Antonio Gyerre etrafına bakındı.
Uzaktan oraya hızla yaklaşan bölgenin askerlerini görebiliyordu. Alışveriş bölgesinde de köprünün karşısında duran vatandaşlar vardı.
En önemlisi gecekondularda evlerinde saklanan ama kulakları açık olan insanlar vardı.
“Genç efendi-nim!”
Muhafız Kaptanı ve bölge yöneticisi Antonio’ya yaklaştı. Cale, Antonio’ya bir kâğıt verdi. Üzerinde işaretlenmiş toplam 10 ev vardı.
“Bunlar insan tacirlerinin insanları hapsettiği evler.”
“…Çok teşekkür ederim genç efendi Cale.”
Antonio, Cale’in ona net bir şekilde baktığını gördükten sonra emin oldu.
Bu kişi hiç de sarhoş değildi. Açık bir zihinle bu yaptıklarına devam etmişti.
Cale ona başka bir belge verdi.
“…Bu arma-”
Antonio belgenin üstündeki armayı gördü.
Gyerre hanesinin çalışanlarından biri olan Baron Chryshi’nin armasıydı. Antonio’nun ifadesi ciddileşti. Daha sonra bir kişinin Yüzbaşı Yardımcısı Hilsman tarafından sürüklendiğini fark etti.
“Bu Chryshi hanesinin uşağı.”
“…Genç efendi Cale.”
Antonio, neredeyse inleyerek Cale’e seslendi. Aklından korkunç bir düşünce geçiyordu. Bu düşüncenin gerçek olması için iyi bir şans vardı.
“Genç efendi Antonio.”
Cale, Antonio’ya yaklaştı. Sert bir ifadeyle kendisine bakan Antonio’ya baktı ve konuşmaya başladı.
“Lafı dolandırmak gibi bir yeteneğim yok.”
Antonio ağzının kuruduğunu hissetti. Masum görünen asil, içeceğini söyleyen aptal görünen asil, o kişi artık karşısında değildi.
Önündeki bu kişi, veliaht prensin yakın sırdaşı olarak bilinen Cale Henituse idi.
“Bunu bilerek sessizce halletmedim.”
Cale, bunu Antonio’ya ve Gyerre malikânesine çok net bir şekilde ifade etti.
Bunu bilerek açık açık yapmıştı. Altında da gizli bir anlam vardı.
Cale bu bilgiyi Gyerre’lere önceden vermiş olsaydı, onlar her şeyi gizlice hallederlerdi.
Gyerre malikânesi için bu tercih edilebilirdi.
Gyerre Kalesinin bulunduğu Gyerre bölgesinin merkezinde bu tür vahşetlerin yaşandığı gerçeğini gizleyebilirlerdi.
Ancak bu meseleyi sessizce halletmek artık mümkün değildi.
‘Neden?’
Antonio, Cale’in eylemlerini sorguladı. Cale, bu olayı bir sır olarak saklayacağı gerçeğini koz olarak kullansaydı, onların da Cale’in koşullarını kabul etmekten başka seçeneği kalmayacaktı.
Antonio, Cale’in bu soruyu yanıtlayacakmış gibi ağzının açılmaya başladığını görebiliyordu.
Cale bunu bilerek yapmıştı.
Bunun bir nedeni vardı.
“Güneybatı bölgesine ihtiyacım var.”
Veliaht prens.
Antonio aniden o kişiyi düşündü. Ancak Cale başka bir şey açıklamadı.
“Eminim şu an meşgul olacaksınız, o yüzden sonra konuşalım.”
Cale, Antonio’nun yanından geçti ve yavaş yavaş kaleye döndü.
Antonio, iç çekip arkasını dönmeden önce uzaklaşan Cale’i gözlemledi.
“Şövalyelerden bazıları şu anda benimle Chryshi malikânesine gelecekler!”
Antonio’nun önce bu ani fırtınayla ilgilenmesi gerekiyordu.
Cale, yanında gizlice beliren Ron’a sordu.
“Beni takip etmiyorlar, değil mi?”
“Evet, genç efendi-nim. Genç efendi Antonio önce bu olayı çözmeye odaklanmış görünüyor.”
Otoriter ve bir insanın niteliklerine çok önem veriyor, ancak en azından temeli sağlam.
Cale, insanların onu görmesi için yavaşça kaleye geri dönmeden önce Antonio’nun karakteri hakkında bir yargıda bulundu.
‘Daha fazla insanın bu konuda konuşması için bunu yapmam gerekiyor.’
Cale, güneybatı bölgesinin etkisinin bu olaydan sonra biraz daha azalacağını umuyordu.
İlkbaharda kuzey karmaşa içinde olacaktı, bu yüzden en azından güneyin sessiz olması gerekmez miydi?
Güneydoğu, Komutan Toonka tarafından yönetilen Whipper Krallığı ile sınır komşusu oldukları için meşgul olurdu. Muhtemelen gergindiler çünkü Toonka’nın tekrar çılgınca bir şey yapıp yapamayacağı konusunda endişeliydiler.
‘…Toonka’nın bugünlerde sessiz olması da tuhaf.’
Toonka, İmparatorlukla yapılan savaştan sonra sessizliğe bürünmüştü.
Cale şimdilik bu konuda endişelenmemeye karar verdi.
“Açım.”
Aç olduğu içindi.
Kalbin Gücünü kullanıldıktan sonra acıkmıştı. Cale biraz daha hızlı yürümeye başladı.
“Genç efendi-nim, lütfen bu akşam doyurucu bir akşam yemeği yemeyi unutmayın.”
“Evet öyle yapacağım. Beacrox’un burada olmaması çok kötü.”
Ron’a aklına ne geldiyse cevap veren Cale, Ron’un sonraki sözlerini duyduktan sonra Ron’a baktı.
“Genç efendi-nim, sizinle gurur duyuyorum.”
Cale’in ifadesi tuhaflaştı.
Yüzünde her zaman iyi huylu bir gülümseme olan Ron’la tam bir tezat oluşturuyordu.
Cale, uşağın boynunu sıkarken Ron’un nasıl mutlu göründüğünü unutmamıştı. Bir süredir gördüğü en enerjik halinde gibi görünüyordu. Hatta birileri onun yeniden gençleştiğini bile düşünebilirdi.
‘Ne korkunç bir yaşlı adam.’
Cale yavaş yavaş Ron’dan yarım adım uzaklaştı ve kaleye doğru daha da hızlı yürümeye başladı. Ron kendi kendine mırıldanmadan önce Cale’in ondan uzaklaşmasını izledi.
“Asla değişmiyor.”
Artık yetişkin bir köpek yavrusu olan genç efendi, hayır, bir kaplan olan genç efendi hala yüz ifadelerini nasıl kontrol edeceğini bilmiyordu.
“Meeeeeov.”
“Miyav.”
Ron, kendisine gizlice yaklaşan iki yavru kediyi kollarına aldı ve Cale’in arkasından onu takip etti.
* * *
Antonio Gyerre gecenin bir yarısı koridorda yürürken pencereden dışarı baktı.
Gyerre Kalesi. Kalenin içinde meşalelerle dolaşan birçok insan vardı. Aceleyle hareket eden bu insanları izledi ve büyükannesi Düşes Sonata’yı düşündü.
‘Cale Henituse. Onun ve arkasındaki veliaht prensin ne istediğini öğren.’
Uzun zamandır ilk kez büyükannesinin yüzündeki öfkeyi görmüştü.
Bu öfke kendine yönelikti.
Chryshi Hanesi.
Cale’in muhafız şövalyesinin getirdiği belgeler ve baronun mülküne baskın yaparak elde ettikleri bilgiler Düşesin başını ağrıtmıştı.
‘Çılgın piç.’
Bir soylu köle ticaretine katıldı.
Henüz ayrıntılı bilgiye sahip olmamasına rağmen, tek başına bu bile Gyerre ailesini utandırmaya yetiyordu. Üstelik bütün bunlara vatandaşlar da şahit olmuştu.
Veliaht prensten gelecek bir ceza, vatandaşlarla olan güven kaybı ve diğer soylular tarafından yargılanmaları kaçınılmazdı.
Bütün bunlar Antonio’nun da başını ağrıtıyordu.
Ancak yine de bu gece Cale Henituse ile görüşmesi gerekiyordu. Şu anda tırmanması gereken dağ buydu.
Tabii ki tırmanması gereken asıl dağ veliahttı, çünkü Cale Henituse veliaht için çalışıyordu.
Prens Alberu, bir sonraki kral olmaya hazırlanan prensti. Bu olayı öylece bırakmasına imkân yoktu.
‘Ve Cale Henituse da bir asil. Bunu kendi çıkarları için bize şantaj yapmakta kullanmaya çalışacak.’
Antonio, soylu unvanı altında saklanan birçok açgözlü insan görmüştü. Karşılaştığı herkes aynı şekilde olmuştu.
Bu yüzden asil olmak için her zaman elinden gelenin en iyisini yapmıştı. Kimseye kendisine karşı kullanacak bir şey bulması için bir şans vermek istemiyordu. İnsanları kendi niteliklerine göre sıralamasının nedeni de buydu. Bu onlarla anlaşmayı kolaylaştırdı.
“Mm.”
Antonio, misafir kabul odasının dışında bir ses çıkardı. Bu, Cale Henituse’nin muhafız şövalyesinin onu selamlamak için eğilmesine neden oldu.
Antonio kapıyı işaret etti ve Hilsman dikkatlice kapıyı çaldı.
“Genç efendi-nim, genç efendi Antonio geldi.”
“Lütfen ona içeri gelmesini söyle.”
Antonio, muhafız şövalyesini durdurdu ve Cale’in sesini duyduktan sonra topuzu kendi çevirdi.
“Ben hallederim.”
Kapıyı Antonio açtı.
Kendi misafir kabul odasına girerken ilk kez gergin hissediyordu.
‘Zayıflığının bir başkası tarafından kavranması böyle mi hissettiriyor?’
‘Benden ne talep edeceğini merak ediyorum.’
Cale Henituse ondan ne talep ederdi?
Antonio’nun merak ettiği şey buydu.
Ama Cale’in en çok isteyeceği şeyin veliaht prensi destekleyecek güç olduğunu düşündü. Bu yüzden kapıdan içeri girerken gergin görünmüyordu.
Gıccccccccrrr-
Kapıyı açar açmaz Cale Henituse’un pencereden dışarı baktığını fark etti.
Gyerre ailesinin varisi Antonio, birinin sırtını görmeyeli uzun zaman olmuş gibi hissetti. Hayal kırıklığı ve sıkıntı zihnini doldurdu.
“Genç efendi Antonio.”
Cale ona seslendi ve o anda yavaşça döndü.
Sonra rahat bir tonda sordu.
“İnsanlar iyi mi?”
İçeri girmekte olan Antonio aniden hareket etmeyi bıraktı. Antonio sorusunu anlamamış gibi göründükten sonra bir kez daha soran Cale’e baktı.
“Kaçırılanların durumu iyi mi?”
“…Böyle bir soru soracağınızı düşünmemiştim.”
“Affedersiniz?”
Cale, kafası karışmış bir şekilde kendi kendine mırıldanan Antonio’ya baktı. Bu, Antonio’nun kapıyı kapatmadan önce iç çekmesine neden oldu.
“Hepsini kurtarmayı başardık.”
“Bunu duyduğuma sevindim.”
Antonio, sözlerini duyduktan sonra kararlı ifadesine dönmeden önce Cale’in gülümsediğini görebiliyordu. Bu, Antonio’nun tuhaf hissetmesine neden oldu.
Vatandaşların nasıl olduğunu sormak Gyerre hane halkının diz çökmesini sağlamak için başka bir stratejik hamle miydi?
Yoksa Cale gerçekten endişeli miydi?
‘Sanırım konuşmamıza dayanarak öğreneceğim.’
Her şey, Cale Henituse’un ondan istediklerine dayanarak ortaya çıkacaktı.
Antonio’nun şu anda yapacak çok işi vardı ama sakin tavrını kaybetmedi. Bir kanepeye oturdu ve Cale için karşı tarafı işaret etti.
Ancak Cale oturmadı.
“Eminim bölge için çalışmakla meşgulsünüz, bu yüzden kısa tutacağım.”
Cale sebepsiz yere bu konuşmayı uzatmak istemedi.
“Lafı dolandırma konusunda yetenekli olmadığımdan daha önce bahsetmiştim, bu yüzden doğrudan konuya gireceğim.”
“Söyleyeceklerinizi duymayı dört gözle bekliyorum.”
‘Ne isteyecek?’
Antonio kanepeye yaslanmış ve rahatlamış görünüyordu ama Cale’e bakarken sırtı kaskatıydı.
Cale göğüs cebinden bir belge çıkardı ve masanın üzerine koydu.
Çat!
Kalın bir kâğıt yığınıydı.
‘Bunlar onun koşulları mı?’
Antonio’nun kafasında bu düşünce varken Cale konuşmaya başladı.
“Bu, Chryshi ailesinin geçmişte bir çocuğu kaçırmak için bir suikastçı loncasını nasıl tuttuğunu detaylandıran bir belge.”
Antonio’nun yüzü sertleşti.
Sadece Köle ticareti değildi.
Daha fazlası da vardı.
Cale Henituse’nin elinde iki kart vardı ve Antonio ikincisini yeni öğrenmişti.
Cale’in ona gülümsediğini görebiliyordu.
“Daha öncesinde bu bilgiyi vatandaşların önünde paylaşmadım. Bunu sadece ben biliyorum.”
Antonio gözlerini elleriyle ovuşturdu. Bu tek gün ona oldukça fazla yorgunluk getirmişti.
“…Ben de lafı dolandırmak konusunda yetenekli değilim. Benim de buna vaktim yok.”
Cale’den konuya girmesini istedi.
“İstediğiniz nedir?”
Çat!
Ancak, yanıt yerine masaya başka bir kâğıt destesi atıldı. Antonio kâğıt yığınına baktı.
“Bu, Chryshi hanesinin köleleri sattığı tüccar loncası hakkında bilgi.”
‘Mm.’
Antonio iniltisini bastırdı.
Cale’in adil davranışlarıyla ünlü olduğunu düşünmüştü ama Cale beklediğinden daha titizdi. Cale, olay daha bugün meydana geldiği için Dük malikânesinin sahip olmadığı bilgilere sahipti. Antonio’nun Cale tarafından sürüklenmekten başka seçeneği yoktu.
Antonio, Cale’in sonraki sözlerini duyduktan sonra neredeyse bayılacaktı.
“İmparatorluktan bir tüccar loncası.”
Antonio gözlerini kapadı.
‘…O lanet olası piç kurusu!’
Baron Chryshi’ye küfretmekten kendini alamadı.
Sadece yurttaşlarını köle yapmakla kalmamış, onları İmparatorluktan bir tüccar loncasına da satmıştı. Bir kişinin krallığın bir bölgesinden diğerine taşınması bile zordu, ancak onları yabancı bir ülkeye kaçırmıştı.
Bunun haberi dışarı çıkarsa bu Gyerre hanesi için kötü olurdu.
Antonio, bu bilgiyi Cale önce ona getirdiği için minnettardı. Ancak aynı zamanda boğulduğunu da hissetti.
Zayıflığı iyice kavranmıştı.
‘Antonio, bu sözde soylular kendi açgözlülükleri için birbirlerini bıçaklamaya her zaman hazırlardır. Bu yüzden kılıcı nasıl kullanacağını da bilmen gerekiyor.’
Büyükannesinin sözlerini hatırladı.
Şu anda boynunda bir kılıç vardı.
Zor durumdaydı.
“Genç efendi Antonio.”
Antonio gözlerini açtı.
Cale Henituse’ye dönüp baktı.
“Lütfen güneybatı bölgesinin kapısını koruyun.”
‘Ne?’
Cale’in ağzından beklenmedik bir hikâye çıkıyordu. Cale’in bakışlarından kaçamadı.
“Lütfen, İmparatorluktan bir tüccar loncasının bir daha böyle korkunç işler yapmak için Roan Krallığımıza gelmeye cesaret edememesini sağlayın.”
Cale’in Gyerre ailesinden tek istediği buydu.
“O lanet farelerden birinin bile içeri girmesine izin vermeyin.”
Cale, savaş kuzeyde sürerken İmparatorluğun Roan Krallığına saldırmaması için Antonio’nun bunu yapmasını istedi.
“Kapının koruyucusu olarak lütfen Gyerre hane halkının güneybatı kapısını güvende tutmasını sağlayın.”
Antonio, Cale’in sert bakışlarına bakarken ellerinin uyuşmaya başladığını hissedebiliyordu.
“Sizden istediğim bu.”
Cale’in isteği, Gyerre hane halkının işlerini gerektiği gibi yapmasıydı.
Antonio yutkunmaktan kendini alamadı.
Cale’in ondan yapmasını istediği tek şey, bir soylu olarak işini düzgün bir şekilde yapmasıydı.
Ancak Antonio, bu sözlerin çok ağır olduğunu hissetti.
Daha önce hiç bu kadar bariz bir şeyi içtenlikle isteyen bir soylu görmemişti.
Alkol. Çöp. Açgözlülük.
Aklından bir anda birçok kelime geçti. Cale hakkında yanlış izlenime sahip olduğunu fark etti.
Bu kişi farklıydı. Güç istemiyordu, açgözlülüğü de yoktu.
Soylu gibi davranan sahte biri değildi.
“…Genç efendi Cale-”
“Ve.”
Ancak Cale’in konuşması bitmedi.
“Krallık istediği zaman.”
Veliaht prensin istediği başka bir şey daha vardı.
“Lütfen kapıları açın.”
İmparatorluk, dört krallığın ve tek canavar kabilesinin ittifakını görünce yerinde durmayacaktı.
“İşte istediğimiz bu.”
Cale daha sonra konuşmayı kesti.
Soylu.
Antonio, Cale’e baktı ve bu kişinin ‘gerçek bir soylu’ olduğunu düşündü. Kendisi de gerçek bir soylu olmak isteyen Antonio, yumruklarını sıktı.