“Kale duvarına tutunun!”

Askerler, Kontun bağırışını duyduktan sonra hemen duvara tutundular veya kendilerini yere yasladılar.

Patlama tüm bölgeyi sarstı. Patlama gökyüzünde gerçekleşmesine rağmen, artçı sarsıntı doğrudan kale duvarı tarafından hissedildi. Kont Henituse bilinçsizce bir yorum yaptı.

“…Bu insanlar için bir savaş değil.”

Bu savaş sadece insanlar için değildi.

Çoktan o seviyenin ötesine geçmişti.

Sonra başını oğluna ve karısına çevirdi. Dayanamayıp bir iç çekti.

“…Haah-”

Bu nefesi neredeyse bir gülüş gibiydi.

Bir noktada ayağa kalkan oğlu, Kontesi, doktoru ve rahibi korumak için küçük bir kalkan oluşturmuştu. Kont Henituse o anda bir şey fark etti.

‘Bu, insanların seviyesini aşan bir savaş ve bu savaşın merkezinde oğlum var.’

Oğlunun ayağa kalktığını ve daha iyi göründüğünü görmek Kontun zihnini karmaşık hale getirdi. Yavaşça ayağa kalkmak için duvara tutundu.

Öte yandan Cale, patlamanın içinde bir an parıldayarak yanan karanlığa bakarken Kont Henituse’un ne düşündüğünü bilmiyordu.

“…Bu delilik de ne?”

Cale, dövüş sanatları eğitimi almamış çoğu insan gibi, gelişmiş görüşe sahip değildi, bu yüzden hiçbir şeyi düzgün göremiyordu.

Gördüğü şey Choi Han’ın gücüydü.

Bu onun son derece hafif kusurlu karanlığıydı.

Patlamak için ölü manayı emiyordu.

Bu patlamaya neden olmak için ışık ve karanlık birleşmişti. Ve sonra, o patlamanın görüntüsünden arda kalan…

Yağmur yağmaya devam etti.

Yağmur yere değil, kana karışarak ölü wyverns ve Ayıların bedenlerine yağdı.

Patlamanın ardından havada bulunan toz, rüzgâr ve yağmur tarafından silindi. Etraf nihayet görünür hale geldi.

Miğferli şövalyenin zırhı çatlayınca, parçaları yere düşmeye başladı.

Bu, bir Ejderhayı yakalamaya çalışan bir Cüce tarafından yapılmış bir zırhtı.

Zırh aşağıdaki çamura düşmeden önce çatladı.

“… Sizi piçler……!”

Miğferli şövalye dişlerini sıktı ve küfür etmeye başladı.

“…Uh!”

Ayağa kalkarken biraz kan tükürdü. Kırmızı kan çanağı gözleri ileriye baktı.

Beyaz Kaplan.

Beyaz Kaplan Gashan büyülerini birini korumak için kullanmıştı.

Choi Han’ı korumuştu.

Choi Han, kadim güç kılıcının deldiği omzunu tutarken Ejderha Avcısına bakıyordu. Ancak, Ejderha Avcısı ona bakmıyordu.

“Ha, ha-”

Choi Han, kan kusmasına rağmen miğferli şövalyenin yaralanmadığını görebiliyordu.

O şövalyenin zırhı harikaydı.

Ancak Raon o zırhı yok etmişti.

Şövalyenin bakışı son derece ürpertici bir hal aldı. Vücudunun içinde kükreyen türlü türlü doğal afet vardı. Ejderha Avcısı sanki kendi kılıcına dönüşüyormuş gibi, kılıcın tüm güçleri etrafını sarmaya başladı.

Şövalye konuşmaya başlarken güldü.

“…Burada bir Ejderha var. Burada bir Ejderha vardı.”

Bir Alev Cücesi kabilesinin eşyasını yalnızca bir Ejderha yok edebilirdi.

Kendisini taklit edenin sadece yetenekli bir büyücü olduğunu düşünmüştü.

Ama şimdi bir Ejderhanın kibirli başını kaldırıp ona bir yerden baktığını biliyordu. Muhtemelen onu öldürmek için güçlerini buradakilere bir kez ödünç vermeye karar vermişti.

Cüce ona zırhı vermeden önce şunları söylemişti.

‘Bu, bir Ejderhanın Nefesine karşı savunma yapamaz, ancak ortalama bir yetişkin Ejderhanın büyüsüne karşı koruma sağlar.’

‘Bir Ejderha Lordu olsa bile mi?’

‘Neden var olmayan bir şeyden bahsediyorsunuz? Ejderha Lordu, Sihrin İmparatorudur. Buna karşı savunma yapamaz. “Gerçek” bir Ejderha Lordu var olsaydı, bunu yapar mıydık? Bu zırh, en az bir kez antik bir Ejderhanın büyüsüne karşı savunma yapmayı başarır. Bu bizim sınırımız.’

Ejderha Avcısının içgüdüleri ona bir şeyler söylüyordu.

Kadim bir Ejderha ya da o seviyenin ötesinde bir ejderha.

En azından bu seviyede büyüye sahip bir Ejderha buradaydı.

‘Ama dünyada sadece bir tane kadim Ejderha yok mu?’

Sadece ölüme yakın olan eski Ejderhanın varlığını biliyordu.

‘Başka bir kadim Ejderha daha mı var?’

“He, hehe.”

Gülmeye başladı.

‘Şu pislik Ejderha piçleri.’

Kadim Ejderha, orada mağrur bir ifadeyle dururken, muhtemelen doğanın bu varlıklarının savaşmasını izlemişti. Aksi takdirde, şu anda devreye girmesi için hiçbir neden yoktu.

En başından müdahale etseydi, onu öldürmek için Ejderha Öfkesini ve Ejderha Nefesini kullanırdı.

Henüz kendisi tam olmadığından bu ejderha için kolay olurdu.

“…Uh.”

Şövalye bir kez daha kan kustu.

Zırh kırılmaya başladığı anda kendini korumak için antik güç kılıcını Choi Han’dan çıkarmıştı, ancak iç organları hala Choi Han’ın aurası ve ölü mana patlaması tarafından yaratılan şokla sarsılıyordu.

Sanki tüm organları vücudunun içinde bükülüyordu.

Bunu uzun zamandır hissetmiyordu.

‘…Tacım olsaydı! En başta o deli piç karşısında başımı eğmemin tek nedeni buydu!’

Şövalye henüz tamamlanmamasının sebebini düşündü ve dişlerini gıcırdatmaya başladı. Bir hayal kırıklığı duygusu hissetti. Tam olamazdı çünkü bazı lanet piçler tacı çalmıştı.

Felaketler Kılıcı da birkaç kez yok edildiği için bedeni sınırına yakındı. Bu savaşta onu sadece bir kez daha kullanabilirdi.

Bedeni, artık hiçbir şeyi kaldıramazdı.

Ejderha Avcısının bir gücüne daha sahip olmasına rağmen, bu ihtiyaç duymadığı zavallı bir güçtü.

Hükmeden Aura.

Yalnızca bir dolandırıcının kullanabileceği bu komik güç, bir Ejderha Avcısının saygınlığını karşılamıyordu.

Aura, gerçek bir gücü olmayan bir illüzyondu.

Miğferli şövalye etrafına bakınırken tacı çalan piçleri kesinlikle yakalamaya karar verdi.

“Berbat piçler.”

Onun gücünü taklit eden başka bir ok havada uçuyordu. Siyah aura da vardı.

Ve sonra da.

Çamurda ayakta duran ölü wyvern ve ayı cesetleri vardı.

Arkalarında, merkezinde Beyaz Kaplan bulunan Kaplan kabilesi ile oklarını ve mancınıklarını ona doğrultmuş insanlar vardı.

Şövalye gözlerini kapadı.

“…Kaybettik gibi görünüyor.”

Kaybettiklerini herkes görebilirdi.

Choi Han, şövalyenin acıyarak gülümsediğini gördükten sonra bile sağ elini sıktı. Sol omzunda hâlâ Felaketler Kılıcının bıraktığı yara vardı. Şövalye kendini savunmak için gücü geri çekmeseydi sol kolu işe yaramaz hale gelecekti.

Bu yüzden Choi Han tetikteydi.

O anda oldu.

Zırhın son parçası da yere düştü.

Miğferi sonunda düştü.

Şövalye, yüzü dünyaya görünürken hareket etmeye başladı.

Vücudunu çevreleyen güçler keskin bir bıçak şekline dönüştü. O bıçak tek bir yere yönlendirildi.

“Engelleyin!”

Kaplanlar, Gashan’ın emriyle şövalyeye doğru koşmaya başladılar. Choi Han da şimdiden ileri doğru hücum ediyordu.

Kiiiiiiiiii-!

Ölü wyvernler, şövalyenin saldırısını engellemek ve onu geride tutmak için yavaş yavaş hareket etmeye başladılar. Ölü Ayılar bile şövalyeye hücum ederken çamurun içinden geçtiler.

Sanki hiç müttefik olmamışlar gibi şövalyenin peşinden koşuyorlardı.

Ölü wyvernler ve ölü Ayılar çılgınca şövalyenin peşinden koştu.

Ancak bu ölü yaratıklar, miğferli şövalyeyi çevreleyen kadim güce dokundukları anda ortadan kayboldular. Şövalyeyi hiçbir şey durduramazdı.

Durmadan koşmaya devam etti.

Kale duvarına doğru gidiyordu.

Daha açık olmak gerekirse, Cale’e doğru gidiyordu.

Daha sonra gülmeye başladı.

“Hihihihihihihi, hihihihi! Böyle olacağını biliyordum!”

Havadaki ok hareket etmedi.

Doğal afetlerini taklit eden ok, kale duvarına doğru uçmuyordu.

Cale ve miğferli şövalye göz teması kurdu.

Şövalye bağırmaya başladı.

“Bir Ejderhanın korumasına sahip gibisin!”

Cale’in kadim güçleri kullanmasından zaten hoşlanmamıştı ama şimdi bu insan bir de üstüne üstlük bir Ejderhanın korumasına sahipti!

Ölmeyi hak ediyordu.

Miğferli şövalyenin gözleri derin bir nefretle doldu. Vücudunu her zamankinden daha güçlü bir güç sarmıştı.

“Seni ve bu kaleyi yok edeceğim!”

Havada parlayan ok aniden ortadan kayboldu.

Bunun yerine Cale, küçük bir vücudun vücudunu kavradığını hissetti.

Görünmez Raon, Cale’e bir kalkanmış gibi yapıştı. Kanatlarını açtı ve felaketlerin gücünü üzerine alacağını söylüyormuş gibi Cale’e sarıldı.

– Bırakmayacağım.

Cale, etrafına bakarken Raon’un vücut ısısını hissetti. Daha sonra Raon’un sırtını sıvazlamak için elini kaldırdı.

Onlara doğru koşan Choi Han aniden irkildi.

‘Bir şey garip. Cale-nim’in bu kadar sakin olması, bunun çok tehlikeli olmadığı anlamına geliyor olmalı.’

O anda oldu.

Bu, miğferli şövalyenin havaya sıçradığı andı. Felaketler Kılıcının kale duvarını delip geçecekmiş gibi göründüğü an buydu.

Miğferli şövalye, Raon ve ona doğru koşan diğer herkes kahkahaları duyabiliyordu.

Cale gülüyordu.

Ağzından sakin bir ses çıkmaya başladı.

“O lanet olası Ayıların bu kadar kurnaz olduğunu tahmin etmiştim.”

Şövalyenin gözleri hafifçe titredi.

Cale, Mary’nin sesini az önce duymuştu. Görünmez haliyle orada sessizce duran Mary, ilk kez acilen konuşmuştu.

“Benim kontrol etmediğim Ayılar hareket ediyor!”

Cale gülmeye başladı.

Onlara doğru koşup şövalyeyi durdurmaya çalışıyormuş gibi yapan Ayı cesetlerine baktı.

Karşısında bazı canlı Ayılar vardı.

‘Bir Ayı ölü taklidi mi yapıyordu?’

Cale daha sonra bakışlarını ona doğru koşturuyormuş gibi yapan şövalyeye çevirdi.

“O piç kurusu da kurnaz.”

Sanki her şeyden vazgeçmiş gibi, Cale’e hücum ediyormuş gibi yapıyordu. Evet, sadece rol yapıyordu.

“…Ah, anlamış mıydın?”

Şövalye gülümsemeye başladı.

Cebinden sihirli bir parşömen çıkarırken sanki her şey bir oyunmuş gibi gözlerindeki nefret kayboldu.

Ayılar da havaya sıçradı ve sihirli parşömenler çıkardı.

Bunlar büyük olasılıkla ışınlanma parşömenleriydi.

Beyaz Kaplan Gashan bağırmaya başladı.

“Onları yakalayın!”

Ayıları yakalayın.

Kont da bağırdı.

“Ateş!”

Mancınıklar ve okçular Ayılara doğru ateş etmeye başladılar.

“Kaybetmiş olabilirim ama henüz ölmeye hazır değilim.”

Yılan gibi yüzü gülümsemeye başladı.

Miğferi yok edildikten sonra ortaya çıkan yüzü bir yılana benziyordu. Henüz Ejderha olmamış bir imugiye benziyordu. (İmugi, Kore efsanelerinden bir yaratıktır. 1000 yıl yaşayıp bir cintamaniye (Hindu ve Budist geleneklerinde dilek yerine getiren bir mücevher) sahip olduktan sonra Ejderha olabileceği söylenir.)

Cale, yaptıklarının sebebini anlayan tek kişiye bakarken gülmeye devam etti.

Choi Han.

Herkes Cale’e doğru koşarken bir şeylerin tuhaf olduğunu fark eden tek kişi oydu.

Havaya doğru koşarken ölü wyvernlerin üzerine basıyordu. Neredeyse şövalyenin hareketleriyle aynı çizgideydi. Sadece bir ölü wyverne daha basarsa, miğferli şövalye ile aynı yükseklikte olacaktı.

Cale, Raon’un vücudundan uzaklaştığını hissedebiliyordu.

Raon’un ön pençesi bir kez daha sihir yaratmaya başladı.

Choi Han, wyvernin kafasından atladı ve şövalyeye doğru uçtu. Miğferli şövalye hâlâ Cale’e bakıyordu.

Bu birkaç saniyeyi boşa harcamadı.

“Seni bir Ejderha koruması almış piç kurusu.”

Cırrrrrt-

Işınlama parşömeni yırtıldı ve şövalyenin vücudu kaybolmaya başladı.

Gerçek öfkesi gülümsemesinden görülebiliyordu.

Ejderha koruması almış bir insan. Bu ölmeyi hak eden biriydi.

Şövalye, Cale ile konuşmaya devam ederken, Felaket Kılıcını kendisine doğru uçan Choi Han’a doğru salladı.

Vücudu neredeyse yok olmuştu.

“Yakında seni öldürmek için geri döneceğim, ah!”

Ancak, kaybolmadan önce bir şey onu yakaladı.

Şövalye bir inilti çıkardı ve yavaşça başını indirdi.

Ona neyin çarptığını görebiliyordu.

“…Benim kılıcım?”

Hayır. Bu onun kılıcı değildi.

Ancak, Felaketler Kılıcına benzer bir şeydi.

Bu kılıcın içinde fırtınaları, doluları ve volkanları hissedebiliyordu.

Sahteydi ama kendisininkine çok benziyordu.

Şövalye kulağında genç bir ses duydu.

“Önce sen öleceksin.”

Hiçbir şey göremedi.

Birdenbire önünde iki göz belirdi.

Koyu mavi gözlerdi.

Ejderhanın gözlerinin belirgin şekline sahiptiler ve parlak bir şekilde yanıyordular.

Şövalyeyi selamlamak için sadece bu gözler göründü.

Bir kıvılcım çıktı ve şövalyenin vücudu ışınlanmaya başladı.

Ancak ona saplanan kılıç vücudunun içinde dönmeye devam ediyordu.

Koyu mavi gözler fal taşı gibi açılmış ve düşmanın gitmesine izin vermemişti.

“Ah! Öhö!”

Şövalye bir kez daha kan kustu. Choi Han o anı kaçırmadı. Felaketler Kılıcının zayıfladığı anı, siyah aurasıyla şövalyenin kolunu kesmek için kullandı.

Yerinden ayrılan kol tekrar görünür hale geldi ve büyünün etkisinden uzaklaştı. Ancak şövalyenin buna odaklanacak zamanı yoktu.

Felaketler Kılıcı.

Geri döndü ve şövalyenin vücudunu kuşattı.

Büyüden yapılmış sahte kılıcı yok edebilmişti.

Ancak Raon’un büyüsü kalbine ulaşmıştı.

Sahte sihirli kılıç, bir Ejderhanın pençesi şekline dönüştü ve onun kalbinin üzerine bastırdı.

Şövalye kalbinin üstüne elini koydu. Ancak, Ejderhalarınkine en çok benzeyen güç, yalnızca bir Ejderhanın Nefesi veya Ejderhanın bedeni tarafından karşı konulabilecek güç, felaketlerin kadim gücü o anda Raon’un sihirli kılıcını yok etti.

Büyü bozuldu ve şövalyenin midesinin çevresinden yılan benzeri bir güç dışarıya çıktı.

Bu onun diğer kadim gücüydü.

Bu güç, nihayet hareket etmeye başlamıştı.

Cale aniden ürperdi.

“Ah?”

O anda Mary’nin şok içinde soluduğunu duydu.

Aynı zamanda Cale, miğferli şövalyenin sessizce ıslık çaldığını görebiliyordu.

‘Belki de?’

Mary’nin bağırmaya başladığını duydu.

“Ben, ben onları kontrol edemiyorum!”

Cale, miğferli şövalyenin dudaklarını okuyabiliyordu.

‘Henüz ölmeyeceğimi söyledim.’

Choi Han, ayak bileklerine neyin takıldığını görmek için başını eğdi.

Bir Wyvern cesediydi.

Ejderhalar, öldükten sonra bile Ejderha Avcısının kölesiydiler.

Etkiden bir türlü kurtulamıyorlardı.

Wyvern cesedi sallanmaya başladı ve derisi kaynar suya benzer bir şekilde hareketlendi. Cale hemen konuşmaya başladı.

“Kaçının!”

‘Patlayacak.’

Sanki patlamak üzereydi. Wyvernler miğferli şövalyeyi kale duvarına kadar kovalamıştı. Eğer patlarsa, kale duvarı ve Kaplanlar tehlikede olurdu.

Kalkanını mancınığa ve okçulara kadar yayamazdı. Bunu yaparsa, Ayılara saldıramazlardı. Şu anda kale duvarında da çok sayıda asker duruyordu.

Cale kaşlarını çatmaya başladı. Savaşlardan nefret etmesinin nedeni buydu.

“Hahaha!”

Miğferli şövalye kahkahasını tutamadı. Cale’in kaşlarını çatmasını eğlenceli bulmuştu.

Vücudu kaybolmaya başladı.

Choi Han’ın tutulduğu bu anı hedefliyordu, Mary wyvernları kontrol edemiyordu ve Cale’in kadim güçlerini kullanmak için hiç enerjisi kalmamıştı.

Ejderha da sadece büyü kullanmaya devam ediyordu.

Miğferli şövalye tüm bunları hedefliyordu.

Baaaaam!

Wyvern cesetlerinden biri patladı. Bu daha başlangıçtı. Kendisiyle birlikte kaçmaya çalışan miğferli şövalyeye en yakın kişiler patlamaya yakalandı.

“Ahhh! Bunu bize neden yapıyorsun?!”

Ölü wyvernlerin patlaması, müttefikler ve düşmanlar arasında ayrım yapmıyordu.

Ayılar patlamalar yüzünden ölüyordu.

“Ahhhhh! Bu neden oluyor?!”

“H, hayır! Ahh!”

Kaplanlar, Ayılara şok içinde bakarken geri çekildiler.

‘Kendi müttefiklerini mi öldürüyor?’

Şövalye, kaçabileceği bir açıklık yaratmak için Wyvernleri ve Ayıları öldürüyordu.

Onlarca Wyvern aynı anda patlamaya başladı. Cale, askerleri korumak için acilen kalkanını harekete geçirdi.

Miğferli şövalye tüm bunları izlerken güldü.

Doğanın neden bu kadar küçük güç plakasına sahip birinin kadim güçlere sahip olmasına izin verdiğini bilmiyordu, ancak eski güçler genellikle onun gibi insanları efendileri olarak seçerdiler. Bu yüzden çoğu ortalama insan sadece bir antik güçle başa çıkabilirdi.

‘Zayıf piç.’

Kadim bir kalkan gücünün bu serseriyi efendisi olarak seçmesinin bir nedeni olmalıydı.

Dünyadaki her şeyin arkasında bir sebep vardı.

Şövalye, gücünü onu yakalamak yerine askerleri kurtarmak için aşırı derecede kullanan budalayla alay etti.

Başını son kez kaldırdı.

Gccccccccccccrrrrr-!

Kale duvarının yakınında zemini bir gölge kapladı.

Herkes bu konuyu unutmuştu.

15 metre uzunluğundaki beyaz wyvern.

Yaralı bedenini duvara kadar sürüklediğine bakılırsa o bile efendisinin emirlerine karşı gelemiyordu.

Efendisi daha sonra Wyverne emri verdi.

“Öl.”

Kiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii-

Ejderha çığlık attı.

Ancak özgürlüğünü kaybeden hayvanın itaat etmekten başka seçeneği yoktu.

15 metre uzunluğundaki canavar duvara doğru koştu, daha spesifik olmak gerekirse, Choi Han’a doğru.

Boooooooom!

Bu Wyvern neredeyse bir Ejderha büyüklüğündeydi.

O büyük yaratık, efendisinin yoluna çıkma şansı en yüksek olan Choi Han’a doğru ilerledi.

Cale sonunda konuşmaya başladı. Choi Han’ın omzu zaten yaralanmıştı. Raon’un Ejderha Avcısına karşı savaşmak için başka bir yöntemi de yoktu.

Ancak, kaçmaya çalışan bir Ejderha Avcısı ile karşı karşıyaysa…

“Raon, Choi Han’a yardım et.”

Cale, Gashan’ın yanında bağırdığını duydu.

“Kaçının!”

Cale gözlerini kapattı. Yanından bir rüzgâr esti. Patlamanın artçı şokuydu.

* * *

Cale, rüzgâr dindiğinde gözlerini açtı.

Kale duvarının dışındaki dağınıklığı görebiliyordu.

Ağaçlar, kayalar ve diğer her şey yok edilmişti.

Çamurlu alanda tek görebildiği, ölü Ayıların ve ölü Wyvernlerin cesetleriydi.

Ejderha Avcısı orada değildi.

Yer hareket etmeye başladı ve Kaplanlar tekrar ayağa kalkmaya başladı. Choi Han’ı çevreleyen şeffaf bir küre yavaşça kale duvarına yaklaştı.

Cale başını kaldırdı.

Bulutlar ortadan kaybolmuş, ardında berrak bir gökyüzü bırakmıştı. Bir ışık huzmesi üzerlerine parlamaya başladı.

“Cale-nim.”

Cale, Choi Han’a baktı ve konuşmaya başladı.

“Bir iz bıraktın mı?”

Ona cevap veren Choi Han değil, görünmez Ejderhaydı.

– Bıraktım.

Cale yürümeye başladı. Kadim gücünü aşırı kullandıktan sonra sendeliyordu.

Ancak yine de yapması gereken bir şey vardı. Cale, Kont Deruth Henituse’un yanında durana kadar yürüdü.

“Baba.”

Cale, Kont Deruth Henituse’un ayağa kalkmasına yardım etti.

Bu hareket askerleri de ayağa kaldırdı. Hepsi gökyüzüne baktı.

Gökyüzü tek bir bulut olmadan, açıktı.

Askerleri koruyan gümüş kalkan hâlâ oradaydı.

‘Hayatta kaldım.’

Bütün askerlerin aklından geçen düşünce buydu.

Tık Tık.

Vatandaşlar kapılarını açmaya başladı. Artık düşmanları görmüyordular.

‘Onlar başardılar.’

Vatandaşlar kazandıklarını anladı.

“Baba.”

Kont bunun sadece bir başlangıç olduğunu biliyordu.

Cale’in yüzündeki yorgunluğu görebiliyordu.

Biiiiiiiiip-

İkinci oğlu Basen onlara doğru koşuyordu. Kollarında bir görüntülü iletişim cihazı vardı.

Basen bağırmaya başladı.

“Kuzeydoğu okyanusunun ilk sınırında düşman gemileri keşfedildi!”

Kontun ifadesi sertleşti.

Yenilmez İttifak güneye doğru ilerlemek için hala donmuş olan kıyıları kesiyordu.

Denizden ve havadan iki yönlü bir saldırıyla Roan Krallığını hedefliyorlardı.

Muhtemelen gemilerle gelen, Wyvernlerden çok daha büyük bir güçleri vardı.

Kont bilinçsizce Cale’e bakmak için döndü. Daha sonra irkildi.

Kont, oğlunun gülümsediğini görebiliyordu. Cale, kafasının içinde Raon’un sesini duyuyordu.

– Sihrimin izi kuzeydoğu okyanusuna yöneldi.

Raon, Ejderha Avcısının kalbinde izini bırakmıştı.

Cale, Choi Han’a baktı ve konuşmaya başladı.

“Avlanma zamanı.”

Okyanusta korunacak ne vatandaş ne de asker vardı.

Ejderha Avcısı olup olmaması kimin umurundaydı?

Onu öldüresiye döverlerse bunun bir önemi kalmazdı.

Cale sakince Kont Henituse’a baktı ve bir gözlem yaptı.

“Kalkan kırılmadı.”

Kontun yüzündeki endişeli ifade yavaşça değişti. Oğlunun elini tutan eli titriyordu. Cevap vermek yerine oğlunun elini daha sıkı tuttu.

Cale bunun olmasını istemese de, sözleri Basen’in kollarındaki video iletişim cihazı aracılığıyla tüm krallığa iletilmişti.

h3><< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>Bookmark (0)