Cale’in grubu ortalık aydınlanır aydınlanmaz dağıldı. Güneş batmaya başladığında yine meydanda buluşacaklardı.
‘Kuzeyin büyüsünü merak ediyorum. Bilgi toplamak için kütüphaneye gideceğim.’
‘Cale-nim, gidip bir kılıç alacağım.’
Rosalyn kütüphaneye gitmişti, Choi Han bir silah dükkânına gitmişti ve iki Balina, Cale’in emirlerini yerine getirmek için geri dönene kadar kendi işleriyle ilgilenerek festivalde ortadan kaybolmuşlardı.
Sonunda, Cale ile ortalama dokuz olan yaşında üç çocuk kaldı.
“…İnsan, gerçekten yemeye devam edebilir miyim?”
Raon, Cale’in yüzünde sıcak bir gülümseme görebiliyordu.
“Tabii ki.”
Cale, Raon’un önüne kuzeye özel bir dana biftek koymadan önce ona nazikçe karşılık verdi. Ardından Raon’un ağzının kenarındaki sosu sildi.
Kara Ejderhanın gözlerinde şüpheli bir bakış vardı ama şimdilik bifteği yemeye karar verdi.
Şu anda meydanın yanındaki bir restoranın beşinci katındaki VIP odasındaydılar. Cale, sırasıyla Hong ve On’a bir parça kek ve bir dilim pasta verdi.
Hong hemen heyecanla pastadan bir ısırık alırken, On kafasını şaşkınlıkla eğdi.
“…Bu garip. İyi biriymiş gibi davranıyorsun.”
Cale, On’un yorumuna irkildi ama çabucak parlak bir gülümseme takındı.
“Davranmak mı? Hayır. Güçlü bir şekilde büyümek için çok yemelisiniz.”
Sonunda On, Cale’i gözlemlemeye devam ederek pastadan bir ısırık alarak yemeye başladı. Ancak, Hong ve Raon yemek yemekle çok meşguldü ve hiçbir şeyi fark etmediler.
Çocuklar istedikleri kadar yiyip, görünmez olmadan ya da konuşamıyormuş gibi davranmadan meydanı gözlemleyebildikleri için heyecanlıydılar.
Raon heyecanla bağırdı.
“İnsan, bu harika! Çok çok oynayalım ve havai fişek zamanı gelince gereken özeni gösterelim!”
Cale başını salladı ve kayıtsızca karşılık verdi.
“Elbette. Bir de ona ekstra olarak ateşli bir yıldırım ekleyelim.”
Raon’un yuvarlak gözleri birkaç kez kırpıştı.
“…Ateşli bir yıldırım mı?”
Raon’un ön pençesindeki çatal yere düştü. Raon daha sonra kaşlarını çatmaya başladı.
“İnsan, ateş yıldırımını mı kullanacaksın?”
“Bayılmayacağım.”
“Büyü kullanabiliriz!”
“Büyü kullanamayız.”
“Neden?!”
“Büyü olduğunu anlayacaklar.”
Kılıç ustası Clopeh ve büyücüler, doğanın gücünü de hissederek, bugünkü olayın ‘İmparatorluğun yaptığı bir şey’ olduğunu düşünmeleri gerekiyordu.
Raon, biftek tabağını Cale’e doğru itmeden önce kararını vermiş gibi görünen Cale’e yüzünü buruşturdu.
“İnsan, sen ye bunu!”
“Tokum.”
“Miden neden bu kadar küçük? Zayıf olduğun için mi?”
‘…Asıl on tane biftek yiyebildiğin için harika olan sen değil misin?’
Cale, Raon’un neyi küçük bir mide olarak görmesi gerektiğini söyleyemedi ama bunun üzerinde düşünmek yerine söylemesi gereken şeyle devam etti.
“Bugün sadece küçük bir tane kullanacağım. Bayılmayacağım.”
“…Gerçekten mi?”
“Evet. Sadece yanıp sönmesine ihtiyacım var. ”
Raon kaşlarını çatmaya devam etti ama Cale’in kendinden emin sesini duyduktan sonra hiçbir şey söylemedi. Yavru kediler de yemeklerini yemeye döndüklerinde bunu kabul etmiş görünüyorlardı.
‘Haaaaaaa.’
Cale, kendi güçlerini kullanmak için ortalama dokuz yaşındaki bu çocuklardan onay alması gerektiğini düşününce kendisi için üzüldü. Normalde Balinalar ya da Kaplanlar bile olsa bu umurunda olmazdı. Peki, şimdi nasıl bu hale gelmişti? Cale, çöp olarak yaşamanın daha kolay olabileceğini bile düşündü.
Ancak Cale buna karşılık, Raon’un ağzındaki sosu sık sık silmeye devam etti. Üç çocuk, birbirleriyle bakışırken hala ona karşı temkinliydi.
‘Bayılırsa her şeyi yok ederiz!’
Hong, Raon’un bakışına başını salladı, On ise bunu onaylamadı ve farklı bir mesaj gönderdi.
‘Bir şeyleri yok etmeyi düşünmek yerine onu korusak nasıl olur? Yakına güçlü insanlar gelirse zehirli sisi kullanacağız. Aslan olsun, kılıç ustası olsun, zehirlenirlerse yere düşerler.’ (????Nasıl bunları bir bakışla söyleyebildiniz???)
‘Oh! İyi bir fikir!’
Cale, yavaş yavaş bir kurabiye yerken çocukların bu acımasız iletişiminden habersizdi. Çocuklar zaman zaman ona bakmaya devam etti ama Cale’in bunun hakkında hiçbir fikri yoktu.
Cale pencereden dışarı baktı ve düşünmeye başladı.
‘Ateş Yıldırımı.’
Geçen sefer maksimum güçte kullandıktan sonra bayılmıştı.
‘O zaman şimdi sadece yarısını kullanacağım.’
Gece kullanılacağı için yarı güçte kullanılması bile parlak bir şekilde yanıp sönmesini sağlamaya yeterdi.
‘Yarı güçte kullanırsam bayılmam, değil mi?’
Cale kalbinin daha hızlı atmaya başladığını hissetti. Daha sonra kaşlarını çatmaya başladı.
‘Şimdi tamamen mi delirdi acaba?’
Kafasının içinde alarm gibi çalan sesle başını salladı. Sabahın erken saatlerinden beri devam ediyordu.
– Onu yok etmeyi mi planlıyorsun?
Korkunç Dev Taşıydı.
‘Ateş Yıldırımını kullanmaya karar verdiğim için mi?’
Cale, Süper Kayanın neden böyle davrandığını bilmiyordu.
“…Bu sesi kapatmanın bir yolu yok mu?”
Birbirlerine gizlice fısıldayan çocuklar, Cale’in mırıldanmalarını duyduktan sonra donup kaldılar. Ancak Cale çocuklara bakmadı.
‘Bu Süper Kaya gerçekten işe yaramaz.’
Belki de Cale öyle düşündüğü içindi ama Süper Kaya bu sefer başka bir şey söyledi.
– Ateşin ebedi rakibinin izlerini yok etmeye mi çalışıyorsun?
‘Hmm? Ebedi rakip mi? Yıkım Ateşinin rakibi mi?’
Cale neyi yok edeceğini düşündü.
Tanrının gözyaşları efsanesinin olduğu göldü.
Ama bir rakip mi?
Cale’in ifadesi ciddileşti. Raon, Cale’in neye baktığını merak etti ve gerginleşmeden önce başını başka yöne çevirdi.
Elmalı turta satan bir sokak satıcısını görebiliyordu.
Cale’in hiç hareket etmediğini gören Raon, kumbarasını yavaşça çıkardı ve içinden 1 gümüş sikke aldı. On ve Hong da birer birer gümüş sikkelerini çıkardılar.
Ancak Cale şu anda hiçbir şeye dikkat etmiyordu. Yeni bir konu kafasını karıştırmıştı.
‘Süper Kayanın yalan söylemesine imkân yok.’
‘Ateşin ebedi rakibinin izlerini yok etmeye mi çalışıyorsun?’
Bu yüzden Cale bu cümleyi duyduktan sonra bir şeyler düşündü.
‘…Efsanenin ana karakterinin kadim bir gücü mü vardı?’
Yıkım Ateşinin sahibi ne kadar çılgın olursa olsun, Cale onun bir tanrıya karşı çıkacağını düşünmüyordu. En kolay sonuç, su özelliğinde bir kadim güce sahip birinin ateşin rakibi olduğuydu.
Cale aniden bir efsaneyi düşündü.
‘Muhafız.’
Bunu geçmişte Taylor Stan’den duymuştu.
Antik çağda kuzeydoğu bölgesini koruyan muhafız. Bir muhafızın kayalar ülkesini nasıl koruduğu hakkında bir efsaneydi.
Ama neden şu anda o muhafızı düşünüyordu?
‘Neden bu muhafız bana Süper Kayayı düşündürüyor?’
Cale içini çekti. Daha sonra kararını verdi ve oturduğu yerden kalktı.
‘Bunlar beni ilgilendirmez.’
Süper Kaya, ‘kendini feda etmeyi mi planlıyorsun?’ diye sormamıştı. Bu, Cale’in endişelenecek bir şeyi olmadığı anlamına geliyordu. Bu durumda, bunun hakkında uzun uzun düşünmek için hiçbir neden yoktu.
Cale, Raon’un hızla ona doğru uçtuğunu görebiliyordu.
“İnsan, insan! Elmalı turta alacak mısın?”
‘Elmalı turta mı?’
Cale, neden bahsettiğini merak ederek Raon’a baktı ve Ejderha ve iki Yavru Kedi göğüslerini şişirip onun önünde durdu. Cale, cevabını bekler gibi görünen çocuklara başını salladı.
“Hayır.”
“Hehe.”
Raon gülmeye başladı.
“İnsan, anlıyorum! Bu restoranı bizim için kiraladığını biliyorum! Elmalı turtayı dört gözle bekle!”
“Artık çok paramız var!”
“İyiliğini geri ödememiz gerekiyor.”
‘Ne…?’
Cale, üç çocuğu anlayamadı ve konuşmaya başlamadan önce onların yorumlarını görmezden geldi.
“Yemekleri bitirelim.”
Çocuklar hızla masadaki yemek yığınından yemeye başladılar. Cale, heyecanlı görünen çocuklara baktı ve iyi şeyler olurken endişelenmek için bir neden olmadığına karar verdi ve düşünmeye başladı.
Raon biraz sonra ‘İnsan, bir süreliğine Choi Han’ı görmeye gideceğim!’ diyerek oradan ayrıldı. Ama Cale, bazı şeyleri düşünmekle o kadar meşguldü ki, bunun farkına bile varmamıştı.
* * *
Cale, birinin kapıyı çaldığını duyduktan sonra doğruldu. Flynn Tüccar Loncası adına ayrılmış olan bu VIP odasının kapısının tekrar açılma vakti gelmişti.
“İçeri gelin.”
Kapı açıldı ve Choi Han ve diğerleri içeri girdi.
Cale başını çevirdi ve meydanın gün batımından dolayı kırmızıya boyandığını görmek için pencereden dışarı baktı.
“Zamanı geldi gibi görünüyor.”
Cale oturduğu yerden kalktı.
Askerler ortalığı temizlemeye başlarken meydandaki sokak satıcıları yavaş yavaş dükkânlarını kapatıyorlardı. Meydanın ortasında büyük bir ahşap sütun belirdi.
“Cale-nim, o direği yakıp dans mı ediyorlar?”
“Evet.”
Tahta direği ateşe verdikleri an, insanlar gece yarısına kadar yanlarında getirdikleri enstrümanları çalmaya veya şarkı söyleyip dans etmeye başlayacaklardı.
Ertesi gün olduğunda, kutlamanın bittiğini belirtmek adına ateşi söndürmek için su dökeceklerdi.
Boom. Booooom- Boom.
Tahta, davul sesiyle ateşe verildi.
“Ateş gibi yanan bir gece olacak!”
Meydanda birinin bağırışı yankılandı ve oradakiler tezahürat yapmaya başladı.
Booooom- Boom. Bum, Bum, Bum!
Davullar ve üzerine başka enstrümanlar ve insan sesleri eklendikçe meydanda ses daha da gür çıkmaya başladı.
Cale yavaşça başını indirdi.
Raon, On ve Hong, Paerun Krallığı vatandaşlarıyla uyum içinde beceriksizce dans ediyorlardı. Cale, hava tamamen kararana kadar bu ilginç dansı izledi. Ardından cübbesini çıkardı.
Altında siyah bir elbise belirdi.
“Hadi gidelim.”
Cale, rüzgârı ayaklarının ucunda toplamaya başlarken bir yanıt beklemedi.
Daha sonra terasa yöneldi ve kolayca çatıya atladı.
– İnsan, birlikte gidelim!
Cale, çatıdan atlarken Raon’un büyüsüyle hızının arttığını hissetti. Cale ve grubu, parıldayan meydandan uzaklaştı.
Bago Şehrindeki en sessiz ve en karanlık noktaya geldiler.
Choi Han, Cale’e doğru yürüdü ve kısa bir rapor verdi.
“Gidilecek yolu önceden belirledim. Lütfen beni takip edin.”
Choi Han kılıcının kınına dokundu ve liderliği ele aldı.
Rosalyn daha sonra Cale’e doğru yürüdü ve ona ayak uydurdu.
“Göl kenarında sihirli aletler yoktu. Kütüphanede okuduklarıma göre Paerun’un çok fazla büyücüsü yok ve büyü konusunda zayıflar.”
Cale’in grubu gün boyunca sadece oyun oynamak için dışarı çıkmamıştı. Rosalyn kendine güvenen bir ses tonuyla ekledi.
“Büyü için endişelenmenize gerek yok.”
Cale, arkasında muhafızlar gibi duran iki Balinaya baktı. Paseton bütün gün kutlamayı izlerken fark ettiğini şeyleri anlattı.
“İyi manzaralı restoranları rezerve eden birçok soylu vardı. Tepkinin beklediğimizden daha büyük olacağını düşünüyorum.”
“Sekka malikânesi sessizdi. Dük Clopeh’in kalede olduğu doğrulandı.”
Cale, Archie’nin raporunu da duyduktan sonra yürümeyi bıraktı.
Doğu Ormanı. Cale, göle en gizli yerden giriş yaptı. Kuru gölün etrafında sadece birkaç lamba görebiliyordu ve hiç insan yoktu.
Cale kuzeye baktı.
Tapınağı ve askerleri görebiliyordu.
Cale, Choi Han ve Archie’ye bu sabah erken saatlerde bombayı gölün ortasına gömmelerini emretmişti. Akçaağaç Kalesinden elde ettikleri sıvının tamamı buradaydı.
“Genç efendi Cale, sihirli bombayı ateşe verelim mi?”
“Hayır.”
Cale, Rosalyn’in neden kafasının karıştığını anladı.
Zaman ayarlı sihirli bombayı getirmediklerine göre bombayı aktif hale getirmek için bir patlamaya ihtiyaçları vardı.
“O zaman nasıl-”
“Ben yapacağım.”
“Siz mi yapacaksınız?”
Cale, kafası karışmış görünen Rosalyn, Archie ve Paseton’u görmezden gelerek yürümeye başladı. Devriye gezen muhafızlar buraya gelmeden hareket etmeleri gerekiyordu.
“… Cale-nim.”
Choi Han, Cale’in hareketlerine karşılık verdi.
Cale’in sihirli bir bombaya benzeyen gücünü hatırladı.
Yıldırım, On Parmak Dağı vadisinin tamamını kırmızı bir ışıkla aydınlatmıştı.
Rosalyn ve Balinalar görmemişti ama Choi Han bu gücü ve Cale’in daha sonra nasıl bayıldığını görmüştü.
“Choi Han.”
Yukarı çıkmak üzere olan Choi Han, Cale’in adını seslendiğini duydu. Cale gelişigüzel bir emir verdi.
“Gücümü kullandıktan sonra ne olursa olsun On, Hong, Raon ve beni hemen Sekka malikânesine götür. Anlaşıldı mı?”
Choi Han başını sallamadan önce dudaklarını ısırdı.
“Anlaşıldı… Planı hatırlıyorum.”
Choi Han’ın tepkisi üzerine, Rosalyn’in kafası daha da karıştı. Cale’in az önce verdiği emir de tuhaftı.
‘Bunu yapacakları zaten bariz değil miydi?’
Ancak kimse onun düşüncesine cevap vermedi.
Cale iki elini göle doğru uzattı.
Daha sonra başını çevirdi.
Kaşlarını çatmaya başlamadan önce meydanda yanan ahşap direğe baktı.
“…Beklediğimden daha parlak.”
Yanan ahşap sütun beklediğinden daha uzun ve parlaktı.
Küçük bir yıldırım meydandan görünmeyebilirdi.
‘Eh, iyi bakalım.’
Cale, başlangıçta planlanandan biraz daha fazla güç kullanmaya karar verdi. Bayılmayacak kadar kullanması yeterli olurdu.
‘O zaman Choi Han beni Sekka malikânesine taşıyacak.’
Cale, Yıkım Ateşini avucunun içine çağırırken bunu pek düşünmedi.
– Sonunda onu yok ediyorsun.
Cale, Süper Kayanın sesini duydu.
Choi Han o anda başını kaldırdı.
Ruuuuuumble-
Gece gökyüzü gürlemeye başladı.
Göl kenarındaki bu alan tamamen sessiz olduğu için bu çıkan sesi net bir şekilde duyabiliyorlardı.
“…O yoksa?”
Rosalyn, Choi Han gibi başını kaldırdı. Sanki gökyüzü ağlıyordu. Daha sonra Choi Han’ın Cale’in arkasına doğru yürüdüğünü görmek için başını eğdi.
– Küçük Rosalyn, bir iksir çıkar.
Daha sonra Raon’un zihnine konuştuğunu duydu.
– Ben de bir kalkan oluşturacağım.
Ayrıca On’un grubu çevreleyecek bir sis yarattığını da gördü.
O anda oldu.
Ruuuuuuuumble-
Bu sefer uğultu daha da şiddetliydi.
Uzakta olan tapınaktaki rahipler ve askerler gökyüzüne bakmak için dışarı çıktılar.
“Yakında.”
Grup sakin bir ses duydu. Bu, Raon’un görünmez kalırken konuştuğu birkaç seferden biriydi.
“Geliyor.”
‘Gelen ne?’
Grubun bakışları, Cale’e doğru dönmeden önce gökyüzüne yöneldi.
O anda oldu.
“Ah.”
Önlerinde kırmızı bir ışık parladı.
Pembe altın ışık onları bir an için kör etti.
Gökyüzü sadece kısa bir süreliğine kırmızıya dönmüş gibiydi.
Daha sonra büyük bir gürültü duydular.
BAAAMMM!
Yıldırım.
Herkesin aklına bu söz düştü.
Rosalyn yavaş yavaş görüşünü geri kazandı. Bu kısa süreli körlük, sanki sonsuza dek sürmüş gibiydi.
Daha sonra gökyüzüne doğru uzayan bir sütun gördü.
“…Tanrım.”
Kırmızı yıldırımın düştüğü yerden bir ateş sütunu yükseliyordu.
Rosalyn nefes alamıyormuş gibi hissetti.
Şu anda Cale’den devasa bir doğal güç fışkırıyordu.
“Oh, genç efendi Cale!”
Ardından neredeyse bir çığlık gibi bir duyulan sesle bağırdı.
“Rosalyn.”
Choi Han, sendeleyen Cale’i kolayca taşımadan önce sakince onun adını söyledi.
Konuşmaya başlarken şok olmuş Rosalyn ve Balinalara baktı.
“Ne yapmalıyız?”
Choi Han’ın arkasından zayıf ama net bir ses cevap verdi.
“Açık değil mi?”
Herkes Cale’in yorgun ifadesini görebiliyordu. Ancak konuşmaya devam etti.
“Planı takip edin.”
Rosalyn ve Balinalar, onun yanıtı üzerine kendilerine geldiler.
“Anlaşıldı.”
Choi Han, sırtında Cale ile Sekka malikânesine doğru hareket etmeden önce ona karşılık verdi. Raon, On ve Hong onu takip ettiler. Grubun geri kalanı da hareket etmeden önce bir süre onları izledi.
Cale, artık hiçbir müzik ya da kahkaha olmadan, tamamen sessiz olan Bago Şehrine doğru ilerliyordu.
Kırmızı yıldırım başkenti sessizlikle doldurmuştu.
Cale o anda şunu düşünüyordu.
‘Açım.’
Onun dışında iyiydi. Sanki kendi başına hareket edebilecekmiş gibi hissediyordu.
Ancak, aç olduğu için durmanın zamanı değildi.
Raon, On ve Hong, hâlâ hareket halindeyken ona yaklaştılar.
“Ne yapıyorsunuz? Neden hızlı hareket etmiyorsunuz?”
Raon, uzamsal boyutundan bir şey alıp ona vermeden önce, Cale’in azarlarmış gibi çıkan zayıf sesine gücenmediler. Üç çocuk, 10 dilim elmalı turta almak için paralarını bir araya getirmişti.
“İnsan, aç değil misin? Geçen sefer gözlerini açar açmaz aç olduğunu söylemiştin!”
Cale ağzını açtı ve Raon ona bir dilim elmalı turta yedirdi. Tabii ki, o sırada hâlâ Choi Han’ın sırtındaydı.
Cale, yavaşça elmalı turta yerken meydana giriş yaptı.