– İmparatorluğun piçlerinin, gerçekten sinir bozucu olduğumu düşündüklerini tahmin ediyorum.
Veliaht prens neden birdenbire kendini eleştiriyordu?
Cale sessizce veliaht prensin konuşmaya devam etmesini bekledi.
Çünkü veliaht prens son derece mutlu görünüyordu.
‘Onu hiç böyle görmemiştim.’
Cale aniden kendini kötü hissetmeye başladı.
– Ben, Roan Krallığımızdaki sihirli bomba olayından sorumlu organizasyonu bulmaya çalışırken krallığım için adalet arayan veliaht prensim.
Cale’in ifadesi daha da kötüleşti.
Öte yandan veliaht prens Alberu’nun ifadesi çok mutluymuş gibi daha da parlaklaştı.
– Onların gözünde, neler olup bittiğine dikkat etmek yerine Batı kıtasındaki o lanet olası piçlerden kurtulmayı hedef edinmiş bir veliaht gibi göründüm. Benzer bir olaya maruz kaldığı için İmparatorluğa sempati duymuş ve onları suçluları bulmak için birlikte çalışmaya teşvik etmiştim.
Cale konuşmaya başladı.
“İmparatorluk ondan sonra muhtemelen büyük bir baş ağrısı çekti.”
– Evet. Bundan zevk aldım.
Alberu, uzun zamandır ilk kez Cale’in önünde parlak bir şekilde gülümsüyordu. Cale bakışlarını kaçırdı ve İmparatorluğun garip bir duruma düşürüldüğünü düşünmeye başladı.
Roan Krallığı.
Ne güçlü ne de zayıf olan bir krallıktı. Ancak, Batı kıtasında yüzyıllardır hüküm süren bir krallıktı.
O krallığın veliahtı bir anda adalet için olay çıkarırsa, İmparatorluk onu görmezden gelemezdi. Ancak onunla birlikte ‘adalet’ diye de bağıramazlardı.
‘Suç ortakları oldukları için.’
Ne Cale ne de Alberu, Mogoru İmparatorluğunun gizli örgüt Arm ve onların Roan Krallığındaki sihirli bomba terör olayıyla işbirliği içinde olup olmadığını delillerle kanıtlayamamışlardı.
Ancak, gizli örgütün Güneş Tanrısı Kilisesine saldırısına kesinlikle İmparatorluk karışmış ve aynı zamanda Aziz ve Kutsal Bakireyi öldürmeye çalışmışlardı.
Bu yüzden terör olaylarını olabildiğince sessiz bir şekilde bir kenara itmek isteyeceklerdi.
Dolayısıyla bu konuyu gündeme getirmeye devam eden bu veliaht, onlar için son derece can sıkıcı olacaktı.
Ancak Alberu, diğer krallıklarla ittifaklarını gizlemek için böyle davranıyordu.
“Ama bunun büyük bir şey yapmakla ne ilgisi var?”
– Ben sanki öyleymiş gibi davrandığım için.
Cale, Alberu’nun sözlerine başını salladı.
“Davranmak mı? Majesteleri her zaman böyle bir insan olmuştur. Siz adil ve safsınız.”
– Bu kadar saçmalık yeter.
Alberu kaşlarını çatmaya başlayınca Cale sustu. Alberu kendisinden bile beter olan bu adamla konuşmaya başladı.
– Her neyse, bombalama yerinin gece gündüz araştırılmasını istedim.
“Araştırma?”
– Evet. En küçük bir ipucunu bile bulmak istediğimi söyledim ve Güneş Tanrısı Kilisesine ve önündeki meydana bakmak istediğimi söyledim.
“İmparatorluk bu duruma sinirlenmedi mi?”
– Onlara yavaşça yaklaşıp saldırdım.
Cale ona hiç inanmadı. Cale gülme isteğini içinde tuttu ve sordu.
“Majesteleri, benimle iletişime geçmiş olmanızdan, İmparatorluğun soruşturmanızı kabul ettiğini tahmin ediyorum?”
– Olayın üzerinden bir yıl geçti bile. Bir şey bulamayacağımı düşünerek anlaşmaya karar vermiş gibi görünüyorlar.
Alberu masaya hafifçe vurdu ve konuşmaya devam etti.
– Etrafa bakarken biraz Simya gözlemlemek harika olmaz mıydı?
Hiç de harika değildi.
Sırtı ürpermeye başladığından beri içinde kötü bir his vardı.
“İmparatorluk, bir kaleyi Whipper Krallığına kaptırdıkları için kötü bir ruh hali içinde değil mi?”
– Öyleler. Bu yüzden terör olayını araştırmak için bizimle nasıl işbirliği yaptıklarından bahsederek vatandaşların odağını değiştirmeye çalıştıklarını düşünüyorum.
Alberu konuşmaya devam ederken Cale’e baktı.
– İmparatorluk muhtemelen araştırma adına değerli olan her şeyi aldı. Değil mi?
“… Bende öyle tahmin ediyorum?”
– Aziz ve Kutsal Bakire iyi mi?
“Onlar-”
Cale aniden bir şey düşündü ve yanıt vermeyi kesti. Daha sonra gülümsemeye başladı.
“Ekselânsları.”
-Evet.
Alberu, artık bunalmış görünmeyen Cale’e baktı ve devam etmesi için ısrar etti.
“Kilisede gizli bir hazine olabileceğini mi düşünüyorsunuz?”
– Sen öyle düşünmüyor musun?
Kesinlikle evet.
Cale, orada bir şeyler olacağından neredeyse emindi.
Bu, uzun yıllardır fantastik romanlar okuyan biri olarak onun sezgisiydi.
Güneş Tanrısı Kilisesi yüzlerce yıl İmparatorluğun resmi dini olarak varlığını sürdürdü.
Değerli hazinelerinin bir kısmını bir yere saklamış olmaları gerekiyordu. İmparatorluk, kilisenin bombalama olayından etkilenmeyen binalarını henüz yıkmamıştı.
Köşede sessizce dinleyen Raon, Cale’in zihninde konuşmaya başladı.
-İnsan, insan! Hazine avcılığı mı yapıyoruz? Hazine avında çok iyiyimdir!
Cale daha fazla gülümsemeye başladı.
Aziz biraz bilgisiz olsa ve Kutsal Bakire kilise hakkında olumsuz duygular beslese bile…
‘En azından gizli bölmeleri bilmiyorlar mıdır?’
Cale, kafasındaki düşünceleri düzenlerken Alberu’nun sesini duyabiliyordu.
– Yüzde elli, yüzde elli. Yarısını ben alıyorum.
Cale’in bakışları Alberu’ya yöneldi.
– Çok bile cömert davranıyorum.
“Hazineyi saraya teslim etmeyecek misiniz?”
– Biraz döndürüp para kazanacağım. Tüm o iksirler için para ödedikten sonra kişisel finansım biraz eksik.
Raon’un sesi Cale’in zihninde bir kez daha yankılandı.
– İnsan, sen ve veliaht aynı şekilde gülümsüyorsunuz! Sen bile yine öyle gülüyorsun!
Cale dik oturdu ve veliaht prense bir soru sordu.
“Ne zaman?”
– Aralıkta. Onlarla birlikte yıl sonunu kutlamaya gelmemiz gerektiğini söylediler. Sanırım zenginliklerini göstermek istiyorlar.
“Zenginliklerini mi? İmparatorluk şu anda gücünü gizlemiyor mu?”
İmparatorluk, Simya da dâhil olmak üzere temel güçlerini Toonka ile olan savaşlarında bile gizlemişti. Gösterdikleri güç, komik bile değildi.
– Neyse ne, Aralık başında İmparatorluğa gidiyoruz.
Şu anda Kasım ortası ve kış başlangıcıydı.
Cale, görüntülü iletişim cihazını kapatmaya hazırlandı ve Alberu’ya veda etti.
“Başkentte görüşürüz majesteleri.”
Alberu, beklendiği gibi Cale’in yanıtını duyar duymaz telefonu kapattı. Bu veliaht prens hiç değişmemiş gibiydi.
* * *
Cale, Raon ve Choi Han yanındayken diğerlerinden daha hızlı hareket ediyordu.
Şu anda babasıyla Henituse kalesindeki ofisinde görüşüyordu. Bir süredir buraya uğramamıştı.
“Baba.”
“Evet.”
Kont Deruth, oğlunu uzun zamandır ilk kez gördükten sonra gülümsemesini durduramadı.
Kont, Cale’in veliaht prensin emrini yerine getirmek için başka bir krallığa gidene kadar Harris Köyündeki villada bir keşiş gibi yaşadığına inanıyordu.
“Görüyorsunuz ki, ben-“
“Rahat konuş.”
Cale’in diğerlerinden önce buraya gelmesinin bir nedeni vardı.
“Tanıdığım bazı insanları bölgemize getirmeyi planlıyorum.”
Tanıdığım insanlar.
Doğal olarak Kaplan kabilesinden bahsediyordu. Sayıları ve büyüklükleri nedeniyle onları saklamak zor ve can sıkıcı olurdu.
Kont Deruth, oğlunun yüzündeki ciddiyeti gördü ve konuşmaya başladı.
“Kaç insan?”
“Yaklaşık yirmi. Onlar evini kaybetmiş zavallı ve zavallı insanlar.”
“Hepsi bir aile mi?”
“Evet efendim.”
“Hmm.”
Kont Deruth düşünmeye başladı.
Erken kış. Evsiz dolaşan insanlar. Bu insanların sonbaharda hiçbir şey hasat edemeden dolaştıklarından emindi.
“Bazı yetişkinler, çocuklar ve yaşlılar var.”
Kont Deruth’un kaşları, Cale’in sözlerini duyduktan sonra daha da derinleşti.
Bu zavallı insanların yeni bir yuva ararken nasıl titrediklerini düşünüyordu.
Kont Deruth kendini sakinleştirmek için çayından bir yudum aldı. Çay onu biraz ısıttıktan sonra oğlu Cale’e baktı.
Oğlunun neden onları buraya getirmek istediğini anlamıştı. Oğlu gerçekten büyük yürekli bir adamdı.
Cale, Deruth’un tepkisini gözlemledi ve mümkün olan en acınası tonda konuştu.
“Baba, bu yüzden Harris Köyüne göç etmelerine izin vermeyi umuyorum. Bu sorun olmaz değil mi?”
Yeni sakinlerin bölgeye taşınıp taşınmayacağına bölgenin Lordu karar verirdi. Cale temkinli davranıyordu çünkü sadece birkaç misafir getirmiyordu, onun yerine onlara kendi topraklarında bir konut veriyordu.
‘Ama buna izin vereceğinden eminim.’
Deruth’un kişiliğine dayanarak itiraz etmeyeceğini düşündü. Kont yavaşça konuşmaya başladı.
“Bu biraz zor olacak.”
Cale irkildi.
“Affedersiniz?”
Deruth’un hayır demesini beklemiyordu.
Hiç beklemiyordu. Kont Deruth o anda konuşmaya devam etti.
“Harris Köyü, bölgemizin en kuzey kısmı. Kuzey İttifakının ilkbaharda aşağı inmesi bekleniyor.”
Kont Deruth kendini bencil biri olarak görüyordu, ancak yine de bölgesindeki insanlara sıcaklık gösteriyordu.
“Bu yüzden kuzeyin şu anki sakinlerini de bahardan önce başka bir yere taşımayı planlıyorum. Vatandaşları tehlikeli bir yerde bırakamayız.”
Deruth çay fincanını masaya bıraktı ve konuşmaya devam etti.
“Bu insanları kaleye getir. Onlara kalacakları bir yer vereceğim.”
Cale, hiçbir şey söyleyemeden Kont Deruth’u gözlemledi. Kont, Cale’in durumunu gördükten sonra tekrar konuşmaya başladı.
“Başka bir şey için endişelenmene gerek yok. Bölgemizde çok sayıda maden var ve sanatta gelişmiş durumdayız, bu nedenle yabancılara karşı hiçbir zaman ihtiyatlı olmadık. Kale surlarını güçlendirdiğimiz için kale de büyüdü. Hatta onlara parasal ihtiyaçları konusunda da yardımcı olabilirim.”
“Baba.”
Cale, konuşmaya devam edecekmiş gibi görünen Kont Deruth’un sözünü temkinli bir şekilde kesti ve karşılık verdi.
“Onlar Kaplan kabilesi.”
“Hmm?”
“Onlar Kaplan Kabilesi Canavar insanları.”
Kont Deruth, neden birdenbire Kaplan kabilesinden bahsettiğini merak ederek oğluna baktı.
“Baba, getirdiğim insanlar Kaplan kabilesinden.”
Cale, kafası karışmış görünen Kont Deruth’a cömertçe açıkladı.
“Çok güçlüler. Savaşa hazırlanırken harika bir destek oluyorlar. Evsiz dolaştıkları için getirmeyi düşünüyorum.”
Kont Deruth uzun bir aradan sonra konuşmaya başladı.
“İyi iş.”
“Evet efendim.”
Cale, Kont’un övgülerini memnuniyetle kabul etti.
“Baba. Harris Köyünün restorasyonu tamamlandı ama orada yaşayan hiç sakinimiz yok.”
‘Kaplan kabilesi de bir ormanın etrafında olmak istiyor.’
“Köyü onlara yeni bir yuva olarak versek harika olur bence.”
“Haklısın, haklısın.”
Kont cevap verirken birkaç kez başını salladı.
Şimdi yüzünde farklı bir gülümseme vardı. Baba-oğul ikilisinin görünmez kalarak sohbetini izleyen Raon, Cale’in zihnine konuşmaya başladı.
– İnsan, Kont senin insanları dolandırırken yaptığın gibi gülümsüyor! Bu harika! Çok benzer!
Cale, Raon’un sözlerine aldırış etmedi ve sanki fon müziğiymiş gibi davrandı. Kont, oğluna bölgenin efendisi olarak bir emir verdi.
“Bunu sana bırakacağım.”
“Evet efendim.”
Cale, kalkmadan önce Kont ile başka şeyler hakkında da sohbet etti. Cale kapıya yönelirken Kont Deruth tekrar konuşmaya başladı.
“Meşgul olsan bile, sık sık yüzünü göster. Annen ve kardeşlerin seni bekliyor.”
“Anladım. Yılın başlangıcını burada geçirmeye çalışacağım.”
“İyi.”
Cale ofisten çıktı.
Cale olan Kim Rok Soo. Uzun zamandır kan bağına sahip kimsesi olmayan biri olarak bu aile yakınlaşmasından bahseden konuşmalar onu her zaman biraz garip hissettirirdi.
Ancak, bu tür bir garipliği hissetmeye devam edecek zamanı yoktu.
Cale, bir süre sonra ilk kez şehirdeki çay dükkânını ziyaret etti.
< Şiirle Birlikte Çayın Kokusu >
Flynn Tüccar Birliğinin Billos’u tarafından işletilen çay dükkânıydı. Billos başkente gittiğinden beri başka bir işçi burayı işletiyordu, ama yine de aynı yerde ve şekildeydi.
Ve bugün mal sahibi, uzun bir aradan sonra ilk kez dükkâna dönmüştü.
“Uzun zamandır görüşemedik.”
“İyi oldunuz mu genç efendi-nim?”
Billos’un domuz kumbaraya benzeyen yüzü neşe doluydu.
Şu anda Flynn Tüccar Loncasındaki etkisini artırmak için Cale’in kendisine verdiği sihirli cihazları ve Whipper Krallığının İç Savaşından elde ettiği faydaları kullanıyordu.
“Şöyle böyle. Seninle iletişime geçtikten sonra hemen gelmeni beklemiyordum.”
“Bölgede bulunuyordum. Sonuçta beni çağırdığınızda hemen gelmeliyim genç efendi-nim.”
Billos dürüst duygularını paylaştı. Gelmekten başka seçeneğinin olmamasının nedeni, Cale’in asla zamanını boşa harcamamasıydı.
Bir tüccar olarak sezgisi ona bir şeyler söylüyordu.
Sezgisi, Cale onu çağırdığında her zaman kazanç sağlayacak durumlar olduğunu söylüyordu.
Bu sefer ne olacağını merak ettiği için hemen buraya koşmuştu.
Cale yavaşça konuşmaya başladı.
“İmparatorluğa gidelim.”
“… İmparatorluk?”
Billos şok olmadı. Çünkü kendini Cale’in söyleyeceği her şeye hazırlamıştı.
Cale gelişigüzel ekledi.
“Evet. Ama herhangi bir Simyacı tanıyor musun?”
“…Affedersiniz?”
Cale devam ederken masaya vurdu. Düşünceli bir tonda konuşuyordu.
“Eminim Çan Kulesinin bir parçası olamadan İmparatorluk tarafından kenara itilen bazı Simyacılar vardır. Tıpkı Whipper Krallığındaki gibi.”
Tıpkı Whipper Krallığı gibi.
Sihir Kulesinin ülkeyi yönettiği dönemde, insanların acımasız deneylerini ve baskısını gördükten sonra Sihir Kulesinden uzaklaşan büyücüler ve Sihir Kulesinden yöntemlerini değiştirmesini isteyip kovulanlar vardı.
Simyacıların Çan Kulesi şu anda oldukça sessiz olmasına rağmen, aynı zamanda onlar da acımasız deneyler yapıyorlardı.
Bu tür deneylere dayanamayan ve kendi istekleriyle harekete geçen ya da çekip giden insanlar mutlaka olacaktı.
Cale, Billos’un ağzını yavaşça açmasını izledi. Billos konuşmaya başladı.
“Kimseyi tanımasam da, birini bulacağım.”
“Evet. Sevdiğim cevap türü bu.”
Billos ile konuşmak kolaydı. Billos, memnun görünen Cale’e temkinli bir şekilde sordu.
“Ama böyle bir Simyacı bulursanız ne yapmayı planlıyorsunuz?”
“Onları çalıştırmayı.”
“Affedersiniz?”
Cale, Billos’un sorusunu görmezden geldi ve söylemesi gerekeni söyledi.
“Simya için malzemeleri nereden alacağınızı biliyor musun?”
“… İmparatorlukta çok var.”
“O zaman sana satın almanı söylediğim birçok şeyi satın al.”
“… Ahh, mm. Evet efendim.”
Raon, Cale’in zihninde konuşmaya başladı.
-İnsan! O ateş sütununu da mı yapıyoruz?
Bin yaşındaki kadim Ejderha, Simyada da önemli miktarda bilgiye sahipti. Eruhaben ateş sütununu oluşturan sıvıya bakıp ve konuşmaya başlamıştı.
‘Hoo, insanlar oldukça eğlenceli bir şey yaptılar ha.’
Eruhaben, bu ilgisini çektikten sonra şu anda ininde araştırma yapıyordu.
Cale, İmparatorluktayken onun ihtiyacı olan her şeyi almayı planlıyordu.
– İnsan, bu kulağa eğlenceli geliyor!
İmparatorluğun başarılı olduğu bir şeyde onların başaralı olmaması için hiçbir sebep yoktu.