Henituse bölgesinin en yüksek noktası.
Basen hâlâ kale kulesinin en yüksek odasındaydı.
“Hyu, hyung-nim!”
Basen’in çığlığı yankılandı. Cale’e doğru koşmak için kuleden atlayacakmış gibi bir eliyle korkulukları tutuyordu.
Işık parıltısının kaynağına bakıyordu.
Basen Henituse tam görüşü geri gelirken bir ses duydu.
Kııııırrrrç.
Saldırıdan önce küçük bir çatlağı olan büyük kılıç.
O kılıç havada kaybolmadan önce yavaşça tamamen çatladı. Kaybolan kılıcın parçalarına dokunan birkaç wyvern anında küle dönüştü. Ancak Basen’in, az önce gördükleri hakkında korku hissetmeden önce başka bir şey dikkatini çekti.
Kalkanı görmüştü.
Son derece küçük kalkan kırılmamıştı. Ancak kılıcın çarptığı yerde sanki anında kırılacakmış gibi bir çatlak vardı. Aslında, kalkanın her yerinde çatlaklar vardı.
Her an kırılmaya hazır görünüyordu.
Daha sonra abisi Cale Henituse’u gördü.
Biiiiiiiip- Biiiiiiiiiiiiiiiip-
Bilgi iletişim odası.
Her türlü acil durum çağrısı oraya yağıyordu.
Özellikle kuzeydoğu bölgesinin her yerinden çok sayıda çağrı vardı.
Birçok video iletişim cihazı şu anda Henituse bölgesine bağlıydı.
Ekrandan savaş alanını görmüşlerdi.
Ancak Basen bu yüksek seslerin hiçbirini duyamadı. Tek görebildiği, zar zor ayakta duran hyung-nim’iydi.
Ayrıca Cale’in öksürdüğü kara kanı da görebiliyordu. On yedi yaşındaki Basen, hayatında ilk kez savaşın acısını hissetti.
O anda oldu.
– Basen Henituse.
Veliaht Prens Alberu’nun sesini duydu.
İlk seferinde doğru dürüst duymamıştı, ancak oldukça kuru ses Basen’i çabucak kendine getirdi.
– Hyung-nim’in sana ne yapmanı emretti?
Basen başını kaldırdı.
Cale’inin ona söylediklerini hatırladı.
Başını çevirdi ve bilgi iletişim odasının etrafına baktı. Burası şu anda tüm Roan Krallığı için bilgi merkeziydi. Bir savaşta bilgi en önemli faktördü.
– Utanmak istemiyorsan hayır, ileride buna pişman olmak istemiyorsan görevini unutma.
Alberu bunu Basen’e söylüyor gibi görünse de, aslında kendine de söylüyordu.
Alberu’nun ekrandan görünen yüzü, Henituse bölgesinde olup bitenlere odaklanırken kan çanağı gibiydi.
Basen’e bir şey daha söyledi.
– Kraliyet Şövalyelerinin Birinci Tugayı ve Büyücü Tugayı şu anda Henituse bölgesine doğru ilerliyor.
Cale Henituse ona beklemesini söylemişti.
Ancak veliaht prens gelecekte yaşananlardan utanmamak ve pişmanlık duymamak için üzerine düşeni yapmaya başladı.
Roan Krallığının Büyücü Tugayı, kendilerini ilk kez dünyaya göstermek için ilk adımlarını attı.
Basen, görüntülü iletişim cihazlarından sorumlu şövalyelere de emirlerini vermeye başladı.
“…Düşmanlar hakkındaki bilgileri tüm Roan Krallığına doğru bir şekilde aktarmaya başlayacağız.”
Kardeşi, üç gün önce, veliaht prensin ilanıyla aynı gece ona bir şey söylemişti.
‘Biz ilk sıradayız.’
Kardeşinin sesi açıkça zihninde yeniden belirdi.
‘İlk sıranın son derece önemli olduğunu söyledi. İnsanlar nasıl hayatta kaldığımızı ve kaleyi koruduğumuzu duyarsa, Roan Krallığının morali değişir.’
‘Vatandaşların zihnine zafer imajını kazımamız gerekiyor. Savaşı kazanmamızın yolu budur.’
Bunu söylerken hyung-nim’i her zamanki sakin halindeydi.
‘Hepimizin hayatta kalmasının yolu budur.’
Bunu söyleyen kişi şu anda zar zor dayanıyordu.
Basen büyücülere bir emir verdi.
“Bu savaşı nasıl kazandığımızı doğru bir şekilde aktaralım.”
Roan Krallığının morali bundan sonra olumlu yönde değişecekti.
Basen, durumun böyle olduğuna kesin olarak inanıyordu. Kale duvarına bakmak için başını eğdi.
Karışık kanlı Cüce Sıçan Mueller şu anda duvarın tepesindeydi. O da bir ses duyduktan sonra gözlerini açmıştı.
Kııııııııırrrrrrrt.
Kale duvarları.
Kale duvarında görünen çatlaklar vardı.
‘Geliştirdiğim duvarlar……!’
Bu korkak ama gururlu melez Cüce Sıçanın gözlerinde korkudan başka bir duygu vardı. Ancak, Kontesin eli hâlâ boynunda olduğu için sadece nefesini tutabildi.
“Hih!”
Kenara fırlatıldı. Mueller vücudunun yana savrulduğunu hissetti. Ardından bir çığlık duydu.
“Cale!”
Kontes Violan çığlık atıyordu. Ayrıca Kont Deruth’un bağırışını da duydu.
“Herkes odaklansın!”
Mueller başını kaldırdı. Her zaman sakin ve nazik olan Kontun ifadesi son derece kötüydü.
Kont emri verirken alnından damarlar fırlamıştı.
“Hemen mancınıkları çalıştır!”
Kont kılıcını çıkardı, duvarın kenarına yaklaştı ve konuşmaya devam ederken aşağı baktı. Sesinde öfke, hüzün ve belirsizlik birbirine karışmıştı.
“Tek bir tanesinin bile yaşamasına izin vermeyin!”
Mueller aynı anda başka bir şey daha duydu.
Baaaaam!
Gördüğü ilk şey gümüş bir ışıktı.
Bu Cale’in kalkanı değildi. Samanyolu gibi görünen bu gümüş ışık, Yağmur Şehrinin üzerinde görünmeye devam etti.
Bu bir kalkandı.
Cale’in gümüş kalkanını taklit ediyormuş gibi görünen bu kalkan havada görünmeye devam ediyordu.
Bir iki üç dört. Gökyüzünü tekrar tekrar kaplarken daha fazla gümüş kalkan görünmeye devam etti.
Karışık kan olmasına rağmen, bir Cüce olduğu gerçeği Mueller’in o kalkanın kaynağını hemen anlamasına izin verdi.
‘Bir ejderha.’
Bunu sadece bir Ejderhanın yapabileceğini biliyordu.
Bu bölgede yaşayan genç Ejderhayı düşündü.
Bu kalkanları genç Ejderha yaratmıştı.
Orada, kalkanların yanında duran Mueller’in çok aşina olduğu biri de vardı.
Choi Han.
Choi Han şu anda miğferli şövalyeye karşı savaşıyordu. Savaşırken siyah aurası şiddetle titriyordu. Sadece küçük bir ışık lekesi ile hala karanlık olmasına rağmen, bu aura her zamankinden daha öfkeli bir şekilde esiyordu.
“Ha, ha-”
Ve sonra o auraya kolayca engel olan kılıç vardı.
Miğferli şövalye, Choi Han’ın saldırılarını engellemek için kılıç şeklindeki antik gücü kullanırken gülüyordu. Kılıç çoktan bir kez yok edilmiş olsa da o kişi zorlanıyormuş gibi görünmüyordu.
Baaaaam!
Silahları birbirine çarpıyordu.
Choi Han bir adım geri çekildi ve tökezledi.
Havada Choi Han’ı desteklemeye yardımcı olan şeyler vardı.
Kaçan Uçan İskelet Tugayıydı.
Geri dönmüşlerdi, hayır, Mary onları Choi Han’ın havada yürümesi için bir yol yaratmak için geri getirmişti. Choi Han ve sayısız beyaz iskelet, Wyverne binen miğferli şövalyeye karşı savaşıyordu. Uçan iskeletlerin sayısı nedeniyle ikisini görmek zordu.
Ancak, tüm bunları iyi gören biri vardı.
Mary.
Elleri titremeye devam ederken vücudunu kaplayan ölü bir mana vardı. Onun sorunu, her şeyi çok net görebilmesiydi.
“Cale!”
Kontes, güçlükle ayağa kalkan Cale’i desteklemek için gelmişti. Bir çığlık daha attı.
Cale, Kontes onu destekler desteklemez yere yığılmıştı.
Cale’in gözlerinden, kulaklarından, burnundan ve ağzından siyah kan sızıyordu. Cale o kadar çok kan kusuyordu ki nefes almakta zorlanacakmış gibi görünüyordu.
Kontes, Cale’in vücudunun soğumaya başladığını hissedebiliyordu. Oğlunun vücudu soğumaya başlamıştı.
Uzaktan onlara doğru gelen bir doktor ve bir rahibi görebiliyordu.
“Cale, biraz, biraz daha dayan.”
Cale’in vücuduna ve kollarına masaj yapmaya başladı. Cale’den o kadar çok kan geliyordu ki, vücudunda hiç kan kalmayacağından endişelendi.
O anda Cale’in sakin sesini duydu.
“… Ben… Ben iyiyim.”
‘Ne?’
Cale’e bakarken göz bebekleri titremeye başladı. Ona yaklaşan rahip ve doktor irkildi.
Şu anda Cale’in zihninde ağlayan bir ses vardı.
– İnsan, çok kanıyorsun. İnsan, bu normalden farklı. İnsan, lütfen, insan. Lütfen kanamayı durdur. Hayatta kalmasına izin vermeyeceğim! Ölmem gerekse bile onu öldüreceğim.
“Burada kal.”
Cale’in eli havayı kavramak için hareket etti.
Kontes onun havayı kavramaya çalıştığını görünce kaşlarını çatmaya başladı. Cale’in halüsinasyon gördüğünü düşünmüştü. Zihni de zarar görmüş olmalıydı.
Sonunda, Kontun Cale’e bakarken çıldıracakmış gibi baktığını gördükten sonra sakinleşti. En azından birinin doğru düşünmesi gerekiyordu.
Ancak, Cale’in daha sonra söylediklerini duyduktan sonra duygularını kontrol etmesi zordu.
“…Gidersen canın yanacak……”
Söylemeyi zar zor başardığı sözler onun gözyaşlarını tutmasını zorlaştırdı. Kan kusarken söylediği şeyler, aklı darmadağın olduğu halde söylediği şeyler…
Bu anda bile!
Kalbi kırılıyormuş gibi hissetmesine neden oldu.
Cale sonunda tekrar konuşmayı başardı.
“…Yanımda kal- öhhö!”
Cale tekrar kan kustu. Sonra bir kez daha kanamaya başladı.
Cale kalan kelimeleri yüksek sesle söylemeyi başaramadı.
‘Onu öldür.’
Yanımda kal ve onu öldür.
Sadece bir kişi sözlerini anladı. Cale’in pantolonunun alt kısmı, yağmur yağmamasına rağmen kandan başka bir şeyle ıslanıyordu.
Cale’in pantolonunu gözyaşlarıyla ıslatan varlık, Cale’in sözlerini anlamıştı.
– Onu öldüreceğim.
Hoooooaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrr.
Bulutlu gökyüzü yeniden kükremeye başladı.
Doğal bir afet gibi olan kılıç.
Raon o kılıcı yeniden yaratamasa da bir Ejderha buna benzer bir şey yapabilirdi.
Onu taklit etmek zor olmadı.
Bu yüzden o bir Ejderhaydı.
Fırtına.
Dolu.
Ejderha güçlerini her şeyi süpürmek için kullanmaya başladı. Gökyüzü kararmaya başlamıştı.
Aynı zamanda, genç Ejderha Raon, kadim Ejderhadan duyduğu bir şeyi hatırladı. Sonunda Cale’in neden böyle davrandığını anlamış gibi görünüyordu.
Kadim Ejderha Eruhaben, Raon’a bir şeyler öğretirken gelişigüzel bir söz söylemişti.
‘Küçük çocuk, Ejderha Avcılarını duydun mu? Onlara bazen Ejderha Yakalayıcıları da denir.’
Raon bu kelimeden hiç hoşlanmamıştı. Büyük ve güçlü Ejderhaları yakalamaya nasıl cüret ederlerdi?
‘Eh, muhtemelen seni öldürmeye çalışan bir Ejderha Avcısı ile uğraşmak zorunda kalmayacaksın. Aslında, Ejderha Avcısı muhtemelen seni hayatta tutmak için her türlü şeyi yapardı.’
Kadim Ejderha Eruhaben, Cale’in Ejderha Avcısı ailesinin soyundan geldiğini düşünmüştü. Bugün gibi bir günün geleceğini düşünerek bunu söylememişti.
Raon’la paylaştığı yaygın bir bilgiydi.
‘Ejderha Avcıları benzersiz bireylerdir. İnsanın sınırlarını aşmışlardır. Doğaya benzerler.’
Doğaya benzeyen insanlar. Bu sözler Raon’un Eruhaben’e karşılık vermesini sağlamıştı.
‘Zayıf insanımız da doğaya benziyor!’
‘İşte bu yüzden senin zayıf insan serserisinin de bir Ejderha-! Pekala, sanırım bunu saklamaya çalıştığı için bilmiyormuş gibi davranmalıyım.’
‘Sen ne diyorsun?’
‘Hiçbir şey. Her neyse, beni dinle küçük çocuk. Peşinden bir Ejderha Avcısı gelirse, kaç.’
Raon bu uyarı üzerine burnundan solumuştu, ancak Eruhaben ciddi bir tonda konuşmaya devam etti.
‘O piçler, Ejderhaları yiyerek güçlenen insanlar.’
Her Ejderhanın farklı renkleri ve özellikleri vardı. Ejderhaların doğaya en yakın varlıklar olduğu söylenirdi. Onların da, doğaya daha çok benzemek için Ejderhaları yemeleri gerekiyordu.
‘Senin gibi Genç Ejderhalar özellikle dikkatli olmalı. Vücudun büyümemiş ve Ejderha Öfkesini kullanamazsın. Pekala, yanında şanssız bir serseri var, bu yüzden muhtemelen yavaş yavaş iyi bir şekilde büyüyeceksin.’
‘Büyük ve güçlü benin incinmesine imkan yok!’
Eruhaben karşılık verirken kıkırdadı.
‘Küçük çocuk, dünyada büyük ve güçlü varlıklar yoktur.’
Kara Ejderha Raon, nihayet bugün bunu fark etmişti.
‘Ben büyük ve güçlü değilim. Hala öyle olmaktan çok uzaktayım.’
Raon görünmez pençesini tutan ele baktı. O elden kan damlıyordu. Raon duygularını sihrine aktardı.
Yağmur yağmaya başladı.
Kalan wyvernlar gümüş kalkana doğru uçmaya devam ettiler. Ayılar, çatlamış kale duvarlarına doğru hücum ederken mancınıklardan ve oklardan kaçtılar.
Kaplanlar, Ayıları arkadan vurmaya çalıştı, ancak her Kaplan için en az on Ayı vardı.
O anda oldu.
Yağmur değişmeye başladı.
Yağmur kükremeye başladı, önce fırtınaya, ardından dolu fırtınasına dönüştü.
Sonra gökten bir yıldırım düştü.
Kiiiiiiiiii-!
Onlarca, hayır, yüzlerce yıldırım wyvern şövalyelerine ve Ayılara doğru düştü. Şimşekler en ufak bir hata bile yapmadan düşmanları hedef aldı.
Bu şimşekler daha önceki kılıca benziyordu, yollarına çıkan her şeyi keskin bir şekilde kesmeye çalışıyordu.
Ancak, o fırtınayı ve doluyu kolayca kesebilen biri vardı.
“Burası gerçekten eğlenceli. Beni kopyalamaya çalışan bir büyücü mü? Kim o?”
Miğferli şövalye.
Doluyu ve şimşekleri keserken dudaklarını yaladı ve etrafına bakındı. Raon’un daha önce hissettiği kadim güçler.
Ona doğal afetleri hatırlatan güç.
Fırtına, dolu ve volkanik patlamalardan oluşan şövalyenin kılıcı, sahte taklitlerin kolayca icabına bakabiliyordu.
Miğferli şövalyenin bakışları Choi Han’a döndü. Choi Han’ın biraz kan tükürmesini izlerken kıkırdadı. Siyah aura, sahibinin duygularına göre gürlüyordu.
Miğferli şövalye Choi Han ile göz göze geldi.
“Saf karanlığa ulaşmış olsaydın belki bir şansın olabilirdi, ama hala ondan çok uzaktasın.”
Şövalye kılıcını hafifçe savurdu. Elinin arkası hafif kanıyordu.
Bu yaralanmaya siyah aura neden olmuştu.
Ancak miğferli şövalye korku göstermedi. Cücelerin zırhı vücudunu koruyordu.
Ejderhaları öldürmek isteyen Cücelerin yarattığı bir zırhtı.
Bir Ejderha Avcısının zırhı olacak kadar iyiydi.
‘Onun yanında gardımı düşüremem.’
İki kılıç yeniden çarpıştı.
Aniden önünde beliren siyah aura sol yanağında küçük bir kesik oluşturdu. Aynı zamanda, volkanik antik gücü siyah auraya çarptı.
Baaaaam!
Gürültü, yıldırımları bastıracak kadar yüksekti.
“Sana söyledim, kazanamazsın.”
Şövalye güldü ve Choi Han dişlerini sıktı. Choi Han bile şövalyenin ne söylemeye çalıştığını anlıyordu.
‘Eğer tamamlayabilseydim……!’
Siyah aura. Karanlığı tamamlanmış olsaydı bu daha iyi bir savaş olabilirdi.
‘Bu kılıç da neyin nesi böyle?’
Aurası kılıca karşı kazanamıyordu. Tamamen farklı bir seviyede gibiydi. Choi Han, nefesini düzenlemeye çalışırken kalan birkaç iskeletten birinin üzerinde durdu.
Nefes almakta zorlanıyordu.
‘O güçlü. O benden daha güçlü. Sadece bir adım. Bir adım daha atsaydım onu yenebilirdim!’
“Ha hah hah.”
Böyle nefes almakta güçlük çekmeyeli ne kadar olmuştu? On yıldan fazla bir süredir bunu yaşamamıştı.
Choi Han, her nefes aldığında ağzından çıkan kanı silemezdi.
Uzun zamandan sonra ilk defa kan tükürdükten sonra, bu ona garip geldi. O an bir şeyin farkına vardı.
Cale her seferinde daha fazla kan kusmuştu.
Choi Han kaşlarını çatmaya başladı.
Bu kişi güçlüydü.
Ancak Choi Han’ın aklında kaybetme düşüncesi yoktu. Miğferli şövalye alaycı bir şekilde konuşmaya devam ederken Choi Han daha da kaşlarını çatmaya başladı.
“Kadim güçlere sahip birinin burada olduğunu söyledikleri için geldim ama onların söylediği gibi kan tüküreceğini düşünmemiştim. Vücudu zayıf. Bunu destekleyecek güç plakası* yok ama buna rağmen antik güçleri mi topladı?” (güç plakası kişilerin dayanıklılık seviyesini gösterir. Kişi ne kadar dayanıklıysa güç plakası o kadar büyük olur.)
Şövalyenin yorumları Choi Han’ı kızdırıyordu.
“Doğa, o serserinin kadim güçlere erişmesine izin mi verdi?”
Şövalye, Cale’in almasına izin verilmemesi gereken şeyleri almış gibi konuşuyordu.
Bu yüzden Choi Han’ın aklı şu anda karmakarışıktı.
Dürüst olmak gerekirse, Cale Henituse miğferli şövalyenin en ilginç bulduğu kişiydi.
Sadece doğanın iznine sahip olan insanlar, onları destekleyecek güç plakasına sahip insanlar kadim güçleri kazanabilirdi.
Dünya insanları kadim güçleri bulabilecek kadar şanslı olmak için cennetin yargısına ihtiyacınız olduğunu düşünse de, aslında onlara kimin erişebileceği doğa tarafından çoktan hesaplanmıştı.
Bu yüzden şövalye, Cale gibi birinin iki kadim güce sahip olabileceğine inanamadı.
‘Neden bu kadar küçük bir güç plakası olan biri?’
Tahtanın gücü ve yenilenme.
Bunlar miğferli şövalyenin Cale’in kalkanına çarparken fark ettiği güçlerdi.
Choi Han, en ilginç bulduğu ikinci kişiydi.
Bu, güç plakası neredeyse kendisininki kadar büyük olan biriydi. Doğanın Choi Han’a herhangi bir antik güç vermemesini garip bulmuştu.
Choi Han, başka bir şey düşünüyormuş gibi görünen şövalyeye doğru hücum etti. Kılıçlarının ikisi bir kez daha çarpıştı.
Baaaaam!
Çarpışmadan kaynaklanan titreşimler çevredeki iskeletleri yok etti ve havayı salladı.
İki adam birbirine bakarken yarı saydam kılıç ve siyah aura birbirlerini itiyorlardı. Choi Han, miğrefin arkasındaki kahverengi gözleri görebiliyordu. Miğferli şövalye gülümsemeye başladı.
‘Tehlike.’
Choi Han geri adım atmaya çalıştı.
Böyle bir duygu hissetmeyeli uzun zaman olmuştu.
Bu ona kadim Ejderha Eruhaben’i hatırlatan bir şeydi. Miğferli şövalyenin gözleri Choi Han’ın gözlerinin derinliklerine baktı. Şövalye daha sonra Choi Han’a fısıldadı.
“…Sen de uzun yıllardır yaşıyorsun demek.”
Bu sözler Choi Han’ın irkilmesine neden oldu.
‘Sen de?’
Bu hafif tereddüt şövalyenin gülümsemeye başlamasına neden oldu.
Kolu hareket etmeye başladı.
“Uh!”
Choi Han’ı boynundan yakalamıştı. Ancak, bu sadece başlangıçtı. Mary’nin canavarları, Choi Han’a yardım etmek için miğferli şövalyenin bindiği Wyvern’i çabucak ısırdı.
Ancak şövalye kılıcını Choi Han’ın omzuna sapladı.
Yaraya dolu gibi indi, bir fırtına gibi saldırdı ve bir yanardağ gibi yaktı.
Miğferli şövalye Choi Han’ı boğmaya devam ederken gülümsemeye başladı. Şövalye onu boğmaya devam ederken Choi Han zavallı görünüyordu.
“Bu komikti. Uzun zaman sonra ilk kez ortaya çıkmaya değerdi. Seni tekrar göreceğime eminim.”
Şövalye, Choi Han’ın çatık yüzüne bakarken kıkırdadı. Yüzü öfke ve acıyla doluydu. Şövalye Choi Han’a bakmaya devam ederken onu yavaşça bıraktı.
Ancak o anda Choi Han’ın yüzündeki duygunun kaybolduğunu gördü.
Bıçaklanmış omzunun altındaki el miğferli şövalyenin elini tuttu. Choi Han’ın diğer eli daha sonra omzuna saplanan kılıcı kavradı.
Her şey bir anda oldu.
Sııııızzzzzzz-
Choi Han’ın avucu lavlara dokunuyormuş gibi yanmaya başladı.
Choi Han, miğferli şövalyeyi bir an için duygusuz bir ifadeyle izledi.
Bu Choi Han’ın gerçek yüzüydü.
Bilerek irkilen Choi Han, gerçek ifadesini şimdi gösteriyordu.
Gerçek yüzü ifadesizdi. Yüzü o kadar uzun süre yaşadıktan sonra kaskatı kesilmişti ki hiçbir duygu göstermiyordu.
Choi Han’ın ayağı wyvernin boynuna tekme attı.
Daha sonra miğferli şövalye her iki elinde kılıçla aşağı atladı.
İskeletler hızla uzaklaşmadan önce tereddüt ettiler. Artık şövalyeye sahip olmayan wyvern, hemen bir yıldırımla vuruldu.
Hooooaaaaaa-! Boom!
Son wyvern yere düştü.
Ejderha son wyvernı öldürmüştü. Daha sonra kendi yarattığı gümüş kalkanın dışına yöneldi. Ejderha havada kalan tek kişiydi.
Choi Han şu anda miğferli şövalyeyle birlikte düşüyordu.
“Sen deli misin?”
Miğferli şövalye Choi Han’ı tekmeledi ve uzaklaşmaya çalıştı. Daha sonra kadim güçlerinden daha fazlasını ortaya çıkardı.
Ancak Choi Han’ın siyah aurayla kaplı elinin antik güç kılıcını bırakmaya hiç niyeti yoktu.
Miğferli şövalye düşüş konusunda endişelenmiyordu. Sorun bu değildi.
Ancak endişelendiği bir şey vardı.
Ölü mana.
Doğanın antitezi, büyük bir küre oluşturmak için bir araya geliyordu.
Merkezde küçük bir canavar iskeleti vardı.
Miğferli şövalye, kendisinden daha zayıf olan ama yine de bir araya gelmeye devam eden güce kaşlarını çattı.
Arkasında hissetti.
Sırtını hedefleyen küçük bir ok hissetti.
Kara büyücü gücünü topluyordu.
Küçük canavarı çevreleyen ölü mana bir kılıç gibi keskinleşiyordu.
Ölü manayı destekleyen bir güç de vardı. Onun dolu, fırtına ve yanardağ antik güçlerini taklit eden sahte büyüydü.
Genç Ejderha güçlerini ölü manayı desteklemek için gönderirken görünmez kaldı. Küçük bir kılıç gibi toplanan ölü mana bir ok ucuna dönüşmüş, Raon’un güçleri ise onu büyük bir oka dönüştürmüştü.
Miğferli şövalye, Choi Han’ın kendisini tutan ellerinde damarları görebiliyordu. Choi Han’ın gözlerinde asla bırakmama iradesini gördü.
‘Gerçekten böyle devam ederse yaralanacağım.’
Şövalye kaşlarını çatarken bağırmaya başladı.
“Sen deli misin? Bununla vurulursam ölmem. Sadece sen öleceksin!”
Ok tam olarak miğferli şövalyenin sırtını hedefliyordu. Yavaş yavaş tam bir oka dönüşüyordu. O ok, hem miğferli şövalyeyi hem de Choi Han’ı kolayca delebilecekmiş gibi görünüyordu.
Oklara bakan Choi Han, miğferli şövalyeye baktı.
“Uzun zamandan beri deliydim.”
Zaten çıldırmıştı.
Çok uzun zaman önceden beri.
Karanlıklar Ormanının içinde çılgına dönmüştü. Onlarca yıl tek başına yaşadıktan sonra nasıl delirmezdin ki?
Choi Han, bu şövalyenin bu kadar rahat tavrını beğenmedi. Öfkesini biraz olsun bastırmak için bu şövalyenin incindiğini görmesi gerekiyordu.
Duygusuz yüzünde yavaş yavaş bir gülümseme oluştu.
Mary onun niyetini anladığı için minnettar olmuştu.
İnsanlar kesinlikle birlikte daha güçlüydü.
Raon o anda Choi Han’ın zihninde konuşmaya başladı.
– Kesinlikle ölmeyeceksin. Aptal Choi Han.
Ok daha sonra ileri uçtu.
“…nın oğlu…!”
Henituse bölgesinin dışında miğferli şövalyenin bağırışıyla birlikte bir başka yüksek ses duyuldu.
Baaaaaam!
Cale, bir kez daha kör edici bir patlama olduğunu gördükten sonra bir kez daha homurdandı.
“Sizi akıl almaz aptallar.”
Kalbin Gücü.
Kadim güç, vücudundaki tüm kandan kurtulmaya çalışıyordu.
Cale yavaşça ayağa kalkmaya başladı. Henüz düşmemişti.
h3><< Previous Chapter | Index | Next Chapter >>Bookmark (0)