Çok karanlık.
Bu cümleyi duyar duymaz Cale’in kafasındaki düşünce buydu.
Çılgın rahibe hızla sayfaları çevirdi. Tüm sayfaları gözden geçirdikten sonra konuşmaya devam etti.
“Hepsi. Her sayfa aynı şeyi söylüyor.”
“…Diğerlerine ve bana sıradan bir kitap gibi geldi.”
Tabii ki, orijinal içerik de kendi başına ‘düzenli’ değildi, ancak bu kadar uğursuz bir aura yaymıyordu.
Neler olduğunu anlamaya çalışan Cale, Raon’un pencereye vurmaya devam ettiğini gördükten sonra içini çekti ve onun için pencereyi açtı. Raon hızla içeri girdi ve yüksek sesle bağırdı.
“Bununla ilgili içimde kötü bir his var!”
Ardından hemen Cale’in yanına oturdu ve Cage’in elindeki kitaba baktı. Cage, Cale’in bakışlarını gördükten sonra tekrar konuşmaya başlamadan önce Raon’un hareketlerini boş bakışlarla izledi.
“Dürüst olmak gerekirse, burada ne yazdığını gerçekten okuyamıyorum. Bir araya gelmiş yabancı karakterler görüyorum ve zihnime bu söz düşüyor.”
Cale, Cage’in söylemeye çalıştığı şeyi bitirdiğini görünce sordu.
“Ölümü öldürmek de ne demek?”
Rahibe başını salladı.
“Emin değilim. Ne karmaşık bir kitap. Yazarın adı ‘İçten Bir Ölüm’ tam bir saçmalık.”
Devam ettikçe Cage’in sözleri sertleşti. Kendini durdurmadan önce küfür etmeye devam etti, sahte bir öksürük çıkardı ve sonra konuşmaya devam etti.
“Ölüm Tanrısı Kilisesinde Ölüm Tanrısının sözlerini içeren bir kitap var. Kitaptaki kelimeleri deşifre ettiler ve onu Ölüm Tanrısının öğretileri olarak kullandılar.”
“Bu kitapta buna benzer bir ifade var mı?”
Cage, konuşmaya devam etmeden önce onun ne söylemek istediğini her zaman anlayan Cale’e gülümsedi.
“Öyle değil. Ancak Ölüm Tanrısının şöyle dediği söyleniyor.”
Çocukken yatmadan önce ezberlemek zorunda kaldığı içeriği hatırladı. Rahipler, ancak hepsini ezberlediğinde uyumasına izin verdiler.
“Ölüm bir son değil.”
Ölüm Tanrısı yaşam hakkında böyle söylemişti.
“Ölümden sonra bize iki seçenek sunulur. Doğru yol ve çarpık yol.”
Shhhhhhh-
Kitabı yeniden siyah bir ışık sardı.
Cale ve rahibe irkildi ama yine de sakince konuşmaya devam etti.
“Çarpık yola girdiğiniz an, o yolun sonunda seçmeniz için size başka bir teklif verilecektir.”
Kitap belirli bir sayfada durmadan önce sayfaları kendi kendine çevirmeye başladı.
Cale, Cage’e sayfada ne yazdığını sormak için ağzını açtı. Ancak çılgın rahibe Cage’in ağzından çıkan kaba sözler ağzını tekrar kapatmasına neden oldu.
“Seni çılgın tanrı.”
Cage konuşmaya başlarken Cale irkildi.
“Ölümü öldürmenin yolunu merak ediyor musunuz? Bu soruyu tekrar soruyor. Merak ediyor musunuz peki?”
Cale karşılık verdi.
“Hiç de bile.”
Gerçekten de hiç merak etmiyordu.
Bunun bir hazine olacağını düşünmüştü ama sonunda korkunç bir eşyaya dönüştü.
“Evet, insan. Böyle tehlikeli bir eşyayı saklamaya gerek yok.”
Raon, kısa ön pençesiyle Cale’in koluna hafifçe vurdu ve Cale’e iyi bir iş çıkardığını söylüyormuş gibi sırıttı. Cale, Raon’un bu hareketi karşısında içini çekti.
Eruhaben’e imparatorluktan dönerken ilahi eşyaları sormuştu. Eruhaben o sırada başını sallamıştı.
‘Tanrıların dilini deşifre etmenin bir yolu yok. Sadece seçilmiş olanlar onları dinleyebilir veya okuyabilir.’
Cale çılgın rahibeye sordu.
“Leydi Cage, siz bunu merak ediyor musunuz?”
“Ben de hiç merak etmiyorum.”
‘Beklenildiği gibi.’
Cale, Cage’in her zamanki gibi olaylar hakkında onunla aynı şekilde düşündüğünü gördükten sonra kitabı işaret etti.
“Onu benim için saklayabilir misin?”
“Elbette. Ölüm Tanrısının ilahi eşyalarının çoğunun kaybolduğunu duymuştum. Onu güvende tutacağım ve ihtiyacınız olduğunda size vereceğim genç efendi-nim.”
Kitaba dokunmaya başladı.
Dokunma şekli, onu değerli bir eşyadan çok iğrenç bir eşya olarak görüyormuş gibi hissettiğini düşündürüyordu.
“Sıradan insanlar bunu yakınında tutarsa kâbuslar göreceklerini düşünüyorum çünkü kitap uğursuz bir aurayla dolu.”
“Bu yüzden kâbus görmüş olmalıyım!”
Raon kitaba bir kez daha bakmadan önce cevap olarak bağırdı.
Cale başını iki yana salladı.
‘Kâbus mu?’
Cale’in uyku sorunu yoktu. Aslında, muhtemelen her zamankinden daha iyi uyumuştu.
‘… Bu garip.’
Cale bunun garip olduğunu düşündü ama bir ses duyduktan sonra başını çevirdi.
Çat. Çat.
Fincan alttaki tabağa çarptığında çay fincanının içindeki çay dökülecekmiş gibi görünüyordu.
“…Aziz-nim?”
Cale ona seslendi ama Jack cevap veremeden titremeye devam etti.
Elindeki çay fincanı her an düşecekmiş gibi görünüyordu.
‘Peki neden böyle davranıyor?’
Cale, neler olduğu hakkında hiçbir fikri olmadığı için kaşlarını çatmaya başladı. Jack sonunda cevap vermeyi başardı.
“Ben, biraz çay içmeye çalışıyordum çünkü aniden üşümüş gibi hissettim. T, tüm yapmaya çalıştığım buydu.”
‘Üşümüş?’
Cale neler olduğunu anlamaya çalışırken, çay fincanını Jack’in elinden alan biri vardı.
Çat!
Cage, Jack’le sertçe konuşmadan önce neredeyse çay fincanını masaya çarpacaktı.
“Bu bir tanrı.”
‘Tanrı mı?’
Cale’in kafası daha da karıştı.
“Jack-nim, bu bir tanrının aurasıdır.”
Çılgın rahibe Cage, Jack’in ne hissettiğini anlamıştı. Sıcak çay gibi bir şeyle giderilemeyen soğuk ve korkutucu bir his.
‘…Tanrısının sözlerini duyamıyor sanırım ama yine de hissedebiliyor.’
Jack’in bir Aziz olmasının gerçekten kader olduğunu düşündü.
Tanrının kendisine söylediği hiçbir şeyi duyamasa da, en azından tanrı ona bakarken bunu hissedebiliyordu. Konuşmak için ağzını açtı.
“Bir tanrının aurası korkutucu, ürpertici ve soğuktur.”
Ölüm Tanrısının nasıl mızmızlandığından şikâyet etmesine ve buna karşılık olarak sürekli küfür etmesine rağmen, rahibe kimliğini bırakmamıştı.
Nasıl aforoz edilmek onu kendi felsefesine göre yaşamaktan alıkoymuyorsa, rahibe kimliği de onu tanrısından kaçmaktan alıkoyuyordu.
“…Leydi Cage.”
Jack titreyen ellerini birleştirdi ve Cage’e baktı. Ölüm Tanrısına hizmet eden bir rahibe elini onun elinin üzerine koyduktan sonra biraz sakinleşmişti.
“Jack, ne yapmak istiyorsun?”
Jack onun sorusu üzerine elini uzattı.
El aynasına uzanıyor gibiydi.
El aynası kısa sürede eline yerleştirildi. Cale onu oraya koymuştu.
“Lütfen ne istersen onu yap.”
Jack, Cale’in sözlerini duyduktan sonra küçük aynayı yavaşça açtı.
İçerideki eski çatlak aynayı görebiliyordu.
“Ah.”
Jack’in gözleri kocaman açıldı. Şokla Cale’e baktı.
“A, aynada yazılı harfler var……!”
‘Burada da mı kelimeler?’
Cale rahat bir tavırla sordu.
“Ne diyor?”
Jack sallamaya devam ederken aynaya baktı.
“Yargı. Yargı diyor.” (Güneşin Mahkumu olarak adlandırdığımız ilahi eşyanın adını Güneşin Yargısı olarak değiştiriyoruz.)
Sanki bu kelime beynine kazınmış gibiydi.
Aynı zamanda, bu el aynasının ‘Güneşin Yargısı’ olduğundan emin olmalarını sağladı.
Güneş Tanrısı iyiliksever bir tanrı değildi.
O, rasyonel yargısına göre hareket eden adil bir tanrıydı.
Ancak mantıklı olması onu iyiliksever yapmıştı.
Güç, şefkat ve merhamet. Hiçbir şey tarafından etkilenmeden verilen bir yargı genellikle iyi niyetli olurdu.
Jack aynadaki kelimeyi görünce rahatladı.
Bunun nedeni, ‘yargı’ kelimesinin ona yönelik olmamasıydı.
Ancak korkmuştu. O da baskı altında hissediyordu.
İlahi eşyadan gelen öfkeyi hissedebiliyordu.
“Genç efendi-nim, bu eşyayı elimde tutacak güvenim yok.”
Cale, aynayı Jack’ten geri aldı. Aynada yazılı hiçbir şey görmedi. Ayrıca ondan gelen korkutucu bir aura da hissetmiyordu.
“O zaman ben saklayacağım.”
Aziz, Cale’in yanıtını duyduktan sonra rahatlayarak gülümsedi. Ancak, Cale’in daha sonra söylediklerini duyduktan sonra gülümsemesi hızla kayboldu.
“Ancak, İmparatorluğa giderken bu aynayı yanına alman gerekecek Jack-nim.”
Cale daha sonra Simyacı Rei ve Kedi Şövalye Rex hakkındaki bilgileri paylaştı. Ayrıca yıkılan Kilisenin görüntüsünü ve vatandaşlar arasında geçen konuşmayı da ayrıntılı bir şekilde anlattı.
Jack, tüm bunları duyduktan sonra sadece boş boş Cale’e bakabildi. Cale onunla konuşmaya başladı.
“Onları kurtarmamız gerek.”
Bu sözler Jack’in yeniden odaklanmasına neden oldu.
“…Evet. Onları kurtarmamız gerekiyor.”
Jack başını salladı ve çılgın rahibe onun omzunu sıvazladı. Jack ona gülümseyerek karşılık verdi.
“Genç efendi-nim.”
“Evet?”
“Size saygı duyuyorum.”
Jack, Cale’in dilinin tutulduğunu gördükten sonra konuşmaya devam etti.
“Ben de sizin gibi insanları kurtarmak istiyorum genç efendi-nim. Sizin gibi olmak istiyorum.”
Cale, Jack’in saf ifadesine sadece başını sallayabildi. Kutsal ve saf Jack’e kendisi gibi olmasını söyleyemezdi.
“O halde şimdi kalkmam gerektiğini düşünüyorum.”
Cale çayının kalanını içti ve oturduğu yerden kalktı. İki rahiple vedalaşıp odanın kapısını açtı.
“Genç efendi-nim.”
“Hih.”
Cale şok içinde nefesini tuttu.
Tamamen beyaz bir çift göz görebiliyordu.
Kaplan şaman Gashan’dı.
“Ne, ne var?”
Cale şoktan neredeyse kekeleyecekti. Ancak Gashan’ın yüzünde ciddi bir ifade vardı.
“Doğa bana güçlü bir auranın indiğini söyledi. Bir şey mi oldu? İyi misin genç efendi-nim?”
‘Vay. Bu adam gerçekten medyum.’
Cale, Gashan’a iyi olduğunu göstermek için başını salladı.
“Sorun yok yani endişelenmene gerek yok-”
“Ne?”
“Hih.”
Cale bir kez daha nefesini tuttu.
Raon sesini yükseltti.
“Goldie dede! İnsanımızın şokta olduğunu göremiyor musun? Aniden böyle ortaya çıkarsan zayıf insanımızı öldürebilirsin!”
‘…Öldürmek?’
Cale, Raon’un daha korkunç bir şey söylemesini engelledi ve beceriksizce Eruhaben’e gülümsedi.
Eruhaben, İmparatorluktan döndüklerinden beri kendi inindeydi ve şimdi Cale’i korkutan bir dönüş yapmıştı.
Beşinci katın girişinde odaya bakarken yakın zamanda dönmüş olmalı.
“Tanrım. Bu kadar küçük bir çocuğun Ejderha olduğuna inanamıyorum.”
Eruhaben başını umutsuzca salladı ve Cale’e bakmak için geri dönmeden önce inanamayarak Raon’a baktı.
“Hadi bakalım.”
İçinde mor bir sıvı olan şişeyi Cale’e uzattı. Raon’un gözleri şişeye bakarken parlamaya başladı.
“Bu Ejderhanın Öfkesi mi?”
Gashan, ‘Ejderhanın Öfkesi’ sözünü duyunca irkildi, ancak Cale karşılık verirken bunu umursamadı.
“Hayır, bu İmparatorluktan gelen bir eşya sadece. Ejderhanın Öfkesi farklı.”
Mor sıvı, Akçaağaç Kalesinden çaldıkları eşyaydı.
“Buna ne için ihtiyacın var?”
Cale, Raon’un sorusuna yanıt verirken şişeyi sihirli çantasına koydu.
“İmparatorluk ve Kuzey İttifakı arasında sorunlar yaratmak için.”
Gashan, Cale’in normalmiş gibi konuştuğu sözleriyle bir kez daha irkildi. Aslında büyük ölçekli bu plan hakkında bir şeyler duymuş gibiydi.
O anda Raon’un sesini duydu.
“Ah, anlıyorum!”
Ayrıca çok rahat ve parlaktı.
Gashan endişelenmeye başladı.
‘…Çok güçlü birinin himayesine mi girdik?’
Ancak bunun için çok geçti.
Cale, Gashan’a sordu.
“Kaplanlar uçurumlara tırmanmada iyi mi?”
“…Affedersiniz? Uçurumlar mı?”
“Evet. Oldukça tehlikeli bir uçurum.”
Gashan kafa karışıklığı içinde dürüstçe cevap verdi.
“Eh, savaşçılar yapabilir.”
Cale gülümsemeye başladı.
“Öyle mi?”
Gashan bilinçsizce asasını sıktı. Doğanın kendisine bunun kötü olacağını söylemesini bekliyordu, ancak doğa bir şey söylemedi. Bu yüzden Cale’in söyleyeceklerine odaklandı.
“Hadi havalar düzeldiğinde Ölüm Geçidine gidelim o zaman.”
“Evet efendim, … Ha? Ölüm Geçidi mi?”
Bu, Beş Yasak Bölgeden biriydi. Ölüm Geçidi.
En kötü araziye sahip olduğu bilinen bu geçit, canavarların, insanların ve hayvanların hepsinin içinde yaşamakta zorlandığı bir yerdi. Ayrıca o kadar korkunçtu ki bitkiler bile hayatta kalamazlardı. Ayrıca rakımı her yerden daha yüksek olduğu için korkunç bir havası vardı.
Gashan, Cale’in oraya gitmekten bahsettiğini duyduktan sonra yutkundu. Cale gelişigüzel ekledi.
“Ejderhanın Öfkesi vadiye düşecek.”
“Ho.”
Gashan, kadim Ejderhanın alayını duydu.
“Şanssız serseri oldukça cesur.”
Eruhaben konuşmaya devam ederken Cale ile gurur duyuyor gibiydi.
“İyi. Ne kadar şanssızsan o kadar cesur olmalısın.”
“Çok teşekkürler.”
Cale, iltifatı utanarak kabul ederken sakin görünüyordu. Gashan sessizce sohbetlerini izledi.
“Gashan, artık gidebilir miyim? Eruhaben-nim ile konuşmam gereken bir şey var.”
“Ah, evet efendim.”
Gashan, Cale ve Eruhaben’in Rosalyn’in laboratuvarına doğru ilerlemesini izlerken boş bir şekilde başını salladı. Raon o anda ona yaklaştı.
Kara Ejderha daha önce ona hiç yaklaşmadığı için Gashan bunu tuhaf buldu. Raon onunla konuşmaya başladı.
“Neşelen!”
“Affedersiniz?”
Gashan sordu ama Raon hızla Cale’i takip ederken artık tombul yanaklarında bir gülümseme vardı.
Gashan, iki rahiple birlikte Cale’in odasından uzaklaşmadan önce bir süre üçünün gidişini izledi.
* * *
“Sırtına binmemi mi istiyorsun?”
Ubarr bölgesinin sahili.
Cale küçük bir ışık kaynağının altında durduğundan şu anda gece geç bir saatti.
“Evet. Seni köye götüreceğiz.”
X şeklinde bir yara izi olan büyük bir Kambur Balina, Cale’e sırtını verdi.
Witira, tereddüt ediyormuş gibi görünen Cale ile konuşmaya devam etti.
“Raon-nim ve genç efendi Cale, grubunuz sırtıma binmek için gereken nitelikleri kazandı.”
“Bu doğru! Sen de benim sırtıma binebilirsin!”
Yarı kanlı Balina Paseton, kız kardeşiyle aynı fikirdeydi ve o da Cale’e sırtını verdi.
“Mm.”
Cale sonunda konuşmaya başlamadan önce tereddüt etti.
“Üzgünüm.”
“Affedersiniz?”
Cale, Paseton şaşkınlıkla sorarken boynundaki atkıyı sıktı.
“Kış okyanusunun meltemi soğuktur.”
Balinanın sırtının çok soğuk olacağını düşünmüştü.
Paseton’un ağzı açıldı ve buna katılarak bir “ah,” dedi.
Cale, Witira’ya bakarken Rosalyn ve Raon’u işaret etti.
“Lütfen bana ışınlanma koordinatlarını söyleyin. Raon ve Rosalyn beni ışınlayacaklarını söylediler.”
Witira kaşlarını çatmaya başladı.
“… Ahh, mm. Genç efendi Cale-nim.”
“…Ne var?”
Cale biraz endişeliydi.
Şu anda Ocak ayının ortalarıydı. Cale, bu soğuk havada Henituse bölgesinin bir temsilcisi olarak belirlenmiş adalardan birinde Balina kardeşlerle gizlice buluşuyordu.
Artık deniz yolu için Balina Köyüne gitme zamanı gelmişti. Witira beceriksizce gülümsemeye başladı.
“Bu bir buzul.”
‘Hmm?’
“Köyümüz dev bir buzulun tepesinde. Her zaman biraz hareket halindedir. Bu nedenle size köyün doğru koordinatlarını vermek zor olur.”
“Ha, eğer durum böyleyse…”
Cale konuşmaya başlamadan önce bir an düşündü.
“Raon, uçuş büyüsü de soğuk olur, değil mi?”
“Çok soğuk olacak! Üşüteceksin, insan!”
“…Termal büyü lütfen.”
Balina Köyünün hareketli bir buzulun tepesinde olmasını beklemiyordu.
Kuzey İttifakının onları gözlemlediğinden bahsettikleri zaman, köylerinin kıtanın bir parçası olmasını beklemişti.
Cale, Rosalyn On ve Hong’u kollarında tutarken ve gemiyi sihirle büyülemeye devam ederken, Choi Han’ın sessizce küçük bir gemiyi iki Balinaya bağlamasını izledi.
Daha sonra nihayet gemiye yürüdü.
Balinanın sırtının çok soğuk olacağını düşünmüştü.
“İnsan, küçük Balinanın sırtına bineceğim! İyi hissettiriyor!”
Cale, bir battaniyeye sarınırken Raon’un sesini dinledi.
Bir kaç gün sonra.
“…Vay be.”
Cale, gemiden inerken şaşkınlık içinde bir nefes verdi.
Raon onun kollarına sarılmıştı. O ise tamamen bir battaniyeye sarılmıştı.
“Hapşuu!”
Raon hapşırdı ve sonra burnunu çekti.
Cale bir şaşkınlık daha soludu.
“Vay canına, bir Ejderha bile üşütebilir ha.”
“…Harika olabilirsin ve yine de üşütebilirsin.”
Cale, kollarında Raon ile tekneden inmeye çalışırken Raon’un homurdanan yüzüne baktı.
“Güzel.”
Buzdan yapılmış evleri görebiliyordu.
Güneşin altında parıldayan evler elmastan yapılmış gibi görünüyordu.
“Burası bizim köyümüz.”
Cale, önündeki köyü gözlemlerken Witira’nın heyecanlı sesini dinledi. Daha sonra tedirgin oldu.
Baaaaam!
Buz evlerinden biri büyük bir gürültüyle yıkıldı. Endişeli Cale, Raon’un sesini kollarında duyabiliyordu.
“Ha? Bu bir insan!”
Sanki biri evden atılıyor gibiydi.
‘Sanırım diğer kişi de bir Balina?’
Cale, Witira’ya baktı.
“Sadece o ev öyle. Yeni bir ev inşa etmeleri gerekecek gibi görünüyor. ”
Cale, onun sakin sesini dinledi ve düşünmeye başladı.
‘…Burası da tuhaf.’