Cale, kendisine yönelen bakışların hiçbirine dikkat etmedi.
– İnsan.
Ancak, Raon’un yorumları konusunda endişeliydi.
– Seninle gurur duyuyorum. Bu harika hissettiriyor. Yaptık.
Cale, duygusal Kara Ejderhayı görmezden gelmek için elinden geleni yaptı. Başını kendisinden bir seviye yukarıda duran İmparatora çevirdi.
İmparator, ancak böyle bir durumda görebileceğiniz biriydi. Ancak Cale’in İmparatora bakarken düşünceleri, onu görmenin ne kadar muhteşem bir fırsat olduğuyla ilgili değildi.
‘Vücudunun zayıf olduğunu mu söylemiştiler?’
İmparator o kadar zayıflamıştı ki, hala hayatta olması neredeyse bir mucize diye duymuştu. Bu, eski imparator için de geçerliydi.
‘İmparatorluk Prensine bu kadar değer vermelerine şaşmamalı.’
Bu, İmparatorluk Prensi Adin’in ‘Bir Kahramanın Doğuşu’ndaki tanımlarından biriydi.
< İmparatorun açgözlülüğü, bunu kendi yararına kullanan Adin'e yansımıştı. >
İmparatorluk Prensi güçlü bir bedenle doğmuştu ve kılıç sanatlarında da yetenekliydi. İmparatorun sahip olmak istediği şeylerle dünyaya gelen Adin, bunu İmparatorun kendisine güvenmesini sağlamak için kullanmıştı.
Ayrıca Adin, iki nesildir zayıf doğan İmparatorlar nedeniyle gücü azalmış sanat olan dövüş sanatlarını da özümsemişti.
“Cale Henituse.”
Batı kıtasındaki tek İmparator, Cale’in adını haykırdı.
Cale resmi olarak saygılarını gösterdi ve İmparator konuşmaya devam ederken ona baktı.
“Güneş Sarayı bomba olayı sırasındaki davranışlarınız cesur ve güzeldi.”
Sihirli hoparlör cihazıyla sesi güçlendirilmişti.
“Siizin gibi bir yabancı, İmparatorluğumuzun vatandaşlarından birinin bile yapması zor olacak bir şey yaptı. Güneş Sarayı düşmedi ve birçok insan sizin başarılarınız sayesinde hayatta kaldı.”
Cale, onun yaptıklarını öven İmparatorun yüzünü inceledi. İmparator zayıf görünüyordu.
‘Ama onlar hâlâ bir bakladaki iki bezelye.’ (Benzer olduklarını anlatmak için kullanılan bir deyim.)
Fiziksel sağlıkları birbirlerinden farklı olsa da hem İmparator hem de İmparatorluk Prensi aynı şekilde düşünüyordu.
Cale, İmparatora bakarken saygılı bir genç asil gibi davranarak düşüncelerini çabucak bastırdı. İmparator sesini yükseltti.
“Böyle cesur bir gence üçüncü sınıf Mogoru Onur Madalyası ve diğer bazı hazineleri sunmak için buradayım!”
Cale’in gömleğine gümüş madalya takıldı.
Woooooooooooooooo-
Tezahüratlar meydanı doldurdu.
İmparator, Cale’in omzunu okşadı.
“İyi işti.”
Cale onun samimiyetini görebiliyordu. Ne de olsa ona üçüncü sınıf bir madalya vermişlerdi.
Mevcut birçok madalya arasında, Mogoru İmparatorluğunun adını taşıyan üçüncü sınıf bir madalya önemli ölçüde yüksek bir onurdu.
Birinci sınıf, üstün hizmet vermiş memurlar içindi.
İkinci sınıf, savaş kahramanları içindi.
Üçüncü sınıf, milleti için cesaret gerektiren işler yapanlar içindi.
Üçüncü sınıf, bir yabancının alabileceği en yüksek onurdu ve Cale, bu onura uzun zaman sonra sahip olan tek kişiydi.
‘Muhtemelen İmparatorluk bu günlerde iyi bir şey yapmadığı için.’
İmparatorluk, diğer krallıkların gözünde tekrar tekrar başarısız oluyormuş gibi görünüyordu.
Akçaağaç Kalesini kaybetmişlerdi, sarayları yıkılmıştı ve Kule Usta Yardımcısı, Güneş Sarayında neredeyse öldürülüyordu.
Böyle bir durumda önlerinde Cale adında parlayan bir işaret belirmişti.
– İnsan, seninle gurur duyuyorum! Zayıf olabilirsin ama kalbin temiz!
Cale, Raon’un yorumlarını görmezden geldi.
“Neden kısaca duygularınızı paylaşmıyorsunuz?”
İmparator, Cale’in arkasındaki meydanı işaret etti.
Kendisine ödül sunulmadan önce bu gündemin bir parçasıydı.
Cale, yavaşça meydana dönmeden önce İmparatora doğru eğildi.
Meydanın insanlarla dolu olduğunu görebiliyordu.
-İnsan! Billos, çeşmenin yanında saat 3 yönünde!
Cale’in bakışları doğal olarak çeşmeye döndü. Billos’a özellikle o yere gelmesini söylemişti.
‘Hepsi burada.’
Simyacı, Billos ve hatta kollarındaki Kedi ile Choi Han bile oradaydı. Çok uzakta oldukları için yüzlerini göremese de şekillerini tanıyabiliyordu.
Cale meydana baktı.
İnsanlar tezahürat yapıyor ve onun konuşmasını bekliyordu.
Cale konuşmaya başladı.
“Çok mutluyum.”
Genç asil gerçekten mutlu görünüyordu.
Meydandaki insanlar, İmparatorluk madalyasını aldıktan sonra mutlu olan genç asil için tezahürat yaptı. Bu genç asilzade bunu bir onur olarak gördüğü için kendilerini iyi hissediyorlardı.
Platformdaki bu asil duruşlu bireyin eylemlerinden haberdarlardı.
Güneş Sarayının terör olayıyla vurulduğunu duyunca şok olmuştular. Ancak kimse yaralanmadı ve Güneş Sarayı da düşmedi.
Tabii ki, bunun onlarla pek ilgisi yoktu. Kurtulanların çoğu soylulardı.
Bu yüzden yaptıkları tek şey tezahürat etmekti.
Cale doğal olarak bunu biliyordu.
“Başkalarını kurtarabildiğim için mutluyum. Sorumluluklarımı yerine getirebildiğim için mutluyum.”
Cale’in devam eden sözleri insanların yüzlerindeki ifadenin biraz değişmesine neden oldu.
Madalyayı aldığı için mutlu değildi.
Ve bu kadardı.
Cale, İmparatora baktı, bu kadar kısa bir konuşma olduğu için meydanı bir hayal kırıklığı duygusu doldurdu.
“…Sanırım şimdi ödül zamanı.”
İmparator işaret etti ve birisi uzun bir kutuyla birlikte yürüdü. İmparator, kadifeye sarılı kutuya bakan Cale’i gözlemlerken bir şeylerin yanlış olduğunu hissetti.
Bir tereddüt duygusu hissedebiliyordu.
Az önce mutlu olduğunu söyleyen asilzadenin yüzünde sert bir ifade vardı.
Kendisine baktığını da görebiliyordu.
İmparator böyle bir manzaraya alışıktı. Söylemek istediği bir şeyi olan ama İmparatorun önünde olduğu için tereddüt eden birinin görüntüsüydü.
“Söylemek istediğiniz bir şey mi var?”
İmparator bunu sorarken soğuk rüzgârın neden olduğu öksürüğünü içinde tuttu.
“…Önemli değil majesteleri.”
“Size ikinci kez soracağım. Özgürce konuşun.”
‘Size ikinci kez soracağım.’
Bu, Cale Henituse’un ifadesinin, kararını vermiş gibi ifade değiştirmesine neden oldu ve konuşmaya başladı.
“Majesteleri, ödülün ne olduğunu bilmiyorum.”
“Evet öyle.”
İmparator, zaman zaman genç soylularda gördüğü cesur bir ifadeyi görebiliyordu.
“Majesteleri, bu ödülü başka bir şeyle değiştirebilir miyim?”
“Ah.”
İmparator neler olup bittiği hakkında iyi bir fikri vardı.
Bakışları platformun hemen altında bulunan İmparatorluk Prensine yöneldi.
‘Soylu baba, o sadece genç bir asil olarak bilinir.’
‘Bilinir?’
‘Yabancıların görüşüne göre.’
Adalet ve gençliği bir araya getirdiğinizde neler olacağını İmparator biliyordu.
“Neyle değiştirmek istiyorsunuz?”
İmparator, Cale’in nazik tonunu duyar duymaz ifadesinin aydınlandığını görebiliyordu. Cale parlak bir gülümseme takındı.
– İnsan, bu gülümseme çok şaibeli görünüyor!
Cale, Raon’u görmezden geldi ve konuşmaya başladı. İkisi arasındaki konuşma, tüm meydanın duyabilmesi için güçlendiriliyordu.
“Arkadaşım bana şunu söyledi.”
‘Arkadaş mı?’
Beklenmeyen bu söz, insanların kafasını karıştırdı.
Bu imparator için de geçerliydi. Cale konuşmaya devam etti.
“Işığın karanlığı aydınlattığını söyledi.”
İnsanların ifadeleri değişti.
Çoğunluğu belirli bir cümleyi düşünüyordu.
Güneş karanlığı bulur ve ışığını onun üzerine saçar.
Güneş Tanrısı Kilisesinin temel öğretisi olmasıyla ünlüydü.
Farklı bir şekilde de söylenebilirdi, ama yine de bu sözü düşündürdü.
“Arkadaşım devamında da şunları söyledi.”
Cale’in bahsettiği bu arkadaş sadece bir kişi olabilirdi.
Aziz Jack.
“Işık paylaşırsan bile zayıflamaz.”
Güneş, tüm yaşam formlarına ışık tutacak kadar büyüktür.
İnsanların garip bir şekilde kilisenin öğretilerini hatırlamalarını sağladı. Aynı olmasa da, Güneş Tanrısının takipçileri, bu öğretileri hatırlamadan edemediler.
Güneş Tanrısı Kilisesi bu tür gaddarlıklar yapmış olsa bile, İmparatorlukta hâlâ pek çok inanana sahipti.
Kilisenin liderleri, kilisenin öğretilerine aykırı eylemlerde bulundular. Ve şimdi, Güneş Tanrısı Kilisesi ile ilişkisi olmayan biri, onlara öğretilerini hatırlatıyordu.
Cale’in sesi meydanda yankılandı.
“Bu yüzden paylaşmak istiyorum.”
Sesi mutlu ve heyecanlı geliyordu.
“Çünkü ben bunu yapsam bile ışık aynı kalacak.”
Güneş Tanrısı Kilisesine inananlar, Cale’in sözlerini farklı şekilde duydular.
Güneş yine aynı kalacak.
Platforma bakan vatandaşlardan biri kendi kendine mırıldandı.
“Uzun zaman olmuştu…”
Öğretileri kalbinde hissetmeyeli uzun zaman olmuştu.
Ancak öğretileri kafalarında düşünenler de vardı.
İmparator onlardan biriydi.
Normale dönmeden önce bakışları bir an keskinleşti.
Cesurca soran ve cevabını bekler gibi görünen genç soylu, güzel bir dünya yaratabileceğine inanan çok sıradan bir masum soyluya benziyordu.
‘Bunu bilerek yapmış gibi görünmüyor.’
İmparator, Cale’in Güneş Tanrısı Kilisesinin öğretilerini insanlarla bilerek paylaşmadığını düşündü.
Ama şu anda önemli olan bu değildi.
İmparator kendi değerini yükseltme fırsatını kaçırmadı. Konuşmaya başladı.
“Bu hazineyi kullanmak yerine başkalarıyla paylaşmak mı istiyorsunuz?”
“Mümkünse öyle yapmak isterim majesteleri.”
İmparator, vatandaşların duyabileceği kadar yüksek sesle konuşmadan önce yüksek sesle güldü.
“Cale Henituse’un isteğini kabul edeceğim! Tahıl ambarlarını açacağız ve bu ödülün değerinden fazlasını ihtiyaç sahibi vatandaşlara dağıtacağız!”
Vatandaşların ifadeleri alev aldı. Onlar sevinçle bağırmaya başlamadan önce İmparator konuşmaya devam etti.
“Bu hazineyi de aynen planlandığı gibi cömert Cale Henituse’a vereceğim!”
İmparator hayırsever bir hükümdar gibi davrandı ve vatandaşlar ona tezahürat yaptı.
oooooooooo…. Çok yaşa imparator…-
Eskisinden daha coşkulu tezahürat yapıyorlardı.
Vatandaşlar, Kilisenin çöküşünden ve Whipper Krallığına karşı yenilgilerinden bu yana sessiz kalan meydanda İmparatoru ve yabancı genç soyluyu enerjik bir şekilde alkışladılar.
Vatandaşlardan biri alkışlamaya devam ederken konuşmaya başladı.
“O soylunun İmparatorluğumuzun bir parçası olması harika olmaz mıydı?”
“Değil mi? Fakat bak! İmparatorumuz da çok cömert!”
“Sanırım bu doğru. Her neyse, bu asil oldukça iyi!”
Cale’i öven birçok ses vardı.
“Adı ne demişlerdi?”
“Cale Henituse.”
“Hı hı. Anladım. Güneş Tanrısı Kilisesinin bir parçası mı?”
“…Bunu bilmiyorum. Ama iyi birine benziyor. Ve cesur. Onun gibi bir asil nadir bulunur.”
“Doğru!”
Alkolik Simyacı Rei Stecker, kalabalık meydana baktı. Ardından da kaotik gözlerle Cale’e baktı.
Rei, Cale’in aslında beyaz saçlı rahip olduğunu duymuştu. Sör Rex’i de duymuştu.
Rex de platformda olan Cale’e bakıyordu. Yüzünde karmaşık bir ifade vardı.
O sırada ikisi Billos’un sesini duydular.
“Genç efendi-nim aynı şeyi Roan Krallığında da yaptı. O hiç değişmiyor.”
“Roan Krallığında mı?”
Billos, Rei’nin sorusuna başını salladı ve bilerek sesini yükseltti.
“Ayrıca Roan Krallığının Meydan Terör Olayını kendi başına engelledi ama başkalarını kurtarmanın sevincinden başka bir onur istemiyordu. Sadece hâlâ acı çekme ihtimali olan başkaları için endişeleniyordu.”
Onun sesini duyan vatandaşlar şok oldu. Cale’e olan bakışları değişmeye başladı. Aynı zamanda, Billos’un meydana yerleştirdiği astlar, Cale hakkında hikâyeler uyduruyorlardı.
Roan Krallığındaki Meydan Terör Olayı sırasında da vücudunu tehlikeye atan soylu.
Ayrıca Kilisedeki terör olayının soruşturmasına katılmak için gelen bir kişiydi.
Bu hikâyeler meydan boyunca yayılmaya devam etti.
Alkolik Simyacı Rei, Billos’un hikâyelerini duyduktan sonra neredeyse nefesi kesildi.
“…Ne harika bir insan.”
Orada sabırla ayakta duran Choi Han konuşmaya başladı.
“Cale-nim her zaman böyle olmuştur.”
Choi Han bunu söylerken kulağa gururlu geliyordu. Rei ve Rex, Choi Han’ın sözlerinde güçlü bir güven düzeyi hissettikten sonra Cale’e tuhaf bir ifadeyle bakmaktan kendilerini alamadılar.
İmparator kısa bir konuşma başlatırken Cale platformdan aşağı indi.
Altta İmparatorluk Prensi Adin’i görebiliyordu.
Gülümsemesini korumak için elinden geleni yapsa da pek mutlu görünmüyordu. Bunun nedeni Cale’in beklenmedik davranışlarıydı. Adin, aniden durmadan önce muhtemelen bunun hakkında konuşmak için Cale’e yaklaşmaya başladı.
Alberu yüzündendi.
“Neden bana böyle bir şey yapacağını söylemedin?”
“Özür dilerim majesteleri. Oradayken birden aklıma bu fikir geldi.”
Alberu’nun azarlayıcı sesi Cale’in Alberu ve Adin’e doğru eğilmesine neden oldu.
Bu, Cale’in omzunu okşayan Adin’in gülümsemesine neden oldu.
“Özre gerek yok. Vatandaşlarımızı düşündüğünüz için teşekkür ediyorum.”
“Anlayışlı olduğunuz için çok teşekkür ederim.”
Rahatlamış görünen Cale’i gözlemleyen Adin, Alberu’nun bir kez daha konuşmaya başladığını duydu.
“Son terör olayında da benzer bir şey yaptın. Her zaman başkalarını kendinden önde tutuyorsun.”
Adin’in ifadesi, Cale’in geçen sefer de benzer bir şey yaptığını duyduktan sonra biraz değişti.
Cale sessizce yerine dönmeden önce Alberu’ya gülümsedi.
İmparator ve İmparatorluk Prensine yapacakları hakkında bilgi vermemiş olsa da, gerçekte Alberu’ya önceden haber vermişti.
Cale, elçi grubunun geri kalanına döndüğünde Daltaro, Cale’in omzunu sıvazladı.
“Tebrik ederim. Çok havalıydınız.”
Daltaro, Cale’e memnun ve sevecen bir ifadeyle bakıyordu.
“Yarın gidene kadar bol bol dinlenin.”
Daltaro’nun az önce bahsettiği gibi elçilik yarın buradan ayrılıyordu. Beklenmedik bir şekilde burada planladıklarından daha uzun süre kaldıklarından dolayı, ışınlanma çemberine ulaşmak için yalnızca Gyerre bölgesinden geçeceklerdi.
Cale gülümseyerek karşılık verdi ve kollarındaki ödül kutusuna dokundu.
Raon’un sesi kafasında yankılandı.
– … Kutudan gelen kötü bir aura hissediyorum! Goldie dedeye soralım! Hayır, hadi Mary’ye soralım!
Süper Kaya da devreye girdi.
– Kendini feda etmeyi mi düşünüyorsun?
‘Biliyordum.’
Cale, Adin’in ona verdiği hazinenin iyi bir şey olmayacağını biliyordu.
Kutunun içine baktığında sadece kendini savunmak için kullanılan ve kabzasında bir mücevher bulunan hafif bir kılıç gördü.
‘…Bundan hoşlanmıyorum.’
Cale, Adin’in ona bir hazine verdiğini iddia etmesine rağmen ona işe yaramaz bir şey verdiğini gördükten sonra kararını verdi.
O gecenin ilerleyen saatlerinde Billos’un gizli evinde planlarını grupla paylaştı.
“Simyacıların Çan Kulesini kesinlikle yok edeceğim.”
Billos irkildi.
“…Yok etmek?”
“Evet. Billos, onu yok edersek ve yenisini yapmak için gereken malzemeleri sen temin edersen çok para kazanmaz mısın?”
“Kararınızı tamamen destekliyorum.”
Billos, gelecekte faydalanacaklarını duyduktan sonra Cale’in kararını hemen kabul etti.
Simyacı Rei ve Kedi Şövalye Rex endişeyle Cale’e baktı. Cale’in yanında duran Choi Han bile ona tereddütle bakıyordu.
Rei konuşmaya başladı.
“… Efendim, soylu olduğunuzu bilmiyordum.”
“Bu bir problem mi?”
Rei, Cale’in sorusuna hızla başını salladı.
Cale’in, tüm bunları görmezden gelip barış içinde yaşayabilecekken, gerçeği İmparatorluğun vatandaşlarıyla paylaşmak için Simya ve İmparatorluğun güçlü ordusuna karşı koymaya istekli olmasına şaşırmıştı.
“Yarın ayrılıyorum. Gitmeden önce sana birkaç şey söylemeye geldim.”
Rei, söylediklerini duyduktan sonra tekrar Cale’i ilgiyle dinlemeye devam etti.
Hâlâ kedi formunda olan Rex, Cale’i sessizce gözlemliyordu.
Cale hızla işe koyuldu.
İmparatorluk çılgınca onları aradığı için Rex ve organizasyonunun diğerlerini hareket ettirmek zor olurdu. Rei’nin ayrıca Çan Kulesinin bir parçası olmayan diğer Simyacıları toplamak için zamana ihtiyacı vardı. Doğru vaktin gelmesi ve şartların oluşmasını beklemeleri gerekiyordu.
Bu yüzden Cale, Kuzey İttifakı saldırana kadar ve İmparatorluk gardını indirene kadar ölü bir fare kadar sessiz kalmayı planlıyordu.
Onlara en sert şekilde vurmak için en iyi zaman bu değil miydi?
Bunun olması için onları harekete geçirecek bir şeye ihtiyacı vardı.
“Aziz ve Kutsal Bakire hala hayatta.”
“Ah.”
Rei bir iç çekti.
Cale’in ifadesinin arkasındaki iki anlamı anlamıştı.
Hala hayattalar.
Ayrıca, nerede olduklarını biliyorum.
Bu ifadenin ardındaki gizli anlam buydu.
Rei ve Rex, Choi Han’dan, Simyacıların Çan Kulesinin sırlarını ortaya çıkarmaya çalıştıkları için Güneş Tanrısı Kilisesinin sihirli bombayla vurulduğunu duymuşlardı. Ayrıca onlara, olayın suçunu onlara attıktan sonra İmparatorluğun Aziz ve Kutsal Bakireyi öldürmeye çalıştığını da söylemişti.
Cale, konuşmaya devam ederken tüm bakışların üzerinde olduğunu fark etti.
“Bir yıl içinde geri döneceğim.”
Daha sonra bir emir verdi.
“O zamana kadar sabredin.”
Devamında sabrederlerse alacakları ödülden bahsetti.
“O zamana kadar dayanırsanız size istediğiniz her şeyi getireceğim.”
İstediğiniz her şey.
Bu cümle Rei ve Rex’in ifadesinin değişmesine neden oldu.
Kenar mahallelerin alkolik Simyacısı ve cinayete teşebbüsten firarda olan Kedi Şövalye.
Önlerindeki bu adam, istedikleri ama elde etmekte zorlandıkları şeyleri onlara getirecekti.
İkisi için geriye kalan tek şey ölüm ya da inzivada bir hayattı.
“O zamana kadar dayanacağım.”
Rei cevap vermekte sorun yaşamadı. Cale’e bakarken yüzünde bir gülümseme görebiliyordu.
“Artık alkol gibi kokmuyor olman harika.”
Rei de gülümsemeye başladı.
Eski püskü giysilerine rağmen sakalını traş etmiş, saçını taramış ve güzelce giyinmiş olan Rei, işte şimdi bir alkolikten çok bir bilim adamına benziyordu.
“Ben de sabredeceğim.”
Rex de kısa sürede cevap verdi. Ardından Cale ile göz teması kurmak için döndü.
Ona kalan tek şey sonsuza kadar kaçmak ya da ölmekti. Eğer durum buysa, katlanmayı ve istediğini yapmak için bir şans daha elde etmeyi tercih ederdi.
Cale oturduğu yerden kalktı.
Rex, Cale’in kendisine yaklaştığını gördükten sonra gerildi ama kısa süre sonra normale döndü.
“Sör Rex.”
Rex, Cale’in sakin sesini duyduktan sonra endişelendi.
O anda Cale, sihirli çantasından birden fazla eşya çıkardı ve onları Rex’in önüne yığdı.
Boom. Boom. Boom.
Bu ağır eşyalar Rex’in gözlerinin önünde yığılmıştı.
“Bu kitapların hepsini oku.”
Rex’in gözleri kocaman açıldı.
Bunların hepsi kitaptı.
Önünde kalın bir kitap yığını vardı.
Kitapların isimlerini görebiliyordu.
‘…Liderlik? Siyaset? Askeri Bilim?’
“…Bunları neden okumam gerekiyor?”
Kafası karışan Kedi, Cale’e baktı. Ancak Cale, sorusuna cevap vermedi.
“Sana okumanı söylüyorsam oku. Onları iyice incelersen daha da iyi olur.”
Rex, Cale’in gözlerindeki bakışı gördükten sonra yavaşça başını salladı.
Cale daha sonra memnuniyetle gülümsemeye başladı.
İmparatorluk Prensinin bıraktığı boş yeri kim doldurmalıydı?
Şu anda Cale’in düşüncesi bu olsa da, memnun bir ifadeyle Kedinin kırmızı kürkünü okşadı. Rex irkildi ama hareketsiz kaldı.
Raon’un sesi Cale’in zihninde yankılandı.
– İnsan, neden yine öyle gülümsüyorsun? Her şey çoktan tamamlanmadı mı zaten?
‘Tamamlandı mı? Bu sadece başlangıç çizgisi.’
Cale’in Aziz, Kutsal Bakire ve ilahi eşya ile döndüğü gün.
O gün her şeyin başladığı gün olacaktı.
* * *
“İnsan, şimdi altı yaşındayım! Ben de büyüdüm!”
“Evet evet.”
Raon kısa ön pençesiyle Cale’i işaret etti.
“İnsan, şimdi yirmi yaşındasın!”
“Evet evet.”
Cale umursamazca başını salladı ve sürücü ile konuşmaya başladı.
“Choi Han, neredeyse geldik sayılır mı?”
“Evet, Cale-nim. Neredeyse Harris Köyüne geldik.”
Artık yeni yıldı.
Cale, İmparatorluktan geldiğinden beri Henituse Kalesinde tembellik ediyordu ve döndüğünden beri ilk kez dışarı çıkmıştı.
Kaplan Köyü, Balina Köyü ve kuzeydeki Paerun Krallığı arasında oldukça uzun bir yolculuk olacaktı.