Kalan son taş mızrak da Cale’in vücudundan uzağa düştü.
Cale’in kanı şeffaf göle akarken orayı kırmızıya boyadı ve vücudu da tıpkı kanı gibi yavaş yavaş göle doğru düştü.
“Her türlü belaya neden oluyorsun.”
Ancak Cale göle düşmedi.
Bir noktada ona yaklaşan kadim Ejderha, bir eliyle onun vücudunu destekledi ve Cale’i göle düşmeden önce yakaladı.
Cale zaten suda olmaktan sırılsıklam olmuştu ve o kadar fazla kan içindeydi ki göle düşmesinin bir önemi yoktu ama sorun bu değildi.
Eruhaben, Cale’i hızla gölün yanındaki çimenlerin üzerine yatırdı.
Huff, huff.
Cale düzgün nefes alamıyordu.
Her seferinde nefes almak için çok uğraşıyor gibiydi. Kara kan kusuyordu ve uzuvları titriyordu. Bedeni buna dayanamayacakmış gibi titriyordu.
“Eruhaben-nim! Şu anda neler oluyor?”
Beacrox, Cale’in durumunu gördükten sonra kaşlarını çattı. Cale’in sık sık kan kustuğu zamanlardan çok farklıydı.
Canı yandığında, kan kustuğunda ya da bayıldığında bile sakin olan kişi, şu anda baskıya dayanamadığı için acı çekiyordu.
Beacrox aniden babasının, Ron’un yorumunu hatırladı.
‘Kendim gidemediğim için güvenebileceğim tek kişi sensin.’
Sesi ciddi geldiği için şikâyet etmeden takip etmişti.
Ardından arkasına yaslanmış ve Cale’in yeni bir antik güç elde edecekmiş gibi görünmesini izlemişti.
Ancak genç efendi Cale’in acı dolu ifadesini gördükten sonra bir şeylerin farklı olduğunu açıkça görebiliyordu.
“Onu böyle bırakabilir miyiz?”
Beacrox keskin bir tonda konuşuyordu.
Eruhaben, Cale’in yanına diz çöktü ve karşılık verdi.
“Onu böyle bırakmak zorundayız.”
“Ne demek istiyorsunuz?”
“Cale Henituse şu anda plağını yeniden birleştiriyor.”
Eruhaben devam etmeden önce bir an durdu.
“Yine de bu kadar acı verici olmasını beklemiyordum. Onu şu anda hiçbir şekilde iyileştiremeyiz. Bu süreç bitene kadar yabancı güçler onun bünyesine giremez.”
Kadim Ejderhanın başı ağrıyordu.
1000 yıllık hayatında böyle bir şey görmemişti.
‘Bu kadar şiddetli bir güçler çatışması olacağını bilmiyordum.’
Cale’in vücudundaki doğal özellikler şiddetle birbiriyle çatışıyordu. Eruhaben kaşlarını çatmaya başladı. Gözlerini bile açamayacak kadar çok acı çeken Cale’i izlemek onun için bile zordu.
Her zaman sakin ve aklı başında bir serserinin böyle bir durumda olduğunu görmek zordu.
“Uh!”
Cale bir kan daha öksürdü.
Cale içinin alt üst olduğunu hissetti. Sanki tüm vücudu cama dönüşmüş ve biri ona küçük bir çekiçle vuruyormuş gibi hissetti.
Sanki biri vücudunun her yerine basıyormuş gibi hissediyordu ve içindeki her şey ona acı vermek için dönüyordu.
Cale aşırı derecede sinirleniyordu.
‘Bunun şimdi bir tür dövüş sanatları romanı mı olması gerekiyor? Vücut arındırma ritüelinden mi geçiyorum? Bu nasıl bir ani ve beklenmedik acı?
Vücudum bu arınma sayesinde güçlenseydi yine neyse, ama bu sadece plakamı biraz daha büyük bir cam plakaya dönüştürmek. Bunun anlamı ne?!’
Elbette ölmemesi iyi bir şeydi ama Cale sinirlenmekten kendini alamadı.
‘Bu lanet olası, ‘Bir Kahramanın Doğuşu!’ ‘
Hayatında böyle bir fiziksel acı yaşamamıştı. Çocukken ve yetişkinken başkaları tarafından dövüldüğünde hissettiği acıdan farklı bir acıydı.
– …Kendini feda edemezsin.
Süper Kayanın sesi hüzünlü geliyordu.
– …Şu anda yiyemiyorum.
– Hadi güçlenelim! Güçlenelim ki biz de parayı da atabilelim! Ne kadar mutlu olacağımızı bir düşün!
Obur ve ateşli şimşek de devreye girmişti.
Cale, antik güçlerin mırıldanmasını dinlerken daha da sinirlendi. Ancak duygularını ifade edecek gücü yoktu. Sanki biri karnına tekme atmış ve onu derin bir nefes almaya zorlamış gibiydi.
“Uh!”
Dayanamayıp gözyaşı döktü. Bu çok fazla fiziksel acıydı.
Biraz acı olsa sorun değildi, ama bu beklediğinin ötesindeydi.
İzleyen Beacrox, Cale’in acıdan ağladığını gördükten sonra endişelenmeden edemedi.
‘Bu kişi, genç efendimiz Cale Henituse için ne kadar acı verici ki, acıdan gözyaşı döküyor?’
Sakin ifadesini korumak için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışırken Eruhaben’e baktı. Çünkü yardım etmek için bir şeyler yapması gerektiğini hissetti.
“Eru-”
Ancak Beacrox, kadim Ejderha’nın adını söylemeyi bitiremeden tüm vücudunu bir ürperti sardığında kaskatı kesildi.
Bu gri göze benzer göle varır varmaz hissettikleri iğneye benzer bir duyguydu. Hayır, o histen farklıydı ama yine de tüm vücudunu sersemletti.
Bu his şiddetli değildi.
Aslında sakin ve sessizdi.
Aynı zamanda, ölümcül bir soğukla dolmuştu.
Ayın olmadığı karanlık bir gecede tek başına duruyormuş gibi hissetti.
Karanlıkta olan herhangi bir canlıya korku salan türden bir histi.
Beacrox bir tane, sonra bir tane daha geri adım attı.
Daha sonra başını kaldırdı.
Bu hissin kaynağına doğru baktı.
Kollarındaydı.
Beacrox bir şeyin kollarından ayrılıp havaya uçtuğunu görebiliyordu.
Raon Miru.
Kara Ejderha, kara mana ile çevriliyken gökyüzüne doğru süzülüyordu.
Bu güçlü, ama tuhaf bir şekilde sevimli altı yaşındaki Ejderhadan daha önce hiç hissetmediği güçlü ve eşsiz bir hükümdar his yayılıyordu.
“…Uyanmak üzere.”
Eruhaben’in sesi Beacrox’un kulağına ulaştı.
Kadim Ejderha süzülen genç Ejderhaya bakıyor ve ürperiyordu.
Raon’un plakasının kırıldığını ve Raon’dan mana aktığını görmek, onu Raon’un niteliğini serbest bırakmadığına inandırdı.
Ancak, öyle değildi.
Bu his Raon’un özelliği ile ilgili olmalıydı.
Ne olabilirdi?
Bu soğuk ama sessiz duygu ne olabilirdi?
Kadim Ejderha, yapması gerekeni yapmadan önce, ikisi de gelişmekte olan, insan ve genç Ejderhaya baktı. Birden fazla kalkan yarattı. Daha sonra genç Ejderha, Cale ve Beacrox’un etrafına birer tane yerleştirdi.
Bu şu anda önemli bir andı.
Bu hem Cale hem de Raon için önemliydi. Bu, geleceklerini belirleyecek bir andı. Kadim Ejderha onların geleceklerini tam olarak kavrayabilmelerini istedi, bu yüzden beklenmedik durumlara hazırlanmak için manasını harekete geçirdi.
Eruhaben daha sonra tüyleri diken diken olan koluna dokundu.
Ooooooo-
Soğuk ama sessiz bir güç bariyerin içindeki gölü boğmaya başlarken hava titreşiyordu. Kadim Ejderha, bu hissi yaratan Raon’a baktı.
Aynı zamanda, rüyanın içinde.
Raon sınav sahasının içindeydi.
Raon’un zamanı geçmeye başlamıştı.
Her şeyi duyabiliyor ve her şeyin kokusunu alabiliyordu.
O da hissedebiliyordu.
Raon ona ulaşamasa da hissedebiliyordu.
Cale acı içinde inliyordu. Cale’in kanının kokusu. Hafif ama ağır nefes. Raon, Cale’in şu anda önemli miktarda acı çektiğini hissedebiliyordu.
Raon, Cale’in daha önce söylediklerini hatırladı.
‘İnsan, tekrar o kadar zayıf olursam ve beni kurtarmanı istersem beni tekrar kurtarır mısın?’
‘Elbette, seni kurtarırım.’
Hasta ve zayıf olduğunda her zaman insanımın yanında olacağım.
Raon rüyasında varlıkların peşinden koştuğunu hissedebiliyordu.
Büyük Kara Ejderha ve sevdiği insanların sahte versiyonları onun peşindeydi.
Onları ayak bileklerinden tekmeleyip kaçtığında bile onu kovalamaya devam ettiler.
Ancak Raon, küçük kanatlarını çırpmaya devam ederken onlara hiç dikkat etmedi.
Paaat-
Kara mana aniden genç Ejderhanın kanatlarına yaklaşmaya başladı.
Raon tekrar manayı kullanabileceğini fark etti. O zaman korkacak hiçbir şeyi yoktu. Büyüde çok iyiydi.
Bu her zaman en iyi olduğu yeteneğiydi.
Siyah mana kanatlarında toplanmaya başladı.
Daha sonra bir çift büyük kanada dönüştü.
30 metre uzunluğundaki Ejderhanın kanatlarından bile daha büyük olan bu kanatlar, küçük Ejderhanın sırtında belirdi. Daha sonra enerjik bir şekilde kanat çırpmaya başladılar.
Raon, sınav alanının ne güneşi ne de ayı olmayan en yüksek noktasına doğru hücum etti.
Daha sonra vücudunu büktü.
Raon gerçek dünyaya doğru gidiyordu.
Dört yaşına gelene kadar. O karanlık mağarada tek bir ışık kaynağı olmadan hayatta kalması gereken süre buydu.
O geçmişin ötesine geçiyordu.
Dört yaşından altı yaşına kadar. İlkbaharda açan çiçekleri, kışın yağan karı, yazın güzelliğini ve sonbaharın tatlı kokusunu görmüştü.
O mevsimlerde yanında olan insanları da düşündü.
Göz ardı edilebilecek o sahneleri güzel anılara dönüştüren insanları görebiliyordu.
Raon artık sınav alanındaki en yüksek noktayı görebiliyordu.
Daha sonra gülümsemeye başladı.
Bir duvar görebiliyordu.
Şeffaf duvarı görebiliyordu.
Burası aynı umduğu gibi gerçek değildi.
‘Bu benim büyüdüğüm dünya değil.’
O zaman yapması gereken tek bir şey kalmıştı.
‘O duvarı yıkalım. Bunu yaparak buradan çıkabilirim.’
Raon vücudunu olabildiğince sıkı bir şekilde kıvırdı.
O mağarada ne zaman acı çekse yaptığı gibi kıvrıldı.
Cale, On ve Hong ile yatmak için her yatağa yattığında yaptığı gibi kıvrıldı.
Tüm anılarını düşünürken kıvrıldı.
Büyük kanatlar da onun etrafında kıvrıldı.
Raon Miru’nun vücudu keskin bir mızrağa veya bir ok ucuna benziyordu.
O mızrak şiddetle o şeffaf duvara doğru hücum etti.
“İnsan, geliyorum!”
Raon o duvara çarptı.
Çat.
Bu küçük gürültü sadece başlangıçtı.
Durmadan duvarı itmeye devam etti.
Çat, çat.
Şeffaf duvarda yavaş yavaş çatlaklar belirmeye başladı.
Bu çatlaklar gerçek dünyada da ortaya çıkıyordu.
Eruhaben, Raon’a bakarken nefesi kesiliyormuş gibi yorum yaptı.
“Plakası tamamen yok ediliyor.”
Bir plaka kırılırken diğer plaka sürekli büyüyordu. Eruhaben, Raon’un aurasının Cale’i etkileyeceğinden endişeliydi, bu yüzden etrafına bakarken Cale’in etrafında birkaç kat kalkan daha yarattı.
Şu anda ikisi de Eruhaben’in sesini duyamıyordu.
Raon hiçbir şey duyamıyordu.
Manayla kaplı küçük kafası tekrar duvara çarptı.
Çat, çaaaaaaaat-
Ses daha da yükselmeye başladı.
Raon bir an durdu ve arkasını döndü.
Büyük Kara Ejderha ve sahte insanların ona yaklaştığını görebiliyordu.
Tekrar bileklerinden tutmaya başladılar.
Raon bu sefer onları öylece bıraktı. Bu duvarı tek başına yıkmak zordu.
Genç Ejderha başkalarıyla birlikte savaşmayı öğrenmiş bir çocuktu. Bu yüzden Raon farklı bir yöntem kullanmayı seçti.
Büyük Ejderha ve sahte insanlar, hareketsiz duran Raon’u çevrelediler.
Raon’un kara manası onları da kapladı.
Gelecekteki benliği ve geçmişte bağlantı kurduğu sahte insanlardı. Ayak bileklerini kavrayan insanlar, artık büyük mana kanatlarına sahip olan Raon’a gerçekten yardımcı oldular.
Sadece bir ok ucu olan okun artık bir şaftı vardı.
Dengesini bulabildi.
Raon duvardan uzaklaştı.
Daha sonra sahip olduğu her şeyle tekrar duvara doğru hücum etti.
“Ben büyük ve güçlü Raon Miru’yum.”
Sadece keskin olan ok ucu artık sağlam bir şaftla güçlendirilmişti.
Bu, ok ucunun, hayır, Raon’un duvara daha da sert çarpmasına izin verdi.
Çat, çat.
Küçük çatlak, güçlü darbelere maruz kalmaya devam etti.
En sonunda.
Boooooooom!
Duvar yıkıldı.
Raon kırık duvarın yanından kanatlarını çırpmaya başladı. Ejderha, gelecekteki benliği ve geçmiş ilişkileriyle birlikte sınav alanından kaçtı.
* * *
“Ah.”
Beacrox derin bir nefes aldı.
Soğuk ve sessiz his değişmeye başladı.
Sıcak hissettirdi.
Sanki gece sona eriyor ve ılık sabah güneşi üzerine parlıyordu. Bu sıcak his Beacrox’un yorgun vücudunu sarmaya başladı.
“Hahaha, aura değişti. Bu değişebilen bir nitelik.”
Eruhaben kahkahasını tutamadı.
Niteliği tanımlayan aura değişmişti. Değişebilecek bir özellik. Ne olabilirdi?
Değişebilen her şey büyüyebileceğini gösterir.
‘Duvarın ötesinde bir şey kazanmış olmalı.’
Kadim Ejderha, Raon’un başarısını hemen fark etti.
Eruhaben gülümsedi ve tüm büyüsünü iptal etti.
Gölün etrafındaki beyaz altın kalkanlar, gökyüzünde kaybolmadan önce toza dönüştü.
Beyaz altın tozunun arasından görünen siyah mana şeffaflaştı ve Raon’un vücudunu ortaya çıkardı.
Raon, parıldayan beyaz altın tozu parçacıklarının arasına yavaşça indi.
Yere düşen bir çiçek yaprağı gibi yavaşça aşağı süzüldü.
Daha sonra uygun yerine döndü.
“Oh!”
Beacrox kendini durdurmadan önce şok içinde ona yaklaşmaya çalıştı.
Hu, huu, huu.
Bir çocuğun hasta olduğu zamandan farklı olan rahat nefesini duyabiliyordu.
Biri başını okşadığında genç Ejderha mutlu bir rüya görüyor gibiydi.
Cale’di.
Raon, Cale’in hemen yanındaki çimenlere indi ve yanına yaklaştı. İlk büyüme evresinin başladığı gece de dâhil olmak üzere her gece böyle uykuya dalmıştı. Döndüğü nokta buydu.
Cale, Raon’a bakmak için gözlerini araladı.
Hâlâ nefes almakta güçlük çekiyordu, ancak çocuğun sesini duyunca hiçbir şey yapamadı.
– İnsan, şimdi daha iyiyim! İyileşme sırası sende!
Raon’un uykuya dalmadan önce söylediği şeyler hala zihninde yankılanıyordu.
Cale’in uzuvları hala titriyordu ve nefes almakta zorlanıyordu.
Zihni, tüm vücudunun parçalanmasının acısından boşalmıştı.
Cale’in titreyen eli Raon’un başına geldi. Hareket çok sertti.
Açmak için çok çaba sarf eden gözler Raon’u geçip Eruhaben’e doğru bakıyordu.
Umutsuzlukla Eruhaben’e bakıyordu. İçeriden bağırıyordu.
‘Yatak!’
Ağrısı olsa bile, rahat bir yatağın üstünde acı çekmeyi tercih ederdi.
Sırılsıklamken bu çimenlerin üzerinde olmayı sevmiyordu.
Cale, Eruhaben’in ciddi bir ifadeyle başını salladığını görünce rahatladı. Çaresiz yakarışının Eruhaben’in kulaklarına ulaştığını düşünüyordu.
Eruhaben konuşmaya başladı.
“Pekala, seni şanssız piç. Muhtemelen Raon’u bu şekilde bırakmak istemezsin. Ama önce kendine dikkat etmelisin.”
Bu onun arzusu olmasa da Cale gözlerini kapadı.
Eruhaben yanılmış değildi.
Hem onun hem de Raon’un bir yatağa ihtiyacı vardı.
Pat.
Cale, Eruhaben parmağını şaklattığında vücudunun yüzmeye başladığını hissetti.
Eruhaben aynı zamanda bir ışınlanma çemberi yarattı. Büyü çemberi, Beacrox onlara katıldığında aktif hale geldi.
Pat!
Beyaz altın bir ışık huzmesi gökyüzüne fırladı ve gölde kimseyi geride bırakmadı.
* * *
Birkaç saat sonra.
Normal bir gölü olan boş bir alanda.
Gölün yanında biri göründüğünde ayak sesleri duyuldu.
“…Neden burada değil?”
Normal suya bakan kişi kaşlarını çatmaya başladı. Hayal kırıklığına uğramış gibi dilini şaklattı.
“Bir an önce beşincisini bulmam gerek.”
Kişi şaşkın bir ifadeyle ayrılmadan önce gölü gözlemledi.
* * *
Aynı zamanda Cale, hana dönüp bir yatağa uzandıktan sonra biraz daha iyi hissetti.
‘Bu çılgın antik güçler! Bu çılgın cam gövde! Sadece bayılabilseydim çok daha iyi olacaktı!’
Bayılamazdı ve zihni açıktı.
Aklı berrakken acı içinde olmak onu deli ediyordu.
Bükülen iç organları yüzünden tüm vücudu acı içindeyken uzuvları hala titriyordu. Cale, kendini kontrol edemediği bu durumdan nefret ediyordu.
Geçmişte Kim Rok Soo olarak aşırı yüklenme nedeniyle beyninin aktivitelerini kontrol edemediğinde çok sinirlenmişti. Bu sefer fiziksel vücudunun böyle olması da sinir bozucuydu.
“…Genç efendi-nim.”
Ron’un sesini duyabiliyordu.
Cale yavaşça gözlerini tekrar açtı. Ron onun iyi olduğunu bilsin diyeydi.
Ancak tam gözlerini zar zor açıp Ron’a bakarken…
“Öhö!”
Yatağı kırmızıya boyayan bir parça siyah kan öksürdü.
Cale, Ron’a bakmayı bıraktı ve acıya dayanmak için gözlerini tekrar kapattı.
“Baba!”
Beacrox’un sesi şok olmuş gibiydi. Ancak Cale’in gözleri kapalı olduğu için neler olduğunu bilmesinin hiçbir yolu yoktu.
O anda farklı bir ses duydu.
Biiiiiiiiiiiiiip- Biiiiiiiiiiiiiiip-
Görüntülü iletişim cihazının sesiydi.
Huuuu. Huuuu, huuuu.
Görüntülü iletişim cihazının gürültüsü, Raon’un huzurlu nefesiyle karşılaştırıldığında yüksekti.
Video iletişim cihazını tutan kadim Ejderha Eruhaben’in yüzünde endişeli bir ifade vardı.
“…Rosalyn’den.”
‘Ah, kafam.’
Cale aniden başının ağrıdığını hissetti.
O anda Cale, Süper Kayanın Cale’in nasıl tepki vereceği konusunda temkinli görünen çekingen sesini duydu.
– …En az bir gün daha acı çekmen gerekecek.
‘Bu kahrolası değersiz beden!’
Cale sadece bayılmak istedi.
———-
Kafanızda kıtanın haritası netleşsin diye buyrun haritanın linki burada : https://trash-of-the-counts-family.fandom.com/wiki/Western_Continent
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir eheh (=w=)