‘Geri uçuyorlar.’
Caro Krallığının veliaht prensi Valentino. İmparatorluğun kuvvetlerinin üzerinde süzülen beyaz iskelet kuşlarının tekrar gökyüzüne uçmasını izledi.
Kuşlar güneşi örterken, İmparatorluk güçlerinin yüzlerinde tekrar parlayan ışığı görebiliyordu.
“Majesteleri, ben de gidiyor olacağım.”
‘Ne? Hilsman mı?’
Veliaht Prens Valentino, Yüzbaşı Yardımcısı Hilsman’ın gökyüzüne doğru süzülmesini izledi.
– Yardımcı Yüzbaşı! İnsan seni geride bırakmayacağımdan emin olmamı söyledi!
Hilsman, Raon’un sesini dinledi ve kendisini unutmayan efendisini düşündü.
Onun da savaşa katılmasının zamanı gelmişti.
“Bu-”
Veliaht prens Valentino ve şövalyeleri Hilsman’ın uçup gitmesini boş boş izlediler.
Yüzbaşı Yardımcısının yüzündeki aptal ifade artık orada değildi, bu ifade en üst düzey bir uzmana yakışan ciddi bir ifadeyle değiştirilmişti.
“Lütfen gerisini halledin.”
Hilsman sessizce ona fısıldayınca veliaht prens Valentino kendine geldi ve hızla bağırmaya başladı.
“O kişiyi yakalayın! Adin’i öldürmeye çalışan p*ç kurusunun astı!”
Daha sonra etrafına baktı.
İmparatorluk Prensi Adin ile göz teması kurdu.
Valentino yüzünde endişeli bir ifadeyle ona doğru yürüdü.
Şimdilik Adin’in yakın arkadaşı olarak kalması gerekiyordu. Valentino’nun Adin’i sırtından bıçaklama zamanı henüz gelmemişti.
“Majestelerinin emirlerine uyun! ”
Adin’e doğru aceleyle koşarken, astlarının onunla birlikte rol yaptığını duyabiliyordu.
Bunu yaparken etrafına bakındı.
İnsanlar bu beklenmedik gelişme karşısında şok olmuştular.
Ancak, bu şok yavaş yavaş yüzlerinden kayboluyordu.
Valentino askerlere, şövalyelere ve soylulara çok dikkat etti.
İfadelerindeki değişiklikleri görebiliyordu.
Şokun yerini korku ve inançsızlık aldı.
Yasak büyü ve Aziz Jack.
İmparatorluk halkı ikisini de gördükten sonra yavaş yavaş şüphelenmeye ve sorgulamaya başlamıştı.
‘Harika.’
Valentino, Cale’in tarafına duyduğu şoku gizleyemedi. Aynı zamanda, İmparatorluktan daha da fazla nefret etmekten kendini alamıyordu.
‘Çok fazla kirli şey yaptılar.’
Boynuna dokunan Adin ile konuşmaya başladı.
“İyi misin?”
Adin hafifçe başını salladı ve diğer tarafa doğru bağırmaya başladı.
“Düşmanın sözlerinin sizi sarsmasına izin vermeyin!”
İmparatorluğun güçleri, sözleri titreyen kalplerini durduramasa da ona doğru baktı.
“Simya neden yasak büyü oluyormuş? Bu yüzlerce yıldır İmparatorluğu destekleyen sütundur! Gecekondulardaki çocuklara yardım etmek için el uzatan tek yerin burası olduğunu unutmayın!”
Kaos biraz azaldı.
Gecekonduların çocukları ve programın başarısının kanıtı olan Honte. Honte hayattaydı ve İmparatorluk Prensinin yanından bağırdığına bakılırsa iyiydi.
“Sadece normal büyü kullandım. Yasak büyü olsaydı, buradaki büyücüler kötü bir aura hissederdi!”
İnsanlar büyücülerin başlarını salladığını görebiliyordu. Büyücü Tugayının Kaptanı konuştu.
“Yasak büyü değildi.”
Kara bir oktu ama kara büyünün o eşsiz kötü havasına sahip değildi. Ayrıca herhangi bir ölü mana tespit etmemişti. Yakınlarda bulunan Büyücü Tugay Kaptanının ifadesi kaosu yatıştırdı.
“İmparatorluğa bana gösterdiği lütfu geri ödemeye geldim!”
Honte bağırmaya devam etti.
İmparatorluk Prensi, bağırmaya başladığında ender görülen bir telaş ifadesine sahipti. Onun haykırışı herkesi şoktan uyandırdı.
“Şu anda savaş alanındayız! Hayatta kalmak için onlardan kurtulmalıyız!”
Hayatta kalmak için.
Bu cümle insanları şoktan kurtardı.
“Şövalyeler, kılıçlarınızı kaldırın! Askerler, silahlarınızı alın!”
Adin, birlikleri toplamak için aktif olarak hareket etti. İmparatorluğun güçleri, çabaları sayesinde orijinal uyanık hallerine geri döndü.
Ancak sorular ve şüpheler ortadan kalkmamıştı.
Adin bağırmaya devam etti.
“Golemler ve büyücüler bu kötü düşmanları yok ediyor!”
Düşmanlar.
Gökyüzünde Cale’in grubundan bahsediyordu.
Cale’in grubunun ortasında… Cale, en büyük beyaz iskelet kuşunun tepesinde duruyordu.
Ateş ve ışık vücudunun etrafında çarpışıyordu.
Bu, Cale’in grubunun da ona yaklaşmasını engelledi. Choi Han’ın kollarındaki tüyler diken diken oldu. Cale’den gelen şiddetli bir güç hissedebiliyordu. Bilinçsizce bir soru sordu.
“Cale-nim, iyi misiniz?”
Cale, solgun Choi Han’a baktı.
‘Neredeyse büyülenecek miydi?’
Raon, Cale’e Choi Han’ın kara umutsuzluk tarafından neredeyse büyülendiğini söylemişti. Cale, iyi olduğunu söylemek için başını sallamaya çalıştı. O anda biri araya girdi.
“Cale-nim! Bu yeni bir güç olmalı! Cale-nim, sınırlarınızı gerçekten anlayamıyorum! Şu güzel aleve bakın! Güneşten daha güzel ve harika!”
‘Ah, Clopeh.’
Cale, çılgın p*çin sesini duymazdan geldi. Aziz Jack’in, Clopeh’in az önce söylediklerini duyduktan sonra şok olduğunu görebiliyordu, ancak bunu da görmezden geldi ve konuşmaya başladı.
“Golemler muhtemelen Ormanda da görünecek.”
Clopeh’in yüzündeki gülümseme çabucak kayboldu.
Orman ve golemler.
Korkunç bir manzara şimdiden zihnini doldurmuştu.
“Bu yüzden Leydi Litana şu anda başkentleri Bölüm 7’ye çekiliyor.”
Cale bitirdikten sonra ilk Choi Han cevap verdi. Siyah sıvıyı hatırladı ve telaşla ekledi.
“Cale-nim! O siyah sıvı veya golemler Ormana girerse çok sayıda insan ölecek!”
Ormanda çok fazla büyücü veya simyacı yoktu.
Savaşçıların çoğu uzak saldırılardan ziyade yakın dövüşte güçlü olan bireylerdi, yani golemlerin çekirdeklerinden herhangi biri havaya uçarsa muhtemelen o siyah sıvı tarafından vurulacaklardı.
Ayrıca orada çok sayıda vatandaş da vardı.
“Önce bunu durdurmalıyız!”
Choi Han telaşla bağırdıktan sonra irkildi.
“Tabii ki, İmparatorluk Prensini hemen şimdi yakalamak da önemli!”
Tarafının kazanması önemliydi.
Ancak Choi Han, kara umutsuzluğun içindeki insanların seslerini dinlemişti. Bu yüzden şunları söyledi.
“O şeyin insanlara saldırmasına veya ormana ulaşmasına izin veremeyiz! Önce insanları kurtarmalıyız!”
O anda Cale’in gözlerinde soğuk bir bakış görebiliyordu. Ateş ve ışıkla çevrili orada dururken yaklaşılması zor bir titreşim yayıyordu.
‘Çok mu duygusal davrandım?’
Choi Han’ın aklına bu düşünce gelmişti.
“Sakin ol.”
Cale sakince karşılık verdi.
“Bunu bilmediğimi mi sanıyorsun?”
‘Ah, o her zamanki halinde.’
Choi Han, kendisi farklı bir hava vermesine rağmen, Cale’in her zamanki gibi olduğunu fark etti.
Bu yüzden Cale’in bir sonraki söyleyeceği şeyi sabırsızlıkla bekliyordu. Hilsman beyaz iskelet kuşa iner inmez Cale konuşmaya başladı.
“Şimdi emirleri vereceğim.”
Cale’in sesi, görüntülü iletişim cihazı aracılığıyla hem beyaz iskelet kuşlarında hem de Akçaağaç Kalesinde duyulabilirdi. Cale, durumun böyle olacağını bildiği için gülümsemeye başladı.
– İnsan! Ne yapacaksın? Ne yapmam gerek?
‘Ben ne mi yapacağım?’
Cale’in yapmayı planladığı tek bir şey vardı.
“Boktan bir gösteri.”
“Affedersiniz?”
“Cale-nim?”
– Genç efendi Cale, ne demek istiyorsunuz?
– İnsan! Bir bok gösterisi mi yapacaksın? Ben de yapmak istiyorum!
Herkes farklı cevap verdi. Ancak çoğunluğunun kafası karışmıştı.
Öte yandan Cale, olayları basit terimlerle ifade ediyordu.
Her şeyi gerektiği gibi yok edecekti.
Cale, yapmayı planladığı şeyleri başaran biriydi.
Bu yüzden ilk kez grubuyla rol değiştirdi.
Cale her zaman arkadaydı. Saldırıyı başlatmak için her zaman diğer insanları görevlendirirdi.
Ancak, bu sefer farklıydı.
Cale konuşmaya devam etti.
“Beni destekleyin.”
Bu operasyonun merkezinde o olacaktı.
Hepsi zeki insanlar oldukları için anlamaları gerekirdi.
– Genç efendi Cale!
Rosalyn endişeyle ona seslendi, Choi Han ne diyeceğini bilemediği için ağzı defalarca açılıp kapandı. Cale, solgun Choi Han’ın omzunu okşadı ve sakince konuşmaya devam etti.
“Bu, benim yapmam gereken bir şey.”
Choi Han, kara umutsuzluk tarafından neredeyse büyülenmişti. Bu, Choi Han’ı savaşın dışında tutması gerektiği anlamına geliyordu.
Mary’nin yardım etmesi harika olurdu, ancak sadece düşük bir etkisi olurdu.
Büyük bir etki yaratacak bir şeye ihtiyacı vardı.
Kötülüğü yakan ateş.
Tüm İmparatorluk vatandaşları ve Whipper Krallığı vatandaşları onu görmeliydi.
Bu, nihayetinde bir kıta savaşına dönüşebilirdi.
“Cale-nim-”
Grup ona doğru baktı. Cale, Aziz Jack dua etmek için elleriyle ona bakarken konuşmaya başladı.
“Herkes kaçsın.”
“Affedersiniz?”
Cale, Yüzbaşı Yardımcısı Hilsman boş boş sorduğunda sakince ekledi.
“Bugün kendimi kontrol edebileceğimi sanmıyorum.”
“…Affedersiniz?”
Herkes kafa karışıklığı içinde orada dururken Cale yeri tekmeledi.
“Raon!”
– Ah, tamam, insan!
Pembe altın ışıkla çevrili insan gökyüzünde özgürce uçmaya başladı. Raon’un büyüsü sayesinde oldu.
Cale bunu yaparken beyaz iskelet kuşların da uçtuğunu görebiliyordu.
Golemlere doğru uçmuyorlardı.
“Akıllı p*ç.”
Cale, Clopeh’i düşünürken gülümsemeye başladı.
Yavaşça aşağı yöneldi.
Kafasının üzerinde onlarca büyü uçuşuyordu.
“Beklediğim gibi.”
Rosalyn de akıllıydı.
Whipper Krallığının büyücülerini başlattığı büyüler, beyaz iskelet kuşlarıyla aynı yönde hareket ediyordu.
Baaaaam! Baaaaam! Bam!
İmparatorluktan gelen yüzlerce büyü, beyaz iskelet kuşlarına ve Whipper Krallığı büyülerine yöneldi.
Bunu yapmak ancak bu sayede mümkündü.
Cale, böylece golemlerle huzur içinde karşı karşıya gelebilirdi.
Akçaağaç Kalesine doğru baktı. Mary, Toonka ve Harol’un yanı sıra onların yanlarında duran kızgın bir Rosalyn görebiliyordu.
Emrettiği gibi onu destekliyorlardı.
Bunu Cale’in golemleri tek başına alt edebilmesi için yapıyorlardı.
Cale, iç çekiyormuş gibi yorum yaptı.
“Sana beni desteklemeni söylemiştim.”
“Sizi korumak benim sizi destekleme şeklim Cale-nim.”
– O haklı! Ben de seni böyle destekleyeceğim! Zayıf insan, elimde değil çünkü endişeliyim!
Choi Han ve Raon, Cale ile birlikte havadaydı.
Cale içini çekti ve aşağı baktı.
“He, hehe-”
Daha sonra gülmeye başladı.
O büyük golemler ona bakıyorlardı.
Hayır, onu hedefliyorlardı. Kullanıcıları da görebiliyordu. Bu golemleri yapan onlardı.
Cale yavaşça kollarını açtı.
– Duyabiliyor musun?
Yıkım Ateşi sordu.
“Duyabiliyorum.”
Golemler yaklaştıkça Cale bunu duyabiliyordu. Çok sayıda insanın çığlıkları gibiydi. Büyük golemlerin bedenlerinin içinde sıkışıp kalmıştılar ve ayrılamıyordular.
Sör Rex’in kardeşlerinin, kenar mahallelerdeki çocukların ve hatta köle olarak satılan Roan Krallığı vatandaşlarının çığlıkları vardı. Hepsi buradaydı.
Yıkım Ateşi devam etti.
– Geçmişte aynen böyle ailemin ağladığını duymak zorunda kaldım. Ailem de golemlerin içine yakalandı.
Ailem benim için her şeylerini vermişti.
Yıkım Ateşi, ebeveynlerinden çok şey almıştı. Aldığı kadarını geri ödemek zorundaydı.
Batı kıtasını kurtarmak için delirmeye ihtiyaç duymasının yanı sıra başka bir neden de buydu. Ailesinin gurur duyacağı biri olmaya ihtiyacı vardı.
– Ben yanması ve kaybolması gereken biriyim.
Ateş konuşmaya devam etti.
– Ama tek başıma yanmayacağım.
Boom! Boom! Boom!
Cale, gözlerini kapatırken kalbinin daha hızlı attığını hissetti.
Gördüğü son şey, gözleri tamamen kapanmadan önce arkadaşlarının yüzlerindeki endişeli ifadelerdi.
Sadece karanlığı görebiliyordu.
Ateşin sesi yeniden zihninde belirdi.
– Benimle yanması gerekenler önümde!
– Beni kullan!
Cale bugün için çılgına dönmeye karar verdi.
Yıkım Ateşinin sınırlarını henüz bilmiyordu.
Ama neden bir çöpün böyle bir şeyi düşünmesi gereksindi ki?
‘Sadece içimden ne geliyorsa onu yapıyorum.’
Bazen kalbinin sana söylediğini yapmak doğru cevaptı.
Dan dan dan.
Gökyüzü çığlık atmaya başladı.
Choi Han, berrak gökyüzüne baktı ve içgüdüsel olarak kılıcını sıktı. Raon’un sesini duyabiliyordu.
– Geliyor. Choi Han, ateş geliyor. Gerçek ateş geliyor.
Raon’un sesi titriyordu.
Raon bilinçsizce herkesin zihnine bağırdı.
– Kaçın! Kalkanlara ihtiyacımız var!
Cale’in grubu, Raon’un uyarısı üzerine irkilirken gökyüzünün çığlığını duydu.
Duuuuuun- Duuuuuuuun-
Son derece gürültülüydü.
Bütün gökyüzü gümbürdüyor gibiydi.
“Beni takip edin!”
Rosalyn bağırmaya başlarken Clopeh beyaz iskelet kuşlarını hızla uzaklaştırdı.
“Kalkan! Mümkün olduğu kadar çok kalkan oluşturun!”
O anda Akçaağaç Kalesinin önünde gümüş bir kalkan oluşturuldu. Raon’un kalkanıydı.
Sonra Cale yavaşça gözlerini açtı.
Yıkım Ateşinin sesini duyabiliyordu.
– Elindeki her şeyi ver.
Cale konuşmaya başladı.
– Yok et.
“Yok et.”
O anda oldu.
Gökyüzü kızıla boyandı.
Sanki gökyüzü kanla dolmuştu.
Ancak, gökyüzünün rengi değişmiş değildi.
“B, bu nedir?”
İmparatorluğun güçleri yere yığılmıştı.
Güzel bir altın ışığın gökyüzündeki kırmızı şeye değdiği andı.
Sanki bir tanrı onları cezalandırıyormuş gibi gökyüzünde korkunç ve kutsal bir ışık belirdi.
Gökyüzü yarıldı.
Hayır, o pembe altın ışık yere düştü.
Sesten daha hızlı olan ışık herkesin gözünün önünde parladı.
Ses de hemen ardından takip etti.
Baaaaaaaaaaam!
Baaaaam! Baaaaaam!
Yere onlarca ateşli şimşek düştü. Golemlerin durduğu savaş alanını kapladı.
“Ah-”
Rosalyn bilinçsizce geri çekildi ve kuledeki bir sütuna tutundu.
Nefes alamıyordu.
Ejderhanın gümüş kalkanından gelen baskıyı hissedebiliyordu.
“G, genç efendi Cale’in ateşinin gerçek gücü bu mu?”
Görebildiği tek şey ateşti.
Altın renginde bir ateş. O ateş göğe doğru fırlarken güçlü bir şekilde yandı.
Baaaaaam! Baaaaam!
Daha sonra gördü.
Büyük siyah golemler kırılmaya başlamıştı.
Yok ediliyorlardı.
Hiçbir iz bırakmadan ortadan kayboluyorlardı.
“Aaaaaaaaaa!”
“Aaaah!”
Golem’in kokpitlerindeki kullanıcılar, acil durum planını devreye sokmaya çalıştı.
Ancak, her şey zaten eriyordu.
“Golemler ateşle nasıl eridi?!”
Auraya karşı bile dayanaklı olan bu güçlü varlıklar bir ateş tarafından eritiliyordu.
Golem kullanıcıları kaçmak için ellerinden geleni yapıyorlardı.
O anda oldu.
Başka bir şey duymaya başladılar.
Czzzzzzzzz- Czzzzzzzzz –
Czzzzzzzzz – Czzzzzzzzzzzzzzz –
Sonra siyah duman yükseldi.
Ateş, golemleri ve çekirdeklerini eritti.
Ne İmparatorluğun güçleri ne de Whipper Krallığının güçleri artık düşman oluşumunu göremiyordu.
Gördükleri tek şey ateşti.
Sadece ateşi gördükleri için gökyüzünün nerede bittiğini ve yerin nerede başladığını bile anlayamadılar.
O ateşin içinde golemler yanıyordu.
“N, ne kadar korkunç.”
İmparatorluğun soylularından biri kıçının üstüne düştü.
Aaaaaaaa- Aaaaaaaaaaaaa!
Aaaaaaaaaaaaa! Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!
Golemler eridiğinde, öncekinden dünyalar kadar farklı bir çığlık yeniden ortaya çıkmaya başladı.
Siyah duman o anda insanların dikkatini çekti.
“…İnsanlar insanlar-!”
Askerler korkudan titremeye başladılar.
Siyah duman kafatası şeklini alıyorlardı.
Kokpitlerdeki simyacılar da bunu görebiliyordu. Sanki o siyah dumandan kafataslarının gözleri onlara bakıyormuş gibi geliyordu.
Kendilerine bakan bu siyah dumandan kafataslarını görünce ellerinde ölen insanların çığlıklarını duydular.
Kullanıcıların, kendilerini yere bırakmaktan başka çareleri yoktu. Ateş vücutlarına sıçradı ama hareket edemediler.
Kafatasının gözlerinin arkasından onlara bakan bir şeytan görebiliyorlardı.
Hayır, yok ediciyi görüyorlardı.
Saçları kan gibi kırmızı olan bir adamdı. Cale Henituse.
Gözlerinde soğuk bir bakışla gökyüzünden aşağıya bakıyordu.
Kullanıcılardan biri mırıldanmaya başladı.
“Ben, bitti…”
İmparatorluk ve Whipper Krallığı.
Artık düşmanı da göremiyorlardı.
Gördükleri tek şey boğucu bir ateş deniziydi. Ayrıca yükselen siyah kafatasları ve korkunç bir çığlık vardı.
Ama en önemlisi, her şeyin merkezindeki kişi olan Cale Henituse vardı.
———-
Lütfen bizi desteklemeye devam edin! Ve bir hata görürseniz ya da bir öneriniz varsa lütfen yorumlarda belirtmekten çekinmeyin! Kesinlikle cevap vereceğimdir, eheh (=w=)