Simyacıların Çan Kulesinin hemen yanında bulunan başkentin en büyük ikinci pazarı.
“Ne oluyor?”
Mağazasını her zamankinden daha geç açan ve şu anda meyvelerini hazırlayan bir esnaf, komşu esnafa baktı ve sordu.
“Ben de gerçekten bilmiyorum.”
Cevap veren esnaf başını salladı. Bakışları Simyacıların Çan Kulesinin her zamankinden daha yoğun girişine yöneldi.
O sırada sohbetlerine biri karıştı.
“B, biliyorsunuz, bu bir tek şeyle ilgili olabilir.”
“Bir tek şey mi?”
“Evet, o şey!”
Masum görünen, kaslı bir vücuda sahip genç adam konuşmaya başladı.
“Simyacıların Çan Kulesi, on beş yıl önce çocukları gecekondulardan alıp onlara iş vereceklerini ve onları simyacıya çevireceklerini söylemişti.”
“Ah ah. Ben hatırlıyorum.”
Esnaf uzun zaman önce olan bir şeyi hatırladı.
On beş sene.
Çok uzun zaman önceydi.
En azından şu anda Çan Kulesinin dışında duran insanlar için böyle hissettiriyordu.
“Bu çocukların aileleri, gardiyanlardan o çocukları görmelerine izin vermelerini istiyor gibi görünüyor.”
“Aa öyle mi? Bunca zaman onları görememişler mi?”
Esnaf, bilmediği bu gerçeğe tepki verirken gözleri kocaman açıldı.
Genç adam, Yardımcı Yüzbaşı Hilsman, onu sosyal bir kelebek yapan benzersiz dostane tavrıyla konuşmaya devam etmeden önce dudaklarını yaladı.
“Evet efendim, durum öyle görünüyor. Honte-nim’i biliyorsunuz, değil mi? Kule Ustasının öğrencisi!”
“Tabi ki biliyorum. Kim bilmez? Honte-nim kenar mahallelerden. Simyacıların Çan Kulesi harika ve Honte-nim de harika. Bu, iyi niyetlerden doğan harika sonuçların bir örneğiydi.”
“Gerçekten de durum bu.”
Yardımcı Yüzbaşı Hilsman yavaş yavaş işe koyulmaya başladı.
“Ama görüyorsunuz ki…”
Genç adamın ifadesinin ciddileşmesi, esnafın yanı sıra yoldan geçenlerin de konuya daha fazla ilgi duymasına neden oldu.
“Honte-nim’in ailesi bile onu sadece uzaktan görebiliyordu ve onunla görüşmelerine asla izin verilmedi.”
“…Yok canım? Neden öyle olsun ki?”
İki esnafın da ifadesi tuhaflaştı.
“…Bunu bilmiyordum. Böyle bir şey olduğunu bilmiyordum.”
Hilsman, esnafın yorumuna abartılı bir şekilde başını salladı.
“Ben de öyle! Ben de bunu bilmiyordum! Her neyse, görünüşe göre tüm bu insanların şu anda aile üyeleri ile görüşmek için Simyacıların Çan Kulesine gitmesinin bir nedeni var.”
“Sebebi ne?”
Hilsman abartarak kollarını salladı.
“Birçok simyacının Whipper Krallığına karşı savaşmak için nasıl savaş alanına gittiğini bilmiyor musunuz? Aile üyeleri için endişelendiler, bu yüzden onlarla görüşmeye gittiler.”
“Ah.”
Tüccar başını salladı.
Hepsinin neden burada olduğunu merak etmişti ama bu anlaşılabilir bir sebepti.
“Aile üyelerinizi savaş alanına gönderdikten sonra endişelenmeniz mantıklı. Eminim geceleri uyumak onlar için zor olmuştur.”
‘Oops.’
Bunu hiç düşünmeden söyleyen esnaf irkildi ve başını çevirdi. Meyvelerini çıkaran esnafın yüzünde hiç iyi bir ifade yoktu.
Küçük kardeşi Whipper Krallığının savaşında asker olarak görev alıyordu.
“Eh, hem. Ama muhtemelen bunun için fazla endişelenmemize gerek yok! İmparatorluğumuz kazanacaktır!”
Esnaf, arkadaşına baktı ve hızla ekledi ve bir açık bekleyen Hilsman’a bir şans verdi.
“Tabii ki. İmparatorluk Prensi, İmparatorluğun vatandaşlarının korkunç bir şekilde ölmesine izin verir mi?”
“Tabii ki vermez! Bu asla olmayacaktır!”
Hilsman, istemeden onun oyununu oynayan esnaftan bakışlarını çevirdi ve etrafına baktı.
Şu anda böyle davranan tek kişi o değildi.
Cale ve Rex’in adamları başkentte benzer tartışmalar yapıyor ve neler olduğunu gözlemliyorlardı.
‘Endişe ve belirsizliği görebiliyorum.’
İmparatorluk Prensinin yanına aldığı askerler.
Bu askerlerin çoğunluğunu başkent halkı oluşturuyordu.
İmparatorluk şu anda başkent ne kadar barış içinde olursa olsun yine de savaştaydı.
Yardımcı Yüzbaşı Hilsman, artık kaotik hale gelmiş olan atmosfere baktı ve gizlice ortadan kayboldu.
Diğerleri de aynı şeyi yapıyordu.
Hilsman’ın aldığı emirlerin aynısını alan herkes, askerlerin bakışlarından kaçınarak başkentin etrafında hareket ediyordu. Cale’in sözleri akıllarından geçiyordu.
‘Başkentte iki görüntü dağıtmayı planlıyorum.’
Çatılardan atlayan kırmızı bir Kedinin aceleci adımları duyulabiliyordu.
‘İlk görüntü Simyacıların Çan Kulesinin on beş yıl öncesinden başlayarak yaptıkları kötülüklerle ilgili olacak.’
İnsanların çoğunluğu buna şaşıracak ve onu kınayacak, kenar mahalle halkı ve diğer uluslardan kölelerin aile üyeleri öfkelenecekti.
‘İkinci.’
Sör Rex, Simyacıların Çan Kulesine baktı.
‘İkinci görüntü İmparatorluk Prensi ve Simyacıların Çan Kulesinin, kendi insanlarını öldürmeye çalışmak için bomba olarak ‘Honte’ kullandığının görüntüleri olacak.’
İmparatorluğun tüm vatandaşları bu görüntüyü gördüklerinde öfkelenirdi.
‘Sör Rex, senden ve gecekondu sakinlerinden, o zaman geldiğinde vatandaşların başkentin dışına tahliyesine edilmesine yardım etmenizi istiyorum.
Bu sefer insanları koruyacak ve kollayacaksınız.’
Cale’in sesi Rex’in kulaklarında yankılandı.
Kanlı gözleri başkentin içindeki her köşeyi ve yolu gözlemliyordu.
‘Kesinlikle herkesi tahliye edeceğim.’
Kararını vermişti.
***
“Bugün erkenden gecekondulardan bazı insanlar mı geldi?”
Son derece gergin simyacı bugün olanları Adin’e bildirdi.
“Evet majesteleri. Bu sefer Whipper Krallığının savaşına birçok simyacı katıldı değil mi? Aile üyelerinin de orada olmasından endişelenmiş görünüyorlardı, bu yüzden onlar hakkında herhangi bir bilgi istiyorlardı veya Simyacıların Çan Kulesinde olup olmadıklarını görmek istiyorlardı.”
“Neden böyle birdenbire?”
Simyacı başını salladı.
“Birdenbire değil. İnsanların sık sık ortaya çıktığını gördük. Farklı olan tek şey, Honte’nin küçük kardeşinin ortaya çıkmasıydı, inanıyorum ki diğerlerini de arkadan takip ettiren şey buydu. Ancak, yine de sadece yaklaşık on kişi vardı.”
“Anlıyorum. Gecekondu mahallelerine de dikkat edin.”
Simyacı, Adin’in emirlerini duyduktan sonra hızla eğildi.
“Şu anda tüm değişkenlerden kurtulmamız gerekiyor.”
Çünkü İmparatorluk Prensinin sesi oldukça soğuktu.
“Anlıyorum majesteleri. Başkent çevresindeki devriyeyi bugün olduğundan üç kat daha fazla güçlendireceğiz.”
Olaylara göz kulak olmak için bu devriyeleri kamuflaj olarak kullanıyorlardı.
Adin başını salladı ve simyacı hızla Adin’in bulunduğu teras odasından çıktı.
“Majesteleri, gecekondularda bir şey olacağını mı düşünüyorsunuz?”
Adin, İmparatorluk doktorunun sorusuna başını salladı.
“Bir şey olsa bile, ne yapabilirler ki? On beş yıl önce neyse bugün de aynı. Başkentte yanlış söylentilerin yayılmasına izin veremeyiz.”
Adin, başkent üzerindeki kontrolünü biraz daha güçlendirmesi gerektiğini düşünüyordu.
Ölü manadan bir yudum aldı.
“Hala çok yavan.”
Diğer insanların umutsuzluğu ile dolu siyah sıvıya kıyasla son derece yavandı.
Adin ölü manasından bir yudum daha alırken o lezzetli tadı düşündü.
Tam o anda Cale, İmparatorluğun başkentinin biraz güneyinde küçük bir ormandaydı.
“Gecekonduların gözetimi mi arttı?”
“Evet, genç efendi-nim. Astlarımdan duydum.”
Cale, Fresia’nın cevabına başını salladı.
Getirmelerini istediği elindeki eşyaya dokundu.
“Tüm hazırlıklar tamamlandı mı?”
Bakışları ormanın içindeki karanlığa yöneldi.
Karanlığın içinden iki kişi ona doğru yürüdü.
Güneş Tanrısı ikizleri.
Aziz Jack ve kılıç ustası Hannah.
“Uzun zamandan beri savaşmaya hazırım.”
Hannah kılıcının kınına dokunurken homurdandı. Gözleri düşmanlarını öldürme düşüncesiyle parlıyordu.
“Abimin bana verdiği kılıçla savaşmam gerekiyor, değil mi?”
Yasak büyü kitabının içine yazılmış olan metin. İkizler bunu Cale’den çoktan duymuştu.
Cale’in bakışları Aziz Jack’e çevrildi.
“Aziz-nim, hazır mısın?”
Aziz Jack, yüzünde katı bir ifadeyle küçük bir küreye dokunuyordu. Bu, yarın başkentte yayınlanacak video kayıt kürelerinden biriydi.
Aziz Jack başını kaldırdı ve karanlık ormana baktı.
Ölüm Tanrısının rahibesi Cage’i, Kara Büyücü Mary’yi ve Kara Elf Tasha’yı görebiliyordu.
‘İlahi eşyayı gerçekten kullanabilecek ve içinden bir kılıç çekebilecek miyim? Bunu yapmak için gerekli niteliklere sahip miyim?’
Ormanın 7. Bölümünde beyaza dönen ağaçları düşündü.
Bu manzara gerçekten bir ‘ışık’ görüntüsüydü.
Aziz Jack elini uzattı.
“Genç efendi-nim, lütfen onu bana verin.”
Cale, Jack’in kararlı sesine gülümsemeye başladı.
“Bu sözleri söylemeni bekliyordum.”
Cale’in elindeki küçük eski kompakt ayna Jack’e verildi.
Jack titreyen ellerle kağıdı aldı ve açtı. İçerideki aynayı görebiliyordu.
Kınama.
Hala üzerinde o kelime yazılıydı.
Ancak, Jack şimdilik aynayı tekrar kapattı.
Güneşin Kınaması.
Geceyi beyaza çevirdiği söylenen ilahi eşya.
Jack, Cale ile konuşmaya başlarken ilahi eşyayı elinde tuttu.
“Kesinlikle beyaz bir gece yaratacağım.”
Cale başını kaldırdığında buna cevap vermek üzereydi.
Rüzgâr esiyordu.
Sadece normal bir gece gökyüzünü görebiliyordu.
Ancak söyleyebilirdi.
Gökyüzünde görünmeyen bir şey vardı.
– İnsan! Rosalyn burada!
İki Ejderha tarafından görünmez hale getirilen zeplin ormanın tam üzerinde süzülüyordu.
Cale, aniden gökten düşen siyah noktaları görebiliyordu.
Pat! Bam! Boom!
Farklı seslerle yere inen siyah varlıklar yavaşça ayağa kalktılar.
Bunlar Ormanda savaşan Kara Elf savaşçılarıydı.
Çevrelerinde Elementalleri ile Cale’e doğru eğildiler.
Cale konuşmaya başladı.
“Bir gün.”
Sadece bir gün kalmıştı.
Ertesi sabah şafak.
Adin’e gecekonduların her zamanki gibi sessiz olduğu, çok fazla insanın hareket etmediği ve askerlerin de halkın konuşmalarını dinlediği bilgisi geldi.
“Pek bir şey yoktu, majesteleri.”
Ancak, insanların sessizce günün geçmesini beklediklerinin farkında değillerdi.
***
“Pencereyi kapattın mı?”
“Bir dakika!”
Çocuk, annesinin sorusu üzerine çabucak pencereye doğru uzandı.
Dışarıda devriye gezen askerleri ve şövalyeleri görebiliyordu.
‘Savaştan dolayı bizi korumak için geceleri bile çok çalışıyorlar.’
Çocuk annesinin sözlerini hatırladı ve dışarıdaki askerleri ve şövalyeleri sessizce izledi.
“Soğuk hava geliyor!”
“Ah, kapatmak üzereydim!”
Çocuk, annesinin sesini bir kez daha duyduktan sonra hızla pencereyi kapattı.
Eski pencere yavaşça kapandı.
Gece geç olmuştu. Güneş çoktan batmıştı ve sadece gece gökyüzü görünüyordu.
Pencereyi kilitlemeye çalışan çocuğun eli irkildi.
“A, anne!”
Çocuk annesini çağırdı ama sesi duyulamadı.
Biiiiiiiiip- Biiiiiip-
Başkentte bütün geceyi kaplayan keskin bir gürültü duyuldu.
Anne, pencereyi kilitlemeyi bitirirken şok olmuş çocuğu kollarında tuttu.
Gözbebekleri titriyordu.
‘Düşmanlar mı işgal etti? Kaçmamız mı gerekiyor? Bu gürültü nedir?
Şu anda bir savaşın ortasında oldukları için kafası belirsizlikle doluydu. Neler olduğunu anlamaya çalışırken tüm duyuları tetikteydi.
O anda oldu.
– Buna yukarıdan bakmak gerçekten eğlenceli.
Pencerenin dışında tanıdık bir ses duyuldu.
“Majesteleri! Anne, bu majesteleri!”
Çocuk haklıydı.
Bu İmparatorluk Prensi Adin’in sesiydi.
Pencere tekrar açıldı.
Gökyüzüne baktı.
Havada büyük bir uçan cisim vardı.
O zeplin üzerine çekilen bir görüntü vardı.
“Ha? Anne, bu majestelerinin yüzü!”
Bir dağ gibi yığılmış iskeletlerle dolu bir alan görebiliyordu. İmparatorluk Prensi terasta siyah bir sıvı içiyordu.
İlk görüntüler başkentin gökyüzünü kapladı.
İnsan formuna dönen Sör Rex’in, o anda elinde bir görüntülü iletişim cihazı vardı.
– Başlayın.
Bu Cale’in sesiydi.
Sör Rex ileriye baktı. Gecekondulardaki birçok insan ona bakarken küreler, kalkanlar ve diğer eşyaları tutuyordu.
Konuşmak için ağzını açtı.
“Yayılın. Hadi bunun üstesinden gelelim.”
Bu başlangıçtı .
İnsanlar gecekondularda karanlıkta ilerlemeye başladı.
O anda.
– Başlayın.
Rosalyn başını çevirdi.
Havaya doğru süzülen kadim Ejderha ve zeplinin ortasında parlayan sihirli bir daire görebiliyordu.
Konuşmak için ağzını açtı.
“Duvarları yok etmek için sihirli çemberi çalıştırın!”
Tüm zeplin kükreyen manadan sallanmaya başladığında, ses gece gökyüzünde yankılandı.
Ve sonunda.
“Hadi gidelim.”
Cale, kuzeydeki gizli geçitten Adin’in olacağı Simyacıların Çan Kulesine girdi.
Raon ve Choi Han onu takip etti.
Cale, görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla bir kişinin sesini duydu.
– Doğu, Batı, Güney ve Kuzey gizli geçitlerinin işgali başlayacak.
Bu Tasha’nın sesiydi.
Kuzey Güney Doğu Batı. Simyacıların Çan Kulesinin gizli geçitleri.
Kara Elf savaşçıları, Tasha’nın başı çektiği bu gizli geçitlere sızıyorlardı.
Zamanı gelmişti.
Bu sadece bir başlangıçtı.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)