Cale, teknedeki küçük pencereden dışarı baktı. Şiddetli suyun rengi hiç de şeffaf değildi. Denizin dibini yansıttığı için beyaz ve maviydi ve girdabın merkezine yaklaştıkça daha koyu ve daha koyu bir maviye dönüşüyordu.
‘Biri girdaba yakalanırsa muhtemelen ölür.’
Cale, evindeki sihirli kutudaki yeni sihirli bombaları düşündü. Daha sonra bakışlarını öne çevirdi ve önündeki adalar kümesinin en küçük adasına baktı.
“Genç efendi-nim, şuradaki ada! O adanın önündeki girdap en kötüsü! O dünyaya yakalanırsan hemen bu dünyaya veda etmen gerekecek! Hahah!”
Balıkçı gerçekten cesurdu. Konuşmaya devam ederken Yüzbaşı Yardımcısının yüzünün daha da solduğunu görmemişti bile.
Cale, kusma ihtiyacı hissini bastırdı ve balıkçının sözlerine kulak verdi.
“Girdabın bir tanrıdan bir şey çalan bir hırsız yüzünden ortaya çıktığını söyleyen bir efsane var ama aiya!”
Tekne bir tarafa eğildi. Cale, suyun teknenin camına çarptığını gördükten sonra yutkundu.
“Aigoo, tekne neredeyse devrildi. Hey serseri, düzgün kürek çek!”
“Üzgünüm baba!”
Balıkçı baba ve oğul ikilisi gerçekten de cesurdu.
“İşte bu yüzden genç efendi-nim.”
“Hey.”
Sonunda Cale, yaşlı adamı durdurmak için elini kaldırdı ve sert bir şekilde konuşmaya başladı.
“Önce o adaya gidelim ve sonrasında konuşuruz.”
“Leydi Amiru da böyle demişti! Neredeyse geldik.”
Yaşlı adam ustaca kürek çekmeye başladı. Kürek çekmeye devam ederken hareket eden tekne bir şekilde büküldü ve tüm girdaplardan kaçınmak için döndü. Cale, geçtikleri girdapların her birini tek tek gözlemledi.
‘Rüzgârın Sesi tarafından kusulan rüzgârın izleri.’
‘Rüzgârın Sesi’ olarak adlandırılan antik güç rüzgârı, ‘tepeler’ yarattı ve onları olabildiğince güçlü bir şekilde döndürdü. Ve zaman geçtikçe, bu tepeler yeni tepeler yarattı ve bugün görülebilen sayısız girdaplara yol açtı.
“Ge, genç efendi, benim, sizi korumam gerekiyordu.. Uhh.”
Cale, teknenin kollarına tutunurken Yüzbaşı Yardımcısı sözlerini duymazdan geldi. Boğularak ölmek istemiyordu.
Sonunda tekne bir adaya vardı ve Cale ayaklarının altındaki zemini bir kez daha hissedebildi.
“Vardık. Her zamankinden daha kolaydı.”
Balıkçının oğlu, babasının sözlerine başını salladı. Cale, ikisinin arkasına baktığında Yüzbaşı Yardımcısının yere doğru eğildiğini gördü.
“Baaaaarf.”
Yüzbaşı Yardımcısı o kadar şiddetli bir deniz tutmasından mustaripti ki, Cale acaba ölmek üzere mi diye merak etti. Beacrox yanından geçerken Cale, Beacrox’un koluna dokundu ve Yüzbaşı Yardımcısını işaret etti. Beacrox, Yüzbaşı Yardımcısına doğru giderken cebinden bir çift beyaz eldiven çıkarıp giymeden önce kaşlarını çattı.
Cale beyaz eldivenleri görünce biraz irkildi.
‘İşkence sırasında kendini temiz tutmak için kullandığı eldivenler değil mi bunlar?’
Beacrox’un o beyaz eldivenlerin geldiği sonsuz bir kaynağı varmış gibi görünüyordu. Cale, bu beyaz eldivenlerin varlığını ilk kez gözlemledikten sonra, Beacrox’a ve Yüzbaşı Yardımcısına bakmayı bıraktı ve adanın etrafına bakındı.
Bu adada kum yoktu, bunun yerine kayalarla çevriliydi. Kıyı şeridinden biraz daha uzağa bakarsanız, küçük bir orman da görebilirdiniz. Yani aslında, ormanın her yerini bir saatten daha kısa sürede dolaşabileceğinizi söylediklerine göre, orman demek yerine bahçe demek muhtemelen daha doğru olurdu.
“Yaşlı adam.”
“Evet, genç efendi-nim.”
“Daha önce başladığın hırsızla ilgili olan anlatmaya başladığın hikâyene devam et.”
Yaşlı adam, oğlunun tekneyi demirlemesini izlemeyi bıraktı ve buraya gelmek için izledikleri yolu işaret etti. Bu adanın önündeki büyük girdabı işaret ediyordu.
“Uzun zaman önce herkesten daha hızlı olan bir hırsız varmış. Hırsızın adımları o kadar hafif ve dikkatliymiş ki, denilene göre su üzerinde en ufak bir dalgalanmaya neden olmadan yürüyebiliyormuş.”
Bu gerçekten ‘Rüzgârın Sesi’ydi. Tabii su üzerinde yürümek tabirinin biraz abartı olduğu doğruydu.
“Her neyse, denilene göre hırsız bir tanrıya ait olan bir şeyi çalmış. Efsane, hırsızın eşyalarla birlikte Rüzgâr Uçurumu’ndan atladığını söylüyor. Hangi uçurum olduğunu biliyorsunuz, değil mi? Tanrının eşyası ve hırsız bu dünyadan böylece yok olmuş ve girdaplar da böyle ortaya çıkmış.”
Yaşlı adam, kollarındaki bronzlaşmış kırışıklıklar kadar nazikçe gülümsedi.
“Bu yüzden geçmişte tanrının eşyası için kurbanlar verilirdi.”
“Artık verilmiyor mu?”
“Eğer o şey gerçekten bir tanrının eşyası olsaydı, o tanrı eşyasını kendi kendine geri almak yerine neden biz insanları rahatsız etsindi ki?”
Cale, yaşlı adamla aynı fikirdeydi.
Bu tanrının bir eşyası değildi. Bu bir insanın gücüydü. Bu yüzden bir tanrı onu geri alamazdı.
“O zaman şimdi biraz adanın etrafını gezinelim.”
“Evet efendim. Sizi burada bekliyor olacağım.”
Yüzbaşı Yardımcısı ayağa fırlarken yaşlı adam oğluna doğru yöneldi.
“Genç efendi-nim, ben de, gel-, uh.”
Daha sonra geri kıvrıldı. Cale dilini şaklattı ve Beacrox’a gelmesini işaret etti. Beacrox geldiğinde Cale, Beacrox’un kulağına fısıldadı.
“Ron’un oğlu olduğuna göre, senin de normal bir insan olmadığına eminim.”
“Ve?”
Cale, biraz bile gergin olmayan Beacrox’un omzunu sıvazladı ve konuşmaya devam etti.
“Yüzbaşı Yardımcısını burada tutuyorsun.”
“…Tek başınıza iyi olacak mısınız?”
“Burada ne tehlikeli olabilir? Hem ayrıca kalkanım da var.”
“Lütfen güvende kalın.”
Beacrox, Cale’in emrini fazla sorun çıkarmadan yerine getirmeyi kabul etti. Cale, Beacrox’u bu yüzden yanında getirmişti. Şu an için çevresinde güçlü olan ama onu korumaya kararlı ve zorunda hissetmeyen birine ihtiyacı vardı. Ayrıca etrafta patronluk taslayabileceği biri olmalıydı.
Bu yüzden Beacrox mükemmeldi.
“Yakında döneceğim.”
Cale, adanın ortasındaki ormana yöneldi.
“Tehlike düşerseniz lütfen kalkanınızı ortaya çıkarın.”
“Genç efendi-nim, hemen arkanızda olacağım, uh.”
Cale, ormana doğru yürürken Beacrox’u ve Yüzbaşı Yardımcısı’nı sadece yarım kulak dinledi. Sonra diğerlerinden uzaklaşır uzaklaşmaz sessizce konuştu.
“Ne düşünüyorsun?”
Kara Ejderha cevap verdi.
“Bahsettiğin gibi, bu adanın önündeki girdabın altında bir şey var. Bu güç de geçen seferki mağaradan gelen güce benziyordu.”
Kara Ejderha, Cale’in Kalbin Gücünü kazandığı zamandan bahsediyordu. Cale yavaş yavaş ormana girdi. İçeriye bakmak için bir sebebi yoktu. Buraya gerçekten girdaba bakmaya gelmişti.
‘Geceleri buraya uçacağımız için arazi hakkında biraz bilgi sahibi olmam gerekiyor.’
Cale bir şey daha sordu.
“Burada kimse yok, değil mi?”
“Hiç kimse.”
Adada Cale’in grubundan başka kimse yoktu. Cale sonunda rahatlayarak iç çekti. Dünden beri, onları gördüğünden beri, balina sürüsünün varlığı için endişelenmişti.
“Ama bir ceset var.”
“Ne?”
Cale anında dondu kaldı. Kaşlarını çatıp gökyüzüne bakmaya başladı. Kara Ejderha görünmezliğini kaldırdı ve Cale’in önüne çıktı.
“Daha önce bu adaya baktığımda adanın diğer tarafında üç ceset vardı.”
Cesetler tamamen Cale’in beklentilerinin dışındaydı. Cale, tekneye doğru giden yolda üç adım attı. İçinde,adanın diğer tarafına doğru yürümeye devam ederse şanssız bir şey olacağına dair kötü bir his vardı. Ancak Kara Ejderha konuşmaya devam etti.
“Ama cesetler insan cesetleri değildi.”
Cale gözlerini kapatmak için ellerini kaldırdı. Eğer insan değilse, bu onların belirgin bir özelliği olduğu anlamına geliyordu. Ancak şimdi aldığı bilgiye bakarsak, hayvanlara da benzemiyorlardı.
‘Yani insanlara benziyorlar ama aynı değiller.’
O zaman geriye tek bir cevap kalmıştı.
“Elleri ve ayakları tuhaf mıydı?”
Kara Ejderha enerjik bir şekilde başını salladı.
“Bu doğru! El ve ayaklar tuhaftı. Yüzgeçlere benziyorlardı!”
Yüzgeçler. Deniz insanları sembolü buydu.
Balinalar ve deniz insanları sürüsü. Cale endişeliydi ve şüphe doluydu. Balinaların ve deniz insanlarının henüz ortaya çıkmamaları gerekiyordu.
‘Hayır.’
Cale, beynindeki düşünce karmaşasını çabucak düzeltti. Balina Kabilesi ve deniz insanları arasındaki savaşın en eski insan savaşlarından bile daha uzun bir geçmişi vardı. Bununla birlikte, romanda bunun ortaya çıktığı zaman, Choi Han’ın Balina Kabilesi ile ilişkisi olduğu zamandı.
Cale, Kara Ejderhaya seslendi.
“Hey sen.”
“…bana sen deme.”
“O zaman sana ne diye hitap edeyim?”
“Yakında öğreneceksin.”
‘Neyden bahsediyor bu?’
Cale, son zamanlarda insan dilini inceleyen Kara Ejderhanın kendisine bir isim seçeceğini düşündü, bu yüzden çenesiyle adanın diğer tarafını işaret etti.
“Orada kimsenin olmadığına emin misin?”
“Yaşayan bir varlık yok. Suda da öyle.”
“Öyleyse bana yolu göster.”
Deniz insanı cesetlerini kontrol etmesi gerekiyordu. Sadece doğrulamak ve kendini tehlikeden uzak tutmak için.
“Önümde olmalısın.”
Cale, adanın diğer tarafına doğru ilerlerken Kara Ejderhayı önüne aldı. Daha sonra ormanın diğer tarafından çıkıp cesetleri görür görmez kaşlarını çatmaya başladı.
“…haklıydım.”
Beklendiği gibi, bunlar deniz insanı cesetleriydi. Daha açık olmak gerekirse, hepsinin boyunları kırılmış üç ceset vardı. Ayrıca, bacakları ve kolları da bükülmüştü. Cale, deniz insanlarının görünüşünü bir roman metni yerine kendi gözleriyle gördükten sonra daha da kaşlarını çattı.
Cesetler sanki mumyalarmış gibi tamamen kuruydu. Ancak, deniz insanları gerçekten insanlardan farklı görünüyorlardı.
Ellerinde ve ayaklarında yüzgeçler vardı, derileri pullarla kaplı gibiydi. Ayrıca kulakları yerine solungaçları vardı.
“Neden yaklaşmıyorsun?”
Kara Ejderha merakla uzaktan gözlemleyen Cale’e sordu. Cale, Kara Ejderhaya kolayca cevap verdi.
“Korkutucu.”
“…Doğru. Senin zayıf bir insan olduğunu unutmuşum.”
Kara Ejderha başını salladı ve deniz insanı cesetlerine doğru yöneldi. Ardından kendi kendine mırıldanmaya başladı.
“Ölümüne dümdüz edilmiş gibi görünüyorlar. Onlar da çok uzun zaman önce ölmemiş görünüyorlar. Ayrıca, yüzgeçlerinin altında biraz kırmızı kan görebiliyorum. Sanırım bir savaştaydılar.”
‘Bunu yapan bir balinaydı. Bu deniz insanlarını kesinlikle bir balina öldürdü.’
Balina Kabilesi, ejderhalara benzer küçük bir nüfusa sahipti, ancak okyanustaki en güçlü varlıktı. Okyanus dünyasını deniz insanlarından yıllarca bu şekilde koruyabilmiştiler.
Deniz insanları okyanusun içinde bir krallık yaratmak istiyorlardı. Ancak Balina Kabilesi, topraklarını başkalarıyla paylaşmayı kabul etmedi. Çünkü onlar havanın değişmesi ile birlikte göç etmesi gereken bir türdü.
‘Balina Kabilesi sayıca azdır, ancak deniz insanlarının onlara istediklerini yapamayacakları kadar güçlüdürler. Ancak deniz insanları aniden güçlenmeye başladılar.’
Deniz insanları güçlenmeye başladı ve Balina Kabilesini zor durumda bıraktı. İşte o zaman Choi Han ortaya çıktı ve balinalara yardım etti. En azından, 5. cildin sonunda romanın içeriği buydu.
Cale, Kara Ejderhaya geri dönmeleri gerektiğini ve deniz insanı cesetlerinden uzaklaşmalarını söyledi.
“Onları böyle bırakabilir miyiz?”
“Evet.”
Bir deniz insanı cesedi karada dağılmazdı, bunun yerine neredeyse tamamen kururdu. Dağılması için su altında olması gerekirdi. Bu olduğunda, koku okyanusa yayılır ve diğer deniz insanlarının cesetleri almaya gelmesini işaret eder.
Bu yüzden Balina Kabilesi onları bu şekilde karada bilerek bırakmıştı.
‘Benim de hızlı bir şekilde işleri halletmem ve buradan ayrılmam gerekiyor.’
Muhtemelen bu deniz insanlarıyla savaşan Balina Kabilesinin tek bir üyesi vardı. Balina Kabilesinden iki kişi olsaydı, bu cesetleri karada bırakmazlardı. Daha fazla deniz insanı çekmek ve onunla savaşmak için onları suya atarlardı. Bunu yapan kişi yalnız olduğu için böyle davranmayı seçmişti.
Cale tekneye geri döndü ve diğerleriyle konuştu.
“Hadi geri dönelim. Görülecek pek bir şey yok.”
Sonunda deniz tutmasından kurtulmaya başlayan Yüzbaşı Yardımcısı yeniden sarardı, ancak Beacrox mutlu bir şekilde cevap verirken balıkçıdan çok balık satın almış gibi görünüyordu.
“Genç efendi Cale, Akşam yemeği için kızarmış balık yiyeceğiz.”
“Kulağa iyi geliyor.”
Cale, konağa döndükten sonra midesi kızarmış balıkla dolu olarak zamanın geçmesini bekliyordu. Sonunda küçük köyün üzerine karanlık çöktüğünde, Billos’tan aldığı sihirli kutudan tüplü dalış malzemeleri çıkardı.
Cale, On ve Hong ile konuşmaya başlarken Rüzgâr Uçurumuna ve Kuzeydoğu Denizine bakan pencere pervazında durdu.
“Evinize iyi bakın.”
“Kimseyi içeri almayacağız.”
“Güvenli yolculuklar.”
Cale, Kara Ejderhaya bakmadan önce yavru kedilere cevap vermek için başını salladı.
Kara Ejderha, Cale’e güvenle baktı ve gelişigüzel bir şekilde bir büyü söyledi.
“Uç.”
O anda Cale’in vücudu havaya yükseldi.
“Hadi gidelim.”
Kara Ejderha öne geçti ve Cale onu takip etti. Cale, fark edilmemek için havada uçarken sihirli bir bomba taşıyordu.
Cale’in bugünkü planı, hemen sonra kaçmadan önce tam olarak girdabı patlatmaktı. İnsanlar şok içinde dışarı çıktığında Cale, sessiz rüzgâr gibi çoktan ortadan kaybolmuş olurdu.
Kara Ejderhanın yeni oluşturduğu bir versiyon olan bu sihirli bombanın on dakika sonra patlaması planlanıyordu.