Biiiiiiiiip- Biiiiiiiiiiiiiiip-

Tüm görüntülü iletişim cihazları sürekli olarak kırmızı renkte parlıyordu.

Henituse ailesinin ikinci oğlu Basen Henituse, bilgi izleme odasının penceresinden dışarı baktı.

Bu oda kalenin en yüksek kulesinde bulunuyordu.

Burası şu anda Henituse malikânesindeki en yoğun oda olsa da, herkes orada boş ifadelerle duruyordu.

Bu özellikle elinde bir video iletişim cihazı tutan ve çenesi düşmüş bir şekilde orada dikilen Basen için geçerliydi. Görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla birinin sesini duyuyorlardı.

– Hahaha, aman tanrım.

Alberu Crossman. Bu veliaht prensin sesiydi.

Şu anda görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla Yağmur Şehrini gözlemliyordu.

Cale’in kalkanını ve beklenenden fazla sayıda wyvern görmüştü.

Ejderha iskeletinin yanı sıra yüzlerce canavar iskeletini de görmüştü.

‘Şu çılgın piç.’

Cale’in çılgın bir piç olduğunu düşünüyordu.

Ancak Alberu, ekrandan o çılgın piçi izlerken parmaklarının uçlarının uyuştuğunu hissetti.

‘Yapabiliriz. Mümkün.’

‘Bütün Roan Krallığı kahraman olacak.’

Bu çılgın piç bugüne kadar asla ima etmediği bir şey söylememişti. Alberu’nun ona inanmayı seçmesinin nedeni de buydu ve gözlerinin önündeki manzara beklentilerinin de ötesindeydi.

‘Majesteleri, Henituse bölgesi şu andan itibaren tapınaklardan gelen tüm iletişimi görmezden gelecek.’

Cale kara büyücüyü çağırırken bunu söylemişti. Alberu hemen karşılık vermişti.

‘Bunun sorumluluğunu alacağım.’

Alberu, büyük Uçan İskelet Tugayının Wyvernlere doğru ilerlemesini izlerken kendi kendine mırıldandı.

– Görünüşe göre sorumluluk almaktan başka seçeneğim yok.

Daha sonra gülümsemeye başladı.

Ancak şu anda gülümseyemeyen biri daha vardı.

Bu, Gökyüzünün Hâkimi efsanesini yaratmanın hayalini kuran Koruyucu Şövalye Clopeh Sekka’ydı. Yüzünde sert bir ifade vardı.

‘…İskeletler mi?’

Hayatında böyle bir manzara görmemişti.

“Kaptan-nim!”

Bir Wyvern üzerindeki şövalyelerden biri hızla Clopeh’e yaklaştı. Şövalye miğferindeki göz boşluğundan ona bakıyordu, ancak Clopeh sadece şövalyenin bindiği wyvern’i gördü.

Viiiiiiaaahhh-

Wyvern başını sağa sola sallarken bir çığlık attı. Sanki korkuyor gibiydi.

Korkmak.

Bu kelime Clopeh’in yaklaşan iskeletlere geri dönüp tekrar bakmasına neden oldu. Büyük Kara Kemik Ejderhaya bakıyordu. Bu ölü Ejderha Wyvernları korkutuyordu.

Clopeh başını eğdi.

“Grrrr.”

Bindiği mutant Wyverne baktı. Bu Wyvern, dişlerini Kemik Ejderhaya doğru açıyordu. Sanki avına bakıyormuş gibi davranıyordu.

Clopeh, wyvern’in boynundaki dizginleri sıkıca kavradı.

“Kaptan-nim!”

Şövalye ona bir kez daha seslendiğinde Clopeh konuşmaya başladı.

“Bu bir kara büyücü.”

Uzun zamandır kayıp olan kara büyücüler böyle bir şeyi yapabilecek olan tek varlıklardı.

“…Bir kara büyücü mü? Böyle lanetli bir varoluş……!”

Astı şok olmuştu, ancak Clopeh hızla arkasını döndü. Ast, geri adım atmadan önce Clopeh’e baktı.

Clopeh gülümseyen kızıl saçlı adamı görebiliyordu. Bu gülümseme Clopeh’i kızdırdı.

‘O kaltak bir kahraman değil.’

Bir kahraman asla ölü mana kullanan bir büyücüyü seçmezdi.

Clopeh kılıcını kınından çıkardı. Aura kılıcından dışarı akmaya başladı.

Kılıç ustası Clopeh.

Bağırmaya başlarken aurasını kullandı.

“Kendinize gelin!”

Ooooooooong-

Aurası havada titreşti.

Flap, flap.

Sesi, iskeletlerin kanat çırpışları arasında duyulabiliyordu. Şövalyeler karşılık olarak Wyvernlerinin dizginlerine sıkıca sarıldılar.

Clopeh sonra bir kez daha flütüne üfledi.

Vuuuuuuuuu-

Wyvernlerin ifadeleri hızla değişti. Gözlerindeki korku kaybolmuştu.

Clopeh aşağı baktı ve kendi kendine sessizce mırıldandı.

“…Ayılar kara büyücüyü bizim için bulacaklardır.”

Ardından yüksek sesle konuşmaya başladı. Aura ile güçlendirilen sesi Henituse kalesinin içinde bile duyulabiliyordu.

“Onlar sadece kontrol edilen cesetler.”

Kesinlikle bir grup zayıf kemik gibi görünüyorlardı. Bir Ejderha olmasına rağmen, tıpkı bir kukla gibiydi. Clopeh, Cale’in bir kara büyücüyü gizli silah olarak hazırlamış olabileceğini düşünmemişti, ancak Wyvern Şövalye Tugayı beklentilerin ötesinde bir varoluştu.

‘Bu durumda!’

Clopeh daha da yüksek sesle konuşmaya başlamadan önce kendi kendine düşündü.
‘Ne güzel bir fırsat. Bu benim için kutsal bir kahraman olma şansı! Efsanevi bir kahraman, insanlar arasında bir tanrı olabilirim.’

Ölü mana kullanan bir varlık olan bir kara büyücü, mükemmel bir avdı.

“Onların kendi iradeleri yok! Henituse bölgesi, kirli ve kötü bir kara büyücü çağırmaya cüret etti!”

“Hih.”

Kale duvarındaki askerlerin, özellikle şövalyelerin, Clopeh’in yorumuna nefesleri kesilmişti. Bu öğretilerle büyümüş bireyler olarak, insanların kara büyücülere karşı duydukları korku ve tiksintiyi biliyorlardı.

Bakışlarını Cale’e çevirmekten kendilerini alamadılar.

Ancak çok geçmeden bakışlarını başka yöne çevirmek zorunda kaldılar.

Ooooooo-

Koruyucu Şövalyenin beyaz aurası sonsuz bir şekilde gökyüzüne yükseldi. Henituse bölgesinin şövalyeleri, ifadeleri sertleşirken bu kılıç ustasının varlığından bir kez daha haberdar olmaktan kendilerini alamadılar.

Clopeh dizginleri oynattı.

“Yenilmez İttifakımız size adaletin ne olduğunu gösterecek!”

Roaaaaaaar!

Beyaz Wyvern, Uçan İskeletlere doğru uçtu. Clopeh kılıcını savurdu ve beyaz aura gökyüzünü yarıp geçti.

Slaaaş-

Bundan kaçamayan iskeletler iz bırakmadan kayboldu. İskeletler neredeyse anında yok olmuşlardı, sanki herhangi bir direniş boşunaymış gibi.

Bu iskeletlerden yüzlercesi olsa bile, Clopeh’in tek saldırısında onlarcası ortadan kaybolacaktı.

Diğer şövalyeler de dizginlerini çekti. Wyvernler bir kez daha kükremeye başladılar. Gökyüzünün hâkimi unvanını kesinlikle hak ediyor gibi görünüyorlardı.

Savaş heyecanını geri yakaladıklarını düşünen Clopeh, bir anlığına kızıl saçlı adama baktı.

Cale’in kayıtsız ifadesini görebiliyordu. Clopeh gülümsemeye başlamak üzereydi.

O anda oldu.

Boom! Boom! Boom!

Ayılar yere ayaklarıyla vurmaya başladı. Kırmızımsı kahverengi kürklü bir Ayı bağırmaya başladı.

“Yarınız gidip kara büyücüyü bulun! Onu bulun ve parçalara ayırın!”

Boom! Boom!

Koca Ayı durdu ve gülmeye başladı.

“Diğer yarısı kale duvarlarını yok edecek!”

Şövalyeler, Ayının bağırışlarını duyabiliyordu. Clopeh sonunda gülümsemeye başladı.

Henituse bölgesinin halkının yüzlerinde gergin ifadeler varken, orada gülümseyen Clopeh vardı. İfadelerinde ciddi bir fark vardı.

Ancak o sırada kale surlarının tepesindeki insanlar bazı garip sesler duydular.

“…Ha?”

Bir kükreme duyulmuştu.

Henituse bölgesi, tepeler ve taş höyüklerle çevrili bir bölgeydi. Bölgenin merkezi şehri olan Yağmur Şehri bile dağlarla çevriliydi.

Dağlardan uğultular geliyordu.

Bunlar hayvanların kükremesiydi.

Hhhhhhşşşşşşş-

Ağaçlar sallanmaya başladı ve rüzgâr kükremeye başladı. Mızrağına tutunan askerlerden biri, birinin kükremeler hakkında yorum yaptığını duydu.

“Geç kaldılar.”

‘Geç?’

Asker, hareket etmeyi bırakmadan önce genç efendi Cale’e bakmaya çalıştı. Büyük hayvanlar onlara doğru yöneldi.

Hayır, onlar insandı ama aynı zamanda hayvandı.

Kaplan kabilesi.

Kaplanların hepsi dağlarından iniyor ve Ayıların yaklaşmasını engelliyorlardı.

Askerler, şövalyelerin arkalarından konuşmaya başladıklarını duyabiliyorlardı.

Kale duvarının karşısındaki şövalyelerin çoğu aynı şeyi bağırıyordu.

“Onlar bu kış Harris Köyüne taşınan Kaplan kabilesi! Onlar bizim hemşerilerimiz!”

Şövalyeler daha sonra kılıçlarını çıkardılar.

“Düşman bu kale duvarını geçemeyecek! Bizi geçmelerine izin vermeyeceğiz!”

Kılıçlarını tutan şövalyelerin Kont Deruth’a baktığı an buydu. Kont Deruth, zırhla ortaya çıkan Kontes Violan’a baktı. Kontes tarafından orada tutulan kişiye baktı ve sordu.

“Başlayabiliriz, değil mi?”

“El, elbette, Kont-nim. Ben, ben her şeyi hazırladım! Hehe.”

Karışık kanlı Cüce Sıçan Mueller. Sihir Kulesini geliştiren hanenin tek varisi başını salladı.

Kont onlara işaret verdiğinde şövalyeler kılıçlarını indirdiler.

“Savunma düzenini başlatın!”

Şövalyeler bağırmaya başladı ve geçen yıldan beri eğitim gören birkaç asker hızla harekete geçti. Mızraklı ve yaylı askerler de onları düzene doğru takip etti.

Booooooooooooom.

Kalın kale duvarlarının tepesinde bir şey görünüyordu. Çok geçmeden kale duvarlarında mancınıkların belirdiği görüldü. Büyük mancınıklar Ayılara nişan almaya başladı.

Her türlü sihirli aletle donatılmış bu mancınıklar Mueller’in başyapıtıydı.

Şövalyeler bağırmaya başladılar.

“Sahada daha güçlüyüz!”

Kale duvarındaki atmosfer hızla değişti.

Bu sahne Clopeh’in kaşlarını çatmasına neden oldu.

‘Ne oluyor?’

Neler oluyordu?

Kılıcı, hayır, kılıcının etrafındaki aura, daha fazla iskeleti yok etmek için ileri doğru savruldu. Uçan İskelet Tugayının arkasındaki Kemik Ejderha hiçbir şey yapmadan orada öylece süzülüyordu.

‘Sorun bu aptal kemikler değil! Batı kıtasında olmayan Kaplanlar var ve bu mancınıklar da nereden çıktı böyle? Neden kırsal bir bölge, kayalardan başka hiçbir şeyi olmayan aptal bir bölge tüm bunlara sahip?!’

Herhangi bir krallığın başkenti olmasa da çoğu başkentten daha donanımlı görünüyorlardı.

Bir kanadını kaybeden daha küçük iskeletlerden biri, Clopeh’in etrafında dolaşırken diğer kanadını çırpıyordu.

Clopeh sinirlenmeye başladı.

Böyle devam etmesine izin veremezdi.

Clopeh, Wyvernini döndürürken hala sayamayacağı kadar çok olan iskeletlere baktı.

Cale’in bir kez daha gülümsediğini görebiliyordu.

‘Önce o piçten kurtulmam gerek.’

Bu bir ivme meselesiydi.

Bip, biiiiiiiiiiiip-

Beyaz Wyvernin siyah gözbebekleri renk değiştirmeye başladı. Ateş kadar kırmızı oldular.

Ejderha daha sonra Cale’e doğru hücum ederken hızını artırmaya başladı. Clopeh, Wyverne yakın durmak için başını eğdi.

Son derece büyük bir hızla hareket ediyorlardı.

Ancak o adam yine de gülümsüyordu.

Cale hala onlara gülümsüyordu.

Yaklaşan kara kemik ejderhaya baktı ve konuşmaya başladı.

“Gel.”

Bunca zamandır hareketsiz olan Kemik Ejderha sonunda hareket etmeye başladı.

Cale’in arkasındaki kişi de hareket etmeye başladı.

Görünmez Mary ellerini hareket ettiriyordu. Kemik Ejderhayı kontrol ederken yüzü solgundu. Ancak hareketlerinde bir gram tereddüt bile yoktu.

Bu kemiklerin hepsi sadece yemdi.

Uçan İskelet Tugayı aniden çığlık attı ve hızla uçmaya başladı.

Ancak ‘o’ hiç ses çıkarmadan hareket etmeye başladı.

Kemik Ejderhanın boş göz yuvaları aniden siyah bir parıltıyla aydınlandı. Ardından hızla kalkana doğru uçmaya başladı.

Kemik Ejderha beyaz Wyvernin boynuna nişan alırken ağzını açtı.

“Lanet olsun!”

Roaaaaar!

Beyaz Wyvern, savaşmaya çalışırken dişlerini ortaya çıkardı.

Ancak, kara gözlü Kemik Ejderha sadece bir kemik yığını olmasına rağmen geri itilmedi.

“Uh!”

Clopeh acilen dizginleri çekti.

Flap, flap.

Kemik Ejderha kanatlarını Henituse Kalesi duvarının önünde açtı. Herhangi biri bunu görse bu kemik çuvalının Henituse Kalesini koruduğunu düşünürdü.

Beyaz aura siyah ışıkla çarpıştı.

Beyaz ejderhanın pençeleri ve dişleri aynı anda Kemik Ejderhaya doğru koştu.

Ancak, ölü mana kaybolmak yerine sadece biraz sallandı. Kemik Ejderhanın üzerinde bir çizik bile yoktu.

Kiiiiiiiii-

Wyvernler tekrar ona çarpmaya başladığında kalkan bir kez daha sallanmaya başladı. Kalkanı yok etmeye odaklanmış görünüyorlardı. Artık hepsinin kırmızı gözleri olan wyvernlar pençeleriyle kalkanı parçalamaya bile çalıştılar.

Ancak Cale hala sakinliğini koruyordu.

“Choi Han.”

Cale, planının son adımına başladı.

“Evet, Cale-nim.”

Choi Han, Cale’in yanında dururken başka bir şey söylemedi. Cale konuşmaya devam ederken bir elindeki kalkana bağlı gümüş ışıktan kurtuldu.

“Senin sıran.”

“…Yapmam gereken bir şey mi vardı?”

Cale, Choi Han’a ne yapması gerektiğini söylememişti. Bu yüzden Choi Han, Cale’i korumak için bir gölge gibi yanında duruyordu.

Ancak Cale, Choi Han’ın ne yapacağını uzun zaman önce belirlemişti.

“Bütün gücünü kullan.”

“…Bahsettiğiniz yeni tarih bu mu?”

Choi Han, Cale’in sorusuna solgun bir ifadeyle gülümsediğini görebiliyordu. Ancak Cale’in sakin sesi Choi Han’ın sorusunu yanıtladı.

“Evet. Burada yazacağın şey senin tarihin olacak.”

‘Bu yerde yazacağım tarihim, ikinci memleketim.’

Bu sözler Choi Han’ın zihninde yankılanıyordu.

Etraflarındaki askerler şaşkınlıkla çifte baktılar. Bu acil durumda ikisinin ne yaptığını merak ediyorlardı.

Cale o anda sihirli bir çantadan bir kılıç çıkardı ve sapı Choi Han’a doğrulttu. Mueller’in dövdüğü bir kılıçtı.

“Senin.”

Cale, Choi Han’a romandaki orijinal rolünü vermeyi planlıyordu.

Bu ancak Choi Han bir kahraman olduğu zaman yerine gelmiş olurdu.

Bir Kahramanın Doğuşu.

Beşinci cilt bitmiş olabilirdi ama tek yapması gereken bir kahramanın doğuşu için yeni bir fırsat yaratmaktı.

“Eminim ne yapman gerektiğini en iyi sen biliyorsun.”

Cale, Choi Han’a baktı ve ona bir emir verdi.

“Çabuk dön.”

Choi Han, kılıcı Cale’den aldı. Onu kınından çıkarmadan önce fazla düşünmedi. Kılıç, kınından farklı olarak parlaktı.

Choi Han, Cale’e parlak bir şekilde gülümsedi.

“Bu kılıcı beğendim.”

Kılıç o anda gürlemeye başladı. Siyah saçlı ve siyah gözlü. Genç görünümlü adamın gözleri ve saçıyla aynı renkte bir aura kılıcı örtmeye başladı.

“K, kılıç ustası……!”

Askerler ağızlarını kapatmadan önce nefeslerini tuttular.

Siyah aura gökyüzüne doğru yükseliyordu.

Kılıç ustası.

Cale’in koruyucusu olarak bilinen genç adam aslında bir kılıç ustasıydı.

Kara büyücü, kılıç ustası ve Kaplan kabilesi.

Sonra orada, onlara emir veren Cale vardı.

Korkudan başka bir duygu, askerlere ürperti veriyordu. O anda oldu.

“Onu öldürüp geri döneceğim.”

Choi Han sakince ne yapacağını söyledi. Görevi Koruyucu Şövalye Clopeh’i öldürmekti. Clopeh’i ya da en azından bindiği beyaz wyverni öldürmek.

Ancak Choi Han, aniden Cale’in kendisine doğru geldiğini gördü. Cale biraz kekeliyordu bile.

“H, hadi kavga etmeden önce sarılalım!”

‘Sarılmak mı? Bir savaşın ortasında mı?’

Choi Han, Cale’in bu kadar sevecen bir tarafı olup olmadığını merak etti.

Hala bir eliyle kalkanı kaldıran Cale’e hafifçe sarıldı.

Cale, diğerlerinin duyması için yüksek sesle bağırdı.

“Sana güveniyorum!”

Choi Han karşılık verirken duygularını bastırdı.

“…Çok teşekkürler. Kesinlikle kafasıyla geri döneceğim.”

‘Bu serseri neden böyle bir şey söylüyor?!’

Cale, diğerlerinin duymaması için kısık bir sesle fısıldadı.

“Onu öldürme.”

Neden böyle kullanışlı bir piyonu boşa harcayıp onu hemen öldüresin ki?

Cale, konuşmaya devam ederken, onunla uzun süre takıldığı halde hala çok masum olan Choi Han’a baktı. Sesi kötü geliyordu.

“Şu beyaz şeylerin ikisini de al.”

“Ah.”

Choi Han derin bir nefes aldı.

Cale’in ifadesi bunun bariz bir şey olduğunu söylüyor gibiydi.

Onu hemen şimdi öldürmek israf olurdu. En azından Clopeh’i öldürmeden önce wyvernları nasıl kontrol edeceğini öğrenmesi gerekmez miydi?

Ayrıca, o piçi yakalarsa çok para kazanacaktı.

“Bu görevi başarıyla tamamlayacağım.”

Choi Han, Cale’in onun için kalkanda açtığı boşluktan duvardan atladı. Ayakları daha sonra Kemik Ejderhanın siyah kemiklerine kondu.

Choi Han hafifçe Kemik Ejderhanın üstüne atladı.

Ayağa kalktı ve iki beyaz şeye doğru baktı.

Duyuları normal insan işitme sınırlarının ötesinde olan Choi Han, Cale’in zayıf ama kararlı sesini duydu.

“Başla.”

Cale emri verdi.

Hala kimliği bilinmeyen kılıç ustası ve Ejderha, dünyada unutulmuş bir varlık.

Yakında kıta tarihine geçecek olan bu iki varlık, Cale’in emriyle hareket etmeye başladı.

h3><< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>Bookmark (0)