ron, ben olmazsam rahat edemeyeceğini söyledi. Haha, sanırım biraz harikayım ha?”
“Sadece sessiz olabilir misin?”
Cale, Hans’ı görmezden geldi ve açık oda kapısından dışarı baktı. Choi Han bu sabahın erken saatlerinden beri kapının dışında duruyordu. Cale neler olduğunu merak ederken Choi Han’a bakıyordu ve Choi Han sorulmasına bile gerek kalmadan cevap verdi.
“Bay Ron sizi korumamı istedi.”
‘Ron ne düşünüyordu?’
Cale, Hans’tan bir fincan çayı alırken yüzünde ciddi bir ifade vardı. Daha sonra kaşlarını çatmaya başladı.
“Hans. Neden bana limonata getirdin?”
“Affedersiniz? Genç efendi, limonatadan haz etmez misiniz?”
Cale derin bir iç çekti ve limonatayı içti. Onu uyandırıp midesini yatıştırmak açısından bakarsak soğuk sudan daha iyiydi.
Choi Han, önceki gece Ron’la yaptığı konuşmayı hatırlayarak Hans ve Cale’i odanın kapısının dışından izledi.
‘Bir yere mi gidiyorsun?’
‘Evet.’
‘Nereye?’
‘Senin gibi bir çocuğun bilmesi gereken bir yer değil.’
‘Benimle Cale-nim hakkında konuşmaya mı geldin?’
‘Doğru bildin.’
Bu sabah erkenden ayrılmadan önce Ron’un söylediği buydu. Choi Han, Ron konuttan çıktığında onu izlerken hizmetçi Ron yerine suikastçı Ron’u görmüştü.
“Choi Han.”
Choi Han, Cale ona seslendiğinde hemen kendine geldi. Cale yataktan kalkmış ve banyoya gidiyordu. Cale, kendisine bakan Choi Han’a sordu.
“Lock uyanık mı?”
“Evet efendim.”
Kurt Kabilesi gerçekten hızlı yenilenme yeteneklerine sahipti. Cale saate baktı. Flynn Tüccar Loncası liderinin gayrı meşru oğlu kumbara Billos yakında başkente varacaktı. Cale onunla içmeye söz vermişti ve nerede buluşacaklarına çoktan karar vermişti. Başkente vardığında Choi Han’a kalmasını söylediği handı. O hanın bir de alkolüyle ünlü bir barı vardı.
‘Ve orada Choi Han ile Billos’u birbirine bağlayacak bir şey var.’
Cale, şu anda 10 kurt çocukla birlikte olan tüccarı düşündü ve sordu.
“Handaki çocuklar ve tüccardan ne haber?”
“Toplantıdan dönerken uğrayabileceğini düşünüyordum.”
“…Toplantı?”
Hans kafası karışmış Cale’e yaklaştı ve konuşmaya başladı.
“Genç efendi, Kuzeydoğu soylularının daveti.”
“Ah.”
Cale bunu unutmuştu çünkü o soyluları çok önemli görmüyordu. Ne yapacağını aklında tartarken biraz kaşlarını çatmaya başladı. Toplantıda ne tür çöp eylemlerde bulunması gerekecekti? Cale, Kim Rok Soo, bu insanlarla daha önce hiç tanışmamıştı ama bu önemli değildi. Çöp olarak bilinmesinin bir sebebi vardı sonuçta.
“Misafir de sizinle konuşmak istiyor.”
“Bayan Rosalyn’den mi bahsediyorsun?”
“Evet. Programınıza göre herhangi bir zamanın onun için uygun olacağını söyledi. ”
Rosalyn akıllı bir kızdı. Muhtemelen, dünkü mana hissinin bir ejderhadan geldiğinden şüpheleniyordu. Muhtemelen daha önce hiç ejderha görmemişti ama bu kadar güçlü bir mana ejderhadan başka bir şeyden gelemezdi.
Cale banyonun kapısını açtı ve içeri girerken Hans’a bir emir verdi.
“Kahvaltıyı odamda yapacağım, hazırlayın. Ondan sonra Bayan Rosalyn’e birlikte kahvaltı etmek isteyip istemediğini sorun.”
“Evet, genç efendi. Anlıyorum. Ancak gün ortası olduğu için öğle yemeği olacak.”
“…Hans.”
“Hemen hazırlayacağım!”
Cale, şiddetle cevap veren Hans’a baktı ve banyo kapısını kapatmadan önce son bir emir verdi.
“Ah, bir de teras kapısını açık bırak.”
‘Kara Ejderhanın içeri girebilmesi gerekiyor.’
Dışarıda, pencerenin yanındaki bir ağaçta uyurken rahat edebiliyor olması çok tuhaftı.
****
“O zaman şimdi gidip Rosalyn-nim’i getireceğim.”
“Tamam.”
Cale, bazıları için kahvaltı, diğerleri için öğle yemeği olan yemeğin önündeki bir sandalyeye oturdu ve Hans’ı dışarı gönderdi. Masadaki yiyecekler harika göründüğü için Beacrox oldukça çaba sarf etmiş gibiydi. Masa yemekle doluydu, muhtemelen hepsini sırayla değil de bir kerede istediği için.
“Cale-nim.”
Choi Han ona yaklaştı.
“Siz yemek yerken ben Lock’la kalacağım.”
“Sanırım ikiniz sırayla ona göz kulak oluyorsunuz.”
Choi Han, Cale’in açıklaması karşısında utanç içinde gülümsemeye başladı. Lock çabucak iyileşmesine rağmen, Rosalyn ve Choi Han sırayla ona göz kulak olurken hala yatakta yatıyordu. Tabii ki, ilgilenmenin çoğunu Rosalyn yapıyordu.
“On ve Hong da onunla ilgilenmemize yardım ediyor.”
“Pabucumun yardımı.”
Choi Han, Cale’in sözlerine sadece sessiz kalabildi. On ve Hong, Lock’un odasında kalıyorlardı. Ama iki yavru kedi, oraya gitmeden önce Cale’e gizlice bunu söylemişti:
‘Bir Kurt Kabilesini öldürmek için çok zayıf olduğumuzu düşünüyorum. Çılgın moda girsek bile muhtemelen kaybedeceğiz. Onun gibi insanları ezmenin bir yolunu bulmalıyız.’
‘Doğru, bir yol bulmalıyız. Bu yüzden biraz çalışmaya gideceğiz.’
On ve Hong, Lock’a bakarak olmak için değil, gelecekte bu tür düşmanları nasıl öldüreceklerinin yolunu bulmak için oradaydılar.
“Ama Lock, yanında iki sevimli kedi yavrusu varken daha rahat görünüyor.”
“…Sanırım bu harika.”
Cale, Choi Han ve Lock’a gerçeği söylemek istemiyordu. Choi Han sessizce konuşmadan önce Kara Ejderhanın odada olmadığını doğrulamak için bölgeyi inceledi.
“Lock ya da Rosalyn’e siz öyle söylediniz diye onları yanımda getirdiğimi söylemedim.”
“Aferin.”
“Size bunu sır olarak tutacağımı söylemiştim.”
Choi Han, Cale’e güvenilir bir tarafı olduğunu gösteriyordu. Belki dünkü yemin yüzündendi ama Choi Han sözlerin ne kadar aldatıcı olabileceğini bilmiyordu. Bir tarafı diğerinden daha fazla iyi gösterebilmek için kelimelerin nasıl kullanılabileceğini bilmiyordu.
Ölüm Tanrısı, sadece Cale’in sözlerini ve onun yorumunu takip edecekti çünkü hayatını ortaya koyan oydu.
‘Bu yüzden soylular, Ölüm Yemini yapacakları zaman ne söyleyeceklerini hazırlamak için en az bir hafta harcadılar. Genellikle söylenecek ortalama en az on sayfa metin hazırlarlar.’
Cale, ona gerçekten güvenen Choi Han ile konuşmaya başlamadan önce gelecekte Choi Han’ı nasıl kullanacağını düşündü.
“Choi Han, onları bir daha görürsen o kan içen büyücüyü öldüreceğini mi söylemiştin?”
“Evet.”
Cale tereddüt etmeden gelen cevaba başını salladı ve konuşmaya devam etti.
“Sana o kişiyi nasıl bulacağını söyleyeceğim.”
Choi Han’ın bakışları değişmeye başladı. Ama Cale henüz konuşmayı bitirmemişti.
“Elbette önce terör olayını önlememiz gerekiyor.”
Choi Han’ın ifadesi Cale’in ona hemen söylemesini ister gibiydi ama ağzını açtığı anda kapı çaldı ve ardından Hans’ın sesi geldi.
“Genç efendi, Rosalyn-nim’i getirdim.”
Cale, Choi Han’a başını salladı ve sandalyeden kalktı. Choi Han da sessizce kalktı ve kapıyı açtı. Hans ve Rosalyn açık kapıdan girdiler. Hans, kapı çerçevesinden daha fazla içeri girmedi ve daha önce söylediklerine sakince ekledi.
“Genç efendi, Rosalyn-nim, bir şeye ihtiyacınız olursa lütfen bana bildirin.”
Hans daha sonra eğildi ve odadan çıktı. Choi Han onu takip etti.
“Rosalyn, Lock’la olacağım.”
“Tamam.”
İkisi gittikten sonra odada sadece Rosalyn ve Cale kalmıştı. Rosalyn sakin ama soğuk görünüyordu.
“Davet için teşekkürler, genç efendi Cale.”
“Önemli bir şey değildi, Bayan Rosalyn.”
Cale karşısındaki sandalyeyi işaret etti ve konuşmaya başladı.
“Konuşmamız gereken çok şey var.”
“Genç efendi, sanırım lafı dolandırmayı sevmiyorsunuz?”
Rosalyn sorarken gülümsemeye başladı ve Cale açık teras penceresine bakıp konuşmaya başladı.
“İçeri gel.”
O anda Rosalyn hızla arkasını döndü. Odada, havada süzülen bazı yaprakları görebiliyordu. Dayanamadı ve titremeye başladı.
Ancak dün gece mantıklı bir şekilde her şeyi düşünebilmişti. Lock’a göz kulak olurken bütün gece bunu düşünmüştü. Üç katmanlı sihir ve böyle bir şeyi yapabilme yeteneği. Gerçekten de ortada tek bir cevap vardı.
Bakışlarını havada süzülen yapraklardan çevirdi ve Cale’e bakıp sordu.
“Ejderha. Bir ejderha-nim mi?”
Büyücüler ejderhalara gerçekten saygı duyarlardı. Tavrı, durumun böyle olduğunu açıkça gösteriyordu. Cale, havada uçuşan yapraklara doğru konuşmaya başlarken sırıtmaya başladı.
“Kendini sen tanıt.”
O anda, masanın üstünde veya gerçekten spesifik olmak gerekirse bifteklerin üzerinde yüzen yapraklar bir Kara Ejderhaya dönüştüler. Ejderha görünmezlik büyüsünü kaldırmıştı.
“Mm.”
Rosalyn tamamen şok olduğu için nefesini tutamadı bile. Bunun bir ejderha olacağını bilmesine rağmen, durum yine de şok ediciydi. Hem Batı hem de Doğu kıtalarında 20’den az ejderha vardı, ama şu anda böyle bir varlık onun önündeydi.
Topraklarını ve sığınaklarını asla terk etmemeleri ve dünyanın en muhteşem varlığı olarak hayattan zevk almalarıyla tanınırlardı. Ayrıca ejderhalar hem mananın hem de doğanın kralıydı.
Onlar da yalnızlığı tercih eden varlıklardı. Dünyada 20 ejderha olduğu doğrulanmış olsa da, hepsi farklı renkteydi ve kişilik, alışkanlıklar ve özellikler bakımından büyük farklılıklar gösteriyorlardı. Büyü Kulesi bunu oldukça ilginç buluyordu. Ebeveynlerinin altında büyüdükten sonra bile neden renk ve kişilik olarak bu kadar farklıydılar?
Anlayabilecekleri tek bir açıklama vardı.
‘Ejderhalar, diğerlerinden farklı olmak isteyen gururlu yaratıklardır.’
Yaşarken benzersiz olmak isterler. Kendi ejderha kabileleri arasında bile durum böyleydi.
Böyle bir varoluş şu anda Rosalyn’in gözlerinin önündeydi.
Genç bir ejderhaydı ama hissedebildiği mana ve bir ejderhanın eşsiz bakışı ona gerçekten de diğer ejderhalar gibi olduğunu söylüyordu.
Kara Ejderha başını çevirmeden önce bir süre Rosalyn’i sessizce izledi. Rosalyn, ejderhanın haraketleri hakkında ne söyleyeceğini bilmiyordu. Bunu yaptıktan sonra ejderha bifteğin önüne geçti ve konuşmaya başladı.
“Açım.”
“…Devam et, yiyebilirsin.”
Cale cevap verirken başını salladı ve ayrıca Rosalyn’e bir koltuk teklif etti.
“Biz de yemeliyiz.”
“Ah evet.”
Rosalyn otururken yüzünde boş bir ifade vardı. Kuzeydoğu Soyluları toplantısına katılması gerektiği için her zamankinden daha gösterişli giyinen Cale, zarif bir şekilde çorba içerken, genç Kara Ejderhanın önünde bifteği yediğini görebiliyordu.
Bunu onlara anlatsa Sihir Kulesindeki kimse ona inanmazdı.
Ancak Rosalyn, gözlerinin önünde gördüklerinin yanı sıra beş duyusuna da inanıyordu. Doğadaki her şey beş duyu ile hissedilebilirdi.
“…Benim gibi bir büyücünün böyle bir manzarayı görebilmesi inanılmaz. Bir ejderha bir insanla birlikte oturuyor.”
Rosalyn önündeki manzaraya inanamadı ve dürüst gözlemini ortaya koydu. Cale cevap vermeyi umursamadı ama Kara Ejderha Rosalyn’e bakmak için bifteği yemeyi bıraktı. Ardından Cale’e bakmak için başını çevirdi.
Bir sürüngenin yüzüydü ama ifadesi açıkça görülüyordu. Kara Ejderha hala çorbasını içen Cale’e bakarken kaşlarını çattı ve konuşmaya başladı.
“Çok zayıf. O bir karıncadan daha iyi durumda bile değil. Nedeni bu.”
“Aynen öyle.”
Hem Cale hem de ejderha bunu kabul etti. Rosalyn, sonunda başını sallamadan önce bu durumu merakla izledi.
“Genç efendi Cale ve Dragon-nim ile bir yemek. Bu bir onurdur.”
Rosalyn çatalını zarifçe kaldırırken sakindi. Cale, çorbasını yemeye devam ederken onun ifadesini gözlemledi.
‘O gerçekten cesur bir insan.’
Başka bir büyücü durmaksızın titriyor ve şu anda ejderhayı övüyor olurdu. Daha sonra ejderhadan onlara biraz da olsa mana veya büyü hakkında bilgi vermesini isterlerdi. Bir ejderhanın büyüsü, kıtadaki herhangi bir büyücüyü çıldırtacak bir şeydi.
Cale, salataya başlayan Rosalyn ile konuşmaya başladı.
“Lütfen burada istediğiniz kadar kalmaktan çekinmeyin.”
“Genç efendi Cale.”
“Evet?”
“Merak ettiğim üç şey var. Ama bunlardan biri zaten çözüldü, bu yüzden iki tane daha var. Onları sorabilir miyim?”
“Lütfen sorun.”
İlki muhtemelen ejderha hakkındaydı. Cale, uzun süre düşündükten sonra ejderhanın varlığını Rosalyn’e açıklamaya karar vermişti. Bu şekilde, sonucun kendisi için daha faydalı olacağını hissetmişti.
Diğer iki soruyu da tahmin edebileceğini hissetti.
“Merak ettiğim ikinci şey de bu.”
Rosalyn sorusunu sakince ve içtenlikle sordu.
“Davet edilmemiş birinin sizin evinizde bu şekilde kalmasına izin vermek doğru mu? Bir asil olarak, bir büyücü olsam bile, yabancılarla ilişki kurma konusunda hassas olmalısınız.”
Cale bu soruyu kolayca yanıtladı.
“Bu sorun teşkil etmiyor çünkü siz Choi Han’ın getirdiği birisiniz.”
Cale, Rosalyn’e dönüp konuşmaya devam etmeden önce biftek yiyen Kara Ejderha’ya bir göz attı.
“Aynı zamanda bu adama sahibim.”
Kara Ejderha bu açıklamaya yanıt vermedi. Ancak, yüzünü biftek tabağına çevirmeden ve bifteği eskisinden daha hızlı yemeye başlamadan önce kanadını bir kez salladı. Rosalyn’in, kırmızı gözbebekleri somon bifteği yiyen Cale’e dönmeden önce ejderhayı uzun süre izledi.
“… Anlıyorum. O zaman işte üçüncü sorum.”
Cale somon bifteğini yemeyi bıraktı ve Rosalyn’e baktı. Gözleri buluştu ve Cale onun kırmızı gözbebeklerini görebiliyordu. Başlangıçta Rosalyn, başkente girdiklerinde gözbebeklerini büyüyle kırmızıdan siyaha çevirmişti. Aynı şeyi saç rengine de yapmıştı. Ancak, şu anda durum böyle değildi.
Rosalyn sorusunu sordu.
“Soylu olmanıza rağmen neden benimle bu kadar saygılı konuşuyorsunuz?”
Cale, somon bifteğinin yanındaki şarap kadehini kaldırdı ve beyaz şaraptan bir yudum aldı. Daha sonra konuşmaya başladı.
“Kızıl saçlı, kızıl gözbebeklerine sahip ve bir büyücü. Bir de kendi kendine ifşa ettiğiniz adınız Rosalyn var.”
Biri bir konuda bu kadar açık olurken, ne olduğunu bilmiyormuş gibi davranmak tuhaf olurdu.
Cale cevap verirken gülümsemeye başladı.
“Prenses-nim, benimle bu kadar saygılı konuşmayı bırakması gereken kişi siz değil misiniz?”