Kont Ailesinin Çöpü – Ch 223 – ENDİŞELENMEYİN (4)

Veliaht prens, Cale’e doğru koşarken ağlıyor gibiydi. Cale, veliaht prensin yüzünü görünce geri çekilmek istedi.

Valentino, Mary yerdeki ölü manayı çoktan temizlemiş olduğu için endişe duymadan ileri koştu.

“Komutan!”

Cale’in iki elini de tuttu.

‘Aigo.’

Cale bakışlarını veliaht prensin omuzlarının ötesine çevirdi ve uzaklara baktı. Ancak, Leona Kalesi Valentino’nun arkasındaydı.

Kale duvarlarının yanı sıra duvarda duran askerleri, şövalyeleri ve büyücüleri görebiliyordu. Birçok göz Cale’e odaklanmıştı.

‘Sıçtık.’

Şu anda Cale’in aklındaki tek düşünce buydu.

O sırada arkasından bir ses duydu.

“Komutan-nim, gemilere kaçmayı başaramayan Ayıları yakaladık.”

Bu Kara Elf Tasha’ydı. Cale onun sesini memnuniyetle karşıladı. Ellerini hızla Valentino’nun elinden kurtardı ve ona doğru döndü.

Göz göze geldiklerinde Tasha iki elini de kaldırdı. Hala ölü manayla kaplıydı.

“Ah, Komutan-nim. Özür dilerim. Ölü mana yüzünden size yaklaşamam-”

“Dokunmadığımız sürece sorun yok.”

Tasha, Cale’in ona doğru yürüdüğünü gördükten sonra gülümsedi.

“Haklısınız. Dokunmadığınız sürece güvende olacaksınız.”

Cale, Tasha’nın omzunun arkasına baktı.

Uzaktan kıyıyı görebiliyordu.

“S, sizi piçler!”

“Sizi hileciler!”

Diğer Kara Elfler kalan Ayıların etrafını sarmıştı. Ölü mananın, Ayıların etrafında dalga benzeri bir halka oluşturduğuna bakılırsa rüzgâr tarafından taşınıyor olmalıydı.

“Onları tek bir yerde toplamak zor olmalı.”

Cale, Ayıların ortasına baktı. Neredeyse üç metre boyunda olan büyük Kutup Ayısını görebiliyordu. Çılgın modundan çıkmış halde yerde oturuyordu.

Vücudu yaralarla kaplıydı. Bu yaraları elementallerden gelen rüzgâr yaratmıştı.

“O Kutup Ayısını yakalamak da zor olmuş olmalı.”

Tasha, omzunun ötesine bakan Cale’e gülümsedi. Omzunda kırmızı kan vardı. Kolundan aşağı damlayan sıvı ölü mana ve kan birbirine karışmıştı.

Bu, doğaya uygun bir varlık olduğunun kanıtıydı. Ölü manası olmasına rağmen, hala diğer yaşam formlarına benziyordu. Kırmızı kan, bu gerçeğin açık bir kanıtıydı.

Tasha ağzını açarken elini kanlı bölgeye bastırmak için kullandı.

“Bir Kara Elfin kanını ilk kez mi görüyorsunuz?”

“Bütün kanlar hemen hemen aynı renktedir.”

Tasha’nın gülümsemesi, Cale’in umursamaz tepkisi üzerine daha da parlaklaştı. Cale, cebinden bir mendil çıkarırken yaralanmış ama parlak bir şekilde gülümseyen Tasha’yı tuhaf buldu.

“İksirlerin sende işe yaramadığını biliyorum, o yüzden kanamayı durdurmak için bunu kullan.”

“Evet efendim, çok teşekkür ederim.”

Tasha, konuşmaya devam ederken Cale’in ona attığı mendili yakaladı.

“O zaman gerisini de biz hallederiz.”

“O-”

Tasha, Cale’in arkasından yaklaşan kişiyi görebiliyordu. Veliaht prens Valentino’ydu.

Tüm Kara Elfler, Ölüm Vadisinin altındaki Yeraltı Şehrinde yaşıyordu.

Bu kişi, ileride Ölüm Vadisini kapsayan Caro Krallığını yönetme ihtimali en büyük olan kişiydi.

Tasha, Valentino’nun onlara doğru yürüyemeden orada durup, nasıl tereddüt ettiğini gözlemledi.

Tereddüt ediyordu çünkü ölü manadan korkuyordu ve Kara Elflere aşina değildi. Kara Elflere şimdiye kadar böyle davranılmıştı ve muhtemelen Tasha hayatının geri kalanında da aynı şeyi yaşayacaktı.

Ancak Tasha her zamankinden farklı bir şey fark etti.

“Bu yaptığınız harikaydı. Kesinlikle sohbet edelim ama daha sonra. Ölü manadan biraz korkuyorum da.”

Tasha, garip ama dürüst Valentino’yu görebiliyordu.

‘Korkunç ama şaşırtıcı. Ve daha da önemlisi, ‘sonra sohbet edelim’ dedi. ‘

Tasha, arkasını dönerken Valentino’nun dürüst yorumlarına hafifçe eğilerek yanıt verdi. Rüzgâr ayaklarının altında toplandı ve daha yapılacak işler olduğu için hızla kıyıya geri döndü.

Şövalyelerin, yanlarından uçması için bir yol açtığını görebiliyordu. Bir yol açıyorlardı ve kılıçlarını ona doğrultmuyorlardı. Bu gerçek, onun gülümsemeyi bırakmasını imkânsız kılıyordu.

Öte yandan Cale’in dudakları hafifçe seğiriyordu.

“Komutan.”

Valentino tekrar Cale’in ellerini tuttu. Cale konuşmaya başlarken Valentino’nun ellerini nazikçe itti.

“Majesteleri, aşağıda hâlâ düşmanlar var ve yapılacak çok temizlik işi var. Hâlâ arındırılması gereken alanlar da var, bu yüzden işleri hızla yoluna koymamız gerekiyor gibi görünüyor.”

‘Elimi tutmayı bırak ve benden uzak dur.’

Cale’in ima ettiği buydu.

Bunu söylediği an bir ses duyuldu.

Takatakatakataka.

Merkez kulenin kapıları ardına kadar açıldı.

Büyücüler daha sonra dikkatlice arındırılmış alan üzerinde yürüdüler. Onlar Caro Krallığının büyücüleriydi. Bazıları kıyıya inmek için uçuş büyüsünü de kullanmıştı.

“Endişelenme. Tüm bunlarla size yük olmayı planlamıyorum! Kuzeye gönderdiğimiz gemiler geri dönecek. Şövalyeler ve büyücüler düşmanların geri kalanını yakalayacak, bu yüzden endişelenmenize gerek yok.”

Valentino konuşmaya devam etmeden önce bir an durdu.

“Ama görünen o ki ölü manayı size bırakmamız gerekecek.”

Bu meseleyi piskoposa ya da ışık gücü olan kiliselere bırakmak istemiyordu. Onlara güvenemezdi. Ayrıca Valentino şu anda kiliselere aşırı derecede kızgındı.

Ancak Cale’e bakarken yüzünde farklı bir duygu vardı.

“Her şey için çok fazla endişelenmene gerek yok. Artık rahatlayabilirsin gibi görünüyor. Kırılmaz Kalkanın sayesinde hepimiz hayatta kalmayı başardık.”

‘Beni delirtiyor.’

Cale gerçekten deliriyormuş gibi hissetti.

Veliaht Prens Valentino’nun gözleri yaşla dolmuş suratından bir an önce uzaklaşmak istedi.

Roan Krallığının Alberu’sunu tercih ederdi. Valentino’nun ona hayranlıkla baktığını görmek tüylerinin diken diken olmasına neden oldu.

“Yani şimdi geri kalanımızın omuzlarınızdaki yükü hafifletmeye yardım etmesi gerekiyor.”

‘…Ne korkunç bir düşman.’

Veliaht Prens Valentino korkunç bir düşmandı.

Cale gerçekten de durumun böyle olduğunu hissetti.

Kaşlarını çatmamak için çok çalışması gerekiyordu. Keskin bir ifade. Şu anda toplayabildiğinin en fazlası buydu.

Valentino, Cale’in yüzündeki o ifadeyi gördükten sonra ağzını kapattı. Cale’in ifadesi ona henüz gardlarını indiremeyeceklerini söylüyordu. Leona Kalesine bakış şekli Valentino’ya daha yapılacak çok şey olduğunu söylüyordu.

Evet, Yenilmez İttifak henüz pes etmemişti.

Savaş hala devam ediyordu.

Valentino, Cale’in ellerindeki tutuşunu bilinçsizce daha da sıkılaştırdı.

– Zayıf insan! Veliaht elini çok mu sıkı tutuyor? Yüzünde neden böyle bir ifade var? Şimdi de el sıkışmak bile acı mı veriyor? …Sen çok zayıfsın. Senin hakkında endişeleniyorum. Goldie dededen sana harika bir ilaç bulmasını istemem gerekecek.

Hayır.

İkisi de değildi.

Cale sadece kaçmak ve hem genç Ejderhayı hem de veliaht prensi geride bırakmak istedi. Ancak Cale’in gözleri kısa sürede bulutlandı.

Gözleri merkez kulenin kapılarına çevrildi.

Sonra kuzey kulesinin kapılarına doğru baktı.

Arkasında şövalyeler ve büyücülerle birlikte bir kişi dışarı çıkıyordu.

Diğer kılıç ustası, Mogoru İmparatorluğunun Dükü Huten’di. Yüzünde mutlu bir ifadeyle çıkıyordu.

Cale, veliaht prens Valentino’ya bir adım daha yaklaştı. Daha sonra Dük Huten’in dudaklarını görmemesini sağlamak için çok dikkatli davrandı.

“Majesteleri, size söylemem gereken bir şey var.”

“Elbette, ne var? Söyleyecek bir şeyin varsa her zaman dinlerim.”

Valentino, Cale’in bir sonraki söyleyeceği şeyi duyana kadar parlak bir şekilde gülümsedi.

“Ölü mana bombaları. O bombaları kimin yaptığını biliyor musunuz?”

Cale, kılıç ustası Dük Huten ile göz teması kurdu. Cale, Dük Huten’in ona gülümsediğini gördükten sonra gözleriyle onu selamladı.

Ancak dudakları Dük Huten’i selamlamadı. Başka bir şey söylüyorlardı.

“Düşman bazen arkanızdan gülümser.”

‘Arkamdan mı?’

Veliaht prens Valentino aniden sırtından bir ürperti geçtiğini hissetti. O anda tanıdık bir ses duydu.

“Ekselânsları! Komutan Cale!”

Veliaht prens yavaşça başını sesin kaynağına çevirdi. Dük Huten’in yüzünde bir gülümsemeyle ona yaklaştığını görebiliyordu. Valentino, gülümsemeyen Cale’i görmek için başını geri çevirdi.

“…Sonra size lezzetli bir yemek ısmarlayacağım.”

“Sizin için en uygun olduğu zaman, majesteleri. Bekliyor olacağım.”

Valentino karmaşık bir ifadeyle Cale’e baktı. Cale’in dudağının kenarındaki kanı görebiliyordu. Ayrıca Cale’in tamamen sırılsıklam olmuş üniformasını da görebiliyordu.

“O zaman şimdi kendi bölgeme döneceğim.”

Veliaht prens sessizce Cale’in başı eğik güney kulesine doğru yürümesini izledi. Choi Han ve Hilsman, Cale’i arkasından takip ederken iki wyvern geri uçup güney kulesine doğru yöneldi.

“Komutan! Bu harikaydı! Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim!”

Ancak Cale, sonunda Dük Huten ile karşılaştı. Dük Huten kılıç ustası ciddiyetini bir kenara atmış ve sevincini gizleyemiyormuş gibiydi.

“Kara büyücünün gücü çok heyecan vericiydi. Kılıç ustasının gücü de öyleydi. Kalkanınıza da şok oldum. Hepimiz sizlerin sayesinde kurtulduk. Çok teşekkürler.”

Dük, Cale’e doğru eğilip içten teşekkürlerini sunarken asil hiyerarşiye uygun davranmayı umursamadı. Hem veliaht prensin hem de Dükün ona karşı bu kadar saygılı olması hoş görünüyor olabilirdi.

Ancak Cale böyle düşünmüyordu.

Neden?

“Ama izlerden gördüm ki, düşmanın mor küresi, havaya uçmadan önce bir tür yıldırım ile çarpışma yaşamış gibiydi. O da mı sizden biriydi?”

Çünkü Dük Huten güçlerini bu şekilde inceleyip açığa çıkarmak istiyordu.

‘Kıçımın nezaketi. Sadece entrikalarla dolu.’

Ama Cale, Valentino gibi biri yerine böyle biriyle uğraşmayı tercih ederdi. Cale’in ifadesi ciddileşti.

“Emin değilim. Bunu İmparatorluğun yaptığını sanmıştım. Siz değil miydiniz?”

“Ha? İmparatorluğumuz mu? Biz değildik.”

“Orada başka biri var mıydı?”

Cale’in ifadesi ciddileşti.

“…Emin değilim.”

“Anlıyorum. Sanırım bunu incelemem gerekiyor. Kılıcınızı kullanmadığınız ve arkada birliklere önderlik ettiğiniz için o büyük yıldırımı sihirle hazırladığınızı sanmıştım.”

Dük Huten’in ifadesi tuhaflaştı.

‘Öncü cephede kılıcımla savaşmadığım için şikâyet mi ediyor?’

Ancak Cale’in ifadesi böyle olamayacak kadar ciddi görünüyordu. Cale konuşmaya devam ettiğinde Dük Huten yanıt vermek üzereydi.

“Dürüst olmak gerekirse, ölü mana konusunda da şüpheliyim. Yenilmez İttifakın ölü manayı bombaya nasıl çevirdiğini düşünüyorsunuz? Hepsi şövalyelere odaklanmış uluslar, bu yüzden büyü ve bunun gibi diğer becerilerden yoksun olmaları gerekirdi. Bunu da iyice araştırmalıyım.”

Dük Huten ve Caro Krallığının tarafındaki şövalyeler ve büyücüler başlarını salladılar. Gerçek buydu. Kesinlikle araştırmaya değerdi.

“Daha fazla insanın zarar görmesine izin veremeyiz.”

Bu cümle şövalyelerin yumruklarını sıkmasına neden oldu.

Ancak Cale, sessiz Dük Huten’e bakıyordu. Dük Huten karşılık verirken tekrar gülümsedi.

“Evet elbette. İmparatorluğumuz da soruşturmaya yardım edecek. Bu tür tehlikeli maddelerin kaynağını bulmamız gerekiyor.”

“İmparatorluğun kahramanının benimle aynı fikirde olacağını biliyordum.”

‘Her ne kadar İmparatorluk yakında bir kahramandan, kıtanın düşmanına dönüşecek olsa da.’

Cale, utanmaz Dük Huten’e veda etti ve konuşmayı sonlandırdı.

“O zaman ben şimdi izninizle ayrılıyorum.”

“Peki. İmparatorluğumuz temizlik için daha fazla çaba gösterecek.”

“Çok teşekkürler.”

‘Temizlikmiş, götüm.’

Aleyhlerine delil olarak kullanılabilecek herhangi bir şeyi yok edip edemeyeceklerini kontrol etmek için zaten onları gözlemlemesi gerekiyordu.

Tabii ki, Kara Elf Tasha bunu yapmakla görevlendirildi. Cale, güney kulesine geri dönerken iyi bir iş çıkarması için ona güveniyordu. Kapı önüne geldiğinde kapı yavaşça açıldı.

Kapıyı açanlar Caro Krallığının askerleriydi. Bunlar güney kulesinde konuşlanmış birkaç askerdi. Genç asker, iki eliyle kapıyı iterek açarken mızrağını kemerine takmıştı.

Ağır kapı yavaşça açıldı.

Gıcccccccccrrrr.

Kapı açılırken genç asker aralıktan birini görebiliyordu.

Kan ve suyla kaplı olan komutandı.

Arkasında, ikisi de korkunç görünen kılıç ustası ve Yüzbaşı Yardımcısı Hilsman vardı.

Genç savaşçı onları izlerken tüm gücüyle kapıyı iterek açtı. O kadar sert itti ki elleri titremeye başladı.

Ancak o titreyen ellere, hayatta kalmayı başarmanın ve bu kapıyı açabilmenin türlü türlü duyguları karışmıştı.

Gıcccrrr -tak!

Güney kapısı nihayet tamamen açıldı.

Asker, Cale’in kuleye girmesini izledi.

Burada yaptığı hiçbir şey yoktu. Ancak böyle bir savaşı izlemek bile nefes almasını zorlaştırmıştı.

Ama şu an önündeki bu kişiler o savaşa katılanlardı.

Genç asker, Cale ile göz teması kurarken irkildi. Cale’in titreyen ellerine baktığını fark etti ve onları hızla arkasına sakladı.

Bunu neden yaptığını bilmiyordu.

Komutanın sesi o anda güney kulesinde yankılandı.

“Hepimiz hayatta kalmayı başardığımıza göre hep birlikte bir içki içelim.”

Genç asker, Cale’in savaştan önce söylediklerini hatırladı.

‘Hep birlikte hayatta kalalım ve sonra bir şeyler içmeye gidelim.’

Asker, Cale ile bir kez daha göz teması kurdu.

“Elbette yaşı yetmeyenlerin meyve suyu içmesi gerekecek.”

“Ah.”

Asker gülümsemeye başladı. Daha sonra kendisinin bile garip olduğunu düşüneceği bir ifade takındı. Ne gülen ne de somurtan bir ifadeydi.

Ancak genç askerin elleri artık titremiyordu. Asker, uzaklaşan komutanın arkasını izlerken yumruklarını sıktı.

Vuuuhuuuuuuuuuu-

Yeeeeeeeeeee-

Diğer kulelerden askerlerin tezahüratlarını duydu. Çünkü veliaht savaşın sonunu ilan etmişti.

Ancak, güney kulesi sessizdi.

Burada hayatta kalmanın sevincini hisseden insanlar dışarıdan bakınca sessizdi ama kalpleri hiç olmadığı kadar hızlı atıyordu.

Öte yandan Cale sessizliği hissetmiyordu.

Zihninin içinde gürültü hakimdi.

– İnsan! Biftek mi yiyoruz? Ne yiyeceğiz?

Ancak Cale, karnını ovarken bu sefer kafasındaki uğultudan zevk aldı. Caro Krallığındaki tüm lezzetli yemekleri yemeyi planlıyordu.

Hâlâ uğraşması gereken birçok şey olmasına rağmen Cale gülümsemeye başladı.

O anda oldu.

– Kendini feda etmeye mi çalışıyorsun?

Zihnindeki bu ses, Raon’un konuşmalarına rağmen net bir şekilde sesi duydu. Zihninde konuşan biri daha vardı.

– Kendini feda etmeye mi çalışıyorsun?

Süper Kayaydı.

– Kendini feda etmeye mi çalışıyorsun?

– Kendini feda etmeye mi çalışıyorsun?

‘Bu neden böyle yapıyor şimdi? Bozuldu mu?’

Cale yürümeyi bıraktı. Süper Kaya sürekli olarak kendini feda etmeye çalışıp çalışmadığını soruyordu.

‘O neden böyle?… Bu korkutucu.’

Cale aniden bifteği ve şarabı unuttu. Hissettiği tek şey vücudunun soğumasıydı.

Raon o anda zihnine konuşmaya başladı.

– İnsan! Süper Kaya Villasından bir çağrı aldık! Rahibe Cage iletişim kurdu!

‘…Çılgın rahibe Cage? Süper Kaya Villası mı?’

Ölüm Tanrısı Kilisesinden aforoz edilmiş çılgın rahibe. Neden aniden onu aramıştı?

Yarı Aziz Jack ve kılıç ustası Hannah ile Süper Kaya Villasında dinleniyor olmalıydı

– Ah! Bağlantı kesildi! Mesaj bıraktılar!

Görüntülü iletişim çağrısı kısa sürede sona ermişti. Raon, Cage’in cihaza bıraktığı mesajı okudu.

– Genç usta-nim. Yeraltı meydanındaki taş sütun titriyor. Bence bozulmuş olabilir? Bu bozulursa sıkıntı olmaz mı? Muhtemelen hala bir savaşın ortasında olduğunuz için aramayı sonlandırıyorum ve bir mesaj bırakıyorum. Elinizden gelenin en iyisini yapın! Sizin için Ölüm Tanrısına dua ediyorum. Yaralanırsanız bundan sonra Güneş Tanrısı Kilisesine tapacağımı söylüyordum. Lütfen iyi çalışmaya devam edin.

Cage’in kişiliğine uyan sakin bir mesajdı.

Ancak Cale kaşlarını çatmaya başladı.

Süper Kaya Villasındaki taş sütun.
Süper Kayanın kapattığı yolun girişiydi. Yani bu, Doğu kıtasından gelen canavarların geçtiği yoldu. Taş sütun yıllardır yolun girişini kapatıyordu.

– Kendini feda etmeye mi çalışıyorsun?

Bu aptal Süper Kaya!

Cale, Raon’un heyecanlı sesini duydu.

– İnsan, eve mi gidiyoruz? Herkesi görebilir miyiz? Herkesi görmek istiyorum!

Cale sadece gözlerini kapattı. Zifiri karanlıktı.

Görebildiği tek şey karanlıktı.

h3><< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *