“Mary, bunu tanımadığın insanların önünde yapamazsın! Off.”
Tasha iç çekti ve Mary’nin kolunu tuttu. Daha sonra siyah çizgileri tekrar kapatmak için cüppeyi dikkatlice aşağı çekti. Aynı zamanda Cale ve Choi Han’ın ifadelerini gözlemlemeye devam etti. Tasha, Mary’nin elini sıkıca tutuyordu.
“Bu, görüyorsunuz ki…”
Tasha endişesini gizleyemedi. Hayır, aslında Raon ortaya çıktığından beri şoktaydı ama şu anki şoktan çok umutsuzluktu.
“Tasha.”
Cale, Tasha’nın gözlerinin içine baktı ve onu sakinleştirdi.
“Kimseye söylemeyi düşünmüyorum, merak etme. Hepimiz zaten aynı gemideyiz.”
Tasha hiç ses çıkarmadan defalarca açılıp kapanan ağzını kapattı. Alberu’nun Cale hakkında söylediklerini hatırladı.
‘Teyze, kaba olabilir ama sözünü tutar. Ona güvenemem ama en azından o piç kurusuna işleri emanet edebilirim.’
Sonunda bu, doğrudan söylemese bile Alberu’nun Cale’e güvendiği anlamına geliyordu. Tasha, Cale ile etkileşime girdikçe Alberu ile aynı fikirde olmaya başlamıştı.
O sırada Mary konuşmaya başladı.
“Ben de Ejderha-nim hakkında konuşmayacağım. Elementaller üzerine yemin edemediğim için, bunun yerine hayatım üzerine yemin edeceğim.”
Cale’in yüzünde çabucak kaybolan küçük bir gülümseme oluştu. Raon’un sırrı hakkında endişelenmesine gerek yoktu çünkü Mary hayatını ortaya koymuştu.
Tasha daha sonra büyükbabasının konuşmaya başladığını duydu.
“Genç efendi Cale, kara büyücüler hakkında bilginiz var mı?”
“Ben de herkes ne kadar biliyorsa o kadar biliyorum.”
Romanda okuduklarına dayanarak ortalama bir insandan daha fazlasını biliyordu.
Kara büyücüler, savaşmak için ölü yaratıkları kontrol ederek ölü mana kullanan insanlar demekti. Ayrıca vücutlarında sihirle bile saklanması mümkün olmayan yara izleri vardı.
Mary’nin az önce gördükleri kolu gibi, tüm vücudu örümcek ağına benzeyen siyah damarlarla kaplıydı.
Siyah örümcek ağlı insanlar.
Canlıların kullanamaması gereken ölü mana kullanmanın yan etkisiydi bu. Kara büyücülerin savaşmak için ceset kullanmalarına ek olarak diğer büyücüler tarafından avlanmalarının başka bir nedeni de bu olabilirdi.
‘Onlar toplumda işe yaramaz olarak düşünülürdü.’
Ama dünyada faydasız bir meslek yoktu.
Her şeyin faydalı olacağı bir yer ve zaman vardı.
“Benim adım Mary.”
Mary tekrar konuşmaya başladı.
“Bu yıl yirmi beş yaşındayım.”
Raon’un tarzını izleyerek kendini tanıttı. Raon merakla siyah cüppeye bakarken Cale sessizce dinledi.
“Son 15 yıldır bu Yaşam Şehrinde yaşıyorum. 10 yaşındayken ailemle birlikte çöle kaçtığımı hatırlıyorum.”
Kara büyücü Mary, beklendiği gibi, köyden kaçan insanlardan biriydi.
“Hatırladığım tek şey bu.”
‘Hmm?’
Cale, onun ne demek istediğini hemen anlayamadı.
“Mary’yi 15 yıl önce ölü mananın yüzeye çıktığı gün bulduk.”
Cale, Shawn’ın keskin bir ifadeyle konuşmaya devam ettiğini görmek için başını çevirdi.
“Onu bulan bendim.”
Shawn, 15 yıl önce olanları hatırladı.
“Daha önce de belirttiğimiz gibi, ölü mana yılda iki kez Ölüm Diyarında yükselir. Çöle kaçan insanları çabucak aşağı getirmek için zamanın yaklaştığını bildiğimizde her gece yüzeye çıkıyoruz. Çoğu yetersiz beslendiğinden, en ufak bir ölü mana bile onlar için kritik olabilir.”
“Ama herkesi alamıyoruz.”
Tasha eklerken kaşlarını çatmaya başladı. Shawn, Mary’yi bulduğunda Tasha oradaydı.
“15 yıl önce, en yüksek yoğunluktaki ölü mananın Ölüm Diyarına geldiği zamandı. Bu, son birkaç yüz yılda, normalin yaklaşık yirmi katı olan, en çok ölü mana oranını gördüğümüz yıldı.”
“Mm.”
Cale bunun nasıl bir şey olduğunu ve Mary’nin nasıl bir kara büyücü haline geldiğini hayal edebiliyordu. Daha sonra konuşmaya başladı.
“Burası Bayan Mary’yi bulduğunuz yer olmalı.”
Mary en küçük miktarın bile insanlar için ölümcül olacağı normalin yirmi katı yüksek ölü mana ile Ölüm Diyarında bulunmuştu.
“Evet. Onu bulduğumuz zaman çok önemli miktarda ölü mana emmişti.”
“Ama hayatta kalmayı başardı öyle mi?”
Shawn cevap vermeye çalıştı ama ondan önce başka biri cevapladı. Mary’ydi.
“Evet. Son derece acı verici olmasına rağmen hayatta kalmayı başardım.”
Cale, acı verici olduğunu söylese de Mary’den gelen herhangi bir duygu hissedemiyordu.
“Bütün damarlarım patlıyormuş gibi hissettim. Hayatta kalabilmek için vücudumdan geçen yoğun acıyla başa çıkarken ölü manayı kontrol etmeyi öğrenmem gerekiyordu. Kara Sihirbaz ya da Kara Büyücü olma seçenekleri sunulduğunda, bir Kara Büyücü olmayı seçtim.”
10 yaşındaki Mary’nin hayatta kalabilmesi için bir kara büyücü olması gerekiyordu.
“Bu yüzden şu an daha az acı içinde olduğum için mutluyum.”
Tasha daha fazla dinlemek zormuş gibi başını eğdi.
Daha az acı içinde olmak. Mary bunu böyle ifade etmişti, çünkü kara büyücüler, tanrının insanlar için izin vermediği ölü manayı özümsemek için acı dolu bir hayat yaşardılar.
“Ancak, ondan önceki hayatıma dair hiçbir anım yok.”
Cale, Mary hatırladığı tek şeyin çöle kaçmak olduğunu söylediğinde onun ne demek istediğini anlamıştı.
“Çölde koşuyordum. Ailemdekiler birer birer arkamda düşmeye başladı ama ben koşmaya devam ettim. Hatırladığım tek şey bu. Eskiden nerede yaşadığımı, hatta aile üyelerimin yüzlerini bile hatırlamıyorum.”
Mary sadece bir şeyi hatırlıyordu.
‘Mary, koşmaya devam et! Arkana bakma, sadece koş!’
Sadece annesinin sesini ve koşmaya devam ederken ayaklarının altındaki hissettiği kumu hatırladı. Adını ancak annesinin sesi sayesinde hatırlayabilmişti.
“Acı çekiyorum ama mutluyum ve çok müteşekkirim.”
Duygusuz ses konuşmaya devam etti.
Mary, Ölüm Şehrinde, hayır, Yaşam Şehrinde olduğu için mutlu ve minnettardı. Ayrıca onu şehirde tutmaya çalışan Obante’ye ve onu kurtaran ve son 15 yıldır ona bakmaya devam eden Shawn ve Tasha’ya da minnettardı.
Ancak her gece annesinin sesini duyuyordu.
“İnsanların kara büyücülerden hoşlanmadığını biliyorum ama yine de insan dünyasını merak ediyorum.”
Şehirdeki insanların çoğu insan dünyasına cehennem diyordu.
Ayrıca insanların kara büyücülerden nefret ettiğini de söylüyordular. Ama o yine de merak ediyordu.
Hayır, içinde bir boşluk hissediyordu.
“Kimseye zarar gelsin istemiyorum, bu yüzden yalnız gideceğim.”
Hayatının bu unutulmuş ilk 10 yılı onu rahatsız etmeye ve acı çekmesine neden olmaya devam etmişti. Bu yüzden o ilk 10 yılda neler olduğunu anlamak istemişti. Anılarını kurtarmak istiyordu ve bir şey ona bunu yapmak için insan dünyasına gitmesi gerektiğini söylüyordu.
Tasha’nın tutmadığı kolundaki kumaşı kaldırdı. Çirkin yaralar tekrar ortaya çıktı.
“İnsanların bu izleri iğrenç bulduğunu duydum. Bu nedenle, bu yara izlerinin ortaya çıkmadığından ve tapınaklardan uzak durduğumdan emin olacağım. Bu gezi için çok şey hazırladım.”
Mary’nin kafası, yani siyah cüppenin başlığı, Cale ve Raon’a dönüktü ama o üç Kara Elf ile konuşuyordu.
Tasha Mary’nin diğer kolunu tutamadan öylece durdu. Ölü manayla dolu kara çölde nefes almakta zorlanan çocuğu hatırladı.
‘Koşmam gerek, ah, koşmam gerek!’
Çocuğun vücudunun her yerinde siyah çizgiler belirmeye başladığında mırıldandığı şey buydu.
Tasha, çırpınan kızı kumdan aldığında, çocuğun anne babasının uzakta ölmek üzere olduğunu görebiliyordu. Çocuk epey koşmuştu.
Daha sonra ölü manaya karşı savaşını kazandı ve hayatta kaldı.
“Dünyayı merak ediyorum.”
Obante hiçbir şey söyleyemedi. Çünkü onun dünyayı gerçekten merak etmediğini biliyordu. Her gece peşini bırakmayan unutulmuş anılarını bulmak istediğini biliyordu.
O anda, bir şeyin hareket etmeye başladığını gördü.
Raon’du.
Raon, Mary’ye doğru uçtu ve onun önünde durdu. Konuşmaya başlamadan önce bir süre sessizce siyah cüppeye baktı.
“Yaşamayı başardığın için harikasın! Tabii ki benim gibi harika ve güçlü değilsin ama yine de harikasın!”
Cale, Raon ile aynı fikirdeydi. Raon’un heyecanlı konuşmasından çok farklı olan sakin bir tonda konuşmaya başladı.
“Gerçekten harikasın. Yaşamayı başardığın sürece gerisinin önemi yok.”
“Doğru! Biraz şaşırtıcı bir insan olduğunu kabul ediyorum!”
Ancak Raon’un söyleyecek daha çok şeyi vardı.
“Ancak bu zayıf insan bir şekilde benim ön patim kadar güçlense ve zarar görmeyeceğini söyleyerek bir yolculuğa çıksa ve yaralı olarak geri dönse, bu dünyayı mahvederdim!”
‘…Bu çok fazla değil mi? Önce beni iyileştirmen gerekmez mi?’
Cale’in sormak istediği çok şey vardı ama bunları yüksek sesle söyleyemedi. Bunun nedeni, Raon’la bir dereceye kadar aynı fikirde olmasıydı.
Mary de etrafındaki insanların incinmesini istemiyordu. Bu yüzden Kara Elfler kadar Raon’un dediklerini de, neden onun gitmesini istemediklerini de anlamıştı. Bu yüzden 20 yaşına girdikten sonra beş yıl beklemişti ama yine de dünyayı merak ediyordu.
“Bu yüzden izin almadan gitmeyeceğim. Bir kere gidince 1 yıl içinde kimseye yakalanmadan mutlaka geri geleceğim.”
Bunu söylerken sesi çok ciddi geliyordu. Obante zayıfça cevap verirken avuçlarındaki teri sildi.
“Sonra, bunu sonra konuşalım.”
Mary bu şehirdeki, hayır, tüm Batı kıtasındaki tek kara büyücüydü. Obante onun için bu yolu açan kişiydi. Onun ölümünü izlemeye dayanamazdı, bu yüzden geçmişte bulduğu antik eşyalardan birini çıkarmış ve ona vermişti.
“Evet efendim. Anladım.”
Mary cevap verdiğinde Obante bakışlarını Cale ve Raon’a çevirdi.
“Ölü mana ile ilgili işlem bittiğinde size haber vereceğim. Bu süre zarfında konaklamanızı daha iyi hale getirmek için yapabileceğimiz bir şey varsa lütfen bize bildirin.”
“Çok teşekkür ederim, belediye başkanı-nim.”
Cale, kalkmadan önce Obante ile el sıkıştı. Shawn ve Mary de kalktılar. Ancak yine de oturan bir kişi vardı.
“Tasha.”
“Hı, ah!”
Tasha, Obante’nin adını söylediğini duyduktan sonra şok içinde ayağa kalktı. Kafasında çok fazla ağırlık yapan düşünce varmış gibi görünüyordu. Cale bunu görmezden geldi ve belediye başkanının ofisinden çıktı. Kara Elfler ve Mary hiçbir şey bilmiyormuş gibi yaparken Raon görünmez olmaya geri döndü.
Tasha ve Shawn, Cale’in grubuna öncülük ederken belediye başkanı ofisinde kaldı. Choi Han doğal olarak Cale’in hemen arkasında duruyordu, kara büyücü Mary ise Choi Han’ın yanında duruyordu, cüppesini yerde sürükleyerek sessizce yürüyordu.
“Mary.”
Mary başını kaldırıp Cale’e baktığında siyah cüppenin başlığı da kalktı. Cale, rahat bir tempoda yürümeye devam ederken sordu.
“Bana bir kol yapar mısın?”
“İnsan vücudu için bir kol mu demek istiyorsunuz?”
Cale, onun duygusuz sorusunu nazikçe yanıtladı.
“Evet. Bir sol kol.”
“Bir şey için ihtiyacınız mı var?”
“Evet, ihtiyacım var.”
“Anladım. Sizin için bunu yapacağım.”
Cale, karşılık veya ödül hakkında soru sormayan Mary’ye baktı ve sordu.
“İnsan dünyasında görmek istediğin şey nedir?”
Shawn ve Tasha onun sorusu üzerine irkildi. Mary tereddüt etmeden cevap verdi.
“Emin değilim.”
Mary gerçekten de bilmiyordu.
“İnsan dünyasını hayal edemiyorum çünkü onunla ilgili hiçbir anım yok ve sadece kitaplarda okudum. Ama oraya vardığımda görmek isteyeceğim çok şey olacak gibi hissediyorum.”
“Sanırım bu mantıklı.”
Cale, Mary’nin mantığına katıldı. Orada ne olduğunu bilmiyorsan, özellikle bir şeyi nasıl görmek isteyebilirsin ki? Belki de ne görmek istediğini yüzeye çıktığında anlayacaktı.
O anda Raon, Cale’in zihninde konuşmaya başladı.
– Bu hissi anlıyorum.
4 yıl boyunca o mağaradayken Raon’un görmek istediği hiçbir şey yoktu. Çünkü henüz hiçbir şey görmemişti. Sadece özgür olmak istiyordu. Beklediği başka bir şey yoktu.
– O harika bir insan.
Raon az önceden beri kara büyücü Mary’yi övmeye devam ediyordu.
– İyi birine benziyor.
Bu Raon’un, Cale’e Mary’nin onlarla birlikte gitmesini istemesi çağrısıydı. Onun dünyayı görmesini istiyordu.
– Elbette senin kadar iyi biri değil, zayıf insan. Ama o bizim gibi. O iyi bir insan ve bu acılarla yaşamayı başarıyor. O harika bir insan.
Cale, her zamanki gibi Raon’u duymuyormuş gibi yaptı.
***
İki gün sonra Cale, hanın restoranında bir kanepede uzanmış tavana bakıyordu.
“Bunun şakası yok.”
Daaaannnnnnnnn.
Deprem gibi hissettiren şeye yüksek bir ses eşlik etti. Ancak, çok şiddetli değildi.
“Genç efendi-nim, ölü mana yükselmek üzere gibi görünüyor.”
“Öyle görünüyor.”
Cale, Ron’un kendisine verdiği limonatadan bir yudum aldı. Görünüşe bakılırsa bu yeraltı şehrinde limon bile varmış. Burada her çeşit meyve vardı.
Beacrox biraz dondurma yapmıştı ve masanın üzerine Cale ve görünmez Raon’un önüne koydu. Hancı, Beacrox’u hanın şefi olarak gerçekten kiralamak istiyormuş gibi bakıyordu.
– Huzursuz oluyorum!
Cale, Raon’u duymazdan geldi ve hanın kapısına doğru baktı.
“Beacrox, git bana bir bardak limonata daha getir.”
“Affedersiniz?”
“Genç efendi-nim, ben getireceğim.”
Beacrox şaşkınlıkla sordu, Ron ise bunu yapacağını söylemek için ayağa kalktı. Biri hana girerken küçük bir zil sesi duydular.
“Ron, sen otur.”
Tamamen siyah bir cüppeye bürünmüş bir kişiydi. Mary, Cale’i ziyaret etmek için hana girmişti ve tereddüt etmeden ona doğru yürüdü.
“Beacrox, git konuğumuza bir bardak limonata getir.”
Beacrox kafası tamamen kapalı olan kişiye şaşkınlıkla baktı. Cale, Beacrox’un anlamasına yardımcı olmak için konuşmaya devam etti.
“Babana yeni bir kol yapacak kişi bu.”
Beacrox’un ifadesi sertleşti. Her zamanki sevecen gülümsemesine sahip olan Ron bile, ifadesini değiştirmeden edemedi.
Cale önündeki siyah cüppeye baktı ve hemen konuya girdi.
“Mary.”
Cale bedava şeyleri, parayı ve insanlardan bir şeyler almayı severdi ama tam bir dolandırıcı değildi sonuçta. Kim Rok Soo olarak kendisi için iyi şeyler yapan insanları uygun şekilde ödüllendirmesi gerektiğine inanıyordu.
Cale, çift hançerli suikastçı Ron için yeni bir kol yapacak kişiye işte böylece bir ödül vermeyi planlamıştı. Onun insanlarından birine yardım ettiği için iyi bir ödülü hak etmişti.
“Sana 6 ay kalacak bir yer vereceğim.”
– Aferin! İyi iş, zayıf insan!
Raon, Cale’in zihninde bağırdı.