“Hahaha, ne harika bir tavır. Sizinle daha fazla konuşmak isterdim ama zamanım yok.”
İmparatorluk Prensi Adin, Cale’in yanından hayal kırıklığına uğramış bir ifadeyle geçmeden önce yüksek sesle güldü. Adin gelişigüzel bir şekilde sözlerine devam ederken Cale saygıyla eğildi.
“Umarım kutlama sırasında sohbet etmek için zamanımız olur.”
‘Kesinlikle hayır.’
Cale’in bu İmparatorluk Prensi ile sohbet etme arzusu yoktu.
‘Sessizce terasta takılacağım.’
Cale, İmparatorluk Prensi Adin’in uzaklaşmasını izlerken kararını verdi.
Soruşturmalarını yürüttükten sonra elçi grubu için birleşik bir karşılama ve yıl sonu kutlamaları yapılacaktı.
Cale, kutlama sırasında sessizce terasta kalmayı planlıyordu.
O sırada Raon’un sesini duydu.
– İnsan, bu İmparatorluk Prensi serseri korkak Yardımcı Yüzbaşımız kadar güçlü görünüyor.
‘Hooo.’
Cale gülümsemeye başladı.
İmparatorluk Prensi Adin.
Aptal gibi gülen ve her türlü sorunu çözmek için Simyayı kullanan adam, yüksek dereceli bir şövalyeydi.
En azından insanlar böyle düşünüyordu.
‘Ama aslında o en yüksek dereceli bir şövalye mi?’
Yardımcı Yüzbaşı Hilsman, en yüksek dereceli şövalye seviyesinde olma noktasına kadar güçlenmişti. Ancak Adin’in onunla aynı seviyede olması çok yetenekli olduğu anlamına geliyordu.
‘Ne kadar da eğlenceli.’
Cale, romanda İmparatorluk Prensi hakkında birçok hikâye okumuştu. Ancak İmparatorluk Prensi hakkında Choi Han veya Alberu hakkında bildiği kadar çok şey bilmiyordu.
İmparatorluk Prensi Adin, ilk beş ciltte ana karakter değildi.
Pek çok şey saklıyor gibi görünen Adin, Cale’in ilgisini oldukça çekmişti.
‘Ancak, sadece merak ettiğim için ona yaklaşamam.’
Cale sessizce işini yapmayı ve buradan ayrılmayı planlıyordu.
Raon kafasının içinde konuşmaya başladı.
-İnsan, insan! Orada bizim aileden biriymiş gibi hissettiren biri var!
Cale’in kalbi ağzına geldi.
‘…Ne? Aile mi?’
Cale endişeliydi.
‘Başka bir Ejderha mı? Bu mümkün müydü?’
Cale, İmparatorluktan onları selamlamak için gelen insanlara acilen bakarken endişesini gizledi. Aynı anda konuşmaya başladı.
“Haben.”
“…Ne oldu, genç efendi-nim?”
“Burada hiç kimse var mı mm, burada sana benzer kimseler var mı?”
Cale sonunda Eruhaben’e bakmak için döndü. Daha sonra Eruhaben’in ona ‘bu şanssız insan şimdi ne diyor?’ dermiş gibi bir bakışa sahip olduğunu görebiliyordu.
O anda Raon’un sesini duydu.
– İnsan, o bir Kedi değil mi? Saat dokuz yönündeki kızıl saçlı adam.
Cale başını o yöne çevirdi. Kızıl saçlı bir şövalye görebiliyordu. Eruhaben de şövalyeye döndü ve konuşmaya başladığında kıkırdadı.
“Genç efendi-nim, küçük çocuk mu size söyledi?”
Raon’un bahsettiği aile On ve Hong’du.
Kadim Ejderha eğlenmiş gibi konuşmaya başladı.
“Hmm, oldukça güçlü görünüyor.”
Altın Ejderha Eruhaben, Cale’in hemen arkasında durmak için yarım adım attı. Fısıldamaya başlamadan önce kimsenin duyamayacağı kadar yakın olduğundan emin oldu.
“Kedi kabilesi diğer varlıklarında bulunduğu ortamlarda görünmekten hoşlanmaz. Suikast konusunda da uzmandırlar.”
Kedi kabilesi Doğu kıtasında iyi biliniyordu, ancak Batı kıtasında o kadar iyi yayılmış değillerdi.
Diğer varlıklardan kaçınarak gizlice yaşardılar. Ayrıca, suikast, gizlilik ve bilgi toplamada yetenekliydiler.
Eruhaben meraklı bir sesle fısıldamaya devam etti.
“Birini öldürmeye çalıştığını mı düşünüyorsun?”
‘…Bu bilmek istediğim bir şey mi?’
Cale, Eruhaben’in söylediklerini duyduktan sonra kulağının soğumaya başladığını hissetti. Yine gereksiz bir şey öğrenmişti.
‘Bunu unutalım.’
Cale bunu unutmaya karar verdi.
Ancak, işler tabi ki Cale’in istemediği yönde gelişti.
“Burası genç efendi Cale Henituse-nim’in kalacağı yer.”
İmparatorluktan gelen uşak, Alberu’nun kaldığı kulenin yanında bulunan diğer kuledeki odalardan birini işaret etti.
Daha sonra uşak kendini ve etrafındakileri tanıttı.
“Bütün işlerinizi ve tüm ihtiyaçlarınızı bana bırakabilirsiniz. Bu kişiler bu kuleye atanan şövalyelerdir genç efendi-nim.”
Beş şövalye selam verdi ve kısaca kendilerini tanıttılar.
Kızıl saçlı Kedi bu grubun arasındaydı. Raon ona söylememiş olsaydı, onun bir Kedi olduğunu söylemek imkânsız olurdu.
‘Haah, bu…’
Cale, Kediden kaçındı.
“Yanınızda birkaç muhafız getirdiğiniz için kapınıza bekçi atamayacağız genç efendi-nim. Ancak, eğer yine de bunu yapmamızı tercih ederseniz, bazı şövalyeler atayabiliriz.”
“Hayır. Bunlardan daha fazlasına gerek yok.”
Cale, hizmetçinin teklifini reddetti.
“O zaman bir şeye ihtiyacınız olursa lütfen beni arayın genç efendi-nim.”
“Elbette.”
Cale, hizmetçiyi geri gönderdi ve yatak odasına girdi. O anda Raon’un sesini duydu.
– İnsan! Yatağının üstündeki tavanda saklanan biri var! Seni gözetliyor! Oh, gizliliği, muhteşem tavşanı yapan heykeltıraş seviyesinde! Oldukça iyi!
‘Böyle olacağını biliyordum.’
Cale kayıtsız görünüyordu.
Alberu’nun kaldığı kulede birçok oda olmasına rağmen, Cale’i bir sonraki kuleye atamışlardı. Hepsi Alberu ile aynı kulede odası ayarlanan, Alberu’nun diğer yardımcılarından farklı olarak o buradaydı.
‘Adin beni merak ediyor olmalı.’
İmparatorluk Prensi elçi grubundan birini gözetlemek konusunda tereddüt etmiş olsa da Cale’i merak etmiş olmalıydı.
‘Orman yangınını söndürdüğümden olsa gerek.’
Cale, Ormandaki yangını tek başına söndüren kişiydi.
Orijinal romanda, daha sonra Doğu kıtasından bir şaman yangını söndürmek için gelecekti.
‘Ama bu da tuhaf.’
Arm ve İmparatorluğun birlikte çalıştığını bilen Cale, romanda Doğu kıtasından gelen o şamandan şüpheleniyordu. Şaman, suyun söndüremeyeceği sihirli bir ateşi nasıl söndürmüştü?
Ya o şaman Arm’ın bir üyesiyse?
Ya tüm bunlar oyunun bir parçasıysa?
O zaman şamanın bulduğu en yüksek dereceli Büyü taşlarının tümü İmparatorluk ve Arm’a gitmiş olacaktı.
‘Nasıl da korkunç.’
Kulağa korkunç bir durum gibi geliyordu.
Ancak, olası bir teoriydi. Bu olay, şamanların Ormana kabul edilmesine yol açacaktı.
‘İmparatorluğun tercih ettiği yöntemlerden biridir.’
Casus yerleştirmek, İmparatorluğun sık sık yaptığı bir şeydi.
Eğer Şaman böyle bir casus olsaydı, Orman da sonunda İmparatorluğun eline geçmiş olacaktı.
“Huuuuuuu.”
Cale, Choi Han ve Eruhaben ile konuşmaya başlamadan önce içini çekti.
“Haydi dışarı çıkalım.”
“Şu anda mı?”
Cale, kafası karışan Choi Han’ın sorusunu yanıtladı.
“Biraz para bozdurmam gerekiyor. Billos’un İmparatorlukta olduğunu da duydum. Gidip iyi arkadaşımla buluşmalıyım.”
Cale, casusun duyması için bunları normalden biraz daha yüksek sesle söyledi. Bir cüppe giydi ve diğer ikisine maskeler fırlattı.
“Cüppeleri ve maskeleri takın ki kargaşa olmadan gidebilelim.”
Cale, Choi Han ve Eruhaben ile birlikte saraydan çıktı.
Can sıkıcı olsa da veliahtın onlara izin vermesiyle kapılardan kolayca geçebildiler.
‘Gerçi biri beni takip ediyor.’
Cale, Flynn Tüccar Loncasının İmparatorluğun başkentindeki konumuna doğru yavaş yavaş yürürken Raon’un kuyruklarındaki kişiyi tarif etmesini dinledi.
* * *
Mogoru İmparatorluğunun başkenti. Merkez meydanın yakınında makul büyüklükte bir bina vardı.
Bu bina Flynn Tüccar Birliğinin 1 numaralı mağazasıydı.
Cale, Billos’u gördüğüne sevindiğini belli etti.
“Uzun zamandır görüşemedik.”
“Evet, genç efendi-nim. Sizi burada gördüğüme çok sevindim.”
“Ben de eski arkadaşımı gördüğüme sevindim.”
Billos bir personelle konuşmaya başladı.
“Bugün daha fazla misafir almayacağım.”
Daha sonra Cale ile konuşmak için geri döndü.
“Size odama kadar eşlik edeceğim.”
Cale, Choi Han ve Eruhaben, Billos’u Flynn Tüccar Loncası binasının ikinci katındaki köşe odaya kadar takip etti. Cale, şaka yollu bir şekilde Billos’a sordu.
“Bu senin odan olamaz, değil mi?”
Ortalama görünümlü bir odaydı. Billos, duvardaki kitaplığı yana itmeden önce gülümsedi.
Aşağıya inen bir merdiven belirdi.
Cale, bu küçük yeraltı odasında bulunan sandalyeye oturdu ve konuşmaya başladı.
“Odan beklediğimden daha küçük.”
“Mütevazı ve sessiz olduğu için güzel bir oda.”
Billos, Cale ile şakalaştı. Ancak kısa sürede iş konuşmaya başladı.
“Genç efendi-nim, buldum.”
Simyacıların Çan Kulesinin parçası olmayan bir Simyacı bulmuştu.
Cale, Billos’un sunduğu çayı içerken sordu.
“Nasıl bir insan?”
“Yeraltı dünyasında ünlü bir Simyacı.”
Yeraltı.
Bu, hangi şehre veya ülkeye giderseniz gidin var olan bir şeydi.
Ancak o Simyacının nerede ünlü olduğu Cale için önemli değildi. Bu yüzden bir kez daha sordu.
“Peki o nasıl bir insan?”
Billos karşılık verirken gülümsedi.
“İyi ama kötü bir insan.”
Cale bu cevaptan birkaç şey çıkarabilirdi.
Yeraltı dünyasında nasıl çalıştığına bakılırsa kötü biri gibi görünüyor ama yine de iyi bir insan mı?
Billos, Simyacı hakkında bazı detayları açıklamaya başlamadan önce sessiz kalan Cale’i sabırla gözlemledi. Choi Han bilgiyi duyduktan sonra kaşlarını çattı. Beklediğinden farklıydı.
Cale, Billos açıklamasını bitirdikten birkaç saniye sonra sadece bir şey söyledi.
“İyi.”
Cale’in aradığı oydu.
Yeterince iyi ve yeterince kötü bir insanı işe almak en iyisiydi.
Cale gelişigüzel ekledi.
“Hemen gidip onunla görüşmeliyim.”
“Hemen mi?”
“Cale-nim, şimdi mi demek istiyorsunuz?”
Billos ve Choi Han, şoklarını dile getirdiler. Cale şok olmuş Choi Han’a baktı. Cale, Choi Han onun bakışlarına odaklandığında konuşmaya başladı.
“Choi Han.”
“Evet efendim. Gitmeyi planlıyorsanız size eşlik edeceğim-“
“Çıkar şunu.”
Sessizlik odayı doldurdu. Cale, orada boş bir ifadeyle duran Choi Han’a baktı ve kaşlarını çatmaya başladı.
“Ne yapıyorsun?”
“Affedersiniz?”
“Hadi üzerini değiştirelim.”
“Ah.”
Choi Han o aptal sesi çıkarırken Cale cüppesini ve resmi ceketini altından çıkardı.
“Billos.”
“Evet, evet efendim?”
Şaşkınlıkla izleyen Billos, yine şaşkınlık içinde cevap verdi. Cale, Billos’a neye ihtiyacı olduğunu söyledi.
“Şu Simyacı hakkında biraz daha bilgi bul. Bana dosyaları getir. Oh, ve Billos, kaldığın bir malikâne var, değil mi?”
“…Var.”
Cale, Billos’un yanıtına başını salladı ve kendisini işaret etti.
“Beni oraya biraz alkol getirmem için gönder.”
“…Affedersiniz?”
Cale, yüzünde boş bir ifadeyle bunu soran Billos’a cevap vermedi ve onun yerine yüzünde bir gülümsemeyle orada duran Haben’e baktı.
“Haben.”
“Evet, genç efendi-nim. İkinizi de değiştirmem mi gerekiyor?”
“Evet.”
Cale, Eruhaben’in ifadesine başını sallarken kendisinin ve Choi Han’ın saçlarını işaret etti.
“Oh, onun bir şövalye olduğunu sanmıştım ama o yüksek dereceli bir büyücü-nim!”
Billos sonunda hayranlıkla soluk soluğa kaldı ve başını salladı. Bunun nedeni, Cale’in kendisini şövalye kılığına sokarken neden değerli bir yüksek dereceli büyücü getirdiğini anlamış olmasıydı.
Cale, Eruhaben ona ve Choi Han’a büyü yaparken ona bakan Billos’a gülümsedi.
Bir an sonra Billos birinci kata indi ve personele bir emir verdi.
“Biraz meyve ve yiyecek hazırla. Alkol de getir.”
“Şimdi mi?”
Billos, yüzünde mutlu bir ifadeyle endişeli personele doğru başını salladı.
“Tabii ki. Eski dostum, genç efendi-nim burada. En azından bir içki içmeliyiz. Choi Han.”
Billos, sadece siyah saçlarını ve siyah gözlerini görünür kılan bir maske takan adamla konuşmaya başladı. Choi Han adındaki adamın cüppesinin arasından eşsiz şövalye zırhını görebiliyordu.
“Evimde iyi bir şarap var. Git bana onu getir.”
Biraz alkol getirmesi için bir şövalye gönderiyordu. Kızması mantıklı gelse de Choi Han adlı kişi sessizce başını eğdi ve elinde bir haritayla binadan dışarı çıktı.
Siyah saçlı adamın kafasında bir ses yankılandı.
– İnsan, seni takip eden tek bir kişi var! Geri kalanlar hala Flynn Tüccar Loncası binasının çevresinde saklanıyorlar.
‘Bir kişi olması bunu kolaylaştırır.’
Cale hafif ayak sesleriyle Billos’un evine doğru yöneldi. Cale, oraya vardığında haritanın arkasındaki mesajı uşağa gösterdi.
“Sana oraya kadar eşlik edeceğim.”
Cale, uşağı Billos’un çalışma odasına kadar takip etti. Uşak kısa süre sonra ayrıldı ve Cale, yalnız kaldığında pencereden dışarı baktı.
“Burası ikinci kat.”
Çalışma odası ikinci kattaydı.
Bir an sonra, cübbe giyen kişi pencereden dışarı çıktı.
– İnsan, seni takip eden kişi hala malikânenin girişinde!
Cale başını salladı ve Rüzgârın Sesini kullanarak gizlice binadan ayrıldı. Tıpkı yeraltı dünyası gibi her yerde var olan bir lokasyona yöneldi.
Gecekondular.
Gecekondulara doğru yürüyordu. Cale’in cübbeden çıkan saçları beyazdı.
* * *
Tık tık tık.
Bir kişi yıkılmak üzere olan evin kapısını çaldı.
Bu ev, güneşten gelen hiçbir ışığın parlatamadığı gecekonduların köşesindeydi. Gecekondulardaki insanların bile kaçındığı bu binalar, hayvanların ya da yağmurdan kaçan insanların dinlenme yeri olarak kullanılıyordu.
Bu ev, o yıkık binaların çevresindeydi.
Tık tık tık.
Ancak bir süre çalınmasına rağmen cevap gelmedi. Kapıyı çalan kişi biraz daha yüksek sesle çalmaya başlamadan önce bir iç çekti.
Pat, güm, güm!
“Tanrım! Neden çekip gitmiyorsun ki?”
Eski kapı yavaşça açılmadan önce içeride homurdanan birinin sesi duyuldu.
Gıccccccccccccır.
Açık kapıdan yorgun, orta yaşlı bir adam çıktı. Adam konuşmaya başlamadan önce hafifçe irkildi.
“… Sen de kimsin?”
Kapıyı çalan adam saygıyla başını eğdi. Bu hareket, evin içindeki adamın sakin bir ifadeyle konuşmaya başlamasına neden oldu.
“…Neden bir rahip-nim buraya kadar zahmet edip bunca yolu geldi?”
Adama rahip olarak hitap edilmişti.
Uzun beyaz saçlı adam, üzerinde arması olmayan beyaz bir rahip cübbesi giyiyordu.
O adam, Cale, nazikçe gülümsedi ve konuşmaya başladı. Raon zihninde konuştu.
– Etrafta kimse yok.
Cale de konuşmaya başladı.
“Çan Kulesini yıkmak istediğim için geldim.”
Evdeki adamın, Simyacının ifadesi hızla değişti.