Siyah maskeli adam, Aslan Kral Dorph’un gözlerine yansıdı.
Maskeli adam sıkılı yumruklarını açtı.
Sihirli taşlar yere düştü.
Ve daha sonra…
Kırmızı bir parıltı herkesin görüşünü kapladı.
Dorph’un vücudu ileri doğru hareket etti.
“Ah.”
Bir asker yere yığıldı.
Gökyüzündeki ateşli şimşek onlara doğru uçuyordu.
‘Ben öleceğim.
Şimdi gerçekten öleceğim.’
Askerin aklından geçen düşünce buydu.
Asker ağlamaya başladı.
Baaaaaam!
Şimşeklerden biri kulenin yanındaki meydana düştü.
Kule sallanmaya başladı.
Şimşek müthiş bir saldırı gücüne sahipti.
“Oo… ah…”
Şimşek bu kez kuleyi ıskalamıştı ama…
‘Bir dahaki sefere-‘
Ateşli şimşekler, sanki her an düşecekmiş gibi bulutların içinden parladılar.
“B, ben, bitti…”
Asker, aşağı doğru gelen sonsuz sayıda kırmızı ışık gördüğü için hayatının sonunun geldiğini düşünmüştü.
Ancak kısa süre sonra gümüş bir ışık gördü.
Ooooooong-
Güney çatısını kaplayan bir kalkan görebiliyordu.
Daha spesifik olmak gerekirse, Aziz Jack, Beacrox ve askerleri kaplıyordu.
Geniş gümüş kanatları olan bir kalkandı.
Bu büyük bariyer, tam şimşekler düşmek üzereyken askerlerin gözleri önünde belirmişti. Şimşeğe karşı savunma yapacak kadar sağlam görünüyordu.
“Benim param!”
Siyah maskeli adamın uzaktan bağırdığını duyabiliyorlardı.
Maskeli adam uzaysal bir cep torbasını yavaşça parçalıyordu. Hareketleri dikkatli ve tereddütlü görünüyordu.
‘S**tir! Lanet olsun!’
Cale uzaysal cep çantasını hançeriyle yırtmaya başlamadan önce son ana kadar tereddüt etmişti.
‘Sihirli taşları kullanacak mıyım? Kullanmayacak mıyım?’
Whipper Krallığının Mogoru İmparatorluğuna karşı savaşında kullandığı gücün aynısı yeterli görünüyordu.
Normalde ateşli şimşeği güçlendirmesine gerek kalmazdı.
‘Aptalca bir söz kimin umurunda?!’
Ancak bir söz vermişti.
‘İnsan! Bugünkü olaydan ders çıkar! Acı çekmemelisin! Beni üzüyor, dedeyi üzüyor, herkesi üzüyor!’
Choi Han’ın bayıldığı söylendikten sonra Raon ona bunu söylemişti.
‘Gelecekte seni endişelendirmemek için çok çalışacağım.’
Cale, bunu bir daha yapmamak için çok çalışacağına söz vermişti.
‘Bir çocukla verdiğim sözü bozacak değilim sonuçta.’
Buluğ çağına bile girmemiş altı yaşında bir çocukla verilmiş bir sözdü! Üstelik bu uzlaşma sağlayabileceği biri de değildi.
Raon’un burnunu çekip ona bir dilim elmalı turta uzattığını hayal edebiliyordu.
Artık o nemli, gözyaşlarıyla ıslanmış elmalı turtaları yemek istemiyordu. Lezzetli değillerdi.
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
Yırtık uzaysal cep çantasını elinde tutarken eli titriyordu.
‘…Güçlendirirsem bayılmam, değil mi?’
Ateşli şimşeğin gücü yükseleceğinden, sığ görünen bu ölü mana gölünü arındırmak kolay olmalıydı.
“Evet! Hadi servetimi gösterelim ve paramı tekrar yakalım!”
‘Bu parayı almak zor olmadı sonuçta.
Hepsini çaldık!’
Cale uzaysal cep çantasını tamamen yok etti.
“Ahahahahahahaha!”
Sonra deli gibi gülmeye başladı.
‘Benim param!’
Beacrox bunu başkentten getirmişti ama yine de onun parasıydı!
Başka bir şey için kullanıyor olsaydı, başka bir şey olurdu!
– Hehe teşekkürler.
Ama bu cimride kullanmak için!
Cale kızgın görünüyordu.
Para harcaması gereken birçok şey vardı.
Yani, bu yatırıma değmezse…
“İşinizi düzgün yapmazsanız ne olacağını görürsünüz.”
Bu vahşi aura Cale’den dışarı akmaya başladığı an…
“İstediğini yapmana izin veremem!”
Cale, bir çıkıntıdan atlayan ve ona doğru koşan birini görebiliyordu.
Dorph, Aslan Kral.
Dorph, Cale’e yumruk sallarken gülümsedi.
“Hayır!”
Hannah aurasını Dorph’a yöneltti.
Baaaaam!
Ancak, o aura kolayca engellendi.
“Ne bu?”
Hannah aurasının havadaki şekilsiz bir güç tarafından bloke edildiğini görebiliyordu.
“Ne, bu güç de neyin nesi?!”
Öfkeyle bağırdı.
Cale o anda Dorph ile göz teması kurdu.
Dorph, Cale’e ulaşmaya çalışıyordu. Cale, Dorph’a bakıyordu.
Cale konuşmaya başladı.
“Sen bir Elementalistsin, değil mi?”
‘Ne?’
Hannah’nın gözleri kocaman açıldı.
‘Elementalist mi?
Bulunması çok zor olan o Elementalistlerden mi?
Aslanların Kralı Elementalist mi?
Adil bir savaş isteyen bir savaşçı ve dövüşçü olduğunu iddia eden piç Elementalist mi?!’
Dorph gülümsemeye başladı.
“Nasıl bildin?”
Cale de gülümsedi.
Biraz öncesine kadar elinde olan altın topacın kırbacı artık cebindeydi.
‘Cale! O Aslan ile ilgili garip bir şeyler var! Bence o bir Elementalist!’
‘Ama Elementalini göremiyoruz? Ne olabilir? Diğer Elementaller tarafından görülemeyen Elementaller mi var?’
‘Ama o adamın vücudunda bir Elemental varlığını hissedebiliyoruz.’
‘Belki bizden çok daha güçlü olduğu için onu göremiyoruz?’
‘En azından kesin olarak bir Rüzgâr Elementali olmadığını biliyoruz! Herhangi bir yüksek dereceli Rüzgâr Elemental-nim olsa tanırdık.’
‘…Hangi özelliğe sahip Elemental bu?’
Elementallerden ikisi bu bilgiyi onunla paylaşmıştı.
‘…Normalin dışında! Normal standartların ötesinde bir şey ortaya çıktı! Bir Aslan ve Bir Elementalist! Bu konuda güçlü bir Elementalist! Koş, koşmalısın!’
Üçüncü Elemental de ona uyarılar göndermeye devam etti.
“Ancak, kaçmamış olman, benim gücümü tam olarak anlamadığın anlamına geliyor olmalı.”
Zayıf görünüşlü Dorph’un gözleri öldürücü bir niyet ve çılgınlıkla doluydu.
Cale cevap verirken gülmeye başladı.
“Senin için ödediğim bedele değ!”
Bu sözleri ile birlikte…
Sihirli taşları havaya fırlattı ve gökten yüksek bir ses duyuldu.
Baaaaaaaam!
Baaaaam! Baaaaaaaam!
Onlarca şimşek tek bir yere indi.
Bölünmüş kule arasındaki haç şeklindeki yolu hedefliyordu.
Aynı zamanda merkezdeki ölü manayı da hedefliyordu.
Hem kan kırmızısı hem de altın renginde parlayan şimşekler bu yerlere doğru düştü.
Baaaaaam!
Sihirli taşları yuttuktan sonra şimşekler daha da güçlendi.
“Lanet!”
Dorph vücudunu geri çekti.
Baaaaam! Baaaaaaaam!
Haç şeklindeki yolun tamamı ateşli şimşeklerle kaplıydı.
Şimşek ve onun sebep olduğu yangın nedeniyle artık hiçbir şey patikaya yaklaşamıyordu.
Booom.
Hatta şimşeklerin ortaya çıkardığı şok nedeniyle kendilerini dengelemek zorunda kaldılar.
“Sihirli kalkanları etkinleştirin!”
“Dikkatli olun! Düşerseniz ölürsünüz! Şimşeklerden kaçın!”
Beyaz Yıldızın astları acilen kalkanlarını kaldırdı veya vücutlarını indirdi. Bunu boş gözlerle izleyen bir asker başını kaldırdı.
“Y, yıldırımlar düşüyor……!”
Ateşli şimşekler hiç durmadan iniyordu.
Ve o şimşeklerin merkezinde…
Kesişen yolun ortasında, altında ölü mana gölü olan biri vardı.
Asker, şimşeklerin çarpmadığı maskeli adama boş boş baktı.
İnsan gibi görünmüyordu.
Aynı zamanda o maskeli adamın kimliğini de söyleyebiliyordu.
Gümüş Kalkan.
Ve ateşli şimşek.
Cale Henituse. O kişiydi.
Cale’in düşman olup olmadığını anlayamıyordu ama askerin zihnini bir rahatlama duygusu doldurdu.
“…Kaybolacak.”
Ölü mana ile dolu olan göl. Mezarı olabilecek gölün asla yok olmayacağını düşünmüştü. Bu kişinin bunu başarabileceğine inanıyordu.
Bunun böyle olacağından neredeyse emindi.
O anda oldu.
Boom!
Kule sallanmaya başladı.
“Ha?”
Askerin gözleri kocaman açıldı.
Siyah sıvı havaya fırladı.
Sanki bir yanardağ patlıyordu.
Ölü mana havaya fırlıyordu.
“Lanet olsun!”
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
– …Aşağıdaki ölü mana yerin yaklaşık üç kat derinliğinde.
Cimrinin ciddi sesini duyabiliyordu.
Ölü mana gölü.
Görünen kısım gölün hepsi değildi.
‘Yeraltında üç kat daha mı?!’
Cimri, gölün derinliğini böyle tarif etmişti.
Bu, Cale’in beklentilerinin ötesindeydi.
– Üç katlı derin depolama tesisini yok etmek için şimşekleri kullanıyorum.
Şimşekler, depolama tesisini patlattığında ölü mana fırlamıştı.
Baaaaaam! Baaaam!
Ateşli şimşekler ölü manaya çarptı ve her seferinde onları yuttu.
Ölü mana gölünün yüzeyi alev almaya başladı. Altın izleri olan kan kırmızısı bir ışık ile yanmaya başladı.
Ancak siyah sıvı yükselmeye devam etti.
“…Bu yapılabilir mi?”
Cale, bu iğrenç derecede büyük ölü mana miktarına kaşlarını çatmaya başladı.
Ellerini defalarca yumruk yaptı ve tekrar açtı.
Mümkündü.
Bunu arındırabilirdi.
Göl alev almaya başlamıştı.
Şimşekler düşmeye devam ediyordu.
Yine de.
– İnsan! İyi misin? Ben de başlayayım mı?
‘Lanet.’
– Bayılamazsın! Gelip sana yardım edeyim mi? Ben büyük ve kudretli Raon Miru’yum!
“Neden buraya geldin ki?”
Cale kaşlarını çatmaya başladı.
“…Benim param.”
Cale başka bir sihirli taş torbası çıkarırken neredeyse ağlayacaktı.
– Hmm?
Cimrinin şok olmuş sesini duyabiliyordu.
– Artık vermene gerek yok. Bunu neden yapıyorsun? İyiyim. Bunu yapmak için yeterince gücüm var.
“Bayılırsam sorumluluğu üstlenecek misin? Bunu yapabileceğinden emin misin?”
– ……
Cimri sessizdi.
– Ölürsen paranın bir anlamı yok.
Hırsız beynine fısıldadı.
Cale, sihirli taşlarla dolu çantayı ters çevirirken içini çekti.
Sihirli taşlar birer birer düşmeye başladı.
O anda oldu.
Baaaaam!
Birisi bir şimşeğe saldırdı ve bir patlamaya neden oldu.
Cale başını çevirdi.
“Yakında orada olacağım.”
Dorph bunu söylerken yumruk attı ve şimşeğe dokunmadığı halde hasar verdi.
Baaaaam!
O görünmez güç yeniden kullanılıyordu.
Cale sihirli taşları dökmeye devam etti ve şimşeklerin arasından görebildiği Dorph’a gelişigüzel bir şekilde yorum yaptı.
“Sadece arkanı kolla.”
Dorph irkildi ve ona doğru uçan altın rengi bir aura görmek için arkasını döndü.
Hannah konuşmaya başladığında güldü.
“Benimle dövüşeceğini sanmıştım. Nereye gidiyorsun?”
Hannah gülümserken bile vahşi görünüyordu.
“Gerçekten o da normal değil.”
Cale çantayı kapatmadan önce başını salladı.
Sinyal buydu.
“Çılgınca kükre.”
Dorph, altın auranın icabına kolayca baktı.
Sonra irkildi.
Bir şey geliyordu.
Kuvvetli bir güç geliyordu.
“Lanet!”
Hızla geri çekildi.
Kısa süre sonra gökten şimşekler düştü ve gölü yakan ateş havaya fırladı.
Büyük bir ateş sütunu belirmişti.
Ateş sütununun ortasında duran ve aşağıya bakan Cale, yanmayan tek şeydi.
Sşşşşşşhhhhhhh-
Pssssssssss-
Ölü mana yanmaya başladı.
Pembe altın renkli küller yavaşça havaya yükselmeye başladı.
Bu, ölü mananın arınıp yok oluşunun görüntüsüydü.
Bunu herkes görebilirdi.
Ve hepsinin merkezinde…
“Hehe, hehahahahahahaha!”
Maskeli adam yüksek sesle gülmeye başladı.
‘Paranın gücü bu işte!’
Cale onca parayı boşa harcadıktan sonra ya neşeyle ya da şokla gülüyordu.
O anda oldu.
Boom. Boom. Boom.
Golemlerin kuleye doğru koşturdukları görülebiliyordu.
Aceleleri var gibiydi.
“Hehe.”
Cale’in gözleri, golemlerin başlarını öne eğişini izlerken parladı.
“Sana paranın gücünü göstereceğim.”
O anda oldu.
– İnsan! Orası sıcak değil mi?
Görünmez halde saklanan Raon onunla konuşmaya başladı.
Cale başını salladı.
Önce ateşli şimşekler çakmıştı, sonra gülmeye başlamıştı ve şimdi de başını sallıyordu. Raon konuşmaya devam ederken diğerleri Cale’in hareketlerini şaşkınlıkla izliyordu.
– Bu arada insan! Goldie dede aradı!
“Eruhaben-nim?”
Cale irkildi.
– Choi Han’ın gözlerini açtığını söyledi!
“Mm.”
Cale yavaşça kaşlarını çatmaya başladı.
Boom. Boom. Boom.
Golemler kuleye, özellikle de ölü manadan kurtulmaya çalışan Cale’e doğru koşmaya devam ettiler.
Cale’in bu manzarayı izlerken korkması kabul edilebilirdi.
Ancak, şu anda sorun bu değildi.
– Ama Goldie dede başka bir şey daha söyledi!
“Eruhaben-nim ne dedi?”
– Choi Han ağlıyordu ve onu durdurmaya çalıştığında bile dedeyi görmezden geldi ve krallığın büyücülerinden birinden buraya gelmek ışınlanma parşömeni istedi!
“Aigoo.”
Cale söyleyecek söz bulamıyordu.
– Görünüşe göre Choi Han, ‘Kim Rok Soo!’ diye bağırırken uyanmış. İnsan, Kim Rok Soo’nun kim olduğunu biliyor musun?
“Aigoo!”
Cale, dünyanın karardığını hissetti.
– Her neyse, Goldie dede kendisinin de geleceğini söyledi! Goldie dede, Choi Han’ın ağladığını görünce şok olmuş gibiydi! Her neyse, hepsi geliyor! Hehe!
Cale, Raon’un kahkahasını duyamadı.
‘Lanet olsun ne gördü?’
Choi Han, Choi Jung Soo’nun anılarında ne görmüştü?
‘Choi Han’ı ağlatan neydi?’
Beyaz Yıldızın geldiğinin haberini almak.
Golemlerin onu öldürmek için ona doğru koştuğunu görmek.
Choi Han’ın buraya geleceğini duymak, bu iki durumdan da daha korkutucuydu.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)