İki ışık birbirine çarptığında kadim Ejderha Eruhaben’in yüzü tamamen kaos içindeymiş gibi gözüküyordu.
“Seni aptal salak!”
Gümüş kalkanın üzerine yüzlerce yıldırım düştü.
Her şey bir anda oldu.
Bu, Eruhaben’in beyaz altın bariyeri olabildiğince güçlü kılmak için vücudundaki her bir mana parçasını çıkarması sırasında gerçekleşti.
“Hâlâ ge-”
O kısa anda beyaz altın bariyerin üzerinde gümüş bir mana kalkanı belirdi. Sonra bunun üzerinde çabucak farklı bir gümüş kalkan daha belirdi.
Bu kalkanların arkasındaki düşünceler çok açıktı.
“Kalkanlarınızı hala geri çekebilirsiniz!”
Eruhaben, Cale’in gökyüzüne uzanan ellerini indirmeye çalıştı, ancak dudakları titrerken bile Cale’in konuşmaya başladığını görebiliyordu.
“Ama istemiyorum.”
Cale son derece saygısız bir şekilde konuşuyordu.
Ancak gözleri soğuktu.
“Zaten çok geç.”
Cale’in bahsettiği gibi, kalkanını devre dışı bırakmak için çok geçti.
“İstediğimi yapmayı planlıyorum.”
Cale daha sonra Eruhaben’in arkasından gümüş kalkana baktı.
Bam!
Yıldırımlardan biri kalkana çarptı.
Baaaaam! Baam!
Birkaç yıldırım daha kalkana çarptı ve onu yok etmeye çalıştı.
Bu daha başlangıçtı.
Baaaaam! Baaaam! Baaam!
Çok sayıda beyaz yıldırım, kalkanı parçalamak istercesine yere düştü.
“Hu huu huf. Huff.”
Cale, kalkanı her darbede titrediğinde biraz güç kaybetti. Kalbin Gücü, Cale’in vücudunu güçle doldurmak için kesinlikle her zamankinden daha fazla çalışıyordu.
Ancak, içeri ittiği tüm güç Cale’in ellerinden sızıyormuş gibi hissediyordu.
“He, hehe-”
Cale gülmeye başladı. Yorgun gözleri beyaz yıldırımlara doğru baktı.
Kalkanına ışık düşüyor gibiydi.
Beyaz yıldırımlar son derece kutsal görünüyordu. Aynı zaman çok da parlaktılar. Hayatlarında böyle parlak ışıkları görebilecekleri kaç deneyim yaşarlardı?
“…Lanet olsun, çok parlak.”
Ne yazık ki, Cale böyle manzaralardan hoşlanmazdı.
– …Açım.
Obur rahibenin sesini duyabiliyordu.
Kırılmaz Kalkan.
Obur rahibeden aldığı güç. Cale şimdiye kadar birçok tehlikeyle karşı karşıya kalmıştı ama kalkan daha önce hiç yok edilmemişti.
‘Bunun sebebi çoğunlukla Raon’du.’
Bu sadece Raon’un gümüş mana kalkanı Cale’in kalkanını çevrelediği için mümkün olmuştu.
Ancak Cale ve Raon’un pozisyonları bu sefer tersine dönmüştü.
Cale’in zihni hızlı bir şekilde hareket ederken bile mevcut durumu mümkün olduğu kadar iyi anlayabilmek için derin derin nefes alıyordu.
‘Toplam üç kez düşecek.’
Beyaz yıldırımlar Cale’in gümüş kalkanına, Raon’un kalkanına ve ardından beyaz altın bariyere çarpacaktı. Bu üç katmana bu sırayla vururlardı.
Her katmandan geçtikten sonra zayıflarlardı.
Bu, Eruhaben’in beyaz altın bariyerine çarpan yıldırımların daha zayıf olacağı ve başkentin yıkımını önleyebilecekleri anlamına gelmeliydi.
Baaaaam! Baaaaam! Bam!
Bu yüzden Cale, sonunda bayılsa bile buna değeceğini düşündü ve bu gerçekleşene kadar kalkanını korumayı planladı.
O anda oldu.
“Küçük çocuk!”
Cale, Eruhaben’in baskın sesini duyabiliyordu.
Ayrıca, ne olduğunu tam olarak anlayamayacak kadar parlak olmasına rağmen, yanından uçan bir şey gördü.
Bu şey, hayır, bu varlık, uçarken siyah bir mana fırtınasıyla çevriliydi.
Öndeki iki patisi sanki gökyüzünü taşımaya çalışıyormuş gibi hâlâ gökyüzüne doğru gidiyordu.
Cale mümkün olduğunca gözlerini odakladı.
“…Raon?”
Cale’in, gökyüzünde ondan ve Eruhaben’den daha aşağıda olduğundan emin olduğu Raon, yanından gökyüzüne doğru uçuyordu.
Cale ve Raon göz teması kurdu.
Raon kendinden emin bir şekilde bağırırken yuvarlak yüzünün ortasındaki burnunu buruşturdu.
“Ben, Raon Miru, harika ve güçlüyüm! Bunu ben yapacağım!”
‘…Bu aptal!’
Cale aniden içinin kasıldığını hissetti. Cale konuşmaya çalıştı ama Eruhaben daha hızlıydı.
“Küçük çocuk, kalkan-”
“Bilmem gerekeni biliyorum!”
Cale, Raon’un kadim Ejderhanın sözünü kestiğini duyduktan sonra ağzını kapalı tuttu.
“Şu anda en az yaralı benim! Bu yüzden en çok çalışma sırası bende! Bu tek doğru!”
‘…Altı yaşındaki bir çocuk ne yapabilir?!’
Tekrar konuşmaya çalışan Cale, farklı bir ses çıkardığı için bu kelimelerin hiçbirini ağzından çıkaramadı.
“Ugh!”
Kalkanında çatlaklar oluşmaya başlamıştı.
Cale’in ağzının kenarından siyah kan akmaya başladı. O anda Raon’dan başka birini görebiliyordu.
“…Leydi Rosalyn?”
Ahem, hem.
Rosalyn, Raon’un arkasında durmak için uçmadan önce sahte öksürükler bıraktı. Ancak, konu bu değildi.
Oooooooong-
Cale’in burada ona verdiği en yüksek dereceli büyü taşlarından yaklaşık on tanesi onun etrafında daire halinde dönüyordu. Ayrıca, kırmızı mana onu çevreliyor ve cübbesini sallıyordu.
“Hiçbir şey yapmadan olmazdı.”
Vücudundan çıkan binlerce siyah iplikle onun arkasından giden Mary’yi görebiliyordu.
“Yaralılar dinlenmeli.”
Mary daha sonra iplerini gökyüzüne doğru göndermeye başladı.
Bir iki.
İplikler sanki bir şey örüyormuş gibi birleşiyordu. İlk başta o kadar sıkı değildi, ancak yavaş yavaş bir kalkan gibi görünmeye başlamıştı.
“Ben de harika ve güçlüyüm.”
Daha sonra Raon’un yanında durmak için uçtu.
“Ha! Haha!”
Cale, birinin güldüğünü duyduktan sonra başını kaldırdı. Eruhaben yüzünde inanamazmış gibi bir ifadeyle gülüyordu.
“Pekala, bir deneyelim.”
Cale’i yavaşça yanına çekti.
“Burada.”
“Evet efendim.”
Bir noktada onlara yaklaşan Choi Han, Cale’i Eruhaben’den aldı. Choi Han, Cale’i sırt üstü yatırdı.
“Lütfen biraz dinlenin, Cale-nim.”
Cale, sessizliğe boğulmuştu.
Hiçbir şey söyleyemedi.
Beyaz yıldırımlardan değil de yerden gelen beyaz duman etrafını sarmaya başladı.
Rex’in kalkanının arkasına saklanan Aziz Jack’in iyileştirme yeteneklerini Cale’e ve gruba gönderdiğini görmek için aşağı baktı.
Cale’in antik güçlerini kullanmaktan karmakarışık olan vücudunun içi, Aziz Jack’in iyileştirici güçleriyle iyileştirilemezdi.
Çünkü bu hastalık ya da yaralanma değildi.
Ancak, diğerlerini iyileştirmeye kesinlikle yeterliydi. Tabii ki duman Hannah’ya ya da Mary’ye ulaşmadı.
“Hahaha, ağlamak üzereyim.”
Cale, birinin eğlendiğini duyduktan sonra tekrar başını kaldırdı.
Daha da fazla çatlamaya başlayan gümüş kalkanın diğer tarafında Beyaz Yıldızı görebiliyordu. Beyaz yıldırımlar düşerken onu sıyırıyorlardı.
Beyaz Yıldız, Cale ve grubunu izlerken eğleniyordu.
“Sanırım bunun çok dokunaklı olduğunu söylemeliyim?”
Ağzındaki kanı silerek arsızca konuşan Beyaz Yıldız, omuzlarını silkti ve cebinden sihirli bir parşömen çıkardı.
Cale, içinde bir ışınlanma büyüsü çemberi olduğundan emindi.
‘Bu p*çi yakalamamız gerek.’
Hayır, aslında o p*çin buradan kaybolması daha iyiydi.
Burada onu yenebilecek kimse yoktu. Kaybolsa daha iyi olurdu. Cale’in gözleri soğuktu ama o kadar büyük bir öfkeyle doluydu ki bu gizlenemezdi.
O anda Beyaz Yıldızın sesini net bir şekilde duydu.
“Çok kötü oldu. Şu an biraz meşgulüm. Engelleyip engelleyemeyeceğinizi görmek isterdim.”
‘O kahrolası p*ç-‘
Bir şey söylemek üzere olan Cale, birinin sessizce mırıldandığını duyduktan sonra kendini durdurdu.
“…Benden bile daha çılgın bir p*ç.”
‘…Choi Han, az önce küfür mü ettin?’
Cale, Choi Han’ın acımasız sözlerini duyduktan sonra yüzü tuhaf bir hal alırken bir inilti daha çıkardı.
“Ugh!”
Cale’in sırtı kıvrıldı. Choi Han, siyah kanın Cale’in omuzlarını ıslattığını görebiliyordu. Kendisine bakan diğerlerine başını salladı ve Cale’in gökyüzüne uzanan ellerini tuttu.
“… Ha… Gerçekten, çok sinir bozucu.”
Cale’in söylediklerini görmezden geldi.
Choi Han, Cale’in her an kırılmaya hazır görünen çok soluk gümüş ipliklere tutunan avuçlarını bir araya getirdi.
Cale’in elleri zayıf bir şekilde aşağı indi. Cale, yukarı bakarken çenesini Choi Han’ın omzuna koydu.
Baaaaaaaaaaam!
Sonsuz sayıda yıldırım var gibiydi.
Kırık gümüş kalkan parçalara ayrılmıştı.
Hayır, kırık değildi.
Cale az önce onu devre dışı bırakmıştı.
Gümüş kalkan yavaşça havada dağıldı.
Eruhaben canlandırıcı bir şekilde gülümsedi ve aynı anda yorum yaptı.
“Küçük çocuk, vahşice hücum ettiğini görmeme izin ver.”
Cale, Eruhaben’in Raon’un arkasından hareket ettiğini ve Raon’un pençelerini kavradığını görebiliyordu.
Gümüş mana kalkanı ve beyaz altın bariyer.
İkisi yavaş yavaş birleşiyordu.
Bu son değildi.
Çat, Çat.
En yüksek dereceli büyü taşları çatladı ve büyük miktarda kırmızı mana da gümüş mana kalkanına karıştı. Bu Rosalyn’in büyüsüydü.
Siyah iplik kalkanı da bunların içine sızdı.
Beyaz Yıldız bunu izlerken konuşmak için ağzını yavaşça açtı.
O anda oldu.
“Raon!”
Cale bilinçsizce Raon’un adını seslendi.
Ancak Raon, Eruhaben’in yanından çoktan ayrılmıştı ve daha da yükseğe uçuyordu.
Raon’un kalkanı artık farklı renklerin bir karışımıydı.
Mary, Rosalyn ve Eruhaben’in güçlerini de taşıyan bir kalkandı.
Raon alnını o kalkanın üzerine koydu. Ardından kalkanın diğer tarafındaki p*ç kurusuna baktı.
Beyaz Yıldız ve Raon göz teması kurdular.
Beyaz Yıldız ona dik dik bakan genç Ejderhanın konuşmaya başladığını görebiliyordu.
“…Kesinlikle sana bunu ödeteceğim.”
Raon Miru, altı yaşındaki Ejderha.
Raon genç olabilirdi ama bilmesi gereken her şeyi biliyordu. Kendinden emin ve enerjik görünüyordu ama Raon, Eruhaben, Cale ve diğerlerinin nasıl savaştığını görmüştü.
“Peki bunu nasıl yapacaksın?”
Beyaz Yıldız merakla Raon’a bakıyordu. Raon, daha önce yarattığı tüm kalkanlardan daha güçlü olan kalkanın altından özgüvenle karşılık verdi.
“Bir dahaki sefere ben kazanacağım.”
Nasıl yapılacağını öğrendiği sürece her şeyi iyi yapabilen bir Ejderhaydı.
Raon, Beyaz Yıldızın gülümsemeye başladığını görebiliyordu. Beyaz Yıldız daha sonra bir emir verdi.
“Her şeyi yok edin! İnin!”
Beyaz şimşekler renkli kalkana doğru düşerken ağzından tekrar kan akmaya başladı.
Bunlar olurken ışınlanma parşömeni yırttı. Beyaz Yıldız, göz kamaştırıcı siyah Ejderhayı görmezden geldi ve Cale’e baktı.
‘Antik güçleri toplamam gerek.’
Tüm antik güçleri toplaması gerekiyordu.
Altıncı ve son antik güç.
Beyaz Yıldız, ışınlanma büyüsü çemberinin onu içeri almasına izin verirken o son antik gücü bulduğunda ne olacağını düşündü. Cale’e son bir kez veda etti.
– Yakında görüşürüz, geleceğin Ejderha Avcısı.
‘Lanet olsun!’
Beyaz Yıldız ortadan kayboldu ve Cale’in yorgun elleri kanamaya başlayacak kadar sıkılırken geride sadece beyaz şimşekler kaldı.
Raon şimdi o beyaz yıldırımlara karşı karşıyaydı.
Boom! Boom! Boom!
Raon alnını renkli kalkana geri koyarken kalbinin attığını duyabiliyordu. Ön patilerini de kalkanın üzerine koydu.
‘Bunu yapabilirim.
Bunu yapabilirim çünkü ben büyük ve güçlü Raon Miru’yum.’
Raon birkaç şey hatırladı.
Cale’in ona nasıl sarıldığını düşündü. Havada görünmez bedenini ararken Cale’in şok olmuş ifadesini hatırladı.
Cale’in onu sıkıca tutmak için parmaklarını nasıl birbirine kilitlediğini hatırladı.
Eruhaben’in yaralı vücudunu ve nasıl derin derin nefesler alırken kanadığını hatırladı. Ancak, Eruhaben’in sırtının ne kadar büyük göründüğünü de hatırladı.
En sonunda, etrafını saran arkadaşlarını hatırladı.
Boom! Boom! Boom!
Raon bu anıları hatırladı ve hayal etmeye başlarken kalbinin attığını hissetti. Hayır, o hayali gerçeğe dönüştürmeye çalışıyordu.
Büyü, mana kullanarak bir şey yaratmanın bir yoluydu, doğadan gelen bir şeydi.
Raon öğrendiği şeyleri sihrine ekleyebilirdi.
Arkadaşlarının onu nasıl korumaya çalıştığıyla ilgili bu anılar.
Raon bunun gerçek kalkan olduğunu anladı. Bunu öğrenmişti.
Artık öğrendiğine göre, bunu yaratabilirdi de.
Boom! Boom! Boom!
Raon’un alnından siyah mana akmaya başladı.
Bu mana kalkan boyunca yayıldı.
“Küçük çocuk, gerçekten bir Ejderha gibi değilsin.”
Goldie’nin arkadan ona sarıldığını hissedebiliyordu.
Raon, Eruhaben’in ellerine daha da odaklandı.
Kalkanı sarmak için kısa pençelerinden büyük miktarda mana akmaya başladı.
“Ha, orada-!”
“Siyah oldu!”
Başkentin dışındaki Simyacıların Çan Kulesinin etrafında neler olup bittiğini net olarak göremeyen insanlar, renkli kalkanın siyaha boyandığını görebiliyordu.
Ancak kısa süre sonra bakışları parlak ışıklarla kaplandı ve hiçbir şeyi net olarak göremediler.
Baaaaam! Baaaaam! Baaaaaaam!
Tek duyabildikleri başka bir şeyi yok etmeye çalışan bir şeydi.
Kulakları çınlamaya başladı. Yer de sallanmaya başladı.
İnsanlar dayanamayıp yere yığıldı.
Siyah, beyaz, kırmızı ve altın.
Bütün bu renkler birbirine karıştı.
Ve sonunda…
“Hey, zayıf insan.”
Cale elini uzattı.
Yuvarlak bir kafa, Cale’in avucunun üzerine yerleşti.
Cale başını kaldırdı.
Parlak ışıklar gitmişti.
Artık sabahın geldiğini görebiliyordu.
Güneş yükseliyordu.
Cale, ona karşılık vermeden önce Eruhaben’in kollarına zayıfça yatan yorgun Raon’un başını, omzunu ve yanağını bu sırayla okşadı.
“Raon, sen gerçekten harika ve güçlüsün.”
Raon ona gülümsedi.
Cale de ona gülümseyerek karşılık verdi.
Kimse ölmemişti.
Yeni sabahı karşılarken hiçbir şey yıkılmamıştı.
İnsan ve Ejderha.
İkisinin de gülümsemeleri birbirine benziyordu.
İkisi de aynı anda konuşmaya başladılar.
“İnsan! Gidip o p*çi yakalayalım!”
“…S**tiğimin p*ç kurusu, seni hiç ummadığın bir anda yakalayacağım.”
Cale, sırasıyla Cale ve Raon’u destekleyen Choi Han ve Eruhaben’in ürperten başka bir şey söyledi.
“Choi Han.”
“Evet, Cale-nim.”
“Bu pisliği temizlerken acil veya merak ettiğin bir şey çıkarsa…”
Huuuuu.
Cale derin bir nefes verdi. Choi Han başını çevirdi ve bu beklenmedik konuşmaya giren Cale’e baktı.
Cale, Choi Han’a bakarken kendinden emin bir şekilde devam etti.
“Majestelerini çağır, veliaht prensi.”
Bunu söyledikten sonra Cale’in vücudu gevşedi.
Süper Kayanın sesini zihninde duyabiliyordu.
– Bu sefer kaç gün baygın kalacaksın bilmiyorum.
‘Lanet olsun.
Bu zayıf aptal gövde Beyaz Yıldızdan daha büyük bir sorun.’
“Zayıf insan!”
“Cale-nim!”
“Cale!”
Ona seslenen grubunun sesi bir ninni gibiydi.
Cale daha sonra bayıldı.
Bu olayın üzerinden epey zaman geçmişti.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)