Ancak ayrılmadan önce teyit etmesi gereken bazı şeyler vardı.
“Pek rahat değil.”
Kara büyücü Mary başını salladı ve ona bir yastık verdi. Cale ileriye bakarken altına başka bir minder koydu.
“Ama manzara acayip güzel.”
Tabii ki kemiklerin kırılması konusunda endişelenmediğin sürece.
“İnsan! Kemiklerin üzerinde oturmak eğlenceli mi?”
“Evet, eğlenceli.”
Raon, Cale’in cevabına sırıttı. Cale, oturduğu iskelete baktı. Ormanı kemiklerin arasından görebiliyordu ve bu yükseklikten düşerse nasıl öleceğini düşündü.
Cale şu anda uçan canavar kemikleri üzerinde uçuyordu.
Mary, uçan canavarların 72 cesedinin hepsini restore etmiş ve sihirli tozu kemiklerin üzerine serpmek için Cale’in ona hediye ettiği en yüksek dereceli iki Sihir Taşını topraklamıştı.
Uçan İskeletler Tugayı tamamlanmıştı.
“Hepsini aynı anda kontrol edebilir misin?”
“Evet efendim. İnsanlar görebilir diyen şu anda hepsini aynı anda uçurmadım. Aslında, bu yüzden biraz hayal kırıklığına uğradım.”
Cale her ihtimale karşı dikkatli davranıyordu.
“İnsan, uşak yardımcısı burada.”
Cale, Hans’ın ona el salladığını görebiliyordu. Büyük kemik kanatlar aşağıya doğru yöneldi ve Cale ile Mary’nin üzerinde uçtuğu uçan iskelet yavaşça yere kondu.
Bam!
“Aigo.”
Hans, inişlerinin neden olduğu titreşimler yüzünden bir adım geri çekildi. Ardından Cale’in kayıtsız ifadesini gördü ve hızla konuşmaya başladı.
“Kont-nim ve Bay Mueller sizinle temasa geçti.”
Cale hızla iskeletin üzerinden kalktı ve mesajları açtı. Mesajların içeriğini çabucak çözebilmişti.
< Yakında bitireceğiz. >
Hem kale duvarları hem de Mueller’in ‘en iyi savunma güçlü saldırıdır’ anlayışıyla tanımladığı gemi neredeyse tamamlanmıştı.
‘Yakında Rosalyn’i göreceğiz ve Witira da yakında gelecek.’
Rosalyn, Breck Krallığı ve Roan Krallığı arasındaki ittifakın oluşumunu bizzat yönetiyordu. Bu olay yakında bitecekti. Şu anda, Breck Krallığının bazı büyücüleri anlaşmanın bir parçası olarak gizlice Alberu’yu görmeye gitmişti.
Balina Kabilesi, Cale’in Kuzey’e olan yolculuğunu ertelediği için Cale’e teslim edecekleri bir şey olduğunu söylemişti. Witira bizzat ziyaret edecekti. Cale, Witira’nın gelmesine epeyce gün olduğu için buradan şimdi ayrılmaya karar vermişti.
“Her şey paketlendi mi?”
“Evet efendim!”
Yardımcı uşak Hans şiddetle cevap verdi. Cale siyah cüppeye baktı. Cale’in yüzünü daha önce hiç görmediği Mary, zirveye çıkmaya başladı.
“Benim de ayrılma vaktim geldi.”
“Evet. Aynı yöne gitmediğimiz için gerçekten üzülüyorum.”
Cale gerçekten hayal kırıklığına uğramıştı, çünkü Mary’nin yanında olması onun grubuna başka bir güçlü piyon ekleyecekti.
Mary kıta boyunca seyahat etmeyecekti. Bunun yerine, buraya geri dönmeden önce, söylediğinden daha erken Yeraltı Şehrine dönüyordu.
Cale hayal kırıklığına uğradığını söylediğinde siyah cübbe biraz hareket etti. Robotik ses tekrar konuşmaya başladı.
“Kesinlikle geri geleceğim, bu yüzden lütfen dönene kadar bebeklerimle ilgilenin. Burayı çok sık görmek isteyeceğim.”
Cale kayıtsız bir ifadeyle başını salladığında ifadesi tuhaflaştı.
“Hm, tabii.”
Mary’nin bahsettiği bebekler iskeletlerdi. Mary ve Raon, Karanlıklar Ormanında birçok kemik bulmuşlardı. Birçok farklı mutant canavarla dolu bu orman, Mary için bir harikalar ormanıydı.
Ancak, o kemikler, onun bebekleri, Karanlıklar Ormanının içindeki bir mağarada saklanıyordu.
Mary, bebekleri olan yaklaşık 300 iskeleti Cale’e iade etmişti. Cale, vücut dili bebeklerine iyi bakmasını ister gibi görünen siyah cübbeden uzaklaştı ve Hans’a bir emir verdi.
“Hemen gidelim.”
Cale, yaklaşık 9 ay sonra nihayet Harris Köyünden ayrılıyordu.
***
“Uzun zamandır görüşemedik.”
Cale kanepede arkasına yaslandı ve kol dayanağındaki deriye dokundu.
“Bu derinin kalitesi gerçekten çok iyi.”
“Daha ucuzuyla değiştirdim.”
“Böyle saçma sapan şeyler söylemeyi kes.”
Cale, ofisini aydınlatmak için parlak bir avize kullanan adama baktı.
Roan Krallığı’nın Kuzeybatı yeraltı dünyasından sorumlu eski tüccar Odeus Flynn daha sağlıklı ve genç görünüyordu.
“Hayat senin için güzel gidiyor olmalı.”
Odeus, basmakalıp kötü adam havası yayan Cale’e bakarken gülümsemeye başladı.
“Tabii ki. Venion Stan tüm hayatını hapiste geçirdiği için benim hayatım harika.”
Cale de gülümsemeye başladı.
Stan bölgesi ve Kuzeybatı, son dokuz ayda önemli miktarda değişiklik geçirmişti.
Venion Stan hapisteydi. İlk başta Cale’e, onu bu kadar ağır bir şekilde cezalandırma planlarının olmadığı söylendi. Ancak, o bir zamanlar asil bir ailenin gayri resmi varisiydi. Onu halka bir örnek olarak göstermeleri gerekiyordu. Tabii ki, Stan ailesi muhtemelen onu gizlice öldürecekti.
Odeus, Venion’u düşünürken gülümsüyordu ama Cale’e bakarken gözlerinde korku vardı.
Çıldırmıştı.
Venion Stan çıldırmıştı.
Görünüşe göre yeraltı hapishanesinde ne zaman yemek yemeye çalışsa kusuyordu.
Venion’u bu hale getiren kişi şu anda karşısında gülümsüyordu. O kişi, Cale, Odeus’a bir soru sordu.
“Marki, emrindeki hane halkını birer birer kayıp mı ediyor?”
“Genç efendi Taylor-nim çok yetenekli.”
Taylor, resmi varis olduktan sonra kardeşlerini öldürmeyeceğini açıklamıştı. Aynı zamanda, pozisyonu ondan almaya çalışmak için kardeşlerinin Stan ailesinin kuralına uyma potansiyelinden de kurtulmuştu.
Ölüm Tanrısı Kilisesinden bazı rahipleri çağırdı ve kardeşleriyle birlikte ölüm yemini etti.
“Evet, eminim genç efendi Taylor harika bir iş çıkarıyor.”
Ancak Odeus, önündeki kişiye karşı daha temkinliydi.
“Bugün sizi buraya neyin getirdiğini sorabilir miyim?”
Cale, Odeus’un sorusuna hemen yanıt vermedi ve bunun yerine parmağıyla kol dayanağına hafifçe vurdu. Bir süre kol dayanağına dokunduktan sonra Cale, Odeus’a cevap vermek yerine bir soru sordu.
“Senin de işleri normal halletme yöntemlerin var, değil mi?”
Odeus’un böyle bir soruyu yanıtlamakta hiçbir sakıncası yoktu.
“Temiz işlemlerden bahsediyorsanız, birkaç farklı işlemim var. Ben de ışıkta birçok anlaşma yapıyorum.”
“Mm, öyle mi?”
Kol dayanağına dokunan parmak hareket etmeye başladı. Cale cebinden bir çek çıkardı ve masanın üzerine koydu.
“… Altın çek mi?”
Üzerinde Roan Krallığının arması bulunan Crossman ailesine ait altın bir çekti.
Odeus’un yüzünde şok olmuş bir ifade vardı ama Cale henüz ihtiyaçlarını bile belirtmemişti.
“Gümüş.”
Gümüş paraların her biri 10.000 galon değerindeydi. 100.000 galon değerindeki bir altın sikke kadar değerli değillerdi tabii.
“Bana iki yüz bin gümüş getir.”
“İki yüz?”
Cale, lafını ikileten Odeus için bunu çok net bir şekilde ifade etti.
“İki yüz bin.”
“İ, iki yüz BİN mi?”
Odeus tuhaf bir şekilde ‘BİN’ kelimesini vurguluyor gibiydi ama Cale kendinden emin bir şekilde başını salladı.
“Evet. İki yüz bin. Bunu benim için hazırla.”
İki yüz bin gümüş sikke iki milyar galon değerindeydi. Odeus, aslında bu gümüş sikkelerin değerine şaşırmamıştı. Odeus aklındaki soruyu sordu.
“Altın olamaz mı?”
“Bana iki yüz bin altın mı getirmek istiyorsun? Bu da iyi olur.”
İki yüz bin altın, 20 milyar galon değerinde olurdu. Odeus doğru duyup duymadığını merak etti. Cale’in tamamen rahatlamış görünmesi Odeus’un doğru duyduğunu düşünmesine neden oldu.
Odeus durumu kabul etti.
‘Ah, yani sadece bir şeyden iki yüz bin tane olması gerekiyor.’
Kuzeybatının yeraltı dünyasından sorumlu tüccar olarak, iki yüz bin altını hazırlamak zor olurdu, ama imkânsız değildi.
‘Yine de.’
Odeus’un bakışları altın çeke kaydı.
Cale’in içindeki imzayı göstermek için çekin kapağını açtığını görebiliyordu. 200 milyardansa veliaht prense 2 milyarla yakalanmak daha iyi olurdu.
“Ama iki yüz bin tane madeni para çok ağır olacak.”
“Sorun değil.”
“…Bununla ne yapmayı planlıyorsunuz?”
Sonunda Odeus merakını gizleyemedi ve sordu.
Cale’in iki yüz bin gümüş sikke ile ne yapacağını bilmek istiyordu.
Cale’in yüzündeki gülümseme daha da parlaklaştı. Dokuz ay boyunca doyasıya yemek yedikten ve güzelce dinlendikten sonra cildi çok iyiydi.
“Bilmek ister misin?”
Odeus elini hızla önünde salladı. Karşısındaki adamın ne düşündüğünü bilmemek daha iyiydi.
“Hiç de bile. Bu sadece bir tepkiydi. Bilmeme gerek yok.”
“Peki. Bir saat içinde hazırla. Yapabilirsin, değil mi?”
“Ho, bir saat mi, sadece nas- boş verin. Ben hazır edeceğim.”
Cale, gözleri ona soru sorar gibi göründüğünden, Odeus’un hâlâ meraklı olduğunu görebiliyordu.
‘İki yüz bin gümüş parayı ne yapacaksın?’
Cale ne yapmayı mı planlıyordu?
Gümüş sikkelerden bir yol yapacaktı.
Bir saat sonra Cale, Odeus’un yeraltı deposundaydı. Odeus burada değildi ve bu yüzden Cale içeride tek başınaydı. İçeride bulunan iki yüz bin gümüş sikkeyi işaret etti.
“Raon, hepsini sakla.”
“Tamam, insan!”
Raon, tüm gümüş paraları alternatif boyutunda topladı. Cale, iki yüz bin gümüş parayı anında kaldıran ve ona bakan Raon’a 5 gümüş sikke verdi.
“İnsan, bana da mı veriyorsun?”
“Evet. Güzel şeyleri paylaşmaya ihtiyacımız var.”
Raon gülümsemeye başladı. Raon, alternatif boyutundan bir kumbara çıkardı.
“İnsan, onları buraya koy!”
5 gümüş para kumbaraya gitti. Raon aldığı parayı harçlık olarak topluyordu. Raon, ilk kez her zaman aldığı 10 gümüşlük ödeneğinden başka bir para aldığı için mutlu görünüyordu.
Cale, bodrumun kapısını açmadan önce Raon’un görünmez olduğundan emin oldu.
“Ho.”
Odeus boş depoya baktı ve şokunu dile getirdi. Cale veda etmek için Odeus’un omzuna hafifçe vurdu.
“Şimdi nereye gidiyorsunuz… boş verin. Hiçbir şey sormayacağım.”
“Akıllıca bir karar. Billos’a selamlarımı ilet.”
Cale mutlu görünüyordu.
“Ona, para saçarken hayatımdan zevk aldığımı söylediğimi ilet.”
“…Tabii ki. İyi yolculuklar geçirmenizi temenni ediyorum genç efendi-nim.”
“Öyle yapacağım.”
Cale bir kötü adam gibi gülümsedi ve Stan bölgesinden ayrıldı. Odeus, Cale’in ayrıldığını görmekten mutlu oldu.
Cale’in bindiği araba, Roan Krallığının batı bölgesinin ucuna doğru gidiyordu. Eşsiz On Parmak Dağlarına yakın bir köyde durdu. Bu dağa en yakın köydü, ancak birkaç gün daha On Parmak Dağlarına ulaşamayacaklardı.
“Genç efendi-nim, sevimli bebeklerimiz bu hanı beğenmişe benziyor!”
Cale, Hans’ın kollarında olan On ve Hong’a baktı.
Meeeow.
Miyav.
İkisi artık Hans’ı kontrol etmekte çok iyiydi. Cale, arabadan inmeden önce içten içe onlarla dalga geçti.
On ve Hong artık çok daha büyüktü.
Canavar insanlar, ister insan formunda olsunlar, isterse hayvan formunda olsunlar aynı hızla büyürdüler. Normal kediler şimdiye kadar büyümeyi bitirmiş olurdu, ancak Kedi kabilesinin üyeleri olarak On ve Hong hala genç yavru kedilerdi.
Choi Han, Lock, Beacrox ve Ron, Cale’in arkasından gittiler.
“Cale-nim, Rosalyn’i burada mı bekleyeceğiz?”
“Evet.”
Bloke Köyü.
Burası Roan Krallığının batı sınırına yakın bir köy olduğu için neredeyse bir şehir büyüklüğündeydi. Birçok turist ve tüccar bu köyden geçerdi.
Cale rahatlamıştı.
On Parmak Dağlarına ve Elf Köyüne yakın olmalarına rağmen rahatlamıştı.
‘İnsanlardan nefret eden Elflerin Bloke Köyüne inmesine imkân yok.’
Romandaki Elfler, Bloke Köyü gibi insan köylerinin hiçbirine inmezdiler. Bunun köylerinin kuralı olduğunu söylerdiler.
‘Yalnızca köylerinin başı ciddi bir beladaysa aşağı ineceklerdir.’
Elfler böyleydi. Cale’in hana rahat bir şekilde girebilmesinin nedeni buydu.
“Hemen bir oda tutacağım.”
“Tabi. Acele etme.”
On ve Hong’un seçtiği han temiz ve güzeldi. Cale birinci kattaki restoran salonuna baktı. Durduğu tezgâhta ve restoranın çevresinde bir sürü insan vardı. Çoğu tüccardı.
Cale yavaşça etrafa bakarken, cüppeleriyle yüzlerini kapatan beş kişinin köşede oturduğunu fark etti. Bakışlarını onlardan uzaklaştırmak üzere olan Cale, masalarındaki yemeği fark etti.
Yiyeceklerin hepsi sebzeydi. Sebzelerden başka bir şey yoktu.
“…Ha?”
Cale sırtında bir ürperti hissetti.
Elfler sadece sebze ve meyve yerdi.
Raon’un sesini duyduğunda bu his daha da kötüleşti.
– Zayıf insan, insana benzemiyorlar.
‘…Elf Köyü ciddi bir sorunla mı karşılaştı?’
Cale’in aklından geçen buydu.
Yeraltı şehrindeki Kara Elf belediye başkanı gibi burada da Ejderha görmüş bir Elf veya Elemental olabilir miydi?
Cüppeli bireylerden biri çatalını yere düşürdü. Elleri titriyordu.
‘Kahretsin, daha önce bir tane görmüş olmalılar!’
Cale, köşedeki beş Elfin duymaması için çabucak sakin bir sesle fısıldadı.
“Raon, restoranın etrafında durmadan uç. Ve görünme. Seni tanımıyorum.”
– Hmm? Tabii, anladım! İstediğin gibi yapacağım, insan!
Cale gözlerini kapattı. Raon görünmez kalırken restoranın içinde daireler çizerek uçacaktı.
Bam!
Bir ses duyduktan sonra gözlerini açtı. Cale’in bir Elf olmasından şüphelendiği cüppeli kişi ayağa fırladı ve etrafına bakınmaya başladı.
Cale, gardını düşürdüğünü kabul etti.
Dokuz ay dinlendikten sonra gardını indirmişti.
Cale, beş cüppeli kişiden uzağa baktı. Hanın içindekilerden yanı sıra hana gelen birçok insan vardı. Bu onun için faydalı olmuştu.
‘Ben hiçbir şey bilmiyorum.’
Yapılacak ilk şey aptalı oynamaktı.