Alberu, Cale’in sözlerine katıldı ve hepsi gemiye bindi. Daha sonra hemen gemideki ışınlanma portalına gittiler.
Ubarr bölgesinin hükümdarı Alberu’ya doğru eğildi.
“Majesteleri, güvenli yolculuğunuz için dua ediyorum.”
“Sonra görüşürüz.”
Ubarr efendisi Cale’e gülümsemeden önce bir kez daha Alberu’ya doğru eğildi. Cale, büyücünün ışınlanma portalını etkinleştirmesini izlemeden önce hafifçe eğildi.
Zzzzzzz-
Sihirli portal etkinleştirilmeden önce sallanmaya başladı.
– İnsan, ben de gideceğim! Dede Goldie’ye seni düzgün bir şekilde korumasını söyledim! Biraz sonra görüşürüz!
– Hoşça kal!
Cale, ışınlanma portalından bir ışığın dökülmeye başladığını görmeden önce Raon’un gittiğini düşündü. O anda Alberu’nun sesini duyabiliyordu.
“Cale Henituse.”
“Evet majesteleri.”
“Sadece her zamanki gibi kendin olman gerekiyor.”
“…Her zamanki gibi mi?”
Çat, zzzzzzz-
Uzun mesafe ışınlanma portalı titremeye başladı. Cale, dünyanın etrafında nasıl döndüğüne bakmadı, onun yerine Alberu’ya baktı.
Alberu gülümsüyordu.
“Evet, her zamanki gibi davran.”
‘Bunu yaparsan, o zaman iyi şeyler olacak.’
Alberu bu kısmı yüksek sesle söylemedi.
Cale, Alberu’ya baktı ve düşünmeye başladı.
‘O zaman her zamanki gibi sessiz olsam iyi olur.’
Cale’in uzmanlığı, hiçbir şey düşünmeden saatlerce boş boş, boş boş bakmaktı.
Paat!
O anda, çarpık çevre parlak bir ışık saçtı ve Cale’in görüşünü kapladı. Birkaç saniye sonra Cale, ışığın kaybolmaya başladığını gördü.
Işık tamamen kaybolduğunda, kıyıya çarpan dalgaların sesiyle birlikte tuzlu bir koku burunlarını doldurdu.
“İkinci gelen sissiniz.”
Cale, Kraliçe Litana’nın onlara gülümsediğini görebiliyordu. Alberu ışınlanma alanından ayrıldı ve Litana’ya yaklaştı.
“Kraliçe Litana, sizi tekrar görmek güzel.”
“İmparatorluk’ta son görüştüğümüzden beri birbirimizi görmedik. Veliaht prens Alberu, hala, mm, yorgun görünüyorsunuz.”
Cale yavaş yavaş ışınlanma portalından uzaklaşıp etrafına bakınırken Alberu Litana ile sohbet etmeye başladı.
Litana ve kişisel muhafızları, kıyıdaki ışınlanma portalını koruyorlardı. Ormanın büyücüleri de gökyüzüne bazı alarmlar koymuştu.
‘Orada mı?’
Cale, bir yıl sonra bile yangının neden olduğu hasarı gösteren kıyı şeridine baktı. Kıyının ortasında her türlü büyü aleti olan bir çadır vardı. Dışarısı karanlıktı ama etrafındaki sihirli ışıklar o bölgeyi aydınlatıyordu.
– İnsan, merhaba! Buradayım! Beni özledin mi?
Cale, Raon’u göremediği için sadece başını salladı. O anda, Orman savaşçılarından başka birinin onlara doğru geldiğini görebiliyordu.
Kalabalığın içinde tanıdık bir yüz vardı.
– Bu Rosalyn’in erkek kardeşi değil mi? Su bombasıyla sırılsıklam olan değil mi?
Breck Krallığının dördüncü ve en genç prensi Pen’di. Pen ve Cale birbirleriyle göz teması kurdular ve Cale gülümsemeye başladı. Pen yüzünü çevirmeden önce irkildi.
‘Leydi Rosalyn yanlarında değil.’
Cale daha önce oradaki insanlardan hiçbirini görmemişti ama Rosalyn’in neden orada olmadığını hemen anladı.
‘Breck Krallığının prensi John ilk gelen oldu.’
Breck Krallığının insanlarını yöneten ilk prensi John, son derece ortalama görünüyordu. Rosalyn, John’a desteğini göstermek için toplantıda burada olmayacaktı.
‘Hmm?’
John nazikçe Cale’e gülümsedi. Breck Krallığının ilk prensinin aniden ona gülümsediğini gören Cale, bilinçsizce gülümsedi.
John ona yaklaştı ve konuşmaya başladı.
“Bu şekilde bir araya geldiğimiz için mutluyum.”
Sesi de ortalamaydı. Ancak sorun, bu sıradan insanın Cale’e bakıyor olmasıydı.
“Ya bu beyefendi?”
Cale konuşma sırasının geldiğini düşündü ve yavaşça ağzını açtı.
‘Sizinle tanışmak bir onur. Benim adım Cale Henituse, Roan Krallığının kuzeydoğu kesiminde küçük bir bölgede yaşayan bir soylunun oğlu.’
Cale’in vermek istediği yanıt tam olarak buydu.
Ancak başka biri Cale’den önce konuşmaya başladı ve onu tanıştırdı.
“O, Krallığımızın hazinesidir.”
Bunu yapan Alberu’ydu.
‘…Her zaman yaptığım gibi davranmamı söylemedi mi?’
Cale, böyle bir şekilde tanıştırıldıktan sonra bunu nasıl yapacaktı? Cale endişeli bakışlarını gizledi ve Alberu’ya baktı. Ancak kısa süre sonra Litana konuşmaya başladığında daha da şok edici bir giriş yapıldı.
“O aynı zamanda Ormanımızın da kurtarıcısı. Daha önce hiç bu kadar iyi ve saygılı, bu kadar güçlü bir sorumluluk duygusuna sahip bir asil görmemiştim.”
‘Aigo.’
Cale, Litana’nın övgülerini duyduktan sonra yutkundu ve Alberu’nun ona baktığını görmemiş gibi yaptı. Alberu, hayatı boyunca hiç bu kadar inanılmaz bir şey duymadığını söyler gibi bir ifadeyle ona bakıyordu.
– Mm. Sanırım sen iyi bir insansın, zayıf insan.
Her zamanki gibi Cale, Raon’un yorumlarını görmezden geldi ama kendi adına konuşması gerektiğini düşündü. Herkes onu tanıştırmak için ilginç şeyler söylemişti, ancak kimse adını söylememişti.
Cale konuşmak için ağzını açtı.
‘Adım Cale Henituse. Sizinle tanışmak bir onur.’
Söylemek istediği buydu.
“Demek siz o Cale Henituse olmalısınız.”
Ancak, Prens John daha hızlıydı. Cale, John’un onun adını bildiğini görünce şaşırmadı. Ancak, John’un ‘o,’ Cale Henituse demesi biraz endişe vericiydi.
“Veliaht prens Alberu-nim, Kraliçe Litana-nim ve ablamdan sizin hakkınızda çok şey duydum. Pen’in bile sizin hakkınızda söyleyecek çok şeyi vardı. Tanıştığımıza memnun oldum.”
“Sizinle tanışmak benim için bir onur.”
Cale, John’un elini sıktı ve onu saygıyla selamladı. Daha sonra çabucak bırakmaya çalıştı, ancak prens John’un, Cale’in elini bırakmaya hiç niyeti yok gibiydi.
İkisi göz teması kurdular.
“Kız kardeşim mutlu görünüyordu. Teşekkürler.”
Cale’in dudaklarının kenarı hafifçe yukarı kalktı.
– İnsan, bu adam o Pen veya Ben’den ya da o serserinin adı her ne ise ondan daha iyi görünüyor!
Cale, Rosalyn’in neden John’a çok değer verdiğini anlayabiliyordu.
O anda ışınlanma portalının cızırtılı sesini tekrar duydular.
Son misafirin gelişiydi.
Hepsi bakışlarını ışınlanma portalını destekleyen sihirli çembere çevirdi. Cale ayrıca John’un elini bıraktıktan sonra sihirli çembere döndü ve kısa süre sonra parlak bir ışık yayıldı ve üç kişi göründü.
Whipper Krallığının Şefi Harol Kodiang, Toonka’nın astlarıyla birlikte ortaya çıktı.
Harol kendisine bakan insanlara doğru eğildi.
“Merhaba, benim adım Harol Kodiang ve burada Komutan Toonka adına bulunan, Whipper Krallığının şefiyim.”
Harol her zaman Toonka’nın yanında olduğundan, hepsi daha önce İmparatorluğun düzenlediği kutlamada tanışmışlardı.
Harol, Cale’e gelmeden önce herkesi selamladı. Cale’in yanında duran Prens John konuşmaya başladı.
“Şef Harol, genç efendi Cale ile ilk kez karşılaşıyorsunuz, değil mi?”
John, burada birbirlerine karşı savaşmak için değil birlikte çalışmak için geldiklerinden Harol’a saygılı bir tonda konuştu.
“Hayır, daha önce tanışmıştık.”
“Hmm? Birbirinizi tanıyor musunuz?”
John, Cale ve Toonka’nın ilişkisini bilmiyordu. John, Harol’un yüzünde gerçek bir gülümseme olduğunu görebiliyordu.
“Evet. Genç efendi Cale, saygı duyduğum biri.”
“Ho.”
John sessiz bir nefes verdi. Harol konuşmaya başlarken Cale kayıtsız bir ifadeyle önündeki ele baktı.
“Genç efendi Cale-nim, uzun zaman oldu. Uzun zamandır görmediğim yakın bir arkadaşımı görüyormuşum gibi hissediyorum.”
“…Sizi tekrar gördüğüme sevindim, Şef Harol.”
“Genç efendi-nim, lütfen genelde yaptığınız gibi rahat konuşun.”
“…Elbette.”
Cale başını salladı ve Harol’un elini bıraktı. Daha sonra Toonka’nın Harol ile birlikte gelen astlarını görebiliyordu.
“Sizi tekrar gördüğüme sevindim, genç efendi-nim!”
“Genç efendi-nim, umarım iyisinizdir!”
İri yapılı Whipper vatandaşları onu selamlamak için doksan derece eğildiler. Cale, Harol’a baktı.
“Komutan Toonka-nim onlara arkadaşına karşı saygılı olmalarını söyledi.”
Cale, Harol’un ona gülümsediğini gördükten sonra içten içe dilini cıklattı. Sonra Alberu’ya bakmak için döndü.
Alberu ona inanamayarak bakıyordu.
Ancak, Alberu daha sonra herkesin dikkatini hızla topladı ve konuşmaya başladı.
“Hadi başlayalım. Gece kısa.”
Gece bitmeden toplantılarını bitirmeleri gerekiyordu.
Litana çadırı işaret etti ve Whipper, Breck ve Roan Krallıklarının liderleri, her biri sadece bir muhafızla çadıra doğru yöneldi.
Cale, hepsinin çadıra doğru yürümesini izlerken bir adım geri çekildi. Raon ona bir soru sordu.
– Zayıf insan, sen gitmiyor musun?
‘Ben neden gideyim ki?’
Cale’in yapacak başka bir işi vardı. Daha da önemlisi, neden kendi krallıklarının başkanlarını içeren bir sohbete dâhil olsundu ki?
Büyük sorunlar önceden tartışılmıştı. Sadece sohbet edecek ve her şeyin ince ayrıntılarını tartışacaklardı. Cale böyle bir şeyin parçası olmak istemedi.
‘Majesteleri her şeyle ilgilenecek.’
Cale, buluşma yerinin sağlayıcısı olarak sadece arkasına yaslanabileceğini düşündü.
Evet, düşündüğü buydu.
“Cale Henituse.”
Ancak Alberu ona sesleniyordu.
“Evet majesteleri?”
“İçeri gelmiyor musun?”
Alberu, Cale’e gözleriyle acele etmesini söylerken yüzünde bir gülümseme vardı.
– Bak işte! İnsan, seni arayacaklarını biliyordum!
Cale, yapmak istediği gibi içini çekemedi. Çadırın dışında kendisini bekleyen Alberu’ya yaklaştı.
İkisinin de yüzlerinde birbirlerine olan güvenlerini gösteren bir gülümseme vardı. Cale, kukla aracılığıyla konuşan bir vantrilog gibi çok alçak sesle konuştu.
“Bana her zamanki gibi davranmamı söylemediniz mi?”
“Evet. Arkamda dur ve öyle yap.”
Alberu, çadıra girmeden önce Cale arkasını dönerken bunu söyledi. Eruhaben tam bir şövalye gibi orada duruyordu.
“Haben.”
“Evet lordum.”
“Kapının önünde nöbet tut ve seni çağırırsam çabucak içeri gir. Anladın mı?”
“…Evet efendim. Anladım.”
Pat. Pat.
Cale, çadıra girmeden önce Eruhaben’in omzunu sıvazladı.
Eruhaben, Cale’in çadırın içine girmesine bakarken garip hissetti.
Cale kesinlikle, ilişkileri gerçek bir lord ve şövalyesi ile aynıymış gibi davranıyordu ama bir şeyler garip geliyordu.
Eruhaben, Raon’un görünmez durumunu koruyup Cale’i takip ederken yüzünde oluşan ifadeyi bilmiyordu. Raon, Eruhaben’e güvenilir bir muhafız gibi bakıyordu.
* * *
Cale, Alberu’nun önünde durdu ve kendi kendine düşündü.
‘Böyle olacağını biliyordum.’
Toplantı ilk bir saat için oldukça sıkıcıydı.
İlk olarak, İmparatorluğu ve Kuzey İttifakını savuşturmak için birlikte çalışacakları konusunda hemfikirdiler. İlk konuşan Breck Krallığı Prensi John oldu.
“Güvenilir bir kaynaktan duyduğuma göre, Kuzey İttifakı, Doğu yakasında okyanusu geçmek için gemilerin inşasını neredeyse bitirdi. Yaz bitmek üzere olduğu için sonbaharda gemileri bitirecekler. Kuzeyin kış mevsiminde hareket etmesine imkân yok, bu yüzden bahar gelir gelmez kuzeyi geçecekler. Roan Krallığı ve Breck Krallığının varışlarına hazırlanmaları gerekiyor.”
Harol konuşmaya başladı.
“Ancak şu anda İmparatorluğa odaklanmamız gerekiyor. Ölü mana bombalarını henüz kullanmadılar ama ne zaman kullanacaklarını bilmiyoruz. Yapabiliyorken güçlerini azaltmamız gerekmez mi?”
“Katılıyorum. Önce İmparatorluğun gücünü azaltmalıyız.”
Litana, eklemeden önce Harol’un sözlerine katıldı.
“Ayrıca onların Simyalarına karşı savunma yapmanın bir yolunu bulmamız gerekiyor.”
“Yani öncelikle.”
Harol konuşmaya devam ederken parmağıyla masaya bastırdı.
“İmparatorluğu yenmek için bir yol bulmamız gerekmez mi?”
Litana ve John bir an için ağızlarını kapattılar.
Sonunda, Whipper Krallığı, İmparatorluğu yenmek için destek istiyordu.
Bununla birlikte, Whipper Krallığının böyle büyük bir zaferi olursa da, işler karmaşık hale gelirdi.
Breck Krallığı, komutasındaki büyücülerin sayısını artırmak için Roan Krallığı ile birlikte çalışıyordu. Böyle bir durumda, sihirden nefret eden bir krallık olan Whipper Krallığı ile şu anda müttefik olsalar bile güçlenmesine izin veremezlerdi.
Ormanın Roan veya Breck Krallıklarına bağlı herhangi bir toprağı yoktu. Ancak, Whipper Krallığına bağlıydılar ve Whipper Krallığının daha sonra güçlenirlerse dikkatlerini Ormana çevireceğinden endişe ediyorlardı. Hal böyle olunca Orman da böyle bir durumun olmasını istemiyordu.
Litana, bir tarafın çok sessiz olduğunu fark etmeden önce en iyi tepkinin ne olacağını düşünüyordu.
Onları bir araya toplayan kişi, Roan Krallığının prensi Alberu, fazla sessizdi.
Böyle hisseden sadece Litana değildi. Litana, John ve Harol bakışlarını masanın bir tarafına çevirdi.
Harol konuşmaya başladı.
“Majesteleri, çok sessiz görünüyorsunuz.”
Sarı saçları ve mavi gözleriyle prens unvanına çok yakışan Alberu, onlara doğru hafifçe gülümsedi.
Tak. Tak. Tak.
İşaret parmağı masaya vuruyordu.
Alberu bir şey bekliyordu.
Ardından yavaş yavaş konuşmaya başladı.
“Söylemek istediğim çok şey var, ancak.”
Tak.
İşaret parmağını masaya koymadan önce masaya bir kez daha vurdu. Alberu daha sonra konuşmaya devam etti.
“Genç efendi Cale, söylemek istediğiniz bir şey yok mu?”
Alberu’nun kayıtsızca Cale’e hitap ettiğini görmek herkesin Cale’e bakmasına neden oldu. Cale’in Alberu’dan bile daha rahat olduğunu görebiliyorlardı.
Cale, önünde oturan Alberu dışındaki herkesin ona baktığını bilmesine rağmen, konuşmaya başladığında hala çok sakin görünüyordu.
“Söyleyecek bir şeyim yok, majesteleri.”
Gerçek buydu.
Cale’in söyleyecek bir şeyi yoktu. Sadece duvarda asılı olan saate bakıyordu.
O anda, Raon zihninde konuşmaya başladı.
– İnsan, geliyorlar.
Cale gülümsemeye başladı.
“Varmak üzereler.”
Alberu, Cale’in sözlerini duyduktan sonra gülümsemeye başladı.
Beklediği an çok uzakta değildi.
“Varmak mı?”
Litana şaşkınlıkla Cale’e baktı. Diğerleri de şaşkın görünüyordu.
O anda oldu.
Biiiiiiiiiiiiiiiiip- Biiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip-
Sihirli bir alarm çalmaya başladı.
Alberu ve Cale dışında masanın etrafında oturan herkes solgunlaştı.
Çadırın girişi hızla açıldı ve Ormanın savaşçılarından biri aceleyle içeri girdi. Litana hızla bağırmaya başladı.
“Ne oluyor?!”
“Majesteleri okyanusa kurulan alarm çaldı.”
Kıyıdan birkaç yüz metre uzağa kurdukları alarm çalmıştı.
Bu, birinin ya da bir şeyin onlara doğru yöneldiği anlamına geliyordu.
Litana endişeli görünmeye başladı.
“Nasıl bir gemi? Üzerinde bir bayrak görebiliyor musun? Kaç gemi var?”
Prens John, muhafızı hemen yanında hareket ederek oturduğu yerden kalkarken bir sürü soru sormaya başladı. Harol ise Cale’e bakıyordu.
Savaşçı o kaos anında konuşmaya başladı.
“Bir gemi değil.”
“Gemi değilse ne olabilir?”
“Bu, umm, onlar balina!”
Sessizlik, daha az önce karmaşa içinde olan çadırı doldurdu.
biiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip-
Savaşçı konuşmaya devam ederken sihirli alarmlar çalmaya devam ediyordu.
“Çok büyük balinalar bize doğru geliyor!”
Savaşçının ardından başka biri konuşmaya başladı.
Cale’di.
“Sonunda buradalar.”
Plop.
Cale, çadırın girişine yöneldi ve örtüyü kaldırdı. Okyanusun yanı sıra savaşçıların kıyı boyunca bir düzene girdiğini görebiliyordu. Bakışları okyanusa yöneldi.
Flooooooşş, flooooooooşş-
İki büyük balina ve bir küçük balina onlara doğru geliyordu.
Screeeeech.
Alberu ayağa kalkarken bir sandalyenin hareket ettirilme sesi duyuldu.
Konuşmaya başlamadan önce çadırın içindeki insanlara baktı.
“İmparatorluk ve Kuzey İttifakı ile çalışan gizli bir örgüt var.”
‘Ne?’
‘Ha?’
Bu kaotik anda onlara atılan ani bilgi, herkesi tedirgin etti. Sessiz kalan Harol bağırmaya başladı.
“Neden bahsediyorsunuz?”
“Prens Alberu, gizli örgütten kastınız nedir?”
John da sordu. Balinalar sorun değildi. Ancak Alberu girişin dışını işaret etti.
Bakışları parmağını okyanusa doğru takip etti.
Psssssssssssssh-
Öndeki büyük kambur balina, büyük miktarda su buharı salıyordu.
Buhar kaybolduğunda, aniden bir kişi belirdi ve su kenarında duran savaşçıların üzerinden kolayca atladı.
“Ha?”
Biri arkalarına inerken kafası karışmış bir savaşçı bağırdı.
Pat.
Hafif bir sesle inen kişi mavi saçlarını geriye itti.
“…Balina kabilesi mi?”
Biri şaşkınlıkla mırıldandı.
Balina kabilesi en güçlü Canavar kabilesi olarak biliniyordu ama aynı zamanda insanların görmesi zor bir kabile olarak da biliniyordu. Birçok insan bunun Balina kabilesinden biri olması gerektiğini düşünüyordu.
Bu beklenmedik konukların ortaya çıkması herkesin susmasına neden olmuştu. Ancak çadırın içindeki biri konuşmaya başladı.
“Witira, uzun zamandır görüşmüyoruz.”
Çadırdan çıkan kişi Cale Henituse oldu.
Üç Balina doğal olarak Witira, Paseton ve Katil Balina Archie idi.
Üçü de karaya varmıştı.
Önde olan Witira gülümsemeye başladı ve Cale’i selamladı.
“Uzun zamandır görüşemedik, genç efendi Cale.”
Cale, onun selamına karşılık başını salladı ve çadırın içindeki Alberu’ya baktı.
“Emrettiğiniz gibi gelecekteki Balinalar Kraliçesini davet ettim, majesteleri.”
Alberu ve Cale’in gülümsemeleri birbirlerine baktıkça daha da kalınlaştı.
Dört krallık ve bir kabile arasındaki bu karşılaşmanın Alberu ve Cale’in istediği gibi gitmekten başka bir şansı yoktu.