Kont Ailesinin Çöpü – Ch 297 – SIRT (3)

“Rahatladım. Aynı fikirde olduğumuza sevindim, komutan.”

Adin gülmeye başladı.

‘Umarım yere düşer ve belini kırarsın, seni p*ç kurusu!’

Cale’in aklı kaynıyordu. Ancak bunu yüzüne yansıtmadı. Sonra bakışları golemlere döndü.

“G, genç efendi-nim. Ben, hayatımda hiç bu kadar iğrenç şeyler görmemiştim.”

Genelde düzgün konuşan Hilsman kekelemeye başladı. Korkusunu gizleyemiyordu.

Golemler hareket etmiyorlardı.

Orada duran ve insanlara baskı yapan 10-15 metre yüksekliğinde otuz siyah insansı şey vardı.

Korkunç ve iğrençlerdi.

Yardımcı Yüzbaşı Hilsman müttefiklerine baktı. Veliaht prens Valentino, Cale hiçbir şey söylemezken şokunu gizleyemedi.

‘…Choi Han, Mary ve Leydi Rosalyn.’

Hilsman, Akçaağaç Kalesindeki müttefiklerini düşündü.

Mary kendini gösteremezdi.

Rosalyn büyücülere liderlik etmek zorundaydı.

Choi Han aurasını kullanamazdı.

Kısıtlamaları ile bu golemlere karşı savaşarak hayatta kalabilecekler miydi?

Hilsman korkmaya başlamıştı.

‘Kalkanını bile kullanamıyor!’

Büyücüler, büyük elleri ve ayaklarıyla Akçaağaç Kalesinin duvarlarına çarpan golemleri durdurabilecekler miydi?

Buna karşı savunabilseler bile, muhtemelen geri saldıramazlardı.

‘Eğer genç efendi Cale-nim’in kalkanı orada olsaydı… O zaman en azından savunabilirlerdi!’

Yardımcı Yüzbaşı Hilsman dudaklarını ısırdı.

O anda oldu.

“Kule Usta Yardımcısı.”

“Evet majesteleri.”

İmparatorluk Prensi Adin, Kule Usta Yardımcısı Metelona’ya seslendi ve Metelona hemen konuşmaya başladı.

“Herkes geri çekilsin!”

Kule Usta Yardımcısı Metelona’nın sesi üssün her yerinde yankılandı.

Geri çekilin.

Golemlere yol açın.

Hayır, kaçın.

Golemler tarafından ezilmek istemiyorsanız kaçın.

İri gövdeli golemler yavaş yavaş yürümeye başladılar.

Booooooom-

Sadece yürüyüşleri ile yerin sallanmaya başlamasına neden oldular.

İmparatorluğun güçleri ve soylular, toprak duvarın kapısından olabildiğince hızlı bir şekilde uzaklaşırken şaşkınlıklarını gizleyemediler.

“Komutanım, kalkabilir misiniz?”

“Bu kadarını yapabilirim, majesteleri.”

Cale ayağa kalkmadan önce kanaması duran ağzını sildi. Hilsman hızla onu destekledi.

‘Onların sana doğru yürümesini izlemenin üzerindeki baskısı daha da kötü.’

Cale, toprak duvarın ortasından uzaklaşırken canı acıyormuş gibi yaptı.

Gözleri hızla hareket ediyordu.

‘Çoğu golemleri bilmiyor.’

Golemlerden sadece kraliyet ailesinin ve Simyacıların Çan Kulesinin haberdar olması mümkündü.

Baaaaaam!

Golemler kapıyı ve etrafındaki toprak duvarı yıkarken yüksek sesler duyulabiliyordu. Kapıdan sığamıyordular.

On metreye yakın olan toprak duvar, Cale’in yanından geçen golemlerin yan taraflarını net bir şekilde görmesini sağladı.

‘Kullanıcıları var.’

Golemin omzunda kullanıcılar için bir koltuk vardı.

Simyacılar yarı saydam cam kubbelerin içinde oturuyorlardı.

“Genç efendi-nim, onlar kontrol-”

Cale ile telaşla alçak sesle konuşan Hilsman aniden konuşmayı kesti. Cale’in gözlerindeki bakışı görebiliyordu.

Şok olan veliaht prens Valentino’nun aksine, Cale’in bakışları her zamanki gibiydi. Hilsman, Cale’e uzun süredir hizmet ettiği için bunu anlayabiliyordu.

Sakin ve toplanmış bir bakıştı.

Cale her zamankinden daha mantıklı ve sakindi.

Ayrıca pes etmiş gibi de görünmüyordu.

Hilsman da sakinleşmeye başladı.

Cale, yanından savaş alanına yürüyen golemleri izliyordu.

Bir şey arıyordu.

Fantastik romanlarda ortaya çıkan diğer herhangi bir golem gibilerse, onlarda da olması gereken bir şeydi.

‘Çekirdek nerede?’

Golem’in çekirdeği.

Golemlerin zayıf noktasıydı ve onları yok etmenin en kolay yoluydu.

Cale bunu arıyordu.

Başını kaldırıp gökyüzüne baktı.

İmparatorluk Prensi Adin, Cale’i izliyordu.

‘Şok olmuş görünüyor.’

Cale’in golemlere değil de boş gökyüzüne bakıyor olması, yüzünde sakin bir ifadeye sahip olmasına rağmen Adin’in onun son derece şok ve şaşkınlık içinde olduğunu düşünmesine neden oldu.

– İnsan!

Ancak Cale, gökyüzünde görünmez bir şey arıyordu.

Golem’in çekirdekleri.

Gizli çekirdekleri çabucak bulabilecek olan varlıktı.

Raon Miru.

– İnsan, acaba, golemin güçlerinin kaynağı olan küreyi arıyor olabilir misin?

‘Biliyordum! Raon Miru’muz harika ve güçlü!’

Cale gizlice başını salladı. Bu golemlerin gücüne hayranmış gibi görünmesini sağladı.

Elbette Cale ve Raon, golemlerin zayıf noktalarını arıyorlardı.

– İnsan, hepsi farklı noktalarda bulunuyor! Biri kolda, biri kalpte. Hepsi farklı!

‘Beyinlerini kullanmışlar.’

Cale’in düşündüğü buydu.

Şimdi, golemin çekirdeğini bulmak için her golem için birden çok kez deneme yapmaları gerekebilirdi.

‘Ama bizim Raon’umuz var.’

Bizim bir ejderhamız var.

Ejderhamız, güç kaynağının izini sürmekte bir hayaletten bile daha iyiydi.

Cale’in zihni, sonunda bir çıkış yolu gördüğünde hesaplamaya başladı.

O anda oldu.

– İnsan, ama bu kürelerde bir tuhaflık var.

‘Ne? Tuhaflık mı?’

Cale tereddüt etti.

Raon’un tuhaf diyebileceği ne vardı?

Cale aniden bir soru sordu.

‘…Golemin çekirdeği neyden yapılmıştı?’

Golemleri hareket ettiren neydi?

– İnsan, mana veya büyü taşları değil.

‘Evet, bu kadarını bekliyordum.’

Cale başka bir şey düşündü.

‘Ölü mana mı?’

Ancak Raon’un cevabı Cale’e yanıldığını söyledi.

– …Ölü manadan da farklı. Onunla birlikte başka bir şey var.

‘Ölü mana ile birlikte başka bir şey?’

Cale kaşlarını çatmaya başladı.

Tüm canlılar eninde sonunda ölür.

Canlılar öldüklerinde, onlardan ölü mana çıkar.

Bu, doğanın başka bir yanıydı.

Ancak, bu çekirdeğin buna ek olarak başka bir özelliği daha vardı.

– İç karartıcı.

Raon’un sesi zihnini doldurdu.

Raon, ölü mana ile karıştırılan şeyden bahsediyordu.

– İçinde öfke, üzüntü ve kin hissedebiliyorum. Bağırıyorlar! Onları duyabiliyorum! Kürenin içinde birbirine karışmış her türlü şey var!

Raon’un sesi yavaş yavaş yükseliyordu.

Genç Ejderha, küreyi inceledikçe içindekileri daha iyi hissedebiliyordu.

– İnsan! Bu korkunç, bu çok üzücü!

Ölü mananın içindeki şeyler.

– … Çocukların sesini duydum! Hayır, hayır! Küçük golemlerin içinde her türden sesi duyuyorum.

Cale kaşlarını çatmaya başladı.

‘…Belki de?’

Simyacıların Çan Kulesinin geçmişini çabucak hatırladı.

Simyacıların Çan Kulesi, 15 yıl önce gecekondulardan çocukları deney yapmak ve öldürmek için toplamıştı.

Ayrıca ondan sonra da deney yapmak için Batı kıtasından köleler toplamaya devam etmiştiler.

Simyacıların Çan Kulesi ne üzerinde deney yapıyordu ve ne yaratmaya çalışıyorlardı?

Neden ölü manayı araştırdılar?

Cale’in gözleri öfkeyle dolmaya başladı.

İnsan şeklindeki büyük golemlere baktı.

‘Ya bu golemler, bu deneyler yoluyla yarattıkları şeyse?’

Cale, bunların neyden yapıldıkları konusunda neredeyse emindi.

‘Sizi şeref yoksunu p*çler!’

Cale’in kendisi iyi bir insan değildi ama onlar gibi tam bir pislik de değildi. Hilsman, Cale’in elinin onu sardığını hissettikten sonra Cale’e baktı.

“Genç efendi-nim?”

Cale’in yüzü, sıktığı yumruklarının aksine sakindi. Gözleri savaş alanına yöneldi.

Bom Bom!

Savaş alanının etrafındaki atmosfer, bu büyük golemlerin ortaya çıkmasıyla hızla değişmişti.

“Şövalyeler, pozisyonunuzu koruyun! Büyücüler, Golem Tugayı kullanıcılarını destekleyin!”

İmparatorluğun oluşumu boyunca heyecanlı sesler duyuluyordu.

Cale, İmparatorluk Prensi, Kule Usta Yardımcısı ve Honte’ye baktı. Onlar da savaş alanına gidiyorlardı.

Bu süreçte Adin ile göz teması kurdu. İmparatorluk Prensi endişeli bir ifade takındı ve konuşmaya başladı.

“Komutanım, geri çekilin ve biraz dinlenin. Kendine daha fazla zarar vermene ihtiyacımız yok.”

“… İstediğiniz gibi yapacağım.”

‘Ah ne kadar harika.’

Cale geri çekilirken hayal kırıklığına uğramış gibi yaptı. İmparatorluk Prensinden çok uzaklara, Adin’in onu göremeyeceği bir yere yürüdü.

“Komutan.”

Veliaht Prens Valentino’nun hemen yanındaydı.

Rahipler de hızla hareket ettikleri için etrafında sadece Valentino’nun muhafızları vardı.

Burası Cale için en güvenli yerdi.

Oraya varır varmaz bir şey oldu.

Kule Usta Yardımcısı Metelona’nın sesi savaş alanını salladı.

“Golem Tugayı, Akçaağaç Kalesini yok edin!”

Cale aynı anda sessizce bir şeyler söyledi.

“Direnin.”

Yardımcı Yüzbaşı Hilsman’ın göğüs cebindeki gizli görüntülü iletişim cihazı parladı.

Sesi karşı tarafa iletildi.

– Direnin.

Şef Harol bu sözleri duyduktan sonra gözlerini kırpıştırdı.

Otuza yakın golem, Akçaağaç Kalesine doğru hücum ediyordu.

“N, ne canavarı bunlar!”

“Canavarlar bile o şeyler kadar iğrenç değil! Onlar da nedir?”

“D, devler ortaya çıktı!”

Akçaağaç Kalesi boyunca korku dolu sesler duyulabiliyordu.

Whipper Krallığının kuvvetleri, o cehennem ateşini yarattıktan sonra kendine güven doluydu.

“…İmparatorluğun gücü bu mu?!”

Ancak, İmparatorluğun gizli gerçek gücü tarafından bastırılmadan edemediler.

Bu son derece büyük golemleri nasıl yenebilirdiler?

Yüzlerce karınca bir insanı yenebilir miydi?

Askerlerin korkuları Harol’a ulaştı.

Harol kulenin çıkıntısına tutunurken elleri titriyordu.

O anda oldu.

– Kapıyı açın.

Cale’in sessiz fısıltısını duydu.

‘Kapıyı açın mı? Kaleyi korumuyor muyuz? O golemlere karşı savaşmamızı mı istiyor?’

Harol irkildi ve arkasını döndü.

Cale’e bağlı görüntülü iletişim cihazı.

Cihazın yanında toplam beş kişi vardı.

Bunlar Şef Harol, Komutan Toonka, Büyücü Paralı Asker Lideri Rosalyn, Choi Han ve Clopeh’ti.

Cale onlardan birine seslendi.

– Choi Han.

Choi Han’ın bakışları Şef Harol’a yöneldi.

Choi Han ona bakmaya başladı. Cale, onu görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla da duyabiliyordu.

– Kapıyı açın.

Cale yüzünden hızla kaybolmadan önce bir gülümseme belirdi.

Başını yukarı kaldırdı.

Whipper Krallığı tamamen sessizken İmparatorluk heyecanlıydı.

Cale tekrar konuşmaya başladı.

“Clopeh, işlerin sırasını değiştiriyoruz. Ateş kuşuyla başla.”

Rosalyn’in telaşlı sesi de duyulabiliyordu.

– Direneceğiz! Büyücüler, acele edin ve kalkan büyüsü ve saldırı büyüsü yapın! Tüm sihirli taşları kullanacağız!

– Şefler, dağılın ve golemleri gözlemleyin! Zayıf yönlerini bulun! Kalan Ejderha Öfkesini de kullanabilirsiniz!

Harol’un sesi de duyulabiliyordu.

En son duyulan Choi Han’ın sesi oldu.

– Cale-nim, sadece direniyor muyuz?

Sonunda Cale’in dudaklarının kenarları yukarı kalktı.

– Yoksa onları yok mu ediyoruz?

‘Bu akıllı p*ç.’

Cale bir ses duyduktan sonra başını çevirdi.

Piiiiiiiiiiiiiiii- piiiiiiiiiiiiiiiiii-

Bu bir flüt sesiydi.

Kahverengi bir cübbe giyen beyaz saçlı maskeli adam flütü üflüyordu.

Beyaz kuşlar yavaş yavaş gökyüzüne yükselmeye başladı.

Kara golemler kaleye yaklaşırken beyaz iskelet kuşları uçmaya başladı.

İmparatorluk Prensi Adin, gözünü kırpmadan önce buna kayıtsızca bakıyordu.

“Belki de?”

En büyük beyaz iskelet kuşu.

O kuş, gövdesini Akçaağaç Kalesindeki kuleye doğru indirdi.

Kuş uçmadı.

İmparatorluk Prensi başka bir şey de görebiliyordu.

“Bu bir Cüce değil mi?”

Beyaz iskelet kuşunda gerçekten de bir Cüce vardı.

Ancak ona binen biri daha vardı.

“…Askerler?”

Askerler beyaz iskelet kuşlarının üzerine tırmanıyordu.

En büyük beyaz iskelet kuşunun üstünde olan Şef Kanelle elini kuleye doğru uzattı.

Birinin elini tuttu ve adamın kuşun üstüne çıkmasına yardım etti.

“Uzun zamandır görüşemedik.”

Kanelle dizginleri teslim etti ve onu selamladı.

“Sizi tekrar gördüğüme sevindim, Wyvern Şövalyeler Tugay Kaptanı-nim.”

Kuzeyin efsanevi Wyvern Şövalyeleri Tugayı.

Havaya hâkim olmaya hazır görünüyorlardı. Bu kişiler savaş alanında ortaya çıkmıştı.

Paerun Krallığının Wyvern Şövalyeler Tugayı ile Alev Cücesi kabilesinin kanatlarının birleşimiydi.

Birlikte çalışıyorlardı.

Clopeh, Henituse bölge savaşına katılmayan ve hayatta kalan tüm Wyvern Şövalye Tugay üyelerini toplamıştı.

Cale ile yaptığı bir konuşmayı hatırladı.

‘Konu havada savaşmaya geldiğinde Paerun Krallığı en güçlüsü olmalı. Onlara gücünü göster.’

Beyaz saçlı rahip gülmeye başladı.

‘Cale-nim gibi davranmayı sonraya bırakmam gerekiyor ama bu da iyi.’

Rahip Wyvern Şövalyelerine doğru bağırdı.

“İşte emirleriniz!”

Beyaz saçlı rahip Clopeh, bir Wyvern Şövalyesi ve Koruyucu Şövalye olarak geçmişini hatırladı. Tüm vücudunda elektrik dolaşıyordu. Çıldıracakmış gibi hissediyordu. Her şeyi yapabileceğini hissetti.

Arkasında bir efsane varken nasıl yapamazdı?

Cale’in emrini kelimesi kelimesine tekrarladı.

– Uçun.

“Uçun!”

Ve daha sonra…

– Karadaki canavarları hedefleyin.

“Karadaki canavarları hedefleyin!”

Beyaz iskelet kuşlarının kanatları açıldı.

Kanatlarını çırpmaya başladılar ve düzende kalırken gökyüzünü örtmek için hareket ettiler. Yenilmez İttifakın gökyüzüne hükmetme gücü sonunda kendini uygun biçimiyle dünyaya ifşa ediyordu.

Boooom. Boom!

Golem Tugayı yürümeyi bıraktı ve başlarını kaldırdı.

Gökyüzünde büyük kuşlar vardı.

Buna karşılık, yerde onların büyük golemleri vardı.

Savaş için hazırlanmaya başladılar.

O anda oldu.

Akçaağaç Kalesinin ana kapısı açıldı.

Savaş alanındaki canavarlara kıyasla karınca gibi görünen biri ortaya çıktı.

Bu büyük canavarlara doğru sadece tek bir insan yürüyordu.

Siyah bir miğfer takan ve ortalama bir kılıç tutan bir kılıç ustasıydı.

Savaş alanında tek başına ortaya çıkmıştı.

Siyah miğferli kılıç ustası kılıcını kınından çıkardı.

Az önce aldığı emir bir kez daha zihninden geçti.

– Choi Han.

Choi Han kılıcını golemlere doğrulttu.

Cale’e bir soru sormuştu.

‘Cale-nim, direnecek miyiz? Yoksa onları yok mu ediyoruz?’

Cale’in yanıtı Choi Han’ın zihnine kazındı.

– Onları yok et.

Choi Han golemlere doğru koştu.

———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)

<< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *