Işınlanma çemberi. Yukarıda duran ışıkla çevrili insanlar, golemlere doğru hücum eden Cale’in sırtını görebiliyordu.
“Neden vücudu en zayıf olan kişi……!”
Kılıç ustası Hannah, Cale’in sırtına bakarken sesini yükseltmeden edemedi. Kaşlarını çatmaya başladı.
Tek vuruşta uzaktaki bir ağaca uçarak gönderilecekmiş gibi görünen zayıf adamın goleme doğru tek başına hücum ettiğini görmek komikti. Aceleci bir karar gibi görünüyordu.
Gerçekten komik olmasına rağmen, Hannah gülemedi.
‘Deli p*ç! Bu salak aptal!’
Cale’in şu anda neden golemlere doğru hücum ettiğini biliyordu.
Grubun buradan güvenli bir şekilde ışınlanabilmesi için yapıyordu. Onlar için golemlerle yüzleşiyordu.
Elbette Cale Henituse’nin güçlü olduğunu biliyordu.
Burada golemlerden kurtulabilecek sadece birkaç kişi vardı ve onlarla en kısa sürede ilgilenebilecek kişi Cale’di.
Ayrıca daha sonra kan öksüreceğini ve ondan sonra da bayılacağını biliyordu. Hepsini biliyordu.
‘Kahretsin.’
Ancak tüm bunları bilmesine rağmen Cale’e doğru koşamazdı.
Berbat biri olabilirdi ama Cale’e yardım etmesi gerektiğini bilecek kadar inceliği de vardı, ancak şu anda yapması gereken başka bir şey vardı.
“Hannah.”
Ağabeyi Jack’in adını seslendiğini duyunca yumruklarını gevşetti.
Ooooooong-
Daha sonra vücudunu ışınlanma çemberinden gelen ve gittikçe parlaklaşan ışığa bıraktı.
Başkente gitmesi gerekiyordu. Başkenti koruması gerekiyordu.
‘Fakat…!’
Hannah kaşlarını çatmaktan kendini alamadı. Ellerine baktı. Elleri yavaş yavaş görünmez hale geliyordu. Işınlanıyordu.
“Bir efsane yazıyor.”
O anda Clopeh Sekka’nın sesini duydu. Hannah başını çevirdi. Tekerlekli sandalyesine geri dönen Clopeh’yi görebiliyordu. Clopeh, Cale’e baktı ve heyecanlı bir sesle konuşmaya devam etti.
“Efsaneler için fedakârlıklar gereklidir.”
Clopeh parlak bir şekilde gülümsemeye başladı.
Cale Henituse soğuk biri gibi görünse de herkesten daha duygusal bir yanı vardı.
‘Ya aşırı zeki ya da aşırı aptal, biri ya da diğeri.’
Clopeh, Cale’i her gördüğünde bunu daha çok düşünüyordu.
Şu anda Cale’in sırtına bakıyordu. Şu anda en tehlikeli noktaya doğru koşan kişinin, yoldaşları için daha çok savaşacağını biliyordu. Yoldaşları, Cale’e bakarken duygulanmış görünüyordular. Morallerini yükseltmekle kalmamış onları bir araya da getirmişti.
Bunun olacağını umarak böyle davranıyorsa, Cale Henituse son derece zeki ve soğuk bir insandı.
‘Öte yandan, eğer öyle değilse ve kalbinin ona söylediği gibi davranıyorsa…’
O zaman aptaldı. Kendi hayatını düşünmeden hücum edecekti. Ancak, ikisinden hangisi olursa olsun…
“…Bir efsaneye bakıyoruz.”
Işınlanma nedeniyle Clopeh’nin görüşü yavaş yavaş bulanıklaştı. Gözlerini kapatıp tekrar açtığında Mogoru başkentinde olacaktı. Kalbini hayal kırıklığı doldururken golemlere karşı savaşan Cale’e tutkulu bir bakışla baktı.
“Bu büyük savaşı bir bütün olarak izleyemediğim için hayal kırıklığına uğradım.”
“Senin ağzına…”
Hannah’nın soğuk sesini duyabiliyordu.
“Kapa çeneni.”
Hannah’nın elleri, Clopeh’yi yakasından tutup sallamaya hazır görünüyordu.
Fedakârlık? Efsane?
“Tabi bu efsaneye bakamadan hayatının sona ermesini istemiyorsan.”
“Hannah.”
Hannah, Jack’in sesini duyunca ağzını kapattı ve Clopeh’den uzaklaştı.
Parlak ışıktan dolayı onun da görüşü neredeyse kaybolmuştu.
Görebildiği son şey Cale’in sırtıydı. Hannah gözlerini kapatmadan önce bir süre Cale’in sırtına baktı.
Paaaaat!
Beyaz altın ışık ve kırmızı ışık, ışık kaybolmadan önce patlamış gibi her yöne fırladı ve geride kimseyi bırakmadı.
Baaaaaam!
İnsanların az önce bulunduğu alanı patlama sesleri doldurdu. Cale yumruğunu golemin baltasına indirdi. Daha doğrusu, baltaya vuran yumruğu değildi.
“Kahretsin! Yıldırım……!”
Kokpitteki yasak büyücü öfkeyle bağırdı.
Baltaya çarpan ve o sesi çıkaran küçük bir yıldırımdı.
Golem sendeledi. Kokpitteki yasak büyücü dengesini yeniden kazanmak için hızla hareket etti. Golemin baltasını görebiliyordu.
Golemin kara baltası yanıyordu.
“…Kaçtılar!”
Baltasının hasar görmesinden çok, Cale’in grubunun ışınlanma yoluyla ortadan kaybolmasına kızgındı. Öfke ve sıkıntıyla dolu mavi gözleri Cale’e yöneldi.
Çarpmanın şokundan geri çekilen Cale Henituse’nin ağzını kapattığını görebiliyordu.
Ağzından siyah kan akıyordu.
Yasak büyücü bu manzara karşısında homurdandı ve golemi hareket ettirmeye başladı.
Golem sessiz bir sesle tekrar saldırı moduna girdi. Hafifçe yanmış balta dışında iyi görünüyordu. Yasak büyücü, kanlar içinde kalan Cale’e baktı.
“Bunun geçen seferkiyle aynı olduğunu düşünemezsin.”
Yasak büyücü baltayı tekrar kaldırırken alayla güldü.
“O süslü şimşeği şu anda düzgün kullanamıyorsun, değil mi?”
Yasak büyücüler, Cale Henituse’nin golemleri yok edebilecek gücünü biliyorlardı. Gökten düşen ateşli bir şimşekti. Ancak, o ateşli şimşek şu anda siyah duvarı geçemezdi.
Boom. Boom. Boom.
Yaklaşan yerin gümbürtüsünü duyabiliyordu. Yasak büyücünün dudaklarının kenarları yavaşça kıvrıldı.
“Bir kerede bu kadar çok golemden kurtulmanın hiçbir yolu yok. Bu doğru değil mi? Hepimizle tek tek nasıl savaşacaksın?”
Diğer golemler şimdi silahlarını Cale’e doğrultuyorlardı.
“Saldırı.”
Yasak büyücünün emirleri, golemlerin kükremeleri siyah duvarın altındaki alanı doldurmadan önce diğer golemlerin kokpitlerine ulaştı.
“Roaaaaar!”
“Roaaaar.”
Kılıçlar, mızraklar, baltalar. Tüm bu silahlar Cale Henituse’ye doğrultulmuştu.
“…Haa…haa……”
Cale, silahların kendisine doğru geldiğini görebiliyordu.
Golemler tarafından tutuldukları için hepsi iri ve kötü görünüyordu.
– İnsan!
Raon’un bağırdığını duyabiliyordu.
Baaaaaam!
Ancak, Dorph’un sesini duymadan önce uzaktan bir patlama duydu.
“Gitmene izin veremem, genç Ejderha.”
– B, bu can sıkıcı Aslan Kral!
Dorph, Raon’u geride tutuyordu. Raon bir noktada görünmezliğini kaldırmıştı ve Dorph’a karşı savaşıyordu.
Öte yandan Dorph, Raon’un onu bulmasını zorlaştırmak için vücudunu karanlıkta saklıyordu.
“Beni bulman zor olacak.”
– İnsan! Sadece biraz bekle! Aslan Kralı arkadan tokatlayacağım ve onu bulduğumda bayıltacağım ve sonra oraya geleceğim!
Dorph’un biçimsiz sesi ve Raon’un sesi Cale’in kulaklarını ve zihnini doldururken…
Bam! Baaaaam! Bam!
Choi Han ile Ayı Kral arasındaki savaşı da duyabiliyordu. Cale o yöne baktı.
“…Gerçekten öyle.”
Gerçekten Choi Jung Soo’nun Yong’uydu. Jung Soo aslen 10. sınıf bir yetenek kullanıcısıydı. Bu güçler, dünya kaosa dönüştüğünde aniden ortaya çıkmıştı. Choi Jung Soo’nun yeteneği en düşük seviyede, 10. seviyedeydi.
Ama Choi Jung Soo gelişmişti. Dövüş sanatlarını ve kılıç sanatlarını yeteneğiyle birleştirerek kendini 1. Derece bir yetenek kullanıcısı kadar güçlü hale getirmişti ve böylece kendisinin bir istisna olarak 1. Derece yetenek kullanıcısı olarak tanınmasını sağladı.
‘Hey, bu harika değil mi? Etrafımı saran beyaz bir Yong ile savaşıyorum. Öyle düşünmüyor musun?
Choi Jung Soo her zaman etrafına sarılmış beyaz bir Yong ile savaşmıştı. O Yong bazen bir kılıç, bir kırbaç ve hatta bazen elinin bir uzantısı haline gelirdi.
‘O!’
Choi Han aynı Yong’u kullanıyordu ama o siyahtı. Yong zayıftı ve Choi Jung Soo’nun beyaz Yonguna kıyasla güçlü gibi değildi, sanki her an yok olabilecekmiş gibi görünüyordu.
“…Cale-nim!”
Ayı Krala karşı savaşan Choi Han, Cale ile göz teması kurdu. Choi Han, kanayan Cale’in yanı sıra Cale’e doğru hareket eden silahları da görebiliyordu.
“Nereye bakıyorsun?”
Ancak Ayı Kral ona ışıktan oklar fırlatmaya devam etti. Choi Han kılıcını oklara doğru sallarken kaşlarını çatmaya başladı. Savunurken dönüp Cale’e baktığında…
Cale’in gülümsediğini görebiliyordu. Ağzı kanlı bir şekilde gülümsediği için neredeyse korkutucu görünüyordu ama Cale mutlu görünüyordu.
‘…Neden?’
Choi Han neler olup bittiğini sorgularken Cale başını çevirdi.
Başının hemen üzerinde duran bir baltanın ucunu görebiliyordu. Kılıçlar, mızraklar, sopalar. Her türlü silah ona doğru yönelmişti. Hepsi golemlere kıyasla son derece zayıf olan vücudunu hedefliyordu. Cale daha da fazla gülümsemeye başladı.
“…Ne oluyor be?”
Yasak büyücü, Cale’in gülümsemesini gördükten sonra aniden kötü bir hisse kapıldı. Ancak balta ve saldırı durdurulamazdı.
Ve tüm saldırılar Cale’e ulaşmadan hemen önce…
“Ne kadar da harika.”
Cale kollarını açarken sakince konuşmaya başladı.
“Hepiniz aynı anda bana saldırıyorsunuz.”
Ateşli şimşek ve rüzgâr, Cale’in her iki kolunun etrafında kükredi.
“…Ha?”
Cale’in kolunun etrafındaki şeyi gördükten sonra yasak büyücünün zihni boşalırken, Cale kollarındaki güçleri serbest bıraktı. O anda tüm silahlar Cale’e doğru indi.
Baaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam!
Son derece yüksek bir patlama alanı doldurdu. Bölgedeki herkes gökyüzüne doğru yükselen kırmızı hortumu görebiliyordu.
O kırmızı hortum şimşeklerle doluydu.
Boom!
Cale’e saldıran golemler düşmeye başladı.
Silahlarını tutan kolları, kırmızı kasırga tarafından parçalanmıştı.
“H, hayır!”
Yasak büyücü, kopuk kolunun olduğu noktadan başlayarak hızla golemin vücuduna yayılan pembe altın renkli bir ateş gördü.
Golem tamamen sırtüstü yere düştü. Kokpitteki yasak büyücü kaçmak için kapıyı açmaya çalıştı. Denediğinde ateşin kendisine yaklaştığını görebiliyordu.
“Ç, çıkmam gerek.”
Yasak büyücü titrediği için kilitle uzun süre mücadele etti ama sonunda kapıyı açmayı başardı.
Kokpitten çıktı ve derin bir nefes aldı. O sırada arkasında bir patlama sesi duydu.
Baaaaam!
Pembe altın ateşe yakalanan golem sonunda patlamış ve küle dönüşmüştü. Ancak yasak büyücü şu anda buna bakamazdı.
“…Aman Tanrım.”
Dünya kırmızıydı. Kollarını ve silahlarını kaybeden golemler yanıyordu. Aynı zamanda çılgınca dönen kırmızı rüzgârı da görebiliyordu.
Boom! Boom!
Rüzgâr, kopmuş golem kollarını ve silahlarını her yere fırlatıyordu. Stratejik olarak onları diğer golemlerin üzerine bırakıyordu.
“Hayır! Kaçının!”
“Ateşe değmesine izin vermeyin!”
Düşen silahlar ve kollar ateşli şimşek ile yanıyordu. Bu ateşli şimşekler hızla diğer avı yutmaya başlıyordu.
Neredeyse bir festival gibi görünüyordu. Parlak ve gösterişli ateşler golemleri yiyordu. Golemler, özellikle onları kontrol eden yasak büyücüler, ateşten kaçmaya başladılar.
Ancak, sonunda hepsi ateşin açgözlülüğü tarafından yutuldu.
“Ateş çok hızlı yayılır.”
Yasak büyücü sakin bir ses duyduktan sonra başını çevirdi. Yüzünde soğuk bir ifadeyle kanlar içindeki Cale Henituse’nin orada durduğunu görebiliyordu.
Yasak büyücü geri çekilmeye başlamadan önce yere yığıldı. Cale etrafına bakmadan önce ona baktı.
Ateş hızlı yayılır. Ateş rüzgârla buluşursa, rüzgâr ateşe öncülük edebilirdi. Rüzgâr, ormandan kaçan Simyacı Kulesi yakınlarındaki golemleri hedeflemek için ateşi göndermişti.
Kalkanın gücüyle genişleyen dallar, Cale gücünü çektiğinde geri çekilmişti.
“Rooooar!”
“Roaaaaaar.”
Çılgına dönmüş golemlerin kükremeleri ateşle birlikte daha da yükseldi.
– Sen benden farklısın.
Cimri konuşmaya başladı.
– Sende rüzgâr da var. Sen benden farklısın.
– O benden de farklı. Benim ateşim yoktu.
Cale, hırsız ve cimrinin fısıltılarını dinlerken etrafına bakındı. Ardından parlak bir şekilde gülümsemeye başladı.
Ateş, insanlar için çok faydalı bir ışık kaynağıydı. Gökyüzü karanlık olsa bile… Yer aydınlık olabilirdi.
Göz teması kurdu.
“Orada.”
Karanlıkta saklanan kişi. Yanan golemler çıldırıp bölgeleri aydınlatırken, saklanabileceği yerler yavaş yavaş kaybolmuştu.
“Raon, onu görüyor musun?”
Karanlığın içinde gizlenmiş olan Aslan Kral Dorph.
Cale o p*çle göz teması kurdu.
– İnsan, onu görebiliyorum!
Raon’un kara manası ateş gibi yanmaya başladı. Golemlerden sonra bu p*çin sırası gelmişti.
– Sınırındasın.
Süper Kayanın sesini duydu ama Cale antik gücünü tekrar harekete geçirmeye başladı.
Ağzından ve burnundan akan siyah kan gömleğini ıslattı.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)