Bir ay sonra.
Cale tam olarak bir ay boyunca dinlenmişti. Dürüst olmak gerekirse, onun bakış açısına göre sadece tembellik ediyordu, ama diğer herkes bunu farklı gördü.
“Sıkıldı mı acaba?”
Raon boş boş pencereden dışarı bakan ve yaz meyvelerini yiyen Cale’i izliyordu. Raon’un yüzü ciddiydi.
Nasıl endişelenmezdi? Cale, son iki saattir pencereden dışarı bakıp meyve yerken sallanan sandalyede sallanıyordu. Tek kelime etmemişti, kaşlarını bile çatmamıştı.
Şimdi boş boş pencereden dışarı bakmadan önce yemek için üzümleri teker teker koparıyordu.
“Garip, çok garip.”
Şimdi tanıştıklarından beri biraz daha yaş almış kedi yavrusu Hong, Cale’i gözlemlerken Raon’un yanında kuyruğunu sallıyordu.
Ne yazık ki ikisi yatakta yuvarlanıyordu ve pencerenin yanındaki Cale’den oldukça uzaktalardı, bu yüzden Cale onların ne dediklerini duyamıyordu.
“Her gün daha geç ve daha geç uyanıyor. Ayrıca giderek daha az yiyor. Daha sonra daha erken ve daha erken uyuyor. Bu aralar zar zor hareket ediyor.”
Raon, gözlemlerini Hong ile paylaşırken ciddi bir ifadeye sahipti. Sonra biraz daha kaşlarını çatmaya başladı.
“Yine uyuyor!”
Plop.
Cale’in elindeki üzüm yere düştü. Cale, sallanan sandalyede sallanırken bir kez daha uyuyakalmıştı.
Raon’un gözleri titremeye başladı.
Daha çok uyuyor, daha az yiyordu ve hareket etmiyordu! Öyleyse bu şu anlama geliyordu…!
“…O hasta mı?”
Hong’un ifadesi ciddileşti ve kulakları da dikleşti.
“Hayır, bu kötü!”
Raon ve Hong’un baktığı Cale daha da solmuş görünüyordu. Tabii ki durum Cale’in sadece içeride oturmaya devam etmesi ve diğerlerinin yaz güneşinden dolayı kararmasıydı.
“…Bence bununla hiç alakası yok.”
Sadece gümüş renkli kedi On küçük kardeşlerinin tartışmasını dinlerken başını sağa sola salladı. Gördüğü şey, Cale’in her şeyi sinir bozucu bulduğuydu.
“Hayır! Rosalyn’in bir süre önce bana verdiği bir kitapta bir şeyler okudum!”
Kıtada konuşulan tüm farklı dilleri öğrendikten sonra Raon, Rosalyn’in onun için getirdiği peri masallarını okuyordu.
“Sürekli uyuma ile lanetlenmiş bir prens hakkında bile bir tane vardı!”
“Aman Tanrım!”
Hong şok olmuştu. Raon aceleyle konuşmaya devam etti. Tabii ki, uyuyan Cale’in uyanıp bunları duyması için sesi yeterince yüksek değildi.
“Doğal olarak dün lanetlenmiş mi yoksa zehirlenmiş mi diye kontrol ettim. Neyse ki, öyle değildi. Bu da, hasta olma ihtimalinin yüksek olduğu anlamına geliyor.”
‘Tanrım.’
On, Raon’un Cale’in lanetlenmiş mi yoksa zehirlenmiş mi olduğunu kontrol etmesine şaşırmıştı. Ancak Raon’nun umurunda değildi, konuşmaya devam etti.
“Buraya Harris Köyüne ve Karanlıklar Ormanına döndükten sonra daha da kötü. Karanlıklar Ormanında olmanın beklenmedik bir yan etkisi olabilir.”
Cale’in grubu şu anda Harris Köyü’ndeydi.
Tabii ki, Raon’un söylediği gibi, “daha kötü” hale gelmesinin nedeni, Cale’in yalnızca Konttan ve bölgeden sorumlu diğer insanlardan uzaktayken gerçekten tembel bir hayat yaşıyor olmasıydı.
Harris Köyünde başka insanlar da olmasına rağmen, esas olarak mezarlıkların inşasını ve köyün restorasyonunu bitirmek için burada bulunan kişiler, uzmanlardı.
Sadece evin içinde kalan Cale’in onlarla karşılaşması için hiçbir sebep yoktu.
Cale, geçen sefer Karanlıklar Ormanını ziyaret ettikten sonra inşa edilmiş küçük, iki katlı bir evdeydi.
‘Baba, Harris Köyünün sorumluluğunu almayı seçtiğim için, restorasyonun nasıl gittiğini şahsen görmek istiyorum.’
‘…Cale, bahsettiğin villayı tamamlamaktan hala çok uzaktalar.’
‘Uzmanların kaldığı bir sürü ev var. Sadece iki katlı olanlardan birine ihtiyacım var. Ayrıca Ron’un tedavisinin, uzak bir köyde sessizce yapılmasının en iyisi olacağını düşünüyorum.’
‘Pekâlâ anladım.’
Cale, babasının onayını aldıktan sonra Harris Köyüne koşarken sevinçle dolmuştu.
Bu konuda hiçbir fikri olmayan Raon endişeliydi. O sırada biri kapıyı çalmaya başladı.
Tık tık tık.
“Genç efendi-nim!”
Yardımcı uşak Hans’dı.
Raon kanatlarını geri katlamadan önce açarken Hansın sesi On ve Hong’un gerilmesine neden oldu.
“Ahh.”
Kapı açıldı ve Hans’ın irkilmeden önce iç çektiğini duydular.
“Merhaba Hans.”
“Seni gördüğüme sevindim, uşak yardımcısı.”
“Uşak yardımcısı, acıktım.”
Raon, Hong ve On’un sözleri Hans’ın kaşlarını çatmasına neden oldu. Burun delikleri genişlerken yanakları seğiriyordu.
“…Kalbim duracakmış gibi hissediyorum.”
Hans kalbini tuttu ve duygularını paylaştı.
Harris Köyüne varır varmaz On, Hong ve Raon hakkındaki gerçekleri öğrenmişti. İlk başta çok büyük şok geçirmişti, ama çabucak toparladı.
“Hmmhh.”
Uyanan Cale, gözlerini açar açmaz içini çekti. Hans, Cale’e baktı ve ağlayacakmış gibi bakarken bağırmaya başladı.
“Böyle sevimli ve zarif varlıkların var olduğunu hiç bilmiyordum! Size hizmet ettiğim için kendimi çok şanslı hissediyorum, genç efendi-nim!”
‘Neyden bahsediyor bu?’
Cale, Hans’ın saçmalıklarını görmezden geldi. Hans, ortalama 7 yaşındaki çocuklara Cale’den daha fazla zaman ayırıyordu. Hans’ın her yemekte Cale’in odasına gelmesinin nedeni de Cale’den çok onlar içindi.
“Yardımcı uşak! Yiyecek ne var?”
“Aigoo, Raon-nim. En sevdiğiniz yumuşak dana bifteği ve Rosalyn-nim ve Beacrox’un yaratmak için birlikte çalıştığı tatlı bir vanilyalı dondurmamız var.”
Ah.
Bunlar çocukların sevdiği şeylerdi.
Cale onların etkileşimini izlerken yavaşça ayağa kalktı.
“Uh.”
Cale bir inilti çıkardı.
‘Biraz esneme hareketleri yapmalı mıydım?’
Çok uzun süre hareket etmeden sallanan sandalyede oturduktan sonra vücudu kaskatı kesilmişti. Ancak Cale, tembel yaşam için bu kadar rahatsızlıkla başa çıkmaya canı gönülden hazırdı.
Hans’la konuşmadan önce ciddi bir şekilde Raon ve Hong’u hiçbir şey düşünmeden izledi.
“Herkes burada mı?”
“Evet efendim. Antrenmanları bugün erken bitmiş olmalı.”
Cale başını salladı ve birinci kata indi.
Birinci kattaki yemek odasında uzun bir masa vardı.
“Genç efendi-nim.”
“Ron, şimdi daha sağlıklı görünüyorsun.”
“Evet efendim. İşte limonatanız.”
Mm. Cale, önündeki limonataya bakarken garip bir ifadeye sahipti. Ron tek koluyla da olsa oldukça etkili biriydi.
Cale, bir süredir içmediği limonata bardağını kaldırdı.
O anda…
Tang!
Masanın üzerine bir tabak çarptı. Beacrox hırçın bir bakışla konuşmaya başladı.
“Neden önce hepiniz gidip temizlenmiyorsunuz?”
Cale irkildi. Daha sonra masaya bakmadan önce duş aldığını hatırladı.
‘Oldukça kötü görünüyorlar.’
Lock, 10 Kurt çocuğu ve Yüzbaşı Yardımcısı Hilsman, hepsi de berbat görünüyordu. Hepsi perişan ve terli görünüyordu.
“Haha, şef, lütfen bizi anla! Antrenmandan sonra o kadar yorgunuz ki önce bir şeyler yememiz gerekiyor.”
Hilsman bir bahane uydururken güldü ve başını sallayan Cale’e baktı.
“Benim için endişelenmeyin ve yemek yiyin.”
Bunu söyler söylemez Hilsman ve Kurtlar yemeye başladılar. Choi Han onlara memnuniyetle bakıyordu.
Cale, Choi Han’a bir soru sordu.
“Sana aşırıya kaçmamanı söylediğimi hatırlıyorsun, değil mi?”
Kurt çocukları ve Hilsman şu anda her gün Karanlıklar Ormanında eğitim görüyorlardı. Cale’in sözleriyle irkildiler ve Choi Han’a baktılar.
Yüzbaşı Yardımcısı o anda son derece komik görünüyordu çünkü titreyen eliyle çatalını tutarken şimdi donmuştu.
“Evet Cale-nim, onlarla aşırıya kaçmıyorum. Yavaş yavaş gücümüzü inşa ediyoruz.”
Choi Han, Cale’in ondan hiç şüphe duymamasını sağlayan nazik bir gülümsemeyle cevap verdi. Ayrıca bu konuda daha fazla bilgi edinmek istemiyordu.
Kurt çocuklar Choi Han’a cehennemden gelen bir Uzman Çavuşa bakar gibi bakıyorlardı ama yine de her sabah Choi Han’ı bulmak için kendileri en önde geliyorlardı.
‘Çocuktan ziyade-’
Şövalyelere benzemiyorlardı. Daha çok özel kuvvet gibi hissettiriyordular. Cale limonatasını içti ve gereksiz şeyleri unutmaya karar verdi.
“Genç efendi Cale, kışa kadar burada mı kalacağız?”
Cale, Rosalyn’in sorusuna başını salladı.
“Muhtemelen. Baharda eve dönmeyi düşünüyorum. Lütfen araştırmanız için ihtiyacınız olan yerlere gitmekten çekinmeyin. Ayrıca hangi malzemelere ihtiyacınız olursa bana bildirmekten çekinmeyin.”
“Teşekkürler, genç efendi Cale.”
“Önemli değil.”
Rosalyn şu anda bu binanın bodrum katında sihirle ilgili araştırma ve deneyler yapıyordu. Cale, geleceğin Sihir Kulesinin efendisi olacağı için ona tam desteğini veriyordu.
‘Daha sonra iyilik isteyebileceğim bir sürü insanın olması güzel.’
Sosyal ağ çok önemli bir araçtı.
Cale yemekten sonra odasına döndü ve sallanan sandalyeye geri oturdu.
“Hmmmhhh.”
Ağzından mutlu bir inilti çıktı. Cale, önümüzdeki 70 yılı sadece batan güneşe böyle bakarak geçirmek istiyordu.
Raon ve Hong onu izlerken birbirlerine fısıldamaya başladılar.
“Çok sıkıldığı için mi iç çekiyor sence?”
“Bence öyle. Muhtemelen seyahat etmek istiyor.”
On, odanın köşesinde parlamaya başlayan bir eşya fark edene kadar onların konuşmasına başını salladı. Sonra hızla konuşmaya başladı.
“Görüntülü iletişim cihazı parlıyor!”
‘Hmm?’
Cale’in kafası karışmıştı. Görüntülü iletişim cihazı mı? Evden biri mi arıyor?’
On konuşmaya devam etti.
“Kırmızı!”
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
Cale, can sıkıcı bir şey isteme ihtimali olan kişilerden gelen aramanın cihaz rengini kırmızıya çevirecek şekilde ayarlatmıştı.
Ve şu anda onu kırmızıya çevirecek tek bir kişi vardı.
Veliaht prens Alberu Crossman’dı.
“Ah! Bu veliaht prens! Aramasını çabucak bağlayacağım.”
Video iletişim cihazına doğru uçarken Raon aniden enerji ile doldu.
‘Bunu yapmana gerçekten gerek yok.’
Cale, Raon’un aniden hızla hareket ettiğini gördükten sonra içini çekti ama yine de video iletişim cihazına bakmak için sallanan sandalyesini çevirdi.
“Ona bağlanıyorum.”
Raon cümlesini bitirir bitirmez video iletişim cihazının etrafını mavi bir ışık sarmaya başladı. Kısa süre sonra cihazın üstünde küçük bir ekran belirdi.
Cale, veliaht prens Alberu’nun gülümsediğini görebiliyordu.
– Genç efendi Cale, krallığımızın hazinesi. Bugün güzel bir gün geçirdin mi?
“Neden böyle davranıyorsunuz?”
– İlişkimizi düşünürsek neden böyle davranmayayım?
‘İlişkimiz ne ki?’
Cale işte şimdi Alberu’ya ‘krallığın yıldızı majesteleri’ dediği zaman onun nasıl hissettiğini anlamıştı.
“Sanırım birbirimizle oldukça iyi bir ilişkimiz var?”
Söylediklerinin aksine Cale’in ifadesi eskisi kadar kayıtsızdı. Ancak Alberu hala nazikçe gülümsüyordu.
– Tabii ki. Ve bu kadar iyi bir ilişkimiz olduğu için…
‘Bir şey garip.’
Cale’in içinde uğursuz bir his vardı. Geçen ay boyunca hiçbir şey yapmamanın verdiği mutluluk, bir film sahnesi gibi gözünün önünden geçip gidiyordu.
‘…Eminim bir şey değildir.’
– Umarım bana bir iyilik yapabilirsin.
“Bu zor olur. Şu anda çok meşgulüm.”
Doğal olarak Alberu, Cale’in yalanlarını görmezden geldi ve söylemesi gerekeni söyledi.
– Bana yardım etmezsen veliahtlık pozisyonundan çıkarılıp öleceğim.
Cale, Alberu bunları oldukça ciddi bir şekilde söylediği için irkildi.
Alberu şu anda Whipper Krallığının büyücülerini topluyor ve kendi bağlantılarını güçlendiriyordu. Bu Roan Krallığını korumaya yardımcı olacak bir gücün gelişimiydi.
Cale, kendisinin huzurlu bir yaşam sürmesi için O’na, krallığın ve evi olan güzel yuvasının güvenliğini sağlamasında yardım ediyordu.
Cale, Alberu’nun yüzünü inceledi ve gülümsemesi parlak olmasına rağmen gözlerinin endişeyle dolu olduğunu gördü.
Cale kimliğini öğrendiğinde bile bu kadar endişeli görünmüyordu.
Cale sallanan sandalyeye oturdu ve konuşmaya başladı.
“Söyleyeceklerinizi dinleyelim. Yardımıma ne için ihtiyacınız var, majesteleri?”
Cale sırtında bir ürperti hissetti. Bir süredir bu tür bir uğursuz duygu yaşamamıştı. Veliaht prens tarafından görünmeyen Raon ve Hong, gözleri parlayarak yan yana oturuyorlardı.
Alberu konuşmaya başladı.
– Kara Elf.
‘Biliyordum.’
Cale, onun bu sözleri söylemesini bekliyordu.
Cale gözlerini kapadı ve tembel hayatının kaybolmadan önce ona veda ettiğini gördü.
Çeyrek Kara Elf olan veliaht prens Alberu konuşmaya devam etti.
– Kara Elf Köyüne gidebilir misin?