Bulmaca Şehrinin eteklerinde iki katlı küçük bir evde gece geç saatlerdi. Bölgedeki tek ışık kaynağı, bu küçük evin birinci katındaki pencerelerden parlayan ışıktı. Marki Stan’in en büyük oğlu, evin sahibi Taylor kaşlarını çatmaya başladı.
“Ne oluyor?”
“Kahretsin. Ugh. Bekle. Şimdi benimle konuşma.”
Ölüm Tanrısının rahibesi Cage başını acıyla sıkıyordu.
Clang.
Elindeki bira bardağı yere düştü. Taylor ve onun üç astı endişelenerek ona hızla yaklaştı.
“Ne? Tanrı sana yine bir şey mi söylüyor?”
Taylor endişeyle ona baktı. Ölüm Tanrısı zaman zaman Cage ile konuşurdu. Bu durum bir gün ortaya çıkmıştı ve ara sıra aynı bu şekilde meydana gelmeye devam ediyordu. Cage bu gerçeği kiliseden gizlemişti ve bunu yalnızca Taylor ve buradaki üç astı biliyordu.
“Ahhh, çok sinir bozucu!”
Bir süre mücadele ettikten sonra Cage sıçradı ve evin arka kapısına yöneldi. Oldukça hızlı hareket ediyordu. Hala başını sıkıyor ve biraz sendeliyordu ama bakışları arka kapıya odaklanmıştı.
Taylor, tekerlekli sandalyesini itip arkasından takip ederken astlarına geride durmalarını söyledi.
‘Birisi evi basmaya mı çalışıyor acaba.’
Küçük bir evde olabilirdiler, ancak her yerde kurulu sihirli alarmlar vardı. Taylor, küçük kardeşi Venion’u düşününce bu alarmlar olmadan uyuyamayacak kadar paranoyaktı.
Markinin malikânesindeki kendi odasında her iki dizi de bir tetikçi tarafından lime lime edildikten sonra, Taylor’ın artık güvende olduğunu düşündüğü hiçbir yer kalmamıştı.
“Cage. Ne oluyor?”
“Bekle bir dakika.”
Slam!
Cage arka kapıyı hızla açtı. Taylor dışarı bakınca sadece huzurlu bir arka bahçe görebiliyordu. Her zamanki gibi sakin ve huzurluydu. Bahçeyi aydınlatan fazladan birkaç lamba, burayı mülkün en çok aydınlatılan alanı yapıyordu.
Cage arka bahçeye koşmaya başladı ve Taylor arkasından onu takip etti. Cage mülkün sınırındaki çitlere kadar yürüdü ve nefesini tuttu.
“Hah!”
Bu, alarm menzilinin hemen dışındaki bölgeydi. Oradaki çitin tepesinde beş küçük taştan yapılmış küçük bir taş kulesi vardı.
Bu evde kalan tek şövalyenin daha sonra devriyesine çıktığında bulabileceği kadar büyüktü.
“…Hadi oradan! Gerçekmiş.”
Cage’in ağzından bazı kaba sözler çıkmıştı. Taylor tekerlekli sandalyesiyle Cage’in yanına geldi ve şaşkınlıkla çitin tepesindeki taş kulesine bakmaya başladı.
“Bu da nedir?”
Taylor’un sorusu üzerine Cage, yanında tebeşirle yazılmış mesajı okudu.
“ ‘Dileğinin kabul edilmesini istiyorsan bunu yık.’ Yanında yazan bu.”
Taylor’un yüzünü aynı anda kafa karışıklığı ve merak doldurdu. Cage ona baktıktan sonra içini çekti ve parmağıyla şakaklarına bastırdı.
“Yıkmana oy veriyorum. Hayır, daha doğrusu, kulağa çılgınca gelebilir ama tanrı yıkmamızı söylüyor.”
“…Ne?”
“Bu, tanrının saçma sapan bir şey söylemediği ilk sefer. Neden bugünlerde bu kadar çok konuşuyor? Benimle genellikle yılda bir kez konuşuyor olurdu.”
“Bu taş kulesinin bununla ne ilgisi var?”
Cage, Taylor’la göz teması kurmak için döndü.
“Hayatımızın dönüm noktası olacakmış. Böyle söyledi.”
Ölüm Tanrısı sadece uyurken Cage’e gelirdi. Uyku ölüme benziyordu. Bu yüzden uyku, Ölüm Tanrısı için bir nevi iletişim yoluydu. Ancak Cage, bu sefer içki içerken tanrısının sesini duymuştu.
Cage, Ölüm Tanrısının çok fazla bira içtiği için ona kızdığını düşünmüştü. Bu yüzden onu memnuniyetle karşılamıştı. Bu tanrının ona ilgi duymayı bırakmasını istiyordu. Ancak Ölüm Tanrısının onun için farklı bir mesajı vardı.
“ ‘Karar vermek sizin elinizde. Ancak, huzurlu bir hayat yaşamak istiyorsanız bunu kırmayın.’ Bunu söyledi.”
Taş kulesine baktı. Altında bir şey vardı.
“Taş kulesinin altında bir mektup var. Sanırım mektubu ulaştırmak için buraya bu taş kulesini yığdılar.”
En iyi arkadaşı Taylor’a bakmak için geri döndü. Taylor’ın mektubu görebilmek için tekerlekli sandalyeden yukarı bakması gerekiyordu, bu yüzden taş kulesini görebilmesine rağmen altındaki mektubu göremiyordu.
“Taş kulesini çevreleyen garip güçler varmış gibi hissetmiyorum.”
Gerçek büyücüler kadar hassas olmasa da, ilahi güçleri kullanabiliyor olması Cage’in çevresine karşı oldukça duyarlı olmasını ve algı yeteneğinin yüksek olmasını sağlamıştı. Bir öğeyi veya yeri çevreleyen herhangi bir lanet veya negatif enerji olup olmadığını hissedebiliyordu. Sonuçta o, Ölüm Tanrısının hizmetkârlarından biriydi.
Taylor’un cevabını bekliyordu.
Taylor, Cage’e bakmak için yavaşça dönmeden önce gecenin karanlığındaki gökyüzüne baktı.
“Yok et onu.”
Cage anında önündeki taş kulesini yumrukladı.
Tang. Tang. Tang.
Çitin tepesindeki taşların hepsi düştü. Taylor boş bir şekilde bunun olmasını izledi.
“Huzur içinde yaşamak istiyorsam kırmayayım mı?”
Taylor hiçbir zaman huzur içinde yaşamamıştı. Ayrıca huzur içinde yaşama arzusu da yoktu. Bacaklarını iyileştirmenin ve ileriye doğru gitmenin bir yolunu bulacaktı. Ve sonra-
“Bu benim de içinde bulunduğum lanet olası aileyi alt üst edeceğim.”
Taylor elini uzattı ve Cage zarfı ona uzattı. Taylor hemen zarfı açtı ve alıcının gönderenin el yazısını tanımasını engellemek için mektubun sihir kullanılarak yazıldığını gördü. Soylular bu numarayı sık sık kullanırdı.
Taylor mektubu tereddüt etmeden açtı. Avludaki lambalardan görülebilen mektubun ilk iki satırı hemen dikkatini çekmişti.
[Veliaht prens kadim bir güce sahip. Buna “Şifanın Yıldızı” deniyor ve bu ona herhangi bir fayda sağlamıyor. Her tür yaralanmayı iyileştirebilen tek kullanımlık bir güç.]
[İkinci ve üçüncü prensi kontrol altında tutacak bir yöntemle takas etmek istiyor.]
Taylor’un elleri titremeye başladı.
“Ne oluyor?”
Taylor’ın ifadesini ve titreyen ellerini gördükten sonra Cage’in ifadesi sertleşmişti. Ancak kısa sürede rahatladı.
“Hah!”
Çünkü Taylor gülmeye başlamıştı. Daha sonra mektubu ona uzattı.
“Hayatımızda kesinlikle bir dönüm noktası olacak.”
“Sen neden bahsediyorsun?”
Cage, Taylor’dan mektubu aldı ve okumaya başladı. Kadim güç ve veliaht Prens hakkında bir şeyler okuduktan sonra bir an durdu, sonra geri kalanını okumaya devam etti. Daha sonra mektubun alt kısmını okuduktan sonra başını salladı.
[Bacakların hareket etmeyebilir ama başın, kolların, gözlerin ve ağzın hareket edebiliyor. Geri kalanın hâlâ daha gayet canlı.]
[Kararı sen vereceksin, Taylor Stan, Marki Stan’in en büyük oğlu.]
Taylor bahçenin köşesindeki karanlığa baktı ve konuşmaya başladı.
“Cage.”
“Efendim?”
“Burayı uşağa bırakıp şimdilik başkente gidelim.”
“Tamamdır.”
Hâlâ hayatta olan Taylor’ın kararına uymaya karar verdi. Ölümü herkesten çok daha fazla deneyimlemişti çünkü Ölüm Tanrısının rahibesiydi, bu da onun yaşamın değeri konusunda çok net kararlarının olmasına neden oluyordu.
“Eminim zeki Taylor her şeyi halleder. Bu konularda oldukça iyisin.”
Cage, Taylor’un aklına ve yeteneklerine güveniyordu.
“Haklısın. Eskiden oldukça iyiydim.”
‘Eskiden öyleydi.’ Cage, geçmiş zaman kullandığını duyduktan sonra Taylor’a baktı.
“Kendimi nasıl koruyacağımı bilmeliydim.”
Ne yazık ki Taylor, kendisinin gafil avlanmasına izin vererek kendine iyi bakmadığı için bacaklarını kaybetmişti.
Taylor, iki katlı küçük eve bakmak için başını kaldırdı. Gerçek olup olmadığını bile bilmediği bir ipucunun ardından son birkaç aydır burada kalıyor olmak onu yeterince hayal kırıklığına uğratmıştı. Bu beyhude çabayı sürdürmek yerine, biraz buradan ayrılmak daha iyi olabilirdi.
En azından Ölüm Tanrısı yalan söylemezdi. Taylor bir dönüm noktasına ihtiyaç duyuyordu. Konuşmaya başladı.
“Veliaht Prensten bahsediyorsak, kraliyet etkinliği vaktine yetişmemiz gerekiyor. Acele etmeliyiz.”
“Peki. Acele edelim.”
“Senin için sorun olmayacak mı? Başkente gidersek tapınaktan birçok insanla karşılaşacağız.”
“En fazla ne yapabilirler ki? Beni aforoz etmek mi? Bu harika olur. Ben sadece senin için endişeleniyorum.”
“Teşekkür ederim.”
“Gerek yok.”
Cage mektubu kaldırırken birbirlerine gülümsediler ve aynı anda konuştular.
“Hayırsever.”*
Bu kişinin onlar için gerçekten bir hayırsever olup olmadığından emin olamıyorlardı, ama ikisinde içinde bu mektubun yazarının hayırsever olduğuna dair bir his vardı. Bu, sonunda bu hayırseveri bulmaları ve iyiliğe karşılık vermeleri gerektiği anlamına geliyordu.
Birkaç dakika önce içki içtiğine dair hiçbir iz olmayan ve berrak olan iki göz mektuba sessizce baktı. Hayatlarındaki dönüm noktalarını bulan insanların bakışlarıydı.
Tüm bunları başka bir evin çatısından izleyen kırmızı kedi, kız kardeşi On’a fısıldadı.
“Abla, artık eve gidebiliriz, değil mi?”
“Evet. İşimizi yaptık. Hadi gidip biraz et yiyelim.”
“Vuhuuuu!”
İki kedi, eve dönerken çatıdan çatıya atladı.
Ertesi gün Cale kollarını kavuşturmuş ve yüzündeki kaş çatma ifadesiyle etrafa bakarken ayakta duruyordu. Bakışları önündeki kişiyi yukarıdan aşağı tarıyordu.
Cale’in kıyafeti her zamankinden daha gösterişli ve lükstü.
‘Genç efendi! Ben, Hans orada olmasaydım bile, dağda nasıl oradan oraya yuvarlanırsınız?’
‘Bu Yüzbaşı Yardımcısı size eşlik etmeliydi!’
‘Aigoo, genç efendi. Bu Ron çok üzgün.’
Cale giyinip süslenmek zorunda kalmıştı çünkü mağarada sürünerek berbat gibi görünen haliyle geri döndükten sonra karşılaştığı bakışlara sinir olmuştu. Giydiği süslü kıyafet, parlak kızıl saçlarıyla oldukça güzel görünüyordu. Görünüşe gelince Cale kesinlikle eksik değildi.
Ama Cale’in şu anda kızgın görünmesinin başka bir nedeni vardı.
“Böyle mi yola çıkacaksın?”
Hanın önünde duruyorlardı. Cale orada kollarını kavuşturmuş Choi Han’a bakıyordu. Choi Han’ın yanında sadece küçük bir çanta ve kılıcı vardı.
“Evet.”
Ayrılan Choi Han için özel bir uğurlama ya da veda partisi yoktu. Ne Cale ne de Choi Han böyle bir şey isterdi.
Bu yüzden bu veda da oldukça küçüktü.
Cale, yavru kediler, Hans, Ron, Beacrox ve Yüzbaşı Yardımcısı. İşte bu kadardı. Yüzbaşı Yardımcısının orada olması biraz tuhaftı ama Cale gibi kaşlarını çatarak vedalaşırken orada duruyordu.
“Offf.”
Cale cebinden küçük bir çanta çıkarıp Choi Han’a doğru fırlatmadan önce içini çekti. Choi Han çantayı kolayca yakaladı. Choi Han çantayı anında tanımıştı. Cale’in Kara Ejder’e verdiği çanta ile aynı boyuttaydı. Choi Han, içindeki iksirler ve diğer yararlı öğeleri bulmak için çantayı açtı. Choi Han başını çantadan kaldırdı ve Cale’e baktı. Cale göz teması kurduklarında, Cale keskin bir şekilde konuştu.
“Ne? Ne bakıyorsun? Eğer istemiyorsan bir kenara at.”
Choi Han hiçbir şey söylemedi ve Cale her zamanki gibi sadece yapmak istediği şeyi yapıyordu. Sonra arkasını döndü ve odasına yöneldi.
“Güle güle.”
Cale, hoşçakal dedikten sonra arkasına dönerken yüzünde metanetli bir ifade vardı. Choi Han’ı görmek için daha fazla sebebi olmamalıydı. Yani, son bir kez daha gördükten sonra. Choi Han’ı Ron ve Beacrox ile birkaç emirle birlikte göndermeden önce başkentte bir kez daha buluşacaklardı. Bundan sonra Choi Han’la hiç temas kurmamayı planlıyordu.
“Yakında geri geleceğim.”
Choi Han’ın biraz neşe içeriyor gibi görünen yanıtı Cale’i ürpertti ama arkasına bakmadı. Choi Han, Cale’in arkasına bakmamasının tam bir Cale hareketi olduğunu düşünüyordu. Sonra bakışları grubun geri kalanına döndü.
“Başkentte görüşürüz!”
“Ahem. Başkentteyken genç efendinin kişisel koruması olabilmek için kendimi daha da geliştireceğim.”
Uşak yardımcısı Hans neşeyle vedalaşırken, Yüzbaşı Yardımcısı çok gıcık olmuş bir sesle cevap verdi.
“Bıçağımı keskin tutacağım.”
“Sonra görüşürüz.”
Beacrox ve Ron da veda etti. Elbette, yavru kediler veda etmek için Choi Han’ın bacağını patileriyle okşadı.
Son olarak ise, gündüzleri bahçede kalmak için görünmezlik sihrini kullanan ve geceleri Cale’in penceresinin yanında yatan Kara Ejderha, Choi Han’a görünmez bir mana dalgası gönderdi.
“Zaten sizden çok yardım kabul etmiştim, ancak hâlâ alan tarafta olmaya devam ediyorum.”
Choi Han, gülümsemeye başlamadan önce sihirli çantayı cebine koydu. Cale, sırtı döndüğü için göremedi, ancak grubun geri kalanı ilk kez Choi Han’ı böylesine parlak bir gülümsemeyle gördüler.
“Hepinizle başkentte görüşürüz.”
Choi Han, handan çıkmadan önce saygıyla vedalaştı. On yıllarını ölümden daha kötü hissettiren yalnızlık içinde geçiren onun gibi birinin artık geri döneceği bir yeri vardı. Ayrıca onun iyiliği için yaptıkları bir sürü şey olan insanlara geri ödemesi gereken borcu vardı.
‘Bu görevi düzgün bir şekilde tamamladığımdan emin olmam gerekiyor.’
Choi Han, Cale’den ve diğerlerinden uzaklaştı ve Bulmaca Şehrinden ayrılmak üzere yola çıktı.
Ertesi sabah, Cale’nin grubu arabaya bindi ve Bulmaca Şehri’nden ayrılmaya hazırlandı.
“Genç efendi, gitmeye hazırız.”
“Tamam.”
Cale, Ron’un sözlerine kafasını salladı ve Ron hızla pencereyi kapattı ve faytonun sürücüsüne hareket etmesini söyledi. Yolculuklarına geri dönüyorlardı.
“Neye bakıyorsun?”
Cale, bakışlarından kaçmaya çalışırken kıpırdanan yavru kardeşlere bakıyordu. Yavru kediler irkildi ve gözlerini başka yöne çevirdiler. Cale gülümsemeye başladı.
“Ne? Bir ejderhayla falan mı karşılaştınız?”
Cale, yavru kedilerin nefesinin kesildiğini duydu ama görmezden geldi. Choi Han gitmiş olabilirdi, ama şimdi bir ejderha onları takip ediyordu. Ancak bu konuda endişelenmeye vakti yoktu.
Bir günlük yolculuktan sonra, şimdi kamp yapmaya hazırlanıyorlardı.
“Affedersiniz, sorun olmazsa, kamp yerinizin bir bölümünü paylaşabilir miyiz?”
Cale’in kamp alanına bir vagon geldi ve şoför gibi görünen bir kişi indi ve Yüzbaşı Yardımcısına yaklaştı.
“Kim olduğunuzu sorabilir miyim?”
Yüzbaşı Yardımcısı, sürücünün zırhındaki kırmızı yılanı gördükten sonra cevabı zaten bilmesine rağmen sordu. Sürücü, ardından Yüzbaşı Yardımcısı ve Cale’e eğildi ve kendini tanıttı.
“Benim adım Tom ve Marki Stan’in evindeki hizmetkârların bir parçasıyım.”
‘Lanet olsun.’
Cale, perişan görünümlü arabaya sorgusuz sualsiz bakarken neredeyse bunu yüksek sesle söyleyecekti. Pencere açıldı ve Cale, Taylor Stan’in yüzünü görebildi.
“Benim adım Taylor Stan. Kont Henituse’nin armasını gördüm ve bunun pek uygun olmadığının farkındayım ama buna rağmen yardım istiyorum.”
Taylor, Kont Henituse’nin güçlü kamp alanında kalırsa, bu gece için güvende olacağını düşündü. Cale’in gözünde bu durum hiç de iyi değildi.
Cale işte şimdi Marki Stan’in en büyük oğlu Taylor ve çılgın rahibe Cage ile tanışmıştı. Şu anda kendisi için büyük bir ihtimalle bir yaban domuzu ya da bir geyik avlayacak olan ejderhayı düşündü ve kaşlarını çatmaya başladı.
‘Kahretsin.’
Bir tanesi gitti ve üç tanesi geldi.