Vagon hareket etmeye başladı.
Meeeow.
On ve Hong, karşılarında oturan Cage ve Taylor’a baktılar ve Cale’e sıkıca yapıştılar.
“Genç efendi Cale, bu kraliyet etkinliği hakkında bir şey biliyor musunuz?”
Cale, Taylor’a baktı. Taylor, akşamdan kalma olan ve bunun yan etkileri ile mücadele eden rahibeye kıyasla iyiydi. Aslında, Cale’den bile daha iyiydi. Bu zayıf görünümlü soylu, üçü arasında en güçlü alkol toleransına sahipti.
Cale, ona bakan Taylor’a cevap vermeye başladı.
“Saraya ilk gidişim. Sadece birkaç yıl önce bir Kuzeydoğu Soylular Toplantısına katıldım.”
Taylor bunu sadece bir konuşma başlatmak için gündeme getirmemişti. Bunun nedeni cömertliğine teşekkür amacıyla Cale ile bir bilgi paylaşmak istemesiydi.
“Anlıyorum. Bu seferki olay, kraliyet majesteleri olan şu anki kralımızın 50. doğum gününü kutlamak.”
“Vatandaşlar için eğlenceli bir festival.”
Cale’in kendisi bu vatandaşlara dâhil değilmiş gibi konuştuğunu görünce Taylor meraklanmaya başladı.
“Genç efendi Cale için bir festival değilmiş gibi görünüyor?”
‘Terör olayını düşündüğümde kalbim çıldırırken bu nasıl bana bir festival gibi gelebilir?’
Cale bunu yüksek sesle söylemedi. Muhtemelen gizli örgütten ve yaklaşan terör olayından haberi olan tek kişiydi.
Böyle bir gerçeği bilmek, ağır bir sorumluluk duygusu ve baş ağrısı getirecekti. Elbette bu sorumluluk duygusu ile baş ağrısı arasında bir ilişki vardı.
‘Bunu önlemeye çalışacağım, ama incinecek veya yorulacakmışım gibi görünürse kenara çekilirim.’
Cale’in terör olayına bakış açısı buydu. Kendine sıkıntı çıkarmayacak seviyeye kadar elinden geleni yap. Ancak ölüm korkusu olan Cale, hayır, Kim Rok Soo gibi biri, hiçbir şey bilmiyormuş gibi de davranamazdı.
“Sizin için de bir festival değil, genç efendi Taylor.”
Taylor ve akşamdan kalma hâli yüzünden kaşlarını çatan Cage, Cale’in sözlerini duyduktan sonra gülümsemeye başladı.
“Bunu kutlamaya başlamadan önceki son engelim olarak görüyorum.”
Kibar görünüşüne kıyasla, Taylor risk alan biriydi. Bu, saldırıya uğramadan önce, bu etik kişiliğiyle bile Venion’un önünde geçmeyi başarmıştı.
“Genç efendi Cale.”
“Evet?”
“Majesteleri, veliaht prense dikkat edin.”
Taylor, Cale’e baktı ve konuşmaya devam etti.
“Kenara itilmiş olsam da, hâlâ Marki Malikânesinde bilgi edinme yollarım var. Kral için bu 50 yıllık doğum günü kutlaması baştan planlanmış olsa da, tüm soyluları bir araya çağırma eylemi veliaht prensin önerdiği bir şeydi.”
Taylor, veliaht prens hakkında bazı bilgiler biliyordu.
“Size veliaht prensi nasıl tarif etmem gerektiğinden emin değilim …”
Taylor’ın tanım bulmakla mücadele ettiğini görünce Cale gelişigüzel cevap verdi.
“O kurnaz birisi.”
“Ah evet! Err, demek istediğim …”
Cale ile aynı fikirde olan Taylor, hızla soldu ve söylediğini geri almaya çalıştı, ancak sonunda bunun doğru olduğunu kabul etmek zorunda kaldı.
“Evet. Haklısınız. Bunu zaten biliyorsunuz.”
“İlgilenen birinin kolayca öğrenebileceği bir bilgi değil mi?”
“Elbette. Ama birinin sizin gibi bu konuda bu kadar açık sözlü davrandığını ilk kez duydum, genç efendi Cale.”
Taylor’ın başını salladığını gören Cale, veliaht prens hakkında düşünmeye başladı.
Veliaht prensin kurnazlığı.
Veliaht prens insanlara iltifat etmekte çok iyiydi. Ayrıca bu insanları yaptıkları için halkın önünde övmekte ve takdir etmekte çok iyiydi.
Ondan sonra da bu insanları kullanırdı.
Tabii ki, kullanılan insanların kullanıldığına dair hiçbir fikri yoktu. Romandaki bu kurbanlardan biri, veliaht prensin yakın arkadaşı ve kahramanı olarak yükselttiği kişi olan Choi Han’dan başkası değildi.
Choi Han gibi sıradan biri için, veliaht prens gibi birinin ona bu kadar yakından davranmasının çok iyi bir şey olduğunu düşünmüştü. Ancak romanı okuyan Cale veya Kim Rok Soo için en çok nefret ettiği kişi veliaht prens olmuştu.
‘Sorun şu ki, insanları doğru nedenlerle kullanıyordu.’
İnsanları kendi çıkarları için ya da iktidar için kullanmamıştı. Bu insanları krallık, vatandaşlar için ve ulusu daha büyük yapmak için kullanmıştı.
‘Sanırım buna insanları ‘kullanmak’ demek çok fazla olur.’
Kullanmaktan ziyade, yardımlarını istemek gibiydi. Veliaht prens bu insanlara üstünlüğünü kullanarak emirler vermemişti, bunun yerine onlarla eşit bir seviyede bulunup onlardan isteklerde bulunmuştu.
O geveze dilini onları çok övmek için kullanmıştı ve sonra insanların geri çeviremeyecekleri gerçekten üzücü sebeplerden yola çıkarak onlara emirler vermişti. Doğal olarak, Choi Han hayır diyememişti. Soğuk, ama aynı derecede iyi huylu Rosalyn de sonunda yardım etmeyi kabul etmişti.
Elbette böyle bir kişinin bile bir zaafı vardı.
“Her neyse, genç efendi Cale, majesteleri veliaht prens, ehem, zaten bildiğiniz gibi, böyle biriyle ilişki kurmak yorucu olabilir.”
“Endişelenmene gerek yok. Eve dönmeden önce olabildiğince sessiz olmayı planlıyorum. Gösterişli olmayı sevmiyorum.”
Cale sanki hiçbir şey değilmiş gibi cevap verdi. Ancak, yanıt verdikten sonra sessizliğin odayı doldurduğunu fark etti. Akşamdan kalma hâliyle ile mücadele eden Cage, yavru kediler On ve Hong, hatta yüzünde nazik bir gülümseme olan Taylor. Hepsi Cale’e bakıyordu.
“…Bana neden öyle bakıyorsunuz?”
“Mm. Bu gerçekten mümkün olacak mı acaba, neyse, boşver.”
“Yok bir şey.”
Hem Cage hem de Taylor uzağa bakmadan önce bir şey yokmuş gibi cevap verdiler. Yavru kediler sadece başlarını salladı. Cale kaşlarını çatmaya başladı ve ekledi.
“Sonunda olayların içine sürüklensem bile, genç efendi Taylor ve rahibe-nim’in düşündüğü şey olmayacak.”
Taylor ve Cage, Cale’in gülümsediğini görebiliyorlardı. Gülümsemesi o kadar aldatıcıydı ki bir kötü adam gibi görünüyordu. Cale devam etmeden önce ikisine gülümsedi.
“Ayrıca benim de çok kurnaz bir dilim var.”
Veliaht prens, kendisine benzer insanlardan uzak durma eğilimindeydi. Onun gibi olan diğer insanlara karşı ihtiyatlı davranması onun özelliklerinden biriydi.
Veliaht prens, insanları öven ve onları ihtiyaçları için kullanan bir tipse, Cale’in de aynı şekilde davranması gerekiyordu.
Cage’in daha iyi hissettiğini söyleyen bir ifadeyle ona doğru baktığını görünce, doğrudan gözlerinin içine baktı. Daha sonra konuşmaya başladı.
“Bence bu görünüm size çok yakışıyor, genç efendi Cale. Çok kötü biriymiş gibi görünüyorsunuz.”
“İyi bir insan gibi görünmekten daha iyidir.”
‘Biliyordum.’
Cage başını salladı ve bir şeyi onaylıyor gibiydi, ama Cale umursamadı. Bunun yerine penceredeki perdeyi itip dışarıya baktı.
Artık başkentin kapısına oldukça yakındılar. Cale’in aracının yöneldiği kapı, sıradan insanların kullandığı kapıdan farklı bir kapıydı. Soyluların giriş için kullandıkları kapıya doğru ilerliyordu, bu da onun buradan çok daha hızlı geçmesine olanak sağlayacaktı.
“Başkent gerçekten de farklı.”
Cale’in pencereden gördüğü şeye dayanarak ağzından çıkan söz buydu. Taylor, Cale’in neden böyle hissettiğini anladı ve başını salladı.
“Roan Krallığı, ‘Kayalar’ın krallığıdır.”
Cale, başkenti çevreleyen büyük duvarı görebiliyordu. Duvarda birçok farklı heykel vardı.
Roan Krallığı bir nevi benzersizdi. Batı Kıtasının en büyük mermer kaynağı olmasının yanı sıra, Roan Krallığının Kuzeybatı ve Batı bölgelerinde çok miktarda granit vardı. Bu yüzden buraya aynı zamanda Kayalar Ülkesi de deniyordu.
Kuzeye seyahat ettiyseniz, görebilirsiniz ki, dağ zirvelerinin çoğu granitten oluşmuştur. Roan Krallığında epeyce Kaya Dağı vardı.
Taylor, sanki aniden bir şey hatırlamış gibi konuşmaya devam etti.
“Antik hikâyelere bakarsanız, Roan Krallığı daha ortaya çıkmadan önce bile birçok ‘ kaya parçası’ ile ilgili efsane var. Efsanelerden biri, bu topraklarda eskiden kaya gibi bir muhafız olduğunu söylüyor.”
Roan Krallığı, Batı Kıtasının Kuzeydoğusundaydı.
“Her şeyi her türlü saldırıdan koruyabilen bir koruyucuymuş. Kıtaya karanlık çöktüğünde, cephede bu karanlığa karşı duran bu koruyucu olmuş diye anlatılır.”
Antik çağların sonu hakkında birçok farklı efsane vardı. Kıtayı dolaşırken tonlarca farklı hikâye duyabilirdiniz.
Bazıları eski zamanların sonunun karanlığın çöktüğü ve bazı kahramanların bu karanlığı yenmeyi başardıkları zaman geldiğini söylerken, diğerleri bunun insanlar birbirlerinin güçlerini kıskandığı ve bunları kontrol edebilmek için savaştığı için bittiğini söylüyor. Son olarak, bazıları bir tanrının tüm canlıları yok edecek kadar kızdığını bile söylüyor.
Taylor’ın şu anda anlattığı bu hikâye, o birçok efsaneden biriydi.
“Taylor, bu hikâyeyi seviyor gibisin?”
Taylor, Cage’in sorusuna başını salladı.
“Evet. Seviyorum.”
Cale, Taylor’a bakmak için döndü. Taylor, bacakları felç olmadan önce bile her zaman kırılgan bir vücuda sahipti. Taylor dizlerini okşadı ve konuşmaya devam etti.
“Koruyucunun, vücudundaki her şey kırıldıktan sonra bile bir kaya gibi sağlam bir şekilde yerinde durduğu söyleniyor. Bu, kayalarla kaplı bu Kuzeydoğu bölgesinin halkını ve topraklarını işte bu şekilde koruyabilmiş.”
Kıtaya inen karanlığa dair hikâyelerde pek çok farklı içerik vardı.
Karanlık kıtanın merkezinde göründüğünde, diğer efsaneler ona karşı savaşan kahramanların hikâyelerinden bahseder. Ancak, Taylor’ın bahsettiği ana karakter sadece korumaya odaklanmıştı.
Taylor işte böyle bir kişiyi kahraman olarak görüyordu.
“Böyle bir varoluş günümüzde yaşayamaz. Bu yüzden bu efsaneyi çok seviyorum.”
“Ama buna inanmıyor gibisin?”
Taylor, Cage’in sorusuna başını salladı.
“Birinin bir şeyi korumak için kendisini bu kadar ağır yaraladığını görmek çok nadir bir olaydır.”
“Katılıyorum.”
Cale, Taylor’un ifadesine katılmak için başını salladı. Kendini korumak bir şeydi, ama bu koruyucu ayrıca başkalarını ve bu Kuzeydoğu ülkesini de mi korumuştu? Cale böyle bir mantığı anlayamıyordu.
“Ama özellikle bu hikâyeyi ilk kez duyuyorum.”
Cale, ‘Bir Kahramanın Doğuşu’nun 5. cildini okuyana kadar kadim güçlerle ilgili her türden efsane ve eski hikâyeyi okumuştu. Ancak bu, Roan Krallığı’nın ‘koruyucu kaya’sını duyduğu ilk seferdi.
“Muhtemelen o kadar popüler olmadığı içindir. Onu yalnızca eski güçler hakkında bilgi edinmek için eski metinleri araştırırken buldum. Cage’e de bundan bahsetmiştim.”
Cale yeniden başını salladı ve perdeleri bir kez daha indirdi. Sonra cebinden yuvarlak bir kolye çıkarıp Taylor’a fırlattı.
“Hazırlanın.”
Taylor ve Cage başlarını salladılar ve kolyeyi iki ellerinin ortasında alarak birbirlerinin elini tuttular. Sihirli cihaz çalışmaya başladı. Cale iç geçirdi ve arabanın bir köşesinden bir şişe kaptı.
Bir an sonra, araba soyluların geçidinin önünde durdu ve Cale, Yüzbaşı Yardımcısının sesini ve bir başkasının sesini duydu.
Tık tık tık.
“Genç efendi, başkentin muhafızı içerdekileri doğrulamak istiyor.”
Bang.
Cale’in ayağı arabanın kapısını tekmeledi. Yüzbaşı Yardımcısı’nın rahat ifadesini ve endişeli başkent muhafızını görebiliyordu. Cale’in bir elinde bir şişe, diğerinde bir bardak alkol vardı ve başkent muhafızına baktı.
“Devam et.”
Arabanın içi alkol kokusuyla doluydu. Cale’in aşırı derecede kızarmış yüzü ve bu koku, dün geceden beri içtiğini açıkça ortaya koyuyordu.
Festivale bir hafta kadar bir zaman olmasına rağmen, pek çok soylu bu girişten çoktan geçmişti. Başkent muhafızlarından ikisi, her seferinde yaptıkları gibi üstünkörü bir bakış atmak için vagonun içine baktı. Ancak gardiyan daha önce böyle bir manzara görmemişti. Yüzbaşı Yardımcısı, nöbetçiye nazikçe gülümsedi ve konuşmaya başladı.
“Genç efendimiz akşamdan kalmışlıklarını daha fazla alkol içerek tedavi ediyor. Akşamdan kalmanın üstesinden gelmenin zirvesine ulaşmış biri.”
Cale endişeli nöbetçiye ve onu olabildiğince iyi gösterip övmeye çalışan Yüzbaşı Yardımcısına baktı ve düşünmeye başladı.
‘Ah, bunu yapmak çok yorucu.’
Bu yüzden şunları söyledi.
“Acele edemez misin?”
Muhafız, boş alkol şişeleriyle dolu olan vagonun içinden bakması için diğer muhafızı çağırdı ve onay verdi.
“Her şey yolunda görünüyor.”
Görevli Cale’i karşılarken, Yardımcı Yüzbaşı kapıyı yavaşça kapattı.
“Başkente hoş geldiniz.”
Kapı tamamen kapandı ve araba kapıdan içeri girdi.
Cale elindeki dolu bardağı ileri doğru uzattı ve konuşmaya başladı.
“Görünüşe göre, başkente hoş geldiniz diyebilirim.”
Artık görünmez olmayan Taylor, kolyeyi Cale’e uzatıp bardağı alırken gülmeye başladı.
“Böyle iyi karşılanmayalı epey zaman olmuştu.”
Cale’in grubu başkente ulaşmıştı.