Bir yol var.
Rosalyn bu cümleyi düşündü ve yavaşça Cale’e seslendi. Cale ona kısa bir yanıt verdi.
“Sadece bir yol bulmamız gerekiyor.”
Sadece Bölüm 7’ye giden bir yol bulmaları gerekiyordu. Kullanacakları bir yol mutlaka var olmalıydı.
Rosalyn’in yüzünde acı ifadesini ortadan kaldırmak için bir gülümseme belirdi. Yavaşça konuşmaya başladı.
“Bunu söylemenizi bekliyordum.”
“Bir yol var, değil mi?”
Cale hemen bu soruyu sordu. Bakışları Rosalyn’e bir şeyler söylüyordu.
‘Eminim bir tane bulmuşsundur.’
Rosalyn’in gülümsemesi daha da büyüdü.
“Tabii ki.”
‘Rosalyn’den beklendiği gibi.’
Cale de gülümsemeye başladı.
“Akıllı Rosalyn ve insan, veliaht prensle sohbet ederken olduğu gibi gülümsüyor!”
Raon’un yorumunu görmezden geldi. Yeniden konuşmaya başladığında Raon’un inişli çıkışlı sırtını okşadı.
“Ama bir sorun var gibi görünüyor.”
Bir yol bulmuşlardı ama bir sorun vardı.
Rosalyn başını salladı ve ona karşılık verirken yeri işaret etti.
“Önce aşağı inelim, sonra sohbet edelim.”
* * *
Ormanın 8. Bölümü.
Sarayın bulunduğu 7. Bölümün hemen altındaydı ama bu bölümde çok fazla insan yaşamıyordu.
Ancak, bugün burada her zamankinden daha fazla insan vardı.
Şşşt-şşşhh-
Cale, birinin kılıcını keskinleştirdiğini duyduktan sonra başını çevirdi.
Savaşçılardan biri bıçağını keskinleştirirken bir ağaca yaslanmıştı.
‘Vahşi.’
Sadece o değildi.
Orman, birçok ağacın yanı sıra birçok sarmaşık ve dalın iç içe geçtiği bir yerdi. İnsanların geçebileceği küçük yollar vardı, ancak çoğu uygun yollar değildi, bunun yerine ağaçlar ve yeşilliklerle kaplıydı.
Orman halkı bu engebeli arazilerden kolayca geçebiliyordu Orman savaşçıları bu insanların en güçlüleriydi.
Pek çok savaşçı, silahlarını sağlamlaştırırken, ağaçlara yaslanırken ya da kire ya da çimenlere otrurken korkunç ifadelere sahiplerdi.
“Roooooar!”
“Grrrrrr.”
Ayrıca savaşçıların arkadaşları ve ulaşım yöntemleri olan bazı hayvanlarını da orada görebiliyordu.
Görünmez Raon’un sesini duyabiliyordu.
– İnsan! Buradaki herkes kızgın! Her şeyi yok etmeye hazır görünüyorlar!
Bu zehirli aura birçok yerden yayılıyor gibiydi.
Cale, bir ağacın gölgelerinde dinlenen kahverengi tenli Orman savaşçıları kötü bakışlarına denk gelince kendini sinmekten alamadı.
“İşte burada.”
Cale, Rosalyn’in sesini duyduktan sonra başını çevirdi. Rosalyn bir çadırın kapağını açtı.
İçeride neler olduğunu görebiliyordu.
“Cale-nim!”
“Genç efendi-nim.”
Choi Han ve Mary ikisi birden ayağa fırladılar.
Grrrr-
İri bir kara panter koşarak yanına gitti ve kafasını Cale’e sürttü. Litana’nın kara panteri Ten’di.
‘…Ah, çok korkutucu.’
Cale, masada oturan ve yüzünde üzgün bir ifadeyle ona bakan kişiye yaklaşmadan önce kara panter Ten’in kafasına hafifçe dokundu.
“Uzun zamandır görüşemiyoruz Leydi Lina.”
“Genç efendi Cale.”
Ormanın Kraliçesi Litana.
Çok yıpranmış ve solgun görünüyordu.
“İyi misiniz? Bayıldığınızı duydum. Sizi hemen buraya çağırdığım için üzgünüm.”
Litana, Cale’in solgun ifadesini gördükten sonra özür dileyen bir ifadeyle sordu.
Siyah cüppeli Mary, Cale’in yanına gitti ve onu gözlemledi. Choi Han sadece sessiz kalıyor ve dudaklarını ısırıyordu.
Ormanın diğer liderleri de Cale’in solgun tenini gördükten sonra fazla bir şey söyleyemedi.
Sadece tek bir varlık epeyce konuşuyordu.
– Ama insan, o su mızrağını yaptığından beri cildin daha iyi görünüyor..! Senin gücün sadece bir sivrisinek seviyesinde. Mm… A… Çok… Mm…
Cale, Raon’u görmezden geldi ve konuşmaya başladı.
“Daha önemli soru Ormanla ilgili.”
Bu, Litana’nın tekrar açmadan önce gözlerini kapatmasına neden oldu. Konuşmaya başlamadan önce acısını gizleyemiyormuş gibi yüzünü ovaladı.
“Geç kalmam benim hatam.”
“Majesteleri-”
Astlarından biri ona seslendi ama Litana elini kaldırdı ve onu durdurdu. Cale, gözlerinin yavaşça tekrar açılmasını izledi.
Kederin içindeki öfkeyi ve yüce gönüllülüğü görebiliyordu.
Ama en azından gözleri açıktı.
Litana konuşmaya başladı.
“Size o mesajları bırakır bırakmaz Bölüm 7’ye yöneldim.”
Cale, İmparatorluk Prensi Adin’in boynunu tutmadan hemen önce gelen çağrıydı. Litana bundan sonra olanları anlattı.
“Yanımızda çok fazla büyücü olmadığı için ilk önce Bölüm 7’ye ışınlanma kullanarak sadece birkaç kişiyi göndermeyi düşündüm, ancak ışınlanmamız hedef tarafından reddedildi. Hayır, ışınlanmayı önlemek için sihirli bir çember oluşturdular.”
“Nereye gitmeye çalışıyordunuz?”
Litana kaşlarını çatmaya başladı.
“Saray.”
Cale hemen anladı.
“İmparatorluğun casusu sarayda olmalı. İmparatorluk önce sarayı ele geçirmiş olmalı. Kim olabileceği hakkında bir fikriniz var mı?”
Litana başını salladı.
“Büyük ihtimalle Bölüm 7’nin savunmasından sorumlu orta sınıf liderlerden biri.”
Cale’in gerisini anlaması için başka bir şey söylemesine gerek yoktu.
Başkentin savunmasından sorumlu orta sınıf bir lider, ne yüksek ne de düşük bir pozisyondu.
Son derece gizli meseleleri bilemezlerdi ama yine de etrafta dolaşan çok sayıda savaşçıyı kolayca fark edebilirlerdi.
Litana inanamayarak bir kahkaha attı.
“…Bölüm 7 kolayca İmparatorluğun eline geçti.”
Işınlama reddedildikten sonra hemen Bölüm 7’nin dışına ışınlanmıştı.
Daha sonra golemleri görmüştü.
Kendisini rahatsız hissettiren o büyük canavarları gördü. O şeyler Bölüm 7’nin dört girişini de engelliyordu.
Ormanın eşsiz ağaçlarıyla yapılan kapıların çiğnenmesi ve yerlerine o kara devlerin geçmesi Litana’yı oldukça şaşırtmıştı.
Ayrıca, başkent gardiyanlarının iş arkadaşları olan diğer başkent gardiyanları tarafından vurulup kale duvarlarında öldüğünü gördü.
Bunu görünce hemen bağırdı.
‘Karşı koymayın!’
Bölüm 7’deki herkesin onun sesini duyabilmesi için bir büyücü ses güçlendirme büyüsü kullanmıştı.
Duygusal hissediyordu ama mantıklı davranmıştı ama en önemlisi içgüdüleri onu şiddetle uyarıyordu.
Ne o golemlere ne de o hava gemisine saldırma.
İçgüdüleri bunu söylüyordu.
‘Bu benden bir emirdir, Litana’dan! Hayatlarınızı sebepsiz yere çöpe atmayın!’
Hepsi Ormanın insanlarıydı.
Orman, insanların çiftçilik yapmasının zor olduğu bir yerdi.
Burada hayatta kalabilmek için avlanmak ve yiyecek toplamak gerekiyordu. Düz alanlar olmadığı için arazi de engebeliydi. Ormanın yerlileri ve vatandaşları kendi dayanıklılık seviyelerine sahipti.
Bu yüzden savaşçı olmayanlar bile İmparatorluğun güçlerine karşı savaşmaya çalışabilirdi.
‘Ben, Litana, yakında…! Orman Savaşçıları yakında sizi kurtaracak! Bize güvenin ve bekleyin!’
Litana, Orman halkının sebepsiz yere ölmesini engellemek istedi.
Cale her şeyi duyduktan sonra ona cevap verdi.
“Bu akıllıca bir karardı.”
“…Artık ben de böyle hissediyorum.”
Litana’nın yüzünde acı bir gülümseme vardı. İmparatorluğun yaptığı her şeyi Clopeh’in videosundan ve Rosalyn’in açıklamalarından duymuş ve görmüştü.
“Ölü manaya benzer bir şey ama daha da ölümcül. Saldırsalardı Ormana ve vatandaşlarımıza korkunç şeyler olurdu.”
Kara umutsuzluk, Akçaağaç Kalesi gibi ıssız bir ovada bir sorundu, ancak Orman gibi birçok bitki ve hayvanın olduğu bir yerde daha da büyük bir sorun olurdu.
Litana konuşmaya devam ederken mızrağına dokundu.
“Ayrıca İmparatorluğun neden hareket etmeden Bölüm 7’de kaldığını da bildiğimi düşünüyorum.”
Cale başını salladı.
Golemleri kapı bekçisi olarak tutarken İmparatorluğun neden Bölüm 7’de kaldığını söylemek kolaydı.
“Bu, Whipper Krallığı ile yapılan savaşın içeriği yüzünden.”
Ayrıca Adin, Choi Han sayesinde yaralanmıştı.
Sonunda, yasak büyü kullandıkları ortaya çıkmıştı.
Diğer krallıklarla ve kiliselerle olan ilişkileri hakkında endişelenmek zorunda kaldıkları için şu anda Ormana saldıramazlardı.
Bu kale muhtemelen bu yüzden yaratıldı.
Bu Orman için bir şanstı.
Bu, durumu tersine çevirmeleri için bir şanstı.
Cale hemen işe koyuldu.
“Yol nerede?”
Litana, Rosalyn’e baktı. Rosalyn, Litana ve Cale’in yanındaki masaya yaklaştı ve bir kâğıt parçası açtı.
Bölüm 7 ve çevresinin haritasıydı.
Rosalyn parmağını haritaya koydu ve açıklamaya başladı.
“Orman savaşçıları farklı zamanlarda devriye gezmeye çıktıktan sonra, golemlerin ve zeplin gözlem menzilinin bu kadar geniş olduğunu tahmin ettik.”
Parmağı, tüm Bölüm 7’nin etrafına ve biraz dışına bir daire çizdi.
Yardımcı Yüzbaşı Hilsman bunu yaparken yavaşça araya girdi.
“…Yani oraya karadan ulaşmanın tek yolu bunu açıktan mı yapmak?”
Dikkatli bir şekilde eklemeden önce bir an tereddüt etti.
Tereddüt etti çünkü düşmanın menzili Bölüm 7’nin tamamıydı. Bu, açık bir çatışma olacağı anlamına geliyordu.
Ancak, Bölüm 7’nin tamamı şu anda İmparatorluğun elindeyken, bunu yapmak korkunç bir duruma yol açabilirdi.
“Fakat onlarla açıkça yüzleşirsek, İmparatorluğun bu siyah sıvıyı bizim yaklaşmamızı engellemek için kullanması mümkün değil mi?”
‘Aynı zamanda mana bombalarına da sahip değiller mi?’
Orman ıssızlaşacak ve savaşçılar yaklaşamayacaktı.
Hilsman konuşmaya devam etti.
“Ayrıca rehineler, ahem, Bölüm 7’deki vatandaşlar da tehlikede olacak.”
Litana yaklaşırsa İmparatorluğun bu rehinelere ne yapacağını bilmelerinin hiçbir yolu yoktu.
“Biliyorum.”
Aziz Jack, Rosalyn’in cevabını duyduktan sonra yavaşça sordu.
“O zaman gökyüzünden mi geçeceğiz?”
Hilsman, beyaz iskelet kuşları düşünen Jack’e başını salladı.
“Aziz-nim, zeplin gökyüzünde.”
“Ah doğru. O halde tek seçenek açık bir yüzleşme mi?”
Jack’in ifadesi iyi görünmüyordu. İrkilmeden önce endişeyle Rosalyn’e baktı.
Rosalyn gülümsüyordu. Sorusuna sakin bir sesle cevap verdi.
“Hayır. Bu sefer mümkün olan en gizli şekilde ilerleyeceğiz.”
Parmağı Bölüm 7’nin ortasına bastırdı.
“Amacımız az sayıda insanla Bölüm 7’ye sızmak, golemleri yok etmek ve hava gemisini hedef almak.”
Bölüm 8’deki Orman savaşçıları daha sonra içeri girip düşmanlarla savaşabilirdi.
“Ve bu baskını gerçekleştirmenin bir yolu var.”
Hilsman ve Jack, Rosalyn’in planını duyduktan sonra kafaları karışmış halde orada dikilirken haritada yeni bir parmak belirdi.
Cale’di. Parmağı Rosalyn’in yerine kuzeyden güneye bir çizgi çizdi.
“Nehir.”
Parmağının hareket ettiği bir nehir vardı.
Bölüm 7’yi kesen bir nehir.
“Ah.”
Hilsman derin bir nefes alırken Cale, Litana ve Rosalyn’e baktı.
“Bölüm 8’de bulunmanızın nedeni, nehrin yukarısına çıkıp Bölüm 7’yi hedefliyor olmamız, değil mi?”
İki kadın da genişçe gülümsemeye başladı.
Rosalyn konuşmaya başladı.
“Az sayıda insan olduğu sürece, su altındayken nehre gitmek için büyü kullanmak mümkün.”
Nehrin tepesinde hareket etmeyeceklerdi. Tekne kullanmayacaklardı.
Bahsettiği şey su altında gizlice hareket etmekti.
Bu yüzden az sayıda insan olması gerekiyordu ve doğal olarak bu insanların güçlü olması gerekiyordu. Golemleri yok edecek kadar güçlü olmaları gerekiyordu.
Rosalyn konuşmaya başladı.
“Şu anda Kraliçe Litana, Choi Han ve Leydi Mary gitmeyi planlıyorlar.”
‘Litana da mı?’
Cale anlamadan önce bir an için irkildi.
Litana, beceri açısından Choi Han’ın hemen altında olan biriydi ve Choi Han’a uzun bir süre ayak uydurabilecek güçlü bir mızrak kullanıcısıydı. Bu görev için mükemmeldi. Choi Han’ın tekrar büyülenmesi ihtimaline karşı, onun etrafta olması güvenilir olurdu.
“Operasyonu arkadan yöneteceğim.”
Ve Rosalyn onları buradan destekleyecekti.
“Ama bir problem var.”
Rosalyn sonunda bu planla ilgili soruna ulaştı.
“Arındırma.”
Golemleri yok edebilirdiler.
Ama sorun ondan sonrasıydı.
Golem’in çekirdeği.
“Leydi Mary onları arındırabileceğini söylüyor ama bunu tek başına yapması zor olacak. Sorun şu ki, onlardan son derece hızlı bir şekilde kurtulmamız gerekiyor ama genç efendi Cale’den bunu yapmasını isteyemeyiz. Nedenini biliyorsunuz, değil mi?”
Cale başını salladı.
“Ormanın yanmasına izin veremeyiz.”
Orman. Cale, arazi göz önüne alındığında Yıkım Ateşini burada kullanamazdı.
Kolayca ağaçların ve binaların alev almasına ve masum vatandaşlara zarar vermesine neden olabilirdi. Ayrıca, ateşli bir şimşek bir baskın için yeterince gizli değildi.
Rosalyn konuşmaya devam etti.
“Doğru. Diğer konu, Leydi Mary siyah sıvıyı arındırsa bile, kalan ölü mana. Leydi Mary, ondan bir anda kurtulmanın zor olacağını söyledi.”
Mary o anda araya girdi.
“Onu arındırmayı denemedim, bu yüzden yapabileceğimi bilsem de ne kadar süreceğinden emin olamam.”
Arınma ve ölü manayı emme.
Zamanın çok önemli olacağı o anlarda, bu Mary’nin tek başına üstesinden gelmesi çok fazlaydı.
“Sizi endişelendiren bu mu?”
Cale sordu ve Kraliçe Litana başını salladı.
“Evet, endişemiz bu.”
Ancak Rosalyn onlara katılmak yerine sordu.
“Genç efendi Cale, sizde var, değil mi? Bir çözümünüz var.”
Rosalyn görmüştü. Cale’in gülümsediğini görmüştü.
Cale başını salladı.
O anda Cale’in zihninde Raon’un sesi belirdi.
– Buradalar!
Cale, Ormana gelmeden önce Alberu’dan bunu istemişti.
Paaat-
Çadırın içinde bir ışık parladı.
Işınlanma büyüsünün ışığıydı.
Cale, birinin kolunu çektiğini hissettikten sonra döndü. Siyah bir elbise gördü. Mary’ydi. Cale ona gülümseyip ışınlanma çemberine yaklaşırken onun ne düşündüğünü anlamış gibiydi.
Alberu’dan ne yapmasını istediğini hatırladı.
‘Majesteleri, Mary bunu tek başına yapamaz.’
Yıkım Ateşini kullanamazdı.
Cale’in bunu önceden düşünmemesine imkân yoktu. Daha başka neye ihtiyaç olduğunu anlamadan önce Mary’nin Ormana gittiğini öğrenince rahatlamış olmasının nedeni buydu.
Cale, az önce ışınlanan grubun önündeki kişiye baktı ve konuşmaya başladı.
“Tasha, uzun zamandır görüşmüyoruz.”
Kara Elf, Tasha.
Yüzünde canlandırıcı bir gülümseme vardı.
Orman halkından daha koyu ve siyah inci renginde tenleri olan Kara Elfler ortaya çıkmıştı.
Burada bulunanların hepsi en yüksek dereceli Kara Elf savaşçılarıydı.
Tasha dışındakilerin hepsinin tenlerini örten giysiler vardı, sadece parıldayan gözleri görünür durumdaydı. Sadece gözleri görünüyordu ama yine de oradan gelen baskı çok güçlüydü.
Kara Büyücü ve Kara Elfler.
Kara umutsuzluk ve ölü mana. Her iki sorunu da çözebilecek insanlardı.
Orman için, hayır, gelecek için son derece gerekliydiler.
“Gerçekten uzun zaman oldu genç efendi Cale.”
Tasha, Cale’in elini sıkmak için elini uzattı.
“…Beklediğim gibi.”
Rosalyn, Cale’in ne düşündüğünü anladı ve başını salladı. Litana ve Ormanın liderleri, Kara Elfler ekibine nefes nefese bakakaldılar ve sevinçlerini gizleyemediler.
Cale’in planını onlar da anlamıştılar.
Ancak bir kişi…
“Genç efendi Cale?”
Rosalyn, birinin kaskatı olduğunu görebiliyordu.
Bu Cale’di.
Kara Elfler ekibine bakarken kaskatı kesilmişti.
Gözbebekleri titriyordu.
– İnsan!
Raon’u duyabiliyor ve Raon’un onu sarstığını hissedebiliyordu.
Ancak, sorun bu değildi.
Cale, Kara Elfler grubunda diğerlerinden biraz daha açık ten rengine sahip kahverengi saçlı bir adam görebiliyordu ve ayrıca gözlerinin altındaki her şey giysilerle kaplıydı.
‘Ne…? Neden o burada?’
Cale, o kişinin söylediklerini hatırladı.
‘Ormanda benimle iletişime geç. Orada görüşürüz.’
‘Bana orada görüşürüz derken bunu mu kastediyordu?’
“Sizin-”
Cale şok içinde konuşmaya başlarken Tasha’nın arkasındaki adam yaklaştı ve elini Cale’in omzuna koydu.
İnsanların normal sesini tanımasını önlemek için son derece alçak bir sesle konuştu.
“Uzun zamandır görüşemiyoruz küçük kardeşim.”
‘Alberu Crossman, neden buradasın?’
Cale, kelimelere dökülemeyecek durumdaydı.
Sarı saç ve mavi göz.
Sadece Alberu’nun sahte görünüşünü bilenler, bunun çeyrek Kara Elf Alberu’nun gerçek görünüşü olduğunu asla söyleyemezdi. Bu, her zamanki görkemli benliğinden çok uzaktı.
Ayrıca, gözleri hariç yüzünün her yerini kapattığı için bunu söylemek daha da zordu.
Onu tanıyanlar, bu görünüşü daha önce görenler, sadece Cale ve Raon’du.
Cale şaşkına dönmüştü.
‘Bu gece açıklama yapacaklarını söyleyen kişi neden burada? Hayır, onun böyle burada olması sorun değil mi? Bu formda mı? Peki ya Roan Krallığı?’
Cale, şok içinde omzunda olan eli itti. Alberu’nun hikâyesine onunla birlikte ayak uydururken açık açık cevap verdi.
“Hyung*, yapacak işin yok mu?”
Kapalı yüzünde görünen kahverengi gözler birer hilal gibi kıvrıldı.
*Hyung: Korece’de abi.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)