Beyaz küre, başkentin gece gökyüzünde, aydan daha parlak şekilde ışıldıyordu.
Işık, Kılıç ustası Hannah’nın gözlerinde parlıyordu ama onları kapatmadı.
O kadar parlaktı ki gözleri yaşarıyordu, ancak o sadece o kürenin içindeki kılıca bakıyordu.
Kılıç, kınından kabzasına kadar beyazdı.
‘Acele et ve git!’
Ağabeyi Jack’in sesini belli belirsiz duyabiliyordu.
Üzerinde durduğu Beyaz Kemik Ejderhanın kanatlarına baktı.
Mary’nin isteğine göre hareket eden Beyaz Kemik Ejderha, Hannah’yı beyaz kılıca götürmek için uçuyordu.
“Bunu almana izin vereceğimi mi sanıyorsun?!”
Kule Ustası Bernard gökyüzüne doğru fırlarken siyah mana ile kaplanmıştı. Aziz Jack’e odaklanmış olan bakışları şimdi sadece Hannah’ya odaklanmıştı.
“Kılıç ustası-nimi koruyun!”
Hannah, yukarı doğru uçarken şövalyelerin aşağı indiğini görebiliyordu.
“Bu Koruyucu Şövalye-nimin emri! Beyaz Kemik Ejderhasını koruyun!”
Hannah gülümsemeye başladı.
Wyvernlerin tepesindeki Koruyucu Şövalye Clopeh’in şövalyeleri, kılıçlarını Kule Ustası Bernard’a doğru savurdu.
Pat! Baaaaam! Pat!
Altında çarpışan kılıçların sesini duyabiliyordu.
“Aaaaaaa!”
“Ugh!”
Kutsal Şövalyelerin çığlıklarını duyabiliyordu.
Wyvern kemiklerinin kırılma sesini de duyabiliyordu.
Ancak Hannah arkasına bile bakmadı. O beyaz küreye doğru uçmaya devam etti.
Artık daha net görebiliyordu.
Beyaz Kemik Ejderhasının başının üstüne çömelmiş olan Hannah, yavaşça beyaz küreye doğru uzandı.
“Sizi böcekler, beni rahatsız etmeye cüret ediyorsunuz!”
Hannah aşağı baktı.
Kuzeyin şövalyeleri ve Wyvern kemikleri ne kadar ona yapışmış olursa olsun, Bernard’ın peşinden onu kovaladığını görebiliyordu.
“İlahi eşyayla birlikte senden kurtulacağım!”
Bernard’ın ölü manası bir oka dönüştü ve Hannah ile Beyaz Kemik Ejderhasına doğru yöneldi.
Baaaaam!
Ancak ok, bu sefer gümüş bir kalkan tarafından engellendi.
Bernard’ın arkasına baktı. Hannah, Cale Henituse ve kardeşi Jack’in ona baktığını görebiliyordu. Cale, Bernard’ın önüne engeller çıkarmak için küçük gümüş kalkanlar kullanıyordu.
“Raon, onlara saldırmalarını söyle.”
Cale, Raon’a, saldırması için gökyüzündeki diğer kişiye sinyal göndermesini söylüyordu.
Bu, bin yaşındaki Lich’i yeneceğinden en emin olan kişiydi.
– Pekala! Goldie ile iletişime geçeceğim!
Pat! Pat!
Gümüş kalkan ve Bernard birbirlerine çarpmaya devam ettiler. Cale cebinden bir dilim ekmek çıkardı ve çiğnemeye başladı. Daha sonra ekmek dilimini yere düşürdü.
– Goldie dede ile iletişim kuramıyorum! Görünüşe göre Rosalyn’e bir anlığına bir yere gitmesi gerektiğini söylemiş!
‘Hmm? Neden? Niye? Hava aracında değil miydi? Ne oluyor?’
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
‘İşlerin çok iyi gittiğini biliyordum!’
“Lanet olsun! Hiçbir şey yolunda gitmiyor!”
Daha sonra Raon’a cevap verdi.
“O zaman Leydi Rosalyn’e söyle, onun yerine yapsın.”
– Tamam!
Bernard o anda büyük bir gürültüyle gümüş kalkana vurdu.
“Bu kahrolası antik güç!”
Hannah, Bernard’ın küfürlerini duyabiliyordu ama başını geri çevirmişti. Kule Ustasının her an kalkanı kıracakmış gibi görünmesi önemli değildi.
“Onu koruyun!”
Hannah, zeplin yanından uçtuğu anda Rosalyn’in sesini duydu. Bakışlarını yan tarafa çevirdi. Cüppeli Rosalyn’in gülümsemeye başladığını görebiliyordu.
“Sadece bu güçlü unniye* güven.”
Gülümseyen Rosalyn’den uzaklaşırken Hannah kıkırdadı.
Onun için bir yol oluşturuyorlardı.
Hannah iki elini de uzatırken herkesin onun için bir yol oluşturmaya çalıştığını hissedebiliyordu.
Tam önündeydi.
Beyaz küre neredeyse ulaşılabilecek mesafedeydi. Hannah küreye ulaştığında ağlamaklı bir kahkaha attı.
“Ha, ha-”
Beyaz küreye dokunduğunda avucu yanmaya başladı.
Hannah gülmeden edemedi.
“Işık olduğunu mu söylüyorsun?”
Bu, Güneş Tanrısının ilahi eşyasıydı, karanlık niteliği olan her şeyi yok etmek isteyen bir tanrının ilahi eşyasıydı.
Bu beyaz ışık onun karanlık özelliğini reddediyordu.
“Yapamam çünkü ben karanlığım, öyle demeye mi çalışıyorsun?”
Hannah kılıcın siyah damarlarla kaplı eline saldırdığını görebiliyordu. Gülümsemeye başladı.
Baaaaam!
Aurayla kaplı eli beyaz küreye çarptı. Avucu yanmaya devam etti. Ancak şu anda Hannah’nın aklında tek bir duygu vardı.
‘Bu konuda ne yapmamı istiyorsun?’
Bu beyaz kürenin ışık özelliğine sahip olup olmaması önemli değildi.
Kendisinin karanlık özelliğine sahip olup olmaması önemli değildi.
Elinin yanması ya da yanmaması da önemli değildi.
‘Benden ne yapmamı istiyorsun?’
Baaaaam! Pat!
Hannah aurasıyla üzerine çarptığında beyaz küre çatlamaya başladı. Hannah beyaz küreye vurmaya devam etti.
Hayır, onu yok etti.
‘Bu, ailemin bana verdiği bir şey.
Benim buraya gelmem için yolu yaratan insanlar hala orada savaşıyorlar.
Ben utanmaz bir insan değilim.’
Siyah altın aurayla kaplı eli beyaz küredeki çatlağa girdi.
Baaaaam!
Siyah damarlarla kaplı eli, içeri uzanırken beyaz küreyi parçaladı.
Kanayan ve yanan eli hiç tereddüt etmeden beyaz kürenin merkezine doğru hareket etti.
Kılıç ustası Hannah’nın eli, kınından kabzasına kadar beyaz olan kılıca dokunurken cızırdadı.
Hannah, kılıca dokunduğu anda vücudunun eğildiğini hissetti.
Beyaz Kemik Ejderhanın bacaklarının çevresinde siyah mana vardı.
“Onu yok edeceğim!”
Bernard gümüş kalkanı ve büyüleri atlatmış ve Beyaz Kemik Ejderhayı kapmak için kara manasını bir kırbaç olarak kullanmıştı. Hannah, eğilen Beyaz Kemik Ejderhayı tekmeledi ve avucunu açtı.
“Aaaaaaa!”
Hannah elinin ucundaki nesneyi kavrarken bağırdı.
O anda bir şeyin kırıldığını duydu.
Beyaz küre cam gibi parçalandı.
Aynı anda geceyi parlak beyaz bir ışık sardı. Gözlerini o ışıktan koruyan Cale, sakin ve rahatlamış bir ses duyabiliyordu.
“Tamamlandı.”
Cale, Aziz Jack bunu söylerken yumruklarını sıktı ve ona gülümsedi. Sonra gümüş kalkanını geri çekti.
Neden?
Baaaaaaaaaaam!
Beyaz ışığın kaybolduğu yere doğru baktı. Herkes beyaz bir kılıç tutan bir şövalye görebilirdi.
“Savaşçı kılıcı eline aldı.”
Savaşçının Kule Ustasına saldırması gerekiyordu.
Hiçbir şeyin durduramayacağı birinin kalkana ihtiyacı yoktu.
Hannah kılıcı savurdu.
Onun aurasını bulundurmayan düz bir kılıçtı. Eli artık yanmıyordu.
Onun yerine başka bir şey yanıyordu.
Et yanıyordu.
Bernard kaşlarını çatmaya başladı.
Yanağına dokundu.
Beyaz küre patladığında Hannah’nın kılıcının değdiği nokta buydu.
“Ugggggh- o ilahi eşya!”
İnleyen Bernard’ın yanağı eriyordu.
Ancak, yanma acısından nefesi kesilecek zamanı bile yoktu.
Baaaaaam! Baaaaam!
Hannah’nın kılıcının ucu Bernard’a nişan almaya devam etti. Bernard’ın kara büyüsü onu her saldırıya karşı koruyordu.
Ancak Hannah o kadar yüksek sesle gülüyordu ki, Wyvern Şövalyelerine bir emir verirken omuzları bir aşağı bir yukarı hareket ediyordu.
“Beni destekleyin!”
“Evet efendim!”
“Uh.”
Bernard, Beyaz Kemik Ejderhaya doğru siyah bir ok atarken inledi. Ancak, Wyvern iskeletleri, savunmak için vücutlarıyla o oka çarptı.
“Lanet olsun!”
Bernard hızla bir kara büyü kalkanı harekete geçirdi. Ancak, Hannah biraz daha hızlıydı.
Beyaz kılıç, kalkan oluşturulmadan önce yukarıdan aşağıya doğru savruldu.
“Uggggh!”
Bernard acıyla inledi.
Kolu ve bacağı hafifçe kesilmişti.
Ancak uzuvlarındaki hafif kesiklerin aksine, acısı çok büyüktü.
Beyaz kılıcın kestiği yer yanıyordu.
İnsan eti erimeye başlamıştı.
Daha sonra altındaki siyah kemikleri ortaya çıktı.
Hannah olanları izlerken eğlenmiş gibiydi.
“Sahte dış postun sonunda çıkıyor gibi görünüyor!”
Lich.
Bu, sonsuza dek bir iskelet şeklinde yaşamaya devam eden bir varlıktı.
Kule Ustası Bernard bir Lich’di.
Hannah’nın kılıcı ona her dokunduğunda üzerindeki insan derisi eriyordu.
İyileşemezdi.
“… ‘Güneşin Kınaması.’ ”
Bernard, Hannah’nın elindeki kılıca bakarken homurdandı.
Güneşin Kınaması.
Karanlık özelliğini yok etmek için en güçlü silahtı ve karanlık özelliği olan insanları orijinal görünümlerine döndüren bir şeydi.
Bernard’ın kılığı, Lich olarak gerçek görünümünü yavaşça ortaya çıkarmak için her saldırıda eriyordu.
Her küçük yara yanıyor ve Bernard’ın gerçek görünümünü ortaya çıkarıyordu.
İnsanların sahip olması gereken damarlar, kaslar veya organlar yoktu, bunun yerine siyah kemikler vardı.
“…Aman Tanrım, Sör Bernard gerçekten bir Lich-!”
Hem tahliye edilen vatandaşlar hem de onlara rehberlik eden gecekondu sakinleri şaşkınlıklarını gizleyemediler.
Yanağının altında yalnızca Hannah’nın kestiği siyah bir kafatası olduğunu görebiliyorlardı.
Siyah kafatası yavaş yavaş kendini daha fazla ortaya çıkardı.
“Millet, böyle durmanın sırası değil!”
Sör Rex, insanların aklını başına topladı ve onları şehir surlarının yanından ileriye taşıdı. Gözleri, Lich benliğine dönüşen Bernard’a değil de bölgeye bakıyordu.
‘Çoğunluğu başardı.’
İmparatorluğun vatandaşlarının çoğu başarmıştı.
Rex, Bernard’a bakarken boş bir ifadeyle yerde oturan birine elini uzattı.
“Lütfen kalk.”
“…Sör Rex.”
Bu, Bernard tarafından kontrol edilen ve bir dakika öncesine kadar Rex ile savaşan şövalyelerden biriydi.
Bernard’ın kontrolünden çıkar çıkmaz, Bernard’ı gördükten sonra yere yığılmıştı. Rex ona yardım etti.
Kendisine bakan şövalyeyle konuşmaya başladı.
“Lütfen koş. Burası tehlikeli.”
“T, takip ettiğim kişi- bir Lich-”
Şövalyenin yüzü şokla doluydu. Rex şövalyenin omuzlarını sıkıca kavradı ve konuşmaya devam etti.
“Böyle boş boş oturursan, savaşa sürüklenecek ve öleceksin. Yaşamak istemiyor musun?”
‘Yaşamak istemiyor musun?’
Bu cümle şövalyenin gözlerinin yeniden odaklanmasına ve Rex’e bakmasına neden oldu. Rex’in omuzlarının arkasında, Bernard tarafından kontrol edilen ve Kara Elfler tarafından şehir duvarını geçmeleri için yardım edilen diğerleri vardı.
Oooooooooooooong-
Artık neredeyse tamamen kemik olan Bernard’ın etrafında bir fırtına gibi toplanan siyah bir varlığı da görebiliyordu.
Ciddi görünüyordu.
İnsanların o siyah varlıktan kaçtığını görebiliyordu. Şövalye, Rex’in omzunda olan elini tuttu ve karşılık verdi.
“Tahliye için ben de yardım edeceğim.”
Şövalye, Rex’in ona gülümsediğini görebiliyordu.
“Bu harika olurdu.”
Kısa bir cevap verdikten sonra Rex’in başkentin merkezine doğru dönüşünü izleyen şövalye, diğer vatandaşların tahliyesine yardım etmeye başladı.
Rex, kaçmayı başaramayacak birini bulmak için etrafına bakınırken Bernard’ın sesini duydu.
Bu ürpertici bir kahkahaydı.
“Kahahaha! Sanırım sırrım açığa çıktı. Hahahaha!”
Bernard ellerini açtı.
Şimdi ortaya çıkan kafatasında, gözlerinin olması gereken yerde, sadece iki tane parlayan ışık vardı.
Ellerine baktı.
Ölümden kurtulduğundan beri elinde kalan tek şey bu siyah kemiklerdi.
Ancak yine de hayatta kalmayı başarmıştı.
Ama onun gerçek görünüşünü görmüş olan bu insanları hayatta tutması için hiçbir sebebi yoktu.
“Ölümün gücü!”
Etrafında bir fırtına gibi kükreyen varlığın çılgına dönmesine izin verdi.
Hannah ve Beyaz Kemik Ejderha, bunu yaparken ona doğru hücum ettiler.
“Hadi gidelim!”
Beyaz kılıç, gülmeye devam eden Bernard’a yaklaşıyordu.
“Ben 1000 yıldan fazla yaşadım. Ejderhalardan bile daha uzun yaşadım. Gerçekten tüm gücümün bu olduğunu mu düşünüyorsun?”
Oooooooong-
Hava ve yer sallanmaya başladı.
Kara fırtına yüzünden her şey şiddetle titriyordu.
“Her şeyi yok edeceğim! Hepiniz öleceksiniz! Kullanıcısı insansa, ilahi eşya bile benden daha zayıftır!”
“Ugh!”
Hannah, Bernard’ın etrafındaki kara fırtına yüzünden ona daha fazla yaklaşamadı ve geri çekildi.
Fırtına çok güçlüydü.
Rüzgâr çok şiddetliydi.
“Kahretsin!”
Bu beyaz kılıcın içinde aura yoktu. Bu yüzden uzun mesafeli aura saldırılarını kullanamazdı.
Sadece sıradan bir kılıç ustası gibi dövüşebilirdi.
Hannah dudaklarını ısırdı.
Bunu izleyen Aziz Jack, Cale ile konuşmaya başladı.
“Bu kara fırtına Hannah’ya ya da bize zarar veremez ama başkentin geri kalanını yok edebilir!”
İnsanların çoğu zaten şehir surlarının dışına çıkmış olsa da…
“Evleri yıkılacak!”
Ev. Yaşadıkları yer.
Artık yuvanın önemini bilen Jack, Cale’den yardım istiyordu. Jack, Cale’in o anda gülümsediğini görebiliyordu.
“Aziz-nim, orada duran Bernard’ı görüyor musun?”
Cale parmağıyla Bernard’ı işaret etti.
Bernard kara fırtınanın ortasında duruyordu. Cale, Jack kafası karışmış bir şekilde ona bakarken kayıtsızca yorum yaptı.
“Beklediğimiz an geldi.”
“…Beklediğiniz an mı?”
Cale başını salladı. Bakışları yan tarafa yöneldi.
Onlar bekliyorlardı.
Cale ve Mary bekliyordu.
“Kemikler. Kemikleri bekliyorduk.”
“Ah.”
Aziz Jack bir nefes verdi.
Kara fırtınaya bakıyordu.
Ona doğru uzanan siyah bir iplik vardı.
Ölü manadan yapılmış iplik fırtınayı delip geçmeye başladı.
“…Ne…!”
Bernard da o siyah ipliğin kendisine yaklaştığını görebiliyordu. Bu zayıf görünen ince iplik rüzgârda sallanıyordu ama yine de amacına doğru ilerliyordu.
‘Siyah iplik mi?’
Bernard aniden garip bir his hissetti.
Uzun zamandır hissetmediği bir duyguydu.
Sırtı ve ensesi ürperiyordu.
Bernard başını eğdi.
Yerde duran birini görebiliyordu.
Büyücü Mary konuşmaya başladı.
“Bunu bekliyordum.”
‘Ne?’
“Kemiğe dönüşmeni bekliyordum.”
Kara Büyücüler, Yasak Büyücülerden daha zayıftı.
Bunun doğru olduğu söylenirdi.
Ama Mary’nin, yapmakta herkesten daha iyi olduğunu güvenle söyleyebileceği bir şey vardı.
“Kemiklerle uğraşmak. Kemikleri idare etmede en iyisi benim.”
Mary, Bernard’ın yaptığı gibi yaşamı kontrol edemezdi.
Ancak, bir Lich, evet yaşayan bir varlıktı ama aynı zamanda ölümden kurtulan ve iskelet şeklinde yaşamaya devam eden bir varlıktı.
‘Denemek mi istiyorsun?’
‘Evet, genç efendi-nim. Bir Lich’i kontrol etmek imkânsız olabilir, ama en azından onu durdurabileceğimi düşünüyorum.’
Bir Lich’in vücudu sadece kemiklerden oluşur.
Kara Büyücüler kemikleri herkesten daha iyi kontrol ederdi.
Mary, bir Kara Büyücünün bir Yasak Büyücüyü nasıl yenebileceğini bilmiyordu, ancak bir Kara Büyücünün bir Lich’i engelleme yolunu çözmüştü.
“B, bu işe yaramaz güç!”
Bernard, fırtınayı kesen ve ellerine ve ayak parmaklarına ulaşmaya çalışan yüzlerce, hayır, binlerce siyah ipliği görebiliyordu.
“Ugh! Bu işe yaramaz şeyler yapmaya çalışıyor!”
Bernard, siyah iplikleri kesmek için bir kılıç yaratmaya çalıştı.
Ancak, onlardan çok fazla vardı.
Çok ince oldukları için onları görememişti.
Ancak, şimdi ona yaklaşan binlerce iplik olduğunu görebiliyordu.
Mary savaş boyunca gizlice bu ince ipleri yaratmıştı.
O bekliyordu.
Fırsat nihayet gelmişti.
“Kaaaaaah, aaaaah!”
Bernard bağırmaya başladı.
Siyah iplikler Lich’in bileğini kavradı.
Başlangıç buydu.
Kara iskelete tutunmak için fırtınayı kesen binlerce siyah iplik. Örümcek ağları gibi kemikleri sarmışlardı.
Kara Büyücü ve Lich arasındaki güç savaşı başlamıştı.
Bernard’ı bağlamaya çalışan güce kükrerken, Bernard’ın göz yuvalarındaki ışıklar kırmızıya döndü.
“Raaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!”
Lich Bernard’ın çığlığı ve manasıyla etrafındaki alan gürledi.
Cale o anda kafasının içinde bir ses duydu.
– Cale Henituse.
Cale, Mary’ye bakarken irkildi.
Eruhaben.
Kadim Ejderhanın sesini duydu.
– Sanırım Beyaz Yıldızı bulmuş olabilirim.
‘…Affedersiniz?
Kimi buldunuz?’
Cale’in yüzünde ender görülen bir şaşkınlık ifadesi vardı. Haber, işte bu kadar şok ediciydi.
O anda oldu.
Baaaaaaaaaaam!
Bütün gün boyunca duyduğu en gürültülü patlamayı duydu.
Cale başını çevirdi.
Mogoru İmparatorluğunun sarayı.
Acil durum nedeniyle hala aydınlık olan sarayda bir patlama meydana gelmişti.
Cale, patlamanın olduğu yerden bir ışığın yükseldiğini görebiliyordu.
Beyaz altın bir ışıktı.
Kadim Ejderha Eruhaben, etrafındaki beyaz altın aurasıyla havaya fırlıyordu. Cale, uçmasını izlerken bile Eruhaben’in sesini duydu.
– Cale Henituse, sen sahtesin.
‘Affedersiniz? Sahte mi?
Bu adam ne hakkında konuşuyor?’
Cale’in yüzü yavaşça kaşlarını çatarken oldu.
– Ejderha Avcısı hanesinin varisi olduğunu sanıyordum ama soyun Ejderha Avcısı soyundan değil.
Cale, Eruhaben’in arkasında başka birinin gökyüzüne fırladığını görebiliyordu.
Eruhaben sakince konuşmaya devam etti.
– Beyaz Yıldız, Ejderha Avcısı hanesinin kökünden geliyor.
‘Beyaz Yıldız bir Ejderha Avcısı hanesinden mi?’
Cale, uzaktan sarayın çatısından yükselen birini görebiliyordu.
Yarım beyaz bir maske takan, kızıl saçlı bir adamdı.
Adam başını çevirdi.
İkisi göz teması kurdular.
Cale, birbirlerinden çok uzakta oldukları için adamın yüzü net bir şekilde görünmese de kendi kendine düşünmeye başladı.
Beyninde tanımadığı bir ses konuşmaya başladı.
Sesi son derece yorgun geliyordu.
– Sen kimsin?
Beyaz Yıldız, Cale’e bir soru soruyordu.
*Unnie: Korece’de, bir kadının başka bir kadına abla demek için kullandığı terim.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)