Ancak Süper Kayanın sesi tarlaya iner inmez kayboldu.
“Burası bir tarla değil mi?”
“Burası doğru yer.”
Cale, malikânedeki en sessiz noktaya yaklaşırken görünmez Hong’un sorusuna yanıt verdi.
– Sihirli cihazlar yok!
Bunu biliyordu çünkü Raon onu önceden bilgilendirmişti.
Sekka’nın Koruyucu Şövalyesi.
Cale doğal olarak ev hakkında toplayabildiği tüm bilgileri toplamıştı. Bu yüzden bu noktayı biliyordu.
Bunun hakkında bir şey öğrendiği ‘tarla’ olduğunu hemen söyleyebilirdi.
Sekka hanesinin ilk Dükü ve aynı zamanda ilk Koruyucu Şövalyesi olan kişi. O kişi bir ön bahçe, bir arka bahçe ve köşede küçük bir alan yaratmıştı.
Yaşlanınca bu alanı bizzat korudu. Her türlü sebzeyi yetiştirdi, onları gübreledi, suladı ve onları sağlıklı tutmak için böcekleri kovdu.
Küçük tarlaya bakma şekli o kadar basit ve mütevazı görünüyordu ki, adamın bu tavrını tanımlamanın başka bir yolu haline geldi.
Bu yüzden aile, adamın ölümünden sonra bile bu alanı kullandı.
Ancak, bu alanı kişisel olarak kullananların sayısı yıllar geçtikçe azaldı ve sonunda, artık tarihin bir parçası olarak kaldı, temiz görünmeye devam etmişti, ancak başka bir şey için kullanılmadı.
Ama bu gereksiz sahayı tarih uğruna ortalıkta tuttukları ve bu kadar uzun süre devam ettirdikleri gerçeği yine de takdire şayan bir hareketti.
“Burası iyi durumdaymış.”
Cale’in tarlada yürümesinin ve iyi durumu hakkında yorumda bulunmasının nedeni buydu.
– İnsan, kazıyor muyuz?
Raon’un sorusunu görmezden geldi.
Fuuuuuuuuuuuu-
Bunun yerine Rüzgârın Sesine odaklandı.
Cale etrafına bakındı. Arka bahçeyi ve malikânenin kaotik meydanın aksine parlak bir şekilde aydınlatılmış ama sakin binalarını görebiliyordu. Tabii içeridekiler muhtemelen uyuyamamıştı.
Sonunda tarlanın yanında küçük bir kulübe gördü.
Küçük ve eski bir kulübeydi.
“…Burası olmalı.”
Cale gülümsemeye başladı.
Hızlıca kulübeye yöneldi. Kulübe o kadar küçüktü ki Cale’in girmek için çömelmesi gerekti.
Choi Han, nöbet tutmak için tarlada durmadan önce Cale’in kulübeye bakmasını izledi.
Choi Han, ayakkabısına bir şeyin dokunduğunu hissettikten sonra aşağı baktı. Orada hiçbir şey yoktu.
“Meeeeeow.”
Daha sonra On’un miyavlamasını duydu. Sis, alanın etrafını kaplayacak şekilde yavaş yavaş görünmeye başladı.
Choi Han elini bu görünmez ve güvenilir müttefike doğru uzattı ve On’u koluyla yukarı kaldırıp omzuna oturttu.
Cale, kulübenin önünde durup çömelirken karanlık ve sisli çevreyi umursamadı. Paslı bir kapı gördü.
Tüm gücüyle kapıyı çekmeye çalıştı.
“Mm.”
Hiç hareket etmedi.
Hareket edemeyecek kadar paslanmış gibiydi.
“Off.”
“Meeeeeow.”
Raon’un iç çekişini ve buna Hong’un inanamayarak miyavladığını duydu. Cale bunu görmezden geldi ve kapıyı bıraktı.
“Raon.”
– Anladım, zayıf insanımız. Bu konuda sihir kullanmama bile gerek yok. Ön patim yeter.
Cale, Raon’un yorumunu düşünmeden edemedi.
‘Kısa patilerinle mi kapıları açabiliyorsun?’
Görünüşe göre, gerçekten yapabilirdi.
Kolayca açılması haricinde, kapının üzerinde Raon’un pençeleri şeklinde iki izi vardı. Hayır, kırılmıştı. Cale zar zor sarkan menteşesine tutunan kapıya baktı ve konuşmaya başladı.
“Bu izleri silelim.”
– Tamam.
Raon kapıyı tuttu ve birkaç kez daha tekmeledi. Sonunda, izler gitti ve yerini büyük bir delik aldı. İnsanlar bunun bir Ejderhanın pençesi olmasını asla beklemezdi. Daha çok kapıyı kırmak için bir mana küresi kullanılmış gibi görünüyordu.
“Zehirle eritebilirdim.”
Cale, Hong’un üzgün sesini duymazdan geldi.
Daha sonra kulübeye girerken iki çocuğu geride bıraktı. Burada dik duramıyordu bile.
“Raon, ışık.”
Kulübeyi aydınlatmak için küçük bir ışık küresi belirdi. Cale’in ifadesi tuhaflaştı.
“…Tarım aletleri mi?”
Sadece tarım aletlerini görebiliyordu.
Oldukça yeni görünen bir kürek, birkaç yaşında gibi görünen bir çapa ve eski bir kazma vardı. Daha pek çok çeşitli araçlar da vardı.
Cale çapayı aldı. Sihirli çantasında da bir çapa vardı.
Bu eski çapanın ilahi eşya olmasını dilese de maalesef rüzgâr köşeyi işaret etti.
Cale, çeşitli eşyalarla dolu olan köşeye baktı.
“Haaaa.”
Eşyaları toplamak için çömelmeden önce içini çekti. Eşyaları bir kenara koyarken sıkıcı görünse de Cale işine odaklanmıştı.
Yine de kaşlarını çattı ve konuşmaya başladı.
“Ödeme zamanı.”
“Meeeeeooow.”
Hong yardıma geldi.
“İnsan, hadi onları rüzgârla uçuralım! Ahh, bunu yaparsak kulübe de uçup gider mi acaba?”
Şu anda kulübenin içinde oldukları için Raon yüksek sesle konuşuyordu.
“Evet, öyle olur.”
“Anlıyorum! Ama burada bir tuhaflık var!”
‘Tuhaflık mı?’
Cale, Raon’a bakarken yana doğru bir bakır levha fırlattı.
Raon, ilahi eşyaları geçen sefer sahip olduğu duygulara dayanarak fark etmişti.
“Garip olan ne?”
Raon, Cale’in sorusunu mutlu bir şekilde yanıtladı.
“Öfke! Yıkım!”
‘…Ne?’
“Kin!”
‘…Kin?’
“Bunlar hissedebildiğim şeyler!”
Cale’in elindeki küçük bir maşa yere düştü. O anda Rüzgârın Sesinin aradığı nesneyi bulmuştu. Raon’un sesi de devam etti.
“Evet! Eşya o! Ondan gelen kış kadar soğuk bir kin hissediyorum! Karın intikamı gibi geliyor! Ah, bu iyi bir isim! Karın İntikamı!”
Bu beni deli ediyor.
Cale, Raon’un “Karın İntikamı” dediği nesneye baktı.
Bir sulama kabıydı.
Sıradan, mavi bir sulama kabına benziyordu.
Sadece yaşı nedeniyle modası geçmiş bir tasarımı vardı.
Cale yüzünü iki eliyle kapattı.
Bu, ‘Tanrının Gözyaşları’ gibi görünmüyordu.
‘Öfke ve kin mi? Kulağa Tanrının Gözyaşlarından çok ‘Tanrının Öfkesi’ gibi geliyor.’
‘…Oh?’
Cale ellerini yüzünden indirdi.
Tüm efsanenin doğru olması için hiçbir sebep yoktu.
‘Belki de?’
Cale, gitmeden önce yuvarlak gözlerini birkaç kez kırpan Raon’a baktı. Cale’in ne düşündüğünü anlamış gibiydi.
“İnsan, bizim için tehlikeli olduğunu düşünmüyorum! Bize kızmıyor!”
Cale, Raon’un yorumunu duyduktan sonra sulama kabını hemen eline aldı.
Sonra iyice inceledi. Dışında, altta ve üstte hiçbir şey yoktu. Hiçbir şey. Herhangi bir yazı görmedi.
‘…Hatalı mıydım?’
Cale, Ölüm Tanrısının kitabını hatırladı. Bu sulama kovasında da bir şeyler yazılı olmasını bekliyordu. Elbette, Cale’in hiçbir şey göremediği Güneş Tanrısının ilahi eşyası gibi ilahi eşyalar vardı.
Cale, hayal kırıklığıyla sulama kabının kapağını açtı. İçinde de hiçbir şey yoktu.
‘Burada gerçekten de hiçbir şey yok mu?’
Kapağı kapatmadan önce içini çekti.
“Ah.”
Sonra tekrar açtı ve kapağı çevirdi.
“Ha, ha-”
Cale gülmeye başladı.
Kapağın altında çok silik bir satır metin vardı. Adeta dantel desenli bir dekorasyona benziyordu.
Cale kelimeleri işaret etti ve Raon’a bir soru sordu.
“Büyü ile büyütebilir misin?”
“Elbette yapabilirim! Ben harika ve güçlüyüm!”
Raon kapaktaki kelimelere baktı ve konuşmaya başladı.
“Onlar kelimeler!”
“Oku bakalım.”
Cale, yavaşça okumaya başlayan Raon’a hemen emretti.
“Aynı şey defalarca tekrarlanıyor! En az yüz kez burada görünüyor!”
Cale, bir desen şeklinde gizlenmiş küçük metnin içeriğini merak ediyordu.
Raon’un sesi küçük kulübenin içinde yankılandı.
“Hayat hiçbir şey olmadan biter. Bir baraj inşa etseniz bile su sonunda taşacaktır. Donmuş toprak için bir nehir yaratmıştım, ama hepiniz onun akmasını engellediniz.”
Cale, en başından beri yanlış bir şeyler olduğunu anlamıştı.
“Tanrının Gözyaşları” efsanesindeki göl aslında bir göl değildi.
Bir nehirdi.
Raon okumaya devam etti.
“Açgözlülüğünüzü doldurmak için değerli çocuğumu kovalayan hepinizin tek bir sonu var.”
‘Değerli çocuk mu? Efsane, tanrının arkasında bir Koruyucu Şövalye bıraktığını mı söyledi?’
Son açıklama Raon’un ağzından çıktı.
“Tıpkı nehrin önünde sonunda akacak olması gibi her şey normale dönecek.”
Raon okumayı bitirdi ve Cale’e baktı.
“Raon, ne tür harfler görüyorsun?”
“Bu bir runik dil!”
“Öyle mi?”
Raon, Ölüm Tanrısının kitabında gördüklerine benzer runik dili okumuştu. Üzerinde runik bir dil olmasına rağmen sihirli bir eşya olmaması, bu sulama kabında gerçeğin yazılı olduğu ihtimalini yükseltiyordu.
Tabii ki, bu tanrının bakış açısından görünen gerçekti.
Cale, bilgileri birer birer düşündü.
Tanrı başlangıçta donmuş kuzey için bir nehir yarattı. Ancak geçmişte bu topraklarda yaşayan insanlar, suyu kendilerine çekmek için nehri göle çevirmişler.
Bu, tanrıyı öfkelendirdi ve bu ilahi öğeyi geride bıraktı.
Ayrıca, insanlar gölü yapmadan önce tanrının değerli çocuğunu kovaladılar.
Bu ifadeler doğruysa, bu, mevcut efsanenin birçok bilgiyi değiştirdiği anlamına geliyordu.
‘Koruyucu Şövalye tanrının seçtiği biri değil.’
Paerun Krallığı vatandaşlarının ve hatta Clopeh’in kendisinin tanrı tarafından seçildiğine inandığı Koruyucu Şövalye tamamen farklı bir tarihe sahipti.
‘O değerli çocuk Yıkım Ateşinin rakibi mi?’
Süper Kayanın söylediklerini hatırladı.
‘Ateşin ebedi rakibinin izlerini yok etmeye mi çalışıyorsun?’
Sanki bir sürü karmaşık şey bir araya toplanmış gibi hissediyordu.
Ama Cale çok geçmeden bunu düşünmeyi bıraktı.
Şu anda her şeyi anlamak için hiçbir sebep yoktu. Bunu yapmanın ne yeri ne de zamanıydı.
Cale, sulama kabına baktı.
“Raon, şimdilik bunu alalım.”
“Tamam! Bu bize zarar vermez!”
Raon hemen sulama kabını kendi uzaysal boyutuna koydu. Cale daha sonra sürünerek kulübeden dışarı çıktı ve bölgeyi sadece kalın bir sisin çevrelediğini gördü.
Cale başını kaldırdı ve Choi Han’ın ona doğru yürüdüğünü gördü. Bir soru sordu.
“Zamanı geldi mi?”
“Evet, Cale-nim. Sanırım yakında burada olacaklar.”
Cale, On ve Hong’a bir emir verdi.
“Başlayalım.”
Meeeeeow.
Sahanın etrafındaki sis yayılmaya başladı. Sis tamamen beyazdı. İnsanların yön duygularını kaybetmelerine neden olacak zehirle doluydu. Bu zehirli sis, Cale’i ve içinde bulundukları alanı çevrelemişti. Ancak sis, Cale’e hiç dokunmuyordu. Sadece onu korumak için etrafını sarmıştı.
– İnsan, şimdi Arm’a mı gidiyoruz? Onların eşyalarını mı alacağız?
“Henüz değil.”
Cale, Raon’un sorusuna başını salladı. Choi Han’ın sesini duyduktan sonra cevabını düzeltti.
“Gelmiş görünüyorlar.”
Choi Han ana kapıya doğru baktı. Kapıya yaklaşırken kendini belli eden güçlü bir varlık hissetti.
– Buradalar! Şimdi zamanı geldi mi?
“Evet. Gidip Arm’a merhaba diyelim.”
Choi Han, Cale’in sözleri karşısında irkildi.
Ancak Cale, Raon’dan rahat bir tavırla uçuş büyüsü kullanmasını istedi.
Zehirli sisle çevrili bedeni yavaşça yukarı doğru yüzmeye başladı.
O anda oldu.
Baaaaaam!
Baaaaam!
Sekka malikânesinde yankılanan yüksek sesli çarpma sesleri, tüm alanı gürültülü hale getirdi. Cale çatıya indiğinde neler olduğunu görebiliyordu.
“Hahahah! Ne kadar zayıf!”
Siyah maskeli ve eski püskü gizli örgüt kıyafeti giyen bir adam, az önce yok ettiği wyvern heykelinin kalıntılarına basarken gülüyordu.
Katil Balina Archie o çirkin heykelleri çıplak elleriyle yok etmişti. Archie’ye bu emir, günün erken saatlerinde Cale tarafından verilmişti.
‘Nasıl istersen öyle yap.’
Archie yumruklarını kendisine doğru koşan şövalyelere doğru salladı.
Paaaaaaat!
Koruyuccu Şövalyenin sembolü olan son wyvern de yok edildi. Archie uzun zamandan beri ilk defa canının istediğini gibi davranabiliyordu.
“Vay canına, bu bir wyvern mı yoksa bir sinek mi? Ne kadar da tatlı! Sadece üzerlerine dokunsanız bile kolayca kırılırlar! Ahahah!”
Cale, Archie’nin deli gibi davranmasını izlerken memnuniyetle gülümsedi. Aynı eski püskü kıyafeti giyen Rosalyn ve Paseton, Archie’nin arkasında duruyorlardı.
“Müthiş.”
Cale soğuk esintinin tadını çıkarırken şövalyelere ve onlara doğru gelen erkek Aslana baktı.
Erkek Aslan, Arm’ın üniforması yerine deri zırh giyiyordu. Yüzünü buruşturarak bağırmaya başladı.
“N, nasıl böyle korkunç sahte kıyafetler giymeye cüret ederler! Onlar o piçler olmalı!”
Cale kendini daha da iyi hissetti.
“Gece havası çok ferahlatıcı.”
Hala gece yarısıydı.