Cale’in gözleri, İllüzyonistin kolunu tutan Choi Han’ın kanlı eline yöneldi. O anda Choi Han’ın sesini duydu.
“Ben ilgilenirim.”
Cale dönmeden önce Choi Han’a bir kez baktı. Daha sonra hızla terasa doğru yürümeye başladı.
“…Az önce benimle ilgileneceğini mi söyledin?”
Daha yüksek bir ses duymadan önce İllüzyonistin sesini duydu.
Baaaaaaaam!
Kırmızı kubbenin yıkılmasının sesiydi ve sonra…
Boom!
Cale terasa açılan pencereli duvara baktı. Duvarda büyük çatlaklar oluşmuştu.
“Ah!”
İllüzyonist duvara çarpmıştı.
“…Şeytani serseri.”
Onu Choi Han’ın attığından emindi. Ancak Cale, Choi Han’ı kontrol etmek için dönmedi.
Ayağı teras korkuluğuna bastı.
Viiiiiiing, Viiiiiiing.
Alarm şatoda yankılanmaya devam etti ve Cale, arkasında rüzgarı kesen bir ses duydu.
“Seni bu kadar kolay bırakacağımı mı sanıyorsun?!”
Ayı Kral Sayeru’nun bağırışını duydu. Bu, Cale’in arkasındaki rüzgârı kesen şeylerin Sayeru’nun ışık okları olduğunu fark etmesini sağladı.
‘Bu konuda ne yapmamı istiyorsun?’
Cale durmadı. Durmasına gerek yoktu.
Baaaaam!
Işık okları şiddetle parlayan siyah auraya çarptıktan sonra patladı. Sayeru, ışık oklarını yok eden siyah auranın sahibine doğru döndü.
Adamın elinden yere kan damladı. Elleri kanayan adam, Choi Han, Sayeru’yu metanetli bir bakışla gözlemledi.
“Geçen seferki savaşımızı bitirmeliyiz.”
Choi Han, Mogoru’nun Kuzey Simyacı Kulesinde Sayeru’ya karşı savaşmıştı. O anı hatırladığında Sayeru’nun elleri ışıkla kaplandı.
Her an savaşabilmek içindi.
Ancak rakibinin onunla savaşmak gibi bir düşüncesi yoktu.
“Ama önce halletmem gereken bir şey var.”
Choi Han bunu söyledikten sonra hızla hareket etmeye başladı.
“Lanet olsun!”
Sayeru hızla hareket etmeye başladı ama Choi Han ondan daha hızlıydı. Siyah aurası, etrafı kırmızı dumanla çevrili olan ve elleriyle işaret yapan İllüzyoniste doğru yöneldi.
“Ah!”
İllüzyonist hareket etmeyi bıraktı ve yere yuvarlandı.
Baaaaaaaam!
Siyah aura, illüzyonistin az önce durduğu yere saplandı ve bölgeyi yok etti.
İllüzyonistin gözleri bir anlığına o noktaya baktıktan sonra kocaman açıldı.
‘O nerede? Choi Han nerede-‘
Choi Han’ı göremiyordu.
“Ah!”
Daha sonra arkadan birinin boynunu tuttuğunu hissetti. Aynı anda burnu kanın balıksı kokusuyla doldu. Arkasından gelen metanetli bir ses duydu.
“Buldum.”
Choi Han, İllüzyonistin kolunu yakaladı. Cale’e bununla kendisinin ilgileneceğini söylemişti. Bu durumla ilgilenmesi gerekiyordu.
Bu, öncelikle bu İllüzyonisti durdurmanın gerekli olduğu anlamına geliyordu.
Gözleri zincirden bir bilezik gördü. Bu altın bir bilezikti. Choi Han gülümsemeye başladı.
Bu demek oluyordu ki illüzyonistin kolunu yakaladığında gördüğü şey doğru şeydi..
“Hayır!”
Sayeru’nun ışık oku Choi Han’a doğru fırladı. İllüzyonist vücudunu Choi Han’dan uzaklaştırdı ve diğer eliyle Choi Han’ın hayati organlarını hedef aldı.
İyi eğitimli bir dövüş sanatçısı gibi hareket ediyordu.
“Sadece illüzyon yaratmayı bildiğimi mi sanıyordun?”
“Bu beni ilgilendirmez.”
İllüzyonistin boynunu tutan el başka bir şeyi yakaladı. Altın zincirden bileziğin üzerine kan sıçradı.
Choi Han’ın eli altın zincir bileziği kırdı.
“Ah!”
İllüzyonist anında kan kusmaya başladı ve vücudu öne doğru kıvrıldı. Ancak Choi Han oktan kaçmak için geri çekilmek zorunda kaldı.
“Ellie!”
Sayeru hızla illüzyonisti kendine dayadı ve Choi Han başını kaldırdı. Cale’in terastan uçtuğunu görebiliyordu.
“…Kargalar.”
Onu takip eden yüzlerce siyah kuş vardı. Choi Han hemen hareket etmeye başladı. Ne yapması gerektiğini biliyordu.
Cale için de aynısı geçerliydi. Teras korkuluklarından havaya atlarken konuşmaya başladı.
“Vatandaşları tek bir yerde toplayın.”
Gak. Gak.
Cale’i siyah bir perde gibi takip eden kargalar dağılmaya başladı. Gashan da aynı anda konuşmaya başladı.
“Cale-nim emirlerini verdi. Vatandaşları tek bir alanda toplayın diyor!”
“Anladım.”
Tasha hiç tereddüt etmeden vücudunu rüzgarla çevreledi ve kaçan sakinlere doğru ilerlerken Kara Elfleri de yanına aldı.
Veliaht prens Valentino, Gashan’a endişeli bir ifadeyle bir soru sormadan önce şövalyelere onları takip etmelerini işaret etti.
“Ateşten kaçmaları gerekmez mi? O kızıl ateş, o kızıl nehirler konusunda ne yapmayı düşünüyorsunuz? Genç efendi Cale başka bir şey söyledi mi?”
Kuzeyden, güneyden, doğudan ve batıdan dört taraftan kendilerine yaklaşan ateşi görebiliyordu. Valentino nehir gibi akan kırmızı sıvıya bakarken korku hissetti.
Birisinin bu işi kendisi için halletmesini istiyordu ve bunu gerçekleştirebilecek tek kişinin Cale olduğunu bilecek kadar düşünebiliyordu.
Ancak kaçan sakinlerin akıllarında böyle bir düşünce yoktu.
Böyle bir düşünceleri hiç olmamıştı. Onlardan bu kadar yüksek vergiler alan efendileri onları kurtarabilecek miydi? Önce o kaçmasaydı şanslılardı.
Hayatta kalmanın yollarını bulmaları gerekiyordu. Bu vatandaşlar için hayatta kalmanın tek yolu kaçmaktı.
O nehir gibi ateşten, o felaketten kaçmaları gerekiyordu.
Gak, gak.
O andaydı. Kargaların gakladığını duydular.
“Ha?”
Annesinin elinden tutarak kaçan bir çocuk başını kaldırdı. Üstlerinde kargalar uçuyordu.
“Anne, anne.”
Çocuğun annesi de hareket etmeyi bırakmadan önce başını kaldırmak üzereydi. Sokağın bir köşesinde bir Kara Elf belirmişti. Durmuş aileyi gördü ve bir yönü işaret etti.
“O tarafa gidin! Kargalar sizi oraya götürecek!”
Bu ani açıklamayı duyduktan sonra sadece kaos hisseden kadın fark etmeden sordu. Şu an ağzından çıkabilecek tek şey buydu.
“Oraya gidersek yaşayabilir miyiz? Bu yön-”
‘Güvenli olduğuna inanabilir miyiz?’
Son kısmı söyleyemedi. Ancak Kara Elf sanki onun duygularını anlıyormuş gibi gülümsedi ve karşılık verdi.
“Evet yaşayacaksınız.”
Kadın aynı anda çocuğunun da elbiselerini çekiştirdiğini hissetti.
“Anne, anne! Şuna bak!”
“Önemli bir konuşma yapıyoruz bir da-”
Çocuğunu susturmaya çalışan kadın, çocuğun nereye işaret ettiğini görünce gözlerini kocaman açtı. Havada yanan bir ateş kılıcı tutan biri vardı.
Ateş kılıcı ateş sütunlarına benzediğinden bu durumun sorumlusunun o kişi olduğunu anlayabiliyordu.
O kişinin önünde süzülen başka biri vardı.
Her ikisi de açıkça görülemeyecek kadar yüksekteydi ama o yine de her iki kişinin elindeki güçlerin rengini açıkça görebiliyordu.
“…Su?”
O mavi şey suya benziyordu.
“O tarafa doğru acele edin. Majesteleri Veliaht Prens Valentino da orada.”
Kadın, Kara Elf’in sesini duyduktan sonra çocuğunu kaldırdı. Veliaht prens oradaysa, bu kadar önemli birinin olduğu yer güvenli olmalıydı.
O da bunu hissedebiliyordu.
“Acele edin!”
‘O bizim tarafımızda.’
Elleri maviyle kaplı olan kişi onların tarafındaydı.
Fazla bir şeye sahip olmadığı için bu tür konulardaki sezgileri oldukça keskindi. Kadın çocuğunu taşıdı ve Kara Elfin işaret ettiği yöne doğru koşmaya başladı.
Kaybolması için hiçbir neden yoktu.
Gak, gak.
Bir karga ona rehberlik ediyordu. Kargalar şehrin dört bir yanına dağılmış, herkesi tek bir yere yönlendiriyordu.
“Görünüşe göre bir şekilde işleri halletmişsin ve ortaya çıkmışsın.”
Aşağıya bakarken konuşan Beyaz Yıldız, daha sonra ileriye baktı.
“Alarmlara bakılırsa mana bozma araçlarını da yok etmeye çalışıyorsun gibi görünüyor. Cale, sanırım senin tarafındaki insanlar yavaş yavaş bu tarafa doğru ilerliyor?”
Cale omuzlarını silkti ve elindeki mızrağı Beyaz Yıldıza doğrulttu.
“Neden bugün söyleyecek bu kadar çok şeyin var? Bundan sıkılmaya başladım.”
“Ha!”
Beyaz Yıldız, Cale’in homurdanan sesine güldü. Daha sonra ateş kılıcını Cale’e doğrulttu ve konuşmaya devam etti.
“Ama bu birbirimizle ilk kez yalnız karşı karşıya gelişimiz değil mi? Neden biraz daha sohbet etmiyoruz?”
“İstemiyorum.”
Cale onu görmezden geldi.
‘Şimdi konuşmak mı istiyor? Dubori bölgesini kuzeyden, güneyden, doğudan ve batıdan yok etmeye çalışan ateş nehirleri varken gerçekten konuşmak mı istiyor?’
Cale’in bunu yapacak ne zamanı ne de lüksü vardı. Raon ve Eruhaben henüz mana bozma araçlarını yok etmemişlerdi. Beyaz Yıldızla tek başına yüzleşmesi gerekiyordu.
Ancak Cale’in Beyaz Yıldızın sözlerini dinlemekten başka seçeneği yoktu.
“Biliyor muydun? Kadim Beyaz Yıldızın benim ele geçirmekten kaçınmaya çalıştığım bir gücü vardı.”
‘Ne? Kadim Beyaz Yıldız olmak isteyen piç, onun güçlerinden birini istemedi mi?’
Cale, bakışlarındaki soruyu anladıktan sonra gülümseyen Beyaz Yıldıza döndü.
“Bu, suyun kadim gücüydü. Su gücümü gördün, değil mi?”
Görmüştü.
Beyaz Yıldızın su özelliği olan kadim güç, çoğunlukla kalkan olarak kullanılan bir duvara benziyordu.
“Dürüst olmak gerekirse savunma gücüne ihtiyacım yok. Saldırabilecek bir silaha ihtiyacım vardı.”
Ateş kılıcı Cale’e doğru yöneldi.
Sudan yapılmış bir mızrak. Cale’in zihninde hâlâ küfürler eden Gökyüzü Yiyen Su.
“Bu yüzden Yargılayan Suyun olması gereken göle gittim.”
Cale’in mızrağı tutan eli irkildi.
– Durun, Yargılayan Su benim.
Gökyüzü Yiyen Suyun bahsettiği gibi ‘Yargılayan Su’, Gökyüzü Yiyen Suya bir tanrının verdiği isimdi.
“Bu gücün oldukça güçlü olduğu söyleniyordu. Bir tanrı tarafından sevilen ve her şeyi yargılayabilen güçlü bir mızrak olduğu söyleniyordu.”
Cale, Beyaz Yıldızın gözlerindeki hırsı görebiliyordu.
“O mızrak Yargılayan Su değil mi? Benim olması gerekeni aldın. Ama şimdi, aynı zamanda benim son kadim gücümü de mi almaya çalışıyorsun yani?”
Bu hırs yavaş yavaş öfkeye dönüştü. Beyaz Yıldız daha önce Cale’e karşı hiç bu kadar öfke göstermemişti.
Beyaz Yıldız, Cale ile konuşmaya devam etti.
“Bana gel.”
Cale dudaklarını ısırdı ve mızrağı iki eliyle yakaladı. Su mızrağı yavaşça uzadı ve mızrağın ucundaki su şiddetle dönmeye başladı.
Roooaaaaar…
Rüzgar, Cale’in vücudunu daha da çok sardı.
Beyaz Yıldız, sanki Cale’in ne düşündüğünü biliyormuş gibi gülümsemeye devam etti.
“Mızrağı tutarkenki duruşun berbat. Muhtemelen biraz dövüş sanatı öğrenmelisin.”
Pozisyona giren Beyaz Yıldızdan da güçlü bir ateş yükseldi.
“Suyun ateşi yenebilmesi gerektiğini düşünüyorsun, değil mi? Ama benim ateşim doğal afetlerle birleşmiş bir ateştir. Onu yalnızca suyla yenemezsin.”
“Güçlerimden yalnızca birini kullandığımı kim söyledi?”
Beyaz Yıldızın morali, Cale’in yorumunu duyduktan sonra biraz düştü.
“Ne?”
Cale, Beyaz Yıldızın sorusuna yanıt verirken sanki iç çekiyormuş gibi ses çıkardı.
“Seni dinlerken elimde tek bir mızrakla öylece burada durduğumu mu sandın?”
Cale başını iki yana salladı.
Beyaz Yıldız o anda alışılmadık bir ses duydu.
Boom.
Büyük bir sarsıntı olmaktan çok uzaktı ama kesinlikle yer sarsıntısının sesiydi.
Bom Bom.
Kuzey Güney Doğu ve Batı. Gürültü her yönden geliyordu.
O anda yerden alçak bir ses geldi. Yer yavaş yavaş çatlamaya başlamıştı.
Zemin içten yüzeye kadar çatlıyordu.
Öfkeyle ileri doğru hücum ederken yoluna çıkan her şeyi silip süpüren kırmızı dalganın önünde bir çatlak belirdi.
Cale zihninde bir ses duydu.
– Sanırım bayılacaksın.
– Kapa çeneni, acele et ve düzgünce kaz! Seni kahrolası Süper Kaya!
Dev Arnavut Kaldırımı ve Gökyüzü Yiyen Suyun konuşması Cale’in zihnini doldurdu.
Boom. Boom.
Kalbi çılgınca atıyordu.
“…Bekle, kadim güç olarak toprak özelliğini mi kullandın-”
Şok içinde mırıldanan Beyaz Yıldız, Cale’in çarpık gülümsemesini görebiliyordu.
‘Bekleymiş kıçım. Bekle de geber seni kahrolası p*ç!’
Yerde o alçak seslerle oluşmuş bir delik vardı. Sonra küçük bir su tutamı yavaş yavaş deliğe girdi…
Baaaaaaam! Baaaaaaam! Baaaaaaam!
İnsanlar geceyi uyandıracak kadar yüksek bir ses duydular. Kuzeyden, güneyden, doğudan ve batıdan yükselen su şeritlerini görebiliyorlardı.
Cale, Beyaz Yıldıza dik dik baktı.
‘Doğal afet yaratmak istediğini mi söylemişti?’
“Kıçımın felaketi.”
———-
Merhabalar, uzun bir aradan sonra tekrar buradayım. Sizi hayal kırıklığına uğrattıysam özür dilerim ve bundan sonra size güzel ve doğru çeviriler sunmak için sıkı çalışacağım. Elimden geldiğince günde en az 1 çeviri ya da daha fazlasını paylaşacağım. Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğim. Sevgiler ve saygılar.